[128] ocena bloga: melodie-duszy.blogspot.com

Adres: Odwracając Czas

Autorka: Ew.

Tematyka: FF potterowskie, podróże w czasie

Oceniająca: Elektrownia

Jak zawsze na wstępie przepraszam, że tak długo czekałaś, mam nadzieję, że informacje zawarte w tej ocenie chociaż trochę Ci to wynagrodzą!

Pierwsze wrażenie – bardzo pozytywne.

Adres nie zgadza się z tytułem opowiadania, ale szybko da się zauważyć, że to ze względu na ilość historii, jakie tutaj zawarłaś. Dziękuję, że zgłosiłaś się tylko z jednym swoim dziełem – dzięki temu mam wystarczająco dużo tekstu, by ocenić Twój warsztat, a jednocześnie daje Ci to możliwość samodzielnej poprawy reszty z nich (o ile, oczywiście, coś do poprawy będzie).

Rzeczą, która natychmiast rzuca mi się w oczy, są Twoje grafiki. Pierwszy raz naprawdę podoba mi się animowany nagłówek, gify w postach również wyglądają estetycznie, jest tylko jeden zasadniczy problem – czemu żaden z nich nie ma podanego źródła? Nie każę Ci pisać wołami, skąd wzięłaś animację, jednak taka informacja powinna być zawarta, takie są zasady działania prawa autorskiego. Jeżeli nie chcesz tą informacją zaśmiecać tekstu – stwórz hiperłącze lub umieść na podstronie informację o źródłach. To jest niezbędne, bez żadnych wyjątków.

Czcionka bezszeryfowa jest czytelna, czarno-szary szablon z odrobiną fioletu, minimalistyczny i, według mnie, śliczny. Bardzo duży plus. Jedyne, co bym poprawiła, to nieco bym powiększyła czcionkę – przy dłuższej lekturze jest za mała.

Blog bardzo dobrze działa na wersji mobilnej.

Informacje zawarte w bocznej ramce są idealnie rozmieszczone. Nie za dużo, nie za mało, z podziałem na poszczególne opowiadania, mniej ważne śmietki wyrzuciłaś na dół, super.

Przejrzałam zakładki – nic nie wzbudza mojej antypatii, wszystko czytelne, ładnie ułożone. Widać, że masz duży zmysł estetyczny, oby opowiadanie również takie było!

Żeby nie przedłużać, przejdźmy do ważniejszej części – do treści.

Na wstępie w ocenie treści muszę napisać, że nie podoba mi się sposób, w jaki numerujesz rozdziały. Skoro używasz polskiego rozdział, to co tam robi angielski part? Wybierz jedno z dwojga: Rozdział x część y lub Chapter x part y. 

Prolog

Drabble nie jest najłatwiejszym tekstem do pisania, dlatego ucieszyłam się, że prolog i epilog zostały przedstawione w tej formie – dzięki temu mam możliwość ocenić Twój warsztat i twórczość z kolejnej perspektywy.

Nie zawiodłaś mnie. Sto słów to niewiele, by wprowadzić czytelnika do swojego świata, jednak wiem już, kto jest głównym bohaterem i jaki ma problem. Mimo krótkiej formy odnalazłam nawet dialog wewnętrzny postaci, w stu procentach wykorzystałaś przysługujący Ci limit słów.

Pierwszy post spełnił swoją powinność – zainteresował, pozostawił sporo tajemnic i wiele pytań, jestem pod wrażeniem!

Rozdział I

Pierwszy akapit mógłby, a nawet powinien, być podzielony na dwa lub trzy krótsze, ponieważ masz tam nadmiar informacji, które nie mają ze sobą wiele wspólnego. Życie Mafaldy, Harry’ego, nowe oddziały departamentu i pracownicy, którzy darzą szacunkiem swojego szefa. Zbyt wiele tego. Na dodatek potem piszesz o Potterze i w trakcie powiązanego ze sobą tekstu nagle wciskasz akapit. Mam wrażenie, że wstawiłaś je lekko losowo.

Za to duży plus za nazwy własne stworzonych przez Ciebie jednostek Ministerstwa. Zawsze podobały mi się one w dziełach Rowling, a Tobie udało się podłapać odpowiedni klimat.

A dalej, niestety – ekspozycja, ekspozycja i jeszcze raz ekspozycja, w której dodatkowo się pogubiłaś. Najpierw czytam, że Potter dostał nominację szefoską, kilka linijek dalej, że szef chwalił go [Pottera] za sumienność i już nie wiem, kim wreszcie jest teraz Harry, a jednocześnie w ciągu jednego akapitu rzuciłaś mi w twarz streszczenie jego żywota, kontaktów z Kingsleyem, współpracownikami i podwładnymi. Musiałaś to robić? Nie na tym rzecz polega, by napisać, że jest tak i o! Musisz mi to pokazać w tekście. Jeżeli nie odnajdę w Twoim opowiadaniu czegokolwiek, co potwierdzałoby te słowa, to fragment ten staje się bezsensowny, a wręcz okropny.

Takie sytuacje nie miały jednak prawie w ogóle miejsca. Harry’emu jeszcze nigdy nie zdarzyło się zasnąć w pracy, bez względu na to, jak strasznie papierkowa robota mu ciążyła. – To prawie czy nigdy? Jedno z dwojga, autorko. Strasznie mnie razi kilka zdań na temat tego, czego Harry nigdy nie robi, a co właśnie ma miejsce i to bez żadnego powodu. Takie kompletnie wymuszone zachowanie bohatera na potrzeby fabuły. Bez sensu… Imperatyw Opkowy pełną gębą.

Przez chwilę zastanawiał się nad półgodzinną drzemką (...). – Ale on przecież tego nigdy nie robi, więc czemu, na litość boską, się nad tym zastanawia? Bądź konsekwentna.

Normalnie Harry nie zajmował się podobnymi sprawami, ale nie mógł sobie pozwolić na chociażby cień niesubordynacji i zaniedbania. – I znowu fragment bez sensu. Kolejny raz piszesz, że zwykle jest tak, ale teraz jest inaczej bez jakiegokolwiek powodu. Skoro zwykle to olewał, to czemu nagle teraz mu się zmieniło?

