[216] ocena tekstu: Bezbronni

Tytuł: Bezbronni

Autorka: Anna Katari

Tematyka: thriller

Ocenia: Deneve

Zwykle nie komentuję wyglądu blogów, bo uważam, że każdemu jego porno, ale tutaj na chwilę się nad tym pochylę. Z jakiegoś powodu na belce wita nas favikona z kryształkiem z Simsów, dalej w oczy rzuca się zupełnie niesformatowany tekst (przesunięcie do lewej, brak wcięć akapitowych i tak dalej). Do tego nie bardzo wiem, jak poruszać się po blogu. Gdzie szukać spisu treści, jak dotrzeć do początku historii… Czyżby spis treści został oznaczony jako „Miniserie”? Trudno się tego domyślić. O samym szablonie wypowiadać się nie będę – tekst jest wyraźny, da się go bez problemu przeczytać i to jest dla mnie najważniejsze.

 

Ten akapit piszę już po całej ocenie: nie będę cię oszukiwać – opowiadanie nie jest dobre. Najpewniej będzie wymagało przepisania zupełnie od nowa. W twoim tekście skupię się na tym, co w przyszłości mogłoby ci pomóc napisać coś lepszego. Zakładam, że jesteś młodą osobą, dla której to pierwsza opowieść (albo jedna z pierwszych) i zapewne jesteś z nią bardzo związana. To nic złego, każdy gdzieś zaczynał i gdzieś trzeba się nauczyć. Natomiast warto, byś sięgnęła do podstaw, możesz skorzystać na przykład z naszej encyklopedii, i dużo czytała już wydanych książek, bo to pomoże ci się rozwinąć. Postaram się zasugerować ci trochę rozwiązań fabularnych i nakreślić, w których miejscach oraz co mogłabyś poprawić – tak ogólnie, na przykład gdzie fabuła rozchodzi się w szwach – i zauważyła, dlaczego niektóre rozwiązania są problematyczne. Mam nadzieję, że mimo wszystko ci się to przyda.

 

Kartka z dziennika Lucii- sierociniec

Ponieważ w tekście jeży się od błędów, zwrócę na nie uwagę w osobnym podpunkcie z poprawnością, poniżej oceny treści jako takiej. Zrobię betę wyłącznie pierwszej notki, bo do wypisywania i tak jest sporo, a bez sensu, żebym przepisywała ci cały tekst. Wygląda na to, że dopiero musisz poznać sporo zasad, którymi rządzi się proza – na przykład jak zapisywać dialogi, gdzie się stawia przecinki, a gdzie nie. Warto też, żebyś po napisaniu każdego rozdziału pozwoliła mu odleżeć dzień lub dwa, wróciła do niego i przejrzała pod kątem błędów. Na pewno dostrzeżesz sporo literówek, błędów, złych form słów i innych głupotek, które pojawiają się przez pisanie w pośpiechu.

 

Od kiedy skończyłam roczek mieszkam w sierocińcu. Na początku nie byłam świadoma, gdzie jestem. Wspomnienia pamiętam przez mgłę. – Z zakładki „Bohaterowie” dowiaduję się, że Lucia ma dwanaście lat. Stylizacja językowa nie pasuje do tego, jak wypowiadałaby się dwunastolatka. Ponadto już na początku spłycasz całą historię do szybkiego streszczenia, co nie wróży zbyt dobrze na przyszłość. Lepiej, żebyś dawkowała czytelnikowi informacje, zamiast podawać wszystko na tacy.

 

Zupełnie nic, tylko głosy starszej pani. Chyba przedstawiła się jako Maner. Uśmiechała się do mnie i podała mi rękę na powitanie. – Wygląda na to, że Lucia opisuje swoje wspomnienia z momentu trafienia do sierocińca, co jest… niemożliwe. Bo trafiła tam po ukończeniu pierwszego roku życia. Biorąc pod uwagę to, że istnieje coś takiego jak amnezja dziecięca, Lucia nie ma prawa pamiętać swojego momentu trafienia do domu dziecka. Ponadto kolejne zdania sobie przeczą. Niby pamięta tylko głosy starszej pani (poza tym zupełnie nic), a zaraz jednak Lucia przywołuje uśmiech i podawanie ręki… 

 

Naprawdę była miła. Jednak potem podrosłam i ta sama kobieta stała się kimś złym. Złym? Czemu taka miła pani, co kiedyś się uśmiechała i podawała dłoń to miała się zmienić? – Biorąc pod uwagę powyższe (amnezja dziecięca), Lucia powinna pamiętać ją raczej wyłącznie jako złą kobietę.

 

Nie wiem, co się stało w jej życiu. Nie zdawałam sobie sprawy, że dla wszystkich była bez empatii, czyli stała się okropną znieczulicą. – Czy nie lepiej pokazać jakieś zachowania pani Maner, które świadczyłyby o jej braku empatii? Ponadto najwyraźniej nie rozumiesz znaczenia braku empatii. Brak empatii to nieumiejętność odczuwania emocji innych ludzi, a ty stawiasz to na równi z byciem złym. Zdecydowanie nie można postawić znaku równości między brakiem empatii a znieczulicą. Nie można również stać się znieczulicą. Znieczulica mogła panią Maner na przykład cechować. Jeśli nie jesteś pewna znaczenia jakiegoś słowa, możesz je sprawdzić w słowniku PWN lub SJP (czyli po prostu „słownik języka polskiego”).

 

Nagle usłyszałam czyjeś krzyki i dźwięk  ostrego narzędzia. Bałam się. – Pokaż nam to, że Lucia się boi. Przyspieszony oddech, paraliż, drżące ręce, łopoczące serce. Spłycenie emocji bohatera do nazwania ich po imieniu to najgorsze, co może spotkać tekst. Bo staje się nijaki i przestaje poruszać czytelnika.

