Aleksandra Rozmus – „Żądza zemsty”, czyli... jak zepsuć niezłą antologię?

Cześć i czołem!

Pewnie nie spodziewaliście się nas w takiej formie, więc cieszymy się, że udało nam się was zaskoczyć. Otóż przed wami pierwszy raz na WS analiza z udziałem oceniających.

Skąd ten pomysł? Ano stąd, że w nasze ręce trafiła niedawno wydana antologia „Słowiański horror”, w której znajdują się miniatury dotyczące grozy mitologii słowiańskiej. Idealnie na dzisiejszy halloweenowy wieczór, prawda? Generalnie teksty są dobre, warto sięgnąć po cały zbiór, jednak – jak to zwykle bywa – w gronie fajnych ziomeczków zawsze znajdzie się jakaś czarna owca, która zepsuje nawet najlepszą imprezę. Miniatura, będąca twórczością Aleksandry Rozmus – autorki, która na swoim koncie ma już kilka wydanych książek, w tym spod szyldu Novae Res – wyjątkowo nas zainspirowała. Lecz nie do tego, by napisać recenzję. Nie do tego, by ją ocenić. Zainspirowała nas do tego, by pokazać Wam – naszym czytelnikom i zgłoszonym do nas autorom – jak nie pisać.

Nigdy przenigdy.

I wydawcom – czego nie wydawać.

I redaktorom – by się czasem przykładać.

Zapraszamy więc was wszystkich bardzo serdecznie na Halloween z WS.

Endżojcie!

Aha, i próg wiekowy to tak od szesnastki w górę. Żeby nie było, że nie uprzedzałyśmy.

Tytuł: „Żądza zemsty”

Autorka: Aleksandra Rozmus

Antologia: „Słowiański horror”, wyd. Horror Masakra, 2019

Analizują: Elektrownia, Forfeit, Deneve i Skoiastel

[a tak oznaczamy błędy na wypadek, gdyby odwiedził nas ktoś z szanownej redakcji]

Akapity? Po co. Ja nie znam.

Brunatna ciecz soczyście spływała z kącików ust. Gdy już zaschnie, zapach nadal będzie jej przypominał o pysznym posiłku. 

Nie ufam autorom, którzy nazywają krew cieczą.

Ale że zapach będzie przypominał tej cieczy o posiłku?

Brunatna ciecz kojarzy się tylko z jednym. Z kakałkiem oczywiście.

Całe giezło miała brudne od błota i krwi. Aura Chorsa nie była w stanie przebić się przez korony drzew. Las wydawał się tej nocy wyjątkowo mroczny do tego stopnia, że aż mroziło krew w żyłach. 

Czy ktoś jeszcze śmie wątpić w ten mrok?

Lecz nie jej. Nie bała się śmierci, bo to ona była śmiercią.

Ja myślałam, że była brunatną cieczą.

Powyższy obrazek można wstawiać w zasadzie pod każdym akapitem.

I też trochę przypomina czopek w dupie.

Podniecało ją, gdy słyszała ostatni dech słabego człowieczka, a życie gasnące w jego oczach sprawiało, że cała dygotała. Cieszyła się z każdej ofiary: dziecka, kobiety, ale największą radość sprawiało jej schwytanie mężczyzny i patrzenie na to[,] jak kolejny skurwysyn się wykrwawia. 

A jak dziecko jest mężczyzną, to liczy się podwójnie? 

Zanim wszystko się wydarzyło, miała całkiem stabilne życie, bez ekscesów czy wyjątkowych sytuacji. 

Czy to nie to samo?

Zwyczajna dziewczyna, bez jakichkolwiek szczególnych umiejętności, za to uważana za dobrą osobę, zawsze skorą do pomocy. 

Zwyczajna, ale niezwyczajna. Znamy to. 

<Marysia Zuzanna wygląda zza winkla>

Szara myszka dla anonka?

W grodzie ją uwielbiali, chwalili każdą decyzję i wspierali w trudnych chwilach. Nie wyróżniała się niczym szczególnym. Cechowała ją drobna figura, z atrakcyjnym dla zalotników licem, na które opadały ciemne, długie loki.