W czasie konwersacji Hermiony z Harrym – powiało mi Greyem, a to wcale nie jest komplement. Wiecznie speszona niewiasta, która rumieni się co trzy sekundy, chociaż rozmowa nie ma żadnych podtekstów, a bohaterka zachowuje się, jakby nie miała trzydziestu lat, tylko trzynaście. Hermiona zawsze była bardzo inteligentna, a zaprezentowałaś ją jako brodzik intelektualny, mam nadzieję, że z czasem będzie lepiej. Chwilę później kobieta nie ma pomysłu na odpowiedź, co w ogóle nie pasuje do postaci wykreowanej przez Panią Rowling. Świat się kończy…

Potter pokręcił głową z niedowierzaniem, śledząc uważnie wzrokiem oddalającą się kobietę. – Zapomniałaś dodać, że Harry ma w oczach rentgen albo Hermiona mieszka w stodole i nie zamyka za sobą drzwi. Ewentualnie gabinet Pottera jest wielki jak torebka Granger.

Do Hogwartu przybywał prawie raz na dwa tygodnie (...). – Koszmarnie wygląda to sformułowanie. Prawie znaczy, że stawał pod bramą i nie wchodził do środka?

Kto by pomyślał, że Slughorn to plotkarz z krwi i kości! Będzie musiał opowiedzieć tę historię Hermionie. Już sobie wyobrażał głośny śmiech dziewczyny. – Droga autorko, czy czytałaś całą sagę Pani Rowling, czy opierasz swoją wiedzę na innych dziełach fanów? Do tego – Harry ma trzydzieści lat, od dawna zna swojego profesora, a Ty próbujesz mi wmówić, że mężczyzna nie zna natury nauczyciela? Toż to pobożne bajanie, które nie ma nic wspólnego ze światem istniejącym w pierwowzorze Twojego opowiadania. A sugerowanie, że Hermiona czegoś takiego nie wie, to kolejna ujma dla jej inteligencji.

Slughorn machnął ręką, wyrażając tym samym zgodę, dzięki czemu Harry przetransportował paczkę prosto do domu. Miał nadzieję, że w czasie tak krótkiej podróży zawartość nie ulegnie zniszczeniu. – Podkreślone zdanie jest kolejnym fragmentem, którego zupełnie nie przemyślałaś. Harry jest jednym z najważniejszych pracowników Ministerstwa, doświadczonym czarodziejem, któremu zależy na zawartości paczki. Po pierwsze – takie głupiutkie i proste zaklęcie byłoby dla niego niczym i nie miałoby prawa się nie udać. Po drugie – gdyby sam Harry uważał, że istnieje prawdopodobieństwo uszkodzenia przesyłki, nie podjąłby się przesyłania jej magią, skoro jest dla niego taka ważna. Więc po co, autorko, wciskasz na siłę to zdanie?

– Cóż, bardzo panu dziękuję za pomoc, profesorze. Jestem naprawdę wdzięczny.

- Ależ nie ma za co, mój chłopcze, nie ma za co.
- Dziękuję bardzo i do widzenia.

Może niech podziękuje jeszcze z pięć razy, inaczej profesor nie zrozumie. A już tak bez sarkazmu – raz wystarczy.

Harry, wychodząc, pomyślał jeszcze, że Hermiona zabije go za postanowienie czegoś bez jej uprzedniej zgody. Kiedy jednak zbliżał się do gabinetu Neville’a, czuł się coraz bardziej rozluźniony i pewny siebie. Pamiętał, jak ogromnie się cieszył i był dumny z przyjaciela, kiedy ten został dyrektorem Hogwartu. – Moja droga… Ten fragment jest tak zupełnie bez sensu, że nawet nie wiem, od której strony zabrać się za tłumaczenie. Chciałaś tu chyba stworzyć jakiś związek przyczynowo-skutkowy, ale bardzo źle Ci to wyszło. Longbottom zaczął piastować swoje stanowisko już jakiś czas temu, kilka linijek wyżej napisałaś, że Harry odwiedzał Hogwart co dwa tygodnie, więc musiał się często widywać z przyjacielem. A teraz nagle, gdy myśli o Hermionie i jej złości o zaistniałą sytuację, jego samopoczucie zmienia się, gdy przypomina sobie o zdarzeniu sprzed dłuższego czasu, które już zdążył przemyśleć z milion razy i które nie ma żadnego związku ze zdenerwowaniem Granger? To tak, jakbyś była wściekła, że złapałaś gumę i przeszło Ci, gdy pomyślałaś o tym, że Niemcy przegrali wojnę, więc Polska jeszcze istnieje. Nie wiem, jak to inaczej wytłumaczyć, mam nadzieję, że zrozumiesz, co mam na myśli.

Minął wtedy ponad rok, od kiedy Ginny zerwała z Harrym, więc chłopak nie żył już wspomnieniami, jak to miał w zwyczaju robić zaraz po rozstaniu. – To ile razy on się rozstawał, skoro Ginny była jego pierwszą dziewczyną?

Poszalałaś nieco z tym Nevillem. Nadzwyczaj dobrze zdał egzaminy, robił kurs na aurora (bo nie wiemy, czy go ukończył), popracował w Trzech Miotłach, a nagle zostaje nauczycielem w Hogwarcie i chwilę później dyrektorem? Napisałaś, że Longbottom chciał oddać to stanowisko najszybciej, jak to możliwe, ale w Ministerstwie musieliby siedzieć idioci, żeby na coś takiego przystać. To tak, jakby w naszym świecie miał nauczać na uniwerku ktoś po ogólniaku. Nawet do przedszkola potrzeba lepszego wykształcenia, sama chyba przyznasz.

I znowu główną rolę w fabule gra Imperatyw Narracyjny. Normalnie Ron nigdy nie poprosiłby Harry’ego o pomoc, jest tysiąc innych osób, które bardziej by się do tego nadawały, Weasley wcześniej nie zjawiał się w kominku Pottera z takimi sprawami, aż tu nagle teraz jeden raz musiał, żeby fabuła miała sens. Potwornie to wymuszone i nierealne.