 

Nie wiedziałam, jak mam wyrzucić z siebie to, co siedziało we mnie w środku Co się dzieje w tym sierocińcu? – Dlaczego tak właściwie Lucia dopiero teraz zwraca uwagę na to, że takie rzeczy działy się w sierocińcu? Dobrze byłoby wtrącić krótką informację o tym, że coś takiego działo się już któryś raz. Bo przecież nie zaczęło się to dziać nagle, prawda? Chyba że Lucia dopiero pierwszy raz na to natrafiła.

 

Potem wróciła do dwójki pozostałych osób. Jakiś chłopak i dziewczyna. Nie znałam ich. – Lucia powinna znać swoich współwychowanków w sierocińcu. Przecież to nie tak, że w tym budynku mieszka pięćset dzieci, raczej każdy się zna. Nie mieszkają ze sobą od wczoraj.

 

-To już kolejna ofiara. May, co mamy zrobić?-  zwróciła się do innej dziewczyny

Kolejna ofiara? O czym oni mówili. Czy tu zawsze ktoś ginął? – Już w pierwszej notce spłycasz całą fabułę, mówiąc, że tu zawsze ktoś ginął. Nie pozwalasz czytelnikowi odkrywać swojego świata, tylko rzucasz mu w twarz kolejnymi informacjami. W dodatku to pytanie Lucii brzmi dość śmiesznie. Wyszedł ci taki niezamierzony komizm sytuacji, bo dwunastoletnie dziecko raczej by tak nie pomyślało, w dodatku nie z takim spokojem, jakby to był chleb powszedni, że ojej, no znowu komuś się umarło. Bywa. Zwłaszcza w połączeniu z tym, że Lucia podobno wcześniej się bała.

 

O północy poszli do pokoi. Nie wiedziałam,czy zasnę kiedyś spokojnie.  Musze się dowiedzieć, co wiedzą. Może to tylko zły sen i zaraz się obudzę koło mojej matki ? Przytuli mnie i ucałuje na dobranoc.

Ale ona nie wróci. Ktoś mi ją odebrał i dowiem się, kto. Dobrze, że nie widziałam,jak na zawsze zamykasz oczy, mamo. Jednego horroru mniej. – Trudno, żeby Lucia żywiła jakiekolwiek uczucia do matki, skoro nie ma prawa jej pamiętać. A nawet jeśli, to dobrze byłoby zachować konsekwencję i nie pisać o niej per „matka”, bo to odbiera ładunek emocjonalny. Ale najgorszym problemem tego fragmentu jest to, że Lucia jako 12-letnia dziewczynka wypowiada się co najmniej, jakby miała przeszło dwadzieścia lat. Cała wypowiedź trąci strasznym patosem zupełnie niepasującym do tak młodej osoby. Pomyśl, jak wypowiadałaby się dwunastolatka, a jak starsza dziewczynka. W tym wieku dojrzewanie robi naprawdę ogromną różnicę nawet w ciągu kilku lat.

 

To dopiero pierwszy wpis fabularny, a już mogę powiedzieć, że jakość opowiadania będzie pozostawiać wiele do życzenia. Tworzysz bardzo jednowymiarowe postacie, które w zasadzie nie mają żadnych cech, jakie mogłyby je wyróżniać. Kolejną bolączką jest streszczanie wszystkiego, co się dzieje naokoło, błędy (o tym niżej), niechlujność i po prostu to, że sam tekst nie porywa. Zdarzają się dziury logiczne. Przykładowo Lucia słyszy jakiś straszny dźwięk, od razu wychodzi na korytarz, a tam już zdążyła zebrać się grupka dzieciaków z innych pokoi, ciało zniknęło, została tylko plama krwi. Skoro wszyscy wyszli tak natychmiast, to czemu nie złapali mordercy? I skoro co rusz ginęły tam dzieciaki, dlaczego nikt tego sierocińca nie zamknął? Mam nadzieję, że zwłaszcza to ostatnie będzie później wytłumaczone.

 

Kartka z dziennika Carol- pomocna dłoń

O godzinie ósmej był czas na śniadanie. Jak zwykle drewniany stół bez okrycia z koszykiem wypełnionym chleba i talerzami z różnymi dodatkami do pieczywa.. Czyli tradycyjnie szwedzki stół. Wszyscy domownicy zasiedli przy stole. Spożywaliśmy pierwszy posiłek poranny, ale nie każdy miał apetyt lub chęć na jedzenie śniadania. – Cały ten opis jest dość karkołomny. Na początku wspominasz o śniadaniu, potem stosujesz dość koślawe nazewnictwo typu „pierwszy posiłek poranny” (co brzmi po prostu śmiesznie, nazywaj rzeczy po imieniu, tak będzie zdecydowanie lepiej), zapewne chcąc uniknąć powtórzenia… i znowu wracasz do śniadania. Jedli śniadanie, ale nie każdy miał apetyt. I tyle wystarczy.

 

-Witajcie na kolejnym spotkaniu naszej grupy. Dołącza do nas nowa osoba. Lucia, wstań i pokaż się innym- skierowałam na nią swoją dłoń, wskazując, gdzie siedziała.

-Ile masz lat?- spytała ją May, patrząc na nią

-12. A co źle?- odwróciła od niej twarz i zakryła ją rękoma. Siedziała skulona na krześle. – W sierocińcu giną kolejne dzieci, a tu szesnastolatkowie, zamiast uzyskać pomoc od kogoś z zewnątrz (na przykład w szkole), wciągają do jakiegoś wewnętrznego gangu dwunastoletnią dziewczynkę. To bardzo niemądre z ich strony.

 

Dziewczynka była już spokojniejsza. Wszyscy staliśmy blisko siebie. Dałam jej bransoletkę z kryształem. – Skąd bransoletka z kryształem w sierocińcu? Nie sądzisz, że to trochę za drogie jak na takie realia?

 

Dzieci organizują potajemne spotkania w bibliotece, gdzie otwarcie mówią o swoim stowarzyszeniu. Wymieniają się jakimiś bransoletkami z kryształami, nikt ich nie pilnuje, o nic nie podejrzewa. To zupełnie bez sensu. Zastanów się nad tym, czy nie powinni spotykać się w jakimś bardziej ustronnym miejscu. Może na przykład w łazience?

