[203] ocena tekstu: Dialog

Tytuł: Dialog

Autor: Nazwa Utajniona

Tematyka: refleksje, eksperyment

Ocenia: Skoiastel

Pierwsze, co przychodzi mi na myśl, gdy odpalam twój blog? Masz przecudowny szablon, do tego zadbałaś o formatowanie, więc bardzo się cieszę, że nie muszę nigdzie kopiować tekstu, by wygodnie mi się czytało.

Zakładka O co chodzi?

Co[,] jeśli próbuję przeprowadzić intelektualny eksperyment?

Wydaje mi się, że może być to interesujące doświadczenie i dlatego założyłam bloga. // W pierwszym poście opisałam założenia tego bloga. – Pogrubione frazy znajdują się dość blisko siebie i tym zwracają na siebie uwagę. Wiem, że to jedynie zakładka, a nie tekst właściwy, ale może warto byłoby jednak w drugim zdaniu inaczej ubrać w słowa ten przekaz – aby uniknąć powtórzeń?

Założenia

Proszę pamiętać, że twórcami wpisów są bohaterowie, a nie ja. ;) – Nie no, wiem, co chcesz powiedzieć, ale to nie bohater pisze i nie bohater publikuje teksty na blogu. Może coś w stylu: wpisy przedstawiają perspektywy bohaterów, nie moje?

Mam wrażenie, że punkt drugi i trzeci mówią dokładnie o tym samym. Nie wiem, czy jest sens je rozdzielać na dwa.

Zdaję sobie sprawę, że najlepiej jest zachować spójność i to też będę starała się uczynić, ale jestem tylko człowiekiem (…) – jeszcze nie czytałam wpisów, więc nie mam realnego punktu odniesienia, a jedynie założenia, o których piszesz. I, szczerze mówiąc, po tym, co zapowiedziałaś, wcale nie pomyślałam, że najlepiej byłoby zachować spójność. Wręcz przeciwnie! Dlaczego każdemu bohaterowi nie nadać swojej, charakterystycznej dla niego stylizacji językowej? Z tego co wywnioskowałam po zakładce O co chodzi, chcesz eksperymentować z upublicznieniem poglądów bohaterów pochodzących z różnych środowisk, z różnych „baniek” informacyjnych. Tym bardziej aż chciałoby się, by i stylizacja – język narracji – pasowała do środowiska, wieku bohatera, cech charakteru i tak dalej. Zastanawiam się więc, skąd pomysł, by spójność narracyjna była najlepszym pomysłem?

Czasami tytuł może być wyolbrzymiony, czasami humorystyczny, a czasami kontrowersyjny. Taki chwyt marketingowy. ;) – Polecam słowo: clickbait. Może ci się przydać w tym podpunkcie. :)

Okej, zaznajomiona z zakładkami i głównymi założeniami bloga przechodzę do części właściwej. Przyznam, że jestem zaintrygowana tym, co zadeklarowałaś, być może nawet zauważyłaś już moją subskrypcję (mam nadzieję, że utrzyma się ona po zakończeniu oceny). Niech to będzie wyraz tego, że założenia bardzo mi się podobają i nie mogę się doczekać, aż zapoznam się ze spisem treści.

Dzielna lambadziara

Czy byliście kiedyś w sytuacji, gdy na każdym kroku spotykaliście się z potępiającymi spojrzeniami? Czy[,] będąc w sklepie, macie wrażenie, że większość osób w kolejce ma ochotę Was zamordować? – Pogrubiłam powtórzenia, choć istnieje prawdopodobieństwo, że te pierwsze zrobiłaś celowo (ale już sytuacja z mieć nie brzmi wcale najlepiej); nie dlatego jednak wkleiłam cały fragment. Zwróć uwagę na czasy. W pierwszym zdaniu przeszły, w drugim – teraźniejszy. Tu bym się zastanowiła nad tym, czy jest to celowe zagranie (a jeśli tak, to po co?), czy faux pas.

To zapraszam na historię o kobiecie w ciąży, która na dodatek ma dwójkę małych dzieci. Zapewne większość osób czytających wpis ma pewne skojarzenia na mój temat (…). – Być może to celowe – stylizacja bohaterki, która pisze lżejszy post w internecie, więc nie musi być wcale ą-ę. Z drugiej strony takich powtórzeń można łatwo uniknąć, a nadal zachować styl prosty i lekki w odbiorze, przekonujący.

