[164] ocena tekstu: Zostanie blizna

Tytuł: Zostanie Blizna

Autorka: Sharona

Tematyka: fanfiction Naruto

Ocenia: Ayame

PIERWSZE WRAŻENIE I PODSTRONY

Szata graficzna prezentuje się naprawdę świetnie. Jasna – dzięki czemu całość wygląda schludnie – minimalistyczna, nic się nie krzaczy po drodze. Tekst jest wyraźny, rozdziały czyta się bardzo szybko i bezproblemowo – oczy nie wypływają po kwadransie wpatrywania się w ekran. Całość pozostaje przyjemna w odbiorze i bardzo pasuje mi do japońskiej kultury, która jest mi dość bliska. Jestem pod wielkim wrażeniem, że wykonałaś ten szablon samodzielnie. Widać, że postarałaś się o spójność wszystkich jego elementów.

Przejdźmy do podstron. Autorka, o blogu, spis treści, bohaterowie, cytaty, ciekawostki, linki/credit. Większość popieram, bo są praktyczne, nawet zakładka z bohaterami, której zwykle jestem przeciwna. Ad rem.

W zakładce Autorka znajdzie się kilka informacji na twój temat. Nie zamierzam tego oceniać, bo sądzę, że to twoja indywidualna sprawa, która w żaden sposób nie wpływa na odbiór historii. Cieszę się, że mogę się o tobie czegoś dowiedzieć, dzięki czemu nie czuję się, jakbym pisała tę ocenę w próżnię.

Mam uwagi do pozostałych podstron. W zakładce O blogu stanowczo brakuje informacji. Napisałaś, że treść twojej historii nie łączy się z kontynuacją przedstawioną w Boruto – w porządku. Napisałaś również, że zmieniłaś charakter Sasuke. Brakuje wzmianki, że to nie jest jedyna postać, którą spotkało pranie mózgu. O wszystkim dokładniej napiszę w ocenie, ale teraz zaznaczę, że bezpieczniej byłoby wspomnieć, iż część postaci różni się od ich wersji kanonicznych. Czasem bardzo. A niekiedy z pierwowzorem łączą je tylko personalia. Poza tym to, co zawarłaś w ciekawostkach o inspirowaniu się innymi produkcjami, również załączyłabym właśnie tutaj. To istotne dla czytelnika, który zna więcej niż jedno anime. Sama ciekawostki przeczytałam na koniec, by przypadkiem sobie nie spoilerować, dlatego zapożyczenia w tekście (np. imiona postaci) nie budziły mojego rozbawienia, tylko niesmak. Ten sam odczuwam do tej pory, gdy przypomnę sobie podobieństwa pomiędzy Władcą Pierścieni a Harrym Potterem. Pani Rowling wyraźnie dzieli z tobą podejście do ciekawych nawiązań. Wracając do tematu – jeśli nie chcesz za bardzo się rozpisywać w charakterystyce opowiadania, zaznacz najważniejsze aspekty i rozwiń je w Ciekawostkach.

Spis treści – czysto, schludnie, łatwo się odnaleźć. Czego chcieć więcej?

Bohaterowie – zakładka wyraźnie przydatna, bo postaci w tekście wprowadziłaś tak chaotycznie, że przez pierwszą połowę opowiadania musiałam posiłkować się podstroną, by nie zwariować od wszystkich fiołkowookich czy różowowłosych. Zmieniłabym jednak jej organizację. W tej chwili robisz ten sam błąd, co podczas wyczytywania shinobi na egzaminie na chūnina – zaczynasz od imienia. Sugerowałabym uszeregowanie nazwiskami. Wiem, że niektóre postaci ich nie mają (choć zupełnie nie rozumiem, jaki był tego powód – o tym później), dlatego w tych przypadkach imię służyłoby za nazwisko i podlegało sortowaniu zgodnie z kolejnością alfabetyczną. Dlaczego? Po kilku początkowych rozdziałach nie miałam zielonego pojęcia, kto jest z kim spokrewniony. Dzieciaki nawet nie mieszkają w swoich domach, a ty mylisz podmioty, więc sam tekst można interpretować dowolnie.

Mogłabyś również pomyśleć nad krótką metryczką, w której jasno wypisałabyś, do której drużyny dana postać przynależy, z której Wioski pochodzi, jakie są jej cechy charakterystyczne itd. Podobną stworzyłaś w podstronie O blogu, gdzie wypisałaś między innymi, kiedy tworzyłaś opublikowaną historię czy czas i miejsce akcji.

Przy okazji: w tej zakładce roi się od błędów. Prosty przykład, który zostanie jeszcze długo w mojej pamięci – Jego ojciec został zabity zanim się urodził (...). Wykonalne, ale jakim cudem został mimo wszystko ojcem – nie wiem.

O ile o poprzednich zakładkach można z czystym sumieniem powiedzieć, że są potrzebne albo chociaż przydatne, to Cytaty są dla mnie niepotrzebnym zapychaczem. Przeczytałam wszystkie i nie mogę powiedzieć, że to te fragmenty, które jakkolwiek poruszyły mnie w twojej twórczości. Podzieliłaś zakładkę na odpowiednie tomy i rozdziały, ale dobra organizacja nie poprawiła sytuacji. Czy nie lepiej byłoby zaangażować czytelników, aby wrzucali w komentarzach cytaty, które najbardziej przypadły im do gustu?

Linki/Credit – skoro wszystkie nazwy podstron są w języku polskim, czemu nie napiszesz po prostu Linki/Kredyty? Wiadomo, że nie chodzi o zaciąganie pożyczki w banku, widziałam już polskie tłumaczenia na innych stronach i wyglądało w porządku. Podstrona praktyczna i potrzebna, jak wszyscy wiemy, więc bez zbędnego przedłużania… przejdźmy do rzeczy.

Nim weźmiesz się za część oceny dotyczącą treści, ostrzegam, że nim oddałam ocenę dziewczynom do bety, przeszła ona dość ostrą cenzurę. Miej na uwadze, że ułagodziłam swoje uwagi najbardziej, jak mogłam.

TREŚĆ

Rozdział 1 – Początek

Ash musiał zasłonić usta zabandażowaną dłonią. – Czy w tej chwili ma znaczenie, że jego dłoń jest zabandażowana? Będzie miała dopiero później. W tym fragmencie dla czytelnika to zbędna informacja. Nie ma ani żadnego powodu, by ją podkreślać, ani żadnego powodu, by koniecznie musiał zasłaniać usta dłonią zabandażowaną, a nie niezabandażowaną. Napisz o tych bandażach, gdy będziesz opisywać wygląd Asha – jest to jego cecha charakterystyczna, więc warto o niej wspomnieć. Po prostu nie w tej chwili.

Uzumaki był pomysłodawcą, a pozostali członkowie drużyny dziesiątej [–] wykonawcami. – Nie sądzisz, że z półpauzą zdanie jest czytelniejsze?

Ren, może tym razem odpuścimy sensei'owi (...). – Zapisujemy bez apostrofu. Senseiowi.

- Shikamaru-sensei jest nieśmiertelny. - Ash odparł argumenty Hyūgi. – Po pierwsze: źle zapisujesz dialogi. Stosujesz łącznik (-) w miejscach, w których powinna pojawić się pauza dialogowa (—). Robisz ten błąd przez cały pierwszy tom. Po drugie: jeśli część opisowa za drugą pauzą, po samej wypowiedzi dotyczy ściśle dialogu (powiedział, rzekł, wykrzyczał czy właśnie odparł argumenty), kropkę stawiamy dopiero za określeniem słów. Spójrz:

— Shikamaru-sensei jest nieśmiertelny — Ash odparł argumenty Hyūgi.

Pamiętał do dziś[,] jak w szpitalu oberwał od matki (...).

Makeda, jakby ktoś miał tutaj ucierpieć[,] to byłabyś ty (...).

Dziewczyna zarumieniła się od stóp do czubka głowy (...). – O ile wiem, nie stała nago. Możesz więc napisać, że się zaczerwieniła lub zarumieniła w jakiś charakterystyczny dla niej sposób, ale nie wyolbrzymiaj, przecież bohaterka nie stoi bez ubrań. Gdybyś pisała jako narrator wszystkowiedzący, taka obserwacja byłaby jak najbardziej w kręgu jego możliwości. Jeśli jednak przyjmiemy, że scenę piszesz z punktu widzenia jednego z bohaterów, widzisz jego oczami, a taki widok jest poza jego zasięgiem. Przynajmniej w tej scenie.

Ren pochylił się do przodu i rozszerzył gałązki krzaków, żeby zobaczyć, całą sytuację. – Pochylił się do przodu to pleonazm, ponieważ pochylić się można wyłącznie do przodu, do tyłu się odchylamy. Ren gałązek nie rozszerzył, bo nie zwiększył ich średnicy – odgarnął je. Przecinek po zobaczyć jest zbędny, przecież za tym słowem nie ma żadnego orzeczenia.

- A jakbym ci powiedział, że razem z sensei’em idzie twój tata i siostra - Uzumaki przybliżył się do kuzynki, a ta go popchnęła i zajęła jego miejsce (...). – Senseiem. Idą.

Wspominałam wcześniej, że jeśli część po drugiej pauzie dialogowej dotyczy samej wypowiedzi (rzekł, odpowiedział itd.), to przed pauzą nie stawiamy kropki. Tu mamy inną sytuację. Uzumaki przybliżył się do kuzynki nie dotyczy już jego wypowiedzi, a czynności, którą po niej wykonał. Przed drugą pauzą dialogową normalnie powinna być więc kropka, ale w tym przypadku ze względu na formę pytającą, postawiłabym znak zapytania. Właśnie tak:
— A jakbym ci powiedział, że razem z senseiem idzie twój tata i siostra? — Uzumaki przybliżył się do kuzynki, a ta go popchnęła i zajęła jego miejsce (...).

(...) żeby zobaczyć na własne oczy, czy Ren mówił prawdę.

Makedzie zaświeciły się oczy. – Powtórzenie.

Dziewczyna skoncentrowała się i wyprostowała. Uniosła rękę, a zmrożona woda podniosła się do góry. – Czekaj, czyli najpierw wydobyła wodę z pojemnika, wylewitowała ją, zamroziła, a dopiero później pokryła tym schody? Lodem? Czy nie łatwiej byłoby przetransportować tę wodę w postaci ciekłej nad schody, pokryć nią stopnie i dopiero później zamrozić? Jestem pewna, że Shikamaru i Neji zauważyliby lewitującą bryłę lodu, która musiała być sporych rozmiarów, skoro poślizgnęło się na niej pięcioro shinobi. I nikt nic nie widział. Titanic wersja Naruto.

Edit: w późniejszych rozdziałach pojawia się wyjaśnienie (niestety, w ekspozycji), że Makedzie łatwiej pracuje się z wodą w postaci lodu. Wciąż nie wyjaśnia to jednak, dlaczego nikt niczego nie zauważył.

Edit 2: znalazłam informację, z której wynika, że Makeda nie mogłaby ot tak stosować lodu jako formy natury wody. Jeszcze do tego wrócę.

- Byakugan! - wyszeptała i już widziała sylwetki sensei’a, ojca i drużyny jedenastej - Azulę, Juna i Setsu. – I widzisz, przez to, że nie stosujesz odpowiednich kreseczek, wygląda to tak, jakby imiona członków drużyny jedenastej ponownie były werbalizowane. Gdybyś do dialogu użyła pauzy dialogowej, a w treści półpauzy, wszystko byłoby jasne… a na pewno jaśniejsze niż obecnie.

Zawiodła również odmiana imion. Skoro widziała sylwetki, to nie tylko ojca i senseia, ale także Azuli, Juna i Setsu.

— Byakugan! — wyszeptała i już widziała sylwetki senseia, ojca i drużyny jedenastej – Azuli, Juna i Setsu.

Neji zaś dyskutował o kolejnej misji, którą niedługo miał wykonać razem z drużyną Shikamaru. – Pisałaś wcześniej o odczuciach trójki dowcipnisiów – Makedy, Asha i Rena. Założyłam więc, że scenę piszesz z ich perspektywy. Szkoda, że nie jednej wybranej, choćby Rena, który jest przecież głównym bohaterem twojego opowiadania, bo przez to skakanie wprowadzasz koszmarny chaos. Przede wszystkim w tym fragmencie moją uwagę zwróciło, że dzieciaki siedząc w tych krzakach, zza których doglądali efektu swojego kawału, nie mogli usłyszeć, o czym rozmawiają dorośli. Uważasz, że doświadczeni shinobi głośno dyskutowaliby w miejscu publicznym o szczegółach misji? Nie bez powodu informacje o zleceniach przekazywał Kage w zapieczętowanych zwojach. Może dlatego, że nie powinno się o tym rozpowiadać? Zwłaszcza wśród ludności cywilnej. Jeśli więc rozmawiali na ten właśnie temat, to zapewne nie na tyle głośno, by było słychać tę rozmowę w krzakach na dole. Nawet jeśli od wielu lat panuje pokój. Rozumiałabym taką lekkomyślność u młodszych ninja, ale Shikamaru i Neji przeżyli Czwartą Wielką Wojnę Shinobi – coś z ich ówczesnej czujności musiało w nich pozostać… prawda?

(...) przeliczył się i jego mina z zaskoczonej zmieniła się na niesamowicie przerażono-śmieszną. – Nie, nie i jeszcze raz nie. Jeśli piszemy, że coś jest niesamowicie jakieś, najczęściej mamy na myśli coś pozytywnego. Niesamowicie zabawne, niesamowicie zaskakujące, niesamowicie motywujące. Poza tym nawet jeśli cała sytuacja była dla błaznującej trójki śmieszna, to na pewno nie była taka dla Shikamaru, który padł ofiarą dowcipu. Jego mina mogła się więc wydawać śmieszna dla Rena, ale sama w sobie nie mogła taka być. A już na pewno nie przerażono-śmieszna. Skąd w ogóle przyszło ci do głowy takie łączenie epitetów? Nie ma to sensu, bo łącznik sugeruje równość obu zastosowanych określeń (chyba zgodzisz się, że nie są sobie równe?), za to wygląda nader paskudnie. To samo tutaj:

Całkowicie zmieniła wyraz twarzy na uroczo-słodką.

Widział właśnie jak jego młodszy brat wtula się w pie[r]si Azuli (...). – Tak, z pewnością. Jak dowiadujemy się z późniejszego tekstu, Ren ma trzynaście lat, a Azula jest jego rówieśniczką. Czy właśnie próbujesz mi wcisnąć, że trzynastolatka ma na tyle bujny biust, by mogło dojść do takiej sytuacji?

Już po chwili było słychać piski i krzyki wielu kobiet. – Przede wszystkim nie warto stosować tego typu określeń upływu czasu. Te wszystkie po chwili, chwilę później itd. wcale nie sprawiają, że czytelnik odczuwa jego upływ. Musisz pisać tak, by było oczywiste, że nie minął kwadrans albo nawet kilka godzin. Jeśli coś się dzieje szybko, jedno wydarzenie błyskawicznie przechodzi w drugie – buduj krótsze zdania. Gdy chcesz, by czas lub jakaś scena spowolniła, wręcz wlokła się w nieskończoność, pomogą ci sceny bogate w opisy, budowane długimi zdaniami pełnymi epitetów.

Zdania proste dla przyspieszenia tempa, zdania wielokrotnie złożone – dla opóźnienia.

Za nią poleciał Ren i [dotąd] leżący się na trawie Ash. – Skoro polecieli za nią, to Ash nie mógł jednocześnie leżeć na trawie. – A mnie to w ogóle. Cholera[,] i od matki znowu oberwę - dodał sekundę potem Ash (...). – Powtórzenie i brakujący przecinek.

Gdy drużyna dziesiąta tam dotarła w całości, to zobaczyła wielkie pobojowisko, wiele rozwalonych desek i pozasłaniane panie. – W pierwszej połowie zdania całkowicie poległ szyk – to raz. Dwa – zbędne to. Nie brzmi ci jak zdanie dziecka ze szkoły podstawowej? Trzy – kolokwializmom w częściach narratorskich mówimy stanowcze nie.

Gdy drużyna dziesiąta w całości tam dotarła, zobaczyła wielkie pobojowisko, wiele połamanych desek i pozasłaniane panie.

Choć nie wiem, dlaczego musisz tak gmatwać. Nie wystarczy tak?

Gdy tam dotarli, zobaczyli istne pobojowisko, wiele połamanych desek i... pozasłaniane panie.

Zakładam, że pozasłaniane panie częścią pobojowiska nie są.

Przedarli się dalej i usłyszeli głośne chlupnięcie. Wszyscy wylądowali w wielkim, gorącym źródle. – Wszyscy? Dowcipnisie również? Jeśli tak, to dlaczego niby tylko usłyszeli głośne chlupnięcie, a nie poczuli wody?

Jeśli piszesz o ofiarach dowcipu, pewnie wpadliby, nim pojawili się tam winowajcy, nie sądzisz? Niemniej wciąż nie można napisać, że w wodzie wylądowali wszyscy.

Makeda zasłoniła się Renem i z za jego ramienia spojrzała na próbującego wstać ojca. – Zza.

Odgarnęła długie, piękne, sięgające po pas czarne włosy i spojrzała mordującym wzrokiem na siostrę bliźniaczkę. – A może według mnie długie, czarne włosy do pasa wcale nie są piękne? Nie piszesz w tej chwili z punktu widzenia postaci, nie obserwujesz więc Azuli oczami bohatera. W tym momencie piszesz jako typowy narrator wszystkowiedzący. A tenże nie może narzucać czytelnikowi, co ma mu się podobać. Rozumiesz? Pozwól czytelnikowi samemu stwierdzić, czy to jest piękne lub ogólnie za takowe uważane, ale nie narzucaj swojej opinii. Albo zmień narrację na perspektywę Rena. On mógłby do woli oceniać wygląd innych.

Wygładziła swoją przemoczoną, fioletową sukienkę przepasaną w talii czarną opaską ninja i zdjęła długie, sięgające za łokcie czarne rękawiczki oraz buty na niskim obcasie i wyszła z gracją ze źródła. – Powtórzenie. To wciąż jest jakaś akcja, więc po co tworzysz tak długie zdania? Czy naprawdę potrzebuję teraz opisu przemoczonego ubrania Azuli?

Z za opaski wyjęła małe sierpy i zaczęła podchodzić do Makedy, która jeszcze bardziej ukryła się za Renem i złapała jego rękaw. – Zza. Nie da się ukryć bardziej. Lepiej – tak. Bardziej – no nie. Za to mogła się skulić, zacisnąć powieki (ja cię nie widzę, to ty mnie też nie możesz, prawda?), odwrócić głowę.

Najmłodszy Uchiha zaczepił swoimi długimi, czarnymi włosami o kamienie pod wodą i nie mógł się wydostać. – Jedna z wielu zagadek tego rozdziału. Rozumiem, że shinobi są raczej utalentowani, jeśli chodzi o wpadanie w kłopoty, ale może wyjaśnisz mi, jakie prawa fizyki skłoniły włosy Juna do znalezienia się pod kamieniami zalegającymi na dnie gorącego źródła, skoro chłopak dopiero do tej wody wpadł?

Azula w jednej chwili porzuciła zemstę na nieznośnej siostrze i ponownie wpakowałaś się po wody. W jednej chwili sierpem rozwaliła kamień i wydostała włosy Juna, który wreszcie mógł odetchnąć świeżym powietrzem. – Raz – powtórzenie. Dwa – literówki. Trzy – kolokwializm z narracji. Cztery – wydostała włosy Juna… same włosy? Pięć – Jun mogący odetchnąć świeżym powietrzem, choć jeszcze nawet nie zdążył wypłynąć… a chwilę później mamy scenę, gdy trzeba go ratować, bo nie oddycha przez wodę zalegającą w płucach. To mógł czy nie mógł odetchnąć? I to wszystko w ledwie dwóch zdaniach!

Azula porzuciła zemstę na nieznośnej siostrze i wskoczyła do wody. Sierpy rozbłysnęły chakrą. Zniszczyła kamień i uwolniła Juna.

Jako medyk i uczeń samej Sakury potrafił dobrze leczyć. – Leczenie z założenia jest dobre. Porzucając wszystkie herezje Zięby, których leczeniem absolutnie nazwać nie można, oczywistym staje się, że jeśli kogoś leczymy, jest to dobre. Poza tym nie zapominaj, że to dopiero dzieci. Shinobi na poziomie genina. Trzynastolatek mógł załapać już jakieś podstawy technik medycznych, ale na pewno nie był w nich świetny, nawet nie był dobry czy jakkolwiek szczególnie przydatny na polu walki. Według ciebie zdanie brzmi w porządku? Czy nie lepiej, a przede wszystkim bardziej wiarygodnie, wyglądałoby coś takiego?

Jako medyk i uczeń samej Sakury coraz lepiej posługiwał się medycznym jutsu.

Chyba że wolisz wmawiać czytelnikowi, że dziesięciolatek dorównuje Haruno. Ale skoro Azula mogła mieć biust godny młodej kobiety…

Już po chwili popłynęła z niej zielonkawa chakra. A Jun wypluł odrobinę wody i odetchnął mocno. Azula już przy nim siedziała i głaskała go po głowie. – Powtórzenie.

Raczej nie zaczynamy zdania od spójnika.

Sensei był w co najmniej o dwa rozmiary za dużej, workowatej sukieneczce, a na głowie miał drewnianą wanienkę. Neji zresztą nie wyglądał lepiej. Sensei drużyny jedenastej miał na sobie kapelusz, a na jednej nodze małą, różową spódniczkę z falbankami. – Może chcesz mi to wyjaśnić? W jaki sposób panowie zdążyli tak wzbogacić swój strój, z rozpędu wpadając do wody? Zdajesz sobie sprawę z mentalności Japończyków? Dbają o porządek, trzymają się reguł, kultura jest dla nich wartością nadrzędną… tymczasem w twojej twórczości najwyraźniej w gorących źródłach pływały spódniczki, sukienki i kapelusze, które atakują kąpielowiczów. Do tego jeszcze wrócę, ale jest jeszcze jeden drobiazg. W dalszych scenach w ogóle nie pojawia się moment, w którym Neji i Shikamaru próbują pozbierać resztki swej godności, pozbywając się nadprogramowego odzienku. Czyli tak sobie stali i dyskutowali w spódniczce i sukience?