To wypracowanie szkolne zasługuje na piątkę – promocję do klasy piątej.

Mieszkała z matką, która niedomagała i nie było możliwości, by zostawiła ją bez opieki. Ubolewała nad tym, że nie może ułożyć sobie życia z mężczyzną i rodzić mu dzieci. Była samotna, lecz w głębi duszy wiedziała, że kiedyś los jej to wynagrodzi.

Typowa madka. Urodzić tylko, a wychowanie?

Czuła się winna, bo nie umiała ulżyć matce w cierpieniu i za [przez] to, że co parę dni kradła jajka z kurnika sąsiadów. 

Tę decyzję też w grodzie chwalili?

Praca nie wchodziła w grę[,] bo matka musiała mieć stałą opiekę. Dziewczyna czuła, że w końcu ktoś ją nakryje na kradzieży, ale nie zdawała sobie sprawy z tego, jakie mogą być konsekwencje. 

Tego wieczoru jak zwykle przebrała matkę i szykując ją do snu, obmyślała plan. Nie rozmawiały, ale i tak czuła osądzające spojrzenie rodzicielki. Była to surowa kobieta, która uważała, że jak czegoś nie osiągnie się ciężką pracą, to nie ma co mówić o nagrodzie. Dziewczyna nie przejmowała się tym, co mówi matka, ani wyrzutami, które od wewnątrz ją zjadały.

Przed chwilą autorka twierdziła, że kobiety nie rozmawiały.

Wyrzuty dosłownie ją zjadały. Ale się nimi nie przejmowała.

Wiedziała, że jeśli nie ukradnie jajek, pomrą z głodu. 

Bo owoce i warzywa nie istnieją.

Poczekała do północy i zaczaiła się pod kurnikiem. Upewniwszy się, że w pobliżu nikogo nie ma, zabrała się za kradzież jajek, przepychając na grzędach gdakające kury. Z pełną torbą zaczęła się powoli wycofywać, gdy nagle bardzo mocno została uderzona czymś twardym w głowę. Osunęła się na ziemię, czując gorącą ciecz spływającą po czole…

Ktoś ją oblał rosołem, potwierdzone info.

…a przed jej oczami pojawiły się mroczki.

– Mam ją! – [u]Usłyszała, zanim straciła przytomność. Gdy się obudziła, bolała ją głowa i… krocze.

Sugestia delikatna niczym rzucona przez Sebę kostka brukowa.

Ale że śmieszki z gwałtów, serio? 

„Wydawcooo, czy ci nie żal…”

Zdezorientowana otworzyła oczy i wtedy do jej uszu dotarły śmiechy i pogwizdywania. Zanim wzrok jej się wyostrzył, poczuła na swym udzie mokre i spocone ręce. To ją o[t]rzeźwiło.

Mokre i spocone dłonie działały na nią jak Winterfresh.

Stała nad nią grupka ludzi: [myślnik zamiast wielokropka!] od dzieci po starszyznę – miała wrażenie, że wokół niej zebrało się pół wsi. Zerwali z niej ubranie i jeden po drugim ją gwałcili, śmiejąc się, jakby to był kabaret.

Gwałciły również dzieci, śmiejąc się przy tym do rozpuku.

Kompletny absurd. Nawet najokrutniejsze drakońskie prawo za kradzież jaj nie karało przecież gwałtem i śmiercią; tym bardziej że wcześniej kobietę we wsi znano, lubiono i jej pomagano. Tutaj to nawet nie wiadomo, czy więc śmiać się, czy płakać.

Teraz leżał na niej śmierdzący rybak, który był spocony i ciężki, do tego ból, który jej zadawał z każdym ruchem[,] sprawił, że prawie oszalała. (...) Gdy rybak skończył swoje, po nim było jeszcze paru innych, w tym misjonarz, który też nie odmówił sobie przyjemności. (...) W tej chwili znienawidziła Boga, którego prawie przyjęła do serca. (...) Mężczyźni gwałcili ją tak długo, że straciła poczucie czasu.

