SIÓDME URODZINY WS

Pierwszego dnia wiosny siedem lat temu otworzyłyśmy WS jako fuzję ocenialni Niebieskim Piórem, Oceny Opowiadań, Ostrze Krytyki i Shiibuya, nie mając pojęcia, jak długo uda nam się ją poprowadzić i w którą stronę będzie zmierzał ten projekt. Że na przestrzeni tylu lat stanie się dla nas tak budujący i po prostu ważny. Dziś jedno już wiemy – było warto!

Zanim jednak wspólnie przysiądziemy i powspominamy, zacznijmy – tradycyjnie – od krótkiego podsumowania. 

W ostatnim roku działalności opublikowałyśmy 14 ocen, z czego wystawiłyśmy:

• jedną notę wybitną (6),
• dwie noty bardzo dobre (5),
• również dwie dobre (4)
• i dwie przeciętne (3).
• Oceniłyśmy także dwa słabsze teksty (2)
• i dwa fatalne (1).
• Troje autorów nie otrzymało od nas noty końcowej.

Niestety nie da się ukryć, że to aż 50% mniej wystawionych ocen, w porównaniu z sezonem 2020 – 2021. Niemniej i w tym roku najbardziej aktywną oceniającą okazała się Skoiastel z wynikiem 11 opublikowanych ocen (z czego 4 to oceny grupowe). Forfeit oceniła 3 teksty (w tym 2 grupowe), natomiast Ayame, Elektrownia oraz LegasowK oceniły po 1 tekście.

Skoiastel kontynuowała wyzwanie publikowania przynajmniej 1 oceny w miesiącu. Nieprzerwanie trwa ono już 74 miesiące, czyli ponad 6 lat. Za to tytuł najbardziej wnikliwej i jednocześnie najczęściej pojawiającej się bety na docsie ex aequo otrzymują Ayame i LegasowK.

Cieszymy się również, że każda z zeszłorocznych ocen otrzymała komentarz odautorski. Dziękujemy!

W zeszłym roku naszą encyklopedię uzupełniłyśmy o 4 artykuły:

1. Head-hopping w narracji personalnej
2. Więcej o dialogach – nie tylko interpunkcja
3. Źródła i inspiracje WS – zestawienie literackie
4. Techniki narracyjne – wstęp do narracji personalnej

I także jak co roku pragniemy wyróżnić najwyżej ocenionych przez nas autorów, zarówno Deneve za wybitne „Łzy Niewiernego” [ocena 243], jak i autorki piąteczkowe: ChaosHead za miniatury „Mewy” i „Przyjęcie” [ocena 240] oraz autxmn – za „Białego Kruka” [ocena 236]. Odezwijcie się do nas, dziewczyny, na priv, byśmy mogły przysłać Wam drobne upominki. ❤

Tutaj aż kusi, by przypomnieć, że autxmn swoją pierwotną wersję opowiadania zgłosiła do nas już dwa lata wcześniej i otrzymała za nią… naciąganą „tróję”. Dla właśnie takich doświadczeń – obserwacji, jak z biegiem lat rozwija się Wasz autorski warsztat i kwitnie styl – naprawdę warto nam tworzyć to miejsce. I choć zdajemy sobie sprawę, że nasze wyniki nie są najlepsze, a być może wraz z natłokiem spraw osobistych jeszcze się obniżą – nadal co jakiś czas chcemy dzielić się z Wami doświadczeniem i wiedzą. Poniekąd również i dla Was nieprzerwanie szkolimy się w zakresie analizy literackiej oraz poprawności językowej; Skoia chociażby odbywa kursy i szkolenia, i choć pełne redakcje oraz korekty wykonuje w ramach własnej działalności – nie chce i też poniekąd nie potrafi zrezygnować z WS.

To miejsce, nie tylko dla niej, jest zbyt pełne sentymentów – wspaniałych historii należących do wspaniałych i ambitnych autorów. Wciąż chcemy poznawać Was więcej i lepiej!