 

Kartka z dziennika May- niewinni umierają pierwsi

Kiedy otworzyłam drzwi od pralni, ujrzałam jakiegoś chłopaka we krwi. Nie krzyczałam, tylko zasłoniłam sobie usta. Po chwili sprawdziłam mu puls. Nie żył. Zrobiłam zdjęcie jego twarzy, włożyłam bluzkę do prania i uciekłam do pokoju Carol. Szybko otworzyłam drzwi i w tym samym momencie je zamknęłam. Ona zamknęła od razu laptop , jak niespodziewanie wbiegłam do jej pokoju. – Dlaczego oni tego nie zgłosili nikomu dorosłemu? Czy w tym sierocińcu pracowała tylko pani Maner i nikt inny? I czemu May zrobiła mu zdjęcie? Przecież jeśli miała telefon z aparatem, mogła wysłać zdjęcia na policję. Zadzwonić i wezwać pomoc. Carol tak samo, miała laptopa u siebie w pokoju, gdziekolwiek napisałaby tę informację i ktoś mógłby się zainteresować. Jeśli chcesz, by było wiarygodniej i żeby nie mogli wezwać pomocy, powinnaś odebrać im takie możliwości.

 

spojrzała jeszcze raz na fotografię i poszła do okna, gdzie było widać, jak padał deszcz i nie tylko. – Ten opis wygląda tak, jakby nie chciało ci się nie chciało pisać. Padał deszcz i nie tylko. Przeczytaj to na głos. Czy chciałabyś mieć taką książkę na półce?

 

Carol rozpłakała się i upadła na dywan. Podeszłam do niej. Musiała go bardzo lubić, skoro stare wspomnienia dały po sobie znać. Bardzo lubić? Czyli ona go musiała go kochać. Spytałam ją o tym wprost. – Czemu May doszła do takich wniosków? Zginęło kolejne nastoletnie dziecko. Nawet jeśli był kolegą Carol, mogła to bardzo przeżyć. Nie musiała go od razu kochać.

 

-Nigdzie nie pójdziesz. Już to tam nie będzie. Pamiętasz, co zawsze Maner robiła? Sprzątała .

-Jeszcze mam czas. On tam nadal jest.- popchnęła mnie i szarpnęła klamkę.

Nie powstrzymałam jej, tylko pobiegła  za nią. Była wściekła . W pralni  nie było ciała Marco, a wszelkie ślady zostały zmyte. – Dlaczego Maner nie sprzątała wcześniej, tak żeby ukryć ślady? Kiepska z niej morderczyni, skoro każde przechodzące dziecko może zrobić zdjęcie ciału. Poza tym przecież ślady zbrodni bardzo długo się sprząta. To nie jest kwestia wytarcia kałuży mleka. Tam było ciało do wyniesienia, które nadal broczyło krwią i wisiało całą noc, więc na pewno musiało wszystko zalać i trzeba je zabezpieczyć, wszystko posprzątać. A May na ile opuściła to pomieszczenie? Minutę? Ktoś mógłby zauważyć Maner na korytarzu. Powinnaś za każdym razem przeprowadzać sobie taki eksperyment myślowy i sprawdzać, na ile coś jest prawdopodobne.

 

-To Lucia, tak mi się wydaje. No w sensie wygląda, jak ona. A dane się zgadzają. Lucia Corell.

Byłam zszokowana jej odkryciem.

-Tak, to ona. Co pisze?

-Była pierwszą podopieczną Maner. I są zdjęcia, jak się nią zajmuje. Czemu to dała na stronę sierocińca?- zamyśliła się – Fabuła rozchodzi się w szwach. Pogubiłaś się w chronologii. Lucia nie mogła być pierwszą podopieczną Maner, skoro miała tylko dwanaście lat. W sierocińcu są też dużo starsze dzieci: sama Maner wspomina, że opiekuje się tymi dziećmi bodaj od szesnastu lat.

 

Kartka z dziennika Andre- bolesne wspomnienia

Nazywam się Andre Strifer. Mam 18 lat. Mieszkam w sierocińcu "Lagoona" po stracie matki. – Andre ma już osiemnaście lat. Jest dorosły. Nie powinien mieszkać w sierocińcu.

 

Czasem nie jestem świadomy, co się stało. A to wina tej głupiej amnezji. Powoli tracę kontakt z rzeczywistością. Gubię się. Częste silne bóle głowy budzą mnie z każdego snu. Nie potrafię dłużej tak żyć. Jednak muszę to wytrzymać. Nikomu nie powiedziałem o moich zanikach pamięci. – Andre mógł nikomu nie mówić, ale przecież w rozmowie z kolegami wyszłoby, że czegoś by nie pamiętał, coś by pominął, jego przyjaciele z pewnością powinni zauważyć, że coś jest z nim nie tak i że potrzebuje pomocy. Czegoś takiego po prostu nie da się ukrywać, tym bardziej że Andre, jak sam wspomina, w sierocińcu nie mieszka od wczoraj.

 

Kiedy minęło cierpienie, znowu musiałem sobie przypomnieć, gdzie bylem. – Postaraj się dobierać odpowiednio nacechowane słowa do narracji. Czasem używasz dużych kolokwializmów i archaizmów, takich jak „zaś”, tutaj w kontekście bólu głowy pojawia się „cierpienie”, które brzmi patetycznie. Zdecydowanie lepiej i naturalniej brzmiałaby „silna migrena”.

 

Jeszcze nigdy po bólu głowy nie ujrzałem tego wspomnienia,. To było piękne, ale i też brutalne. Nie byłem na obiedzie i kolacji. Nie byłem w stanie opuścić pokoju. Musiałem dojść do siebie. Nawet, gdyby przyszła Carol i potrząsnęła mną, to nic, by to nie dało. – Carol i May to przyjaciółki Andre, prawda? Chyba powinny się przejąć tym, że zniknął. Zwłaszcza że w sierocińcu codziennie znikały dzieci i były mordowane. Dziewczyny chyba powinny sprawdzić, czy z ich przyjacielem wszystko gra.