- Brown’s Wood. Podążaj za mną. – Czy wyobrażasz sobie młodego człowieka, który rzekłby słowa takie? Staraj się, by Twoje dialogi brzmiały naturalnie.

Nie rozumiem idei, dla której Harry, za pomocą proszku Fiuu, leci do gabinetu, potem traci czas na rzucanie zaklęć, żeby teleportować się dopiero do miejsca, w którym miał być możliwie najszybciej. To raczej nie świadczy o dobrym tempie rozwiązywania spraw przez Biuro Aurorów.

Nie chciał, aby komuś stała się krzywda, tym bardziej że jako szef w pełni odpowiadał za ich bezpieczeństwo. – To jak tu jest w końcu z tym szefowaniem? Jest nim czy nie? Bo wcześniej pisałaś, że Harry może zostać przyłapany na spaniu przez przełożonego, a Minister Magii raczej nie zajmuje się szukaniem śpiochów.

Justin, ty i Ron, pójdziecie na północ, a Leanne i ja na południe. – Bohaterów jest czwórka, są w pełni wykwalifikowanymi aurorami, a z trollem poradził sobie Harry sam jeszcze na początku swojej edukacji. Pozostają jeszcze dwa kierunki, czyli mamy ledwie pięćdziesiąt procent szans, że udamy się w odpowiednim, nie mówiąc już o znalezieniu dwójki braci (bo to ich szukamy, nie trolli) w wielkim, ciemnym lesie. Możesz mi więc powiedzieć – skąd to rozwiązanie? Zbędny przecinek po Ron.

Harry i Leanne przedzierali się przez gąszcze żwawym krokiem, nasłuchując. – Skoro się przedzierali, to mogli to robić mozolnie, z trudnościami, na pewno nie żwawym krokiem. To trochę tak, jakbyś próbowała iść raźno przez bagno.

Zaczynam się zastanawiać, czy ja serio czytam o trzydziestolatkach, wykształconych, wykwalifikowanych i dojrzałych. Właśnie usiłujesz mi wmówić, że Harry nie informuje o nadchodzącym niebezpieczeństwie koleżanki, ponieważ… reakcje instynktowne są lepsze! To może od razu przestańmy szkolić Aurorów, zastąpmy ich małpami z pierwszego napotkanego zoo, one też reagują instynktownie. Nie wiem, czy tymi bzdurami zamierzałaś wydłużyć tekst, czy może miałaś jakiś inny plan, którego głębi nie jestem w stanie docenić, ale dla mnie to jedna wielka głupota. Harry traktuje siebie i wszystkich wokół jak przedszkolaków. Bo przecież nikt z nich nie był szkolony do radzenia sobie z dziwnymi sytuacjami, magicznymi stworzeniami i magią – polegajmy na odruchach!

- Wyczaruj nad nami osłonę i trzymaj się blisko mnie (...). – I Harry mówi to po tym, jak przespacerowali już spory kawałek po wymienionym wielkim, ciemnym lesie w poszukiwaniu złych czarowników i jeszcze gorszych trolli. Przeczytaj jeszcze raz wcześniejszy akapit o wykształceniu i zachowaniu godnym przedszkola.

 - Jak stoimy z czasem?
Dziewczyna kątem oka zerknęła na zegarek na ręce.
- Mamy jeszcze niecałe piętnaście minut – powiedziała, unosząc wyżej różdżkę.
Ruszyli dalej przed siebie.

I do tego słabo stoją z arytmetyką. Skoro ustalili, że po trzydziestu minutach będą w tym samym miejscu, a idą już ponad piętnaście minut, oddalając się od punktu zbiórki (incydent z czarownikiem był krótki, a przynajmniej tak został opisany), to jakim cudem chcą być z powrotem o wyznaczonej porze, skoro wciąż się oddalają? Druga opcja jest taka, że Harry jest nieodpowiedzialny, ale przecież jest wielkim szefem!

Dotarłszy na miejsce, Justin odruchowo odepchnął Harry’ego na bok, przez co ten prawie upadł na ziemię. Przytrzymał się pnia drzewa, będąc w lekkim szoku. Mało brakowało, a nieźle oberwałby klątwą. – Mamy tu początek walki, w teorii wartką akcję, a emocje mniejsze niż te, które towarzyszą krojeniu chleba. Opis jest płytki i bez polotu, przez takie fragmenty w ogóle nie jestem w stanie wczuć się w nagłe wydarzenia, trochę to wszystko mdłe.

Koło aurora śmignęło kolejne zaklęcie, które ten sprawnie zablokował (...). – To wreszcie przeleciało koło niego czy zostało zatrzymane/odbite? Gubisz się.

Ron coraz bardziej słabł, oddech stawał się cichszy, a ciało bardziej zwiotczałe. Bezsprzecznie ulatywało z niego życie. – I musiałaś nas o tym, autorko, poinformować, rzucając informacją w twarz, choć zdanie wcześniej opisałaś wszelkie symptomy. Bardzo niefajne zagranie, czytelnicy nie są idiotami.

Potter natychmiast znalazł się tuż przy Justinie i dosłownie minutę potem wręcz rozłożyli Benoit na łopatki. – I możliwość ładnego opisu czarodziejskiej walki szlag trafił, szkoda.

- Bierz go do biura i zawołaj Dariusa! – Houston, mamy problem. Podkreślasz, że to ostatnie, co powiedział Harry, a następnie teleportował się z Ronem do Munga. Skąd Justin i Darius mają wiedzieć, dokąd się udać?