Puściłaś się, to teraz męcz się! – Źle brzmi zaimek zwrotny się postawiony na końcu zdania. Zwykle odradza się stawiać go w miejscach akcentowanych, a tu właśnie na takim stoi. Sugestia: Puściłaś się, to teraz się męcz!

To trochę niepokojące, że osoby teoretycznie znające przepisy,[przecinek zbędny] nie rozumieją, że sama znajomość nic nie znaczy i powinny je jeszcze respektować.

O ile sytuacje w sklepie (i inne, które opiszę) sprawiają, że nie jestem w stanie zabrać głosu, żeby się obronić, tak w przypadku wizyt u lekarzy nie mam skrupułów. – Problem w tym, że wpis się zaraz kończy, do tej pory bohaterka przytoczyła niewiele konkretnych sytuacji.

[UPDATE: Dalej, mimo zapowiedzi, również nie przytoczyła ich więcej].

Wspomnienie z kolejki w sklepie, ze dwa cytaty z pracy i nawiązanie do komunikacji miejskiej to niewiele, natomiast kobieta brzmi, jakby naprawdę obszernie poruszyła temat, nie wiadomo na jak wiele stron się rozpisała, wydoiła tę krowę do końca. Odbijając od tematyki, bo nie o niej mam zamiar wspominać, nie podoba mi się ton bohaterki w momencie, w którym pisze ona: Nie będę przytaczać wszystkich przepychanek słownych z rejestratorkami i pacjentami, bo zapewne zanudziłabym Was na śmierć. – No… właśnie nie. Pokusiłaś się o wpis na taki temat, a przez takie zdanie czuję, że umniejszasz tym jego wartość. Można uznać, że no dobra, bohaterka jest po prostu zmęczona, ale jednocześnie brak uzupełnienia, zagłębienia się w wątek sprawia, że również nie wnikam przesadnie, a więc nie poruszam się aż tak. Matka wspomina sytuacje bardzo ogólnikowe, wybiórczo. Fakt, że emocjonalnie, jednak dla mnie – za długo, by czytać w kółko tylko slogany, a jednocześnie za krótko, jeśli sytuacji wartych opisania faktycznie przeżyła więcej.

Do tego mam wrażenie, że wraz z bohaterką trochę pokręciłyśmy się w kółko. Zaczęła od zdania o potępiających spojrzeniach, by prawie pod koniec wpisu przypominać mi raz jeszcze, że: Krzywe spojrzenia, złośliwe uwagi — to moja codzienność. Och, ale przecież ja to już wiem, daj mi coś nowego lub przejdź do podsumowania. Nie przepadam za laniem wody.

Trochę też męczyło mnie szybkie przeskakiwanie z wątku na wątek, zrobił się mały, niekontrolowany chaos. Dwa zdania: oto miejsce akcji, miejsce pracy, pyk -> jesteśmy w sklepie -> tu już u lekarza -> o, a tu już komunikacja miejska. A gdyby tak przedstawić tym jakąś rutynę bohaterki? Komunikację miejską, gdy wraca z pracy do domu, a sytuację pod domem – gdy robi późne zakupy, w międzyczasie wracając z dziećmi z przedszkola? Do tego brakuje mi też jakiejś chronologii, która pokazałaby, że to nie tylko kolejny wylew żalu na świat, których w sieci jest naprawdę dużo, ale wpis przemyślany, o pewnej interesującej strukturze. Tym bardziej że poruszasz ciekawy temat i ubranie go w ciekawą narrację i formę może być dodatkowym walorem. Przy czym, nie zrozum mnie źle, nie mówię, że wpis jest chaotyczny i niekonkretny, a więc słaby. Nie! Jest w porządku i na poziomie, sądzę jednak, że mógłby być lepszy, bardziej dopracowany. Czuję, że w obrazie tej kobiety tkwi większy potencjał.

O, tych jej dzieci też mi brakowało. Dzieci, które nie tylko trzeba donosić, ale i wychować. W tekście natomiast nie czuję równowagi; ciąża -> ciąża -> ciąża, a pod koniec dwa zdania o dziecku płaczącym na ulicy. Przez to dopiero pod koniec wpisu w ogóle przypomniałam sobie, że bohaterka ma jeszcze inne potomstwo, a nie jest w pierwszej ciąży.

