[172] ocena tekstu: Klątwa

Tytuł: Klątwa

Autorka: Sylwek

Tematyka: fanfiction Dragon Ball – dramat obyczajowy

Ocenia: Skoiastel

Szablon jest w porządku – estetyczny, nie utrudnia odnalezienia się na stronie. Nie rozumiem tylko, dlaczego zakładki mają inne adresy niż strona główna z treścią opowiadania. Pamiętam, że tworzenie nowych blogów dla podstron było rozwiązaniem na Onecie, ale Blogger ma możliwość zakładania ich wewnątrz jednego bloga (zakładka Strony w panelu bocznym kokpitu).

Minus stanowi kolumna z treścią właściwą – jest zbyt szeroka, przez co źle się czyta; wzrok musi przemierzyć długą drogę od lewej do prawej strony, do czego wcale nie jest przyzwyczajony.

W zgłoszeniu oraz w wiadomościach prywatnych napisałaś mi, bym spojrzała na tę opowieść nieco mniej pod kątem ścisłego kanonu DB i tekstu opartego na dynamicznej akcji (głównie scenach walk), a nieco bardziej jak na fanowską twórczość – jako dramat, romans, obyczajówkę. No i okej, dla mnie będzie to na pewno łatwiejsze i przyjemniejsze, bo kiedyś oceniałam już opowiadanie o DB dość mocno odbiegające od kanonu i moje serduszko krwawiło równie mocno z każdą kolejną nieścisłością kanoniczną, o której autorka mnie nie uprzedziła. Tutaj przynajmniej przedstawiłaś mi, z czym się zmierzę, postanowiłam więc nieco luźniej podejść do twojej twórczości, tym bardziej że ma już ponad dekadę; wiem, jak trudno jest pracować na żywym organizmie, bo sama od 2006 wciąż prowadzę jedno z moich opowiadań i wcale nie jest to łatwe. Wiem też, że masz stałych czytelników, którzy są z tobą od początku i lubią twoją fabułę; napisałaś, że bardziej zależy ci na wyszlifowaniu stylu niż redagowaniu całej linii fabularnej od podstaw. Niektóre nieścisłości uznam więc za zamierzone i skupię się na fabule tego, co piszesz, bez jakiegoś szczególnego odniesienia się do kanonu. Kiedy coś dość mocno rzuci mi się w oko jako niespójność, to o niej napiszę, ale spokojnie dam radę przyjąć, że nie czytam Prousta, tylko fanowskie opko w alternatywnym świecie DB. Czemu nie.

Wyjątkowo w ocenie nie znajduje się podpunkt o poprawności. Po komentarzu Chwilowego Anonima pod oceną Ayame chciałabym wypróbować nową formę; jasne, poprawność jako osobny punkt mógłby się znaleźć – standardowo – między treścią a podsumowaniem albo pod nim, ale w przypadku tej konkretnej oceny nie wydaje mi się to dobrym pomysłem (podsumowanie zaczęłam pisać od razu po skończeniu treści i widać tam pewne nastawienie i atmosferę; poprawność w tamtym miejscu zaburzyłaby tę ciągłość). Na szczęście błędów nie masz wielu, wymieniłam tylko niektóre z nich, dlatego postanowiłam przytoczyć ten krótki podpunkt w formie załącznika: [POPRAWNOŚĆ].

TREŚĆ

Prolog

Już na początku mierzę się z okropnym zamieszaniem w podmiotach, a przez to klimat, jaki chcesz stworzyć, naprawdę trudno mi odczuć. Kilka przykładów:

Stworzenie przypominające metrowego wilka (...) łapą uderza w podbródek, posyła go na ziemię, nie pozwala wstać. – Posyła (kogo? co?) – podbródek? A gdzie, nie wiem, reszta ciała?

Krew ścieka na trawę, ciemne plamy zasychają powoli, a cichy szept zaczyna wibrować w uszach. – Bohater dopiero co został ranny, ale jego krew krzepnie (nie zasycha) szybciej, niż zaczęło mu wibrować w uszach od uderzenia. Na moje oko za szybko wspominasz o tym mało znaczącym procesie.

Ktoś krzyczy a przecież chłopak jest już martwy. Krzyk przybiera na sile, wywołuje ból, rozsadza czaszkę. – Komu krzyk rozsadza czaszkę, skoro bohater stracił życie? Krzyczącemu? Bestii?

Nienawiść oplata serce. Ręce same zaciskają się w pięści, gdy patrzy na niego i wie, że musiał umrzeć. – Kto patrzy? Ta nienawiść?

Wiem, że ma być tajemniczo, ale jednocześnie nie zgadzają się podmioty i gdy ktoś czyta tekst na głos, słychać bzdurki.

Zdziwiłam się, widząc, że prolog ma u ciebie kilka ładnych stron. Dość dużo; przywykłam do tego, że wstępy do historii zazwyczaj bywają krótsze. W końcu są wstępami, wprowadzają czytelnika w świat, który kreujesz lub na którym, w tym przypadku, bazujesz. Już na drugiej stronie widzę, że, jakby manierycznie, wielokrotnie przybliżasz mi całkiem sporo faktów, które dla mnie wcześniej już stały się jasne – na przykład najpierw dostaję obraz snu i Vegetę, który budzi się wstrząśnięty po koszmarze, z czego potrafię wywnioskować, że ma wyrzuty sumienia (zresztą sam siebie pyta, kiedy miało miejsce pozostawienie rannego chłopca), by za chwilę przeczytać raz jeszcze: Jego syn był przecież w zbliżonym wieku do chłopaka pozostawionego na pastwę losu. Podkreślenie mogłabym dopowiedzieć sobie sama; czasem nie musisz się tak pieścić. Potem widzę coś takiego:

– Wiesz, że nie pójdziemy spać, dopóki nie opowiesz? (...)

– Był taki jeden chłopak… Talls. – Vegeta postanowił przybliżyć Bulmie pewien etap swojej przeszłości. – Przecież właśnie przed sekundą przeczytałam, że bohater zaczął opowiadać.

To są jak na razie drobnostki, ale gdy je mnożysz, tekst staje się rozwleczony.

– To tylko przeszłość – szepnęła do ucha Vegety. – Nie ma sensu tego roztrząsać.

Wojownik nie odpowiedział. W pamięci przywołał słowa, które kiedyś usłyszał. – Nie musisz też mnożyć podmiotów. Skoro Vegeta pojawił się w poprzednim dopisku narracyjnym, w drugim automatycznie stanie się podmiotem domyślnym. Samo nie odpowiedział byłoby wystarczające, a tekst dzięki temu – płynniejszy.

Krótki pisk rozległ się z gardła nieznajomej. I chociaż uwielbiał, kiedy gwałcone kobiety krzyczały (...). – Pisk uwielbiał? Jesteś pewna?

Lubię takie retrospekcje jak ta pierwsza. Główny bohater wcale nie jest w niej postacią pozytywną, chociaż w poprzedniej scenie leżał z małżonką w łóżku i nikt nie spodziewałby się po nim takiej przeszłości. Zaskoczyłaś mnie. Podoba mi się również, że tak delikatna kwestia jak gwałt (a przynajmniej zamiary co do niego) są opisane tak… po prostu. Nie ma w tym żadnego drugiego dna, opis procesu nie trwa długo, nie ma długich i tanich wstępów oraz fakt pozbawiony jest oceny. Vegeta był kiedyś dupkiem i to chcesz mi dać do zrozumienia. Przyjmuję taki stan rzeczy, chociaż jest to dla mnie trudne, bo jako fanka Vegety nigdy w życiu nie chciałabym być jednocześnie fanką gwałciciela; gwałt i przekleństwa mocno mi też nie pasują do świata DB [bardziej klimatycznie sprawdziłoby się japońskie kuso (クソ) niż stara polska kurwa]. Na moje oko przesadzasz z wulgarnością i przerysowujesz. Gdybym przybyła tu z przypadku, jako zagubiona fanka DB, nie czułabym się dobrze, bo nie czuję atmosfery znanej mi z anime. Zobaczmy jednak, co będzie dalej. Może to tylko taki trudny wstęp, a potem wszystko się unormuje?

Oby.

Vegeta po kilku sekundach wylądował przed nim, pozbawiając życia za pomocą niewielkiego pocisku KI. – Nie musisz podkreślać czasu; ta informacja niczego nie wnosi. Jeżeli zaczęłabyś zdanie od Vegeta wylądował, domyśliłabym się, że stało się to zaraz po dojrzeniu mężczyzny. Na tej samej zasadzie mogłabyś napisać pozbawiając go życia niewielkim pociskiem KI. Mam wrażenie, że twoje zdania są strasznie okrąglutkie, jakbyś sądziła, że po prostu musisz napisać o wszystkim naraz. Nie. Staraj się podejść do tego na zasadzie: będę pisać krócej, sprawniej, prościej… Dzięki temu zachowasz lekkość i płynność.

Poza tym: pozbawiając go życia – ten zaimek jest potrzebny.

Nie jestem pewna, czy w świecie DB wizja przedszkola jest taka sama jak u nas; grupom nadaje się zabawne nazwy, często od zwierzątek i roślinek? Kojarzy mi się to dość polsko, a chyba wolałabym czuć świat Dragon Balla. Może w tamtym uniwersum istnieją inne zwierzęta i inne roślinki?

– Chyba śnisz. – Na ustach Vegety zaigrał kpiący uśmieszek. – Hmpf – prychnął (...). – Przyznam, że fonetyczne parsknięcie wygląda głupio; to bardziej slang internetowy niż faktycznie wykorzystywany w literaturze zapis. Częściej spotykam się z pff, chociaż wydaje mi się, że samo prychnął nie byłoby gorsze.

Piszesz, że Vegeta prychnął, bo nie mógł uwierzyć w niedorzeczny pomysł żony. Okej, ale… sama zdążyłam się tego domyślić. Gdy ktoś prycha na jakieś słowa, przeważnie uważa je za pozbawione sensu. Wiem też, że Vegeta rozmawia z nikim innym tylko Bulmą. Kilka linijek dalej widzę taką sytuację:

– Nie – przerwał szybko Vegeta, nie chcąc słyszeć dalszej wypowiedzi żony. – Tak, bo kiedy się komuś przerywa, to właśnie dlatego, że nie chce się tego kogoś słuchać… Błagam, mnożysz zdania bez żadnej wartości. 

Vegeta wyczuł KI swojego syna, który wszedł do środka kapsuły, zapalając światło. – Czy nie za późno? Czy Vegeta nie powinien wyczuć go już z oddali, a nie dopiero wtedy, gdy młody wszedł i włączył światło?

O, a tutaj chyba miało być odwrotnie:

– Dlaczego tata… – Trunks urwał w pół zdania (...). – Jak coś, to zgaszę światło.

Vegeta spiorunował Trunksa wzrokiem i nie odpowiedział. – Nie powinno być tak, że najpierw Vegeta przerywa Trunksowi spojrzeniem, a dopiero wtedy ten się wycofuje? W twojej wersji Vegeta nie zrobił tego, a syn i tak nie skończył pytania, zmieniając temat, więc ojciec właściwie nawet nie miał już na co odpowiedzieć.

Zdecydowanie brakuje ci lekkości. Z większości zdań można wyciąć jakiś nadmiar informacji, nawet z takiej sytuacji jak ta:

Trunks był gotowy do akcji. Spojrzał na ojca i kiwnął głową.

Ten jednak nie poruszył się, ignorując syna. – W ostatnim zdaniu sam czasownik wystarczyłby, naprawdę. Czuję się, jakbyś czasem miała mnie za niepełnosprytną i właśnie dlatego przytaczasz mi różne definicje. Podejrzewasz, że nie domyślę się, czym mogłaby objawić się ignorancja albo dlaczego przerywa się komuś rozmowy lub czym właściwie jest wspominanie przeszłości?

Talls odsunął dłoń od twarzy, patrząc Vegecie w oczy.

– Do zobaczenia w Piekle – pożegnał się Vegeta, wsiadając do kapsuły.

Wilczury były już niecałe dwa metry od wojowników. Vegeta nacisnął przycisk. – Nie musisz też być tak skrupulatna; czytelnik nie ma miarki w oczach. Dlaczego więc ma ją narrator?

Dlaczego Piekło zapisałaś wielką literą? Mało tego; czy w uniwersum DB bohaterowie znają pojęcie piekła i nieba? 

Powiem ci, że pod względem tego, jak kreujesz Vegetę, prolog nawet zaczyna mi się podobać – bohater nie jest czarno-biały; widać, że ma charakter i to niekoniecznie pozytywny, ale z drugiej strony wiem, że to Vegeta, więc nie potrafię go skreślić. Podobają mi się również grafiki, które wykorzystujesz między akapitami. Nie jest ich dużo, nie przeszkadzają, a wręcz przeciwnie – pomagają się wczuć. [Do niewygodnej kwestii źródeł wrócimy w podsumowaniu].

Trochę męczy mnie nagromadzenie przemyśleń. Wybrałaś narratora wszystkowiedzącego, mimo to bardziej skupiamy się na tym, co Vegeta myśli, niż na jego czynach. Takim momentem, kiedy autentycznie się zmęczyłam, było: Chciał odlecieć chociaż na chwilę, zniknąć z oczu Bulmie, która zacznie mu robić wyrzuty i namawiać do wzięcia udziału w przyjęciu przedszkolaków i kilka podobnych. Już z wcześniejszych scen wiem, że Vegeta nie chce iść na to przyjęcie, ale usilne wracanie do tematu wygląda mi na przesadyzm. Nie musisz się powtarzać; staraj się z każdą sceną iść w przód, dodawać informacji, a nie tylko wałkować jedne i te same. Po co czytelnik ma się kręcić w kółko? Tak samo traktuję sporo wstawek przemyśleń Vegety o samym sobie, na przykład, że jest mordercą, ale trzyma dziecko za rękę. Wolę patrzeć na sceny i samodzielnie wnioskować o tym, że Vegeta to postać głęboka, która ma wiele stron – wad oraz zalet – niż żeby narrator wciskał mi to do głowy. Niby nie piszesz ścianami tekstu, ale takie mniejsze lub większe akapity niczego pojawiają się co jakiś czas; niepotrzebnie. Same sceny pozwoliłyby mi czerpać z czytania radość, ponieważ mogłabym samodzielnie wyciągać wnioski o bohaterze, uczestniczyć aktywnie w historii, a nie tylko obserwować jej przebieg. Nie pisz mi też wprost o zamiarach swoich postaci.  

Bulma pomyślała, że Trunks coraz częściej wychodzi z domu, (...). Rodzina Briefs latami prowadziła Capsule Corpotation. Skierowała swoje kroki w stronę jadalni, dołączając tam do męża. – Śmiem wątpić.

Nie wiem dlaczego, ale parsknęłam pod nosem na widok zdania w cudzysłowie, którego Vegeta nie wypowiedział. Jego masz samo w sobie i tak było całkiem urokliwe. Natomiast te plastikowe postaci jako synonim lalek wcale mnie nie urzekł, wygląda na wymuszony. Rozbawiłby mnie, gdyby Vegeta nie miał pojęcia, że lalki to lalki i określał je właśnie w ten sposób, ale kiedy najpierw użył określenia właściwego, nie jest już tak zabawnie.

– Nie pójdziemy do szkola – powiedziała smutno Bra, która w taki sposób skracała zbyt długie wyrazy i „przedszkole” nie figurowało u niej w oryginalnej wersji.

– Jaka szkoda – odparł ironicznie Vegeta, wiedząc, że córka nie odczyta tego zdania we właściwym sposób.

– Mi też przykro, tatusiu.

Ten fragment jest popsuty. Lepiej odbierałoby się go, mogąc samodzielnie zauważyć, że małe dziecko nie czuje sarkazmu, ale ty przytoczyłaś to w dopisku, i to jeszcze zanim się w ogóle wydarzyło.

Właściwie przyszło mi do głowy, że zamiast tłumaczyć mi, na jakiej zasadzie Bra skraca słowa (chociaż w sumie dlaczego to robi? Ma już sześć lat, nie trzy), wystarczyłoby mi to kilka razy po prostu pokazać w dialogu; mogłabyś nawet napisać w kolejnej wypowiedzi tusiu i już byłoby to dla mnie wystarczające (w końcu przedszkola i tatusiu mają tyle samo sylab).

Podoba mi się, że wypowiedzi bohaterów nawet się rymują (szkola/szkoda). Nie czuć tego aż tak mocno, jak mogłoby, przez długie dopiski.

Bra wyciągnęła spod kołdry drobną rączkę i odnalazała szorstką, chłodną dłoń ojca.

Saiyanin zastygł na moment, nie wiedząc w jaki sposób wyswobodzić się z tego uścisku. – Nie przesada? Ona tylko wzięła jego rękę… Rozumiem, że nie jest do tego przyzwyczajony i nie przepada za czułością, ale stwierdzenie, że trzeba się wyswabadzać i że jest się ściskanym brzmią tak, jakby Vegeta miał problemy psychiczne, na przykład jakąś poważną fobię.