 

Kartka z dziennika Maner- pod opieką

W dodatku spiskują przeciwko mnie, a do nich dołączyła moja stara podopieczna Lucia. Myślę, że nie zrobili jej jeszcze prania mózgu i myśli normalnie. – Maner wie, że przeciwko niej spiskują, może dobrze byłoby, gdyby spróbowała jakoś im w tym przeszkodzić, co ty na to?

 

Nie wiem, po jaką cholerę zwiększyłam mu dawkę leków. Miał być tylko spokojniejszy i nie miał nic podejrzewać. Miał zapomnieć o niezbyt miłych incydentach, które zobaczył w sierocińcu. A teraz chodzi, jakby wszystkiego zaczął zapominać. Udaje amnezję?  Chyba wrócę do wcześniejszej dawki, bo chyba rozpuszczać pięć tabletek to trochę chore. – Maner jest dorosłą osobą w tej opowieści. Powinna sobie zdawać sprawę ze skutków podawania nadmiaru leków. I przejąć się tym, że jej wychowanek nie pojawia się na obiedzie i kolacji.

Zwróć uwagę też na to, że Maner jest dorosłą opiekunką, a jej stylizacja językowa zupełnie nie różni się od tej, która przypisana jest do zdeycdowanie młodszych postaci. Rzucają się w oczy chociażby dość poetycka technika, kiedy to buduje się emocjonalny akapit w oparciu o powtórzenia. Czy wskazane przeze mnie podkreślenia nie przypominają ci chociażby fragmentów: 

Nie byłem na obiedzie i kolacji. Nie byłem w stanie opuścić pokoju. – Andre

Carol nadal myślała o swoich rodzicach. Nadal obwinia winę na Maner (...) – May

Przez to zupełnie nie potrafię wczuć się w twoje postaci. Nie cechuje ich język, którego używają, mimo że są w różnym wieku, różnią się od siebie także doświadczeniem.

 

Niestety May musiała zejść do pralni. Musiała odkryć ciało. – Chyba lepiej byłoby w takim razie, żeby Maner ukryła to ciało w miejscu, do którego nikt nie mógłby wejść. Albo nie pomyślałby, żeby wejść. Może jakiś schowek na miotły? Albo chociaż mogła przykryć czymś ciało tak, żeby nikt go nie dostrzegł.

 

Nawet nie jestem wstanie policzyć, ile moich byłych podopiecznych umarło przez własną głupotę. A ja ostrzegałam i prosiłam. I po szesnastu latach nikt nie przestał robić głupstw. Teraz Marco,a kto potem będzie chodził po nocy?  Zresztą to ich sprawa. Ja ostrzegałam. Oni nie słuchają, niech giną. Może Lucia mnie nie zawiedzie i nadal  będzie posłuszna. – Jakoś nie potrafię uwierzyć, że Maner zupełnie nie przejmuje się ich losem – pamiętaj o konsekwentnym prowadzeniu postaci. Czy nie lepiej, żeby powiedziała dzieciom prawdę? A jeśli w piwnicy grasuje jakiś potwór, chyba lepiej byłoby, gdyby Maner wynajęła kogoś do pomocy z tym problemem lub przeniosła gdzieś sierociniec. Warto pomyśleć o takich ogólnikach, które sprawiają, że tekst stałby się bardziej wiarygodny. W tej chwili wiele problemów i intryg bardzo łatwo rozwiązać.

 

Poszłam do pokoju Luci. Chciałam z nią porozmawiać. Na szczęście była sama. Musiałam zbudować ponownie jej zaufanie. Kiedy otworzyłam drzwi, siedziała na łóżku, kreśląc jakieś rysunki ołówkiem. To, co zobaczyłam, wprawiło mnie w osłupienie. Ona narysowała moją twarz i twarz dawnych  rodziców. Narysowała, jak nożem zabijam jej matkę i ojca. Czyli jest po praniu mózgu. Teraz muszę zrobić wszystko, by mi zaufała. Wszystko. – Zastanów się, czy jedno spotkanie z członkami Colia faktycznie by wyprało mózg Lucii. Raczej nie, prawda? Poza tym rodzice nie mogą być „dawni”, to nadal rodzice Lucii, tylko martwi. Poza tym skoro Lucia straciła ich w wieku jednego roczku, nie powinna ich pamiętać, najwyraźniej o tym zapominasz albo nie wzięłaś tego pod uwagę. Co więcej, Maner przymila się do Lucii, a przecież wszystkie dzieci uważają, że Maner jest zła i okropna. To się kłóci z tym, co o niej myślą.

 

-Uwierz mi. Nie jestem zła. Ja tylko chcę dla was, jak najlepiej. Pamiętaj, że zajęłam się tobą, kiedy twoi rodzice umarli w wypadku. To ja przygotowuję wszystkim posiłki, sprzątam cały dom, by było czysto i przytulnie. Co jest w tym złego?-  wyjaśniłam jej – Jeśli Maner miała dużo dzieci pod opieką, powinna mieć też kogoś od sprzątania, gotowania i tak dalej. Normalnie takich ośrodków nie da rady prowadzić jedna osoba. Musiałaby zajmować się absolutnie wszystkim, dokumentami, gotowaniem dla kilkunastu (albo i kilkudziesięciu) dzieci, opieraniem ich, zakupami i tak dalej. Powinnaś rozważyć takie podstawy.

 

Zapis Lucii- pułapki są wszędzie

Obiad był smaczny. Praktycznie zjadłam cały talerz. Znowu wrócił mi humor. Już nie byłam taka smutna i przygnębiona. Może to przez panią Maner. – Pomyśl nad aspektem psychologicznym. Lucia widziała dużo krwi, słyszała przerażający krzyk: takie rzeczy nie znikają jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Okej, Lucia mogła odzyskać zaufanie do pani Maner, ale jednak emocje towarzyszące jej po tak wstrząsającym wydarzeniu nie powinny zbyt szybko wygasnąć.