Kobieta pisze o internecie i agresji w sieci, o madkach, ale… to nowy trend, że tak to ujmę. Brakowało mi więc też wykorzystania porównania. Chociażby do czasów, gdy bohaterka była w pierwszej ciąży, z czasami współczesnymi. Było lepiej czy gorzej, a może tak samo?

Wspominałam już o zmęczeniu bohaterki i idealnie je obrazujesz: przesadą, irytacją, sarkazmem. Tekst pod tym względem działa, tym bardziej widać to po komentarzach – zachęciłaś do dyskusji, stworzyłaś do niej sposobność. Podoba mi się też tytuł wpisu oraz to, że piszesz poprawnie; nie wiem, czy to kwestia bety, czy po prostu znasz się na stronie technicznej, ale świetnie czyta mi się tak dopracowany pod tym względem tekst.

Oceniaj w ciszy

Proszę, choć raz dajcie mi szansę na opowiedzenie wszystkiego od początku do końca! – Ten motyw pojawił się także w pierwszym tekście, zwróciło to moją uwagę. Na swój sposób ciekawa kwestia, że piszesz w imieniu bohaterów, którzy zmagają się z problemem braku możliwości do podjęcia tematu, ukazania swojego punktu widzenia. To przypomina, o czym tak naprawdę jest ten blog i jakie są jego założenia, a także dodaje głębi.

[Zauważ, że w zdaniu pojawia się partykuła choć. Dwa dalej – również. Jest to łatwo dostrzegalne].

(…) nie widziałam ich szpetoty, tylko bajkowe góry, w których mieszkały magiczne stworzenia. // Pani Kowalska nie była złośliwą staruchą, która wiecznie krzyczała na nas. – Wydaje mi się, że lepiej sprawdziłby się szyk: która wiecznie na nas krzyczała. Na końcu zdania lepiej postawić to, co powinno stać się jego puentą. W sugerowanym szyku mocniej podkreśliłabyś korelację złośliwa starucha [co robiła?] krzyczała.

Zrzędzichy to istoty z czasów sprzed ludzi, które miały wielkie, czerwone policzki — takie jak pani Kowalska! — którymi odstraszały inne stworzenia, żeby się do nich nie zbliżały. Jad, który zrzędzichy miały na języku (…).

Wspomnienia z dzieciństwa i fantastyczne nazewnictwa są naprawdę klimatyczne i przywodzą na myśl czasy zamierzchłe. Sama przypomniałam sobie, jak wyglądało moje podwórko pod blokiem i spojrzałam na swoich dawnych sąsiadów podobnym okiem. Pokuszę się o zacytowanie większego fragmentu:

Pan Masztalski, nasz dozorca, nie był opryskliwym, wiecznie pijanym awanturnikiem, tylko starzenikiem. Starzenicy, według sąsiada, dawniej strzegli bezbronne istoty przed tymi złymi, ale z biegiem lat okazywało się, że złych istot ubywało albo ukrywały się zbyt dobrze, żeby starzenicy mogli je wyśledzić. Dlatego zaczynali pić magiczne eliksiry, bo bez nich robili się agresywni, a wcześniej mogli tę agresję zrzucić z siebie na polu walki. (…) Po tym wytłumaczeniu już zawsze kłaniałam się panu Masztalskiemu; w końcu bronił nasz blok przed takimi okropieństwami! // Sąsiad stworzył cały bestiariusz otaczających nas ludzi. Niektórzy byli miłymi istotami, niektórym wystarczyło schodzić z drogi, a w przypadku najbardziej niebezpiecznych egzemplarzy — bijków, zanożników i ćpaluchów — kazał mi uciekać.

Zrobiło się miło, nostalgicznie. W kolejnych akapitach natomiast bohaterka coraz bardziej dojrzewa, zmienia się atmosfera tekstu, robi się bardziej poważnie, aż w końcu – dramatycznie. Nie będę spoilerować; zainteresowani powinni przeczytać notkę na twoim blogu, do czego szczerze zachęcam.

Piękna historia, prawda? O prawdziwej miłości. Najprawdopodobniej większość z Was już się zorientowała, ale dla tych mniej uważnych dam podpowiedzi (…). – W takim razie ja jestem mniej uważna, ponieważ nie podejrzewałam takiego obrotu spraw, szczerze mówiąc. Mało tego, nie spodziewałam się nawet wątku romantycznego. Ale to dobrze, ponieważ ładnie rozwijasz emocje i dbasz o to, aby nic nigdzie nie odstawało, z tym tekstem się płynie. Doceniam również odwagę w podjęciu tego tematu, jednocześnie żałując, że masz niewielu czytelników, którzy podjęli wyzwanie i skomentowali twoją pracę. Bo jest co komentować i o czym rozmawiać.