Zaczynam nieco się gubić w uczuciach Harry’ego. W pewnym momencie siedzi smutny, zły, załamany, a już sekundę później przytulił żonę Rona i zaczyna rozglądać się z ciekawością po otoczeniu. Mogłaś to przedstawić bardziej realistycznie – zwrócił uwagę na jakiś szczegół, który od razu przypomniał mu przyjaciela, czuł się uwięziony w tych ścianach i przytłoczony, cokolwiek. A Ty zafundowałaś mi suchy opis, choć parę linijek wcześniej pisałaś, że piętro wyżej trwa najważniejsza walka o życie jego przyjaciela. Niby napisałaś, że to wszystko tylko po to, by odwrócić uwagę od Rona, ale wyszło sztucznie i karykaturalnie. W żadnym momencie nie podkreśliłaś choćby, że jego myśli stale zmierzają gdzie indziej.

Rozdział II, part I

(...) i nareszcie mógł zamknąć kolejny rozdział życia. – Słowo kolejny sugeruje, że już jakiś inny etap zakończył, a dotychczas nie było mowy o niczym podobnym, więc lepiej użyć słowa ten.

Pojawia nam się tu ten sam problem, co we wcześniejszym rozdziale, lecz teraz również Ginny zaczęła olewać stan Rona. Czy Ty w takiej sytuacji myślałabyś o nieudanym związku, czy wpadłabyś do pokoju brata, by sprawdzić, czy jest cały? Wyprałaś swoich bohaterów ze wszystkich realnych uczuć, by opisać ich wcześniejszą miłość, całość wyszła nienaturalnie, a wręcz abstrakcyjnie.

Nie sądzę, że to dobre miejsce i czas na taką pogawędkę, Ginny. – Bogowie, wreszcie ktoś normalny!

Suma summarum Harry cieszył się, że udało mu się uwolnić z tego toksycznego związku. – A ja nie widzę tu nic toksycznego, w dalszej fabule też żadna informacja się nie pojawia. Możliwe, że myślałaś o czymś konkretnym, ale bez podania informacji nie powinnaś używać takich słów.

Zewsząd wiał silny i zimny wiatr (...). – Rozumiem, że to ładnie brzmi, ale wiatr nie może wiać ze wszystkich stron jednocześnie, bo wtedy byliby w tornadzie.

Potter przejechał palcem po literze i westchnął do wspomnień. Otworzył medalion, a później równie szeroko swoje oczy. W środku znajdowała się lekko pożółkła karteczka. O ile pamiętał, a pamiętał dobrze, nie był to pergamin z wiadomością do Voldemorta, ponieważ zanim oddał falsyfikat Stworkowi, wyjął go i włożył do woreczka, który dostał od Hagrida na siedemnaste urodziny. Woreczek zaś spokojnie spoczywał w szafce nocnej przy łóżku. W takim razie - co to była za karteczka i w jakim celu ktoś włożył ją do środka? Harry, oczywiście, nie mógł długo czekać, by poznać odpowiedź. Sięgnął po nią i ze zdziwieniem zauważył, że zaczęły pojawiać się na niej czarne, lekko zawijane napisy. Harry bezwiednie zmrużył oczy, żeby lepiej widzieć. – Tym opisem nieco zabiłaś cały klimat. Harry jest zdziwiony, powinno mu również towarzyszyć jakieś zdenerwowanie (toż to były horkruks), może nawet strach, a u Ciebie wszystko to ciepłe kluchy, mężczyzna przemyślał pół życia zanim znowu zwrócił uwagę na przedmiot. Dodatkowo dopisek o woreczku od Hagrida zupełnie wybija z sytuacji, to samo ze Stworkiem, który nigdy by nie oddał medalionu, po co mi ten wtręt w chwili napięcia? Postaraj się myśleć o tym, jak Ty byś zareagowała. Od razu byś wiedziała, co dokładnie zrobiłaś długi czas wcześniej, czy wprost przeciwnie – poddałabyś to w wątpliwość, bo przecież kartka znowu tam jest?! Zaczęłabyś myśleć o powiązaniach przedmiotu, Voldemorcie, śmierci Dumbledore’a, Czarnej Różdżce czy o Stworku i Hagridzie? Proszę o więcej realizmu.

Rozdział jest krótki i nie dowiadujemy się w nim zbyt wiele. Rozmowa z Ginny to odgrzewanie starych spraw. Dialogi są w porządku, udało Ci się w nich płynnie wyjaśnić kilka spraw, dlatego nie wiem, co Cię podkusiło, by w środku zalać mnie suchymi faktami o przeszłości panny Weasley. Nie sądzę, by te informacje przydały mi się w ciągu dalszej lektury, szczególnie te o drużynach Ginny. W dialogu, który para ciągnęła na siłę, takie rzeczy pasowały, ale później już nie. Do tego dostaję również fragment o Hermionie, który nijak mi tutaj nie pasuje. Tekstu jest niewiele, a do tego sporo wciśniętego na siłę. Ekspozycja goni ekspozycję.

Sądzę, że podłożenie medalionu jest mocno naciągane. Jeszcze nie wiemy, kto to zrobił, ale jakie było prawdopodobieństwo, że ze wszystkich pudeł Harry zajrzy akurat do tego? Podkładający raczej wybrałby częściej odwiedzane miejsce, ale może w trakcie opowiadania wyjaśnisz mi logicznie tę kwestię.

Duży plus za końcową scenę. Pierwszy raz udało mi się wczuć w sówkę, to było urocze.

Rozdział II, part II

Autorka pierwowzoru tego dzieła już od pierwszej części, gdzie Hermiona ma ledwie jedenaście lat, kreowała ją na osobę nad podziw konsekwentną i odpowiedzialną, a tu mamy kobietę w kwiecie wieku, która jest w stanie w mig wszystko wypaplać przyjaciółce. Nie przemawia do mnie argument, że Marie jest osoba niezainteresowaną. Tajne to tajne, i panna Granger powinna być ostatnią osobą, która wyjawi takie wiadomości.

Zaskoczona Marie, niespodziewająca się gości, wzruszyła ramionami, ale jak na dobrą panią domu przystało, poszła otworzyć drzwi. – Po tym zdaniu dobrze widać, jak bardzo starasz się wydłużać zdania na siłę, przez co całość traci sens. Co ma wzruszenie ramionami do zaskoczenia? I czy samo to wymienione zaskoczenie nie mówi mi, że gospodyni nie spodziewała się gości? I czy tylko dobra pani domu otwiera drzwi, gdy ktoś przychodzi? Jak ktoś ma choćby bajzel w domu, to nie otwiera nikomu?