– Mama mówiła mi „leki i leżenie to os… osdowienie” – dodała, ale nie mogła sobie przypomnieć ostatniego słowa. – Przecież je sobie przypomniała, zapisałaś je po wielokropku. Gdy się pojawiło, dopisek stracił sens. Miałby go, gdybyś zapisała całość tak:

– Mama mówiła mi: „leki i leżenie to os…”  – nie mogła sobie przypomnieć ostatniego słowa – „osdowienie” – dodała po namyśle. – Chociaż na moje oko dopisek nie musiałby się pojawiać wcale. Można się domyślić, że jako małe dziecko Bra zapomniała jakiegoś trudnego słowa.

Kiedy Trunks miał gorączkę, nie chciał nawet na niego patrzeć i unikał jak tylko mógł, a teraz siedział przy tej smarkuli (...). – Chory Trunks siedział przy Brze? Chyba na pewno coś pomieszałaś.

Przy zapisie:

– Łee… jak to? Łeee… łe… łeeeeeeee… buuu… – przeszły mnie ciarki zażenowania. Okej, może mamy przed sobą kilkulatkę; nie neguję jej zachowania. Neguję to, jak przedstawiłaś płacz w tekście. Wygląda jak z parodii.

Słucham? Kaczka Dziwaczka Jana Brzechwy? W japońskim uniwersum? Nie zaskoczyłaby mnie manga Mikan, Pomarańczowy Kot czy Opowieść o zbieraczu bambusu lub inna bajka dla dzieci, którą zna właściwie każde japońskie dziecko, ale… polska Kaczka Dziwaczka, naprawdę?

I, dalej, co robi tu cytat Stanisława Sojki? Kompletnie nie pasuje do uniwersum. Zamiast tworzyć klimat DB, zamiatasz go pod dywan.

ROZDZIAŁ 1

Jak masz robić wcięcia akapitowe za pomocą spacji, to lepiej nie rób ich wcale. Taki rozlazły tekst wygląda gorzej niż bez żadnych wcięć.

Strasznie dużo u ciebie błędów wynikających z zamieszania w podmiotach. Znów wypiszę tylko kilka z nich:

Już od dłuższego czasu jego relacje z Gotenem słabły, widywali się rzadko, jednak Son i tak zapraszał co roku na urodziny.

– Cześć – rzucił swobodnie w stronę matki siedzącej w kuchni przy stole. – Tak naprawdę przywitał się Trunks, nie Goten.

Już od dawna nie rozmawiał z matką, a obecnie miał ważny powód, którym był planowany wyjazd pod namioty z kolegami. Oczywiście wiedział, że pojedzie nawet bez tej zgody (...). – Ten planowany wyjazd wiedział…?

Pot strumieniami ściekał z czoła, a jeansy nieznośnie uciskały całe ciało.

Miał tego dość. – No nie bardzo.

– Najpierw jednak muszę zdradzić ci pewną tajemnicę – oznajmił ojciec tym samym, łagodnym tonem. [akapit] Trunks ostrożnie zajrzał do pokoju i zobaczył, że bierze Brę na ręce (...) – obserwacja Trunksa nie dotyczy wypowiedzi jego ojca; w dopisku do dialogu powinny znaleźć się tylko informacje dotyczące osoby mówiącej.

Mam wątpliwe odczucia, jeżeli chodzi o ten rozdział. W pierwszej scenie wisi dużo przemyśleń Trunksa; wypełniają one przestrzeń – więcej dzieje się poza planem, w głowie bohatera. Narrator jest strasznie dosadny, przybliża mi emocje wprost i to długimi zdaniami, przez co stale mam wrażenie, że tekst jest przegadany. Dodatkowo momentami przebija się w narracji mowa pozornie zależna (wrócę do tego w podsumowaniu) – pojawiają się pytania retoryczne Trunksa o ojca oraz zdania stylizowane, w tym kolokwializmy:

Dumny wojownik postanowił spędzić popołudnie na zabawie z dzieckiem? Czy to sen? A może opętał go demon czyniący dobro? Nie, to mało prawdopodobne. Wtedy matka oszalałaby z radości, nie wściekłości. Szkoda, że sceny nie są stylizowane całościowo.

Swoją drogą pytania te świetnie obrazują, że Trunks nie rozumie ojca, mimo to scenę kończysz pustym zdaniem: Schodził powoli po schodach, nie rozumiejąc tej pokręconej sytuacji. Taka ekspozycja jest słaba, o czym wielokrotnie piszemy w naszych ocenach. 

Kolejna scena, czyli 100 minut wcześniej, dalej robi wrażenie przegadanej. Owszem, dialog Vegety z Bulmą jest okej, ale wypowiedzi przerywają następne ekspozycje, więc całość nieco się wlecze. Strasznie dużo czasu spędzam w głowie Bulmy, czytam o jej niezadowoleniu, które bije z wypowiedzianych przez nią słów. Masz głupi nawyk, który sprowadza się do tłumaczenia czytelnikowi, co właśnie przeczytał, spójrz:

– Bra bardzo chciałaby wspólnej zabawy. Jesteś jej ojcem! (...) Przecież Trunks jest na imprezie, nie poćwiczycie razem. – Bulma zamierzała wykorzystać ten moment, aby przekonać męża do spędzenia chociaż kilkunastu minut z córką.

Albo:

– Jak ty lubisz działać mi na nerwy! Jesteś wredny, paskudny i okropny! – wygarnęła mężowi rozdrażniona kobieta.  

– Jesteś jej ojcem! – oburzyła się Bulma, która reagowała tak za każdym razem, pomimo ciągłych odmów. – Wiem, że tak reaguje; już w poprzednim rozdziale widziałam podobną scenę. Nie musisz mi tego podpowiadać.

Widzę też head-hopping. Chociaż w scenie przeważa perspektywa Bulmy, pojawiają się jej przemyślenia i mowa pozornie zależna, czasem narrator przeskakuje za plecy Vegety. Już na początku pisania każdej sceny ustal, do kogo ona należy. Opisuj wszystko z perspektywy wybranego bohatera, a inne postaci ogranicz do zachowania i wypowiedzi. Jeżeli już chcemy być w czyjejś głowie, to w jednej, nie we wszystkich naraz:

– Bra bardzo chciałaby wspólnej zabawy.

– Hmpf! – prychnął Vegeta, wypijając na jednego łyka resztkę soku pomarańczowego. Właśnie skończył jeść obfity obiad i zamierzał odpocząć chwilę przed treningiem. – Co mnie to interesuje?

– Jesteś jej ojcem! – oburzyła się Bulma, która reagowała tak za każdym razem, pomimo ciągłych odmów. (...) – Przecież Trunks jest na imprezie, nie poćwiczycie razem. – O, to jeden z przykładów twojego head-hoppingu w tej scenie. Skoro w całej przeważa narracja Bulmy (kolor zielony), zdania pisane z perspektywy Vegety (kolor czerwony) należy przerobić tak, aby przedstawiane były jednak jakby z oczu jego żony, nie jego samego. Bulma natomiast nie ma przecież pewności odnośnie do tego, co zamierza Vegeta (podkreślenie), bo nim nie jest. Ona może to tylko podejrzewać. Moja sugestia:

– Bra bardzo chciałaby wspólnej zabawy.

– Hmpf! – prychnął Vegeta, wypijając na jednego łyka resztkę soku pomarańczowego. Pewnie zamierzał teraz odpocząć, jak to zwykle po obiedzie… – Co mnie to interesuje?

– Jesteś jej ojcem! – oburzyła się (...). – Przecież Trunks jest na imprezie, nie poćwiczycie razem. 

Inny przykład head-hoppingu:

– Jesteś ojcem i…

– I co z tego? – wszedł jej w słowo, wstając z kanapy. Miał dość takiego odpoczynku, skoro wisiało nad nim widmo zabawy z córką. – Nie zmusisz mnie do czegoś takiego – rzucił zirytowany, wychodząc z salonu.

Bulma nie miała więcej siły na te słowne gierki. Nie dzisiaj, kiedy czekało ją sporo roboty w laboratorium.

Skoro wybieramy perspektywę Bulmy, informacje z podkreślonej części nie mają prawa wystąpić w tej scenie w takiej formie. Lepiej byłoby je zupełnie pominąć – w końcu Bulma nie wie, co Vegeta odczuwa i myśli.

Dzięki pozbyciu się head-hoppingu tekst stanie się spójniejszy; czytelnik nie będzie musiał skakać z jednej głowy do drugiej, będąc w każdej ledwo po trochu, no i łatwiej będzie mu się wczuć w postać, za którą stoi narrator. Więcej o samym zjawisku przeczytasz tutaj: [KLIK].

Dziwię się, że prolog był prologiem, a teraz czytam rozdział pierwszy i nie czuję różnicy między tymi częściami; równie dobrze prolog mógł być rozdziałem pierwszym, a obecnie przeze mnie czytany – drugim.

Pewnie za szybko, aby mówić o samej fabule, ale… nie rusza mnie czytanie o tym, że kolejny raz Vegeta unika interakcji z córką, Bulma się wścieka, a Bra jest smutna – miałam już o tym poprzedni rozdział. Jest to życiowe, ale jakieś-takie… trochę nudnawe, chciałabym już iść dalej. Rozruszałam się dopiero przy scenie z zamianą ciał; wtedy wszystko stało się dla mnie jasne i zaczęłam nawet trochę śmieszkować pod nosem, choć chyba za mocno jak na DB – przy zdaniu: Pewnie z trudem kontrolowała tak potężne ciało dotarła do mnie myśl, że – faktycznie – Bulma powinna odczuć jakąś różnicę. Mało tego, brakowało mi jej przemyśleń odnośnie do przemiany. Sytuacja nie różni się od tej, którą widać chociażby w filmie Dziś 13, jutro 30. Choć miałaś potencjał, by przybliżyć czytelnikom różnicę między Ziemianami a Saiyanami i sprawić, że tekst stanie się bardziej o DB, nie wykorzystałaś tego; nie bardzo rozumiem dlaczego. Przeszkadzają mi też wszystkie nawiązania do typowych ziemskich elementów, na przykład koszulki z logiem Nirvany. Tym bardziej że zwróć, proszę, uwagę, o czym są teksty Cobaina – o życiu w Seattle, o wpływach politycznych, o normach społecznych charakterystycznych dla lat '80, o amerykańskiej klasie średniej czy nawet o wierze w chrześcijańskiego Boga. Sądzisz, że pasuje to do uniwersum Dragon Balla, do rzeczywistości w Zachodniej Stolicy?

Biały pysk wyrażał zadowolenie, zaś oczy świeciły bladoniebieskim światłem (...). – Oczy zaś. Chociaż na twoim miejscu unikałabym tego spójnika; stylizuje zdanie na starawe, a nie pasuje to do stylu całości.

Podoba mi się konflikt wewnętrzny Trunksa – bohater nie rozumie zachowania swojego ojca, nie ma pojęcia o zamianie, jego irytacja jest uzasadniona. Moim zdaniem jednak znów zdecydowanie za bardzo rozwodzisz się nad stanem psychicznym. Notki są długie, mogą nużyć. Ekspozycje przeważają nad akcją, coś dzieje się raczej pozornie. Nawet scena walki – treningu – wydaje się przegadana, ponieważ między zdaniami dotyczącymi zachowań bohaterów, dostaję ich przemyślenia (w których mieszasz w podmiotach – zerknij przy okazji na podkreślenia):

Trunks spojrzał w czarne, nieludzkie tęczówki. Ten moment był idealny. Nigdy wcześniej nie atakował podczas rozmów, uznawał to za niehonorowe, jednak to nie on powtarzał ciągle o stałej czujności, czy braku czystych zasad w trakcie bitwy. Rozgoryczenie i zawód wzięły górę nad zdrowym rozsądkiem. Uformował w dłoni ognistą kulę i posłał prosto w twarz ojca. Trzymająca go ręka puściła, a on rozpoczął natarcie. Uaktywnił drugi poziom, zaczynając wypuszczać niebieskie pociski. 

Kiedy stawiasz na działanie – tu: na walkę – pozbądź się ekspozycji o motywach. Zaufaj mi, potrafię całkiem sporo wyciągnąć z tekstu. Przez całą notkę dostałam masę wskazówek o tym, że Trunks jest rozgoryczony zachowaniem ojca. Nie potrzebuję zbyt wielu zdań, a ty na siłę starasz się kilkukrotnie przekazywać mi tę informację. Gdyby opowiadanie było wydrukowaną książką, akapity o tym, co myśli bohater, pomijałabym wzrokiem. Gdybyś w trakcie ich pisania pomijała je ty – rozdział byłby konkretniejszy, a przy tym krótszy, bardziej przystępny dla czytelnika (szczególnie blogowego, który nie przepada za długimi notkami tylko pozornie o czymś). Zobacz, ilu słów użyłaś, aby przybliżyć mi główną problematykę tego rozdziału. Vegeta i Bulma zamienili się ciałami; Bulma bawiła się z Bre; Trunksa zmieszał ten widok; końcowa walka, która niczego nie wyjaśniła w relacji ojciec-syn – na to wszystko potrzebowałaś prawie 26 tysięcy znaków, czyli aż 13 stron, a mogłabyś zmieścić się w połowie, tym bardziej że nie są to sceny nie-wiadomo-jak poważne, raczej przedstawiają życie rodzinne, pewną rutynę.  Na moje? Lejesz wodę. Konkretniejszy rozdział byłby bardziej żywy, dynamiczny, pobudzałby, zamiast usypiać.

Za bierność i jednostajność odpowiada też stateczna narracja – to wnikanie w psychikę, ale bez stylizowania każdej postaci z osobna. Trunks myśli takimi samymi zdaniami jak Bulma czy Vegeta, narrator jest w każdej scenie stały, dlatego robi się monotonnie. Nadużywasz też imiesłowów współczesnych – to podtrzymuje wrażenie jednostajności. Zdarza się, że używasz ich wielokrotnie w obrębie krótkiego tekstu.

Tak naprawdę ożywiłam się dopiero w końcowej scenie walki i przy ostatnim zdaniu, gdzie pojawił się cliffhanger, i tylko dlatego, że chcę już przejść do sceny, w której oburzony Vegeta będzie rozmawiał z Bulmą. Z drugiej strony wiem, że to kontynuacja tego rodzinnego wątku, znów – dyskusje o tym, że wielki wojownik nie może spędzić trochę czasu z córką. Z jednej strony wiem, że to ma być obyczajówka, ale z drugiej – masz na razie troje pełnoprawnych bohaterów (Bulma, Vegeta, Trunks) i wszyscy kręcą się wokół jednego tematu; brakuje mi wielowątkowości. Wiem, że to dopiero drugi rozdział, ale czuję się tak, jakbym miała za sobą dużo więcej – tak bardzo ślimaczy się całość.

ROZDZIAŁ 2

Z ust Vegety nie znikał ironiczny uśmieszek. Wyraźnie z niej kpił (...). – Niby wiem, że kpił Vegeta, ale ze zdania wynika, że tylko jego uśmieszek.

Ojciec wciąż nie traktuje swojej córki najlepiej, a ja zastanawiam się tylko nad jednym. Bra ma już sześć lat i dopiero teraz konflikty w rodzinie narastają do tego stopnia? W takim razie jak wyglądało to wcześniej? Dlaczego takie sytuacje nie działy się, gdy Bulma dopiero co urodziła drugie dziecko, którym ojciec nie chciał się zajmować? Mało tego – ciężko mi uwierzyć w ten wątek, ponieważ małżeństwo wychowało już Trunksa. Nie oszukujmy się – Vegeta już dawno ma za sobą walkę z własnym ego. Chociaż to wciąż książę i wojownik z trudną przeszłością, w uniwersum rodzina i bliscy przyjaciele są dla niego bardzo ważni. Cała ta sytuacja jest dla mnie przesadzona, wydumana, nie potrafię się w nią wczuć i traktować tych problemów poważnie.

Trunks żałował swojego lekceważącego zachowania względem ojca. – Okej, tylko przed tym zdaniem mamy kilka linijek myśli Trunksa dokładnie o tym samym…

Podobają mi się wspomnienia bohatera z jego szkoły i przemyślenia związane z Delią, która dała mu kosza. Fajnie, że zaczynamy nowy wątek. Plus, że łatwo da się wyczuć, że niektóre cechy charakteru Trunks odziedziczył po ojcu.

W jednej ze scen pojawiają się kolejni bohaterowie, dobrze znani z sagi – mamy Goku i Chi-Chi. W tym momencie wychodzi na jaw, że piszesz dla czytelników, którzy znają uniwersum. Nie pojawiają się opisy postaci; rzucasz tylko imionami.  

W kotlinie panował przyjemny spokój, lekki zefirek muskał twarze (...). – Kiedy piszesz o zefirku, nie musisz wspominać, że był lekki. Samo to słowo określa już wiatr, jego natężenie i tak dalej.