Do pomieszczenia weszła właścicielka i zaczęła okładać obu pięściami.

- Co tu się dzieje?! - zaczęła staruszka. - Ja wam dam! Wynocha! – Przecież pisałam, że do kwestii kulturowej jeszcze wrócę! Czy to na pewno była leciwa Japonka? Z zachowania jakoś przypomina Włoszkę zabłąkaną w kraju kwitnącej wiśni. Jak już pisałam, Japończycy nader wszystko cenią sobie kulturę i stoicyzm. To hermetyczne społeczeństwo, bardzo liczne na niezbyt imponującej powierzchni. Aby przetrwać, musieli wypracować pewne normy, wzorce, by się zwyczajnie nie pozabijać. W ogóle tego nie oddałaś.

Synowie osób, które sprawują razem urząd Hokage, a sprawiają tyle problemów. – Z tej wypowiedzi wynika, że Hokage sprawiają te problemy, nie Ren i Ash. Jestem pewna, że dawniej o Naruto można było tak powiedzieć, ale w tym momencie nie o to chodzi, prawda?

Synowie osób razem sprawujących urząd Hokage, a sprawiają tyle problemów!

Neji był zwykle bardzo opanowany, jednak po latach uczenia Geninów i wychowywania dwóch córek stracił jakąkolwiek cierpliwość. – Genin, chūnin, jōnin – te wszystkie rangi zapisujemy małą literą. Widzę, że błąd powtarzasz wielokrotnie.

Neji w oryginale jest tak typowym Japończykiem, jak to tylko możliwe. Dlaczego więc zrobiłaś z niego coś takiego? Kurka, to była jedna z moich ulubionych postaci, właśnie ze względu na ten spokój, powagę i odpowiedzialność, a ty zrobiłaś z nim coś takiego:

Neji szybko zareagował. Rozkraczył się i palcem wskazał na chłopaka.

Widzę, że starasz się nawiązać do niektórych przerysowanych reakcji z anime, ale to niekoniecznie sprawdza się w tekście. Przy okazji takie zachowanie pasuje do Rocka Lee, nie kogokolwiek z klanu Hyūga.

Hyūga chciał już odpowiedzieć, ale Shikamaru mu przerwał. – Skoro Neji nic nie zdążył powiedzieć, to technicznie Shikamaru mu nie przerwał – ubiegł go.

Mam żartownisiów[,] nie drużynę pod opieką (...).

Hyūga zupełnie zbił się z tropu i zaczął głupio wpatrywać się w Narę. – Nie można samemu zbić się z tropu. To wyrażanie polega właśnie na tym, że z tropu zbijany jest ktoś przez coś.

Dlaczego jako narrator klasyfikujesz wpatrywanie się jako głupie? To powinno być spostrzeżenie jakiegoś bohatera. Popłynęłaś w komizm, który nie ma żadnych logicznych podstaw.

Powtórzenie.

Hyūga aż otworzył oczy ze zdumienia i spojrzał na córki. – Przecież ich nie zamykał.

- Mam dla ciebie ręcznik - powiedział nieco onieśmielony urodą dziewczyny. O tak, Azula była piękna, była najpiękniejszą osobą jaką widział - pełna gracji i dziewczęcości. – Wiesz, jak zachęcić czytelnika? Budując taki tekst, dzięki któremu będzie w stanie wyobrazić sobie to, co chcesz mu przekazać, ale jednocześnie zostawiając pole do popisu dla jego wyobraźni. Jak sądzisz, co przekazujesz, pisząc, że był onieśmielony urodą dziewczyny? Kompletnie nic. Dlaczego nie napiszesz, czym to onieśmielenie się objawiało? Może drżały mu dłonie podczas podawania ręcznika. Może się jąkał. Może się zaczerwienił. Nope. Łatwiej trzasnąć czytelnikowi prosto w twarz był onieśmielony. Amen.

Pisałam już o tym, że każdy ma inne kanony piękna, prawda? Zostawmy więc ten chwaścik i przejdźmy do czegoś ważniejszego: narracji.

Nie piszesz z punktu widzenia postaci. Nie możesz więc wiedzieć, co chłopak myślał. Możesz nam za to pokazać jego zachowanie, z którego sami sobie wywnioskujemy, że kunoichi mu się podoba. Obserwujesz akcję jakby zza pleców swoich bohaterów. Podążasz za nimi i relacjonujesz to czytelnikowi. Nie siedzisz im w głowach. Jesteś obserwatorem. Pisz jak obserwator albo zmień narrację.

Wrócę do tego w podsumowaniu.

Był przewrażliwiony na punkcie Azuli i jej wielu adoratorów. Pilnował jej jak oczka w głowie. Dlatego właśnie on i Katon mieli zakaz zbliżania się do sióstr Hyūga. – Znów: eksponujesz nam to, co powinniśmy wyciągnąć z opisów zachowania czy wypowiedzi.

Wiesz, że jeszcze nic nie pisałaś o kolejnym synu Sasuke, prawda? Rzuciłaś więc imieniem, które w tej chwili nie jest ważne dla akcji, za to rozprasza czytelnika, który nie ma pojęcia, o kim piszesz. Katon jeszcze się nie pojawił w twojej historii.

Azula się zaśmiał[a]. – Literówka.

Nie wiem jak nasze drużyny przeżyją nadchodzący Egzamin na Chūnina (...). – Ten egzamin wprawdzie jest bardzo ważny dla młodych shinobi, ale to nie jest nazwa własna, dlatego nie ma potrzeby zapisywać go wielką literą. O rangach już wspominałam.

Uchiha zmarszczył brwi, nie lubił, kiedy przerywano mu pracę. – Druga część zdania nie odnosi się przyczynowo do pierwszej, dlatego nie ma sensu łączyć ich przecinkiem. Postaw zamiast niego kropkę.

Uchiha zmarszczył brwi. Nie lubił, kiedy przerywano mu pracę.

W Wiosce przez dawne zabójstwo Kakashiego - szóstego Hokage, Naruto postanowił, że to stanowisko przejmą dwie osoby, które będą razem ochraniać Wioskę Liścia. Początkowo ten urząd sprawował tylko Naruto, jednak nauczony przeszłością postanowił podzielić się robotą z osobą sobie równą i na tyle silną, aby mogła kontrolować sprawy Wioski. – Wtrącenie, które podkreśliłam, powinno być oddzielone z obu stron tym samym znakiem. Zastosuj więc albo półpauzę, albo przecinek. W tym zdaniu, jako że jest wielokrotnie złożone, lepiej sprawdzi się półpauza. Tak będzie klarowniej. Wtedy zauważysz też, że początek zdania zgubił sens, bo brzmi to mniej więcej tak: W Wiosce przez dawne zabójstwo Kakashiego (...) Naruto postanowił (...). W skrócie: W Wiosce Naruto postanowił (...).

Do tego dołączyły powtórzenia.

Zamordowanie Kakashiego – ówczesnego Hokage –  stało się powodem sporej zmiany, jaką Naruto wprowadził. Postanowił, że to stanowisko obejmą dwie osoby, które wspólnie ochraniać będą Wioskę Liścia. Początkowo urząd ten sprawował sam Uzumaki, z czasem dzieląc się nim z osobą, którą uważał za jemu równą i dość silną, by sprawować opiekę nad Konohagakure.

Uzumaki podzielili się odbieraniem raportów, wykonywaniu papierkowej roboty i wyznaczaniu misji zaufanemu przyjacielowi. – Po pierwsze – zła odmiana. Po drugie – Uzumaki przydzielał misje wyłącznie Sasuke? Tak właśnie wynika z tego zdania.

Uzumaki podzielił się ze swoim zaufanym przyjacielem odbieraniem raportów, wykonywaniem papierkowej roboty i wyznaczaniem misji.

Dzięki temu miał czas na uczenie Katona, którego był jego mistrzem[,] oraz na przebywanie ze swoją rodziną - żoną Hinatą i synami - trzynastoletnim Renem i dziesięcioletnim Lenem. – Którego był mistrzem. Co do drugiej części zdania, to spróbuj usunąć część oddzieloną łącznikami (wygląda to na wtrącenie, czyli zdanie nie powinno zmienić sensu po jej wymazaniu). Otrzymujemy rodzinę składającą się z Rena i Lena, bez określenia ich pokrewieństwa. Hinata nam zaginęła.

Dzięki temu miał czas na uczenie Katona, którego był mistrzem, oraz na przebywanie ze swoją rodziną: żoną Hinatą oraz synami – trzynastoletnim Renem i dziesięcioletnim Lenem.

Powinna być jego zmiana, ale nie jest. Naruto wyszedł, ale powiedział, że niedługo wróci.

Był jednocześnie jedynym uczniem Naruto. Synek tatusia. – Katon to syn Sasuke. Szkoli go Naruto, o czym piszesz w pierwszym zdaniu. Po czym kolejne zdanie nawiązuje do relacji Katona z ojcem, którym nie jest Uzumaki. Pokręciłaś kolejność, to nie ma sensu. Jeśli chcesz napisać, że był ulubieńcem Uchihy, daj to w części, w której opisujesz ich treningi i wspólne podróże.

(...) a Ash się do niego nie odzywał przez długi czas. – (...) a Ash przez długi czas się do niego nie odzywał.

Może go coś zatrzymało. – Może coś go zatrzymało.

Jego matka miała takie dobre, łagodne serce. – Ponownie: nie pisz o tym wprost. Wszyscy wiemy, że Hinata była milutka i niezwykle empatyczna. Jeśli musisz to podkreślić, zrób to poprzez jej zachowanie.

Naruto tylko machnął ręką i podszedł do swojego biurka obok Sasuke i wyciągnął niewielki zwój z szuflady. – (...) wyciągnął z szuflady niewielki zwój.

W każdym bądź razie nie było mnie wcześniej, bo odbierałem Lena z Akademii i Hinatę, która właśnie ukończyła misję (...). – W każdym razie.

Z sukcesem z resztą (...). – Zresztą.

Wierzyła w niego [z] całego serca. – Z całego serca. Jednakże to nadal paskudna ekspozycja. Jak już wcześniej pisałam – nie masz wprost wykładać czytelnikowi, że Hinata miała dobre serduszko i w kogoś wierzyła. Pokaż to w tekście poprzez jej zachowanie.

Ren[,] dla ciebie, Shikamaru i twojej mamy mam misję (...).

Ren był niezadowolony. – Ekspozycja.

Już dał sobie spokój z próbą przekonania ojca, wiedział, że i tak nic nie wskóra. – I znów.

A jak ci miną[ł] dzień, Ren? – Literówka.

- A co u Juna? - spytał szybko zainteresowany Len. – Jeśli już, to szybko spytał Len. Twoja kolejność sugeruje, że Len był szybko zainteresowany, a nie, że szybko spytał. Samo zainteresowany można bez wyrzutów sumienia wyciąć – skoro pyta, to oczywiste, że się interesuje.

Często razem trenowali rzucanie kunaiami razem z Haichim Aburame, Okamim Inuzuka oraz Karasu Inuzuka (...). – Inuzuką. Odmieniamy.

- Cóż... nie zganię syna, za to, co się stało... - podsumował  Naruto, siadając na obrotowym krześle. – Co, proszę? Naruto właśnie otrzymał informację, że jego starszy syn sprowadził niebezpieczeństwo na pięciu shinobi i przy okazji zdemolował gorące źródła, a Uzumaki ot tak w towarzystwie obu synów stwierdza, że Rena nie spotkają z tego tytułu żadne konsekwencje? Bardzo pedagogiczne. Ty tak na poważnie? Mógł mu chociaż żartobliwie pogrozić palcem i puścić oczko za plecami Hinaty. Cokolwiek!

Znowu się od siebie różnili, mieli inne poglądy i inaczej zachowywali. Szczególnie było to widać w traktowaniu swoich dzieci. – Zauważyłam, naprawdę. Po co mi ten fragment?

- Praca zespołowa to klucz, przynajmniej to doskonalą - odezwała się cicho Hinata, kuląc się odrobinę i zamrugała niewinnie oczami. – I ani przez chwilę nie przeszło jej przez myśl, że stworzył zagrożenie dla innych? Przecież Ren przed chwilą ze śmiechem oznajmił, że prawie utopił Juna. Gdzie ta empatia i troskliwość Hinaty, o której chwilę temu tak bezpośrednio pisałaś?

- To wszystko przez to, że doskonale, Shikamaru, wiesz – podkreślił - dlaczego masz mojego syna w drużynie... - przerwał na chwilę, wstał i wskazał palcem na mężczyznę - za lenistwo! – Więc błazeństwo syna Naruto wynika z lenistwa Skihamaru? Nie, czekaj. Błazeństwo wynika z tego, że Shikamaru wie, że Ren jest w jego drużynie, bo jest błaznem...

— Jak doskonale wiesz, Shikamaru — podkreślił — mój syn jest w twojej drużynie... — przerwał na chwilę, wstał i wskazał palcem na mężczyznę — za twoje lenistwo!

Swoją drogą kolejny pokaz praktycznych umiejętności pedagogicznych Naruto. Przydziela swojego syna do Nary nie dlatego, że ten właśnie shinobi najlepiej rozwinie umiejętności Rena i utrzyma go w ryzach, ale dlatego, że synalek jest powszechnie znanym wrzodem na tylnej części ciała, więc to będzie takie zabawne, gdy przydzieli się go do wielbiącego święty spokój Shikamaru. Co złego może się stać?

Na dodatek: omówmy tę kwestię w obecności obu synów Naruto, czemu nie.

Hinata parsknęła cicho, jednak szybko zasłoniła swoje usta bladą dłonią. – Tylko ta dłoń była blada?

Pora[d]ził sobie ze wszystkim.

- Cały Jun - podsumował Sasuke, kręcąc głową. - Wszędzie zawadza (...). – O, kolejny ojciec roku. Ostrzegałaś, że zmieniłaś jego osobowość na potrzeby opowiadania. Wciąż jednak mam problem z jego otwartą wrogością wobec synów, zwłaszcza najmłodszego. Nie sądzę również, by Sasuke wypowiadał się w ten sposób w obecności ważnych w Wiosce shinobi.  Pomyślałby tak – może, ale nie wyrażałby takich myśli na głos. Jest przecież dość skryty, nawet jeśli z oryginalnego aroganckiego buca zrobisz dodatkowo chama.

Macie przekazać zwój z oficjalnym zaproszeniem na finały Egzamin na Chūnina (...). – Finałowy etap egzaminu na chūnina. Jak widzisz, i egzamin, i rangę zapisujemy małą literą.

- Hinata i Shikamaru - zaczął Sasuke, chcą[c] zwrócić uwagę tej dwójki. – Literówka i ekspozycja. Skoro zwraca się do obecnych postaci imiennie, to pewnie nie po to, by go zignorowali.

Wasze drużyny w tym czasie mają przygotowywać się do Egzaminu i walk, które są ponad za miesiąc. – (...) które są za ponad miesiąc.

W tej chwili Naruto po prostu zmiękły nogi, tak przypominał rozmarzoną Hinatę, a jednocześnie siebie za młodu. – Siebie, czyli Lena? Chłopak ma dziesięć lat, do emerytury mu jeszcze daleko. Jeśli masz na myśli Uzumakiego, to powinno tam być jego samego.

Odziedziczył po matce łagodny charakter i Byakugan, który opanował już w wieku pięciu lat, a po ojcu jaskrawy kolor i kształt włosów. – Jaskrawy kształt włosów? Zamień kolejność: kształt i jaskrawy kolor włosów. Mam jednak dwa zastrzeżenia: włosy nie różnią się kształtem, wszyscy mają ten sam – walcowaty. Może się zmieniać fryzura, struktura, naturalny sposób układania. Poza tym Naruto był blondynem. Nie wiem, czy można to uznać za jaskrawy kolor. Czy jeśli widzisz kogoś o jasnym odcieniu blondu, myślisz, że jego włosy są jaskrawe?

Kobieta spojrzała w błagające oczy synka i od razu wiedziała, co chce powiedzieć. – Którego? W pomieszczeniu jest ich dwóch, obaj się niedawno wypowiadali, każdy ma inne zdanie.

Myślę, że skoro to będzie tylko wycieczka z przekazaniem zwoju, nie oznacza tego, że właśnie taka będzie (...). – W tym miejscu musiałam zrobić sobie chwilę przerwy. A to dopiero pierwszy rozdział! Przeczytaj zdanie na głos. Czy nie brakuje ci gdzieś poniżej dopisku Paulo Coelho?

Myślę, że nawet jeśli z założenia ma to być tylko krótka i spokojna wycieczka z przekazaniem zwoju, nie oznacza tego, że rzeczywiście właśnie taka będzie.

- W takim razie... chyba nie mogę odmówić. Prawda, Ren? - spytał z wyczekiwaniem w błękitnych oczach. – Przecież chwilę temu Ren powiedział, że Len nie powinien iść z nimi na misję, bo dla niedoświadczonego uczniaka to zbyt niebezpieczne. Czego Naruto nie dosłyszał?

Co dziwi mnie znacznie bardziej: Ren nie chciał, by Len szedł z nimi na misję, Hinata go poparła… a Naruto właśnie pokazał, że ma ich zdanie w poważaniu.

- Cóż, ja się zgadzam -  o[d]powiedział Naruto.

Ten podbiegł i rzucił się mu na szyję. Cóż, Len był rozkosznym, młodszym braciszkiem. To anioł. – Literówka i powtórzenie. A nawet ekspozycja.

Rozdział tak bardzo nie trzyma się kupy, że nie wiem, od czego zacząć. Pozwól, że wypunktuję, co mi się najbardziej w nim nie zgadza.

→ Zachowanie postaci. Po tym rozdziale mogłabym spokojnie pomyśleć, że Rock Lee przebrał się za swojego przyjaciela z drużyny – Nejiego, Sasuke to w ogóle nie jest Sasuke – uzewnętrznia się nie tylko wobec Uzumakiego, ale również Hinaty i Shikamaru oraz, co gorsza, rówieśników jego syna; otwarcie krytykuje Juna w obecności dzieciaków i tłumaczy się jednemu z nich, dlaczego to on jest teraz w biurze Hokage, a nie Naruto, choć to jego zmiana. Tłumaczy się! Dziecku! Arogancki buc i cham! Wiem, że przynajmniej w kwestii Uchihy uprzedziłaś, że namieszałaś w jego zachowaniu, ale może warto wprowadzić w jego postępowanie nieco logiki? Jeśli zdołał zaplanować to, o co później podejrzewa go Ren, trochę powinien jej posiadać.

Naruto zaś stał się bezmyślny. Lekkomyślnie omawia sprawy polityczne wioski w obecności młodych shinobi, wysyła na misję młodszego syna, który zupełnie nie jest do tego przygotowany, ignoruje sprzeciw reszty rodziny.

Hinatę wprawdzie starałaś się wprowadzić według kanonu, ale zrobiłaś to bardzo niekonsekwentnie, co widać, gdy opisujesz jej reakcję na kłopoty, które Ren sprowadził przede wszystkim na drużynę jej kuzyna. Gdzie podziały się jej empatia i troska?

→ Misja zlecona Hinacie, Renowi i Lenowi. Pomijając fakt, że wykonywać mogli je ninja z rangą minimum genina, którym Len jeszcze nie jest – dlaczego nawet nie spróbowałaś jakoś argumentować zasadności takiego składu? Pamiętasz, że na misje wyznaczano drużyny lub oddziały? Dla takiej drużyny Shikamaru z Ashem, Renem i Makedą przeznaczona byłaby więc misja rangi D, gdyż uczniowie Nary są geninami. Na misje rangi C posyłano chūninów, na B i A – jōninów, na rangi S – doświadczonych jōninów lub Kage. W wyjątkowych przypadkach skład był mieszany, ale zawsze miało to jakieś uzasadnienie. U ciebie go brakuje. Przecież aż się prosi, by oburzony Ren zapytał ojca, dlaczego ma iść na misję z mamą, a nie swoimi kolegami z drużyny. Wtedy Naruto mógłby odpowiedzieć, że ma to znaczenie symboliczne – Kage Wioski Liścia wysyła delegację złożoną z członków swej rodziny do Kage Wioski Chmury, by podkreślić dobre stosunki pomiędzy dwoma nacjami.

Dla równowagi napiszę też, co mi się spodobało:

→ Twój Naruto nie jest ojcem idealnym. Ba! Jest okropny i wyraźnie nie dojrzał do pełnienia tej funkcji, nie potrafi więc odpowiedzieć na potrzeby swego starszego syna. Gdy ten prosi go o trening, Uzumaki coś duka i pospiesznie zmienia temat. Renowi ojca brakuje, chciałby być przez niego dostrzegany i doceniany, z tego też powodu jest zazdrosny o Katona, syna Sasuke, którego Naruto szkoli i któremu poświęca swój wolny czas. W pełni zgadzam się z rozwojem postaci w aspekcie rodzinnym. Zawsze sądziłam, że skoro Naruto wychowywał się bez jakiejkolwiek rodziny, pełnienie przez niego roli ojca nie może mu przyjść naturalnie, gdyż na co dzień nie miał żadnego przykładu. W twoim tekście widać, że wygodniej czuje się w roli starszego kumpla, nie bierze odpowiedzialności za działania Rena. Co będzie miało swoje konsekwencje.

Rozdział 2 – Złodziej Życia

Dlaczego drugą część tytułu również zapisałaś wielką literą? Nie jest to nazwa własna, tymczasem ten sam zabieg powtarzasz przy każdym rozdziale.

Słońce oświetlało lekko twarz Rena, a jego popielate, jasne włosy rozwiewał ciepły, poranny wiatr. – Ze zdania wynika, że to słońce ma jasne, popielate włosy. Pomyliłaś podmiot.

Słońce oświetlało lekko twarz Rena. Popielate, jasne włosy chłopaka rozwiewał ciepły, poranny wiatr.