A teraz czas na część rekreacyjną, w tym, jak co roku, screeny wspominkowe:

[KLIK], [KLIK] i [KLIK]

Skoiastel: Być może powieje teraz megalomanią, ale… naprawdę lubię wspominki – nie tylko jako jedną z zakładek WS; lubię wspominać dawne oceny, myśleć o autorach, z którymi miałam lepszy bądź gorszy kontakt. Lubię przypominać sobie nie tylko co śmieszniejsze momenty czy nawet wymianę opinii w komentarzach, ale głównie wracać do cytatów opowiadań i weryfikować, czy po latach nadal zgadzam się sama ze sobą i czy jestem w stanie znaleźć w nich coś, czego wcześniej nie widziałam. WS, jakby to dziwnie czy pretensjonalnie nie zabrzmiało, jest moim świadectwem rozwoju, ale i świadectwem rozwoju wielu autorek i autorów. 

Forfeit: WS daje mi przede wszystkim radość. Ta strona to miejsce, w którym czuję się swobodnie. Cieszę się, że moja praca pomaga autorom i ja także rozwijam się dzięki niej. Mój warsztat pisarski nie byłby taki jak teraz, gdyby nie współtwórcy i współtwórczynie WS oraz zgłaszający się i komentujący. Dzięki ocenianiu posiadłam ogromną wiedzę na tematy okołoliterackie – z roku na rok robię i w tekstach fabularnych, i ocenach wielkie kroki do przodu (wystarczy spojrzeć na oceny mojego NZS!). 

Elektrownia: W pierwszej kolejności WS dało mi dziewczyny, z którymi nie tylko oceniam, ale również wylewam żale, podrzucam śmieszki, wymieniam się różnymi ciekawostkami o wszystkim, a do tego zalewam morzem memów i dziesiątkami fotek i filmów o kotach. 

[KLIK]

Ele: Dzięki konwersacjom na Messengerze mam też dostęp do zarówno wszelkiego rodzaju newsów ze świata literatury, jak również rozważań na temat choćby poprawności. Uważam, że dziewczyny są najlepszym, co mnie spotkało w blogosferze. Mogę tu podziękować Ayi za wszelkie medyczne rady, Skoi – za wycieczkę do Egiptu, For za plotki o Uniwerku, gdzie miałyśmy się parę razy spotkać na kawie i nigdy to nie wypaliło!

Sko: Na żywo spotkałam się jedynie z NieFikcyjną – na Pyrkonie, kilka lat temu, no i z Deneve zajadałam się oscypkami na wrocławskim Jarmarku Bożonarodzeniowym. O! Z Nazarethem zdarza mi się wychodzić na piwo i dyskutować na wszystkie okołoliterackie tematy, jednak wiem, że wielokrotnie umawiałam się z resztą WS-owej ekipy. Warszawo! Obiecuję przyjechać w tym roku!!

(Psst! Ewa Popielarz tłumaczyła na którymś ze swoich webinarów, że wykrzykniki są jak kwiaty – wstawia się je nieparzyście. Osobiście się z tym nie zgadzam, umiłowawszy wykrzykniki dwa: gdy jeden to za mało, a trzy – przesadyzm). 

(Nie widzicie tego w ocenkach, bo później Ayame wchodzi na betę i dokleja te trzecie wykrzykniki, gdyż wszystko musi być nieparzyste – nawet ilość pakowanych do siatki podczas zakupów pomidorów).

Fen: Od mojej pierwszej oceny minęło już ładnych kilka lat, a ja nadal pamiętam zarówno niepewność związaną z procesem rekrutacji, jak i te stare dobre czasy, gdy zaglądałam na WS jedynie jako czytelniczka. Nie wiem, jak to się stało, że zgłosiło się do mnie aż tyle osób w sprawie oceny opowiadań dotyczących apokalipsy zombie. Tak że całkiem przypadkiem stałam się ekspertką w tej dziedzinie… Ocenianie tekstów podobnych tematycznie, a jednak tak bardzo różniących się od siebie, dało mi wiele frajdy i, paradoksalnie, to właśnie w takich przypadkach najmniej odczuwałam, że się w ocenach powtarzam, bo mimowolnie bardziej skupiałam się na szczegółach, lepiej wyłapując różnice.

Miło też myśleć, że moje analizy mogą się przydać także pozostałym autorom, jeśli piszą teksty o podobnej tematyce, zwłaszcza iż gatunek ten opiera się na wielu schematach, których właściwie trudno uniknąć. 