Skąd tu nawiązanie do Małego Księcia? Nie wiem, czemu upierasz się, by do uniwersum DB pakować elementy z naszego świata. Fakt – akcja dzieje się na Ziemi, ale jednak ma miejsce w państwie, które nie istnieje realnie i może pochwalić się dużo wyższym poziomem postępu technologicznego niż ten charakterystyczny dla XXI w. (spójrz chociażby na rozwój Zachodniej Stolicy). Myślisz, że w takich czasach Nirvana byłaby popularna, a dzieciom czytałoby się Małego Księcia?

Bo ja w to wątpię.

Na tej samej zasadzie scena imprezy u Maxa nie przedstawia imprezy różniącej się od tych w naszych czasach. Brakuje mi twojej kreatywności, wyjścia poza znany i poniekąd bezpieczny schemat współczesnych domówek. Co pije się w Zachodniej Stolicy? Wódkę i blue curaçao? Czemu nie wymyślisz czegoś własnego, co pasowałby do świata znanego czytelnikom z animacji? Albo czemu nie sięgniesz chociażby po japońskie produkty? I dlaczego nazwy drinków są angielskie, chociaż piszesz po polsku? Mam wrażenie, że czytam jakiś fragment rodem z serii After i wcale nie czuję się z tym najlepiej.  

Opis pocałunku mnie… obrzydził. To wędrowanie językiem, szybkie i energiczne ruchy… Ough. Przecież nie musisz być taka dosadna. Aż boję się czytać, co będzie, gdy Trunks przejdzie do kolejnej bazy.  [Do tematu wyczucia i dobrego smaku wrócę w podsumowaniu].

ROZDZIAŁ 3

Nie wiem, po co w tych i poprzednich scenach występuje Goku. Wyglądają jak gagi pisane na potrzeby parodii. Postać w tym momencie nic nie wnosi; masz okazję pokazać zazdrość Vegety, ale to niewielki powód, by po to napisać kilka scen (tym bardziej że bohaterowie spotkają się jeszcze nieraz). Sprawniej i konkretniej byłoby to zupełnie pominąć i poprzestać na tym, że Vegeta rozmawia z Brą, a Bulma martwi się o dziecko. Reszta to zapchajdziury.

O tyle tylko dobrze, że Goku faktycznie zachowuje się i rozumuje jak Goku.

– Dam jej znać zwiększając KI, zrozumie, że ma jeszcze poczekać. – Vegeta włączył pierwszy poziom. – Włączył pierwszy poziom? Miał na to jakiś przełącznik czy coś?

Dwa bladoróżowe płatki opadły na włosy dziewczynki. Cykady rozpoczęły głośniejszy koncert. Roje malutkich muszek przyfrunęły w pobliże jeziorka. Czerwona łuna ozdabiała gładką toń wody. Wieczór przesycony był ciężkim zapachem kwiatów. – Te wszystkie zdania są pojedyncze i czyta się je jednostajnym tempem, przez co wydają się regularne, jakby wypadały z karabinu. Dobrze byłoby coś tu pourozmaicać.

Na dodatek nie ma sensu przesadzać ze zdrobnieniami. Jeżeli mówisz o muszkach, wiadomo, że są malutkie. Nie trzeba tego słowa wzmacniać.

Mieszasz w narracji. W tej samej scenie raz jesteśmy w głowie Bry i czytam stylizowane na kilkulatkę zdania, a raz dostaję perspektywę Vegety, innym razem, na przykład przy wyżej podanym cytacie, przebrzmiewa narrator wszystkowiedzący.

Interakcje Vegety i Bry są całkiem zabawne – to, jak ojciec denerwuje się na córkę, bo mu przeszkadza w realizacji planu (notabene strasznie głupiego, nie pasuje mi to do księcia, ale o tym zaraz), a Bra, nie rozumiejąc sarkazmu, wszystko bierze na poważnie i jednocześnie zadaje masę pytań charakterystycznych dla dzieciaków. Jednak zastanów się, czy nie lepiej byłoby te dialogi poskracać, z dwóch scen planowania zrobić jedną, konkretną? Kiedy jakiś temat ciągnie się długo, nie wnosisz już niczego nowego, a każdy kolejny gag bawi mniej.

Nie wiem, czy myśl o zabijaniu w czasie podróży z dzieckiem jest sensowna. Vegeta ma swój plan, który realizuje, chce zrobić Bulmie na złość i widać, że jest tym pochłonięty, ale jednocześnie przychodzi mu na myśl wspomnienie morderstw. Robi się poważnie, ale tylko na chwilę i jest to dla mnie trochę dziwne, wybijające z rytmu.

[Updated: po scenie z kupnem sztucznej krwi aż mnie naszła ochota, by dopisać tu coś jeszcze. Mianowicie nie może być tak, że przez większą część rozdziału robisz z Vegety głupka, by nagle wsadzić mu do głowy tak poważne przemyślenia godne zimnokrwistego wojownika. To kompletnie od czapy!].

W końcu sakame! Mega się cieszę, że doczekałam elementu wykreowanego na wzór uniwersum. Rety, super, że nie wzięłaś kuku albo makao…

Chwila, stop. Skoro po jednym rozdaniu Deric musi wypić cztery albo i pięć kieliszków naraz, na dobrą sprawę impreza mogłaby się skończyć zaraz po trzech rundkach, bo wszyscy pousypialiby albo skończyli gdzieś w toalecie, z głową w sedesie. Nie oszukujmy się – sake to dla Japończyków mocny alkohol, a rozmawiamy o nastolatkach. Nawet sączona cały wieczór potrafi dać nieźle w czuba, a tutaj dzieciak wypija kilka kieliszków jeden po drugim? Wcześniej na pewno też coś pił. Wątpię, by zasiadał do gry trzeźwy.

Poza tym sake nie pije się w kieliszkach, tylko podgrzewaną, w porcelanowych czarkach.

[BTW., raz piszesz o kieliszkach, a raz o niewielkich szklaneczkach. Te drugie, jako synonim tych pierwszych, brzmią nieporadnie].

To prawda, że kilka dni temu jeden z jego bliskich kolegów całował się z Misą, teraz już byłą dziewczyną. Ale nie wiedział, co tak naprawdę ich łączyło i wolał nie myśleć o tego typu zdradzie. – Ze zdania wynika, że to bliski kolega nie wiedział, co łączyła Misę i Paka, a przecież w drugim podmiotem ma być sam Pak. Takich błędów masz najwięcej:

(...) alkohol skutecznie, w pierwszej kolejności, przytępiał najsubtelniejszy zmysł wyczuwania energii. Zbladł lekko (...). – Alkohol miałby zblednąć czy zmysł?

Pijany na imprezie Trunks widzi w drzwiach ojca:

Stanął przed nim w milczeniu, dorównując wzrostem. Popatrzyli sobie w oczy. (...) lecz zanim zdążył cokolwiek zrobić, ojciec zabrał głos bez zbędnego powitania:

– Potrzebuję sztucznej krwi.

– Co? – Trunks zdębiał. (...)

– Ogłuchłeś? Załatw mi sztuczną krew – powtórzył Vegeta, mrużąc niebezpiecznie oczy. Głośna muzyka drażniła uszy, a ilość nastoletnich bachorów bezczelnie się na niego gapiących, tylko irytowała.

Serio, Pierwszy Wojownik Wielki Książę nie mógł załatwić sobie tego jakoś inaczej, tylko wbijając na imprezę syna? Nie mógł użyć na przykład własnej, prawdziwej krwi? Przecież szybko się regeneruje, więc nawet nie odczułby skaleczenia. Za takiego głupiego powodu chciało mu się odwiedzać syna, w ogóle wychodzić z domu? Powątpiewam. Poza tym sztuczna krew to nie jest coś, co da się załatwić ot tak na imprezie; nocami sklepy z artykułami na, nie wiem, Halloween są raczej zamknięte. Już prędzej obstawiałabym, że Vegeta po prostu użyje jakiejś farbki albo skołuje coś z laboratorium Bulmy. Proszenie o taką przysługę syna (i mieszanie go przy okazji do planu, wzbudzanie jego podejrzeń i tak dalej) jest po prostu bezmyślne. Tym bardziej że sztuczna krew to nie narkotyki, które załatwia się w undergroundzie, do którego nie każdy ma wstęp.  

– Czy to jakiś wariat? – zapytał Deric stojący w pobliżu. – Może go wyrzucimy?

– Albo zadzwonimy po gliny? – dodał następny głos.

– Ty idioto, jak zadzwonimy po gliny, to wszystkich nas zamkną! (...)

– No to lepiej go wywalmy…

– Zamknijcie się! – krzyknął Trunks, a wszyscy w pobliżu posłusznie zamilkli. – Przyszedł do mnie, więc to nie wasza sprawa. Spadajcie – dodał, lecz od razu uznał to za nietrafione słowo. Nikt nie powinien być zbyt blisko podczas takiej rozmowy. – Pogadamy na zewnątrz – zwrócił się do ojca, a nie chcąc słyszeć żadnej zjadliwej wypowiedzi, bez zachowywania pozorów, wzleciał w górę, przelatując nad tłumem w stronę frontowych drzwi. Ojciec był tuż za nim.

Eee, i Vegeta tak sobie pozwala – stoi i słucha, jak jacyś gówniarze decydują o jego losie. Absurdalne, nie sądzisz?

W sensie cała stworzona przez ciebie sytuacja jest mocno od czapy, ale to już jakaś rekurencja odczapowości – czapa w czapie, że się tak wyrażę.

Totalnie też nie rozumiem retrospekcji o treningach Trunksa z Gotenem. Dlaczego pojawiła się w tym miejscu i przerwała scenę? Wydaje się ważna, ale czy na pewno to dobry czas i miejsce? Nie urzekła mnie natomiast w ogóle końcówka rozdziału – ekspozycja o tym, jaki charakter ma obecnie Trunks, i streszczenie tego, co wpłynęło na cechy bohatera. To wszystko mogłoby być wplecione w tekst, w sceny, bardziej… subtelnie. Nie, ot, sztucznawym opisem.

ROZDZIAŁ 4

Kochał ją na swój dziwny, pokręcony sposób. Uwielbiał te oczy ciskające błyskawice; te usta tak często wykrzykujące, jak go nienawidzi; tę zmarszczkę na nosie, kiedy ze wściekłości nie wiedziała, co powiedzieć. Kochał ten delikatny dotyk i sposób, w jaki go całowała, gryzła w ucho, wędrowała palcami po całym ciele. Uwielbiał działać jej na nerwy, patrzeć na zmarszczone czoło, przyciskać mocno do kabiny prysznicowej, ochlapywać wodą wysuszone włosy, żeby podbiegła do niego przezywając od idiotów, a on mógł wtedy zamknąć jej usta pocałunkiem. Każdej nocy zarzucała mu nogę na udo w trakcie snu i przytulała się, a on słyszał bicie tego ziemskiego, słabego serca, którego strzegł. Spokojny, miarowy oddech Bulmy odganiał koszmary. – Zacytowałam większy fragment, ponieważ bardzo mi się spodobał. Nie rozumiem tylko, jak on się ma do bieżącej akcji, a mianowicie: dlaczego Vegeta obecnie ma problem z wyrażaniem uczuć? Z porozumieniem się z żoną, z pomocą jej w wychowywaniu dzieci, ze spędzaniem chociaż minimum czasu ze swoją córką? Pisałam już o tym wcześniej – Vegeta, choć nie zapomniał o swojej brutalnej przeszłości, nie jest już tym samym księciem i tym samym wojownikiem. Mam wrażenie, że część fabularnych konfliktów do tej pory opierasz właśnie na tym, że Vegeta jest zagubiony i ma problem z zaangażowaniem się. Jednak gdyby  faktycznie miał taki problem, nie związałby się z Bulmą i nie miał z nią dwójki dzieci (których też dzieli spora różnica wieku, więc Vegeta miał naprawdę sporo czasu na zaaklimatyzowanie się lub stwierdzenie, że to jednak nie dla niego i koniec z rozmnażaniem). Mam wrażenie, że bazujesz na nadziei, że czytelnik po prostu nie zwróci na to uwagi i będzie łykał, co dajesz, ale na moje oko twojemu Vegecie brakuje stabilnego kręgosłupa moralnego. Może być gburowatym dupkiem z natury, ale powinno być w nim dużo miłości do rodziny, która stanowiłaby dla niego najwyższą wartość – bo tak właśnie jest w kanonie, takiego Vegetę zdążyliśmy kanonicznie poznać. To oddany pozorant. U ciebie jednak w ogóle tego nie czuję – facet się strasznie miota, opierasz fabułę na założeniu, które jest nieautentyczne i to jest to, co do tej pory przeszkadza mi najbardziej.

Błędy z podmiotami się mnożą:

(...) aby tylko krew nie ściekała, przeszkadzając w treningu. Kiedy zapytała o to syna, przytaknął obojętnie

Wątpił, aby ktokolwiek domyślił się prawdy, czy zauważył podobieństwo. Dodatkowo nie wypił [ten ktokolwiek?] jeszcze zbyt dużo, jak na swoje standardy, więc rozmawiał swobodnie. – W poprzedniej notce czytałam, że Trunks jest już w niezłym stanie, a teraz temu zaprzeczasz (a zimne drinki pozwalały postrzegać świat w kolorowych, rozmazanych barwach – generalnie, jak komuś po alkoholu rozmazuje się wzrok, to już niedaleka jest droga do helikoptera, a po nim nie zostaje już nic poza snem. Chyba że, nie wiem, to były drinki z LSD?).

Borze, naprawdę Trunks skoczył do pierwszego-lepszego sklepu i kupił tę sztuczną krew…? I co, Vegeta nie mógł zrobić tego sam? Byłoby szybciej, już mógłby realizować swój szalony pomysł. Bez sensu. Poza tym sama scena zakupu jest nieskładna i żenująca:

Trunks zniknął w mgnieniu oka, odlatując z niebywałą prędkością. Znał sklep z takimi gadżetami, więc wbiegł do środka i wyminął dwójkę ludzi w kolejce. – Znał sklep, więc do niego wbiegł? A jakby go nie znał, to wszedłby spokojnym krokiem? To miał być chyba jakiś skrót myślowy. 

– Dam dziesięć razy tyle za amatorskie pudełko filmowe z samą krwią. – Rzucił pieniądze na ladę. Sprzedawca rozszerzył oczy ze zdumienia, bez słowa obsługując go poza kolejką. Trunks pochwycił zakup i wybiegł ze sklepu, lecąc już w stronę Vegety. Był naprawdę zadowolony z przebiegu spotkania, w myślach dziękując ojcu za dyskrecję. Nie przytargał tam Bry, nie zrobił zamieszania, a co najważniejsze – nie ośmieszył go i nie powiedział nikomu, kim jest. Wątpił, aby ktokolwiek domyślił się prawdy, czy zauważył podobieństwo. Dodatkowo nie wypił jeszcze zbyt dużo, jak na swoje standardy, więc rozmawiał swobodnie.

Rozumiem, że kreujesz bohatera na młodego gniewnego, tru kozaka, który nie wiadomo ile może wypić i jaką dupeczkę wyrwać, jest szanowany w towarzystwie (bo jakby inaczej…), ale przesadzasz, a przez to przestaję traktować tę pracę poważnie. Mam wrażenie, że ta przytoczona scena nie uległa redakcji od roku, w którym pierwszy raz ją napisałaś. W porównaniu do niektórych górnolotnych opisów jest strasznie naiwna.

(...) cisnął karton w odległy koniec pokoju za łóżko Bry.Bulma zapewne odnajdzie to po pewnym czasie i ponownie wpadnie w złość. Czuł satysfakcję z powodu spławienia Kakarotto, a także braku jego głupich synów na karku. – Ale co ma piernik do wiatraka? Aktualnie Vegeta realizuje szalenie głupawy plan; skąd nagle przemyślenia o Goku, a tym bardziej o jego synach, których nawet jeszcze nie spotkaliśmy w żadnej scenie?

Tak naprawdę nie miałam przesadnej ochoty wracać z Trunksem na imprezę, ale – niestety – stało się. Kilka nieciekawych dialogów, popisywanie się i tak dalej… Przypomina mi się, dlaczego zwykle nie czytam literatury YA. Jasne, można opisywać imprezę, ale na moje oko pewne elementy warto wyważyć, aby zachować autorską powagę, a nie tworzyć momentami kliszową parodię. I to o szkodliwych wzorcach (pal licho, że gówniarz zachowuje się paskudnie  – samo życie. Ale dlaczego rodzic w ogóle na to nie reaguje?).

Scenę kończysz średnią na jeża ekspozycją, którą właściwie można by wyciąć, bo relacje Trunksa z dziewczynami zdążyłam zobaczyć już w kilku scenach.

– Nie prowokuj mnie, Bulma. – Vegeta posłał jej groźne spojrzenie. – Nie wiesz do czego naprawdę jestem zdolny.

– Tatuś jest bardzo zdolny! – podsumowała Bra. – Sam wymyślił przestawienie! Ale ja też pomagałam i ozdabiałam pokój. Ładnie, mamusiu? – Okej, umówmy się. Bra to obecnie największa zaleta tego opowiadania.