I jak w przypadku poprzedniego tekstu miałam sporo uwag do jego struktury i mogłam radzić, co ewentualnie pozmieniać, tak tutaj już nic nie dodam, niczego nie zasugeruję. Wydaje mi się, że nie ma co przedobrzać i kombinować; czyta się dobrze, emocje działają, a to najważniejsze.

Prawda czy głupota?

Mam dziewczynę, na którą nie zasłużyłem. Nadal mam pracę, którą zapewne za chwilę stracę. – Nie jestem pewna, czy te rymy są celowe, jednak trochę wybijają od lektury, zwracają uwagę. Czy pasują do bohatera, któremu raczej nie jest do śmiechu i pewnie nie rymuje, by poprawić sobie nastrój…?

A teraz chłopy, przyznać się — ilu z Was po pracy piwkuje sobie? – Nie lepiej: sobie piwkuje?

Więc właśnie ta Ingusia, pani mojego serca i jedyna radość w życiu, niekoniecznie była zachwycona tym sposobem na spędzanie wolnego czasu. // Żeby nie było! Nigdy nie było u nas w domu przemocy.

Powinienem go zmienić, [przecinek zbędny] czy ma chłop rację?

Nie mogę nie docenić tego, że wraz ze zmianą mówcy, zmieniła się też jego stylizacja językowa. Dużo wtrętów, luźniejsza atmosfera, slang sieciowy, żarty w stylu:

Zrobiłem wszystko, co mówił terapeuta, internety i Inga. No bo co? Ja nie dam rady? Trzymajcie mi piw... Nieważne... Fajnie! Trochę się obawiałam, gdy zobaczyłam u siebie zgłoszenie bloga z czymś na wzór miniatur, że miniatury te będą pod wpływem stylu do siebie podobne, tu jednak widzę, że starasz się dopasowywać narrację do charakteru narratora i wychodzi ci to naprawdę dobrze.

W komentarzu pojawiło się pytanie odnośnie do Ingi – feministki i to akurat wyłapałam samodzielnie. Nawet przyszło mi do głowy, że bardzo chętnie przeczytałabym kiedyś tekst opisujący jej stanowisko i perspektywę, na przykład po tym, jak się dowiedziała o utracie pracy męża. Wydaje mi się, że takie korelacje raz na jakiś czas i ukazywanie różnych perspektyw jednego problemu mogłoby dodać głębi, choć byłoby to jedynie urozmaicenie już różnorodnej, wielobarwnej twórczości.

Poprawiam aluminiową czapeczkę i lecę szukać kosmitów!

(…) jesteśmy zewsząd bombardowani informacjami, nowinkami technologicznymi, co chwilę są nowe odkrycia i nawet najtęższe umysły nie są w stanie przyswoić tak wielu danych. – Dość mocno przeszkadza mi to powtórzenie. Może dlatego że podkreślenie brzmi dość tandetnie. Sugeruję: dokonywane są nowe odkrycia/co chwilę ktoś coś odkrywa/co chwilę odkrywane są nowe rzeczy i tym podobne.

Podoba mi się ten tok rozumowania:

Dawniej ksiądz był w stanie wykluczyć ze społeczności dowolną osobę, a ludzie dookoła godzili się na ten ostracyzm. Za fasadą miłosierdzia kryło się wiele zła, a osoby niegodzące się z dogmatem musiały liczyć się z konsekwencjami i albo zapomnieć o swoich poglądach, albo żyć w odosobnieniu, akceptując potępienie ze strony własnej społeczności.

Czy dzisiaj jest inaczej? A może dopiero nas to czeka? Wyobraźcie sobie, że zrezygnujemy całkiem z gotówki, a pieniądze będą jedynie walutą wirtualną (zabawne — pieniądze są symbolem kruszcu, a e-waluta symbolem pieniądza — operujemy symbolem symbolu!).

I o ile w przypadku Teorii Wielkiego Wybuchu, [przecinek zbędny] raczej nie zanosi się na zmianę stanowiska, tak w przypadku ewolucji chciałbym w nią wierzyć. – Albo: O ile…, o tyle.. Albo: Jak…, tak... 