Woda na herbatę już dawno się zagotowała.

Na przemian mdlała i wracała do koszmaru, którego była centrum. Nienawidziła tych ludzi, w tym dniu straciła wiarę w człowieczeństwo.

Ja jakoś straciłam wiarę w autorkę, a jednak nie wyrwałam tych czterech kartek. Można? Można.

Patrząc na nich, czuła obrzydzenie. Ostatkiem sił spojrzała na widzów tej okropnej sceny. Nikt nie wydawał się być zszokowany, smutny czy zły. Wręcz przeciwnie, [myślnik zamiast przecinka] każdy z nich się dobrze bawił, kibicując oprawcom.

Oppa Gang-Bang Style!

Rusycyzm.

Gdy już z nią skończyli, podszedł do niej mężczyzna nazywający siebie sługą bożym, kucnął, odmówił modlitwę i wbił ostrze w brzuch dziewczyny. Przyjęła to pchnięcie z wdzięcznością, gdyż odebranie jej życia było najlepszą rzeczą, jaką mogli jej zrobić. Podczas gdy umierała, reszta wioski w tym czasie wróciła do domów

A na końcu zdania stawiamy co…?

Cały ten fragment opisany jest co najmniej tak, jakby organizowano we wsi konkurs na największego prosiaka, nie – zbiorowy gwałt.

Pozbyli się problemu i to było najważniejsze..

O, dwukropek upadł.

Najwyraźniej nie tylko nas ten tekst słabi.

A może te dwie gonią tę trzecią, co uciekła z dzieła?

Zaczęła zapadać się w nicość. Resztki jej świadomości podpowiadały jej, że zbliża się koniec męki. Jakże się pomyliła. Jej krzywda była tak straszliwa, że jej znękana dusza nie mogła pójść dalej i została skazana na wieczną tułaczkę.

Kolejna Jęcząca Marta.

W tej sytuacji nie miała wyjścia i postanowiła się zemścić na swych oprawcach. Wróciła do wioski i rozpoczęła żer.

Wstała z nożem w brzuchu i poszła spacerkiem.

[żer – SJP]: 1. czynność jedzenia u zwierząt; pożeranie.

Ach, czyli bohaterka przeszła proces transmutacji w zwierzątko?

Myśleli, że pozbyli się problemu, a tu jajka znikały dalej.

Zaczęła od dzieci, które dusiła podczas snu, siadając im na piersi. Niektórym wyrywała serce lub odcinała kończyny.

Taka niby dobra, a tu nagle – pyk – zamiast pozabijać gwałcicieli, to wybiła dzieci.

No przecież dzieci też gwałciły.

Ale winni są zawsze rodzice.

Matkom kazała patrzeć[,] jak ich potomstwo umiera w agonii. Następnie wbijała kobietom pazury w miękkie części ciała i wyrywała wnętrzności. Patrzyła[,] jak powoli wypływa z nich [tych wnętrzności?] życie razem z krwią. Tych, którzy ośmielili się zbezcześcić jej ciało[,] czekała o wiele gorsza śmierć.

I tak sobie siadała na na tych dzieciach, a matki przyglądały się i z uznaniem kiwały głowami.

O które konkretnie miękkie części ciała chodziło…?

Wszystkie, byle nie twarde, by nie złamać pazurów.

Najpierw każdemu z gwałcicieli odcięła kutasa, uznając to za idealne zadośćuczynienie wyrządzonej krzywdy.

Raniła ich długimi pazurami, a oni płakali jak dzieci. I błagali, by przestała – to było niczym miód dla jej uszu. Nie oszczędziła nikogo.
– Widzicie, co żeście mi zrobili?! – krzyczała do nich i kończyła swe dzieło, urywając im głowy. 

Nope. Po wielokrotnym gwałcie i śmierci to mogli jej ewentualnie traumę załatwić. Bycie sadystą, nekrofilem, dzieciobójcą i rozhisteryzowaną wariatką musiała mieć w skillu pasywnym. 