 

-Chciałam tylko napić się soku. Suszyło mi w gardle no to poszłam do kuchni. Wiem, że w nocy nie możemy wychodzić, ale musiałam...- mówiła ze łzami w oczach.

-Rozumiem. Też chciałem iść się napić.- przyznał się Andre

A jednak mówił prawdę. Teraz mi głupio, że na niego krzyczałam.

-Ale, co ci się stało w rękę?- spytał zatroskany o przyjaciółkę

-Uruchomiłam pułapkę. Przepraszam, Andre. Powinnam być ostrożniejsza. Jak sięgnęłam po szklankę, nagle wystrzeliła mi w ręce- wyjaśniła May

Nie wierzę, co ja słyszę. Tu są pułapki? Tylko po co one są w domu? Czy to Maner je poustawiała? Nie! Znowu to samo. Znowu mi mieszają w głowie.

-Tu są pułapki?- spytałam z zaskoczeniem

-Tak, dlatego Lucia nie wychodź sama wieczorem, dobrze?- poprosiła mnie o posłuszeństwo – No właśnie, czemu pani Maner zastawia pułapki? Albo ktoś w ogóle zostawia pułapki? Czy nie lepiej, żeby na noc zamykała dzieci w pokojach? Albo na konkretnym piętrze, jeśli chce je przed czymś chronić? Przecież pułapkami krzywdzi dzieci.

 

W tej notce Lucia co chwilę zmienia zdanie. Najpierw twierdzi, że Colia miesza jej w głowie, zaraz potem, że musi z nimi zostać, bo tylko oni mogą jej pomóc w wydostaniu się z sierocińca. Potrzeba trochę konsekwencji, takie zmiany nie biorą się z powietrza i rzadko dzieją się w mgnieniu oka.

Zapis Carol- obietnica

Znowu nie potrafiłam spokojnie zasnąć. Ciągle myślałam o Marco. Nadal pamiętałam każdy z nim wspólny spędzony czas, ale nie mieszałam go w organizację. I Colia była jedynym sekretem, który przed nim ukrywałam.  A tak to nie miałam przed nim żadnych tajemnic. – Spójrz, to zupełnie nielogiczne. Carol powiedziała o Colii małej dziewczynce, a ukrywała ją przez Marco? Przecież Colia mogła lepiej ochronić Marco. Powinien o tym wiedzieć.

 

Kiedy umyłam twarz i wytarłam ją ręcznikiem, poszłam do kuchni, gdzie zjadłam jedną kanapkę z serem i pomidorem. Trochę wypiłam wody i poszłam do biblioteki. – We wcześniejszej notce pisałaś, że to pani Maner przygotowuje im posiłki.

 

Trochę wypiłam wody i poszłam do biblioteki. Tam czekałam na pojawienie się reszty. O dziwo wszyscy byli przede mną. – Carol nie mogła czekać na pojawienie się reszty, skoro wszyscy już tam byli.

 

-Witajcie na kolejnym spotkaniu naszej grupy. Colia!- krzyknęłam na powitanie

-Colia!- krzyknęli wspólnie,  unosząc rękę przed siebie – Te spotkania są tajne. Organizują je w bibliotece. Powinni zachować dyskrecję, a nie krzyczeć i się afiszować w ten sposób. A to podnoszenie ręki kojarzy się troszkę nieciekawie. Z takim złym panem Austriakiem.

 

-Ona mi coś dosypuje. Nie mogę zapomnieć , kim jestem. Nie chcę!-przytulił mnie ,a ja odwzajemniłam ten ruch – Carol zrobiła sobie sama śniadanie. Czy Andre nie może pójść jej przykładem? Wtedy uniknąłby podtruwania lekami.

 

Nagle poczułam się jakoś inaczej. Pojawiły się rumieńce na twarzy. Nie . Tak nie może być. Nie mogę znowu zakochiwać się na nowo. Nie mogę, ale Andre jest moim przyjacielem i mu pomogę. – Nie chcę być niemiła, ale Marco umarł dzień wcześniej. A Carol na początku przekonywała nas, jak bardzo przechodzi po nim żałobę, a teraz już zakochała się w Andre? To tak nie działa.

 

Zapis May- dom sekretów

W pośpiechu sprawdzałam, czy nie zginęło nic z pokoju. Przejrzałam półki, szafki, a nawet w moich skrytkach. Nic nie zginęło. Odetchnęłam z ulgą. Bałam się, że odkryje moja tajemnicę. Gdyby znalazła to, co chowam, od razu, by mi to zabrała. I mogłaby wykorzystać przeciwko mnie . W sumie to Carol też to ukrywa, a jedynie Andre tego nie ma i Lucia.

Chociaż też powinni to mieć dla bezpieczeństwa, ale Lucia nie powinna. Jest na to zdecydowanie za mała. – Z jakiegoś powodu mam wrażenie, że chodziło o broń palną, może pistolet. A to sprawia, że opowiadanie jeszcze bardziej traci na wiarygodności. Bo skąd mogłyby to mieć?

Dziewczyny umawiają się na przeszukiwanie bardzo niebezpiecznego miejsca w nocy. To nielogiczne, że chcą wchodzić za drzwi z zakazem zupełnie same, bezbronne, wiedząc, że w sierocińcu ciągle ktoś umiera. Mają około szesnastu lat, powinny już mieć troszkę pomyślunku.

 

Zapis Andre- amnezja na życzenie

Maner mówi wprost, że podaje Andre jakieś leki podczas ich rozmowy. Ale zupełnie nie zachowuje się jak osoba dorosła, która opiekuje się dziećmi i bierze za nich odpowiedzialność. Przeciwnie, można odnieść wrażenie, że jest dokładnie w ich wieku. Jej intrygi nie mają większego sensu, faszeruje dzieci lekami, zamiast zabrać je do specjalisty. Piszesz też o lekach wywołujących amnezję na życzenie – to tak nie działa. Powinnaś poczytać o tym, jaki wpływ mają różne środki. Coś wywołującego tego rodzaju zanik pamięci po prostu nie istnieje.