W wielkim skrócie teoria ewolucji wygląda tak: [Uwaga! Dla uproszczenia łączę dwie główne teorie powstania życia — samorództwa i zewnętrznej ingerencji — bo dla mnie obie są równie prawdopodobne.]

Była sobie Ziemia, a na niej praocean. – Nawias wyniosłabym do nowego akapitu; inaczej dziwnie wygląda ta wielka litera w podkreśleniu, tak naprawdę w środku zdania. Natomiast kropkę w nawiasie wynieś na zewnątrz.

Ewentualnie możesz nawias zostawić w obecnym akapicie, ale kropkę w nawiasie usuń, a dwukropek przesuń na sam koniec, za nawias. 

Na początku tekstu bohater zwraca się do jednej osoby:

Zostałeś skazany na los błazna podporządkowanej mainstreamowi masie posłusznych homo non sapiens. By kilka zdań dalej mówić do grupy: Zaczęło boleć? Czujecie dyskomfort po tych słowach? To dopiero początek! Przydałoby się to ujednolicić. Jak widzisz, nie mam innych uwag do tekstu, poza takimi czysto technicznymi. Zagaiłaś pod ciekawy temat; bohater wielokrotnie wspomina do tego, że rozpoczyna gównoburzę. 

Z drugiej strony, gdy tak o tym myślę, wydaje mi się, że po tym tekście najbardziej czuję, że jest falsyfikowalny. Że to nie jest oryginalny wpis na blogu jakiegoś ciekawego teorii zapaleńca, ale post, który ma coś takiego ledwie przypominać. Nie bardzo wiem, skąd się wzięło to odczucie. Może stąd, że stylizacja bohatera jest dość podobna do matki z pierwszego posta oraz do faceta z poprzedniego...? Dużo tu ironizowania, humoru, młodzieżowego slangu. Wpis wygląda trochę tak, jakby ktoś starszy chciał wypowiadać się jak młodzież. Nie czuję autentycznego luzu, ale luz pozorowany. I z jednej strony wiem, że to pozory, bo to blog i bo mówi o tym zakładka – jesteś jedną autorką, kreatorką wielu bohaterów. Z drugiej strony mogłabyś bardziej pokombinować ze stylizacją, nie korzystać tak często z utartych już środków (na przykład zwrotów do tłumów, żartobliwych wtrąceń, czasem wydających mi się, że użytych na siłę). Aby każdy bohater był zdecydowanie bardziej unikatowy. 

Zdejmuję aluminiową czapeczkę i siadam przed komputerem

(...) ludzie, którzy lubią dociekać i dla których nie wystarczają narzucone rozwiązania. – (...) i którym nie wystarczają…

Żeby to zobrazować[,] przyjrzymy się jednej z kategorii teorii spiskowych — tej, która dotyczy władzy.

Na pewno nie będę omawiał każdej znanej mi teorii. To nie ma sensu — tego typu materiałów jest mnóstwo i kilkoma kliknięciami będziecie w stanie do nich dotrzeć. – Czemu znów czuję, że ktoś tu chodzi na skróty? No dobra, nie wymagam przecież wpisu o tych wszystkich teoriach. Ale… to nadal jest blog, więc czemu nie podlinkować jakiejś teorii, którą bohater zna? Dzięki temu można by przybliżyć jego problem, nie pozostawiając wrażenia, że jest on nieautentyczny, ogólnikowy, bezpieczny. Przecież miało być niebezpiecznie, miało być intrygująco. Dlaczego więc wciąż czuję, że żadna z granic nie została przekroczona? Że trzymamy się ogółu i mało co jest wystarczająco bliskie? 

Dopiero dalej w tekście robi się ciekawiej, ponieważ przywołujesz konkretniejsze przepowiednie i momenty historyczne: mitologia egipska, przepowiednie Nostradamusa, illuminaci… Z drugiej strony obawiam się, że takie rzucanie wszystkim naraz spowoduje trudności ze skupieniem u czytelnika. Ale aby to ocenić, trzeba by przeczytać całość. To, co napisałaś do tej pory, wygląda na intrygujące i chce się czekać na ciąg dalszy, podoba mi się również motyw, że ponownie dostajemy narratora, którego już znamy. Większa ilość tekstu od jednego mówcy pozwolić może lepiej zrozumieć zarówno jego charakter, jak i jego środowisko. Do tego część ta jest podobna do jedynki – nie mam wrażenia dwóch różnych narracji, choć mówca z pierwszej części o aluminiowej czapeczce znacznie bardziej ironizował i wydawał się pozorować coś bardziej. 