Od kiedy Ginny wyjechała z drużyną, ich kontakt zdecydowanie się urwał i nie był taki, jak kiedyś. – Po pierwsze to straszna ekspozycja, a po drugie – już to wiem z wcześniejszego rozdziału, nie musisz przypominać.

Mój zapał się wyczerpał, podobnie jak chęci. – Chęci i zapał to to samo. Znowu dokładasz na siłę.

Marie zmarszczyła czoło, przeczuwając, do czego zmierzała Ginny. Nie podobało jej się to. Nie chodziło już zupełnie o temat, ale głównie o fakt, że Hermiona znajdowała się tuż za ścianą. Gdyby cokolwiek usłyszała z tej rozmowy, związek jej i Harry’ego mógłby się nieubłaganie skończyć. Była to ostatnia rzecz, jakiej życzyłaby im Marietta. I pierwsza, której pragnęłaby Ginny – w każdym razie Marie odniosła podobne wrażenie. – Podobne wrażenie jak kto? Bo opisujesz tu uczucia właśnie Marie. Możesz to zastąpić słowem takie, jednak moim zdaniem cały ten fragment jest przekombinowany i przez to nie trzyma w napięciu, a powinien.

Ewidentnie kłamała, choć nawet oko jej nie drgnęło. Ginny od dawna nie pragnęła czegoś aż tak bardzo, jak znalezienia się na miejscu Hermiony. Oczywiście, nie chciała stracić dawnej przyjaciółki, ani sprawić jej przykrości, aczkolwiek nie miała wyjścia. Jak w każdym meczu, nie liczyło się samopoczucie przeciwników. Miałeś na względzie wyłącznie własne dobro i po nie zmierzałeś z wyciągniętą ręką i wysoko uniesioną głową. Naturalnie wolała, aby relacja Harry’ego i Hermiony zepsuła się samoistnie, bez wtrącania się, ale Ginny nie była na tyle cierpliwą osobą. Odkąd zaczęła grać w Harpiach, dostawała to, czego chciała. A w tym momencie chciała Harry’ego Pottera. – Naprawdę nie wiem, co chcesz osiągnąć, pisząc takie fragmenty. Właśnie opisałaś mi całą ideę Ginny w tym opowiadaniu. Nie będę już w stanie sama nic wyciągnąć z tekstu, domyślić się, wydedukować, bo rzuciłaś mi tym w twarz. Równie dobrze Ginny mogłaby teraz wyjść i nie wrócić do końca tego opartego na ekspozycji opka, bo jej obecność nie wniesie już raczej nic ciekawego. Mam nadzieję, że przystopujesz z tym, bo czytanie dzieła opartego nie na akcji, a na wiedzy narratora, jest strasznie nudne.

Pogrubiony fragment brzmi, jakby relacja wtrącała się w samą siebie.

Szczególnie jeśli dotyczyły ponownego zakochania w jej chłopaku. – Przecież się w nim nie odkochała, tylko go perfidnie olała…

O ile uniesienie o milimetr kącików ust można nazwać uśmiechem, zakpił Harry będący w kompletnym szoku. – Od kiedy, będąc w kompletnym szoku, ktoś kpi? I to sam do siebie, nie na pokaz przed kimś? Musisz bardziej uważać na takie sformułowania. Ponadto przydałaby mi się tu jakaś kursywa, by podkreślić, co jest myślą Harry’ego.

Harry widząc przykład w miarę normalnego obiadu u Blacków, wzdrygnął się. – Przed chwilą jeszcze pisałaś, że Harry nie miał pojęcia, że rodzice Syriusza byli aż tak nieczuli, a teraz już mężczyzna wie, że tak wyglądał typowy obiad w domu Blacków? Czyli Syriusz opowiadał mu o tym, w jakim tonie rozmawiał z rodzicami, ale w głowie Pottera nie pojawiła się prosta myśl, że byli potworami, nie ludźmi? Autorko, proszę Cię, niech to, co piszesz, trzyma się choć trochę kupy.

Przecinek po Harry.

Stał po środku pomieszczenia z wielkim łożem z baldachimem, nad którym wymalowany został herb Blacków. Harry nie miał wątpliwości, że znajdował się w sypialni Regulusa. – A skąd wniosek, autorko? I pośrodku.

Chyba pierwsza notka, która ma fabułę, a jednocześnie coś wnosi do treści.

Cieszę się, że trochę bardziej przyłożyłaś się do kreacji Hermiony i Ginny, postacie te zaczynają nabierać konkretnych rysów, szczególnie ta druga. Lekko zawiewa klasyką (idealny związek, który zakończył się przez zawiłości losu, ale oni nadal się kochają…! Sama widzisz, jak to brzmi), ale może uda Ci się wykrzesać z tego coś więcej niż typowe romansidło. Musisz tylko ograniczyć streszczenia przeszłości i planów Ginny, a będzie całkiem fajnie.

Również bardzo przypadł mi do gustu wątek z Regulusem. Jest to postać nieco zaniedbana przez Panią Rowling, a jeszcze rzadziej zauważana przez autorów wzorujących się na jej twórczości. Ty jednak nadałaś mu istotną dla opowiadania rolę, przedstawiłaś w nowym świetle, jako zagubione dziecko, które szuka pomocy u brata. Czegoś podobnego nie da się odnaleźć w kanonie, wiele jest niewiadomych w sprawach dotyczących Regulusa, pozostawia Ci to duże pole do popisu, nie zmarnuj tego.

Rozdział III, part I

Pergamin nadal był pusty. Nie pojawiły się na nim żadne słowa, zupełnie nic się z nim nie stało. – Jedno i to samo, możesz mi oszczędzić pisania tej samej informacji po wielokroć.