Briefs ponownie został główną atrakcją imprezy, bowiem po akcji ze sztuczną krwią i tajemniczym osobnikiem, wielu znajomych rozmawiało o tym, jak unosił się w powietrzu. – Bowiem nie pasuje do stylizacji; to słowo wykorzystuje się głównie w bajkach i przypowieściach, legendach czy podaniach, ewentualnie jako element stylizacji konkretnej postaci mającej jakiś powód, by wypowiadać się w ten sposób. 

Dziwne wydaje mi się to, że Trunks tak długo mieszka na Ziemi, chodzi do szkoły i dopiero teraz zwraca na siebie uwagę tym, że potrafi latać. Biorąc pod uwagę jego charakter, dziwne jest to, że nie pochwalił się tym wcześniej, a biorąc pod uwagę logikę – nikt nie dostrzegł tego do tej pory? Przecież Vegeta czy Goku w ogóle nie kryją się z tą umiejętnością. Na pewno ktoś już ich widział i reagował na nich w jakiś sposób; czy Saiyanie na Ziemi to jakaś tajemnica?

Była Nirvana, był Sojka, a teraz przyszedł czas na O.S.T.R.-ego. Nadal tego nie kupuję.

Po długim prysznicu i seksie „na zgodę”, leżeli w łóżku, zwróceni twarzami w swoją stronę. – Ale wiesz, że niektórych rzeczy nie musisz pisać wprost, nie? Dlaczego nie pozwolisz mi domyślić się kontekstu, tym bardziej że za chwilę opisujesz parę leżącą w łóżku, a jeszcze niżej – ich grę wstępną w postaci retrospekcji?

Przyznam też, że ich ilość mnie przeraża. Retrospekcje pisane są jaśniejszą czcionką i kursywą, i czyta mi się trudniej, na dodatek nie uważam, by wszystkie wspomnienia były potrzebne, aby popchnąć fabułę w przód lub dodać coś odnośnie do przeszłości bohaterów. Jasne, fajny jest motyw, kiedy najpierw dostaję mrożącą krew w żyłach scenę, w której Vegeta trzyma na rękach zakrwawioną Brę, by potem dojść do prawdy, ale to nie jedyne retrospekcje.

– Czego pragniesz? – wyszeptał wprost do ucha, ciepłym oddechem wypełniając powietrze wokół jej szyi. Rozluźnił uchwyt, nie wyczuwając sprzeciwu.

– Tego, tego. – Bulma poczuła twardego, uniesionego penisa na środku swojego lewego pośladka. – Chcę, żebyś… (...)

Już był w niej, wykonując nieśpieszne ruchy. 

I cały romantyzm trafił szlag.

Sny Vegety to, według mnie, najlepszy do tej pory motyw opowiadania. Ciekawa jestem, o jakiej przepowiedni mowa. Sceny z Trunksem są dla mnie zbyt przekolorowane (żenadometr rośnie), a konflikt Bulmy i Vegety – naciągany.

ROZDZIAŁ 5

Mam wrażenie, że podoba ci się opisywanie zbliżeń. Zwykle lekkie, choć przesadzone i… czy wnoszą coś do fabuły? W sensie okej, w Trunksie buzują nastoletnie emocje, ale nie jest to nihil novi. Ze scen seksu też coś musi wynikać. Muszą mieć znaczenie dla przebiegu fabularnego, a nie tylko sobie wisieć, bo fajnie. Chodzi o pokazanie czegoś istotniejszego niż sam stosunek. Zauważ, że powieści z elementami erotycznymi kieruje się do dorosłego odbiorcy, który widział kobietę/mężczyznę nago nie tylko w formacie .jpg albo .avi. Idąc tym tropem rozumowania, na pierwszym planie w tych scenach powinny być sprawy między dwojgiem ludzi, ich relacja, rozwijanie fabuły. Tego zdecydowanie mi brakuje. Jest stosunek, ale niczego nie wnosi. Równie dobrze scenę mogłabyś skrócić albo streścić, bo nie wydarzyło się w niej nic, co byłoby dla mnie zdumiewające bądź w jakiś sposób znaczące fabularnie. Dopiero z rozmowy po stosunku zaczęło coś wynikać.

Trunks natomiast nie lubił zaangażowania, nie chciał zaczynać poważniejszych relacji. – Dlaczego ekspozycją podajesz coś, co sama mogłam wywnioskować z dialogu? Przecież Trunks sam wyraźnie powiedział: Mam dość związków. Kręcimy się w kółko.

Kolejna scena to interakcja Bry i Vegety. Znów – dostaję słodko-kwaśny obrazek, który mnie nie zaskakuje. Wiem już, że Vegeta ma poważny problem z pełnieniem roli ojca. Plus jest taki, że bohater w pewnym momencie ustąpił i wyciągnął rękę do córki. Zaskoczyło mnie to. Coś gdzieś się w nim rozwija, teraz powinno być już tylko coraz lepiej.

(...) odsuwając się i tupiąc mocno prawą nogą, co miało podkreślić niechęć do wojowników. – No tak, to dość logiczne, nie musisz mi tego tłumaczyć.

– Zwariowałaś? Nie będę niczego przepisywał. – Trunks miał dość słuchania poleceń. Odkąd przyszła, niemalże nie odrywali oczu od książek, siedząc obok siebie przy stole i popijając lemoniadę. Dziewczyna była przeciwna korzystaniu z Internetu, a on przystał na pomysł szukania informacji w tradycyjny sposób, ponieważ przyniosła ze sobą kilka podręczników.

– A jak zamierzasz przedstawić ten projekt, co? – W końcu rzuciła mu zirytowane spojrzenie. – Musimy wyjść na środek sali, dopowiadając rzeczy, których nie będzie na plakacie. Chyba że wymyśliłeś lepszy pomysł. – Ale… dlaczego Delia nie chciała korzystać z Internetu? To nie jest początek XXI wieku, gdzie nauczyciele kręcili nosami na notki z sieci. W uniwersum, o którym piszesz, postęp technologiczny jest daleko, daleko w przodzie, ale mimo to wydajesz się w ogóle o tym nie pamiętać – świat, który opisujesz, nie różni się zbytnio od naszego. Podejrzewam, że w Zachodniej Stolicy dawno nikt nie korzysta w szkołach z typowych podręczników, a na lekcjach w szkole średniej, zamiast plakatów, tworzy się prezentacje multimedialne, jak więc logicznie wytłumaczyć opory Delii? Okej, jasne, może ma jakieś złe doświadczenia z korzystania ze źródeł ogólnodostępnych albo jej rodzina jest jakimś odpowiednikiem amiszów (ale w takim razie co robiłaby Delia w takiej szkole?). A może jest ona po prostu kimś na wzór hipsterki? Jednak to wyjaśnienie powinno pojawić się w tekście.

Spróbować traktować jak dziewczynę a nie obiekt seksualny? – Coś szybko Trunks zaczął się wahać. W tej samej notce, w której jeszcze niedawno upierał się, że nie potrzebuje dziewczyny...? Ta kwestia mogłaby się rozwijać stopniowo, jak i stopniowo rozwija się emocjonalność Vegety w stosunku do Bry.

Ciężko mi uwierzyć w charakter Bulmy, który prezentujesz w scenie rozmowy z nauczycielką. Rozumiem, że syn w oczach matki zwykle pozostaje nieskalany, ale pedagog przedstawiła naprawdę mocną historię. Jasne, twoja Bulma przypomina tę znaną mi z animacji – jest temperamentna, ale… na moje oko straciła na racjonalności i szlachetności. Nauczycielka mówi o zapłakanej i psychicznie poniżonej piętnastolatce, a Bulma nie chce nawet wziąć jej argumentów pod uwagę, mimo że ma też córkę; Trunks nie jest jedynakiem. Jej empatia powinna być wystarczająco rozwinięta, by Bulma mogła wziąć pod uwagę inną perspektywę niż jej własne ograniczone przekonania.

Natomiast dziwi mnie też sam fakt, że nastolatka została upodlona przez młodego gniewnego tak silnie, że straciła kontakt z rzeczywistością i prawdopodobnie będzie potrzebować jakiejś terapii, a jedyne, co robi wychowawczyni, to dzwoni do jego matki? I co, może mu jeszcze wpisze uwagę do dziennika? Czy w takim wypadku do domu Bulmy nie powinien zapukać kurator? Właściwie można założyć, że w prestiżowej szkole w Zachodniej Stolicy są kamery, które mogłyby posłużyć jako dowody przeciwko Trunksowi.

Dalej: po co mi ekspozycja o tym, że dzieciak spławia matkę w rozmowach o swoich partnerkach? Z jego zachowania wobec koleżanek ze szkoły i z rozmowy Bulmy z Kazumą sama mogłam się domyślić, że Trunks ściemnia z tym czekaniem na tę jedyną. Ale nie. Musisz mi powiedzieć to raz jeszcze. Po co?

W scenie rozmowy przy stole, kiedy Vegeta w obecności Bry i  Bulmy pyta Trunksa, czy zaliczył koleżankę, odechciało mi się czytać. Uprzedzałaś – życiówka życiówką, ale dlaczego uparłaś się by tę patologię przerysowywać do granic możliwości? Naprawdę ciężko się to przyswaja. Kolejna scena, która nie wygląda na redagowaną od czasów gimnazjum.

– Można uznać to za matematycznie opłacalne zaliczenie – zironizował Vegeta. Miał dziś bardzo dobry humor, bo rano uprawiał z Bulmą dziki seks w łazience, a później osiągnął nowy poziom podczas treningu. Tej nocy nie nękały go koszmary. – Bardzo dziękuję, jeszcze tej informacji brakowało mi do kompletu. O rety… Trzynasty rozdział, mówiłaś? Jak to było? Wytrzymaj do trzynastego…? No cóż. To będzie bardziej niż wyzwanie.

Co? Vegeta widział nawalonego syna na domówce, Bulma słyszała o nagannym zachowaniu w szkole, a mimo to rodzice puszczają Trunksa pod namioty ze znajomymi? Dlaczego Vegeta nie zaoponuje? Nie ma w nim żadnej troski o syna? Tak zależało mu na wspólnych treningach, a przecież alkohol, jak wiadomo, nie ma najlepszego wpływu na sportowców, tym bardziej że Trunks nie był pełnej krwi Saiyanem. Mam wrażenie, że to, co pokazywało anime, czyli Vegetę, który był marudny i unosił się dumą, ty przekolorowałaś w obrazek jakiegoś patola, który nie dba o to, co stanie się z jego najbliższymi. Nie jestem w stanie tego kupić.

Ekspozycja o przeszłości Trunksa wydaje się nie mieć końca – strasznie się ciągnie. Nie wiem, czy coś wnosi; niby przybliżasz przeszłość bohatera i opisujesz, skąd wziął się jego charakter, ale mam wrażenie, że dałoby się to pokazać. Z drugiej strony bardzo dużo u ciebie retrospekcji. Wydaje mi się, że nie potrafisz dozować informacji i każdą uważasz za ważną, natomiast nie bardzo wiesz, jak wytłumaczyć czytelnikowi, dlaczego bohater obecnie ma taki i taki charakter i skąd się wziął jego kręgosłup moralny – to dlatego potrzebujesz retrospekcji i streszczeń przeszłości. Z drugiej strony relacja Vegeta – Trunks opiera się na wspólnych treningach, co kilka razy pokazałaś sceną. Wiem, że Vegeta to wymagający mistrz, a jego syn jest uczniem, któremu bardzo zależy, by być taki jak ojciec lub nawet go prześcignąć. Ale wiem to ze scen dziejących się tu i teraz, a nie tych, które pokazują mi, co było kiedyś. Te drugie to dla mnie tylko przyklepywanie tego, czego dawno zdążyłam się domyślić. Czuję, że nie ufasz sobie jako autorce i boisz się, że nie pokazałaś czegoś wyraźnie, dlatego co chwilę wracasz do jakiegoś tematu, trzy razy dajesz mi to samo, upewniasz się, że na pewno dotrze do czytelnika to, co chcesz przekazać. Nie musisz tak działać. Napisać mniej i dać powody do myślenia jest lepiej niż przegadać jakiś wątek. Wtedy staje się on nudny, bo wszystko już o nim wiemy.

ROZDZIAŁ 6

Przerażają mnie długości twoich rozdziałów. Mam wrażenie, że każdy kolejny jest dłuższy od poprzedniego. Przeraża mnie też, że Vegeta i Trunks siedzą sobie i piją, i rozmawiają o zaliczaniu dziewczyn na jedną noc i dobrej zabawie. A najgorsze chyba jest to, że kończysz scenę wzmianką, że nie opowiedzieli sobie o swoich pierwszych dziewczynach, ale ja już widzę ścianę tekstu zapisaną kursywą i domyślam się, że to będą dwie sążniste retrospekcje. Tylko że mam z nimi jeden problem: nie interesują mnie. Mało obchodzą mnie pierwsze dziewczyny tej dwójki, naprawdę. Zdecydowanie ciekawszy jest dla mnie wątek koszmarów sennych Vegety i konsekwencje, które Trunks powinien ponieść za zachowanie w szkole. Nic więcej nie trzyma mnie aktualnie przy tej historii. I tak, wiem, że to miała być obyczajówka, ale te też mają jakiś główny wątek, wątki poboczne i tło, a u ciebie w ogóle nie czuję tego podziału. Nie wiem, co jest na pierwszym planie, a co tworzy plan dalszy. Mam wrażenie, że chcesz skupić się na wszystkim, dlatego napisałaś w pierwowzorze aż 117 rozdziałów – wygląda na to, że nie masz planu i nie wiesz, do czego dążyć. Po prostu płyniesz z prądem i tylko dodajesz życiowego, obyczajowego budulca.

Gdyby to była jeszcze obyczajówka osadzona w świecie DB, to znaczy pozbawiona naszej współczesnej rzeczywistości, czytałabym opowiadanie, aby poznać, czym charakteryzuje się to uniwersum – poznałabym prawo, system edukacji, kulturę i obyczajowość, sztukę i tak dalej. Nie dajesz mi tego. Czuję się trochę tak, jakbym czytała YA o zdegenerowanym nastolatku – misterze szkoły, zapatrzonej w nim matce i ojcu, który ma w tyłku wszystko poza samym sobą i tylko czekam, aż fabuła pójdzie w którąś stronę. Którąkolwiek. Tak naprawdę mam wrażenie, że ciągle czytam pierwszy rozdział, osadzam się w świecie i zaraz dopiero coś się stanie.

Tylko że to nie jest już pierwszy rozdział.

W całej tej notce chyba najbardziej zabolało mnie to, że Trunks mówi ojcu, że bierze narkotyki, a Vegeta w ogóle na to nie reaguje:

– Ćpasz pod nosem matki?

– Przecież ja... to nie… no, nie ćpam. – Trunks wzruszył ramionami. Powstrzymywał śmiech. – Czasami… wiesz, coś wezmę i tyle… alkohol słabo na mnie działa.

– Zdążyłem zauważyć – zakpił Vegeta, odstawiając na bok pustą butelkę z etykietą przypominającą pirata. Lubił rum i jego specyficzny smak. – Bulma się niczego nie domyśla?

– Nie wydasz…? 

– Kobiety nie muszą o wszystkim wiedzieć. – Saiyanin posłał mu porozumiewawczy uśmieszek, chwytając kolejną flaszkę.

A gdyby tak podstawić imiona? Zamiast Vegeta, pisać Janusz, a zamiast Trunks – Seba? W sumie i tak nie trzymasz się za bardzo kanonu i świata przedstawionego w DB, raczej idziesz w YA, więc właściwie nawet nie byłoby widać różnicy.

Scena z nakładaniem lodów też się ciągnie i ciągnie. Wnoszę o konkrety.

Bra zaczyna rozmowę przy stole:

– Ja znam bajkę o Frizierze, co zjada takich niedowierzących jak wy.

– Fryzjer zjada ludzi? – Videl uniosła brwi w geście zdumienia.

– Ciociu! Nie fryzjer a Frizier.

– Nie mam pojęcia, o co chodzi. – Bulma rozłożyła bezradnie ręce.

– Może chodziło o Freezera? – podpowiedział Gohan. Właśnie skończył dużą porcję lodów, a Bulma podsunęła wózek, zachęcając do spróbowania innych smaków.

– Ach, o tego potwora? Naprawdę mówiłeś jej o Freezerze? – Spojrzała na męża z naganą w oczach.

Naprawdę Bulma nie zrozumiała, o kogo chodzi? Frizier, który zjada ludzi – nie domyśliła się? Trochę naciągane. No i nie kupuję też tego, że Bra używa słowa: niedowierzający, skoro w poprzednich dialogach ma problem z wypowiadaniem się. Lepiej byłoby użyć takich niedowiarków.

Uśmiechnęłam się, gdy Bra powiedziała: Ale to ci zniszczy psychiki jako nawiązanie do tego, co usłyszała w poprzedniej rozmowie Bulmy i Vegety. Dziewczynka chłonie jak gąbka! Czy mówiłam już, że moja ulubiona postać i nadzieja tej historii? Czasem nawet jest mi jej żal, że wychowuje się w tak zaburzonej rodzinie.