Rośliny też czują ból!

Już sam tytuł sprawia, że wiem, o czym będzie ten wpis. Nie ma w tym nic złego, jednak sama notka na późniejszym etapie czytania nie zaskakuje tak, jak poprzednie. 

Nie wiem, czy chciałaś, aby tak było – postanowiłam nie dyskutować o poruszanych wątkach, a jedynie o tym, jakie mogą przynosić efekty i czy odpowiednio działają – ale narratorka brzmi trochę jak hipokrytka. Mianowicie z jednej strony mamy akapit:

Nie będę ukrywała, że staram się być orędowniczką niektórych postaw, ale nie robię tego w sposób nachalny. Jeżeli jestem ze znajomymi mięsożercami, nie obrzydzam im posiłku. Nie ma takiej potrzeby. Najczęściej to oni zaczynają rozmowę na temat naszych różnych koncepcji żywieniowych. 

Z drugiej strony mamy natomiast:

Staram się nikogo nie oceniać, ale to naprawdę trudne. Jeśli ktoś ma do wyboru produkty, w wytworzeniu których zwierzętom musiano zadać ból i śmierć albo takie, które w sposobie produkcji nie mają tak okrutnych praktyk i mimo to wybiera pierwszy rodzaj, to co mam o takiej osobie myśleć? Powstrzymuję się przed oskarżeniami, ale trudno nie reagować choćby poprzez próbę edukacji takiej osoby.

I po tym drugim zdaniu faktycznie wyobrażam sobie, jak narratorka siedzi przy stole i to ona raczej próbuje edukować z marszu. Jak wyżej – nie wiem, czy twoim celem było wykreowanie osoby, którą można czytać na różne sposoby. Jeżeli tak, wyszło świetnie. 

Jako czytelniczka, która do tej pory ani razu nie wyśmiała żadnego z narratorów, robię się zmęczona tym, że w kółko czytam zdania typu: To, co teraz napiszę, może zabrzmieć niepoważnie, ale proszę, przeanalizujcie to. Musicie mi uwierzyć, że mam doświadczenie w dyskusji z najróżniejszymi osobami i wiem, czego unikać. Możecie się śmiać, ale najlepiej unikać badań naukowych. Rozumiem, dlaczego narratorzy ich używają, ale raz, że przez nie mam wrażenie, że teksty pisze jedna osoba (nie wiem, czy każdy człowiek wyraża swoje obawy podobnie, używając takich zwrotów), dwa – teksty nie są długie, czytam je ciągiem, a więc nawet ze świadomością, że zmienia się narrator i temat, ich nagromadzenie rzuca się w oczy. Praktycznie w każdym poście znajdują się podobne konstrukcje, czasem bohaterowie używają podobnych zwrotów i po kilka razy na wpis. To męczące. 

Kurczę! Kiedy narratorka sięgnęła po argument: 

Musicie mi uwierzyć, że mam doświadczenie w dyskusji z najróżniejszymi osobami i wiem, czego unikać.  Jestem w stanie przytoczyć przynajmniej kilkanaście naukowych opracowań, które dowodzą, że człowiek jest w stanie żyć bez produktów odzwierzęcych i że dobrze to wpływa na organizm, a moi oponenci oczywiście posiłkują się przeciwnymi badaniami. 

Sądziłam, że zaraz zapoznam się z jakimiś choć szczątkowymi badaniami, zostaną mi przedstawione konkretne badania, choćby i w formie ciekawostki. Tymczasem… to się nie wydarzyło. Dalej czytam, że bohaterka nie będzie czegoś robić (Nie będę odnosiła się do brutalnych filmów, które krążą po sieci) – zupełnie tak samo jak matka z pierwszego posta (Nie będę przytaczać wszystkich przepychanek słownych z rejestratorkami i pacjentami, bo zapewne zanudziłabym Was na śmierć) czy facet z Prawdy czy głupoty (Nie będę przynudzał i opowiadał długą, wzruszającą historię nawróconego alkoholika). Te podobieństwa mocno rzucają się w oczy, bo jako czytelnik wiem już, co oznaczają – trochę drogę na skróty. Pamiętasz, jak w tekście o matce zarzuciłam ci zbyt małą liczbę przykładów, by przekonały mnie argumenty kobiety i bym miała punkt podparcia dla jej argumentów, abym jej uwierzyła? Tu się dzieje to samo. Z jednej strony mam wrażenie, że bohaterka przez część posta stara się być merytoryczna, po czym odwołuje się jedynie do emocji: do wspomnienia kury z dzieciństwa, do porównywania cierpienia psów z cierpieniem krowy. Nie oceniam tego. Ale teksty w stylu: znam badania, ale nie powiem wam jakie… no, nie brzmi wiarygodnie, przez co bohaterka przestaje być w moich oczach przekonująca. 