Leg: Ja natomiast przygodę z WS zaczęłam daaawno temu, gdy Hiroki oceniła moje autorskie opko, które jednak nie wypadło tak źle, jak się spodziewałam. Potem mocno dostało mi się po głowie od Skoi za pierwszą wersję „Kronik…” (yup, była fatalna), ale to właśnie dzięki tej ocence mogłam dostrzeć masę popełnianych błędów i w końcu się poprawić. Spróbowałam swoich sił w ocenianiu i mam nadzieję, że pomogłam chociaż tym kilku osobom. Czuję jednak, że znacznie lepiej wychodzi mi wspieranie od kuchni, czyli w formie bety. To poczucie użyteczności przynosi mi mnóstwo frajdy; właśnie tak pomagam autorom i oceniającym najskuteczniej. 

For: WS to też strefa przyjaźni zawartych ze wspaniałymi ludźmi. My, dziewczyny z WS, zawsze dzielimy się wsparciem i służymy radą. Ostatecznie lubię to, że dzięki nam powstała pewna społeczność. Miło wiedzieć, że są osoby, które czekają na efekty naszych wielogodzinnych prac, odzywają się do nas na czacie, komentują oceny, zauważają nasze literówki, rzucają tematy do dyskusji.

Ayame: Ponoć nigdy nie zaskoczyłam mojej rodziny tak, jak w momencie podjęcia decyzji o kierunku medycznym. Po dziewczynce wiecznie przesiadującej w bibliotece szkolnej, z nosem w książce, a nocami z latarką pod kołdrą wszyscy spodziewali się obrania – w ich rozumieniu – jedynej możliwej drogi. Niespodzianka! W działalności na WS najbardziej więc cenię to, że mogę w niej łączyć moje dwie największe pasje – tę do literatury i poprawności językowej oraz tę do medycyny. Właśnie dlatego, jak już Ele wspomniała, w trakcie betowania ocen regularnie służę wsparciem redakcyjno-medycznym (tak zresztą twierdzi nadruk na moim WS-owym kubku, zatem tego będę się trzymać!) i ścisłą korektą. Zresztą kto czytał jedną z moich absolutnie ulubionych ocen („Odpowiedzialność” autorstwa Sayuri Shirai) ten wie, że wyłapię i bezlitośnie wytknę każdą bzdurkę nie tylko fabularną, ale również medyczną. Jeśli więc znajdziecie we wpisach pozostałych autorek przydługą dygresję o krzepnięciu krwi lub przebiegu dekapitacji, prawdopodobnie maczałam w niej palce. 

Sko: Słodzenie słodzeniem, a co jest Waszym najgorszym wspomnieniem związanym z WS?

For: Gdy pracowałam kilka tygodni nad tekstem, a autor nie pokwapił się nawet o komentarz ze zwykłym dziękuję. To zawsze strasznie boli – w końcu poświęcam mój czas za darmo. 

Natomiast z ocen średnio wspominam na pewno „Strażniczkę Gwiazd”, która była po prostu strasznie obszerna, pełna ekspozycji – ciężko się czytało (wtedy jeszcze całość) ponad 20 bardzo długich rozdziałów.

Opowiadania „Find love in highschool itasaku” też nie wspominam zbyt dobrze ze względu na falę krytyki wylanej pod ocenką o tym, że była ona zbyt mocna. Jednakże to dzięki niej nauczyłam się, że czasem warto ochłonąć przed kliknięciem publikuj. Natomiast ocena, z którą było mi ciężko się zmierzyć, to „Bez sarkazmu” Lysii. Teraz wiem, że nie miałam wówczas wystarczającej wiedzy, aby rzetelnie przeanalizować ten tekst. Bardzo się bałam opublikowania tej (zresztą mojej pierwszej na WS) oceny. Dziś napisałabym o niebo lepiej.

Sko: U mnie ta kwestia jest stricte prosta. Dumna nie jestem z dwóch ocen, ergo: „Klątwa” i ta okropna ocenka „Innej wersji”. Natomiast najtrudniej ocenia mi się teksty nawet nie błędne-ale-przez-to-śmieszne, tylko… nudnawe, których fabuła się wlecze albo stoi w miejscu, wszystko jest oczywiste, bo wyeksponowane i koniec końców tekst po 3-4 rozdziałach czyta się jakby z przymusu („Legenda Sennarille”, „Nas to łąki nie obchodzą”, „Mroczne królestwo”). No i też nie najlepiej wspomina mi się te oceny, których autorzy wprost uznali, że nasza wielotygodniowa praca im się nie przyda, bo, ot, „mamy inny gust” czy coś tam o tym, że nie znamy cech gatunku; pewnie spodziewali się po nas czegoś innego, czegoś więcej – zresztą my po nich też („Śmierć z głębin” i inne od A. Tojzy czy „Niesamowite przygody Florków”, „W świetle lampy”).