Na samym końcu zajęła się klechą. Jego przybiła do krzyża, który stał w centrum grodu[,] i powoli, najwolniej jak mogła, wbiła pazury w jego klatkę piersiową, by złapać za bijące w panice serce. Wokół leżały szczątki ciał, jucha wsiąkała w ziemię, a we wsi nie było już nikogo, komu biłoby serce. 

Nawet jej matki.

Zapach krwi niósł się po całej okolicy, a ona napawała się nim. Zemsta nie przyniosła jej ulgi, więc postanowiła kontynuować swoje dzieło, póki będzie się snuć po tym łez padole.

Kiedy nie możesz się zdecydować, czy pisać horror o kutasach i gwałtach, czy poezję śpiewaną.

***

W XXI wieku planowanie zemsty jest o wiele trudniejsze, bo ludzie, niczym hodowlane zwierzęta, żyją w klatkach zwanymi blokami, w wielkich skupiskach[,] co sprawia, że już nie tak łatwo można ich zaskoczyć. 

No tak, bo bardziej zaskakujące jest, że ktoś ci rozszarpie gardło w chacie pod lasem niż w bloku na dziesiątym piętrze…

Całe szczęście, że buduję dom na wsi. 

Bohaterka mści się na całym świecie, więc każdy człek się nada. Większa liczba ludności i większe upakowanie ludzi wcale nie sprawia, że o cel jest łatwiej. 

WCALE.

Mimo to raz na jakiś czas znajdzie się ofiara. Czasem rodzic spuści oko ze swojej pociechy, spacerując leśnymi drogami[,] lub jakiś grzybiarz zapuści się weń zbyt głęboko, aż noc go zastaje [zastanie].

Grzybiarz zapuści się w rodzica. Albo pociechę? Nie wiem, co gorsze.

Grzybiarze właśnie dołączyli do dewiantów i cyklistów.

Spojrzała na ciało małej dziewczynki, na którym siedziała okrakiem i uśmiechnęła się. Wyciągnęła jelito i zaczęła je konsumować z lubością, gdy kątem oka zauważyła jakiś ruch w zaroślach. Otarła usta, rozmazując krew na policzkach i wstała z ziemi.

A nie z dziewczynki?

– Chodź tu, mój drogi. – Wyraźnie słyszała kroki. Przeklinała w myślach, że nie jest urodziwą rusałką, lecz wynędzniałą zmorą. Do tego śmierdziała trupami. 

Tak jak moja wiara w to, że cokolwiek w tym opku będzie dobre.

– Nie bój się, nie skrzywdzę cię.
I wtedy ujrzała starszego mężczyznę przyodzianego w strój w kolorze khaki, prawdopodobnie był to myśliwy. Zauważyła strzelbę u jego boku.

Myśliwy ze strzelbą. W nocy. Pod miejskim lasem.

Oby to była strzelba Czechowa.

Upiorny uśmiech pojawił się na jej twarzy, gdy początkowe zdziwienie ustąpiło przerażeniu pomieszanemu z obrzydzeniem[,] kiedy mężczyzna ujrzał ją w całości.

Bohaterka wpierw się uśmiechała do dziecka, potem była przerażona i obrzydzona, a teraz znów się uśmiecha, bo zobaczył ją facet ze strzelbą. Strasznie rozchwiana emocjonalnie.

Raczej humorzasta jak trzylatka. Do tego ten świetny wniosek – co tam ze strzelbą, ma ciuchy khaki! Oto niezbity dowód, że jest myśliwym!

Popatrzyła na niego urażona, przecież aż tak paskudna nie była.

Pomyślała, wciągając jelito jak spaghetti.

No dobrze, skóra zwisała z każdego miejsca na ciele luzem, włosów miała trzy na krzyż[,] no i ten odór, ale bez przesady.

*szuka swojego bingo* …słaby element komediowy – jest.