 

Zapis Maner- mógł to załatwić sam

Coraz bardziej żałuję, że mu pomogłam. Andre mógł to załatwić sam. No, ale w końcu jest pod moją opieką i zastępuję mu rodziców. Gdyby ktoś dowiedział się, co zrobił, straciłby więcej niż zaufanie. Straciłby swoich przyjaciół. Nigdy go nie pytałam, co go do tego ciągnęło. I pytać nie będę. To jego sprawa. Ważne, że pozamiatane. Nikt nie pozna prawdy. Nikt nie może i się nie dowie.Nawet ta jego Carol. – Maner przede wszystkim powinna troszczyć się o ich zdrowie i życie. Tymczasem wygląda na to, że Andre kogoś skrzywdził, może nawet zabił, a Maner to tuszuje. Przecież to nie jest normalne. Trudno to w jakikolwiek sposób wytłumaczyć. Mam wrażenie, że upychałaś tutaj coraz więcej sensacyjnych pomysłów i nie wiedziałaś, kiedy powiedzieć „stop”. Owszem, w dalszej części akapitu dowiadujemy się, że to Andre zabił Marco.

 

Gdybym nie pomogłam mu zabrać zwłoki i zmyć szybko krew z jego rąk, dziewczyny dowiedziałyby się, że to Andre jest zabójcą. Nie będę go długo kryła. W końcu ktoś znajdzie trop i odkryje jego tajemnicę. Wystarczy, że znajdą piwnicę i ja jestem skończona razem z nim. – Jeśli cała fabuła opiera się na tym, że Andre jest zabójcą, a Maner ukrywa zwłoki w piwnicy, to… nie ma sensu. Powinna oddać Andre w ręce specjalistów: psychiatrów, policji, zamiast narażać inne dzieci na śmierć.

Dość męczące jest również to, że Maner ciągle wspomina o tej piwnicy. Po prostu co rozdział z perspektywy Maner: piwnica, piwnica, piwnica. Materiał się przejadł. Powinnaś budować napięcie, dawkować wskazówki dotyczące tajemnicy, a w kółko powtarzasz to samo.

 

-Daj jej ten syrop. Zostawiła go u mnie, więc oddaj jej to.- podałam jej buteleczkę

-Syrop? Taki na kaszel?- dopytała zdziwiona

-Tak- skłamałam

-Dobrze, dam jej to- wyszła z gabinetu, trzymając w lewej ręce , syrop.

Lucia jest taka naiwna i dlatego ją tak lubię. Można jej wszystko powiedzieć i zlecić, a ona to zrobi. Jestem z ciebie dumna, Lucia. Pomożesz mi zniszczyć Carol. Już ni będzie nikogo nakłaniać do głupot. Nic nie powie, co myśli. I oto chodzi. Plan Tox ruszył. – Naprawdę uważasz, że Maner jako opiekunka tych dzieci, która ukrywa jakąś tajemnicę i chce ich chronić, powinna chcieć „zniszczyć” Carol? Tutaj kolejny raz objawia się to, że na siłę wprowadzasz coraz więcej i więcej dramatyzmu, a cała historia coraz bardziej nie ma sensu. Jeden z wychowanków morduje innych, opiekunka pomaga mu to ukryć, w samym sierocińcu formuje się jakiś gang, o którym opiekunka wie, więc postanawia zniszczyć jego liderkę, dzieci mają dostęp do internetu i telefonów, ale nikogo o niczym nie informują… widzisz, jak bardzo to wszystko nie ma sensu?

Urywki z pamięci Lucii- bezsenna noc

Carol sama mówiła, że nie powinna ufać Lucii, tymczasem od razu zdradza jej, że były w piwnicy. Przecież Lucia mogła to zgłosić pani Maner. Powinny myśleć o takich rzeczach. Notka jest bardzo krótka, z czego większość to opis zasypiania Lucii, więc niespecjalnie mam się tu nad czym rozwijać.

 

Urywki z pamięci Carol- nigdy więcej

Mam już dość tego sierocińca. Po tym , co zobaczyłam w piwnicy, nie chcę tu dłużej mieszkać. Musimy, jak najszybciej uciec, ale najpierw trzeba zdjąć pułapki. – Dlaczego tak właściwie oni planują uciekać w nocy? Przecież pani Maner w ogóle ich nie pilnuje i nie obchodzi jej to, co się dzieje z dziećmi. Więc skoro pułapki nie są aktywne w dzień, to nie mogliby po prostu wyjść z sierocińca i nigdy do niego nie wrócić?

 

W tym miejscu kończę ocenę treści jako taką, ponieważ nie widzę sensu w dalszym wytykaniu ci tego, co jest złe. Smutna prawda jest taka, że ten tekst raczej nie nadaje się nawet do przepisania od nowa – za bardzo w nim popłynęłaś. I o ile pomysł złej pani w sierocińcu jest ciekawy, o tyle wszystkie intrygi dookoła to już zdecydowanie za dużo.

Poprawność

Przecinki dopisuję w nawiasach kwadratowych, rzeczy do usunięcia koloruję na czerwono. Na zielono rzeczy do dodania. Same pogrubienia to powtórzenia.

 

Kartka z dziennika Lucii- sierociniec

W tytule rozdziału nie powinnaś stawiać dywizu (-), a myślnik (–), w dodatku oddzielony od pierwszej części spacją. 

Drogi pamiętniczku – na końcu powinien znaleźć się przecinek.

 

Od kiedy skończyłam roczek[,] mieszkam w sierocińcu.

 

Czemu taka miła pani, co kiedyś się uśmiechała i podawała dłoń[,] to miała się zmienić?

 

Dopiero, jak nie obchodziłam swoich kolejnych urodzin, bo to było według opiekunki, wręcz niewybaczalne, poznałam Carol.

 

Nawet byłam gotowa z nią do rozmowy, ale Carol mnie odciągała od tego pomysłu. – Gotowa do rozmowy z nią (albo po prostu: nie byłam gotowa na rozmowę). Carol odciągała mnie.