Ele: O dziwo nigdy nie byłam fanką „Musivum”, które dostało na WS ocenę wybitną, a ja męczyłam się z każdym postem, który był dla mnie zwyczajnie… nudny. I to chyba był blog, przy którym męczyłam się nawet bardziej niż przy niektórych fatalnych.

Ayame: Z całą pewnością wśród tych najgorzej zapamiętanych wysoko plasuje się „Laura w Krainie Rzeczywistości”. Nie zapomnę, jak czułam się zbita z tropu, zapoznając się z treścią, jak czułam, że jej ocenianie jest... niewłaściwe. I choć tam również natkniecie się na medyczny żargon, pozostaje jedną z niewielu ocen, której nie dokończyłam, nie wystawiając noty końcowej. 

For: Za to najlepiej wspominane oceny to na pewno „Bezruch” (pozdrawiam cię, niah!). Po prostu dobrze się bawiłam przy tym tekście. Dobrze czytało mi się także „Zgniłe jabłka panny Weasley” oraz „Pokutę Malfoyów”. Nie mogłabym pominąć tu też „Łez Niewiernego”, aczkolwiek przy tej ocenie miałam spory problem ze znalezieniem cytatów do skomentowania – tekst był po prostu za dobry.

I tak jak Skoia mam problem z klasyfikacją słabszych opowiadań. Z jednej strony – poziom absurdu niektórych scen był nużący i przytłaczający. Z drugiej – to grupówki, więc na docsie bawiłyśmy się przednio. Oceny tych tekstów zawsze są bardzo szczegółowe, dzięki czemu autor może dostrzec każdą swoją bzdurkę. Do takich ocen zaliczam przede wszystkim „Dragon Age: Wspomnienia z Plagi”, „Boso po mokrej trawie” oraz „Born to be yours”.

Sko: „Dragon Age: Wspomnienia z plagi” to w ogóle była pierwsza poważna grupówka, gdzie na docsie zaczęłyśmy dobierać sobie kolory, by akapity nie zlewały się ze sobą. 

[KLIK]

Sko: Pamiętam, miałyśmy wtedy dylemat, czy nie publikować ocen właśnie takich kolorowych, by i czytelnicy mogli to wiedzieć… Ale ostatecznie stwierdziłyśmy, że skoro Wspólnymi Siłami, to i jednogłośnie, razem, no, po prostu wspólnie. Wiele razy mówiono nam, że nazwa naszej ocenialni jest bezsensowna, przecież nie ma w niej nic fajnego, nic charakternego jak O-pieprz czy Krytyka dla Odważnych. Tylko że my nigdy nie miałyśmy na celu tworzyć ocenialni szczególnie pikantnej, kontentowej. Jasne, zdarzają się takie oceny, ale na pierwszym miejscu stawiamy to – nazwa zobowiązuje i wbrew pozorom ma znaczenie – by pracować nad jakością tekstów wspólnie: my, grupowo, oraz po ocenie – rozmawiając z autorami, pomagając w dalszym planowaniu, ocenianiu potencjału obecnej bądź przyszłej wersji.

For: Też lubię oceniać grupowo – daje mi to motywację i zauważam wtedy, jakie kwestie pominęłam w analizie tekstu. Jednocześnie fajnie czasem ocenić coś solo i sprawdzić na becie, co o mojej pracy myśli reszta, co mogę rozwinąć, o czym dopisać kilka słów. Miło wspominam ocenianie fanfików z HP, Naruto, ale także autorskie fantasy sprawiało mi sporo radości.

Ayame: Myślę, że najpiękniejsze w działalności WS jest obserwowanie rozwoju autorów i przekonanie się na własne oczy, że nasza praca ma sens. Z tego względu jedną z moich ulubionych ocen jest „Sachiko czy Sayuri?” od już wspomnianej Sayuri Shirai. Autorka od oceny fatalnej z plusem za opowiadanie „Odpowiedzialność” przeszła do noty bardzo dobrej za nowszy, bardziej dopracowany materiał. I choć nie jest to ocena szczególnie długa, obfitująca w gify, akcenty humorystyczne i słowa krytyki, warto było na nią zaczekać. 