ROZDZIAŁ 7

Co to za szkoła, skoro nawet nauczyciel boi się ucznia i gdy ten chce, to dostaje przerwę na lekcji? W takim razie w ogóle po co jakiekolwiek lekcje z Wusu? Ach, bo nie wystarczy tworzyć bohatera, który ma wianuszek fanek, tru kumpli i jest królem wszystkich domówek. Nie. Trzeba dołożyć mu jeszcze superlatyw w postaci władzy nad nauczycielami, bo tak. Bo jeszcze za mało mu charyzmy. Pod względem tego, jak dzieciak ma się dobrze we wszechświecie i wszyscy mu ulegają, wypada jak Gary Stu.

Czasami koledzy Trunksa nazywali go Mistrzem, bynajmniej nie tylko dlatego, że wygrywał wszystkie zawody; zawsze szybko potrafił zdobyć spore ilości alkoholu i znaleźć genialne rozwiązania. Wśród nastolatków to było najważniejsze. – No nie może być, nigdy bym się nie domyśliła, a już na pewno nie po tych wszystkich scenach z Trunksem szukającym w szkole poklasku.

Ach, jakby było mało, piętnastolatek skołuje auto, żeby włamać się i zepsuć koleżance jej imprezę. Ma chociaż prawo jazdy? Albo potrafi prowadzić samochód? Skąd, skoro potrafi latać? Vegeta też z tego powodu zapewne nigdy nie prowadził samochodu, więc kto miałby go tego nauczyć?

Denerwuje mnie krótkowzroczność Bulmy. Goten chce sobie poukładać życie i ma mniej czasu dla przyjaciela? Jego dziewczyna to musi być głupia smarkula, tak, tak, na pewno! Chyba zapominasz, że Bulma nie była taką ignorantką, która nie szanuje ludzi. Jasne, miała temperament, ale nie była przez to nielotna i krótkowzroczna. U ciebie ta jedna cecha wypiera wszystkie inne, przez co nie możemy odbierać postaci jak kogoś z krwi i kości – Bulma staje się wydmuszką pompowaną jedną cechą. 

Bra bez najmniejszego problemu podleciała, siadając na ławce obok, i od razu zaczynając wymachiwać nogami, które nie dosięgały ziemi. – Od kiedy Bra potrafi latać? O ile wiem, miała jedną lekcję, po której stłukła kolano i stwierdziła, że już nie będzie sprawiała sobie bólu. Więc skąd nagle ta umiejętność – tak dopracowana i kontrolowana?

Tekst Nany o kończeniu – przedni, zaśmiałam się pod nosem. Fajnie też, że Goten jedzie pod namioty z Trunksem, bo podejrzewam, że po tym, co tam zobaczy, odpuści sobie Trunksa bez żalu. Jednak to, co najbardziej zainteresowało mnie w tej notce, to fragment o Akumie i Toe. Przygotowanie jako tytuł pasuje do rozdziału pod wieloma względami; już nie chodzi tylko o namioty. Na szczęście.

ROZDZIAŁ 8

Miałam zapytać już przy poprzednich notkach, ale wyleciało mi to z głowy i pytam dopiero teraz: dlaczego zawsze między tytułem rozdziału a treścią jest aż tak sporych rozmiarów odstęp?

 – Impreza zaczyna się rozkręcać około osiemnastej, wtedy większość dup szuka już tego „jedynego”. – Kortez poszedł w ślady kolegi, siadając na trawie i wyjmując piwo. 

Wiem, że można, a czasem i trzeba pisać o takiej młodzieży, ale ciężko przyswaja mi się takie obrazki w odniesieniu do świata DB. To raz. Ani trochę nie potrafię się wczuć; właściwie od dawna zastanawiam się, dla kogo tak naprawdę piszesz, bo chyba nie dla szanujących uniwersum fanów. Na to, co wymyślasz, brakuje mi słów. Ani to nie jest zgodne z kanonem (gdzie społeczeństwo nie praktykowało takich patologicznych zachowań), ani wartościowe pod względem merytorycznym (tekst wydaje się być nie żadnym romansem czy obyczajówką, a zwykłą karykaturą bez morału – przynajmniej jak na razie).

Pomijając fragmenty z Brą, do tej pory opowiadanie nie daje mi praktycznie niczego pozytywnego. Nie czuję wyważenia – nie ma wartości pozytywnych i negatywnych; jest tylko chamstwo i zwyrodnialstwo. Spore nadzieje wiązałam z Bulmą, ale nawet ona jako jedna z ważniejszych postaci żeńskich w całym uniwersum nie jest postacią pozytywną. Nie mam tu komu kibicować, kogo lubić i w kogo się wczuwać. Bo w Trunksa i resztę gawiedzi, przepraszam, ale nawet nie chcę.

Jedno mnie zastanawia – co na to wszystko Goten?

Niby pyta sam siebie, po co w ogóle zjawił się w Mglistym Lesie, a ja pytam, dlaczego wątpi dopiero teraz – gdy dostaje do ręki piwo? W sensie później otrzymuję soczystą ekspozycję o tym, że Goten znał paczkę Trunksa, wiedział, że są, no cóż, zdegenerowani. Dlaczego więc w ogóle przyszedł do Trunksa przed wyjazdem i chciał wziąć w nim udział? Nie wydaje mi się, aby chęć oderwania się od myśli na temat dziewczyny, która go rzuciła, była aż tak silna, by zniżać się do takiego poziomu.   

Mam rozumieć, że wątek nastolatki przechodzącej psychiczną traumę i konsekwencji z tym związanych po prostu przepadł, tak? Trunks pojechał na wycieczkę, Bulma nie podjęła tematu, nauczycielka już więcej nie zainterweniowała, nic się nie stało? Szkoda. Liczyłam na jakiś aspekt wychowawczy i konsekwencje.

Nikt w domu nie zauważył zniknięcia Smoczych Kul? Gdzie oni chowali ten potężny artefakt, w pokoju rodziców na dnie szafy? Te kule powinny być pod nadzorem, w sejfie, a ich kradzież powinna włączyć jakiś alarm co najmniej! Nie, Trunks zabrał komplet na wycieczkę i uznał, że zwycięzca żenua-zadań wygra życzenie. Dlaczego żenua? Ano dlatego:

– Ja mam za to świetne zadanie dla Maxa: poderwać geja.

Deric i Kortez nie mogli powstrzymać śmiechu.

– O fuuuj! – Maxa wykrzywił usta w wyrazie obrzydzenia. – Kurwa, zwariowałeś? W życiu tego nie zrobię!

– Wymiękasz? – Trunks posłał mu triumfujący uśmiech.

– No kurwa, jesteś obleśny, Briefs. – Spojrzał na trzymaną w ręku butelkę i dodał: – Już nawet piwo mi nie podchodzi.

– Może spotkasz w gejowskim klubie Tana? – kontynuował wątek Trunks.

– Ja pierdolę, jaka to by była beka! – dodał Deric.

– Pojebało was do reszty, kurwa… Nie będę udawał pierdolonego pedała.

I czy wzmianka kolejnego seksu Vegety i Bulmy coś wnosi poza seksem samym w sobie? Na moje oko nie bardzo.

ROZDZIAŁ 9

Tytuł: Porozmawiajmy o Trunksie mnie odstrasza. Co jak co, ale akurat o tym bohaterze rozmawiać chcę jak najmniej.

O rety, tamten rozdział kończę seksem, a ten seksem zaczynam – i to grupowym. Nie wiem po co. Aby pokazać, że Trunks to taki chojrak, bo mało mi na to dowodów, czy aby czytelnicy wkładali sobie ręce w majtki, czytając o uciskaniu sutków i wchodzeniu między rozłożone nogi? Nie wiem, zdecyduj się, co chcesz pisać, bo czasami zapędzasz się i podejmujesz pisania porno. Dla mnie to bezcelowe; brakuje tu fabuły. Jakby tego było mało, te dwie dziewczyny też nie są wzorem do naśladowania – jednej szuka jej chłopak. Pamiętasz, jak pisałam o wyważeniu wzorców pozytywnych i negatywnych...?

Porsche? W uniwersum, w którym nie istnieją Niemcy? Jakim cudem? Ach, co tu się dziwić, jak dalej mamy stroje Lorda Vadera. O rety, jakie to jest upierdliwe i logicznie niewytłumaczalne…

Podoba mi się twój Goku. Ten fragment to chyba najlepszy moment notki:

– Ale to kwaśne – oznajmił. – Chyba popsute, Satanie.

– Jak popsute? To rocznik narodzin Videl, doskonały smak!

– Jak rocznik Videl, to bardzo stare – wypalił Goku.

– Tato! – upomniał go syn. – Wino ma specyficzny smak, trzeba być znawcą. Im dłużej wino leży, tym nabiera lepszego smaku.

– Jak wojownik długo nie ćwiczy, nie nabierze lepszej formy. – Goku odstawił kieliszek na stół.

Przy czym zauważ, że na całe rozdziały zwykle jeden czy dwa krótkie fragmenty dialogów w jakiś sposób mnie ujmują (najczęściej żartem sytuacyjnym). To trochę za mało, by lektura bardziej mnie wciągnęła. Muszę jednak przyznać, że scena przyjęcia jest miłą i pozytywną odskocznią od Trunksa, jednak Goku to bohater dalszoplanowy i jest go za mało, by uznać go za postać pozytywną, która wyrównuje poziom. Na dodatek do uniwersum pasuje też jego naiwność – Goku ufa Trunksowi, że odda pomnik, ale… no mógłby to chociaż zgłosić jego rodzicom, a najlepiej Bulmie. Dlaczego nie przyszło mu to do głowy?

ROZDZIAŁ 10

Spodobała mi się retrospekcja Vegety zaczynająca rozdział:

– Lecimy na planetę Fezów. – Skrzywił się, a Salvia pomyślała, że jest bardzo podobny do ojca. Tak samo dumny, pewny siebie. I tak samo zagubiony. Chciała mu powiedzieć jak bardzo go kocha i jak silny odczuwa niepokój w związku z tym zadaniem. Zamiast tego wyszeptała tylko:

– Przeżyj.

I odeszła, a były to ostatnie słowa, które Vegeta usłyszał z ust matki.

Wreszcie, po długich mordęgach, zrobiło się klimatycznie. Fakt, takie wspomnienia mogą tłumaczyć, dlaczego Vegeta ma problem z emocjonalnością, jednak mam wrażenie, że wspomnienia te miały siłę, jeszcze zanim bohater stał się ojcem dwójki dzieci. Teraz retrospekcja o tym, że bliscy cię ograniczają i mając ich, narażasz również ich życie, nie mają większego sensu – już po ptokach, dzieje się. Vegeta ma rodzinę, w anime był dobrym ojcem. Nie jesteś w stanie tego naciągnąć.

Raz jeszcze: dlaczego Goku nie porozmawia z Bulmą, tylko pcha się do Vegety? Przecież to nie jest żadna nowość, że Vegeta ma wszystko gdzieś. Widzę to jak imperatyw – sprawa jest prosta, ale na siłę nie chcesz doprowadzić do rozwiązania.

Wszyscy spojrzeli w ekran telefonu Maxa, przez który widać było jak Deric Sola śpiewa „Ruda tańczy jak szalona, krzyczy, piszczy jak to ona”*, biegając po całej scenie i uciekając przed ochroniarzami.

Wybacz, nie znalazłam w sobie żadnego adekwatniejszego komentarza do tej niskiej sceny.

Czy mogłabym przescrollować tę scenę o: Pijana młodzież wszczynała bójki, gdzieniegdzie leżało rozbite szkło, rozochocone małolaty podwijały sukienki coraz wyżej (...)? Czuję, że tracę siły i czas.

Wiesz, co jest też okropnie okropniaste? Że z twojej wizji świata przedstawionego wynika, że praktycznie nikomu nie przeszkadzają takie zachowania. Kończysz scenę zdaniem:

Rodzice z dziećmi wracali do domów, choć niektórzy ojcowie tęsknie spoglądali na opuszczany teren, marząc, aby ponownie być dwudziestolatkami. – Jakby, nie wiem, narrator nie zdawał sobie sprawy z tego, że mieć dwadzieścia lat nie oznacza wcale chlania, rozbojów i puszczania się. Nie. Bądźmy rodzicami, którzy tęsknią za takimi niewinnymi wybrykami młodości. Tag.

ROZDZIAŁ 11

Kąpiel w jeziorze należała do corocznej tradycji, zaś ilość ratowników można byłoby uznać za przesadzoną (...) – (...) ilość ratowników zaś można było… Chociaż na twoim miejscu w ogóle zrezygnowałabym z tego słowa. Nie pasuje do współczesnej narracji.

Piszesz o ecstasy, że działa natychmiast, ale może dasz mi coś więcej? Jak odczuwa to pół-Saiyan? Nazwałaś to euforią, ale za kilka zdań mamy zwykły obrazek zwykłego Trunksa, który obserwuje zawody i nic po nim nie widać. Mam wrażenie, że ta tabletka wisi w tekście, bo brakuje ci skandalu, ale w żaden sposób się do niej nie odnosisz poza tym, że o niej wspominasz. Na przykład nie dowiaduję się, jak wyglądał zjazd pół-Saiyana i czy pojawiły się typowe skutki odstawienia. Albo jak Trunks będzie chciał zaliczać (tfu!) dziewczyny pod namiotem, będąc pod wpływem? Przecież od dropsów i alkoholu nie staje tak łatwo…

[Update: potem kilka razy pojawia się wzmianka, że po wzięciu Trunks jest nerwowy, ale mimo wszystko to dla mnie za mało].

(...) chociaż Goten wcześniej wyczuł dobrze mu znane KI. W rękach niósł trzy szklanki wypełnione różowym napojem. – Niósł Trunks, nie Goten.

(...) – No kurwa, Goten, brzmisz jak stara zakonnica. – Zakonnica? Wiara katolicka w uniwersum Dragon Ball? Chyba poleciałaś za mocno...

(...) nawet uaktywniony ssj1 nie pomógł (...) – kiedy pierwszy poziom Super Saiyanin uaktywniał się w anime, powodowało to jakieś napięcie, emocje. U ciebie tego brakuje, tylko o tym piszesz i nic więcej. Poza tym źle wygląda taki zapis. Jeżeli już chcesz używać skrótów (które notabene w literaturze nie są mile widziane), użyj wielkich liter i podaj gdzieś ich rozwinięcie dla mniej rozeznanych czytelników.

Goten skoczył w jego stronę, a pięść jaśniejąca złocistą poświatą, minęła twarz Trunksa o kilka centymetrów, co w żaden sposób nie zmyło kpiącego uśmieszku. On miał ten ruch zaplanowany. – Uśmieszek zaplanował ruch...?

(...) nie zdołał wstać i wyprowadzić kontry. Goten przygwoździł go swoim ciałem do kołdry (...). – Ten rym jest zbyt widoczny.

Większy fragment dla zobrazowania problemu:

– Przyniosłem wam Różowy Raj, rozdawali za darmo – wymyślił na poczekaniu Trunks. – Uznałem, że pewnie nie zdążycie… Ludzie przy barze zwariowali, serio. Wypiję z wami zdrowie i zmykam.

– Super, dzięki. – Ledwo Gina wypiła kilka pierwszych łyków, szklanka wypadła z jej ręki, a ona osunęła się nieprzytomna. W tym samym momencie dziewczyna została złapana przez Trunksa, który niewyobrażalnie szybko odleciał z miejsca całego zajścia.

Goten poszybował za nim z dwusekundowym opóźnieniem. Zobaczył wciągającego nieprzytomną Ginę do namiotu za ramiona. Trunks ułożył ją na śpiworze, unosząc kciuka w górę. Ten triumfujący gest wywołał złość u Gotena, który nie powstrzymywał wybuchu.

– Co ty jej zrobiłeś?!

– Zamknij się – syknął Trunks, a uśmiech spełzł mu z twarzy. – Chyba nie chcesz wyjść na kompletną ofermę, co? Pomagam ci zaliczyć. Dałem jej ultraszybko działający środek nasenny, możesz ją przelecieć.

– Zwariowałeś. – Syn Goku patrzył na przyjaciela z niepokojem. Dopiero teraz do niego dotarło, do czego ten może być zdolny. – Zostaw. – Złapał rękę zsuwającą spódniczkę.

– Pomogłem ci wejść do naszego towarzystwa, nie kapujesz? Gdybyś dawniej nie był moim dobrym kumplem, nie zabrałbym cię na ten wyjazd… Dostosuj się do reguł, jakie panują.

– Nie miałem w planach… Ja nie… Czemu to robisz?

– No kurwa, żeby ci pomóc, tępaku.

Goten spojrzał na nieprzytomną Ginę, która leżała bezwładnie niczym lalka, a koronkowa spódniczka została opuszczona do połowy ud, odsłaniając czarne figi.

– Dawniej razem walczyliśmy przeciwko złu – mruknął cicho syn Goku, spuszczając wzrok. Czuł zawód. Przyjechał pod namioty, aby pobyć z przyjacielem, poznać lepiej jego znajomych.