Harry jakiś czas temu był już tak zdenerwowany, że w akcie desperacji rzucił Lacarnum Inflamare. Pojawił się wówczas płomień, który językiem owinął się wokół karteczki, ale nie została ona w ogóle uszkodzona. Nie była nawet gorąca. – Chcesz mi powiedzieć, że nasz super spec od magii i przywódca, do tego (ponoć) dojrzały mężczyzna właśnie próbował sfajczyć jedyny dowód na to, co właśnie ujrzał, a jednocześnie jedyną poszlakę, która pomogłaby mu w dalszych poszukiwaniach odpowiedzi? Nie rób, proszę, z niego idioty.

Obu paniom odpisał, że oczywiście się pojawi, po czym poszedł do kuchni po kawę i coś do jedzenia, bo kiszki grały mu marsza. Od tej pory siedział na kanapie w salonie z różdżką w ręku, powoli tracąc nadzieję. – Źle sformułowana myśl. Brzmi, jakby do kuchni w ogóle nie doszedł, tylko po drodze usiadł w salonie.

Możliwe, że Syriusz przekazał je komuś przed śmiercią, ale komu i jak, skoro nie mógł wyściubić nosa poza drzwi kwatery Zakonu Feniksa? Chyba, że dał je komuś wcześniej, możliwe że zaraz po śmierci Lily i Jamesa albo nawet jeszcze przed nią. Harry nie podejrzewał, żeby Syriusz dał radę to zrobić, siedząc w Azkabanie. – Bądźmy realistami. Życie Syriusza nie ograniczało się do siedzenia w Azkabanie i w pokoju. Miał bardzo dużo okazji, by zostawić wiadomość. Przez jego rezydencję na Grimmauld Place 12 przewijały się tabuny członków Zakonu, do tego potrafił odprowadzić Harry’ego (pod postacią psa) na pociąg, więc czemu nie miałby znaleźć opcji na przekazanie komuś wiadomości? Chłopaka bardziej powinien zastanawiać fakt, że takowa ukryta została w domu jego rodziców, prawdopodobnie więc pochodzi sprzed śmierci Syriusza i odnoszę wrażenie, że to powinna być pierwsza logiczna myśl naszego Wybrańca.

Tafla wody trwała nad wyraz spokojnie, jedynie macka kałamarnicy od czasu do czasu lekko ją mąciła, ale robiła to tak delikatnie, że prawie niezauważalnie. – Opis niesamowicie karkołomny. Skoro tafla była nad wyraz spokojna to nic jej nie mąciło, jednak sekundę później piszesz, że jednak coś ją poruszało i to tylko po to, żeby dalej napisać, że to coś nie miało żadnego znaczenia. Więc po co to w ogóle pisałaś? Kolejny zapychacz tekstu w i tak już krótkich postach.

Nie jestem tchórzem, inaczej Tiara nie chciałaby mnie przydzielić do Gryffindoru, a chciała.
     - CO?!
     - Poprosiłem ją, żeby tego nie robiła, bo musiałem iść do Slytherinu.

Żeś wymyśliła. Nie dość, że zdublowałaś to, co się wydarzyło, gdy Harry trafiał do swojego Domu, to jeszcze wykorzystałaś to w zupełnie błędnym znaczeniu. Potter trafił do Gryffindoru nie dlatego, że tak chciał. Tiara wybrała mu ten Dom, ponieważ chłopak poprosił, by nie trafiać do Slytherinu. I to ta właśnie prośba sprawiła, że Tiara zdecydowała się zmienić przydział. Ślizgon by nie prosił. Miałoby to ręce i nogi, gdyby chłopak rozkazał zmianę, a tego nie zrobił. Pomysł niedopracowany i straszliwie płytki.

Harry miał wrażenie, że rolę się odwróciły i to Regulus zaczął traktować Syriusza jak dziecko. Nie wiedział tylko, czy starał się, tak jak wcześniej Syriusz, obronić brata i zrobić wszystko, byle nie stała mu się krzywda. – I to wszystko przemknęło przez mózg głównego bohatera już w pierwszej sekundzie po zobaczeniu dwóch chłopaków w codziennych okolicznościach, do tego musiałaś rzucić mi tę informację w twarz, prawda? Po pierwsze – to nie byłaby pierwsza myśl Harry’ego raczej, mogłoby to wyjść w głębszych rozmyślaniach, nie ot tak. Po drugie – daj mi cokolwiek zauważyć, wywnioskować. Na razie walisz co chwila ekspozycję, suche fakty, których nawet nie da się nazwać treścią.

I role.

- Nie ma mowy. Nie porzucę ojca i matki – szybko zaprzeczył Regulus. – Wydziedziczą nas i pozostaniemy bez szacunku ani grosza. Takiego właśnie chcesz życia, Syriuszu? – Prosiłabym o przeprowadzenie researchu, zanim zaczniesz pisać o postaciach, które zostały już stworzone. Cytat na temat Regulusa: Jeszcze jako nastolatek interesował się działalnością Voldemorta – zbierał wycinki prasowe związane z czarnoksiężnikiem i często o nim mówił, wierząc, że dzięki niemu czarodzieje wyjdą z ukrycia i zaczną rządzić mugolami. Już w wieku szesnastu lat został śmierciożercą. Dla niego Czarny Pan był mistrzem, przykładem i celem, do którego dążył, a Ty robisz z niego maminsynka, który boi się zostawić rodziców i stracić pieniądze. Mało wiadomo o jego dzieciństwie, dlatego cieszyłam się, że masz duże pole do popisu, mogłaś przedstawić jego drogę w dążeniu do bycia śmierciożercą, mogłaś nadać mu drugie dno tak, jak miało to miejsce w przypadku Snape’a. Zamiast tego odebrałaś mu charakter i całą ideę, spłyciłaś do poziomu Parvati Patil.