Ele: Jeżeli chodzi o moje wspomnienia, to najbardziej zapadły mi w pamięć opowiadania, które pokrywają się zarówno z moją ulubioną tematyką literatury, czyli fantasy, jak i z innymi uwielbianymi przeze mnie fandomami. Czasem sama nota końcowa nie ma wpływu na moje ostateczne, prywatne odczucia wobec historii, bo w prawie każdej staram się znaleźć coś godnego uwagi; zawsze są jakieś plusy. Pamiętam dobrze Cheruba i cieszę się, że kolejna ocena tego tekstu była dużo lepsza niż pierwsza. Dobrze wspominam też „Setrionne” – dzięki temu, że autorka spróbowała wykreować coś innowacyjnego, oryginalny pomysł, z którym wcześniej się nie spotkałam; miło wspominam blogi z uniwersum HP („Lot Kruka” i „Księżycowe Szepty”), a nawet… „Another Pokemon Adventures” – bo nadal gram w Pokémony na telefonie i naprawdę to lubię.

Sko: A ja nadal gram w TapTitans2!

Niemniej gdybym miała wybrać ocenę wspominaną najlepiej, musiałabym wpierw to pytanie podzielić na kilka kategorii. Bo są i oceny, które wspominam fenomenalnie ze względu na atmosferę na becie i pracę grupową (takie chociażby okropniaste „Boso po mokrej trawie” – przy tym tekście włosy rwała sobie z głowy aż piątka oceniających), a są oceny, które wspominam miło ze względu na reakcję autorek („Gryffinowy projekt”, obie oceny Cheruba). Okej, są też takie, które budzą we mnie pozytywne emocje z powodu kontentu oceny i jej charakteru – nie będę ukrywać, że ocena tekstów nieraz słabych czy wręcz fatalnych też w jakiś sposób sprawia mi przyjemność, także skłamałabym, gdybym teraz napisała, że dobrze nie pisało mi się chociażby o przygodach wiecznie ofochanej Mary Sue w „Dziedzictwie Orfanów” albo o niefrasobliwym księciu Aleksandrze z krainy Esów-Floresów w najbardziej anty-researchowym tekście, jaki widział Blogspot („Kroniki siedmiu kondygnacji”) czy też nie poznałabym psychopatycznej Ornelli – cierpiącej na cukrzycę i wyskakującej z krzaków porywaczki dzieci z opowiadania „Między wiarą, prawdą a bogiem” (w sumie z Aleksandrem niezła byłaby z nich parka…). Przy czym i zdarzało mi się – zwykle jakiś miesiąc po napisaniu takiej oceny – czuć jednak rozgoryczenie czy to sobą, czy to twórcą, biorąc pod uwagę niepokojący brak komentarza odautorskiego („Upadające dzieci”, „Wielka draka w WWE”, „Nie można wiecznie wierzyć w kłamstwo”)… Jak napisała For: boli. Szczególnie że na przykład ocena tekstu o WWE zajęła mi… 221 stron! Kilka ładnych miesięcy!

Mimo to co jakiś czas, wracając do wszystkich napisanych przeze mnie ocen, zaglądam również pod adresy blogów, opowiadań na Wattpadzie; jestem z Wami, drodzy autorzy, myślami i podglądam, co tak po prostu słychać w Waszym literackim półświatku. Czuję zawód, gdy widzę, że niektóre opowiadania zostały usunięte, do niektórych zablokowano publiczny dostęp („Zaginął lokaj” – ktoś coś…?), a na niektórych pojawił się post informujący o poprawkach, i na tym stanęło („Żarłoczny czas”, „Mroczne królestwo” – #smutnazaba.jpg). Zawsze wtedy mam w sobie dużo wątpliwości; czy może to wina oceny? Być może byłam w niej za ostra, zbyt mało rzeczy doceniłam, a może to wcale nie tak do końca przeze mnie, a wszystko zweryfikowało odautorskie, ot, dorosłe życie…?

Ele: WS uczy też, że nikt z nas nie jest alfą i omegą. Na każdej becie znajduje się coś do poprawki, każda z nas robi błędy, na których można się uczyć. Z jednej strony głupio mi, że w pośpiechu zapomniałam, że Autorka zrezygnowała z oceny „Tajemnicy”, którą opublikowałam, z drugiej zaś… shit happends. Trzeba zawsze pamiętać, że każdy jest tylko człowiekiem.