Poza tym tutaj pokrywa się również stylizacja, mamy chociażby przeglądanie internetów. Ale jedno, reszta tekstu nie jest już slangowa. To tak jak w poprzednim tekście w oczy rzuciła się gównoburza, a w tekście faceta, który dość lubił piwo, pojawia się nawiązanie do Janusza… Tylko że gdybym tak wzięła ludzi z różnych środowisk i w różnym wieku, czy każdy znałby współczesny slang i posługiwałby się nim? Tym bardziej rzuca się to w oczy, gdy większość tekstu jest jednak mocno poprawna, a slang jest okazjonalny. Jeszcze pamiętam, że w Prawdzie czy głupocie chwaliłam cię za to, bo stylizacja mocno różniła się od tej z poprzedniego wpisu, od Oceniaj w ciszy. Ale teraz nie jestem już pewna tamtych komplementów; czy celowo chciałaś kreować luzaka, czy po prostu lubisz pisać luźno i gdy tylko temat jest lżejszy (na pewno lżejszy od kazirodztwa), to starasz się pisać bardziej od niechcenia, sugerować swobodę. Ale czy naprawdę nie da się jej oddawać innymi sposobami?

A może frytki do tego?

Jakiś człowiek właśnie podchodzi do bezdomnego, który leży nieprzytomny w rowie. Upewniwszy się, że bezdomny oddycha, nieznajomy próbuje nawiązać z nim kontakt, ale bezdomny nie odpowiada. Przechodzień wyciąga telefon i roztrzęsionym głosem zgłasza, że ktoś stracił przytomność. Jak nazwiecie tego człowieka? Mianem bohatera? A może opiszecie go jako wzór do naśladowania? Nic mi do tego. Ja nazwę go idiotą.

Oj, oj, jaki nieczuły drań ze mnie! Fe!

Już? Nawrzucaliście mi do woli? Świetnie.

Tu cieszyłam się, że zaczynamy zupełnie inaczej: od czasu teraźniejszego i trzeciej osoby. Zainteresowałaś mnie, ale po pierwszym akapicie znów mamy sarkazm, znów mamy uprzedzanie pretensji, które jakoby miał mieć czytelnik. Znów jest powtarzalnie.

Dziwi mnie też trochę ta stylizacja. Z jednej strony mamy wykorzystywanie imiesłowów biernych (zakończonych na -łszy), które nie są dziś, no cóż, popularne, mamy też łacinę (ad rem), mamy słowa fachowe, mamy drania zamiast dupka, a potem… potem dzieją się gówna, kurwy i ruchania. Mam dysonans poznawczy, że tak powiem. 

Nie mam natomiast nic do dodania w kwestii fabuły. Temat jest mi dość bliski, ponieważ przeprowadzałam kiedyś serię wywiadów ze streetworkerami z mojego miasta. Usłyszałam od nich dokładnie to samo, ale w lżejszej i mniej nacechowanej agresją formie: osobom bezdomnym powinno się pomagać, podając im wizytówkę MOPS-u. Wręczając pieniądze czy jedzenie, udowadniamy im, że są w stanie wyżyć na ulicy, a więc nie muszą nic zmieniać. Nie jest to dla nich żadna motywacja, a wręcz przeciwnie, niezły biznes. W ramach ciekawostki dowiedziałam się również, że tylko dwie z kilkunastu kojarzonych pod supermarketami w moim mieście osób są faktycznie bezdomne, inne po prostu wychodzą do pracy. Również w moim mieście rozdawało się kiedyś wózkowe żetony z adresami domów pomocy, gdyby ktoś pod sklepem chciał za nas odprowadzić wózek. W sumie nie ma to zbyt wiele do oceny ani fabuły twojego wpisu, ale stwierdziłam, że może warto o tym wspomnieć. Tym bardziej że – jak widzisz – to kolejny raz, gdy bohater już na wstępie broni się przede mną, jakbym miała go za jego opinię pochlastać, a wcale nie miałam takiego zamiaru. Czasem czuję się, jakbym nie nadawała się do czytania twojego bloga, wchodziła gdzieś czytać coś, co mnie nie dotyczy. Jakby blog był przeznaczony osobom bardziej skrajnym, zamkniętym. Nie wiem, czy w polskiej blogosferze na takich trafisz. Może musiałabyś materiał publikować gdzieś na, nie wiem, Facebooku. Albo Wattpadzie. Twoja treść sprawdzi się, gdy dotrze do odpowiedniego odbiorcy; nadaje się do tego, by ją rozprzestrzenić. Mam wrażenie, że na samym Blogspocie trochę się marnuje. Zdecydowanie tkwi w niej większy potencjał. Tym bardziej cieszę się, że zdecydowałaś się podesłać mi tekst, którego jeszcze nie opublikowałaś na blogu. 