 

-–Nawet nie próbuj z nią rozmawiać. To nic nie da.-– tTrzymała mnie za rękę i zaprowadziła mnie do mojego pokoju. – Zupełnie nie znasz zasad interpunkcji dialogowej, dlatego polecę ci nasz poradnik w Encyklopedii dotyczący zapisu dialogów właśnie. Zamiast pauzy (—) lub półpauzy (–) masz dywizy, które, swoją drogą, powinny być rozdzielone spacjami. Nie wiesz, kiedy postawić kropkę po dialogu, a zdanie zacząć dużą czy małą literą. Ponieważ ten element w twoim tekście kompletnie leży, poruszam go tylko w tym jednym przypadku, żeby nie rozpychać niepotrzebnie podpunktu z poprawnością. Na błędy w zapisie dialogów będę zwracać uwagę jedynie przy okazji wytykania innych błędów.

 

Mija kolejny dzień. Wszyscy zasnęli,a moje oczy również chciały się zamknąć. – Spacja po przecinku. Poza tym nie powinno się mieszać czasu narracji (czas teraźniejszy i przeszły).

 

Nagle usłyszałam czyjeś krzyki i dźwięk  ostrego narzędzia. – Nadprogramowa spacja po słowie „dźwięk”.

 

Tak, Carol i inne dzieciaki z sierocińca. nNa schodach zauważyłam ślady zadrapań drewna, a obok niej była kałuża krwi,. Czy kogoś tam widziałam? – Duża litera po kropce. Nadprogramowy przecinek przed kropką.

 

Czy kogoś tam widziałam? Nie, tam nikogo nie było, tylko duża czerwona plama na podłodze.

 

Potem podeszłą do mnie Carol – Podeszła. I kropka na końcu zdania.

 

-Co tu się stało?- spytałam jaą, ledwo mówiąc. – Imiesłowy przysłówkowe (takie zakończone na „-ąc”, „-łszy” oraz „-wszy”) oddzielamy od reszty konstrukcji przecinkiem. Czyli sformułowania z nimi („ledwo mówiąc”) również.

 

Nie wiedziałam, jak mam wyrzucić z siebie to, co siedziało we mnie w środku. Co się dzieje w tym sierocińcu? – Wystarczy samo „we mnie”, nie musisz dookreślać, że w środku. To przecież oczywiste.

 

Ona odprowadziła mnie do pokoju. – Niepotrzebny zaimek. Logiczne, że to Carol ją odprowadziła. Wynika to już z poprzednich zdań.

 

Zaraz będzie nas podtruwać, albo jeszcze gorzej.- śŚcisnęła pięści. – Przed „albo” nie stawiamy przecinka, tak samo jak przed „lub”.

 

Nie wiedziałam, czy zasnę kiedyś spokojnie.  Musze się dowiedzieć, co wiedzą. Może to tylko zły sen i zaraz się obudzę koło mojej matki ? – Muszę. 

 

Dobrze, że nie widziałam, jak na zawsze zamykasz oczy, mamo.

Podsumowanie

Jeszcze przed zagłębieniem się w fabułę rzuca się w oczy sporo uchybień. Zaczynamy już na początku od warstwy czysto wizualnej: tekst jest niechlujnie sformatowany, w dialogach brakuje spacji, w opisach takoż. Dalej jest tylko gorzej, wspomniane dialogi są błędnie zapisane, a tekst najeżony ogromem błędów niemalże każdego możliwego rodzaju (mamy tu wszystko: literówki, braki spacji, nadmiar spacji, brak przecinków, nadmiar przecinków, słowa użyte w niepoprawnym kontekście, zły szyk wyrazów, złą odmianę wyrazów, zapisywanie cyfr słowami, liczne pleonazmy i łopatologiczne dookreślenia, nawet brak kropek na końcu zdań) – do tego stopnia, że po prostu trudno się to czyta. Jeszcze przed zgłoszeniem tekstu warto byłoby poznać technikalia, takie podstawy, które przydają się przy pisaniu prozy. Tekst, jak drzewo, musi mieć solidne korzenie, żeby później dał zdrowe (i smaczne!) owoce. Technikalia negatywnie wpływają też na styl, który przez niewłaściwe szyki i błędne konteksty trudno nazwać stylem. Pisałam też, że charakterystyczna stylizacja perspektyw głównych postaci nie istnieje, ciężko określić nim też patetyczną konstrukcję z powtórzeniami (przy czym nawet nie jestem pewna, czy te momenty nie wyszły ci takie przypadkowo, ponieważ powtórzeniami najeżony masz cały tekst).

 

Teraz trochę o ogromnych dziurach logicznych. Nie wymienię wszystkiego, bo w zasadzie musiałabym komentować zdanie po zdaniu, więc postaram się jak najbardziej ogólnikowo.

 

Pomysł na fabułę jest szyty grubymi nićmi. Dzieci mają dostęp do internetu (laptop w bibliotece, który Carol ma potem u siebie w pokoju), telefonów z aparatem fotograficznym (May robiąca zdjęcie martwemu chłopakowi); dlaczego nie mogłyby po prostu zgłosić tego, co dzieje się w sierocińcu, na policję? Przecież po wysłaniu takiego zdjęcia komukolwiek dorosłemu i podaniu adresu za pół godziny przez okno weszliby antyterroryści.

 

Maner, opiekunka sierocińca, która trzyma ciała zamordowanych dzieci (i czasem ich rodziców) w piwnicy, szykuje kolejną komorę/trumnę na Carol. Zupełnie nie przejmuje się tym, że Andre zabił innego wychowanka, co podsumowuje w ten sposób:

 

-Nie wiem, po co to zrobiłeś, ale musisz ukryć ciało. Pomogę ci je stąd zabrać- chwyciła za jego nogi, a ja wziąłem za ręce

-Czemu mi pomagasz?- spytałem dosyć zdumiony jej postawą

-Jesteś pod moją opieką a poza tym to zastępuję ci rodziców. Idziemy?