– Ja pierdolę. – Trunks parsknął gorzkim śmiechem. – Zebrało ci się na moralizatorskie gadki? Jesteś jak twój stary. (...)

Stali naprzeciwko siebie, bez słowa mierząc się spojrzeniami.

– Przykro mi, że tak wyszło… Chciałem tylko pogadać. – Syn Goku posłał mu smutny uśmiech. – Nie mam po co dalej tu z wami zostawać. Nie pasuję do twoich przyjaciół. Wezmę Ginę. – Machnął ręką w kierunku nieprzytomnej dziewczyny. – Kiedy odzyska przytomność?

– Za jakąś godzinę czy dwie.

Gotenowi… przykro? Przykro mu, że jego dawny przyjaciel chciał namówić go do gwałtu?! Goten powinien wyjść stamtąd z Giną, niczego nie tłumacząc i nigdy już nie wracać! Jego delikatna reakcja (nawet jak na krótką walkę w namiocie) jest w obliczu tego przestępstwa po prostu żadna.  

W ogóle ciężko mi uwierzyć w to, co zaplanował Trunks. Jak o tym przeczytałam, to myślałam, że zwymiotuję – tak bardzo brzydzi mnie twoja główna postać. To miał być gwałt, wiesz? Na pewno zdajesz sobie z tego sprawę, co Trunks reprezentuje i jesteś pewna, że świadomie chcesz go na takiego wykreować? Jest to obrzydliwe i nie potrafię zrozumieć, jak bardzo trzeba być zdegenerowanym... Jedynie żałuję, że Goten nie wygrał bójki, po prostu pozwolono mu odejść. Chciałabym, by Trunks poniósł konsekwencje za to. Przede wszystkim chcę, aby Bulma dowiedziała się, do czego jej ukochany synek zamierzał doprowadzić. Oczywiście tak się pewnie nie stanie, bo Trunks wydaje się być twoim faworytem i do tej pory tylko mu się powodzi. Czy kiedyś to się skończy?

[Poza tym jak sobie pomyślę, że w przyszłych rozdziałach ten bohater jednak znajdzie jakąś tam swoją wielką miłość i nawet stanie się ojcem, to już w ogóle zbiera mi się na wielki rzyg na samą myśl o tym]. Nastroju nie poprawiło mi nawet ciekawe zakończenie o Akumie.

A w ogóle opisałaś dość poważną walkę w… namiocie. Na pewno? W sensie bohaterów ogranicza dość mała powierzchnia; nie wyobrażam sobie starcia w takim miejscu.

ROZDZIAŁ 12

W tytule pojawia się wzmianka o świętach, a ja w ogóle nie mam ochoty na taką atmosferę po ostatniej notce. Paskudnie czytało mi się takie treści w odniesieniu do uniwersum DB i do bohaterów, którzy zawsze kojarzyli mi się pozytywnie. Nie rozumiem, dlaczego tak uparcie to niszczysz.

Tym bardziej że zaczynasz rozdział od smuteczku Trunksa, który przeżywa dawną przyjaźń z Gotenem, ale w ogóle nie przejmuje się tym, jakie miał zamiary i do czego mógł doprowadzić.

W kolejnej scenie przytaczasz wspomnienie świąt, ale ta retrospekcja nie jest zapisana kursywą, jak robiłaś w poprzednich notkach.

Dlaczego twoi bohaterowie łamią się opłatkiem? To tradycja chrześcijańska! Naprawdę nie czujesz, że coś tu ewidentnie nie pasuje?

Wydaje mi się, że w tym rozdziale chciałaś na chwilę oderwać czytelnika od rzeczywistości, którą przedstawiasz, i wmówić mu, że rodzina Briefs wcale nie jest aż tak patologiczna i da się ją lubić, ale to nie działa (i nawet nie dlatego, że Vegeta częstuje Trunksa alkoholem). Czuję się, jakbym oglądała zakłamany filler; jakbyś chciała wybielić swoich bohaterów, jednak zdecydowanie na to za późno. Nie kupię tego sympatycznego obrazka, bo po przeczytaniu wcześniejszych notek jest dla mnie sztuczny.

ROZDZIAŁ 13

Nie mógł jednak odczytać położenia Kul, co oznaczało, że zostały gdzieś ukryte. – A dlaczego Trunks nie weźmie pod uwagę, że Goten mógł tak po prostu te Smocze Kule oddać Goku? Goten powinien tak zrobić. Tu chodzi o potężny artefakt w ręku nieodpowiedzialnego gówniarza! Goten jeszcze w pokoju mógłby zawiadomić ojca, a nie wychodzić z Trunksem i jeszcze spełniać jego życzenia o wyciszaniu swojego KI.

[Update: niżej okazuje się, że – faktycznie – Trunks włamuje się do pokoju Gotena i chce odzyskać zdobycz. Dlaczego do akcji w pokoju nie wkracza Goku? To brzmi jak imperatyw narracyjny – coś logicznie powinno mieć miejsce; Goku w takich momentach nie bywał ograniczony i powolny. Jednak w ogóle to pominęłaś, nie wyjaśniając, dlaczego bohater pojawił się ze sporym opóźnieniem].

Mieszasz w dialogach:

– Ukradłeś? – powtórzył zaskoczony Goku, zwracając wzrok na syna.

– Pożyczyłem. – Goten zrobił się czerwony na twarzy.

– W twojej rodzinie zabieranie bez pozwolenia to pożyczanie? – Trunks udał uprzejme zdziwienie. – Drugą wypowiedź przytoczył Trunks, a trzecią – Goten. Ty zapisałaś odwrotnie; po wypowiedzi dialogowej mogą pojawić się tylko te zdania, które dotyczą postaci wypowiadającej się.

To jest dla mnie gorzej niż odklejone – czytać o niefrasobliwej rozmowie Goku z Trunksem na temat tego, że coś wisi w powietrzu, bo Vegeta był niespokojny. Czy Trunksa naprawdę nie spotka żadna konsekwencja wynikająca z otrucia koleżanki? Mam o tym zapomnieć, bo Vegeta jest po prostu większym chamem niż zwykle? Wiem, że Goku w anime był sympatycznie ufny i naiwny, ale w twojej rzeczywistości, w której Trunks jest naćpany i pijany, kradnie i nie ma szacunku do nikogo, nawet Goku powinien bardziej się zmartwić, tymczasem jego rola ogranicza się do bycia prostodusznym tłem cieszącym się na myśl o śniadaniu, a maksimum jego zaangażowania to rozmowy z Vegetą, które i tak niczego nie wnoszą i nie mają wpływu na naszego Janusza. Dlaczego, jeżeli potrafisz zmienić charaktery Briefsów i dostosować je do współczesnej, trudnej obyczajowości pełnej zachowań amoralnych będących na porządku dziennych, nie dostosujesz też Goku i reszty? Niech będą dobrzy, jak są kanonicznie, ale nie muszą być aż tak ślepi i głusi.

Cieszę się, że wątek wiedźmy wysuwa się na prowadzenie. Lepiej późno niż wcale.

ROZDZIAŁ 14

Wiesz, czego strasznie brakuje mi w twoich rozdziałach? Opisów. Zaczynamy rozdział podróżą i skupiasz się na ogólnikach: bohaterowie podążali do siedziby Baby Guli, lecieli nowoczesnym samolotem i… tyle. Później pojawia się opis terenu wokół chatki, ale takie momenty są rzadkie, przez co moja wyobraźnia działa w kratkę.

– Odnajdziesz tylko jeden sen, tak? Nic więcej nie zobaczysz?

Przez chwilę mierzyli się spojrzeniami. Pomarszczona twarz Baby Guli wyrażała tylko zaciekawienie, natomiast Vegeta był wyraźnie spięty.

– Powiesz mi, kto to… I jak to przerwać? – Vegeta czuł irytację. (...) Na samą myśl, że jakaś starucha dostanie możliwość grzebania mu w snach, przepełniała go irytacja.

Miał wrażenie, że to Babidi wstał z grobu, i znowu zaczyna kontrolować jego umysł. A przynajmniej próbuje.

Nagle wszystko ustało. Klęczał na zimnych kafelkach cały zlany potem. – Z fragmentu wynika, że klęczał nie Vegeta, a Babidi.

Podobają mi się przemyślenia Vegety na temat trudnych wyborów między Bulmą a Brą. Powiem ci, że jest to jeden z lepszych fragmentów z kilku ostatnich rozdziałów. Lubię, gdy jest tak poważnie. Proszę, zostańmy już przy tym. Nie masz pojęcia, ile dałabym, by nie czytać o scenie nadchodzącej imprezy koleżanki Trunksa…

Po skończonym posiłku Bra poszła do salonu porysować przy smerfnych hitach (...). – Smerfne Hity to nazwa własna, a właściwie tytuł, więc przydałby się cudzysłów lub kursywa. Natomiast na pewno domyślasz się, co myślę o takich elementach świata przedstawionego...

Swoją drogą trochę bawi mnie to, że nikt nadal nie zauważył w rodzinie Briefsów zniknięcia Smoczych Kul.

No i niestety impreza dzieje się, młodzi gniewni wbijają na nią pod przebraniem, w tle słychać Eye of the tiger, a ja zastanawiam się, czy ty tak na poważnie… Jak to jest, że połowa rozdziału to naprawdę wartościowy konflikt fabularny, a druga połowa to nonsensowna szopka, o której praktycznie nie da się czytać?

– Ten gnojek żyje. Polecimy teraz na drugi koniec świata, żebyście mieli jakieś alibi, skoro tak pękacie – dodał z irytacją. – Jakie alibi? Alibi ma się wtedy, gdy nie ma świadków w trakcie przestępstwa, tymczasem pastwiącego się nad Keiem Trunksa z ekipą widziała cała grupa imprezowiczów…

Tak! W końcu policja u Bulmy! Rety, nareszcie…! Nie masz pojęcia, jak mnie to ucieszyło. Aż przeczytam kolejną notkę z ciekawości, choć przyznam się, że w planach mam niedługo skończyć ocenę. Wydaje mi się, że masz nad czym pracować; z tak ciężkostrawną ¼ tekstu, przez którą naprawdę trudno mi było przejść, sądzę, że dalsze – nawet najlepsze – rozdziały mogą zostać niezauważone, a więc i niedocenione przez przyszłych czytelników. Dlatego też uznałam, że sprawiedliwie byłoby wrócić do oceny, jeżeli w planie będziesz miała pracę nad pierwszymi rozdziałami. Wtedy mogłabym zacząć raz jeszcze i dokończyć całość. W tym momencie, choć reakcja Bulmy jest dla mnie jak światełko w tunelu, muszę przyznać, że bardzo zmęczył mnie twój tekst i nie bardzo mam siły na więcej.

ROZDZIAŁ 15

Nie wiem dlaczego, ale mimo wszystko spodziewałam się czegoś więcej po Vegecie. To znaczy nie – inaczej. Nie spodziewałam się po TWOIM Vegecie czegoś innego, ale miałam nadzieję, że jednak nie pójdziesz w tę stronę i Vegeta stanie się w końcu prawdziwym, kanonicznym Vegetą. Takie przemyślenia jak te są wyssane z palca i słabe:

Może miała nadzieję, że saiyańskie geny nigdy nie dadzą o sobie znać? Trunks był wojownikiem, więc demonstrowanie siły oznaczało naturalną kolej rzeczy. – Piszesz tak, jakbyś zatrzymała się w anime na etapie Vegety, który nie miał jeszcze rodziny i za wszelką cenę chciał być dalej tylko chłodnym wojownikiem. Ale tak się nie stało; Vegeta na swój sposób był oddany rodzinie i wiedział, że z siłą wiąże się odpowiedzialność. Przede wszystkim nie był zły. Niestety w twojej historii jest, a jego reakcja na zachowanie Trunksa tylko utwierdziła mnie w przekonaniu, że Bulma jak najszybciej powinna spakować walizki i zabrać dzieciaki ze sobą.

Swoją drogą nachodzi mnie taka myśl: dlaczego – skoro chciałaś wykreować rodzinkę antagonistów – wykorzystałaś do tego postaci, które są znane i lubiane z uniwersum w głównej mierze właśnie dlatego, że są dobre?

Z drugiej strony dziwi mnie, że za drugim podejściem Vegeta jednak daje za wygraną i chce porozmawiać z synem. Ehe. Ciekawe, co z tego wynikłoby, poza kilkoma pochwałami? Nie widzę tej rozmowy. Zupełnie nie mogę jej sobie wyobrazić.

Jestem tutaj, wspieram cię, nigdzie nie odchodzę – mówiły ręce Vegety, ukrywające ukochaną kobietę przed całym złem tego świata. – W takie coś to już w ogóle nie wierzę.

Nie może być tak, że z jednej strony Vegeta totalnie niczym się nie przejmuje, a z drugiej nagle z dupy strony chce być wsparciem i przytula Bulmę w trudnej chwili. Jeżeli chcesz, by wyrąbanie się na wszystko było tylko pozorowaną maską, Vegeta nie powinien w ogóle nie przejmować się kwestiami wychowawczymi. Albo rybki, albo akwarium. Teraz wygląda to tak, jakbyś nie mogła się zdecydować, jaki Vegeta ma charakter. Jestem dobry od święta. Kocham raz na ruski rok, gdy się autorce przypomni albo gdy trzeba dodać trochę romantyzmu, specjalnie pod czytelników. Trochę tak, jakbyś chciała znów na siłę przekonać mnie pod koniec rozdziału, że jednak Vegeta nie jest patologiczny i wybielasz go. A przecież to nie działa w ten sposób; jeżeli Vegeta regularnie jest dupkiem, mojego zdania o nim nie zmienią dwa stosunki seksualne i przytulenia – też ze trzy na krzyż. Nie jestem naiwna; wciąż uważam, że najlepsze, co Bulma mogłaby zrobić, to jak najszybciej odejść od męża.

Narkotyk zaburzył zdolność percepcji, nie potrafił wyczuć na taką odległość. – Narkotyk miał moc czucia? No na bank.

Liczyłam na to, że Trunks być może się zmieni. Że nie może wydarzyć się już nic gorszego, tymczasem kreujesz go na zepsutego do szpiku. Przy scenie porwania Blue zabrakło mi sił. Teraz już wiem, że na pewno nie chcę czytać nic więcej:

Na izbie przyjęć wystarczyło kilka banknotów, aby dostać numer pokoju „kolegi”, jak Trunks udał przed recepcjonistką. (...)  Pani Tan otwarcie szlochała, zaś z oczu Blue wypływały ciche, pojedyncze łzy. (...)

– Puszczaj! Zostaw! Ty psycholu!

Przez całą drogę milczał, aż wylądowali na zupełnym odludziu, gdzieś w środku mrocznego lasu. Niewielka polana sprawiała upiorne wrażenie. Delia odskoczyła od niego, a jej oczy rozszerzyły się ze strachu. (...)

– Zostaw, Briefs. – Delia spróbowała wyrwać swoją rękę, którą Trunks złapał za nadgarstek. – Zostaw, to boli!

– Nie musi boleć – odparł chłopak z drapieżnym uśmieszkiem, obserwując ją z rosnącym podnieceniem.

– Ty nie… – Delia stała sparaliżowana ze strachu, coraz wyraźniej rozumiejąc obecną sytuację. Dopiero teraz to do niej dotarło. – Proszę… nie rób mi krzywdy… – Cichy szept wypowiedziała suchymi ustami, bojąc się nawet oblizać wargi, aby go nie sprowokować. (...)

– To będzie dla ciebie zaszczyt, zobaczysz. – Jednym szybkim ruchem zdarł z nastolatki przód sukienki, co podziałało na nią otrzeźwiająco. Zaczęła przeciągle wrzeszczeć, wzywając pomocy. Lecz Trunks był już za nią. Mocno złapał w pasie i zatkał usta ręką. – Tutaj nikt nie usłyszy wołania. (...)

– Klękaj – nakazał stanowczo. Z rozmysłem wydał tak dwuznaczne polecenie, rozbawiony, że ona zinterpretuje to jako wstęp do seksualnej gry. Obserwował ją z bliska, a lęk ukryty w oczach Blue sprawiał mu satysfakcję. (...)

Z obrzydzeniem splunął na kamienne podłoże. Nie czuł już żadnego podniecenia. Był tylko wściekły, że wciąż odczuwał pewne wątpliwości.

Kurwa, ta idiotka błagała o życie po kilku sekundach – podsumował w myślach, formując przed sobą błękitny pocisk KI. – Nie ma nic bardziej żałosnego.

Myślałam, że skończę po tym rozdziale, ale wiesz… nawet na to nie mam już siły. Nie jestem nawet ciekawa, co będzie dalej z wiedźmą, ze snami Vegety i tak dalej. Do głowy przychodzi mi tylko parafraza Deneve spod jednej z poprzednich ocen: właśnie po lekturze wylało się na mnie absolutne wiadro cringe’u. Choćbym przeszła Kędzierzyn wzdłuż i wszerz, to nie starczy mi kilometrów, żeby rozchodzić tę żenadę.