Najpierw musiał rozpracować wszystkie pułapki postawione przed namiotem Shikamaru, potem wynieść go razem ze śpiworem. – Trzynastolatek bez żadnego problemu wyciągnął… około trzydziestopięciolatka z jego namiotu, razem ze śpiworem i umieścił na drzewie, nie budząc go? Litości.

Tylko pozostało czekać na przedstawienie. – Pozostało tylko czekać na przedstawienie.

To on był dla niego rodziną, potem Sasuke i Sakura, a następnie Kakashi - szósty Hokage i Jiraya - jego największy mistrz, który zmarł podczas misji. – Ero-sennin miał na imię Jiraiya.

Stale zdobywał przyjaciół. – Ero-sennin? Prawdopodobnie nadal chodzi ci o Naruto, zatem pomieszałaś podmioty.

Skierowali się do wygaśniętego już ogniska i usiedli na kłodach drewna obok siebie. – Wygasłego. Poza tym w drugiej części zdania pokręciłaś szyk. Sądzę, że chciałaś napisać, iż Ren i Hinata usiedli obok siebie, tymczasem z twojej wersji wynika, że obok siebie były te kłody. Niewątpliwie, ale czy to chciałaś podkreślić?

Zdobywał przyjaciół, aż w końcu miał ich tysiące i o każdego dbał. – Bez przesady, nie wszyscy byli przecież jego przyjaciółmi, zatem nie wyolbrzymiaj, pisząc o tysiącach. Wystarczy mnóstwo.

Jest ojcem[,] jakiego sam chciał mieć za młodu.

Obiecał, że po Egzaminie będzie ze mną trenował - dodał z iskierkami szczęścia w oczach. – Małą literą.

Wrzasnął tak głośno, że spłoszył ptaki kryjące się w konarach drzew (...). – A nie koronach? Wiesz, na gałęziach, wśród liści.

(...) jednocześnie obudził Shikamaru, który krzyknął i po chwili już wylądował w wodzie.

Len roześmiał się, a po chwili dołączyła do niego Hinata (...). – Powtórzenie. Jak wspominałam, takie określenia czasu w tekście nie brzmią najlepiej. Staraj się ich unikać.

Tylko Shikamaru stale narzekał i rozmawiał z Lenem na temat Wioski Piasku - w końcu stale tam podróżował (...). – Powtórzenie.

Po cichu liczył, że ten rozpocznie go uczyć wreszcie Rasengana. – Po cichu liczył, że ojciec wreszcie zacznie uczyć go Rasengana.

Nie może znieść wywyższania Katona i traktowania Juna jak nic niewartego śmiecia[,] i to tylko dlatego, że jest bardzo słaby (...). – Nic nie wartego.

Kobieta razem z Asoką Inuzuka, Katonem Uchihą i Gyatamaru tworzyła drużynę pierwszą. – Kobieta? Masz na myśli Hinatę? Zupełnie się pogubiłam. Nic nie pisałaś o Asoce (?) Inuzuce, imię Gyatamaru również przewija się już któryś raz, choć dotąd nie wyjaśniłaś, kim jest ta postać. Co więcej – jeśli Katon jest synem Sasuke (jednym z trzech? w tej kwestii również zdążyłam się już zgubić), nie ma pewnie więcej jak szesnaście lat. Dlaczego więc jest w jednej drużynie z Hinatą? To nie ma żadnego sensu…

Edit: Później wyjaśniło się, że Katon dołączył do młodych geninów, bo przez dwa lata podróżował i szkolił się z ojcem. Czy nie sądzisz, że warto poświęcić trochę czasu na wprowadzenie, zamiast wklejać dodatkowe informacje byle gdzie?

Żeby kogoś zrozumieć[,] trzeba poznać jego przeszłość (...).

Ale to tylko pokazuje, jak wiele można zmienić i jak silnym można się stać, gdy tylko się tego chce (...). – Powtórzenie.

Jego ojciec i tak traktuje go[,] jakby był [mu] obcy (...).

Itachi tak naprawdę kochał go najmocniej na świecie. Stał się silny, ale stracił członka rodziny. – Z tej kolejności wynika, że Itachi stał się silny i stracił członka rodziny.

Stał się silny, ale ceną za to była utrata ostatniego członka rodziny. Itachi tak naprawdę kochał go najmocniej na świecie.

Azula czuje się najważniejsza na świecie, a Makede traktuje jak gorszą, ale ona jest... potężniejsza[,] niż wszystkim się wydaje (...). – Makedę.

A pięknego zachodu słońca nie było. Przykryły go chmury, a z nieba jak łzy zaczęły spadać krople deszczu. – Na ogół nie zaczynamy zdania spójnikiem. Zdarza ci się to dość często, postaraj się nad tym popracować. Poza tym: powtórzenie.

Nie był ranny, jedynie przez to, że zaufał swojemu szóstemu zmysłowi (...). – Nie był ranny jedynie dzięki temu, że zaufał swojemu szóstemu zmysłowi (...).

Hinata otoczyła ramionami Lena i skoczyła na wysokie drzewa razem z nim. – Hinata otoczyła ramionami Lena i razem z nim skoczyła na gałęzie wysokiego drzewa.

Chciał pokazać, że nie mogą ich tak po p[r]ostu atakować.

Najwyższy mężczyzna wyciągnął katanę i wycelował ją w Rena, stojącego obok Nary. – Najwyższy mężczyzna wyciągnął katanę i wycelował ją w stojącego obok Nary Rena.

Kobiety zdjęły kaptury i wzięły do ręki kunaie. – Skąd wiadomo, że wśród trzech atakujących postaci są dwie kobiety i mężczyzna? Piszesz, że ciała okryte zostały czarnymi płaszczami, na twarzach mieli czarne maski. Jak wiesz, w świecie shinobi dla określenia płci długość włosów nie ma znaczenia, więc to nie mogło być wyznacznikiem. Skąd więc ten wniosek?

To nie była przypadkowa próba kradzieży. Gdyby chcieli pieniędzy, to by ich zażądali. Cała akcja została wcześniej zaplanowana – atak. – Kolejny wniosek bez żadnych podstaw, w dodatku paskudna ekspozycja. Do tej pory ta atakująca trójka jedynie rzuciła kunaiem w Shikamaru i wyciągnęła swoją broń, ignorując Narę żądającego wyjaśnień. Ostatnie sceny opisywałaś z punktu widzenia Rena. Na jakiej więc podstawie niedoświadczony w walce trzynastolatek stwierdza, że to nie jest przypadkowa próba kradzieży, że napastnicy nie chcą pieniędzy, a atak został zaplanowany? Dotąd żadnym planem się nie popisali, nic nie powiedzieli i właściwie niewiele zrobili.

Gdyby byli ich celem[,] to nachodziłoby pytanie, dlaczego chcą ich powstrzymać albo zabić? – Nasuwałoby się.

Umysł Shikamaru wysnuwał szybko teorie dotyczące ich napaści. – Ach, więc jednak piszesz z punktu widzenia Shikamaru? Zdecyduj się.

W mgnieniu oka postacie zniknęły im z pola widzenia, a kunoichi już były przy sensei’u. – Senseiu. No to zniknęły im z pola widzenia, czy jednak nie zniknęły i były widoczne przy Shikamaru? Chwilę temu pisałaś z punktu widzenia Nary. Czyli co, myśli on o sobie w trzeciej osobie?

Wciąż też nie wiadomo, skąd informacja, że w składzie napastników są dwie kobiety i mężczyzna.

Mężczyzna ledwie zdążył mrugnąć okiem, a te zamachnęły się kunaiami. Musiał uskoczyć.

Mężczyzna w masce pojawił się za Renem.

Uderzył go w plecy, tak mocno, że blondyn aż uderzył w drzewo. – Powtórzenie, pierwszy przecinek zbędny.

Obrócił się i znów poczuł pięść na swoim brzuchu. – Ale przecież wcześniej oberwał w plecy.

- Byakugan – krzyknęła Hinata i skoczyła obok niego, zaskakując przeciwnika. – Obok kogo – Rena czy tajemniczego mężczyzny w masce?

Już miała zablokować mu chakrę, kiedy ten odparł jej rękę i próbował uderzyć. – Jego. Odparł rękę? Odpiera się atak. Rękę mógł odepchnąć. I co próbował uderzyć, tę rękę?

Ren najciszej jak potrafił[,] wyciągnął swoją katanę, którą napełnił chakrą.

W tym czasie kobiety atakowały Shikamaru naprzemiennie  żywiołami błyskawicy i wody. – Jakie kobiety? Na polu walki najwyraźniej były trzy. Hinata również atakowała Shikamaru? Do tego podwójna spacja przed żywiołami.

Z nieba padał deszcz. – Czy w tej chwili ma to znaczenie dla akcji? Tworzysz scenę walki! Jeśli już chcesz napomknąć, że wciąż leje, niech to będzie na podstawie niedoświadczonego Rena przecierającego oczy, bo przez deszcz nic nie widział. Akcja oznacza tempo. Pamiętasz, co już pisałam o zwiększaniu tempa w tekście? Buduj krótkie zdania, unikaj epitetów, skup się na tym, co rzeczywiście istotne. I nie jest to refleksja nad deszczem.

W dodatku skojarzyłam to z tekstem piosenki Na zawsze i na wieczność zespołu Wilki. Klimatycznie, nie ma co.

Woda uderzyła Shikamaru i ten nie mógł wykorzystać swoich technik. – Bo? Co ma piernik do wiatraka? Shikamaru nie mógł złożyć pieczęci do technik… bo był mokry?

Ren próbował znowu walczyć z mężczyzną w masce, ale nie udawało mu się to. – Dlaczego mu się to nie udawało? W jaki sposób próbował? Dlaczego streszczasz mi wydarzenia, zamiast o nich napisać?

Shurikeny poszybowały w jego stronę, a on zaciekle się bronił. – W jaki sposób się bronił?

W tym czasie Hinata robiła uniki przed błyskawicami i uformowała ze swojej chakry dwa lwy. Zaczęła już nie tylko się bronić, ale i atakować. Dziewczyna, z którą walczyła, wydała okrzyk zaskoczenia.

- Pięści Bliźniaczych Lwów! – krzyknęła. – Czyli… najpierw użyła techniki, a dopiero później uformowała pieczęcie i ją przywołała, tak?

Chwila nie uwagi i Ren nie zablokował jednego z shurikenów[,] przez co na jego szyi pojawiła się głęboka rana. – Nieuwagi.

Upuścił katanę i upadł na kolana.

- Jesteś taki słaby – powiedział do Rena. – Ren upuścił katanę, więc… Ren powiedział do Rena, że jest za słaby?

Słowa trawiły prosto w jego serce. Zabolało go to tak mocno. Ta sytuacja była nowa. – Trafiły. Znów eksponujesz, zamiast napisać coś, po czym sama wyciągnę wniosek, iż Rena te słowa w jakiś sposób zraniły.

Słowa raniły go, wręcz wbijały się w pamięć. – Znów. W tej konstrukcji dodatkowo wręcz sugeruje, że wbijanie się w pamięć to wyższy stopień ranienia przez słowa przeciwnika. Wystarczy usunąć wręcz, wtedy zdanie będzie miało sens, choć pozostanie paskudną ekspozycją.

Spojrzał ponownie na swojego oprawcę, który był coraz bliżej. Doczołgał się do drzewa, a po chwili mężczyzna już właściwie przyciskał go do kory. Czuł jego oddech na policzku. – Oprawca się zbliżał, zatem również oprawca doczołgał się do tego drzewa? Gdy już pominiemy pomylone podmioty, wciąż pozostaje nam, że Ren nawet nie zdążył wstać, gdy mężczyzna przycisnął go do pnia. Czyli co, najpierw kucnął do dzieciaka, by go wgnieść w nieszczęsny konar?

Ren aż otworzył zaciśnięte oczy szerzej. – Nie mógł otworzyć ich szerzej, skoro w ogóle nie były otwarte, przecież je zaciskał! Swoją drogą zaciska się powieki, nie oczy.

Na świecie panował pokój, a konflikty[,] jakie się zdarzały[,] były szybko rozwiązywane przez silnych Jōninów.

I wtedy… w jego oczach bruneta pojawił się Sharingan, który zaraz zniknął. – Wyrzuć jego lub bruneta. To chyba jakaś pozostałość po zmianie formy zdania.

Kim jesteś? – To jest myśl, wyróżnij ją jakoś spośród reszty tekstu, który należy do narratora. Myśli bohaterów najczęściej zapisujemy kursywą lub ujmujemy w cudzysłów.

Shikamaru właśnie zdołał swoim cieniem obezwładnić kobietę i próbował poddusić swoim Kagemane no Jutsu, ale ta wyrywała się i kręciła. – Którą kobietę? Na polu walki są trzy.

Sekundę potem upadł z otartymi oczami na ziemię. – Pisałam ci już, że lepiej pomijać takie określenia dotyczące upływu czasu. Tutaj również możesz to spokojnie wyciąć, na przykład w ten sposób: Z wciąż otwartymi oczami upadł na ziemię.

Rzucał się już jak zwierze. – Zwierzę. Ale kto – umiera Len, więc pewnie piszesz o Renie, ale nigdzie nie zaznaczyłaś, że zmieniasz opisywaną postać. A skoro mieszasz narrację i w ogóle nie trzymasz się jej ograniczeń, nie wynika to z tekstu.

Miał wrażenie[,] jakby opadał w pustkę.

Był słaby, był wykończony, był zdruzgotany. Cały się trząsł. – Ponownie: nie pisz mi, że był słaby, wykończony, zdruzgotany. Poszłaś dobrym tropem dopiero, gdy napisałaś, że się trząsł. Super! Dzięki temu drugiemu zdaniu wiem, że mógł to być wynik emocji lub przemęczenia walką. Jak jeszcze możesz to oddać? Szumem w uszach (silne emocje wywołają wyrzut adrenaliny, co spowoduje gwałtowny wzrost ciśnienia, który wywołuje taki właśnie efekt), drżeniem głosu, jąkaniem się, przyspieszonym oddechem.

W końcu coś zaczyna się dziać. Szkoda tylko, że piszesz tak nieskładnie, a opis walki praktycznie nie istniał. Fakt, napisałaś tu i ówdzie, że ktoś kogoś zaatakował, jednak poza pojedynczymi technikami, prawie nie ujęłaś jakichkolwiek ciosów, ruchów postaci. A taijutsu? Genjutsu? Ninjutsu? Dlaczego tak bardzo nie wykorzystałaś potencjału sceny?

Największą zagadką rozdziału są jednak napastnicy. Mężczyzna z Sharinganem? Czekam na dalsze wyjaśnienia.

Rozdział 3 – Synonim Bólu

Umówmy się, że od tego rozdziału dajemy sobie spokój z literówkami, powtórzeniami, rangami błędnie zapisywanymi od wielkiej litery i pomylonymi podmiotami, dobrze? Zdarzają się w tekście nagminnie, wygląda na to, że w ogóle nie sprawdziłaś rozdziałów przed ich publikacją, dlatego wymienianie banalnych błędów, które wynikają przede wszystkim z lenistwa i nieuwagi, będzie tylko stratą czasu. Skupię się na przecinkach, poważniejszych błędach i merytoryce.

Miał męsko wyglądającą twarz (...). – Czyli jak?

Ubrany był cały na czarno, a na strój założył futerko po kolana. – Futerko? Masz rację, obraz męskości. To brzmi komicznie, wiesz? W dodatku niewiele mi mówi o samym stroju. Miał futrzany płaszcz? Kamizelkę? Pelerynę? Tunikę? Togę?

Ren nie miał siły reagować. Mógł tylko bezsilnie pozwalać na to (...). – Nie miał siły, pojęłam. Skoro jej nie miał, to bezsilnie coś tam robił. To logiczne, więc po co się powtarzasz?

Powiedziałem Amonowi o tym i uratowałem od śmierci (...). – Powiedziałem o tym Amonowi, ratując go od śmierci (...).

Ren wpatrywał się z nic nierozumiejącą twarzą. – Ta twarz nic nie rozumiała? Brzmi, jakby obok samego Rena znajdowała się jeszcze jakaś nierozumiejąca twarz. Pewnie też bym nic nie rozumiała, gdybym była oddzielona od reszty ciała, w tym mózgu… Ren wpatrywał się w swojego rozmówcę, nic z jego słów nie rozumiejąc.

- Widzisz – zaczął Kōsuke, ale już nie dokończył. – Czekaj, w którym momencie ten męski mężczyzna w futerku jakoś się przedstawił? Przecież piszesz z perspektywy Uzumakiego – opisujesz nam jego osłabienie, jakieś szczątkowe myśli i wrażenia, po czym wyjeżdżasz z imieniem, które dotąd nie pojawiło się w wypowiedzi, facet się nie przedstawił, a jednak Ren już wie, jakie są jego personalia.

Medyk zaczął ucierać nieznaną mu roślinę w naczyniu (...). – Jeśli medykowi nie była znana roślina, którą chciał leczyć młodego, to chyba jednak kiepski z niego medyk.

Obserwował jak krople same się unoszą i opadają na jego skórę. – Czyją skórę – medyka? I w jaki sposób te krople się unosiły i opadały? Nie wspominasz nic o jakiejkolwiek technice, nie potrafię sobie tego wyobrazić.

Ren ujrzał wstydliwą kobietą o długich, falowanych włosach w wiśniowym kolorze. – Kobietę. Po czym Ren niby wywnioskował, że jest wstydliwa? Widzi ją pierwszy (drugi?) raz w życiu, nie ma o niej żadnych konkretnych informacji, a jednak wie, że jest wstydliwa. Wróżbita Maciej w uniwersum Naruto.

Na jej piersiach zauważył czerwoną łzę. – Czy ta łza skądś spłynęła? Jakim cudem była na dwóch piersiach jednocześnie, skoro wyraźnie mowa jednej łzie? Czy to był wisiorek lub tatuaż? Dlaczego, na bór krzaczasty, nic o tym nie napiszesz?

Mój ojciec został zabity[,] zanim się urodziłem (...).

Dorastałem w niewiedzy w Wiosce Ukrytej w Chmurach. – O ile niewiedza nie jest dzielnicą Kumogakure, a nadal stanem – nie pchaj tego określenia do zdania o miejscu dorastania. Informacje muszą być uporządkowane, by tekst był spójny. Jeśli więc w jednej chwili piszesz o miejscu zamieszkania, w kolejnej o rodzinie, a później wracasz do rodzinnej Wioski, wprowadzasz chaos i treść przestaje być zrozumiała.

Mimo siedemnastu lat zdałem egzamin na Jōnina. – Właściwie o ile mi wiadomo, w uniwersum nie przedstawiono, na jakiej podstawie kwalifikuje się shinobi jako jōnina. Wiemy jednak, że tytuł ten przyznaje Kage danej Wioski, a rangę może uzyskać ninja, który osiągnął wcześniej poziom chūnina (ale nie musi, skoro Kakashi przyznał tytuł jōnina Naruto, choć ten nie był chūninem). Sugeruje to, że żadnego egzaminu nie ma, a najwyższa ranga shinobi (nie licząc Kage) nadawana jest raczej na podstawie umiejętności i dokonań. Wiąże się to również z konsekwencjami politycznymi, bowiem Kage Wioski może zostać osoba o zdolnościach, które zapewnią mieszkańcom bezpieczeństwo. Zatem Kage nadawał te tytuły nie tylko jako wyróżnienie za dokonania, ale również sugestię, że jego następca powinien zostać wybrany spośród tych wybitnie uzdolnionych osób.

(...) chwycił dłonią mocno twarz blondyna. – (...) mocno chwycił dłonią twarz blondyna.

Sasuke Uchihe – zakończył głośno z pogardą. – Uchihę.

- Hokage – odrzekł cicho z zachrypniętym gardłem. – Gardło nie może być zachrypnięte, takie określenie przypisujemy do głosu, na przykład gdy gardło jest obolałe.

Bo widzisz[,] Saya, która zamordowała twojego brata to ANBU Wioski Liścia (...).

(...) który odłączył mu kroplówkę z ręki. – Z ręki jest tam zupełnie zbędne. Nie podłączamy wlewu dożylnego do ręki – podłączamy wlew pacjentowi. Zatem odłączamy pacjenta od wlewu (potocznie kroplówki).

Ten sam błąd pojawia się nieco niżej:

Młoda pielęgniarka właśnie odłączała mu kroplówkę od ręki.

Całe życie miałeś prosto. – Łatwo. Prosta może być ulica.

Pora przerwać tę ochronną bańkę. – Bańkę się raczej przekłuwa.

Wykorzystaj to, że nie jesteś już taki dobry, że twoje życie zmieniło się o sto osiemdziesiąt stopni, że twoje beztroskie dzieciństwo się właśnie zakończyło. – (...) dzieciństwo właśnie się zakończyło.

(...) powiedział spokojnie z kunaiem w dłoni. Wbił go ponownie w delikatne plecy chłopaka. – Przecież Ren leżał na brzuchu. Nie piszesz nic o tym, że odwrócił głowę, by zobaczyć, co mu chcą zrobić. Skąd więc wiedział, że Kōsuke ma w dłoni broń?

Krew z wyrytego napisu płynęła swobodnie i pokryła już całą pościel. – Gdyby krew rzeczywiście pokryła całą pościel, Ren już by nie żył. To trzynastolatek, nie zarzynany nosorożec. Nie ma tyle krwi, a taki jej upływ spowodowałby wstrząs hipowolemiczny i zgon.

Zauważył z zaskoczeniem w jasnych oczach, że miał przy sobie swoją katanę. – Wyszedł z siebie, stanął obok i obserwował swoje własne oczy, by stwierdzić, że malowało się w nich zaskoczenie? Nie mógł wiedzieć, jaki wyraz mają jego oczy, prawda? Mógł czuć się zaskoczony i obserwować reakcje swego ciała, ewentualnie czuć, że z tego zaskoczenia unosi brwi.

Spojrzał się na nią, oczami wyobraźni widział na niej krew oraz przerażającą scenę. – Na  katanie widział tę scenę?

Spojrzał się na nią, wracając do przerażającej sceny. Oczami wyobraźni widział na broni krew Lena.