Kiedy Regulus mówił, Harry dostrzegł w nim Oriona, jego pewność siebie i zuchwałość. Najwidoczniej Syriusz też widział w nim ojca, dlatego milczał niczym zaklęty. Stał nieruchomo w miejscu, gdy Regulus odwrócił się i odszedł. Harry miał niechybne wrażenie, że był świadkiem ich ostatniego spotkania na błoniach. Trochę go to zabolało, trochę wzruszyło. Już wiedział, że tym samym Regulus przypieczętował swój los i żałował, że nie mógł mu wyznać prawdy o Voldemorcie i horkruksach. Wtedy z pewnością by się opamiętał i może jego przyszłość ułożyłaby się o wiele szczęśliwiej? – Bogowie, znowu to robisz… Po pierwsze – Harry widział Oriona dosłownie kilku minut i to jedynie we wspomnieniach Syriusza. Skąd więc nagle jego przeświadczenie o podobieństwie tych dwóch, skoro również Regulusa nie znał za dobrze? Po drugie – czemu opisujesz nam, co czuje Syriusz, skoro opowiadanie prowadzisz z punktu widzenia Harry’ego? Po trzecie i najważniejsze – czemu w ogóle rzucasz mi w twarz tymi uczuciami? Ciebie też ktoś zawsze kopie w tyłek, mówiąc głośno: Jestem smutny, bo mnie zraniłaś, zła dziewojo!? Czy raczej Ty wyczytujesz to z twarzy, gestów, między słowami? Nie traktuj czytelnika jak głąba. Takie zabiegi nie sprawiają, że Twój tekst stanie się bardziej emocjonalny, wprost przeciwnie – wypiorą go z uczuć.

Jak można stać inaczej niż w miejscu?

Niechybny. Nope, nie istnieje coś takiego jak niechybne wrażenie. Niechybnie może się coś zdarzyć, a nie być.

Sprawdź w tych zielonych teczkach. Wszystko jest poukładane alfabetycznie, nazwą państw. – Czy wyobrażasz sobie jakiekolwiek biuro zajmujące się sprawami międzynarodowymi, które miałoby posegregowane dokumenty według krajów, a nie lat, a może nawet kwartałów? Wiesz, jak by to wyglądało? Teczka musiałaby być wielkości szafy i szukaj igły w stogu siana.

Nie będę przytaczać kolejnego fragmentu, gdzie w czasie codziennych zajęć Hermiony znowu raczysz mnie zagmatwanymi opisami jej przeszłości, uczuć i planów na przyszłość, a wszystko to podczas przerzucania stert papierów. Jest to kolejna bezsensowna ekspozycja, do tego zabiłaś płynność akcji.

Zanim wyszli, Lemaire przyjrzał się uważnie Hermionie. Po chwili namysłu podał jej dłoń, którą Granger bezwiednie uścisnęła.
     - Mów mi Julien.
     Kiwnęła głową, po czym wyszli ramię w ramię, rozmawiając o różnicach życia w Wielkiej Brytanii i Francji.

W pierwszej chwili zrozumiałam, jakby para wychodziła dwa razy, polecam usunąć zanim wyszli.

Notka nie wnosi nic. Znowu krótka, znowu sporo zapychaczy tekstu, ekspozycji, przez którą ciężko przebrnąć, i opisów w miejscach, w których ich istnienie jest wysoce niewskazane.

Rozdział III, part II

Właściciele zadbali, by wnętrze prezentowało się w typowo magiczny sposób, dzięki czemu przyciągali zainteresowanych klientów. – I jeb oczywistą oczywistością w łeb. Skoro dba się o konkretny wystrój, to właśnie po to, by przyciągnąć odpowiednich klientów.

Harry Potter musiał przyznać, że restauracja robiła wrażenie. Nigdy tu nie był. Hermiona kiedyś coś napomknęła, aczkolwiek ostatnio jakoś nie mieli czasu na wypady po lokalach. Wchodząc jednak na drugie piętro, Harry postanowił to zmienić i w następnym tygodniu zaprosić swoją dziewczynę do „Świstoklika”. – Chyba trochę się pogubiłam… To nigdy tu nie był, ale jednocześnie był na drugim piętrze? Domyślam się, o co mogło Ci chodzić, ale pomieszałaś czasy. Można poprawić na nigdy wcześniej nie był w takiej restauracji, jednak gdy pierwszy raz wszedł na drugie piętro, postanowił przyjść tu ponownie z Hermioną.

Fragment z Krzywołapem wydaje się mało wiarygodny. Harry nigdy go nie lubił, a sam kocur dawał się głaskać pojedynczym osobom, głównie kobietom. Mogłaś zwalić fakt zmian w stosunkach Harry-Krzywołap na wiek kota, jednak w tej formie wygląda to jak zwykły zapychacz tekstu.

Ostatnio kobieta była strasznie podenerwowana i każdy, choćby najmniejszy szelest, wyprowadzał ją z równowagi. Doskonale wiedziała, co wywołało u niej to zachowanie, lecz nie chciała nawet o tym myśleć. Miała jedynie nadzieję, że kolejne dni okażą się nie tyle co znaczące, ale wiążące i wreszcie uzyska upragniony spokój. – Nie przemawia do mnie ten fragment. Mam wrażenie, że chciałaś zbudować odpowiednią atmosferę tajemnicy, jednak brzmi drętwo i sztucznie. Wystarczyłoby jedno interesujące zdanie, a wyszły rozgotowane kluchy. Co za dużo to niezdrowo.

Niebo przecięła wyjątkowo jasna błyskawica. Zewsząd wiał silny wiatr (...). – Ekhm… Że co proszę? Błyskawica zawsze jest tak samo jasna, może jedynie być za chmurami lub nie. I znowu to tornado.

W domu Harry’ego Pottera przygasły światła. Jedynie w salonie majaczył półmrok, dzięki wysoko unoszącym się płomieniom w kominku. – Znowu urywa od sensu. Skoro światła tylko przygasły, to nie jest całkiem ciemno, półmrok panuje wszędzie, a Ty mi nagle piszesz, że tylko w jednym pokoju.

Patrzył na Regulusa ze złością i czystym obrzydzeniem i Harry zastanawiał się, czym aż tak bardzo Syriusz się zdenerwował. Z tego, co Harry wcześniej widział, Syriusz kochał brata i starał się nim opiekować. Co takiego musiało się zdarzyć, by nieograniczoną, braterską miłość zastąpiła aż tak gorzka nienawiść? – I znowu jeb w łeb ekspozycją. Nie traktuj, proszę, czytelnika jak idioty. Jest on w stanie sam się domyślić, że coś musiało się zdarzyć, do tego napisałaś już o złości i czystym obrzydzeniu, więc opisywanie gorzkiej nienawiści jest już zbędne. Daj czytelnikowi myśleć samodzielnie.