Jest mi po prostu niesamowicie przykro, że zgodziłam się przeczytać kolejny rozdział, bo nie dość, że nastawiłam się pozytywnie i tylko się rozczarowałam, to jeszcze dostałam obrzydliwie patologiczną scenę, w której uczestniczy naprawdę wartościowy bohater Dragon Balla. Takie rzeczy w obrębie fanfiction akurat tego uniwersum powinny być zakazane.

PODSUMOWANIE

Zacznijmy od poprawności. Pod tym względem największy problem w Klątwie miałaś z podmiotami – mieszałaś je w obrębie dwóch zdań, przez co wychodziły głupoty, na przykład mający czegoś dość pot albo moment, który nie atakował kogoś w odpowiednim momencie. Na szczęście jakoś od szóstego rozdziału błędy w podmiotach nie rzucały już się w oczy, część też pominęłam. Jeżeli chodzi o interpunkcję, największy problem masz ze spójnikiem a – wydaje się, że nie wiesz, kiedy stawiać przed nim przecinek, a kiedy nie, natomiast zasada jest dość prosta i łatwa w zapamiętaniu: [zajrzyj tutaj]. Zapamiętaj też, że w Dragon Balla nie ma żadnego apostrofa.

Błędy masz także sporadycznie w dialogach – po wypowiedzi narracyjnej często umieszczasz dopiski wprowadzające informacje o postaciach, do których nie należą wypowiedzi dialogowe; czasem też dopiski te ciągną się, zmieniają się w nich wątki i postaci, jakbyś zapominała o akapitach.

Ogólnie jesteś bardzo poprawna i tu nasuwa mi się pierwsza myśl odnośnie do podsumowania… dlaczego marnujesz takie umiejętności na pisanie o patologicznej rodzince tylko pozornie pochodzącej ze świata DB? Bo z tego, co wiem, wynika, że miało to być obyczajowe fanfiction osadzone w świecie fantasy, a wyszło zwykłe, współczesne YA osadzone w świecie fantasy przyprawiające mnie o ciarki zażenowania. To tak w skrócie.

Jakbym miała tę myśl rozwinąć, zaczęłabym jednak od świata przedstawionego. W uniwersum Dragon Balla, w Zachodniej Stolicy charakteryzującej się niesamowitym postępem technologicznym, dostajemy nawiązania do polskich, ale i zagranicznych elementów popkultury, których bohaterowie w ogóle nie powinni znać. Pite i jedzone jest głównie to samo, niczym nie różnią się kwestie społeczne i kulturowe, a także oświatowe. Poza wykorzystaniem kapsuł i bogactwem, które przysługuje rodzinie Briefs, nic nie nawiązuje do uniwersum DB i nie charakteryzuje go. Wniosek? Nie zaskoczyłaś mnie, nie zaangażowałaś się na tyle, by wykreować i pokazać mi coś nowego, oryginalnego, by wprowadzić mnie w świat oraz zachęcić do poznawania go od podstaw. DB powinno się wylewać z twojej historii, a na razie to tylko taki miły dodatek, który – gdyby wyciąć go tu i tam – właściwie z fanfiction bez problemu zrobiłoby ci się opowiadanie zupełnie autorskie. Brakuje bogactwa, którym cieszy się uniwersum DB, w tym pobudzania zmysłów – smaków czy zapachów. Pod ich względem wyobraźnia czytelnika mocno kuleje.  Klimat DB kompletnie u ciebie nie istnieje. Mniej więcej porównałabym to do lektury ficzka o Harrym Potterze, w którym bohater ani razu nie pojawił się w Hogwarcie albo – gorzej! – jest w Hogwarcie, w którym w teatrze szkolnym wystawia się Romea i Julię i jeździ na mugolskie sportowe wczasy w Bułgarii, gdzie wyrywa się panny, a każdy musi mieć je po dwie. Ough! Pod tym względem aż mi się przypomina Boso po mokrej trawie...  

Oczywiście klimatu nie tworzą tylko prawa, którymi rządzi się uniwersum. Klimat tworzą też postaci. Tak więc mamy Bulmę, która jest temperamentna jak w anime, ale brakuje jej rozumu i instynktu, jakbyś trochę cofnęła ją w rozwoju. Dodatkowo niestety mam wrażenie, że ta, która była jedną z najważniejszych postaci żeńskich w całym uniwersum, u ciebie w większej mierze pojawia się głównie po to, aby nakłaniać Vegetę do miłości do dzieci i aby uprawiać z nim seks. Na początku jest strasznie monotematycznie – Bulma nie odgrywa żadnej innej roli w tej historii; dopiero w ostatniej przeczytanej przeze mnie notce jej postać nabiera znaczenia, nie widzę jednak jej przyszłości, ponieważ w dalszych rozdziałach mignęły mi przed oczami notki, w których Bulma wspomina stosunki seksualne z Vegetą, panują romantyczne nastroje; nawet jeżeli od niego odchodzi, zamiast być silną i odpowiedzialną kobietą, chcącą wychować porządnie swoje dzieci, zamyka się w jakimś średnim na jeża syndromie sztokholmskim, tęskniąc za zwykłym psychopatą. Ot – stęskniona za tru lofem kobieta, którą podświadomie kręcił chłód męża. Aż by się chciało rzucić żena-tekstem: łobuz kocha najmocniej.

Nikły plus, że czasem podkreślasz próżność Bulmy i jej przywiązanie do makijażu, co pokrywa się z animacją. Tak samo to, że Bulma pali papierosy.

Dalej mamy Vegetę, który jest kompletnie przerysowany i zamiast być poważnym ex-wojownikiem z tupetem i wielkim ego, staje się Januszem, który ma na wszystko wyrąbane i widzi tylko czubek własnego nosa, pięści i dno butelki. Na dodatek jest Januszem opóźnionym w rozwoju emocjonalnym, bo zamiast uczyć się miłości do córki, gdy ta przyszła na świat, Vegeta nie ogarnia ojcostwa jeszcze sześć lat później, a mimo to szczęśliwym dla niego trafem żonka nadal się go trzyma tak, jakby w ogóle było kogo. Przez wszystkie rozdziały Vegeta tylko na początku, w jednej notce, a właściwie w dłuższym, romantycznym fragmencie – który nawet cytowałam gdzieś wyżej – ukazał się jako postać pozytywna. Aż chciało się o nim czytać. Jedna na kilkadziesiąt scen to jednak zdecydowanie za mało.

Brakuje mi też konsekwencji; pisałam o tym w ostatnim ocenianym rozdziale. Nie może być tak, że Vegeta pół rozdziału jest taki, a pół siaki. Bohater powinien mieć stały kręgosłup moralny i go rozwijać, uzupełniać, zmieniać, ale pod wpływem czasu i ważnych fabularnie wydarzeń, a nie tak o, tylko na chwilę, bo akurat smutna Bulma pojawiła się na horyzoncie i wypada dać czytelnikom jakąś pozytywną wibrację... Samo to, że jest sprawny w łóżku nie czyni z niego postaci pozytywnej tym bardziej, że niektóre stosunki (uwaga dotyczy także stosunków Trunksa) są po prostu obleśne. Jakbyś nie wiedziała, że nie wszystko tak dokładnie musisz opisywać i przez to zakrawasz o porno.

Mało tego, twojemu Vegecie również brakuje nieraz inteligencji – serio, fatygować syna po sztuczną krew w samym środku nocy, jakby był to jakiś towar zakazany? Albo nie reagować na paskudne zachowanie Trunksa? Przecież Vegeta uchodził podobno za surowego, wymagającego ojca, który nie był aż tak obojętny i zepsuty. Potrafił odróżnić dobro od zła. Żena-sceny-gagi kompletnie tego nie ukazują.

O, à propos Trunksa – to wygląda co najmniej tak, jakbyś miała na jego punkcie jakiś kompleks. Co było złego w kanonicznym Trunksie, że aż tak musiałaś go zepsuć? Tylko dokładasz mu negatywnych wzorców, zamiast na pewnym etapie przystopować i kreować tymi cechami, które już masz. Nie możemy mieć po prostu trudnego, zbuntowanego nastolatka, który wypił kilka piw za dużo i czasem próbuje brawury. Nie. My musimy mieć Mistrza Gangu, który wszystko potrafi wyrwać i zaliczyć (czasem nawet w parze!), ukraść i wypić lub połknąć w praktycznie każdej ludzkiej ilości, boją się go nawet nauczyciele, a rodzice udają, że niczego nie widzą, przez co dzieciak może coraz więcej i więcej. Mamy próby gwałtu (w tym gwałt na kanonie) i zabójstwo z zimną krwią. Nie sądzisz, że gdyby Trunksowi odjąć ciemnej strony i poczucia zajebistości, a podkreślić nieco bardziej jego złożone wnętrze, to, że gdzieś tam w środku ma problemy, i gdyby jeszcze odejść czasem od tych pustawych scen, opowiadanie stałoby się głębsze? Poza tym zajrzyjmy do źródła tego problemu, który stworzyłaś – Trunks jest taki, bo ojciec nie kochał go w dzieciństwie. Serio? Absolutnie nie. Vegeta nie był złym ojcem. Nie wiem, dlaczego tak usilnie go na takiego kreujesz; to zupełnie niezgodne z kanonem.

W ogóle nie kupuję też tego, że Bulma, Goku czy Goten nie zauważyliby, że z Trunksem zaczęło dziać się coś niedobrego już wcześniej i dobry chłopiec wyrósł pod ich okiem na zwyrola. Dlaczego? Ponieważ w świecie DB istnieli bogowie, którzy trzymali pieczę nad tym, co się dzieje. Na przykład Kaito – niby nie ingerował w ludzkie życie, ale znał wszystkich bohaterów, o których wspominasz, przyjaźnił się z nimi i zależało mu na nich, więc można śmiało wysunąć hipotezę, że zareagowałby jakoś, gdyby ci z reguły dobrzy bohaterowie nagle zaczęli robić bardzo złe rzeczy. Uprzedziłby, jakie może to nieść za sobą konsekwencje. Dziwne. Naprawdę dziwne, że nikt gówniarza nie nauczył, że z wielką siłą w parze idzie wielka odpowiedzialność i nie można ot tak porywać, truć i zabijać ludzi. 

Niestety, jakby było mało, Trunksowi towarzyszą jego koledzy i koleżanki, i wszyscy w głównej mierze są równie patologiczni. Postaci pozytywne takie jak Goku czy Goten są uznawane za słabe i tworzą jedynie bardzo daleki plan, jeśli nie samo tło. Na dodatek sceny ewidentnie pokazują, że te postaci nie dość, że są słabe, bo wyłącznie przegrywają, to jeszcze nie grzeszą inteligencją. Są pozytywne, ale niepoważne i nieporadne, więc tylko umniejszasz ich wartość.

A tak w ogóle dlaczego Goten nie poszedł z informacją o tym, co wyczynia Trunks, do Gohana czy Goku? (Albo chociażby do Piccolo!). Uznał, że próba gwałtu to… zaraz, jak on to powiedział? Nazwał to bzdurnym zadaniem i stwierdził, że mu przykro. Sama widzisz – nawet postaci pozytywne nie są tak do końca pozytywne, bo są przygłupawe. A czy w anime takie były? (Już nie chce mi się komentować tego, co wymyślił Goten, by Trunks nie mógł użyć Smoczych Kul. Pomysł naiwny i naciągany, co i tak jest eufemizmem).

Nadzieję widzę w Brze, której naprawdę czasem było mi żal, że musi wychowywać się właśnie w takiej rodzinie. Wielokrotnie przychodziło mi na myśl – z poważną zadumą – że u Goku i Chi-Chi miałaby lepiej. Na początku historii niektóre sytuacje mnie bawiły, ale teraz dochodzę do wniosku, że mnie smucą – to dowody na to, że Bra wyciąga ze swojego środowiska same negatywne wzorce, chociażby powtarza po ojcu teksty o zaliczaniu panien, a zamiast spędzać czas z nim, przez większość swojego dzieciństwa widzi tylko jego hologram. Wątpię, by wyrosło z niej coś dobrego w przyszłej części fabuły, bo dobro nie bierze się znikąd, a Bulma też poza tylko jednym rozdziałem nie wykazywała się jakoś specjalną zaradnością w stosunku do wątpliwych metod wychowawczych, godząc się na życie z Vegetą.

A odbijając tak na chwilę od twojej fabuły – zawsze zastanawia mnie, na jakiej podstawie w ogóle istnieje w fandomie to przekonanie, że Vegeta i Bulma do siebie pasują i dlaczego ich związki w takich opkach trwają tak długo? Autorki upierają się, by robić z Vegety popaprańca, a z Bulmy męczennicę, chociaż w anime tak nie było... Ty też nie dajesz mi dowodów, po których mogłabym wywnioskować, że ten związek ma rację bytu. Mam wrażenie, że w opowiadaniu jedynymi twoimi argumentami na to, że bohaterowie się kochają, jest to, że mama z tatą czasem piją szampana i uprawiają seks, i że mama chce, by tata kochał swoje dzieci. Takie wnioski wyniosłam po piętnastu notkach. Smutne i płaskie, prawda? Nie widzę tu niczego głębszego i na poważnie. Nie widzę wsparcia, zaufania, współpracy, kompromisów – tego, co tworzy poważne związki. Czy anime mi tego nie dawało? Trudno powiedzieć. Wiem jedno. Vegeta w najwyższej gotowości, w kryzysie, był w stanie poświęcić bardzo dużo nie dla swojego świętego spokoju, ale właśnie dla rodziny. U ciebie niby też, ale tego wszystkiego jest za mało, poza tym w Vegecie wszystkie negatywne cechy są do granic podkolorowane, co daje sprzeczność. W każdym razie skoro w anime nie jest aż tak skrajnie paskudny, dlaczego wmawiasz mi teraz, że po tylu latach, gdy Bra jest już dość dużą dziewczynką, nagle Vegeta ma problemy emocjonalne i jak nie trenuje, to leni się, marudzi i w chwili spokoju chleje gdzieś w ukryciu przed Bulmą? Może nie pokazałaś tego aż tak wyraźnie wprost – chociażby w trzech scenach – ale wyobrażam sobie ten obrazek sama od siebie; przecież napisałaś, że Vegeta miał nieograniczony dostęp do alkoholu i mógł, kiedy tylko chciał, brać, ile chce, i nie robić nic więcej. Nie wyciągam wniosków znikąd. 

Odnośnie fabuły, w której pojawiają się nadużycia takie jak alkohol, narkotyki i próby gwałtów, a przekleństwa ścielą się gęsto, doprowadziłaś do tego, że nie chcę już czytać tej historii. Nie odpowiada mi jej atmosfera. Nie pasuje mi kontrast między tym, co daje mi anime, a tym, co dajesz mi ty – a dajesz mi fanfik, w którym Trunks jest po prostu obrzydliwy i obrzydliwe jest jego środowisko, obrzydliwa jest Zachodnia Stolica. Opowiadanie porusza kwestie patologiczne, które nie występowały w DB, natomiast ja to anime mocno kojarzę z moim dzieciństwem i za nic w świecie nie chciałam psuć sobie tego cudownego obrazu. Mogłaś mnie uprzedzić, że tworzysz parodię, a nie, że (cytuję zgłoszenie) jest to bardziej mroczna strona anime. Przecież to eufemizm pełną gębą!

Zastanawiam się, czy jakikolwiek fan DB właśnie tego by chciał, jednocześnie nie licząc na parodię.  Trzeba znać granicę i wiedzieć, dla kogo i w jakim celu się pisze. Bo na moje oko nie potrafisz się zdecydować, jaki charakter ma mieć twoja historia i czy czytelnikami mają być nastolatkowie rządni seksów i młodzieńczych wybryków, czy to po prostu fani Dragon Balla szukający życiówki na poziomie. Ci drudzy mocno się rozczarują obecną formą. Jeżeli będziesz jednak chciała ich zadowolić, robiąc to na sto procent i na poważnie, pierwsi się prawdopodobnie znudzą i pójdą szukać ekscesów gdzieś indziej. Nie zadowolisz wszystkich.

Być może nie byłoby aż tak źle, ale brakuje mi w twoim utworze wyważenia. Nie potrafisz nie przerysowywać, bo, nie wiem, normalność wydaje ci się nudna? Na przykład przerysowana scena z Maxem śpiewającym polską piosenkę o pewnej tańczącej tytułowej rudej – czy gdybyś nie podała tytułu, scena byłaby mniej zabawna? Nie wiem, czy bawiłaby, na pewno w obecnej formie mnie zażenowała; niektóre rzeczy mogłabyś sobie darować, bo faktycznie wyglądają jak fragmenty nieprzeredagowane jeszcze z czasów gimnazjum, kiedy pewne młodzieńcze zachowania jeszcze wydawały się śmieszne lub nieszkodliwe. Tak jak Max mógłby śpiewać piosenkę bez tytułu, na tej samej zasadzie Trunks mógłby się przebrać, ale strój mógłby być mniej współczesny. Albo Bulma mogłaby nie uwierzyć nauczycielce, ale jednocześnie nie musiałaby robić z siebie aż takiej głupiej kozy – niektóre sytuacje i bohaterów dałoby się utemperować, nieco ogładzić, aby atmosfera bardziej pasowała do literatury, była bardziej życiowa i realna, tym bardziej że uparłaś się na obyczajówkę. To jak to jest? Obyczajówka czy groteska? Życiówka czy parodia? Bo momentami nie wiedziałam, z jakim gatunkiem miałam do czynienia.