– Dobra, już nie przesadzaj – ziewnęła ostentacyjnie. Zmora zbliżyła się do myśliwego i przyłożyła mu rękę do policzka. [akapit] Gdy poczuł jej zimne palce, odskoczył przerażony i niefortunnie potknął się o pień ściętego drzewa.

Wiadomo, widząc szkaradę w lesie, po prostu stał i patrzył. Brakowało jeszcze tylko, żeby słysząc jakiegoś upiora, niczym postać z taniego horroru krzyknął: HALO, JEST TU KTO? 

I żeby wchodził do opuszczonego domu, z którego dobiegałby głos.

A na koniec na scenę wkroczyłby Imperatyw Opkowy, który podstawiłby mu nogę… Ups!

Runął na ziemię, a ją [tę ziemię?] przeszły dreszcze podniecenia na dźwięk złamanej kości. Jego krzyk łechtał jej ego, ale udała zatroskaną minę.
– Nie bój się, będę działać szybko. Ani się obejrzysz, a będzie po sprawie.
– To ty się powinnaś bać. – Zza zarośli wyłonił się potężny mężczyzna z blond włosami do ramion i uśmiechem przyklejonym do twarzy.

A wyglądał tak:

(...) Ten blond skurwiel się jej nie bał. Stała chwilę zdezorientowana i w ostatnim momencie umknęła przed jego ciosem. Rzucił się na nią ze sztyletem, co było dość zabawne, bo co niby miałoby jej takie ostrze zrobić? Kątem oka dostrzegła, że puginał miał rękojeść ozdobioną starożytnymi runami, a jego głownia była czysta niczym lustro. Znała [ta głownia?] ten sztylet, znała jego działanie i osobę, która go dzierżyła. Pierdolony Okrutnik.

[Tak tylko napomkniemy, że ta książka kosztuje 42 złote bez promki].

Czyli co? Wszystko znała, ale trzeba było na początku udawać głupie cielę, że niby jakiś tam blondas? Do tego rozumiem, że przez te tysiąc lat wszyscy tylko uciekali przed nią z krzykiem. No to nudny miała ten żywot…

Potwór, który mimo bijącego ludzkiego serca, [przecinek zbędny] przerażał każdego demona, a dzięki sztyletowi mógł sprawić, że zniknie na zawsze.
– Wiem[,] kim jesteś, słyszałam o twoim występku… nieładnie – starała się sprawiać wrażenie odważnej, wręcz ironicznej.

Tyle lat mordowania i nagle musi udawać odważną, bo jeden gościu… nie przestraszył się jej?

I miał nóż. A ona knife issues!

Bo, wiecie, wcześniej dostała nożem…

Tak naprawdę cholernie się bała. Wiedziała[,] do czego jest zdolny, jego zadaniem wyznaczonym przez Peruna było niszczenie demonów. Razem z duszą. Tylko cud mógł ją uratować. W tym czasie myśliwy wstał i zaczął [klaskać?] oddalać się od nich, kuśtykając i jęcząc przy każdym kroku, ale ani mara, ani Okrutnik nie przejęli się nim.

„Spokojnie… Zaraz się rozkręci!”

Wydawało się, że ze złości zaraz wybuchnie. Miała wrażenie, że jego rysy zmieniają się. 

– Ho, ho, ho, spokojnie.

Ho, ho, ho, byłaś niegrzeczna, młoda damo! W tym roku nie dostaniesz prezentu!

– Chciałam pogadać – co tak naprawdę oznaczało: zagadać, odwrócić uwagę. Okrutnik milczał, więc kontynuowała.– Źle wam po naszej stronie było? Ludzi się wam żal zrobiło?

Między kropką i myślnikiem stawia się spację, ale to nie jedyny problem z interpunkcją dialogową. Czy ktoś to czytał?

Ja, ale żałuję.

Stawiam, że redaktor padł przy pierwszych akapitach, korektor w trakcie dostał wylewu, a składacz nie czytał, co składa, więc większość poszła do druku bez poprawek. Zapalmy znicz biedakom [*].

– Zamknij się, poczwaro. – Warknął i spojrzał na ciało rozbebeszonej dziewczynki. 