Zauważył Moegi na warcie, a ta, gdy tylko go rozpoznała[,] natychmiast podbiegła do niego.

Nie pamiętał[,] jak się znalazł na polanie (...).

Nawet nie zauważył kiedy, znalazł się już w szpitalu, a już w środku zauważył czekającą na niego Sakurę Haruno – matkę Katona, Asha i Juna. – Pierwszy przecinek nie powinien być po kiedy, lecz przed.

Położono go na łóżko i podano kroplówkę. – Łóżku.

Kiedy wstał[,] przy jego łóżku krzątała się zielonowłosa piękność. – Cały czas leżał, więc obstawiam, że chciałaś napisać, iż się ocknął?

Nie masz, o co wypytywać tylko o to[,] co się z nim działo?! – Właściwie to całkiem racjonalne i zdrowe podejście, skoro Ren zniknął i nikt nie wie, gdzie w tym czasie się znajdował.

Nosiła do tego zazwyczaj szary bezrękawnik zapięty pod samą szyję (...). – Stale tak plączesz się w kolejności wyrazów w zdaniu, że właśnie bezrękawnik opisałaś jako zazwyczaj szary (obstawiam, że w piątki robi się niebieski, a co drugi czwartek pomarańczowy?). Ten problem dotąd dotyczy całego tekstu, więc obawiam się, że poza solidnym przerobieniem pierwszego rozdziału, czekają cię liczne poprawki techniczne w niemal każdym zdaniu.

(...) oraz opaskę mocno zaciśniętą na czole w tym samym kolorze. – Czoło było w tym samym kolorze, co jej spodenki?

Zawsze się jej przydawały, ale były jednocześnie powodem [do] śmiechu.

Ren zmarszczył brwi na myśl o fiołkowookim. – Nie, nie, nie i jeszcze raz ABSOLUTNIE NIE. Przestań używać koloru włosów i oczu do określania postaci! Ten koszmarny zwyczaj od razu po przeczytaniu aż krzyczy Ratuj się, kto może! Proszę, przy poprawianiu tekstu pozbądź się tych wszystkich granatowowłosych, zielonowłosych i, o zgrozo, fiołkowookich. Tyle razy piszemy o tym w ocenach, że aż dziw bierze, iż ktoś jeszcze tego używa. Nie panujesz nad podmiotami i ratujesz się takimi bzdurami jak zielonooki to, jaskrawowłosy tamto. Sądzisz, że pamiętam, jaki kolor tęczówek czy włosów ma dana postać? A guzik! Czy więc dzięki temu lepiej orientuję się w tekście? Bynajmniej.

Moja matka pracowała z nim ostatnio całe dnie, już prawie do domu nie wraca[,] tylko siedzi w szpitalu (...).

Nie to[,] co my (...).

Po jutrze jest Egzamin – mruknęła Makeda. – Pojutrze. Egzamin od małej.

Będzie tak[,] jak powiedziałem.

Ash odkrząknął[,] przerywając chwilową ciszę.

- A Len? – spytał się Uzumaki. – Co z nim?

W pomieszczeniu zapanowała cisza. Na twarzach przyjaciół pojawił się smutek. Blondyn automatycznie zbladł.

Jego anioł, Len, najdroższy brat. Nie żyje. – Przypomnę tylko, że Ren postanowił nazwać swoją katanę Kira (zabójca) i oczami wyobraźni nadal widział na niej krew swego brata. Mogłabyś przynajmniej napisać, że opuściły go jakieś resztki nadziei, iż brat mógł przeżyć, bo na tę chwilę wygląda na to, że zupełnie nie pamiętasz, co sama dotąd wspominałaś. Nie panujesz nad własnym tekstem.

Był członkiem drużyny jedenastej i synem Saia, u którego uczył się Ash. Miał oczy w fiołkowym kolorze i czarne włosy, opadające na twarz identycznie jak u jego ojca. – To nie jest pierwszy raz, gdy wprowadzasz te postaci do opowiadania. Zdecyduj się więc, gdzie chcesz ich opisywać – teraz czy w pierwszym rozdziale, w którym dopiero ich poznajemy. Poza tym zastanów się dobrze, czy naprawdę dla fabuły ma znaczenie, jakiego koloru są ich ubrania czy oczy i włosy. Jeśli w późniejszych rozdziałach Setsu nie zostanie zamaskowanym zabójcą, którego Ren rozpozna po nietypowej barwie tęczówek, to ta informacja jest mi kompletnie niepotrzebna. Wypełniasz tekst takimi bezwartościowymi danymi, przez co już nie wiem, co jest ważne, a co po prostu przerzucasz ze swoich luźnych notatek o bohaterach, by nabić kolejne literki rozdziału. Co gorsza, potrafisz opisywać ubiór tych samych postaci po kilka razy, takie cuda pojawiają się nawet pod koniec tomu, kiedy teoretycznie powinniśmy znać bohaterów na tyle, by pamiętać o ich cechach charakterystycznych.

Chociaż wolał już rozmawiać z zimnym ojcem Asha niż ze swoim własny[m]. – Z zimnym akurat pewnie by nie porozmawiał. O ile wiem, zwłoki zbyt rozmowne nie są. Jak widzisz, to określenie nie pasuje do kontekstu. Zresztą wszyscy wiemy, jaki przeważnie jest Sasuke, nie musisz tego znów podkreślać.

Jak Naruto Uzumaki, Hokage mógł pozwolić Lenowi pójść na misję rangi C, kiedy ten jeszcze nie ukończył Akademii? – Dobre pytanie. Właściwie dla Rena również nie było to odpowiednie miejsce, czego, jak przypominam, nijak nie uzasadniłaś.

Kiedy zjadł[,] pielęgniarka zabrała mu tacę.

(...) dodała[,] po czym wraz z Makedą opuściła pokój.

Odwrócił się do Asha, żeby ten aby odłożyć swoje poskładane ubrania na półkę. – Podkreślona część jest do usunięcia. Takie kwiatki utwierdzają mnie w przekonaniu, że w ogóle nie czytasz swoich rozdziałów, nim je opublikujesz. Mylę się?

- Co? – spytał nie nierozumiejącym głosem. – Ponownie, jednak przy okazji zaznaczam, że głos nie może czegoś rozumieć, nie może więc również nie rozumieć. Nie ma przecież własnej świadomości. Za to może zdradzać niezrozumienie.

Pożycz mi bandaż i pomóż [się] opatrzyć – mówił gorączkowo.

Właściwie ten rozdział do najlepszych technicznie nie należał, ale za to pomysł wypadł naprawdę interesująco. Jestem ciekawa, jak potoczą się losy Rena. Jednakże mętne wyjaśnienia Kōsuke o Sasuke spiskującym przeciwko Naruto brzmią mi podejrzanie. Uchiha, który stracił swą rodzinę przez rozkaz Danzō? Przekonajmy się, czy potrafisz to dobrze uzasadnić.

Rozdział 4 – Drużyna

Dwa pierwsze rozdziały miały po dziesięć stron, trzeci miał ich siedem, a ten ledwie sześć. To spora różnica, nie sądzisz?

Najwyraźniej nie  był dla niej tak ważny (...). – Podwójna spacja pomiędzy nie i był.

Z bólem w sercu pomyślał, że Len nie miał okazji zdać Akademii, nie stanie się Chūninem ani Jōninem. – Ani nawet geninem. Skoro już wymieniasz stopnie, może warto dorzucić również tę początkową rangę?

Jak wiecie[,] podstawową umiejętnością, którą nabywa się w Akademii[,] jest rzucanie bronią.

Kot Asoki miauknął głośno. – Nic o nim nie pisałaś. Skąd tam się, do licha, wziął kot?

Wystarczyło otoczyć członków drużyny ogniem i dopilnować, żeby shuriken nie skrzywdził nikogo. – Problem w tym, że dla shurikenów ogień nie stanowi żadnej przeszkody. Zresztą czy Katon chce usmażyć swoich przyjaciół?

W wieku trzynastu lat zapieczętowano w nim dwuogoniastą bestię - Matatabi z Wioski Ukrytej w Chmurach. – Czegoś tu nie rozumiem. Matatabi wprawdzie został zapieczętowany w Yugito Nii, kunoichi z Wioski Ukrytej w Chmurach, ale przecież Yugito zmarła w wyniku oddzielenia od niej bijū. Matatabi pojawia się ponownie dopiero podczas wojny, gdy Naruto spotyka wszystkie Ogoniaste Bestie i za ich zgodą staje się jinchūrikim wszystkich dziewięciu Bestii. Zatem nawet jeśli dawniej Matatabi w jakiś sposób należał do Kumogakure, skończyło się to wraz ze śmiercią Nii.

Można powiedzieć, że tak jak jinchūriki nie może żyć bez bijū, tak bijū nie może żyć bez jinchūrikiego.

Skoro więc Uzumaki został jinchūrikim dla wszystkich bijū, oddzielenie Matatabiego groziłoby śmiercią ich obu. Zresztą same Ogoniaste chciały współpracować z Naruto. Czyli co, Nibiemu się znudziło i stwierdził, że pointegruje się z jakiś smarkaczem nazwanym na cześć techniki klanowej? Przecież to się kupy nie trzyma. Czy masz jakiekolwiek wyjaśnienie?

Jej czarny kot[,] Kuro[,] miauknął przeciągle i zeskoczył z jej ramienia. – Ach, czyli ten kot siedział jej na ramieniu! Czemu dowiaduję się o tym dopiero teraz?

Cała trójka wyszła z kręgu. – Przecież stali w trójkącie, zobacz:

Wszedł do trójkąta i staną[ł] w jego kącie.

Drużyna pierwsza sensei Hinaty ukończyła jako pierwsza ten etap Egzaminu. – Powtórzenie. Numer drużyny możesz wyciąć, już o nim wspominałaś, a skoro dodajesz, że naucza ich Hinata, nie musisz dodawać nic więcej.

Wszyscy pragnęli udowodnić, że są silni i pokazać[,] ile pracy włożyli w swoje zdolności.

Jeden miał go zaatakować w pierś, a drugi w plecy. – Przecież każdy dostał po dwa shurikeny – po jednym na każdego z pozostałych członków drużyny. Czyli Ash oba zużył na Rena?

Poradzili sobie[,] używając zamiany.

Najchętniej od razu zaczęli by walczyć przeciwko sobie, gdyby nie Azula. – Zaczęliby.

Odkąd ukończyła Akademię[,] to zawsze starała się, żeby Shikamaru-sensei był jej mistrzem i nauczył ją prawdziwej przebiegłości. – Usuń to, zdanie będzie brzmiało dużo lepiej.

Dziewczyna była sprytna i piękna. To właśnie czyniło ją silną, ponieważ w walce nie wykazywała się wielkimi umiejętnościami. – Czyli była silna, bo była piękna? Więc jak, wdzięczyła się i czekała, aż zachwycony przeciwnik padnie u jej stóp? A gdy była to heteroseksualna kobieta lub homoseksualny mężczyzna, uciekała, gdzie pieprz rośnie?

Setsu miał dobrego cela. – To wyrażenie kolokwialne. Możesz go swobodnie używać jako wypowiedź jednego z bohaterów, ale nie w zdaniu narratorskim.

(...) spytał impertynencko Setsu, zaciskając mocno swoje oczy w nietypowym, fiołkowym kolorze. – Nie zaciska się oczu, tylko powieki.

Miał włosy do ramion, związane tasiemką w krótki kucyk i czarne oczy. – Kucyk był związany tasiemką i oczami? Miał czarne oczy i włosy do ramion, związane tasiemką w krótki kucyk.

Uśmiechnęła się[,] zauważając w tłumie swoje dwie córki.

Nie mogła nic poradzić, że najstarszy Uchiha był jedyną osobą, którą naprawdę się obawiała. – Której.

Powyższy rozdział był twoją wersją pierwszego czy drugiego etapu egzaminu na chūnina? Trochę mnie to rozczarowało. Odniosłaś się do tego, czego dzieciaki uczą się już w Akademii. Jeśli to odpowiednik drugiego etapu, miał on sprawdzić, czy potrafią współpracować w zespole; sprawdzić, co wyniosły ze szkolenia geninów. Według mnie tej współpracy nie było, bo wymyślony przez Tenten test polegał na przekonaniu się, czy nie pozabijają się przy pierwszej lepszej okazji, a nie ocenieniu ich umiejętności pracy w zespole. Tym samym mógłby być dobry na zakończenie Akademii, nie do egzaminu na chūnina.

Okazuje się, że pominęłaś również pierwszy, teoretyczny etap. Wielka szkoda. Jestem ciekawa, czy zrobiłaś to celowo i ma to jakieś uzasadnienie, czy zwyczajnie nie wiesz, jak taki egzamin wygląda. Biorąc pod uwagę dotychczasowe luki, obawiam się, że zawodzi znajomość uniwersum.

Może jednak nadrobisz to trzecim (u ciebie drugim) etapem?

Rozdział 5 – Pułapki

Tenten właściwie od razu przyprowadziła ekipę, która zdała pierwszą część[,] na szczyt głów Hokage. – Wtrącenie oddzielamy z obu stron.

Niewiarygodne, że sama walka w trójkątach zajęła im połowę dnia. – Poważnie? Pół dnia stali w jednym miejscu i zastanawiali się rzucić czy nie rzucić? Sądzę, że nawet jeśli wydawałoby się im, że czas się wlecze (a nie powinien, w końcu egzamin to stres, stres to przypływ adrenaliny, czas płynie szybciej), nie spędziliby pół dnia na rzuceniu dwóch shurikenów. Kurka, jeśli to ma być przyszłość świata ninja, to czarno to widzę. A może bardzo chciałaś napisać o zachodzie słońca widzianym ze Skały? Wtedy mogłaś po prostu zrobić dzieciakom krótką przerwę przed następnym etapem.

Zawsze zadbana, piękna i to, czego najbardziej jej zazdrościła – emanowała wręcz pewnością siebie. – (...) wręcz emanowała pewnością siebie.

Kiba uśmiechnął się[,] wypatrując w tłumie swoją córkę. – Swojej córki.

Z tego, co się dowiedział[,] ponad połowa drużyn odpadła.

Korytarze naszpicowane są pułapkami stworzonymi przez oddział ANBU. – Naszpikowane. Coś może być naszpikowane, ktoś może być naszprycowany (potocznie), a tobie najwyraźniej wyszła jakaś hybryda.

Jak sądzisz[,] damy radę?

Bez tego oni rusz – skwitował. – Ani rusz.

Kolejną umiejętnością[,] jaką sprawdzimy, jest orientacja w terenie, działania pod presją i odnalezienie zguby (...).

Najchętniej schowałaby się wtedy pod przypadkowy kamień i ukryła przed spojrzeniami innych. – Wtedy odnosi się raczej do zdarzeń z przeszłości, a o ile wiem, nie piszesz w retrospekcji, relacjonujesz bieżące wydarzenia.

Za pasku materiału widoczny był czarny znak koła. – Na.

Szybko udali się do tunelu[,] zanim chłopak o seledynowych włosach spiętych senbon rozwiał pył swoją chakrą. – Było ciemno, jedynym źródłem światła były tarcze na opaskach, ale jakimś cudem wiadomo, że chłopak z Wioski Piasku miał seledynowe włosy. Swoją drogą to trochę okrutne z twojej strony. Jeśli jakiś mężczyzna czyta twoje opowiadanie, prawdopodobnie będzie musiał googlować co drugie określenie postaci.

Szybko[,] musimy gdzieś się ukryć przed innymi (...).

Nawet nie wyobrażała sobie[,] jak teraz ojciec miałby ją traktować.

W tym czasie Katon naciągnął kaptur szarej bluzy z symbolem klanu na sięgające prawie do tali, różowe włosy. – Talii. Przecinek zbędny. Opis zresztą też. Już pisałaś o jego włosach przy okazji poprzedniego etapu egzaminu.

Teraz jedynie grzywka i dwa kosmyki wystawały i opadały po [obu] stronach jego twarzy.

Musimy ty[l]ko zdecydować, gdzie iść (...). – Wiedzą, dokąd iść – do sensei Hinaty. Nie wiedzą za to, którędy się tam dostać.

- Chodźmy za nim – powiedział Katon ze znudzoną miną. – W końcu i tak nie mamy wyjścia – zakończył i ruszył szybko za kotem. – Nie no, wyjść akurat im nie brakuje. Po prostu nie mają lepszego pomysłu.

Ash skierował kciuk do ust i szybko rozciął sobie kłem delikatną skórę, a następnie przejechał krwią po udzie. Na bandażach pojawił się znak, a następnie biały obłok. – Hę? Krew i przygryzanie kciuka w celu jej wydobycia były wykorzystywane do Techniki Przywołania (Kuchiyose no Jutsu, tzw. ninjutsu czasoprzestrzenne), owszem, ale nie dotyczyło to broni czy innych przydatnych elementów. Ash nie formuje żadnych pieczęci. Tyle dobrze, bo rzeczywiście do wydobycia zapieczętowanego w zwojach sprzętu nie są one wcale potrzebne. Ba! Jest to możliwe bez użycia chakry. Jednakże krew wykorzystywano do przywoływania ludzi i zwierząt, na przykład Gamabunty z Góry Myōboku, nie broni. To miało związek z umową zawieraną pomiędzy przyzywaną istotą a shinobi.

Zaskoczyło mnie zastąpienie zwoju bandażem. Nie jestem pewna, czy to wykonalne, ale na pewno pomysłowe. Rozbawiłaś mnie tym fragmentem, dodatkowo wypadł on dość naturalnie. Popraw potknięcie merytoryczne i będzie dobrze.

Kraty nie wytrzymały napięcia i rozleciały się, spadając prawie na Makedę. – (...) prawie spadając na Makedę.

Nic już nie rozumiem z twojego systemu egzaminacyjnego. Według oryginalnego uniwersum egzamin składał się z trzech etapów – teoretycznego, praktycznego międzydrużynowego oraz finałowego sparingu indywidualnego. U ciebie nie ma nic z teorii, pierwszy etap wygląda jak rodem z Akademii i jakimś cudem zajmuje młodym shinobi pół dnia. Drugi etap został naprawdę dobrze opracowany i rzeczywiście testuje współpracę w drużynach. Czy w takim razie teorię zastąpiłaś etapem zaplanowanym przez Tenten? W takim razie mam nadzieję, że do sparingów jeszcze dojdzie. To ogromne pole do popisu dla ukazania umiejętności postaci. Może przy okazji zrehabilitujesz się po tamtej kiepsko opisanej scenie walki w lesie.

Rozdział 6 – Krzywda

Podszedł do ścian i oświetlił ją opaską z tarczą księżyca. – Je [ściany].

Dziewczyna tylko ułożyła w odpowiedź pięści tak, jakby chciała przyłożyć mu jeszcze raz (...). – Dziewczyna w odpowiedzi ułożyła pięść tak (...).

Dziewczyna podeszła do ściany i tak jak kuzyn zaczęła je sprawdzać. – Ją [ścianę].

Tak[,] i możemy być sami do czasu[,] aż ninja poszukiwacze nas nie znajdą jutro rano (...).

W końcu nie mogła pozwolić, aby ktoś odkrył jej kekkei genkai. – Ale właściwie dlaczego? Tak naprawdę nigdy tego jakoś konkretnie nie umotywowałaś. Raz pojawiła się wzmianka, że to ich tajna broń. Jednakże czy Makeda, informując o tym kogoś z rodziny, nie otrzymałaby pomocy w rozwoju techniki klanowej? Ostatecznie wyszłaby na tym lepiej, niż ukrywając swoje umiejętności. Po dotychczasowych opisach jej relacji z rodziną mogę się jedynie domyślać, że nie czuje się dość ważna. Jest bagatelizowana przez ojca, zawsze wypada gorzej od siostry i dlatego chce ich zaskoczyć już rozwiniętym Byakuganem. Niestety, to nadal tylko domysły.

Inne drużyny walczące ze sobą w sali po prawo. – Po prawej.

Gdy popatrzyła w prawo[,] ujrzała salę z wielkimi stalaktytami i stalagmitami. – Ale przecież już patrzyła w prawo – walczyły tam niektóre z drużyn.

Niżej zobaczyła dwóch chłopaków z czerwonymi oczami i dziewczynę z fioletowymi włosami z Wioski Chmur, którzy schodzili po długich i krętych schodach. – Jak sama wspominałaś na początku, dodatkowym utrudnieniem było to, że w jaskiniach nie było źródeł światła. Jedyną pomocą był niknący blask z opasek (zatem z upływem czasu było coraz ciemniej, a co za tym idzie – coraz trudniej). Skąd więc, u licha, wiadomo, jaki kolor włosów i oczu mają postaci? Byakugan nie daje takich możliwości, obraz widziany dzięki technice skupia się na przepływie chakry. Istotne są kształty i energia.

Biedny Setsu… jak on go ostatnio wkurzał… – Jeśli tak go wkurzał, to raczej nie myślał o nim Biedny Setsu. Te myśli są antagonistyczne.

Energia przenikła przez ścianę i właściwie cała się przesunęła. – Przeniknęła. Energia się przesunęła czy ściana?

W pomieszczeniu było ciemno. – Przecież WSZĘDZIE było ciemno.

Miał usta związane chustą. – Żadnej techniki pieczętującej?

Asoka przerażona spojrzała się na przyjaciół z drużyny pierwszej. – Po co podajesz numer? Byli tam sami, więc oczywiste, że nie spojrzała na przyjaciół z drużyny dziesiątej, prawda?

Wyglądała[,] jakby spała.

Kuro także nie próżnował, wskoczył na ramię jednej i odwrócił jej uwagę, co szybko wykorzystała Inuzuka. – Masz scenę walki, akcję. Wykorzystaj to. Pamiętasz jeszcze, co pisałam o używaniu krótkich zdań w takich sytuacjach? Pierwsze zakończ po próżnował, drugie zacznij od wskoczył.

Kuro także nie próżnował. Wskoczył na ramię jednej i odwrócił jej uwagę, co szybko wykorzystała Inuzuka.

O dziwo[,] dawała sobie radę, chociaż zdecydowanie najgorzej.