Postanowiłam nie tworzyć szerokiego podsumowania ani nie wystawiać ci noty końcowej – mam wrażenie, że przeciętny to zdecydowanie za mało, a dobry... cóż, pewnie, czemu nie, ale ocena jednak jest za krótka, bym notę tę wystawiła z zupełnie czystym sumieniem. Głównie po przeczytaniu całego bloga trudno mi powiedzieć, czy wszystkich narratorów mogę uznać za charakterystycznych. Momentami (jak pisałaś mi również w zgłoszeniu) też miałam wrażenie, że język kolokwialny nie pasuje, oddaje starego-maleńkiego, który chce być modny i robić fejm w sieci. Poza tym niektóre teksty, na przykład ten o matce, mógłby być nieco bardziej rozwinięty w przykłady i mniej chaotyczny, to samo sugeruję w przypadku tekstu o wegance. Chciałabym dojść do wniosku, że dalej będzie lepiej, w dalszym ciągu obserwując twój blog i sprawdzając, w jaką stronę się udasz. Skłaniam się jednak w stronę odpowiedzi, że powinnaś popracować nad stylizacją każdej jednostki z osobna, bo na razie się trochę zlewają. Jednocześnie podobają mi się tematy, które dobierasz i nie mogę doczekać się, jakie następne wątki poruszysz i czy narratorzy, których już znam, zabiorą jeszcze głos. A może zabiorą go ich bliscy, na przykład Iga czy brat dziewczyny z drugiego tekstu? A może syn matki-nie-madki, kwikający z jakichś madek pod memami na Fejsie...? Wiem, że twoja praca ma ogromny potencjał i możesz z nią pójść właściwie w którymkolwiek kierunku.  

Mam jednak wrażenie – choć to akurat pewnie kwestia gustu – że dotarłaby do mnie bardziej, gdyby pisana była do odbiorcy pojedynczego, nie do jakichś Was. Czasami pisałaś w ten sposób, częściej jednak bohaterowie przemawiali do ogółu. Jednak zdaję sobie sprawę z tego, że takie pisanie jest trudne, bo w języku polskim odmieniamy przez rodzaje: i żeńskie, i męskie. Omijanie niefortunnych przypadków językowych, w których trzeba zwrócić uwagę na płeć odbiorcy, wymaga potwornej zręczności – umiejętności składania zdań w taki sposób, aby nie dopuszczać do sytuacji, w której odmienia się czasowniki w czasie przeszłym w rodzaju męskim, a odbiorcą jest akurat kobieta. Nie chcę więc w żaden sposób cię do tego zmuszać, zresztą sama na swoim blogu lifestyle’owym często piszę, korzystając z liczby mnogiej. Nasze założenia są jednak zgoła inne; mój blog to miejsce znacznie luźniejsze i odbiorca nie musi, czytając, wchodzić w skórę moją – bohaterki – natomiast w przypadku twojego bloga, jego treści i formy przekazu na pewno właśnie na tym najbardziej ci zależy. By czytelnik pochodził w butach aktualnego mówcy – lepiej zrozumiał jego punkt widzenia właśnie przez utrwalenie więzi. Sądzę, że dałoby się to uzyskać, pisząc tak, by czytelnik czuł, że mówca ten zwraca się właśnie do niego. Tego trochę mi brakowało. Niech pozostanie więc luźną sugestią, byś – choć raz i na próbę – spróbowała napisać wpis kierowany do jednostki, nie grupy. Jak eksperyment, to pełną parą, nie? Spróbuj więc poeksperymentować; szczerze cię do tego zachęcam.