[O, a tu kropka w wypowiedzi zbędna, a komentarz narracyjny od małej litery]

Opowiem wam żart: dziewczynka, myśliwy i Okrutnik wchodzą do lasu…

Złapał ją za gardło i uniósł w górę. Dobrze wiedział, o co jej chodzi. To był celny strzał.

Dobrze, że nie uniósł w dół. Wtedy to dopiero byłaby heca.

– To nie byłem ja, tylko mój ojciec, zresztą… Powiedziałem, zamknij mordę! – wrzasnął i rozejrzał się po okolicy. Szukał innych demonów. [akapit] Nawet po śmierci istoty wszelakie wolą trzymać się w grupach, wtedy mają większe szanse na przetrwanie. Ale nie ona. Ona czuła niechęć nawet do siebie [sobie!] podobnych.

Siebie podobnych? To jakaś nowa forma stylizacji językowej?

Marysia Zuzanna pełna gębą. Wszyscy, ale nie ona.

– Nie ma tu nikogo, jesteśmy sami. – Starała się uśmiechnąć kokieteryjnie, ale skurczybyk był wyjątkowo odporny. – Opowiedz mi o czynie swojego ojca, było o tym głośno w swoim czasie, ale kto wie, co było prawdą.

No tak, słyszałam, że trupi smrodek to bardzo popularny afrodyzjak.

Skóra zwisała z każdego miejsca na ciele luzem, włosów miała trzy na krzyż no i ten odór, ale bez przesady.

– Chyba nie myślisz, że będę z tobą rozmawiać? – zaśmiał się ironicznie i splunął pod jej nogi. – Nie rozmawiam z przyszłymi ofiarami.

Dlatego teraz milczę jak grób.

– Nie bądź dla mnie taki brutalny – uśmiechnęła się, nie zwracając uwagi na jego docinki. Zerknęła na dłoń oprawcy, którą mocniej ściskał rękojeść sztyletu. Teraz pojawiło się na niej wiele żył z widocznie pulsującą krwią.

Rękojeść sztyletu buzowała adrenaliną na samą myśl o zbliżającej się akcji.

Całe jego ciało zesztywniało, każdy mięsień był napięty, tylko jego mina pozostawała bez zmian. 

Blefuję z moją mufinką, ja nie kłamię, ja tylko sklejam nas moim miłosnym klejem. Po-po-po-pokerowa twarz, pokerowa twarz, mo-mo-mo-mo… Nie może przeczytać, nie może przeczytać, nie, on nie może przeczytać mojej pokerowej twarzy…

Najwidoczniej Weles miał ją w opiece i usłuchał jej modłów, bo w nieodległych krzakach coś się poruszyło i cokolwiek to było, odwróciło uwagę Okrutnika.

Nie interesuj się, czytelniku. I tak się nie dowiesz.

Korzystając z tego, że się zdekoncentrował, uderzyła go z całej siły, pazurami robiąc szramę na szyi. Następnie zatopiła szpony w jego piersi, zostawiając pokaźną ranę, po wygojeniu której na pewno zostanie mu wyjątkowo paskudna blizna.

Wiadomo – po tym, jak ktoś prawie rozdarł mu tętnicę na szyi i obszramił klatę, bohater nie poruszył się nawet o pół kroku.

I, oczywiście, nie mógł użyć już noża, bo czas jego akcji minął i teraz kośćmi rzuca stara jędza.

Wykorzystała jego oszołomienie i zebrała się do ucieczki, lecz zanim się zdecydowała, stanęła jak wryta[.] Przed nią już nie stał człowiek, lecz wielki, brunatny wilk.

– HMM, CHYBA CZAS UCIEKAĆ… TAK, JUŻ BIORĘ NOGI ZA PAS. ALBO NIE, POSTOJĘ JESZCZE, MOŻE ZOBACZĘ, JAK BĘDZIE. OCH! CZY TO WILK?