Cóż[,] także od tamtej pory nie mógł się zbliżać do sióstr Hyūga. – W tej chwili nie ma to żadnego znaczenia dla sceny walki, na litość boską. Nie wrzucaj wszystkiego, co ci ślina na język przyniesie. Scena musi być spójna, od początku do końca wszystkie jej elementy mają czemuś służyć.

To i tak było prostrze niż codzienne treningi z ojcem, które kończyły się tym, że mdlał. –  Prostsze, Sharona. Prostsze. Ta ocenka byłaby z kolei prostsza, gdybyś czytała, co piszesz. Poważnie.

Czuł, że nie może złapać powietrza w płuca mimo prób. – Czuł, że mimo prób, nie może złapać powietrza w płuca.

W jednej chwili Sharingan zniknął, a na jego miejscu ukazały się kocie oczy. Jego wzrok zupełnie zmienił wyraz. Stał się niestabilny i taki… niebezpieczny. Krąg ognia otoczył jego ciało, a jego różowe, długie po talię włosy uniosły się w górę od przepływu chakry. – W ogóle w tej scenie, gdzie drużyna Hinaty próbuje ją uwolnić, jest tyle powtórzeń, że naprawdę nie wiem, jakim cudem udało ci się naprodukować ich tak wiele.

- Nie pozwolę ci skrzywdzić swoich przyjaciół – szepnął Gyatamaru wprost do ucha drżącej kunoichi. – Ale to Katon próbował ich skrzywdzić, bo nie kontrolował Matatabiego (co oznacza, że Matatabi nie został zapieczętowany w tym dzieciaku Uchihów dobrowolnie – jak to wyjaśnisz?), więc dlaczego Gyatamaru szepcze do Asoki, że nie pozwoli jej skrzywdzić swoich przyjaciół? Kiepska ocena sytuacji.

Cały się trząsł od wypływającej silnej chakry.

(...) Powalił ją jednak kolejny powiew silnej, niebezpiecznej chakry.

Teraz to była dwuogoniasta bestia - Matatabi z Wioski Ukrytej w Chmurach. – Ponownie: Matatabi nie był z Kumogakure.

Po chwil[i] Hinata stała już ożywiona, nie pod władzą jutsu.

Po chwili wszystko ustało, a Asoka zemdlała.

I wszystko ustało… – Zrozumiałam za pierwszym razem.

Mam pytanie. Po jakie licho Makeda stworzyła tę klatkę? Jej ojciec i tak był uwięziony na wysokości. Unieruchomiony, zakneblowany. Naprawdę musiała mu jeszcze tworzyć klatkę? Mało to pomysłowe, choć z pewnością bardzo symboliczne. Mogła jednak zdecydowanie lepiej wykorzystać swoje umiejętności, na przykład pokrywając go grubą warstwą lodu i tym samym skuteczniej przytwierdzając go do stalaktytu. W przypadku klatki wystarczy połamać kilka prętów, by dostać się do Nejiego. I do czego ją przymocowała?

Poza tym wciąż nie kupuję zrobienia z Katona jinchūrikiego. To sprzeczne z podstawowymi zasadami uniwersum. Czym innym jest wskrzeszenie Nejiego, a czym innym podważanie prawideł świata przedstawionego.

Rozdział 7 – Ochrona

Uzumaki siedział przy kuzynce i szczerze jej zazdrościł, że jeszcze ta opanowała już Byakugan[a]. – Jeszcze jest tu chyba jakąś pozostałością po poprzedniej formie zdania?

Sam[,] mimo białych, klanowych oczu[,] jeszcze go nie aktywował. – Mimo białych, klanowych oczu jest tu wtrąceniem, stąd przecinki, które ci dostawiłam w nawiasach kwadratowych.

Aż dziwił się, że tak swobodnie może wykonywać zadanie, kiedy ciągle był myślami przy bracie. – Zabawne. Nie zauważyłam, by Ren rozmyślał o bracie podczas egzaminu. Sprawdziłam – w poprzednich dwóch rozdziałach ani razu nie padło imię Lena. W którym więc momencie jest cały czas przy nim myślami?

Z każdym ruchem ciągle nachodziły go słowa Kōsuke. Nie mógł wyrzucić go z głowy. – O tym też nic nie było. Ostatnia scena w jakikolwiek sposób dotycząca tej postaci, to scena w szpitalu, gdy Ash dostrzegł jego imię wyryte na plecach Rena.

Bezpieczniej dla nich było po prostu czekać[,] zamiast natknąć się niepotrzebnie na inną drużynę i jeszcze walczyć.

Będę musiała je wszystkie przeszukać aż nie znajdę sensei’a – odrzekał, opierając się plecami o kuzyna. – Senseia. Odrzekła.

Była w mniej więcej połowie. – Była mniej więcej w połowie.

Pamiętał[,] jak ten przybliżył się do jego ucha i szeptał mu do niego.

Jest dwie sale obok[,] po lewo. – Po lewej.

Spróbuję – powiedział Uchiha i oderwał kawałek bandaży ze swojej łydki. – Skoro oderwał tylko kawałek, to pewnie jednego bandaża, nie kilku.

Aż sam był zdziwiony[,] jak łatwo mu to poszło. Po chwili drużyna zobaczyła śpiącego[,] jak gdyby nigdy nic[,] sensei’a.

Zostało im niewiele czasu, a nadal nie znaleźli jej ojca. Co więcej[,] znowu znaleźli się w miejscu, gdzie rozpoczynali etap.

Ominął w końcu Akademię. – Czekaj, czy w poprzednich rozdziałach nie wspominałaś, że Jun wprawdzie poszedł do Akademii, ale jej nie zdał?

- Poświecę ci latarką, jak będziesz się przeciskał – powiedziała Azula. – Ale co to da? Jeśli nawet poświeci mu tą latarką, to skoro idzie pierwszy, z przodu i tak nie będzie nic widział. W końcu korytarz jest wąski, więc Setsu swoim ciałem przysłoni światło z latarki.

Przecisnął przez tunel mający około dziesięć metrów. – Długości? Szerokości? Skoro był wąski, to obstawiam, że chodzi o długość, ale tego akurat zgadywać nie powinnam, za to powinnam mieć to w tekście.

Nie wiedział, jak to było możliwe, ale sala, w której wylądował[,] była przeogromna.

- Jak tu… niesamowicie – zaczęła Azula, otrzepując ziemię ze swoich długich, pięknych włosów. – Jeśli jeszcze raz przeczytam o jej pięknych włosach, ucieknę z krzykiem.

Podszedł do nich Setsu. Zdjął swoją kurtkę i założył ją na plecy dygoczącej dziewczyny. – Wcześniej nawet nie zadrżała. Rozmyślała o manipulowaniu facetami (cóż, chłopcami). Teraz nagle dygocze? Powinnaś wcześniej choć wspomnieć, że jest jej zimno.

Miała w sobie to coś, była inteligentna i umiała korzystać ze swoich atutów. – Słyszałaś już coś o Mary Sue? To postać wyidealizowana, wyglądająca zawsze perfekcyjnie, inteligentna, zaradna, zabawna, powszechnie lubiana, ogólnie opisywana w samych superlatywach. Nawet jeśli coś jej nie wychodzi, to przynajmniej spada na cztery łapy. Z gracją. Zarzucając włosami, najlepiej o jakimś skrajnym odcieniu i długimi do pasa. Tak właśnie kreujesz Azulę. Na każdym kroku podkreślasz jej wspaniałość. Tu piękne włosy, tu jakieś atuty, tam inteligencja i bijąca od niej doskonałość. Autentycznie jej nie znoszę.

Cóż, sam by sobie tutaj nie poradził. Bez Azuli i Setsu był nikim. – Który raz o tym piszesz? Naprawdę, nie dość, że to kolejna paskudna ekspozycja, to jeszcze zaczyna być zwyczajnie nudna. Przestań wszystko relacjonować i wyjaśniać, teraz mają przecież uwolnić swojego senseia. Halo, on wisi gdzieś pod sklepieniem w lodowej klatce Makedy! Tymczasem jego starsza córka buja w obłokach i zaleca się do kolegi z drużyny, a reszta stoi i patrzy. Nie obchodzi mnie w tej chwili, kto jest od kogo gorszy – masz idealną okazję, by mi to udowodnić, podpierając się konkretną sceną. Wykaż się, bo na pewno potrafisz, musisz tylko zwracać większą uwagę na to, co tekst zawiera, a co zawierać powinien.

Mało brakowało, a mogłaby upaść, mieć uraz i… pogrążyć drużynę. – Doznać urazu.

Azula była zaskoczona. Aż otworzyła oczy szerzej i zaniemówiła. – Wystarczy otwarcie szerzej oczu i zaniemówienie. Po co mi jeszcze piszesz, że była zaskoczona? Potrafię sama to sobie wyobrazić po opisie.

Podbiegła do niego szybko, otrząsając się z szoku. – Szok to coś innego niż zaskoczenie.

Jun spojrzał się na skały. – Jun spojrzał na skały.

To muszą być pieczęcie. Nie damy rady ich pokonać – mówił Uchiha. – Pieczęci się nie pokonuje, należy je przełamać.

Czarnowłosy tylko jękną[ł] cicho z bólu i próbował się wstać. – Zbędne się.

Dasz radę wytrzymać[,] dopóki nie znajdą nas ninja-poszukiwacze?

Nie możemy sobie pozwolić, żeby przegrać! – Pozwolić sobie na coś, więc Nie możemy sobie pozwolić na przegraną!

Zwariowałeś – szepnęła Azula i odgarnęła swoje długie włosy do tyłu. – Skoro odgarnęła, to oczywiste, że do tyłu. Do przodu można zagarnąć… tylko wtedy byłaby pewnie kiepska widoczność.

Zniszczę tą pieczęć, zniszczę tę klatkę, zniszczę tę salę, a nawet całą górę, jeśli będzie trzeba! – Tę pieczęć.

Zamachnął się i przyjął odpowiednią pozycję, a następnie rzucił kunaia w górę. – A przypadkiem nie powinien najpierw przyjąć odpowiedniej postawy, później się zamachnąć i rzucić kunaiem?

Wszystko to były sekundy. – Raczej Wszystko trwało ledwie kilka sekund.

Aż w końcu zobaczyli światło. Padli i zobaczyli promyki powoli wschodzącego słońca. – Na widok tego światła padli? Brzmi, jakby to padnięcie było sposobem na wyjście z podziemi, o którym gdzieś po drodze zapomniałaś wspomnieć.

Rozdział 8 – Wzorcowa Rodzina

Poczuli silny wybuch i podmuch powietrza, który zwalił ich z nóg. Ren stanął przed Makedą (...). – No to zwalił ich z nóg czy nie?

Wszyscy panikowali. – Czyli co robili? Czym się ta panika przejawiała?

Ninja-poszukiwacze także nie wiedzieli, co się dzieje, ale próbowali chronić Geninów. – W jaki sposób? Co takiego robili, by ochronić geninów?

Duża część góry, w tym skalna twarz pierwszego Hokage upadła na budynki w wiosce. – Upaść to to samo, co przewrócić się. A twarz wyrzebiona w Skale raczej się nie przewróciła, tylko odkruszyła się od reszty i spadła na budynki. Przy okazji nie sądzę, by ktoś był na tyle głupi, by budować sobie dom tuż pod wielkimi wyrzeźbionymi twarzami wszystkich dotychczasowych Hokage. Przecież to oczywiste, że część Skały w każdej chwili może się skruszyć i odpaść. Powinna więc albo być jakoś zabezpieczona, albo tuż pod zboczem należałoby określić martwą strefę, w której nic się nie buduje.

- Tam jest Jun! – krzyknął Ash, osłaniając twarz rękami przed pyłem. – Pisząc o Skale Hokage walącej się na budynki poniżej, odeszłaś od tematu zburzonych tuneli. Kiedy więc Ash krzyczy, że jego mało zdolny braciszek jest tam, najpierw na myśl przychodzą te domy pod gruzami. Tymczasem Jun z pewnością był w tunelach, dlatego wypowiedź Asha traci sens. Warto więc podkreślić, o który kierunek ci chodzi. Ash może wskazywać ręką na walące się wejście do jaskiń lub próbować się wyrywać Renowi, który w takiej chwili starałby się go zatrzymać, prawda?

Ren podszedł do nich i spojrzał się na rannego. – Masz wyraźny problem z się. Dopisujesz to wszędzie, niezależnie od tego, czy się powtarza i czy w ogóle pasuje językowo. Tutaj nie pasuje. Zobacz: Granatowowłosa pielęgniarka wzięła się od razu do roboty i zajęła się przygniecionym przez skałę Geninem. Tutaj się się powtarza, dlatego drugie możesz spokojnie usunąć i zdanie nie straci sensu. Wielokrotnie używasz spojrzał bez się i wygląda to o niebo lepiej, więc po co w innych przykładach to się dopisujesz?

Miał jedynie pobrudzoną granatową tunikę zapinaną klamerkami przez środek i naderwane przez wystające kraty długie, czarne spodnie. – Już opisywałaś mi ubranie Rena. Po co robisz to kolejny raz? I kolejny, i kolejny… Wystarczy mi napomknięcie, że tunika była brudna, a spodnie podarte.

Ren czuł jakby jego życie było bańką. – Nie chodzi o to, że życie jest bańką. Gdyby tak było, jej przekłucie skutkowałoby śmiercią, a ty masz na myśli iluzję, ochronę. Zatem Ren czuł się, jakby całe życie trwał zamknięty w ochronnej bańce.

Po wielu latach nauczania Geninów i wychowywania córek jego cierpliwość i spokój były nikłe. – Już o tym pisałaś i nadal nie kupuję tej utraty cierpliwości.

- Zakułaś mnie w klatkę! – odparł zły. – Zakuwa się w dyby, kajdany… w klatce można zamknąć, uwięzić. I naprawdę nie wiem, o co Neji się tak wścieka. Ucierpiała tylko jego duma. Już wcześniej był przywiązany i zakneblowany, a główną przeszkodą w jego uwolnieniu były pieczęcie ograniczające dostęp drużynie, nie klatka stworzona przez Makedę. To tylko śmieszna, symboliczna przeszkoda.

Był zdruzgotany zachowaniem i postawą swojej młodszej córki. – Nie eksponuj, opisz tak, bym sama wyciągnęła wniosek, o który ci chodzi.

- Dobrze się czujesz? – spytał chłopak z długimi włosami w seledynowym odcieniu zielonego spiętych senbonami wysoko na czubku głowy. – Senbon. To się nie odmienia. Jeden senbon, dwa senbon (a nie senbony), trzy senbon itd.

Mężczyzna tylko szerzej otworzył oczy ze zdziwienia, ale tylko przytakną[ł] i uspokoił się. – Prawie jak pacjent na oddziale psychiatrycznym. Raz publicznie wpada w furię, chwilę później uspokaja się, bo ma misję do wykonania. To tak absurdalne, że nie wiem, co możesz zrobić poza napisaniem od nowa wszystkich dotychczasowych scen, w których się on pojawia. Tak źle stworzyłaś tę postać, że naprawdę jestem pod wrażeniem. Niestety, nie tym pozytywnym. Rozumiem, że mógł się publicznie zdenerwować, ale czy wyżywałby się na młodszej córce w obecności shinobi z innych Wiosek? No nie.

Z kolei egzaminy służyły między innymi zacieśnianiu więzi pomiędzy nacjami, poznaniu możliwości shinobi w ramach rywalizacji. Jak takie rodzinne dramaty wywlekane przy kilku innych Wioskach świadczą o Konohagakure? Jasne, Neji mógł się zdenerwować na Makedę. Hej, zamknęła go w klatce! Jakkolwiek głupie by to nie było, na pewno trafiło w jego dumę. Co w takim razie mógłby zrobić? Lakonicznie rzucić, że jej działania naraziły na niebezpieczeństwo jego i drużynę (co przecież niewiele mówi pozostałym geninom w pobliżu) i dodać, że porozmawiają o tym w domu.  

Westchnął głęboko, stojąc na schodach do jego domu. Nie było go tu miesiąc. – To kolejny element, który nie ma dla mnie żadnego logicznego uzasadnienia. Renowi prawie nic nie było. Trochę go potłukli, Kōsuke wyrył mu swoje imię na plecach (którego Ren nie chciał medykom pokazać, więc to pewnie odpada), ale poza tym nic mu przecież nie dolegało. Zatem w jakim celu miał siedzieć w szpitalu aż miesiąc? Najbardziej rozwleczona diagnostyka z awarią systemu po drodze zajęłaby najwyżej dwa tygodnie.

Na pewno Setsu[,] pomimo zdania tego etapu, nie będzie uczestniczył w walkach, które odbędą się za pięć dni.

Wspólne zdjęcia na komodzie. Wziął do ręki jedno z nich. To było najmłodsze. – Zdjęcie było najmłodsze? Raczej nie. Mówimy tak o ludziach lub zwierzętach. Zdjęcie mogło być jednym z nowszych lub niedawno zrobionych.

Upamiętniało chwilę, gdzie wszyscy razem odprowadzali Lena na pierwsze zajęcia w Akademii. – Kiedy lub w której. Gdzie oznacza lokalizację, dokąd – cel podróży.

Kobieta była też jego wychowawczynią i pamiętał[,] jaka może być okropna, jak się postara.

Trzasną[ł] tylko drzwiami[,] opuszczając dom.

Nawet nie zdążył się przeprać po Egzaminie[,] ani odespać zarwanej nocy. – Przebrać.

Bezgłośnie przeszedł przez salon do kuchni i wziął sobie picie z lodówki. Wziął zim[n]y prysznic w łazience i już wyciszony skierował się do swojego pokoju. Kiedy otworzył drzwi[,] zobaczył leżącą na jego łóżku Makedę, którą oświetlało światło księżyca.

Miała rozpuszczone włosy oraz szare, krótkie spodenki i bluzkę na ramiączka[ch].

Wiem, że jakbym jeszcze raz pokłóciła się z ojcem[,] to pokazałabym swój Byakugan, a potem zaczęła atakować.

Dlaczego to Len musiał właśnie umrzeć? – Dlaczego to właśnie Len musiał umrzeć?

Ostatnie tragiczne wydarzenia na górze Hokage i spora selekcja już na pierwszym etapie zamiast odstraszyć widzów, to jeszcze bardziej ich przyciągnęła. – Wiem, że potocznie to wkleja się w takich właśnie miejscach, ale pewnie sama widzisz, że takie zdania nie wyglądają dobrze. Ich usunięcie nie zaburzy przekazu, a na pewno odbiór tekstu przez czytelnika znacznie na tym zyska.

Nie był wstanie na niego spojrzeć. – W stanie.

Obwiniał go o śmierć Lena i nie ważne, jak ten próbowałby się tłumaczyć (...). – Nieważne.

O dziwo Sakura też go nie odwiedzała, mimo że pracowała w tym samym budynku. – Dobrze, że o niej wspominasz. Od początku nie było ani jednej sceny z Sakurą. Napisałaś już o pozostałych rodzicach głównych bohaterów, ale o Sakurze jedynie kilka razy wspomniałaś, że pracuje.

Schodząc po schodach[,] Ren całkowicie się zamyślił.

Miał szeroko otworzone oczy i całą swoją postawą wyrażał uległość do mężczyzny. – Czyli?

Czarnowłosy uśmiechną[ł] się ty[l]ko[,] pewny siebie.

Zdaję Egzamin[,] tak jak ty (...).

Zlecił ci w końcu… - Uzumaki opuścił głowę w dół. – A da się opuścić w górę?

Co prawda nie wiele i nie czuł, żeby zrobił jakikolwiek progres jednak dawał z siebie wszystko. – Niewiele.

(...) przerwał, zastanawiał się[,] czy się nie zagalopował. – Albo od zastanawiał zacznij nowe zdanie, albo zrób z tego zastanawiając. Skoro te dwie czynności odbyły się w tym samym czasie, nie możesz pisać, jakby jedna następowała po drugiej, a to właśnie wynika z obecnego zapisu.

Ren tylko patrzył na sylwetkę czarnowłosego, nie mogąc otrząsnąć się z amoku. – No nie. Amok to stan silnej euforii lub agresji, ewentualnie stan agresywnej depresji połączony z manią mordu (jak podaje SJP PWN). Jeśli Ren był nim zafascynowany, to podczas rozmowy mógł być w transie, nie w amoku.

Mamy odpowiedź. Okazuje się, że rzeczywiście nie pominęłaś trzeciego etapu, jedynie spaprałaś pierwszy. Mam nadzieję, że tym razem zadbasz o sceny walki, bo, jak wspominałam, dotychczasowe potraktowałaś po macoszemu.

Myślę, że obie mamy dość przykładowych błędów. Od kolejnego rozdziału nie pojawi się żaden poprawiony przecinek, uwaga o pomylonym podmiocie, literówka, błąd ortograficzny czy inne krzaczki, które namiętnie stawiasz. Do tego wszystkiego wrócę w podsumowaniu. Na tę chwilę… jest mi przykro. Wiele obiecywałam sobie po tej ocenie. Miałaś od groma czasu, by poprawić rozdziały z najgorszych błędów, które wynikają wyłącznie z lenistwa. Po przeczytaniu dotychczasowych mogę śmiało powiedzieć, że najpewniej nie doczekały się one nawet drugiego czytania. Szanuję zarówno twój, jak i mój czas, dlatego w następnych częściach skupię się na wypisywaniu błędów merytorycznych.

Rozdział 9 – Walka na Każdej Płaszczyźnie

Jun mógł startować w Egzaminie, ale do czasu oficjalnego rozpoczęcia nie chciał się ruszać z pokoju, gdzie na razie nie było nikogo oprócz nich. – Ale właściwie z jakiej racji? Ojciec wciągnął go do drużyny, w której jest balastem, choć chłopak nie zdał Akademii. Nie jest geninem, więc nie może być chūninem. Pal licho wewnętrzne zasady wioski. Egzamin jest międzywioskowy, to by nie przeszło.