Postaraj się o choć troszkę realizmu.

 

Dziwne leki, które Andre przyjmuje od dawna, ale w sumie to od dwóch dni, sprawiają, że ma amnezję. Dlatego Andre pisze od dawna pamiętnik, choć w zasadzie to do morderstwa, którego dokonał, doszło dwa dni temu… zupełnie gubisz się w tym, co napisałaś.

Dzieci raz same sobie robią śniadanie, raz robi je Maner. W zależności, jak pasuje ci do narracji.

 

Maner jest z siebie dumna, bo zabezpieczyła swój komputer hasłem. Hasło to oczywiście nazwa sierocińca. Okazuje się, że na komputerze Maner wygodnie trzyma dokumenty na swój temat, z których dzieci dowiadują się, że uciekła z wariatkowa. Trzyma tam też swój cały sekretny plan, w którym opisuje, że podtruwa wychowanków, których nie lubi, tak długo, aż umrą. Okazuje się, że Maner zawsze chciała mieć potomstwo, ale była bezpłodna, więc zabijała rodziców (ich ciała trzymała w piwnicy) przypadkowych dzieciaków i brała je pod opiekę. A potem truła. Widzisz, jak bardzo to nielogiczne? Zajrzyj do artykułu o [antagonistach] – o tym, dlaczego nie warto ich ośmieszać. 

 

Podobno w sierocińcu jest ponad 300 dzieci, ale tylko Maner wszystkim się zajmuje, nikt inny tam nie pracuje. Ona codziennie gotuje i opiera tak ogromną liczbę podopiecznych? Niedorzeczność. Tak samo jak to, że nawet jeśli jest tam sporo wychowanków, to dzieci z tego samego piętra, mieszkając drzwi w drzwi, nadal się nie znają. A, no i każdy luksusowo ma swój pokój.

 

Im dalej, tym bardziej dziwnie – dzieci najpierw się w sobie zakochują, zaraz potem się nienawidzą, ktoś kogoś zabił, bo był zazdrosny, w piwnicy leżą trupy. Z jakiegoś powodu sierociniec jest najeżony pułapkami – w całym budynku rozstawione są pułapki niczym z Indiany Jonesa (latające nad głowami piły, wybuchające szklanki). A wszystko działa tylko w nocy. Po co tam w ogóle są? Jak się tam znalazły? Przykładowo, pękająca szklanka, która rozpada się, gdy ktoś jej dotknie, zupełnie nie ma sensu. W twoim opowiadaniu podobno nie ma magii. 

 

Andre zabił Marco, dziewczyny w zasadzie przyjmują to na chłodno: no okej, stało się, jak nie jesteś po stronie Maner, to spoko, zostaniesz osądzony przez sąd, który składa się z jednej i drugiej koleżanki. Proces odbywa się nocą w bibliotece. W czasie procesu oczywiście wszyscy krzyczą i nie przejmują się, że Maner może ich usłyszeć:

 

-Zaczynamy. Ja Carol Teklei rozpoczynam sprawę o oskarżeniu Andre Strifer za zabójstwo Marco  Cartera i spisek przeciwko Colii.  Wszyscy mamy mówić tylko prawdę- rozpoczęła rozprawę

-Tylko prawda!- krzyknęliśmy, składając obietnicę

 

Andre zostaje wyrzucony z Colii, chociaż ciągle płacze, że kocha Carol. Maner każe mu podać Carol jakąś truciznę, na co Andre po prostu się godzi. Absurd goni absurd.

Bohaterowie w twoim tekście po prostu wyrzucają kolejne kwestie, zachowanie któregokolwiek z nich nie ma żadnego sensu. Carol zakochuje się w Andre nawet nie 24 godziny po śmierci byłego ukochanego. Lucia zmienia zdanie po dwa razy na rozdział, raz chce być w Colii, raz nie. Raz wierzy jednej stronie, raz drugiej. Andre zabił kolegę, Maner pomaga mu to ukryć przed resztą, najpewniej trzyma ciała w piwnicy. Przy czym dzieje się tak wiele, a jednak… nie ma tu żadnych emocji. Od czasu do czasu napiszesz, że ktoś się bał, że pociekło kilka łez. I to tyle. Nic więcej. Ciągle powtarzasz to samo: piwnica, piwnica, piwnica w przypadku Maner albo rodzice w przypadku Carol. 

 

Dalej dzieją się coraz bardziej absurdalne rzeczy, trudno się czyta. To jest materiał na dziesięć powieści, nie na jedno opowiadanie na blogu, nie sądzisz? Mam wrażenie, że na siłę starałaś się napisać tekst pełen akcji. I dokładałaś tej akcji, dokładałaś, dokładałaś i jeszcze dokładałaś, aż wszystko stało się po prostu groteskowo śmieszne. Widać, że nie miałaś na to żadnego planu i po prostu pisałaś to, co ci myśli na klawiaturę przyniosły. Niestety nie tędy droga. Cóż mogę ci poradzić? Zacznij od czegoś łatwiejszego, prostych, krótkich historii. Nie staraj się o przesadny dramatyzm, coś pozornie przyziemnego może być również przyjemne i ciekawe. A przede wszystkim dużo czytaj – myślę, że tutaj kryje się dla ciebie największa nauka. Z czasem uda ci się spojrzeć na swoje opowiadanie z nieco innej perspektywy.

 

Podejrzewam, że chciałaś pisać bardzo poważny tekst na trudny temat, ale zupełnie do tego nie dorosłaś, a samego opowiadania nie przemyślałaś. Nie zniechęcaj się jednak. Każdy od czegoś zaczynał, nawet jeśli z czasem wspominamy to z ciarkami wstydu na plecach. Głowa do góry i jeszcze raz: dużo czytaj, rozwijaj się, a na pewno w przyszłości stworzysz coś wartościowego.

 

Ponieważ nie dotrwałam do końca, ocenę pozostawiam bez noty końcowej.

Za betę dziękuję Forfeit i Skoiastel.