Obyczajówki wiążą się z realizmem – sytuacje nie są przekolorowane, a z nich można wyciągnąć wnioski, co jest dobre, a co złe, oceniać bohaterów i ich decyzje, obserwować, jak podejmują te złe lub te dobre i oczekiwać konsekwencji. U ciebie tego nie ma – bohaterowie podejmują głównie złe decyzje (które są pokazane w sposób absurdalny lub prześmiewczy, co pewnie gawiedź bawi, i praktycznie nie ponoszą za to żadnej konsekwencji – np. Bulma wie, że ktoś opowiadał Brze o Freezerze, ale nic dalej z tym nie robi; Vegeta, zamiast porozmawiać z synem, upija go jakby w nagrodę; Trunks nie odpowiedział za poważne znieważenie koleżanki, za morderstwo – również, bo przecież co może mu zrobić głupia ziemska policja?). Dodatkowo raz na jakiś czas pojawiają się sceny poważne, raz romantyczne, a raz gimbo-śmieszkowe, które robią mi niezły mindfuck: ej, hola, albo robimy to całościowo na poważnie, albo ze wszystkiego kwiczymy pod nosem. Fakt, że niektóre elementy anime też były przesadzone, a niektóre sceny doprowadzały do wzruszenia, ale to miało pewien smak – pojawiał się raz na odcinek drobny gag o tym, że Vegeta obraża Goku, a Goku nawet nie wie, że mu się obrywa, ale, no sorry, nikt nie rozmawiał z Trunksem o zaliczaniu panienek, nikt nikogo nie próbował zgwałcić i ci dobrzy nie zabijali niewinnych ludzi.

Jedno z gorszych odczuć po przeczytaniu opowiadania, które mi towarzyszy, to poczucie, że tak właściwie nie wiem, czy dokądkolwiek zmierzałam. Wyobrażam sobie dalsze rozdziały: dojrzewającego Trunksa spotykającego miłość swojego życia, będącego ojcem i zachowującego się jak Vegeta. Trenującego więcej i pokonującego w końcu staczającego się ojca. Wyobrażam sobie Brę, która nie wiadomo dlaczego, jest całkiem dobrą duszyczką – przeciwieństwem swojego brata. Nieźle się uczy i słucha mamy. Wyobrażam sobie też Bulmę i Vegetę uprawiających więcej seksu, choć właściwie nie wiadomo dlaczego – przecież Vegeta nie jest bohaterem pozytywnym i w ogóle nic nie wnosi do ich związku. Zauważasz, czego sobie nie wyobrażam? Nie wyobrażam sobie konfliktu fabularnego odnośnie wiedźm, nie wyobrażam sobie koszmarów Vegety i tak dalej. Dlaczego? Bo wciąż mam o tym wszystkim za mało informacji; jeżeli coś jest twoim tłem, to właśnie te pozornie najbardziej interesujące zagadnienia. Przez pierwsze dziesięć czy dwanaście rozdziałów rzucałaś te wątki jak ochłapy pomiędzy pijaństwo Trunksa i nieodpowiedzialność Vegety. Wiem, że powinnam przeczytać tę historię do końca, bo pewnie te wiedźmy i koszmary rozwiną ci fabułę, tylko… który czytelnik wytrzyma kilkanaście rozdziałów niczego, aby dojść do tych najbardziej wartościowych rzeczy? Nie sądzisz, że może lepiej byłoby zacząć najbliżej tych ważnych elementów fabuły i na nich się skupić, a ze zdegenerowanego dzieciaka i problemów wychowawczych zrobić wątek o mniejszym nasileniu? Chyba że chcesz, by był to wątek główny. To też by się udało, gdyby nie było bardziej śmiechawe i przesycone głupotą niż prawdziwie życiowe i czegoś czytelnika uczące, zmuszające do refleksji.

Brakowało mi też planu. Pisałam to już gdzieś wyżej – po piętnastu notkach wciąż nie wiem, co jest planem pierwszym, a co drugim i trzecim. Gdzie tu podział na wątki główne i poboczne? Opowiadanie na początku ciągnie się jak flaki z olejem, przekazuje bardzo dużo informacji, które mogłyby w ogóle być pominięte, bo nie mają znaczenia fabularnego, albo mogłyby zostać podane w inny sposób (na przykład nie pełnoprawną retrospekcją, tylko jednym czy dwoma zdaniami umieszczonymi gdzieś w scenie bieżącej). Na moje oko nie wiesz, gdzie kończy się jeden wątek, a gdzie zaczyna drugi i nie stworzyłaś planu: ot, zaczęłaś i jakoś poszło, i to stąd ponad sto rozdziałów oryginału. Jeżeli chcesz nadać im formę, musisz znać kształt swojego opowiadania i mieć na nie plan – wiedzieć, które sceny tworzą który wątek i gdzie należy go przerwać, by zacząć coś nowego; stworzyć konspekt obejmujący wstęp, wprowadzenie głównego konfliktu fabularnego, rozwinięcie do punktu kulminacyjnego i zakończenie wraz z podsumowaniem wątków pobocznych.

Wiesz, co mnie trochę martwi? Przescrollowałam najnowsze rozdziały i mam pewne obawy co do twojej dalszej twórczości. Znów rozmieniasz się na drobne i znów nie wiadomo, gdzie skończysz. Ograniczyłaś treść i ze stu rozdziałów postanowiłaś mieć… ile? W ilu chcesz zmieścić się z konkretnym planem fabularnym? Na moje oko jeszcze za mało tniesz i za mało redagujesz. Robi się z tego powoli taka Moda na sukces. Bohaterowie dorastają, odchodzą i wracają, każdy za każdym tęskni i tak dalej, wciąż mamy seks, wciąż mamy problemy emocjonalne – wiesz, że tak można bez przerwy? Tylko że mało kto czyta takie sagi, które po pewnym czasie okazują się nie mieć początku, głównego konfliktu fabularnego, rozwinięcia, punktu kulminacyjnego i zakończenia. Nikt nie czyta tasiemców, w których nie dzieje się nic istotnego, nic, co wzbudzałoby zaciekawienie czytelnika i pozwoliło zatrzymać go u ciebie na dłużej. A przecież gdzieś trzeba postawić kropkę i zamknąć wszystkie pootwierane wątki. Nie mówię, że nie chcesz tego zrobić, być może masz nawet na to jakiś plan, tylko że początek, który przyswoiłam i ogólny wgląd w bloga, nie zapowiadają tego. Być może się mylę, bo wnioskuję po ogólnikach, srollowaniu najnowszych notek i dedukcji z ich tytułów, ale wydaje mi się, że najciekawszy wątek, czyli wątek wiedźm i koszmarów, już się w tych czterdziestu notkach skończył, a mimo to opowiadanie trwa. 

Okej, dość już o fabule – porozmawiajmy o samej technice pisania powieści. Jeżeli chodzi o twój sposób prowadzenia narracji – strasznie się motasz. Zaczynasz scenę narratorem wszystkowiedzącym, ale za chwilę okazuje się, że główne przemyślenia należą do, na przykład, Trunksa i zaczynasz bardziej stylizować jego mowę pozornie zależną. Po kilku zdaniach przeskakujesz do następnej postaci również uczestniczącej w scenie, i przekazujesz narracją jej przemyślenia, jej emocje i tak dalej, znów coś stylizujesz raz na kilka zdań… Klasyczny head-hopping. Jak ja bym to widziała? Prowadź każdą scenę zza pleców jednego wybranego bohatera – tego, który w danej scenie jest najważniejszy. Resztę bohaterów pokazuj przez pryzmat tego, co główna postać widzi w ich zachowaniu i słyszy z ich ust. Dzięki temu na jaw wyjdzie, kto jest główną postacią (tylko one powinny mieć swoje partie narracyjne), a więc i posegregują się wątki: na główne i poboczne. Taką na przykład scenę z Goku szukającym Trunksa, który ukradł pomnik, należałoby w tym wypadku pominąć i przedstawić ją od momentu, kiedy Trunks zostaje złapany i tylko z perspektywy tego bohatera pociągnąć cały fragment. Na moje oko partie narracyjne powinien dostać Trunks, Vegeta, Bulma i Bra, ewentualnie antagonista z planety Seth, żeby było ciekawie (chociaż wzmianka, co się dzieje na Seth, pojawiła się ze dwa razy, więc… sama zdecyduj, jak ważny to wątek). Nikt więcej.

A jeżeli o narracji mowa, brakuje mi też stylizacji. No dobra, może Trunks w wypowiedziach do znajomych brzmi jak Trunks, a Bra – jak na sześciolatkę przystało – też wypowiada się adekwatnie do swojego wieku, ale nie chodzi mi o dialogi. W partiach narracyjnych tylko raz na kilka zdań pojawiają się chociażby pytania retoryczne, które są stylizowane, a reszta narracji jest jednolita, niecharakterystyczna. Jeżeli będziesz chciała wykluczyć narratora wszystkowiedzącego, zadbać o podział na sceny i perspektywy, dobrze byłoby, gdyby każdy z głównych bohaterów miał swoją stylizację. Teraz, gdy tego brakuje, tekst jest monotonny, a przez to momentami wydaje się nudny. Poprawny, ale nic ponad to. Mowa bohaterów, ich sposób opowiadania o sobie i swoich odczuciach to też element kreacji, dużo o nich mówi. Żal z tego rezygnować.

Z drugiej strony pod kątem stylizacji jesteś dość niekonsekwentna. Chociażby w pierwszym rozdziale, gdy Trunks jest jeszcze przed wypadem pod namioty i zszokowany widzi ojca bawiącego się z Bulmą, jego mowa pozornie zależna przypomina całkiem grzecznego, normalnego nastolatka. Trunks myślał wtedy tak: Dumny wojownik postanowił spędzić popołudnie na zabawie z dzieckiem? Czy to sen? A może opętał go demon czyniący dobro? Nie, to mało prawdopodobne. Wtedy matka oszalałaby z radości, nie wściekłości. (...) Schodził powoli po schodach, nie rozumiejąc tej pokręconej sytuacji. – Po takiej mowie pozornie zależnej wnioskowałam, że Trunks nie jest tak skrajnie obrzydliwą patologiczną jednostką, którą okazuje się kilka rozdziałów dalej – to dlatego późniejsze jego akcje szokowały mnie. Co ciekawe, nie jest to też rozwój postaci negatywnej, ponieważ Trunks nie zmienia się w opowiadaniu, a degeneratem okazuje się już w niektórych retrospekcjach i jeszcze przed wypadem pod namioty. Natomiast skoro takiego właśnie paskudnego Trunksa chcesz mieć nadal w opku, jego mowa pozornie zależna też powinna pasować do jego charakteru. Jak ja bym to widziała? Spójrz: Dumny wojownik postanowił spędzić popołudnie na zabawie z tym bachorem? Czy to sen? A może opętał go pieprzony Dende? Nie, to mało prawdopodobne. Wtedy matka doszłaby z radości. (...) Schodził powoli po schodach, zupełnie nie kumając tej popierdolonej sytuacji. – I co? Milusio, prawda? Nadal jesteś pewna, że chcesz mieć takiego Trunksa?

Jeżeli mówimy już o bohaterach i ich języku, nie sposób nie wspomnieć o tym, że, głównie w pierwszych rozdziałach, przemyślenia dominują nad akcją. Wielokrotnie miałam ochotę przescrollować takie ekspozycje, szczególnie że często nie wnosiły niczego ponad to, co mogłam wyczytać między wierszami ze scen. Równie zbędne były niektóre retrospekcje – na przykład ta przedstawiająca, jak Trunks potraktował koleżankę z klasy. Gdyby stało się to chronologicznie i pokazane zostało akcją przed telefonem nauczycielki do Bulmy, historia na niczym by nie straciła, po prostu łatwiej czytałoby się tekst pozbawiony kursywy. Zastanów się dobrze, które retrospekcje naprawdę są ci potrzebne, bo na moje oko to właśnie w nich wychodzi twój brak planu – wygląda to tak, jakby niektóre wydarzenia przyszły ci do głowy za późno i na siłę upchnęłaś je do fabuły właśnie za pomocą wspomnień.

Twoje opowiadanie składa się głównie z dialogów i akcji – brakuje opisów. Na przykład wprowadzasz kolegów z klasy Trunksa, a ja nie mam pojęcia, jak ich sobie wyobrazić. Widzę imiona i nic więcej. Bohaterów kanonicznych znam z anime, więc być może tym usprawiedliwiasz sobie takie braki w opisach. Ale jak wytłumaczysz braki deskrypcji świata przedstawionego? Nie widzę budynków, wnętrz i tak dalej – pamiętam w sumie opis polany i bodajże placu zabaw, pojawia się też teren wokół chatki Baby Guli, ale dla mnie to wciąż mało, zbyt okazyjnie. Nie wymagam długich, ciągnących się akapitów, ale opisy mogą być też czasem wplecione w scenę nieco niepozornie, jakby przypadkiem. Przez ogólny minimalizm moja wyobraźnia praktycznie nie działa albo włącza się i wyłącza, a bohaterowie często poruszają się w próżni.

Nie ma opisów, ale są grafiki – klimatyczne i dopasowane do treści. Problem jednak jest taki, że w zakładce z ważnymi informacjami piszesz o tym, że nie podpisujesz obrazków, ponieważ trudno znaleźć ci wszystkich autorów. To brzmi jak wymówka; nie musisz podawać konkretnych danych osobowych – skoro korzystasz z Tumblra, warto pod zdjęciami podlinkować stronę, z której ściągnęłaś obrazek. Natomiast gdy ja klikam na fotkę, otwiera mi się ona na twoim autorskim blogu. Słabo, prawda? Chyba jednak rozumiem, dlaczego tak robisz – grafiki, które wplatasz w rozdziały, są stylowo jednakowe, wtapiają się w tło notki. Nie tylko kradniesz obrazki, ale też obrabiasz je na własną rękę. To przestępstwo. Spójrz na to pod innym kątem: ktoś mógłby zagarnąć z twojego bloga te lepsze sceny, dodać tu i ówdzie ledwo po kilka zdań, i wrzucić do siebie na bloga. Co o tym myślisz?

Wróćmy jednak do kwestii tekstu.

Jeżeli chodzi o lekkość, raz bywało lepiej, raz gorzej. Pisałaś o oczywistościach, skupiałaś się na nic nie znaczących szczegółach i mnożyłaś podmioty. Wszystkie te czynności niemiłosiernie wydłużały ci linijki. Ta pierwsza była upierdliwa pod względem powtarzalności – co rusz dochodziły do mnie te same informacje, przez co miałam wrażenie, że zamiast ruszyć w przód, tylko kręcę się w kółko. Druga sprawa była taka, że (często również w scenach dynamicznych) podawałaś informacje tylko pozornie wnoszące coś do tekstu – na przykład czas trwania akcji (np. ruch trwający kilka sekund). Zakładając, że przecież w scenie zdania wprowadzają czynności dziejące się po sobie, tempo lepiej podkreślisz, omijając szczegóły i skracając zdania niż dodając detali i wydłużając fragmenty. Jeżeli zaś chodzi o podmioty, sprawa jest taka, że potrafisz w jednym zdaniu napisać Vegeta, by w drugim użyć wojownika. Zaimki są krótsze i sprawiają, że tekst staje się lżejszy. Warto również tak konstruować akapity, by nie musieć co rusz zmieniać podmiotu, tylko dbać o ciągłość, dzięki temu tekst jest płynniejszy; ty natomiast bardzo lubisz skakać nawet w obrębie krótkich fragmentów, przez co wybijasz czytelnika z rytmu.

Właściwie to by było na tyle; wydaje mi się, że nie znajdę już nic, co mogłabym dodać. Postanowiłam nie wystawiać noty końcowej, ponieważ nie przeczytałam całości. Chciałabym jeszcze uwzględnić, że ocena dotyczy jedynie twojego opowiadania; żadna z uwag nie ma podłoża ad personam. Wybacz niektóre złośliwości. Wiem, że może być ciężko czytać taką ocenę, jednak chcę, abyś wiedziała dokładnie, co czułam w trakcie lektury; nie uznałam jej za dramat obyczajowy, choć słowo dramat wielokrotnie cisnęło mi się na usta. Sama wiesz, że niektóre momenty były wystarczająco hardcore’owe, i nie potrafiłam przejść obok nich obojętnie. Chociaż na początku oceny napisałam, że wiem, że czytam ff DB, nie spodziewałam się, że dostanę tak mało tego uniwersum – właściwie tylko bohaterów osadzonych w zupełnie odklejonym od anime świecie, i to bohaterów, których bardzo lubiłam i których obrazek, mam wrażenie, chyba próbowałaś mi – nie wiem dlaczego – zepsuć.

Najwyraźniej nie mam aż tyle dystansu, ile chciałaś, abym miała.