Podobno syn samego Kazekage pokonał jedyną drużynę z Wioski Ukrytej w Śniegu, bo myślał, że oni porwali jego sensei’a (...). – W twoim opowiadaniu synem Kazekage nie jest jakiś tam Chase (skąd u ciebie mania wprowadzania amerykańskich imion do opowiadania o charakterze japońskim?), tymczasem przybranym synem Gaary był Shinki. Wiem, że twoje opowiadanie powstało przed ekranizacją Boruto, ale ta informacja była przecież wcześniej dostępna w mangach. A nawet jeśli chcesz pozostać przy swoich własnych postaciach, jak w przypadku pozostałych bohaterów, to warto pomyśleć o imionach odpowiadających miejscu akcji. Konoha nie jest jednym ze stanów USA.

Wszyscy uczestnicy stanęli przed Sasuke w rzędzie. Za nimi wiwatował tłum, który Uchiha uciszył podniesieniem ręki. – Pisałaś, że to była arena. W dodatku miejsc siedzących znacząco przybyło po dofinansowaniu z innych Wiosek. Obstawiałabym więc, że widzowie byli rozstawieni wokół, a nie tylko za plecami ustawionych w rzędzie dzieciaków.

Nie możecie jednak nikogo zabić ze względu na to, jak dużo osób zostało zranione w poprzednich etapach. – Czyli gdyby Setsu nie wysadził tuneli, mogliby się pozabijać na arenie? Pocieszające.

– Niech wystąpią po kolei osoby, które wywołam!

Wszyscy kiwnęli zgodnie.

- Ash Uchiha! – Ale wiesz, że na listach zapisuje się ludzi w kolejności alfabetycznej według nazwisk, a nie imion?

Poszedł na pierwszy oddech. – Na pierwszy ogień.

Ren prawie wybuchnął ze śmiechem, patrząc jak Uchiha morduje w myślach czarnego kota Asoki. – Jeśli nie próbował mordować tego kota wzrokiem, to Ren nie mógł nic o tym wiedzieć. Chyba że jednak czyta w myślach. Już mu się to w poprzednich rozdziałach zdarzało.

Wszystkie wioski wiedziały, że jest uczniem samego Naruto, Sharingan opanował już w Akademii, którą zdał rok później niż inni przez to, że podróżował przez ten czas z ojcem, a w wieku 13 lat zapieczętowano w nim dwuogoniastą bestię - Matatabi z Wioski Ukrytej w Chmurach. – Liczby w tekście zapisujemy słownie.

- Gyatamaru!

(...)

- Hane!

(...)

- Kōsuke! – Kolejna niewiadoma. Dlaczego figurują u ciebie postaci, które nie mają nazwisk? W oryginalnym uniwersum w Konohagakure było kilka takich osób, ale zazwyczaj miało to jakiś powód. Taki Sai został wychowany w Korzeniu, nie przynależał do żadnej rodziny, a później przejął nazwisko Ino, z którą się ożenił. Pozostałe przypadki dotyczyły bohaterów, którzy nie byli nawet na drugim planie, jedynie pojawiali się epizodycznie, ich nazwiska nie miały większego znaczenia lub po prostu ich nie posiadali. Ty nie wybrałaś nazwisk swoim bohaterom, bo…?

Była członkinią drużyny sensei Temari. Miała błękitne, kręcone włosy. – Wiesz, dlaczego kolor włosów Sakury był taki niezwykły? Bo odmienne barwy nie zdarzają się w tym uniwersum tak często, jak w niektórych anime. Obejrzyj kilka losowych odcinków. Zdecydowana większość postaci ma kolory włosów i oczu zbliżone do naturalnych. Odcienie żółtego to tak naprawdę odpowiednik naszego blondu. Pomarańczowe, czerwone czy bordowe, jak u Gaary i Kushiny, to po prostu różne tonacje rudości. Zdarzał się fioletowy, zielony, granatowy czy właśnie różowy, jak u Sakury, ale to nie były częste przypadki. Zróżnicowanie występowało przede wszystkim pomiędzy wioskami. Jeśli się przyjrzysz mieszkańcom, zauważysz, że w Kumogakure charakterystycznym kolorem włosów był jasny blond, niemal biel. W Sunie królowały brązy, rudości. Wynikało to w dużej mierze ze zróżnicowania geograficznego. Shinobi musieli wtapiać się w otoczenie. Tymczasem u ciebie co druga postać ma albo fiołkowe oczy, albo ciemnozielone włosy. Wszyscy są ładni lub piękni. Czekam z utęsknieniem na postać, która wyłamie się z tego wyidealizowanego i jakże wyjątkowego schematu.

Rozdział 10 – Brak Wiary

Rozdziały są coraz krótsze, co jest wyraźnie widoczne. Początkowe miały dziesięć, ten już tylko pięć. Nie wiem, czy zwróciłaś na to uwagę.

Sama nie chce zaprzeczać sobie – podpuszczała dziewczynę. – Przecież chodzi o to, że Azula nie zaprzeczyła słowom Hane. W jaki więc sposób Azula nie chce zaprzeczyć sobie? Jak już, to nie chce zaprzeczyć słowom przeciwniczki Asoki.

Asoka poczuła ukłucie w sercu, za które się złapała. – Serce jest w klatce piersiowej, pod mostkiem. Asoka jeszcze nie zaczęła walczyć, więc raczej nie grzebała sobie pomiędzy płucami.

Rozpuściła swoje piękne, blond włosy związane wcześniej w ciasny warkocz i poprawiła grzywkę opadającą jej na szare oczy.

Pokazała, że urodą dorównuje Azuli, jak i swojej matce. Miała siateczkową bluzkę, a na niej jasnoróżowy top i czarną spódniczkę z wysokim stanem odsłaniające długie nogi. Na jej policzkach znajdowały się namalowane różowe kły.

Poprawiła opaskę na szyi.

- Teraz możemy walczyć! – krzyknęła i ustawiła się w pozycji bojowej. – Pamiętasz może scenę, w której Sakura ścina swoje włosy kunaiem w trakcie walki? Miało to pokazać nie tylko jej poświęcenie – w końcu zapuszczała włosy z myślą o Sasuke, o którym krążyły plotki, że podobają mu się długowłose dziewczęta – ale również względy praktyczne. Dla kunoichi na wczesnym etapie szkolenia, gdy jeszcze nie umie dobrze walczyć, długie włosy są dużą przeszkodą. U ciebie zaś chyba nie ma ani jednej krótkowłosej shinobi. Wszystkie powiewają swoimi długimi, rozpuszczonymi kłakami i najwyraźniej żadnej nie przeszkadza to w walce.

Rozumiem, że w przypadku tej sceny miało to znaczenie symboliczne i chciałaś pokazać, że Asoka może być równie ładna, co jej przyjaciółka Azula, ale czy w tym celu nie mogłaś od początku ubierać młodej Inuzuki w jakiś długi płaszcz do kostek, który równie symbolicznie zrzuciłaby przed walką? W końcu stale podkreślasz jej nieśmiałość i niepewność. W związku z tym pasowałoby do niej okrycie stroju, skądinąd dość wyzywającego, długim płaszczem.

Pierwsza walka za nami. Muszę przyznać, że poszła ci nieco lepiej od leśnej sceny z Renem. Zawarłaś więcej ruchów, były precyzyjniejsze od tego, co tworzyłaś wcześniej. Zobaczmy, jak pójdą ci kolejne. Wciąż brakowało konkretnych technik, ale może przyjdzie to z czasem.

Rozdział 11 – Siła i Słabość

Jakby posiadł tajemnice, które go przewyższają. – Na pewno o to właśnie ci chodziło? Bo z kontekstu wynika raczej, że Ren posiadł tajemnice, dzięki którym jego umiejętności mogą przewyższać umiejętności rywali.

Czerwonowłosy raz nie zdał. Potrafił się nieźle bronić i używać katany jak Ren. – Czy w scenie walki w lesie nie pisałaś, że Ren dopiero tę katanę dostał i jeszcze nie potrafił się nią posługiwać?

Wszyscy posiadali unikalne umiejętności. Mieli ogromne pokłady chakry. – Na poziomie geninów? Wątpliwe.

Wiedział o tym, że Kazekage panował nad piaskiem przez to, że miał w sobie jednoogoniastą bestię (...). – Ale nie miał. Przypominam, że Shukaku został z Gaary wyciągnięty przez Akatsuki. Kazekage żyje tylko dlatego, że Chiyo użyła zakazanej techniki, by go wskrzesić, przelewając mu swoją chakrę i tym samym oddając za niego życie. Ostatnim jinchūriki Shukaku był Naruto.

Zresztą Gaara nie panował nad piaskiem z powodu Jednoogoniastego. Jego typem natury jest między innymi uwolnienie ziemi i uwolnienie wiatru, co najczęściej jest kwestią dziedziczną. W związku z tym jasne, Ichibi trochę mu pomagał, na pewno udzielał swojej chakry i go chronił, ale nie odpowiadał za techniki, których Kage się nauczył, poza panowaniem nad naturą magnesu – ta jest charakterystyczna dla jinchuuriki Shukaku, ale przecież nie o niej mowa.

Ash wziął jednego kunaia i przejechał nim po ramionach, plecach, brzuchu, klatce piersiowej i całych nogach. Jego ciało pokrywała teraz krew, a bandaże zaczęły przesiąkać. – Wiem, że postawiłaś na efekt i zdecydowanie ci się udało. Zboczenie zawodowe jednak podsuwa mi pewną wątpliwość. W ten sposób Ash szybko się wykrwawi. Zwłaszcza, jeśli używa natury wody. Ogólnie pomysł imponujący, ale rany zmieniłabym na nacięcia, by nie zalewał się tą  krwią, a jedynie mógł dzięki niej aktywować ukryte pieczęcie (przy okazji – jak pisałam, do uwolnienia zapieczętowanej w bandażu broni nie jest potrzebna krew; w przypadku pieczęci zlokalizowanych w samej skórze młodego Uchihy ma to jakiś sens).

Nadal bardzo mylisz podmioty. W scenach walki nie tak łatwo zorientować się, kto wykonuje opisywany ruch. Wciąż również niepotrzebnie dodajesz opisy ubioru postaci. Czy naprawdę uważasz, że to potrzebne? Który już raz piszesz o kamizelce Chase’a?

Rozdział 12 – Żywioł

- Ash może już nigdy nie być w stanie korzystać z chakry – przerwał na chwilę, widząc zmieniające się emocje na twarzy Katona. - Widziałem jego obrażenia (...). – Nie wiem, co to za bzdura, ale mam nadzieję, że to tylko gra na zwłokę Chase’a, a nie twoja niewiedza. Kinjutsu są wprawdzie zakazane, jak nazwa wskazuje, ale głównie dlatego, że najczęściej pogwałcają prawa natury lub szkodzą samemu użytkownikowi. W większości Wiosek jednak nie są wyciągane żadne konsekwencje z tytułu ich stosowania. To po prostu nie jest mile widziane.

Nie rozumiem wymiany zdań pomiędzy Katonem i Ryo. Bardzo możliwe, że próbowałaś coś wprowadzić, ale równie możliwe, że znów poplątałaś coś w fabule i podmiotach. Proszę, zwróć szczególną uwagę na ten właśnie fragment, gdy będziesz wprowadzać poprawki.

Równie myląca jest dla mnie relacja Rena z Kōsuke. Wspominałaś, że nie planujesz tworzyć z tego wątku homoseksualnego romansu, ale powinnaś być świadoma, że przez takie sceny, w których prezentujesz ich bliskość i wzajemne oddziaływanie, właśnie taki rozwój wypadków sugerujesz. Jeśli tego nie planowałaś i nieco cię poniosło, pomyśl nad poprawkami tych właśnie scen.

Rozdział 13 – Stłamszone Uczucia

Z rozdziału na rozdział tekstu jest coraz mniej. Ten ma ledwie cztery strony, w dodatku z interlinią 1,5. To spora różnica. Czy pod koniec ograniczysz się do dwóch stron?

Pamiętajmy, że to tylko Egzamin i wszyscy możemy zdać.  – Błąd. Egzamin polega właśnie na tym, że niektórzy go oblewają. Za to wszyscy mają szansę go zdać.

- Asoka… lepiej się nie wtrącaj w ich sprawy – pouczyła Azula, odgarniając długie włosy. Inuzuka zamknęła usta i opuściła głowę potulnie. Cały czas była jej podnóżkiem. – Musisz o tym wspominać przy każdym ich dialogu? Gdyby wyciąć z rozdziałów wszystkie powtórzenia, które produkujesz na potęgę, nie zostałoby wiele tekstu.

Ash może już nigdy nie być w stanie korzystać z chakry, prawie zabił się zakazanymi technikami. – Aaa, czyli to jednak twoja niewiedza. Zatem nie, zakazane techniki nie oznaczają, że ktoś nie będzie mógł używać chakry. A gdybyś nawet poparła to fabularnie jakimś nowym prawem ustalonym po wyczynach Kabuto z Kuchiyose: Edo Tensei, to pragnę zauważyć, że Naruto byłby strasznym hipokrytą, zgadzając się na coś takiego, skoro sam stworzył jedną z technik Kinjutsu (Fūton: Rasenshuriken).

Patrzyła, jak czas przerwy się kończy, a do loży wchodzi między innymi wszyscy sensei’owie i Ren.

- Byłam u Ryo – powiedziała Temari do swojej drużyny (...). – A pozostałych to niby gdzie wcięło? Sensei powinien być razem ze swoją drużyną, tymczasem wszyscy dorośli tajemniczo znikają, by młodzież mogła się pokłócić i trochę sobie pogrozić. Odpowiedzialnie.

Uwięziła własnego ojca w lodowej klatce. Przez nią właściwie Setsu ucierpiał. – Wybacz, ale ani razu nie próbowałaś uzasadnić tak abstrakcyjnej myśli. W jaki sposób użycie wybuchowej notki przez Setsu jest powiązane ze stworzeniem lodowej klatki przez Makedę? Setsu użył tej notki, by ściągnąć Nejiego. Ich sensei był przytwierdzony gdzieś u góry, a dostęp do niego nie był ograniczony przez klatkę, lecz przez tajemnicze pieczęcie, które uniemożliwiały drużynie przedostanie się powyżej określonej wysokości. Zatem jakim cudem Azula i Neji powiązali tę notkę z klatką? To w ogóle nie ma sensu.

Na jej udzie pojawiło się płytkie cięcie, z którego nawet nie popłynęła krew. – Azula jest tak niezwykła, że nawet nie krwawi? Marysuizm w czystej postaci.

Mam wietrzną naturę i wykorzystam ją lepiej niż Ryo, Makedo. – Wspominałam coś o tym, że techniki użytkowania żywiołów przechodzą z pokolenia na pokolenie? O ile więc Azuli nie adoptowano, mało prawdopodobne, by posługiwała się naturą wiatru. Tenten specjalizowała się w broni, nie żywiołach. Neji posługiwał się ogniem, wodą i ziemią. Po kim więc Azula miała odziedziczyć naturę wiatru? Po listonoszu?

Czarnowłosa zaczęła się obracać i wręcz tańczyć z wstęgami lodu. – Właściwie dopiero teraz przyszło mi do głowy, że nigdy nie wspominano, by możliwe było takie wykorzystanie natury wody. Jej użytkownicy mogą zmieniać jej gęstość i lepkość, ale zazwyczaj nie dotyczy to stanu skupienia. Jedyną znaną techniką odbiegającą od tego, jest Kirigakure no Jutsu. Techniki wykorzystujące lód należą do natury lodu, której użytkownikami są przede wszystkim mieszkańcy Yukigakure. Poza tym natura lodu łączy w sobie naturę wody i wiatru, a, jak już ustaliłyśmy, w przypadku Makedy natura wiatru nie mogła być dziedziczona z żadnej linii rodowej.

- Nie oddam ci moich oczu! – krzyknęła Makeda, łapiąc za rączki sierpów.

- Nie chcę ich – odparła szybko Azula z beznamiętnym wyrazem twarzy.

- Ale ojciec mi je zabierze i da tobie – Makeda zaczęła szybko oddychać, już nie mogła kontrolować swojego żalu i rozszalałych emocji. (...)

Azula gwałtownie zbladła i z przerażeniem spojrzała na ojca na loży. Neji stał ze złożonymi rękami, a jego twarz była… zawiedziona? (...) Uważał, że to ona powinna odziedziczyć Byakugan, a nie Makeda, która przynosi mu tylko niezadowolenie. – Dobra, zaczęłam rozumieć, dlaczego Makeda nie chciała mówić rodzinie o przebudzeniu Byakugana. Tylko jak, do licha, Neji mógł być zawiedziony i cokolwiek planować, skoro jego młodsza córka utrzymywała swoje umiejętności w tajemnicy?

Neji od razu zeskoczył z loży i wziął córkę na ręce. Spojrzał na nią łagodnie, wiedział, że nie była niczemu winna i gdyby Makeda nie ukrywała Byakugana, to natychmiast opracowałaby odpowiednią strategię i wygrała. – Pogubiłam się już. Neji wiedział o Byakuganie Makedy? Przez wszystkie dotychczasowe rozdziały utrzymywałaś, że świadomi zdolności młodszej Hyūgi byli tylko członkowie jej drużyny. Zatem Neji nie mógł planować odebrania Byakugana Makedzie i oddania go Azuli. Gdyby jednak o wszystkim wiedział, mógłby ostrzec Azulę, by była przygotowana na ewentualną walkę podczas egzaminu. Jesteś świadoma, ile nieścisłości naprodukowałaś w swoim opowiadaniu?

Rozdział 14 – Ukryty Potencjał

Mogłaś zablokować jej chakrę na całe życie. Jesteś potężniejsza niż ktokolwiek w klanie Hyūga. – Nie, nie jest. Dotąd wykorzystała jedną, podstawową technikę klanową. Której właściwie nie powinna znać, skoro nikt jej tego nie uczył. Właśnie – skąd ją znała, jeśli utrzymywała w tajemnicy posiadanie Byakugana? Księgi klanowe zazwyczaj są pilnie strzeżone, technik nie rozpowiada się na lewo i prawo.

ANBU niczego się nie dowiedziało, a nie zamierzała prosić o pomoc klanu Yamanaka, aby ci weszli do umysłu Rena i spróbowali zidentyfikować porywaczy czy nawet zabójcę Lena. – Tylko że Hinata była obecna podczas zabójstwa Lena. Nie może wiedzieć, co działo się później z Renem, zatem nie wie, czy jej jedyny żyjący syn widział ich twarze. Nie wie również, czy interwencja klanu Yamanaka cokolwiek by zmieniła, a ty piszesz, jakby zidentyfikowanie napastników poprzez grzebanie Renowi w mózgu było oczywiste i Hinatę powstrzymywało tylko jej własne sumienie.

Weszli do pustej sali, a ta zamknęła szybko i cicho drzwi, a następnie oparła się o nie, czując że traci grunt pod nogami.

- Nie poznaję go, Neji-nii-san – powiedziała smutno Hinata, spoglądając w podłogę. – Jasne. Hinata dopiero co była świadkiem, jak jej bratanica krzyczy w obecności najważniejszych osobistości o odebraniu jej Byakugana przez ojca, a pierwsze, co mówi Nejiemu, to jak bardzo zmienił się jej syn w ostatnim czasie. Przy okazji wysnuła ten wniosek po jednej jego wypowiedzi, bo wcześniej się z nim praktycznie nie widziała. Logika umarła.

Junowi niewiele to pomogło, ponieważ poczuł jak starszy chłopak chwyta do za ręce i unosi do góry. Wrzasnął i zemdlał z bólu.

Kōsuke uśmiechnął się. Wykonał swoją robotę. Piękny znak K na wewnętrznej stronie lewej ręki chłopaka. – Nie było ani jednego momentu, w którym chociaż byś zasugerowała, że Kōsuke znów coś komuś skrobie na skórze. Poważnie – czy to jakiś fetysz?

Jaki cel ma Sasuke w blokowaniu Sharingana najmłodszego syna? Przebąkiwałaś już coś o pieczęci w poprzednich rozdziałach, więc spodziewałam się, że ten wątek wypłynie, ale brakuje mi uzasadnienia. Mam nadzieję, że nie skończy się tak, jak z Byakuganem Makedy. Tamten wątek zabiły nieścisłości. Ten jeszcze ma szansę.

Rozdział 15 – Przepadłeś

Niecałe cztery strony? Naprawdę?

Naparł ponownie i chciał rozciąć jego drugi bok, jednak chłopak stale nie pozwalał się zranić (...). – Rozciął albo nie rozciął, dał się zranić albo nie pozwala na to. Zdecyduj się, bo fragment, iż nie pozwalał się zranić przeczy temu, że wcześniej już Ren skaleczył go kataną.

Kataną prawie czuł miękkość okalającego ciała. – I przebijając serce, nie natrafił na mostek i kręgosłup? Człowiek to nie poduszka na igły.

Zastanawia mnie, że Ren nie ma żadnych wątpliwości co do roli Kōsuke w tym całym przedstawieniu. Ślepo wierzy komuś, kto napadł go w lesie, wyrył mu imię na plecach, jakby był byle pniakiem oraz pośrednio doprowadził do śmierci jego brata. Tymczasem Ren drży sobie w jego obecności i zwierza się ze swoich myśli. Syndrom sztokholmski?

Poza tym na arenie dzieciak zabił Gyatamaru, choć wyraźnie było powiedziane, że to wbrew zasadom, a Sasuke ogłosił koniec walki. Zobaczmy, czy smarkacza spotkają z tego powodu jakieś konsekwencje, czy kolejny synek Hokage będzie miał taryfę ulgową.

Rozdział 16 – Reakcje

Nieco ponad trzy strony. Może przed końcem tomu rzeczywiście za rozdział będzie robił kwit z pralni.

Teraz, gdy już przekroczył jedną granicę, to stał się silniejszy. – Mógł czuć się silniejszy, ale nie sądzę, by zamordowanie rówieśnika czyniło z niego kogoś lepszego na jakiejkolwiek płaszczyźnie.

Kłóciła się, żeby młodszy brat nie szedł. Doceniał to.