Fen: Niestety wielu ocenianych przeze mnie autorów porzuciło swoją działalność albo przeniosło się na platformę, z którą nie mam wiele wspólnego, ale często zaglądam chociażby na „Ostatniego na ziemi”, czy aby nie pojawiło się tam coś nowego. Z chęcią zarówno przeczytałabym coś więcej od pkropki, jak i podyskutowała z nią o tym. Dzięki Wspólnymi Siłami poznałam też bardzo uzdolnioną autorkę, z którą do dziś współpracuję, i mam nadzieję ujrzeć na sklepowej półce jej powieść fantasy, a wtedy na pewno i na naszych mediach społecznościowych pojawi się więcej szczegółów, bo będzie się czym chwalić. 

Cieplutko pozdrawiam wspomnianych przeze mnie autorów i życzę powodzenia w dalszym rozwoju!

Leg: Przez cały ten czas spędzony na WS chłonęłam wiedzę, która na pewno nie pójdzie na marne i choć obecnie szlifuję styl na opowiadaniu fanfiction, to mam już plany na dalszy rozwój. WS jest dla mnie również czymś w rodzaju bezpiecznej przystani – wiem, że cokolwiek by się nie działo, otrzymam tu masę wsparcia i wyrozumiałość. Dlatego właśnie zawsze polecam to miejsce wszystkim pisarskim wariatom. ♥ (pozdrawiam moje kochane Wiosełka Młodości!).

Dafne vel Daf: Zapytana o wspomnienia z czasu oceniania na WS, miałam dość duży problem z odpowiedzią. A potem moje myśli same poszybowały gdzieś daleko w przeszłość… i przypomniały mi się moje pierwsze, dość koślawe, ocenki (nawet te jeszcze na Shibuyi), niezliczone dramione, których oceniłam tutaj chyba najwięcej, szukanie gifów, bo ich wstawianie zawsze sprawiało mi radość… Przypomniał mi się kubek (z moim autorskim tekstem i szyldem WS), który wciąż jest moim ulubionym podczas pobytów w domu rodzinnym. I tak sobie patrzę na to, jak wygląda Wspólnymi Siłami teraz, jaki profesjonalizm bije z każdego wpisu, podstrony, całego szablonu i w zasadzie z wszystkich składowych strony, i czuję dumę z dziewczyn i z siebie, że gdzieś do tego mogłam dołożyć swoją cegiełkę. Chociaż moje zainteresowania, zajęcia itp. poszły w zupełnie inną stronę, to miło tutaj wrócić, zobaczyć, co dzieje się na WS, powspominać. A okazuje się, że jest co. Bądź co bądź to kilkuletnie doświadczenie, które na pewno pozostawiło po sobie dużo wiedzy, umiejętności i rozrywki. 😊 O mniej pozytywnych aspektach nie będę mówić, tym bardziej, że o niektórych już napisano. Pozostaje życzyć kolejnych lat działalności. ♥ Będę po cichutku, z boczku, się im przyglądać!

For: WS to wyjątkowe miejsce, które od nastoletnich lat zajmuje ważne miejsce w moim życiu. Gdy pisałam na Facebooku ze Skoią i gdy wypłynął temat zrobienia Fuzji, nigdy bym nie pomyślała, że to wszystko potoczy się w tym kierunku i że będzie funkcjonować tak długo (mimo obecnego „upadku” blogosfery). WS to takie nasze małe dzieciątko, z którym – pomimo dużo mniejszych zasięgów i braku czasu (dorosłość) – nie potrafimy się pożegnać.

Ele: Ciągle pamiętam, jak w świat ocen internetowych opowiadań wkręciłam się trochę z nudów w czasie szkolnych wakacji. Pierwsze próby stworzenia czegoś godnego uwagi były… słabe, uznaję je wręcz na dość wstydliwą część swojej blogowej przeszłości.

Jednak po pewnym czasie powstało WS. Grupa zadziałała jak porządny zastrzyk adrenaliny dla umierającej społeczności ocenialni, kiedy na kilku zaledwie blogach publikowało już tylko po jednej oceniającej, a posty były długości przysłowiowego świstka z pralni. Chciałyśmy stworzyć coś, co naprawdę ma sens i… chyba nam się udało!

TL;TR

Za te całe siedem lat: 246 ocen lepszych i gorszych, 39 wpisów w encyklopedii, 151 obserwatorów, 3600 komentarzy, 611 602 wyświetleń – za to wszystko serdecznie DZIĘKUJEMY!