(...) W porę się ocknęła z odrętwienia, bo wilk zawarczał głośno i już rzucał się w jej stronę. Była szybsza niż ludzie, ale wilk mógł jej dorównać tempem, dlatego wykorzystała wszystkie swoje siły. I skille pasywne.

Mimo sporej odległości, dotarła do swojej kryjówki szybciej[,] niż zakładała, miała parę sekund na skrycie się przed drapieżnikiem. Wbiegła i odsunęła ciało chłopaka, którego upolowała miesiąc temu. Co prawda resztki mięsa na kościach już gniły, ale żal jej było się go pozbywać. [Z]zanim się na niego natknęła, długo głodowała. Za ciałem znajdowała się dziura, w którą się wcisnęła i nasłuchiwała. Nie czekała długo, [średnik lub myślnik zamiast przecinka] facet był lepszy[,] niż jej się wydawało.

Chyba nawet nie musiał szukać, skoro sama śmierdziała gorzej jak ten miesięczny trup.

Ależ oczywiście – z dupy wzięta dziura za z dupy wziętymi miesięcznymi zwłokami (o których dowiadujemy się AKURAT teraz) w z dupy wziętej  kryjówce. Naprawdę nie wiem, czy w historii WS znalazł się bardziej amatorski tekst.

I, przy okazji, tak obleśny.
I tak, kwa, głupi.

Zerkając ostrożnie zza ciała[,] zauważyła, że do jaskini wszedł jako człowiek. Jego przybycie zdradziły kości trzaskające mu pod stopami oraz okropny smród.

Którego wcale nie wydzielała ona sama. Ani sterta wokół rozkładających się ciał.

A jego przybycia wcale nie zdradził fakt, że go widziała już zdanie wcześniej, gdy wchodził jako człowiek. Nie dość, że głupia, to jeszcze ślepa.

– Nieładnie z twojej strony zapraszać gościa w taki bałagan. – Zaśmiał się, a ją przeszły dreszcze. – Nie myśl, że przede mną uciekniesz, maro. Czuję cię, twój strach i smród śmierci, który się za tobą ciągnie. 

Krążył po jaskini, ale nie wydawał się być pewny jej obecności.

Bohaterka ślepa i głupia, a blondasowi nagle siadło powonienie. Czy wszyscy bohaterowie mają jakieś ułomności?

Jeśli weźmiemy pod uwagę, że narrator też poniekąd jest bohaterem obiektywnym, i spojrzymy na jego kulawą stylizację – to tak.

Mara wykorzystała sytuację, gdy mężczyzna stanął do niej tyłem. Zaatakowała, rzucając się na niego z kłami i gotowymi do ataku pazurami, ale on ją wyczuł. Ani się obejrzała, a leżała na ziemi. Wielki bucior wgniatał się jej w szyję.

Taktyczny kopniak z półobrotu.

Czy jak wilk znów stał się blondasem, to przeobraził się już w butach, czy raczej niósł je w pysku, a potem sznurował w pośpiechu?

Nim zdążyła cokolwiek powiedzieć, ostrze z zadziwiającą łatwością wtopiło się w jej ciało. Jej dusza zniknęła. Nie pozostało po niej już nic, co mogło świadczyć o jakiejkolwiek obecności mary.

Czyli co? Koniec?

Te pościgi! Te wybuchy!!!
Ciało też zniknęło. I ostrze. I wszystkie ofiary. I blondas.
Niestety, deficyt logiki pozostał z nami.

Zakończyła się dla niej wieczna tułaczka kierowana żądzą zemsty, której ostatecznie nigdy nie udało jej się zaspokoić. Teraz czekała na nią tylko pustka. Niekończąca się pustka.

I koniec. I nic z tekstu nie wynikło.

Wynikło. Siniak na czole od walenia nim o stół i wrzody.

I że nie każdemu należy się wydawka.
A w nagrodę za to, że wytrwaliście do końca, dostajecie mema z jeżem:

DYNIOWEGO HALLOWEEN!

Ach, i jakby co – zachęcamy do zapoznania się z innymi tekstami antologii. 

W przeciwieństwie do tego są naprawdę niezłe.