Len i Gyatamaru nie byli jego winą. – Nie rozumiem. Piszesz o Hinacie – że nie oceniała Rena, pragnęła chronić Lena. Drugie zdanie to jednak jakiś żart. Śmierć młodszego brata może nie była winą Rena, ale chyba nie próbujesz mi wmówić, że jego winą nie jest również śmierć Gyatamaru? Zamordował go na oczach setek ludzi. To zdecydowanie jest jego wina.

Najwyraźniej Sakura – dyrektorka szpitala na wszystko pozwalała. – Mam taką szaloną myśl, że… mogła zwyczajnie o tym nie wiedzieć. Wierz mi, jeśli jestem na oddziale chirurgicznym na drugim piętrze, to nie mam zielonego pojęcia o pakowaniu kolejnych zwłok na internie trzy piętra wyżej. Sakura nie sprawdza każdej sali, czy przypadkiem pacjentom ktoś nie przeszkadza. I nadal irytuje mnie, że w ogóle o niej nie napisałaś. Ani jednej sceny, choć miałaś mnóstwo okazji, by zaangażować ją w akcję jako medyka. Kurka, w Konohagakure odbył się egzamin, na który zjechali się przedstawiciele wszystkich najważniejszych nacji! To był idealny moment, by wprowadzić Sakurę w jakąkolwiek scenę i ukazać jej relację z synami! Choćby to, że ma ich gdzieś, bo woli pracę, nawet jeśli w jej przypadku to niemożliwe, bo bliskich ceni sobie ponad wszystko. To nie pierwsza i pewnie nie ostatnia postać, którą kompletnie położyłaś.

Sam czuł obrzydzenie na myśl o tej jednej pieczęci, którą potrafił. O tej przeklętej Masce, którą musiał założyć. – Nie było żadnego Kinjutsu, które tworzyłoby jakiś rodzaj nieściągalnej maski. Jeśli potrafisz jakoś logicznie przekazać, w jaki sposób zostało to Jutsu stworzone – nie mam nic przeciwko. Jeśli to jednak według ciebie taki banał, jak pomachanie różdżką w Potterze i wymruczenie nazwy, to obawiam się, że nie wiesz, na czym opiera się tworzenie technik. Właściwie nie wiem, po co musisz to tak przekombinować. Zwykła maska nie wystarczy? W ANBU działało, ale Uchiha musi mieć wszystkie zabawki lepsze od kolegów z piaskownicy?

Rozdział 17 – Teraźniejszość

Pod rozdziałem przeczytałam notkę, że ponoć zawarłaś w nim w końcu jakiś fragment o Sakurze. Mam nadzieję, że potrafisz uzasadnić dotychczasową porażkę na tym polu. Lecimy.

- Tak i liczę, że odrywając się od tej rodziny nie zepsuję się jak matka. Podobno była bohaterką, medic-ninja oddaną samej Tsunade, pełną pasji, wrażliwą wojowniczką zakochaną i oddaną mojemu ojcu. – Odchylił głowę do tyłu jakby rozmyślał. – To widać na zdjęciach, słychać z opowieści. A teraz…

- Zmieniła się – przerwał Ren.

- Tak – podsumował szybko. -  Kamienna postać, nieczuła i podporządkowana. – I już? Sakura po prostu się zmieniła… bo tak?

Po prostu Uchiha zawsze był klanem zrodzonym z nienawiści. Był synonimem zemsty. – Nie do końca. Tak naprawdę o zemstę chodziło głównie Sasuke, gdy chciał być potężniejszy, by móc zabić Itachiego. Większość konfliktów z Uchihami w roli głównej było wynikiem dążenia do władzy. Zatem nie chodziło o zemstę, lecz o nabieranie mocy i wyniesienie klanu na piedestał. Kierowała nimi zazdrość i pragnienie posiadania, nie zemsta.

To był ten dzień. Planował to wszystko bardzo dokładnie. Chciał porozmawiać z ojcem o wszystkim. Zdradzić mu, co się stało po zabójstwie Lena, o Kōsuke, Amonie i Irie. O tym, co usłyszał o Sasuke. – Jeśli planował tę rozmowę tak skrupulatnie, to dlaczego piszesz o tym pierwszy raz? Dlaczego wcześniej utwierdzałaś nas w przekonaniu, że Ren nic nie powie ojcu, bo uważa, że to wina Naruto, iż Len nie żyje?

Potrzebował zrozumienia. – Czy nie łatwiej byłoby uzyskać to zrozumienie u matki? Nie wypytywała go o powód zamordowania jej ulubionego genina, więc wydaje się lepszą opcją niż ojciec, który do tej pory nie wykazał Renem nawet odrobiny zainteresowania, w dodatku jest Hokage, więc nie może palnąć Nie martw się, synu, jeden biedny genin różnicy nie robi, morduj dalej, tylko wróć przed godziną policyjną.

W klanie Hyūga urodziła się dziewczynka o różowych oczach – mówił Naruto. – O, patrz, kolejna o wyjątkowym kolorze! Pewnie ma też włosy o barwie bzu, co?

Jego szósty zmysł podpowiadał mu, że powinien teraz podsłuchać rozmowę. – Czyli dzieciak chciał porozmawiać z ojcem, by ten go zrozumiał, ale usłyszał fragment rozmowy i jego szósty zmysł zwany wścibstwem kazał mu paść plackiem przed drzwiami, by podsłuchiwać?

Był niemal pewny, że został rozpoznany. Uchiha wiedział, że on tutaj jest. – Na podstawie czego Ren wysnuł taki wniosek? Sasuke nie powiedział niczego, co sugerowałoby, że wie o dodatkowym słuchaczu. Dobrze, że Ren czuje się odkryty, ale warto sprawić, by miał ku temu jakiś powód. Inny niż leżenie na podłodze pod drzwiami biura dwóch Kage (którym najwyraźniej ten cały pokój stępił zmysły, skoro nie wiedzą, że podsłuchuje ich jakiś dzieciak).

Szybko młody Uzumaki zapomniał o swoim pragnieniu wyjaśnienia wszystkiego ojcu. Najwyraźniej blednie to w porównaniu z alternatywą, jaką jest udanie się pędem do Kōsuke i opowiedzenie mu wszystkiego, co usłyszał.

Makeda posiadała bardzo silnego Byakugana. Ukrywała to cały czas. Okłamywała innych, knuła i doskonaliła się. Jej ojciec był silny, prawdopodobnie ona go przewyższy. – Ale skąd ten wniosek właśnie u Shikamaru? Taka myśl ujdzie jeszcze u młodszego pokolenia, które żyło wyłącznie w czasach pokoju i prawdopodobnie nawet nie zna prawdziwych możliwości swoich rodziców. Shikamaru wie, co potrafi dobrze wyszkolony użytkownik Byakugana. Neji był przygotowany zdecydowanie lepiej niż tylko dobrze, a Makeda uczyła się sama – mogła opanować podstawowe techniki, jeśli cudem dorwała traktujące o tym zwoje, ale, jak już wspomniałaś przy okazji rozmowy Naruto i Sasuke, w rodach nie jest wcale takie nietypowe. W gruncie rzeczy dotąd zaprezentowane umiejętności Makedy, która nawet w czasie egzaminu nie miała wielkiego pola do popisu, nie wykraczały poza poziom, jaki już dawno mogłaby osiągnąć, gdyby ojciec ją wspierał.

Nielegalne jutsu… – Tworzenie pieczęci w swoim ciele było zakazane, ale nie nielegalne. Chyba że coś zmieniłaś w prawie, ale wtedy warto o tym wspomnieć, prawda?

Ale… żałował, że nigdy nie umówił się z Temari. Nara pokręcił głową, musiał się skupić. Miał ważniejsze rzeczy niż pobyt tej dziewczyny w Wiosce. – Zdaje się, że na tym etapie Temari jest już kobietą, a nie jakąś tam nastolatką. Zwłaszcza, że w oryginale była starsza od Shikamaru o jakieś trzy lata.

– Naucz mnie Byakugana.

Shikamaru w tym czasie podszedł do nich.

- Do zrobienia, ale potrzebujesz kogoś jeszcze – dodała i wstała, żeby powitać sensei’a. – Do zrobienia? DO ZROBIENIA? Kekkei genkai to nie jest coś, co da się zrobić. Albo je masz i w swoim czasie przebudzisz, albo nie masz i nijak się tego nie nauczysz. Nawet Kakashi znany jako Kopiujący Ninja nie mógł kopiować technik tzw. ograniczenia linii krwi.

Poniekąd umotywowałaś w tym rozdziale działania Sasuke, o które Ren go podejrzewa. Muszę przyznać, że one do mnie jak najbardziej przemawiają. Identyczna myśl naszła mnie podczas oglądania serii Boruto, kiedy Himawari przebudziła Byakugana, bo podarł się jej ulubiony pluszak. Dzieciaki rzeczywiście nie miały większych szans na odpowiedni rozwój w czasach pokoju i cieszę się, że jako konsekwencję tego stanu rzeczy przedstawiłaś właśnie zanik największej chluby klanów – kekkei genkai.

Co do Sakury, to poległaś, niestety. Nie trafia do mnie, że ta wrażliwa dziewczyna mogła się zmienić w kogoś, komu zupełnie obojętne są losy bliskich jej osób tylko dlatego, że wyszła za Sasuke. Mogłaby mieć przez to lekkie trudności z okazywaniem emocji – ewentualnie. Tak diametralna zmiana musiałaby jednak wynikać z konkretnej sytuacji, jakiegoś większego zdarzenia. U ciebie go nie ma.

Rozdział 18 – Insynuacje

Uformowała lód tak, że stworzyła z niego siedzenia i stoliki. Mieli przynajmniej, gdzie odpocząć. – A nawet mogli przymrozić sobie tyłki do tych jakże wygodnych siedzisk! Nikt nawet nie pomyślał, że to może być podstęp i Makeda, która nawet nie powinna mieć takich umiejętności, w każdej chwili mogłaby cofnąć skutki swojej techniki? Jak się ona w ogóle nazywa? Krzesełka no Jutsu?

Nie zrozum mnie źle – świetnie, że bohaterowie rozwijają swoje zdolności. Pamiętaj tylko, że tworzenie nowych technik to nie jest byle pierdoła. Nie polega na tym, iż ktoś machnie ręką, wypowie nazwę jutsu i wszystko gra. Nie. Przypomnij sobie, jak trudne dla Naruto było opanowanie i doskonalenie Rasengana. Tymczasem w twojej twórczości postaci sypią nowymi sztuczkami jak z rękawa.

W sumie to bardzo często wspominał tamtą chwilę po Egzaminie na Genina. – To miło, że tak często wspominał swoje pierwsze morderstwo. Ponoć psychopaci tak mają. Szkoda, że nie masz na to żadnego poparcia w tekście. Kilka razy napomknął w myślach, że nie chce być mordercą. Ale przecież jest. I ani razu nie chodziło o Gyatamaru – zawsze o sumienie Rena. Poza tym to był egzamin na chūnina, nie genina. Aby zostać geninem wystarczyło zdać egzaminy wewnętrzne w Akademii.

Już czuł, że może zrobić więcej, że może bardziej skrzywdzić przeciwnika. – No faktycznie, nie chce być mordercą, a skrucha wylewa mu się uszami. Skrzywdzić bardziej niż przebić kataną na wylot?

Chodźcie na wodospad, Makeda właśnie go zamroziła. – Wodospadu nie da się zamrozić. Cały czas napływa do niego nowa woda. A wcześniej wspominałaś, że nad wodospadem jedynie stworzyła sobie krę do siedzenia na niej, późniejsze siedziska przygotowała na powierzchni stawu. Gdziekolwiek ten staw się znajdował.

- Powinniśmy mieć trening w sali, byłoby cieplej! – odezwała się Azula, gdy usiadła na lodowym krześle. – Zaraz tyłek mi zamarznie. – Gdyby było mi zimno i miałabym na sobie tylko kusą sukieneczkę, darowałabym sobie siadanie na krześle z lodu. Dlaczego zmuszasz swoje postaci do tak nielogicznych zachowań?

Asoka, mimo całej tej walki i wielu słów w czasie Egzaminu, wcale się nie zmieniła. Nadal była podnóżkiem Azuli. – Jeszcze raz, proszę, bo nie doczytałam… Mogłabyś chociaż poszukać innego określenia.

- Dobra, dzieciaki, ja już lecę – odezwała się nagle Temari. – Do zobaczenia potem, Shikamaru – powiedziała  szybko i skierowała się ku górze wodospadu.

- Pa, ciociu! – odpowiedział. Czuł się jakby zupełnie o nim zapomniała. – Najpierw parsknęłam śmiechem, bo z tekstu wynika, że Shikamaru nazwał Temari ciotką. Później zaczęłam rozkładać scenę na czynniki pierwsze i doszłam do wniosku, że miał to powiedzieć Chase. Sama widzisz, do czego doprowadził twój brak precyzji.

- Nejia dzisiaj nie będzie, więc ja będę obserwować walki drużyny jedenastej – dodała Hinata z uśmiechem. – No dobra, ale nadal nie otrzymaliśmy wyjaśnienia, w jakim celu właściwie drużyny mają ze sobą walczyć. Żaden z dzieciaków nie jest tym zdziwiony? Żaden z dorosłych nie rzucił, że to po to, by zabić nudę (Kirą! Kirą ją!) lub sprawdzić, czy genini nie spoczęli na laurach po egzaminie i nie zarzucili treningów? Nic? Zero? Null?

Setsu cały czas wydawał się ignorować Rena, a ten bardzo dobrze wiedział z jakiego powodu i nie było to spowodowane zabiciem Gyatamaru. – Czym innym mogła być spowodowana ta niechęć? O innych powodach nie wspominałaś. Mam nadzieję, że to nie jest tylko luźna uwaga, której nijak nie wyjaśnisz.

Czy ten rozdział miał doprowadzić do czegokolwiek poza przyłączeniem syna Kazekage do drużyny z Konohy? Politycznie nie ma to większego sensu, ale załóżmy, że ten cały pokój wszystkim zdrowo namieszał w głowach. Wciąż rozdział nie ma większego uzasadnienia poza kolejnym ukazaniem zapieczętowanego Sharingana Juna i promowania Chase’a. Pierwsze jednak robiłaś już wcześniej, a drugie dało się osiągnąć mimochodem w innej części. Pięć stron… po nic? Więc po co robić z tego osobny rozdział?

Rozdział 19 – Wybory

- Już nie będzie więcej Egzaminów, które sprawdzają umiejętności ninja. Od teraz będą sprawdzały, czy poradzą sobie na prawdziwych misjach – dopowiedział pokrótce Neji. – Ty tak na poważnie? Z egzaminu na chūnina usunęłaś część teoretyczną, zastępując to trwającym pół dnia rzucaniem shurikenami w członków swojej drużyny, a teraz z egzaminu na genina zrobiłaś zabawę w poszukiwanie skarbów? I wszyscy to popierają? Czuję, że nowa generacja shinobi będzie doskonała.

Sam o tym kiedyś marzył, żeby spalić szkołę, kiedy ojciec kazał mu chodzić na znienawidzone zajęcia z rzucania shurikenami, nigdy nie potrafił ich odpowiednio podkręcić, zdecydowanie lepiej czuł się walcząc kataną. – Powtórzę się, żebyś nie zapomniała o tym fragmencie podczas poprawek. W scenie rozgrywającej się w lesie pisałaś, że Ren niedawno otrzymał swoją katanę, jeszcze nie zdążył jej nazwać (co nastąpiło dopiero po zamordowaniu nią Lena), nie nauczył się nią porządnie walczyć. Spójrz:

Pomyśleć, że miał tę katanę od paru tygodni i nawet nie nauczył się nią poprawnie posługiwać. Pomyślał z nienawiścią, że już przynajmniej wie, jak ją nazwie. Kira, czyli zabójca.
W tym fragmencie sugerujesz, że miał tę katanę już w Akademii i wolał walczyć nią niż shurikenami. Która wersja jest prawdziwa?

- Ja przynajmniej nikogo tym nie zabiłem, Uzumaki – pochwalił się. Musiał mu jakoś dopiec, przynajmniej nie pozwoli, żeby ten się z niego tak po prostu nabijał.

Ren cały się spiął. Całe życie będą mu to wypominać? Zamierzał w przyszłości robić gorsze rzeczy. – Gwałcić, palić i mordować całe wioski! Skąd u Rena absurdalne przeświadczenie, że wszyscy powinni wybaczyć mu zamordowanie ich kolegi? Wbrew temu, co kilka razy sugerował, to nie to samo, co stracenie kogoś na misji. Widzisz różnicę pomiędzy uczciwą walką z przeciwnikiem i przegraną a utratą życia przez nóż wbity w plecy przez sojusznika? Prawdopodobnie tak. Dlaczego więc robisz idiotów ze swoich bohaterów?

- Teoria znacznie różni się od praktyki. Wszystkie Egzaminy przeszły reformę. Kolejny Egzamin na Chūnina będzie miał zupełnie inną formę - odpowiedział Shikamaru. – Ale teoria jest równie istotna, co praktyka. Gdybyś znała teorię, uniknęłabyś mnóstwa błędów merytorycznych w tym opowiadaniu. A co do reform, to zdaje się, że twoja wersja egzaminu na chūnina wyraźnie jakąś już przeszła.

Całkiem naturalnie wypadło przedstawienie uczucia pomiędzy Asoką i Katonem. Pięknie budowałaś ich relację przez większą część opowiadania, dzięki czemu nie wyglądała na wyciągniętą jak królik z kapelusza. Gdybyś tę samą konsekwencję stosowała, tworząc stronę emocjonalną pozostałych bohaterów – przede wszystkim Rena – wyszłabyś na tym dużo lepiej niż obecnie.

Rozdział 20 – Bój

Nieco ponad trzy strony. Ciężko nazwać to rozdziałem. Kwestię długości poszczególnych części na pewno omówię jeszcze w podsumowaniu.

Po chwili usłyszeli szczęk zamka i przekręcanego klucza. Drzwi otworzyły się, a w nich pojawiły się cztery uczennice Akademii. – W poprzednim rozdziale napisałaś, że drzwi zostały dodatkowo zastawione regałem…

Drzwi były zasłonięte regałem, na którym stała butelka wody i przeklęte pomarańczowe słomki, jak Ren zauważył.

Dziewczyny kiwnęły głową i wzięły ich po za ręce i nogi. – Przecież obaj byli ciasno obwiązani zwojem, który został odpowiednio zapieczętowany przez Shikamaru. W jaki sposób mogły więc wziąć ich za ręce i nogi, ot tak wynosząc z pomieszczenia?

- Czekam na to – zakończył Setsu z uśmiechem i poszedł do Katona kłócącego się z Chase’em. – Nie opisałaś momentu, w którym ktokolwiek uwolnił ich z zapieczętowanych zwojów. To nie tak, że sami mogli je na sobie podrzeć i odejść jak gdyby nigdy nic. Dlatego gdy piszesz, że Setsu odszedł do kolegów, oczami wyobraźni widzę, jak związany do nich skacze, nadal w postaci sajgonki.

Rozdział 21 – Bunt

Ren pokręcił głową, musiał się skoncentrować. Nie powinien był pamiętać o tej chwili, ale jednak ostatnio… coraz częściej o niej myślał. – O wszystkim coraz częściej myśli, a jakoś tekst tego w ogóle nie oddaje.

Uzumaki skierował swoją chakrę do stóp i zwiększył swoją szybkość. Ostatnio ćwiczył taijutsu. – Więc dlaczego tego nie wykorzystuje? Sam przyznaje, że z kataną nie idzie mu najlepiej. Trenował taijutsu, ale śladu po tym treningu w walce nie widać. Robi jakiś unik, trochę pobiega, ale taijutsu nie polega na użyciu chakry do zwiększenia prędkości. Chakra wykorzystywana jest do technik genjutsu. W połączeniu z taijutsu – będzie to ninjutsu. Czy właśnie ninjutsu trenował Ren?

Ren czuł się zażenowany. Przegrał. – Właściwie nazwałabym to remisem, ale zrobiłaś z tego porażkę Uzumakiego i na tym oparłaś resztę tekstu. Nie będę się więc sprzeczać o sam wynik, jednak kilkoma ostatnimi ruchami mogłabyś rozegrać to mniej dwuznacznie, by było jasne, że zwycięstwo należy do Setsu. Wystarczyło, by wytrącił katanę z rąk Rena i wskazał na przyklejone notki wybuchowe w momencie, gdy pozornie wygrywający Uzumaki sięgałby po dodatkową broń, na przykład kunaia.

Może i miał na plecach wyryte imię Kōsuke, ale to nie czyniło go silniejszym. – Czy swego przekonania o wzroście siły nie opierał przede wszystkim na zamordowaniu Gyatamaru podczas egzaminu? Teraz jako główny argument podajesz napis na plecach. Co w końcu pchnęło go do chęci sprawdzenia swoich możliwości w pojedynku?

Zamknął oczy, bo wiedział, że może się w nich kreować łza. – Łzy akurat powstają w gruczołach łzowych i wydostają się kanalikami łzowymi. Mógł więc zamknąć oczy, wiedząc, że jeśli tego nie zrobi, wbrew niemu popłyną z nich łzy.

Nie zostawiłaś wątku niechęci Setsu do Rena zawieszonego w próżni, a rozwinęłaś w coś niezbyt oczywistego, subtelnego i zdecydowanie interesującego. Brawo. Bardzo chciałabym poznać więcej szczegółów jej relacji. Widzisz? Zaciekawiłaś mnie, a nie napisałaś nic wprost. To znacznie lepsze od nagminnie stosowanej przez ciebie ekspozycji. Jednak to tylko podkreśla, że fascynacja Uzumakiego Kōsuke albo powinna mieć drugie dno, skoro takowe sugerowałaś poprzez treść, albo w ogóle nie powinna pojawić na tak intymnej płaszczyźnie, jaką stworzyłaś podczas egzaminu.

Rozdział 22 – Mroczny jak Noc

Biegiem ruszyli w stronę lasu i zaczęli przedzierać się przez gęste drzewa. Nie zostawiali najmniejszych śladów, by nikt nie mógł ruszyć w pościg. – Jeśli przedzierali się przez gęste zarośla, zamiast skakać po gałęziach jak wiele innych ninja, ich droga z pewnością była łatwo zauważalna. Po drodze zostawili kilka połamanych gałązek krzewów, przypadkowo odgarniętych suchych liści. Dobry shinobi zauważy to bez problemu.

I to właściwie wszystkie błędy merytoryczne, jakie znalazłam w ostatnim rozdziale. Sama więc widzisz, że z czasem jest ich coraz mniej. Pojawiło się jednak mnóstwo nieścisłości, z którymi walczyłam przez większość oceny. Załatanie tych wszystkich dziur wciąż jest możliwe, więc głowa do góry i przechodzimy do podsumowania, w którym postaram się wskazać, z czym masz największe problemy.

NARRACJA

Pomieszałaś narrację pierwszoosobową, trzecioosobową auktorialną (w ocenie wspomniałam o tym jako o narratorze wszystkowiedzącym) oraz trzecioosobową personalną. Jasne, narrację można zmieniać w obrębie opowiadania, ale trzeba umieć to robić i w dodatku pisać tak w sposób świadomy. Jeśli dotąd nie wiedziałaś, że masz problem z narracją, to o świadomym jej łączeniu nie może być mowy, prawda? Więcej na jej temat znajdziesz w artykule napisanym przez Skoiastel.

To, na co powinnaś zwrócić uwagę, to tzw. head-hopping oraz ekspozycja. O pierwszym z pojęć również przeczytasz we wcześniej podlinkowanym tekście. Co do drugiego, to sporo napisałam ci już w samej w ocenie. Szczegółowe informacje znajdziesz w artykule stworzonym przez Dhaumaire – TUTAJ.

W skrócie: określenie narracji to pierwsza rzecz, którą powinnaś zrobić, nim zabrałaś się za pisanie. Jeśli chcesz stworzyć dobrą historię, która wciągnie czytelnika, nie możesz wprowadzić go w chaos, w którym siłą rzeczy się nie odnajdzie. To jak z bałaganem w pokoju nastolatka – nawet jeśli on się w nim odnajduje, co w pierwszej kolejności zrobi osoba postronna po otwarciu drzwi? Ponownie je zamknie i wykona szybki taktyczny odwrót. Taki efekt chcesz uzyskać?

Czytając twoje opowiadanie, cały czas musiałam pilnować, do kogo należy wypowiedź lub myśl, czyimi oczami właśnie obserwuję rozwój wydarzeń. Przez błędy w narracji doszło do tak kuriozalnej sytuacji, jak wtedy, gdy sądziłam, że Skihamaru zwraca się do Temari per ciociu.

Odświeżając poszczególne odcinki anime, wpadłam na to, co może być przyczyną twojej formy relacjonowania wydarzeń – gdy w Naruto działo się coś niezwykłego, wystarczył kadr ukazujący daną postać i zaraz pojawiały się jej myśli, nawet jeśli rzeczywiście ich nie wypowiadano.

Musisz jednak wiedzieć, że w opowiadaniach zupełnie się to nie sprawdza.

Głównym bohaterem opowiadania jest Ren. Najbardziej komfortowe będzie więc przedstawianie większości wydarzeń z jego punktu widzenia. Interesować ma nas przede wszystkim młody Uzumaki, to jego rozwój chcemy zobaczyć. Pozostali bohaterowie stanowią tło, bodziec do tego rozwoju, ale protagonista pozostaje ten sam. Do niego powinna należeć lwia część relacji wydarzeń.

Uważam, że opowiadanie najwięcej zyskałoby na ujednoliceniu narracji do formy trzecioosobowej personalnej. Decyzja należy jednak do ciebie – to ty musisz sprawdzić, w czym czujesz się najlepiej.

POPRAWNOŚĆ

→ literówki

→ błędy interpunkcyjne – nie odróżniasz zdania nadrzędnego od podrzędnego, gubisz przecinki przed spójnikami, stawiasz je w przerwach oddechowych, co z pewnością nie jest dobrą metodą – o podstawach interpunkcji przeczytasz TUTAJ, a gdy już się z nimi zapoznasz, zapraszam cię TUTAJ

→ błędy ortograficzne – np. prostrzy

→ błędy składniowe – masz wyraźny problem z odróżnieniem, kiedy należy stosować dokąd, gdzie, w której, kiedy, ale najwięcej nieścisłości wynika z niewłaściwego szyku wyrazów w zdaniu – przez te błędy wychodzą ci takie kwiatki, jak określenie, że kolor czoła była taki sam, jak kolor spodenek (choć chodziło o barwę ochraniacza, nie czoła)

→ błędy leksykalne – tu królują: nadużywanie zaimków osobowych (jego, jej) oraz pleonazmy (np. pochylić się do przodu)

→ błędy frazeologiczne – zdarzyło ci się przekształcić frazeologizmy np. Poszedł na pierwszy oddech

Poza tym:

→ niewłaściwe stawianie apostrofu – kilka słów na ten temat znajdziesz w TYM artykule

→ zły zapis dialogów – większość wyjaśniłam ci już w samej ocenie, ale dla przypomnienia podsyłam kolejny wpis z naszej Encyklopedii

→ zaburzona dynamika tekstu poprzez stosowanie określeń czasu (po chwili, chwilę później)

→ notoryczne rozpoczynanie zdań od spójnika

→ kolokwializmy w narracji

→ nadużywanie zapisu wyrazu wielką literą – tytuły rozdziałów, egzamin na chūnina, rangi shinobi

→ zaburzona stylistyka przez nadużywanie zaimka to w zdaniach złożonych

OPISY

→ zaburzona dynamika tekstu poprzez nagromadzenie epitetów w scenach akcji, przydługie zdania

→ zamieszczanie informacji nieistotnych dla czytelnika w danym momencie

→ powielanie opisów wyglądu postaci

→ powielanie określeń opisujących relacje pomiędzy bohaterami

→ mieszanie podmiotów

→ opisy otoczenia, w którym w danej chwili znajduje się postać, praktycznie nie występują – artykuł o tworzeniu opisu miejsca akcji znajdziesz pod TYM adresem

→ sceny walki są bardzo ubogie – nie wykorzystałaś możliwości, jakie stwarza oryginalne uniwersum przez mnogość technik, ale nie omieszkałaś bezpodstawnie eksponować, iż ktoś jest potężny

BOHATEROWIE

→ nielogiczne zachowanie Naruto i Nejiego, o którym już wspominałam

→ Hinata – brak spójności pomiędzy charakterem a zachowaniem w początkowych rozdziałach opowiadania

→ Sakura – jej postępowanie zupełnie nie współgra z osobowością – nie przyjmuję wyjaśnienia, iż zmieniły ją lata życia z Sasuke, skoro najwyraźniej się z nim nie widuje, a przez całe opowiadania jedyne, co robi, to pracuje w szpitalu; ponoć jest mistrzynią Setsu, którego uczy medycznego jutsu, ale jakimś cudem ani razu nie pojawia się to w tekście

→ Tenten – nawet na chwilę nie zainteresowała się córkami, w żaden sposób nie zareagowała na rewelacje usłyszane na arenie od Makedy na temat rzekomego spisku mającego na celu odebranie jej Byakugana

→ Azula – Mary Sue jak się patrzy, kalka postaci z Legendy Aanga (czy to już podchodzi pod plagiat?) doskonała w każdym calu, niezwykle potężna, włada sprytem i seksapilem, czasem nawet pomacha swoją bronią, którą w takich chwilach stają się sierpy, a nie jej przykrótka sukienka – o Mary Sue poczytaj TUTAJ

→ Katon – męska wersja Mary Sue, kolejna postać doskonała, męska, wspaniała, uzdolniona, niepodrabialna i w dodatku jinchuuriki, choć nie ma ku temu żadnego logicznego uzasadnienia niż to, by był jeszcze zajebistszy

→ Ren – brakuje przede wszystkim spójności w kwestii jego umiejętności władania bronią oraz zachowania wobec ojca i Kōsuke

FABUŁA

→ przerysowane, kreskówkowe reakcje na początku opowiadania (gestykulacja Nejiego, skotłowanie się kilku postaci w jedną, toczącą się po schodach kulę)

→ nieuzasadnione wyeliminowanie Kakashiego, czego następstwem było objęcie urzędu Hokage przez dwóch shinobi – Naruto i Sasuke

Część wydarzeń w twoim opowiadaniu jest jedynie lekko wspomniana, ale nie ma żadnego uzasadnieniach, ich jedynym celem jest doprowadzenie do sytuacji, która byłaby ci na rękę fabularnie. Śmierć Kage jest wielką tragedią dla Wioski, sam Kakashi był shinobi o wyjątkowych umiejętnościach, byłym członkiem ANBU, słynnym Kopiującym Ninja – czy naprawdę uważasz, że byle morderca mógłby mu wpaść do biura i, no nie wiem, wbić kunai w tętnicę, po czym zwiać? Nie bardzo. W dodatku mogłabyś to połączyć z innym wątkiem – przemianą Sakury, która również nie ma w twojej twórczości żadnych konkretnych podstaw. W jaki sposób?

A gdyby nie wszystkim podobał się pokój zawarty pomiędzy Wioskami? Jak wychodziły na tym pomniejsze nacje? Pokój oznacza przecież mniej zleceń, a to z kolei ciągnie za sobą zmiany ekonomiczne Wiosek. Może są takie, dla których nie było to wcale takie korzystne? A gdyby się zjednoczyli i uknuli spisek, wysyłając swoich najlepszych shinobi do ataku na Konohę? Mogliby zamordować Kakashiego (w końcu Trzeci również poległ w inwazji na Wioskę) oraz wielu innych ninja, w tym… rodziców Sakury. Jak sądzę, byłoby to dostatecznym bodźcem do jej przemiany. Łączy się to jednak z kolejną wątpliwością, czyli…

→ niedostateczne wprowadzenie

Jak wspomniałam, przez pierwszą połowę opowiadania miałam poważny problem z orientowaniem się we wszystkich wprowadzonych przez ciebie postaciach. Gdyby nie podstrony, musiałabym czytać każdy rozdział po kilka razy, by połączyć wszystkie potrzebne informacje.

Zresztą sam klimat i główny wątek chcesz oprzeć na tym, że zbyt długo panował pokój, było cicho i sielankowo, co skończyło się wraz z zamordowaniem Lena. Z tego przecież wynikała dezorientacja Rena! Z tego wynikał cały jego szok w scenie walki w lesie, o czym napisałaś w rozdziale, sama zobacz:

- Czemu nas zaatakowałeś?! – wykrzyczał w uścisku. Był słaby, był wykończony, był zdruzgotany. Cały się trząsł. - Jest przecież pokój!

Po policzkach płynęły mu łzy bezsilności.

- Ale wojna się już zaczęła.

Plan jest naprawdę dobry, ale wprowadziłaś go tak błyskawicznie (już w drugim rozdziale!), że nie zdążyłam tej sielankowości odczuć. Nie znam postaci, nie znam stanu uniwersum, nie mam większego pojęcia o relacjach pomiędzy bohaterami, a już przedstawiasz mi jakieś zgrzyty, więc powinnam uwierzyć ci na słowo, że wcześniej było wspaniale.

Moja propozycja: daj sobie czas. Nim przejdziesz do misji zleconej przez Naruto (o tym za chwilę), wprowadź czytelnika w początkową sytuację polityczną i jej skutki. Pokaż, że młode pokolenie shinobi naprawdę miało beztroskie dzieciństwo, żyło pod kloszem, przez co ich umiejętności pozostawiały wiele do życzenia. To da ci również sposobność, by w odpowiednim miejscu wypisać charakterystyczne cechy ich wyglądu (nie musisz opisywać każdej drobnostki, jedynie to, co ich wyróżnia lub jest istotne fabularnie – np. bandaże u Asha) i przedstawić relacje (choćby uległość Asoki wobec Azuli, byś nie musiała naście razy powtarzać, że jest jej podnóżkiem, na litość Kage).

→ Naruto nie mógł wysłać sobie dwóch synów i żony na misję, bo tak – to imperatyw, nie ma dobrego podparcia w logice lub zasadach uniwersum, służy wyłącznie do pchnięcia akcji w dogodnym dla ciebie kierunku (więcej o imperatywie poczytasz TUTAJ)

→ nie wiadomo w końcu, czy Jun Akademii nie zdał (wspomniane, że nie zaliczył końcowych egzaminów), czy w ogóle się w niej nie uczył – brak konsekwencji w relacji

Gdyby opierać się na jego wieku, logiczne staje się, że w ogóle do Akademii nie uczęszczał. Jun jest w końcu dziesięcioletnim chłopcem, rówieśnikiem Lena. W scenach, w których młodzi genini nadzorują zabawę uczniów Akademii, Ren wspomina, że gdyby Len żył, właśnie uczestniczyłby w tym zreformowanym egzaminie.

→ jinchūriki

To nie jest tak, że bijū rosną sobie na drzewie i tylko czekają na odpowiedniego shinobi jak kleszcz na żywiciela. Chcą być niezależne, ale dobrowolnie zgodziły się, by ich jinchūrikim został Naruto.

Sprawdziłam dokładnie, kiedy pisałaś swoje opowiadanie i wygląda na to, że druga seria była w tym czasie na wyczerpaniu, zatem nie mogłaś przegapić tak ważnej informacji.

Wynika z tego, że Katon został jinchūrikim Matatabiego tylko po to, by zrobić z niego Gary’ego Sue – postać wyidealizowaną, przewyższającą mocą swoich rówieśników… bo tak. Kolejny imperatyw, tym razem pogwałcający uniwersum. Zresztą w pierwszym tomie nic z tego nie wynikało poza tym, że Sasuke go szkolił do swoich prywatnych celów. Dokładnie to samo mogłaś osiągnąć, skłaniając się ku bardziej wiarygodnej tajemnej technice klanu Uchiha. Jakiejkolwiek. Wybrałaś drogę na skróty, nie licząc się z konsekwencjami.  

→ absurdalna forma egzaminu na chūnina – pominięcie części teoretycznej

Poważnie? Jak dzieciaki miały korzystać z dotąd opracowanych technik, jeśli teoria została całkowicie zbagatelizowana? Ten etap egzaminu był ważny. A ty go wycięłaś na rzecz rzucania się shurikenami przez pół dnia.

→ Sasuke nie mógł ot tak dopuścić Juna do egzaminu na chūnina, skoro Jun nie miał nawet tytułu genina, bo nie zdał Akademii (lub w ogóle się w niej nie uczył)

Tytuł genina nadaje się automatycznie każdemu młodemu shinobi, który ukończy Akademię, zaliczając jej testy wewnętrzne. Jak więc widzisz, jest to wewnętrzna sprawa Wioski.

Inaczej sprawa wygląda w przypadku egzaminu na chūnina, który organizuje się dwa razy do roku, w różnych Wioskach. Jego celem jest nie tylko zacieśnianie więzi, ale przede wszystkim sprawdzenie poziomu sił militarnych każdej z Wiosek. Ot, całkowicie legalne przeszpiegi. Jakim więc cudem Sasuke mógł posłać swojego syna na ten egzamin i nikt nie zwrócił na to uwagi? Sam Uchiha wiedział przecież, że Jun sobie nie poradzi, przyniesie wstyd klanowi. Naprawdę robiłby sobie dodatkowy problem, wciskając go tam na siłę? Sądzę, że prędzej wręcz zabroniłby najmłodszemu synowi udziału w walkach.

→ ostatni etap egzaminu prowadził Sasuke, choć w oryginale pieczę nad samymi walkami sprawowali chūnini i to oni podejmowali decyzję o ich przerwaniu – tej zmiany również nie uzasadniłaś

→ Rena nie spotkały żadne konsekwencje z tytułu zamordowania rówieśnika, choć zasady wyraźnie mówiły, że obecne ograniczenia zabraniają mordowania przeciwnika podczas egzaminu

→ Makeda nie mogła dowolnie zmieniać Uwolnienia Wody na Uwolnienie Lodu

Uwolnienie Lodu jest formą zaawansowaną transformacji natury. Łączy w sobie Uwolnienie Wody i Uwolnienie Wiatru. Tenten nie była użytkownikiem żywiołów. O ile wiem, specjalizowała się w walce bronią białą. Neji, ojciec Makedy, to użytkownik natury ognia, ziemi i wody. Nie wiatru. Skąd więc jutsu oparte na transformacji natury lodu? Co za tym idzie...

→ Azula nie mogła władać naturą wiatru

Dlaczego właśnie ta transformacja? Czemu nie, no nie wiem, ogień? Byłby bardziej widowiskowy i zgodny z zasadami, którymi rządzi się świat przedstawiony. Makeda mogłaby opierać swoje techniki na ziemi i/lub wodzie, wszystko by się zgadzało.

→ ograniczenie czasowe walki, przez które Asoka i Azula większość przegadały, urządzając dramy przed przedstawicielami innych Wiosek – z tego też nie wyciągnięto konsekwencji, choć Makeda wyraźnie powiedziała, że Neji chce jej odebrać Byakugana

→ absurdy o nauce kekkei genkai – Sharingana i Byakugana się nie uczy, przebudza się je

→ zmiana umiejętności Rena we władaniu kataną, znikający regał, samoznikające pieczęcie, uciekające spódniczki – gubisz informacje, które wprowadzasz

Jeśli ty nie panujesz nad tekstem, jak czytelnik ma się w nim odnaleźć?

→ dziwne kolory włosów i oczu nie spadają z nieba, bo tak

Rozpisałam się o tym w treści oceny.

→ syndrom Sztokholmski u Rena

Poza hormonami, nie ma logicznego uzasadnienia dla relacji Kōsuke-Ren. Rozumiem, że samo odejście Uzumakiego z Wioski i przyłączenie się do shinobi z Sharinganem niewiadomego pochodzenia to analogia do Sasuke, który udał się do Orochimaru, by się szkolić i pokonać Itachiego. Co z tym wyraźnie zarysowanym shōnen-ai? Dlaczego Ren miałby tak intensywnie reagować na kogoś, kto wyrył mu swoje imię na plecach?

→ nielogiczne zachowania postaci – Azula siadająca na lodowych krzesełkach Makedy, choć było jej zimno, przemyślenia Rena o zamordowaniu Gyatamaru sugerujące, że nic złego nie zrobił, a następnie odgrażanie, że dokona znacznie gorszych rzeczy

→ zabrakło ostatecznego bodźca, który skłoniłby Rena do przyłączenia się do Kōsuke – mogłoby nim być wyeliminowanie Uzumakiego z egzaminu na chūnina za złamanie zasad i zamordowanie uczestnika

+ lekko zarysowany i konsekwentnie prowadzony wątek shōnen-ai Ren-Setsu

+ ukazanie konsekwencji długotrwałego pokoju – gorszy rozwój młodszego pokolenia, zanikające kekkei genkai

INNE UWAGI

→ znaczące różnice w długości rozdziałów

Nie piszesz książki, tworzysz opowiadanie. A internetowa twórczość rządzi się własnymi prawami. Mianowicie całkiem w porządku jest, gdy jeden rozdział ma dziesięć stron, inny siedem, kolejny osiem. Jednakże w twoim wykonaniu różnice są zbyt duże. Początkowe rozdziały miały po wspomniane dziesięć stron, a momentami schodziłaś nawet do trzech.

W książce nie ma to większego znaczenia – taki King może stworzyć rozdział z dwóch akapitów, a w następnym rozpisać się na naście stron. Ty masz trudniejsze zadanie. Publikujesz w pewnych odstępach czasu, czytelnicy mają swoje wymagania i jeśli przyzwyczaisz ich do konkretnej długości poszczególnych części opowiadania, nie możesz nagle zjechać do niewielkiego ułamka i oczekiwać, że nikt tego nie zauważy. Konsekwencja jest istotna nie tylko w samej fabule.

Mimo że opowiadanie przypomina polskie drogi – więcej w nim dziur niż fabuły – a poprawność praktycznie nie istnieje, muszę przyznać, że dobrze się bawiłam, oceniając je. Miałaś nietuzinkowy pomysł na tę historię. Zawiodło wykonanie. Sądzę, że chciałaś ukazać zbyt wiele wątków jednocześnie, przedstawiając relacje pomiędzy wszystkimi bohaterami, ich problemy, cele, rozwój. Przez to nie mogłaś skupić się na najważniejszym – na Renie.

Choć jest głównym bohaterem opowiadania, właśnie on wykreowany jest najgorzej. Niby mamy jakieś działania, eksponujesz jego myśli, sam młody Uchiha stale coś robi, ale brakuje w tym wszystkim bodźców i uzasadnienia fabularnego. Jego odejście z Wioski było gwoździem do trumny. Dlaczego? Bo nie dałaś mu żadnego konkretnego powodu, by rzeczywiście odszedł z Konohy. Co najmniej połowa jego działań pozbawiona jest logiki, opowiadanie bardzo na tym traci.

Problemem jest też uniwersum. Zabrakło ci o nim informacji i nie postarałaś się o ich uzupełnienie.

Wyidealizowani bohaterowie, brak spójności fabuły, nielogiczne zwroty akcji, błędy merytoryczne, ekspozycja, zupełnie pomieszana narracja i błędy wszelkiej maści – to wszystko sprawia, że nie mogę dać ci więcej niż słaby (z plusem, bo trafiło się kilka udanych wątków).

Prosiłaś, bym przeszła również do tomu drugiego. Ostatecznie postanowiłam, że na tę chwilę korzystniejsze dla nas obu będzie wcześniejsze zakończenie pracy. Już wyjaśniam dlaczego. Prawdopodobnie powielasz w nim te same błędy, które wyszczególniłam w powyższej ocenie. Nie chciałabym się niepotrzebnie powtarzać. Mam jednak propozycję: wprowadź poprawki i zgłoś się ponownie. Bardzo chętnie sprawdzę, jak prezentuje się poprawiona treść i wezmę pod lupę kolejną część (a nawet Setsu Hidden!).

Mam nadzieję, że ocena, choć momentami surowa, zmotywuje cię do udoskonalenia historii.

Tymczasem misję uznaję za wykonaną.

Sayōnara, ogenkide!

Za betę bardzo dziękuję niezastąpionej Skoiastel.