Przeklnij ode mnie mamusię. – Duży plus za to zdanie! Pomysłowe!

Trochę mnie rozbawiła nazwa stworzonej przez Ciebie restauracji. Świstoklik to nie tylko coś, co szybko przemieszcza grupę czarodziejów z jednego miejsca na drugie. To również przedmiot, który ma się nie rzucać w oczy, by mugole go nie użyli. Dziurawy but, zepsuta parasolka, podarte szorty. Coś, co już nie działa i nie przyciąga uwagi ludzkiej, co jest śmieciem. Czemu ktokolwiek chciałby się utożsamiać z taką nazwą, szczególnie wytworna restauracja?

Kiedy wrócili wczoraj z lunchu, postanowili po pracy wybrać się razem na kolację, tak dobrze im się rozmawiało. – I mówi to dorosła kobieta, która jest w dojrzałym związku, do tego jest Hermioną, która nigdy nie poszłaby ot tak sobie na kolację ze świeżo poznanym facetem, bo im się dobrze rozmawia. Naprawdę nie trzymasz się ani kanonu, ani podstaw logiki.

Do tego chwilę później kobieta parska bez powodu, chyba do własnych myśli, tylko po to, by Imperatyw Narracyjny miał punkt zaczepienia. Uroczo. I tak! Właśnie teraz, przy tym głupim zdarzeniu, rodowity Francuz pomylił się i zapytał po angielsku! A miał tego języka nie znać! Naciągane i to ostro…

Jeśli ktoś spróbował, zostawał skutecznie rażony prądem i rezygnował z tego pomysłu. – Przecież to czarodzieje, dla nich prąd jest rzeczą mugolską, u nich jest wszystko na magię.

Ciekawy pomysł z powrotem do korzeni Hermiony, czyli WSZY. Mam nadzieję, że podołasz tematowi.

Rozdział IV

Harry nawet nie skomentował niegrzecznego zachowania chłopca, który, notabene, nie powinien się tak zwracać do osób starszych od siebie. Trwał w totalnym szoku. Było go widać! Harry’ego było widać i każdy mógł na niego wpaść! – Musisz się zdecydować. Często pojawia się u Ciebie brak konsekwencji w opisach. Tu na przykład mężczyzna miał być w totalnym szoku, a jednocześnie zastanawia się nad zachowaniem jakiegoś dzieciaka. Zszokowany człowiek nie myśli o takich głupotach. Do tego pomyliłaś podmioty. Piszesz o Harrym, potem o chłopcu, a nagle bez zmiany osoby znowu o Harrym.

Wszędzie wręcz walały się ubrania wszelakiej maści, o które kobiety – znalazło się również paru mężczyzn – dzielnie walczyły, wyrywając je sobie z rąk i podkradając z koszyków. – Znalazłam półpauzy! Czyli jednak umiesz ich używać! Wytłumacz mi w takim razie, czemu w dialogach z uporem maniaka korzystasz z dywizów?

- Jak najbardziej – odparł swobodnie Tom, przeczuwając, że Ginny Weasley okaże się naprawdę trudną klientką. – Opisujesz tu myśl Pattersona, a ten nie wie przecież, jak ma na imię panna Weasley.

W takim razie przyjdę do pana w środę po południu, a chwilę później do zobaczenia w czwartek, panie Patterson. Zdecyduj się, proszę, bo te zdania dzieli dosłownie kilka linijek.

Dzisiaj postanowiła uporządkować również papiery WESZ, a szczególnie zobaczyć, co wraz z Julienem będą musieli pozałatwiać w przeciągu następnych dni. – Wcześniej napisałaś jedynie, że miała wiele spraw na głowie, jednak niczego nie wymieniłaś, skąd więc również?

Potter pokiwał w ciszy pokiwał głową. – Który Potter? I czy da się głośno kiwać głową? Musiałby mu chyba kręgosłup skrzypieć.

Wreszcie mamy postacie, których mentalność odpowiada wiekowi. Nie wiem, czy zwróciłaś na to uwagę, pisząc ten post, ale momentami bohaterowie, którzy mają lat piętnaście, są emocjonalnie bardziej dojrzali niż stworzeni przez Ciebie trzydziestolatkowie. Remus i Lily są odpowiedzialni, zadają logiczne pytania, mają wątpliwości. Łapa jest ufny jak zawsze. James bardzo mi się podobał, nieco niecodzienny, ale ma własny charakter, jestem ciekawa, co z nim dalej zrobisz.

Nieco naciągany jest dla mnie fakt, że Harry ot tak sobie wszedł do pokoju wspólnego Gryfonów. Czy Gruba Dama nie powinna zrobić jakiegoś rumoru z tego tytułu, jak to ma w zwyczaju, gdy coś się dzieje? Drzeć się wniebogłosy?

Zabrakło mi trochę naturalności u Hermiony. Niejedno już przeżyła z Harrym, wiele niecodziennych sytuacji. Widząc Lupina samego w domu raczej zaczęłaby się martwić, a nie psioczyć na nieodpowiedzialność Pottera. Powinna przypomnieć sobie wszystkie dziwne zdarzenia, zniknięcia i nieobecności mężczyzny, zacząć myśleć, co tym razem mogło się przytrafić, a nie się denerwować.

Zakończenie rozdziału do kitu. Siedli, pogadali, nic nie zrobili, całkowicie niepodobne do pary Potter-Granger, która zawsze do upadłego szukała rozwiązania.

Rozdział V, part I

Boli mnie cały wstęp tego posta. Harry, jako szef biura i takie tam, powinien chyba częściej używać szarych komórek. Tymczasem jak dzieciak chce przenosić się do przeszłości, uratować wszystkich, a najlepiej zabić Voldemorta, który jest w szczycie siły i Harry może mu w aktualnym stanie rzeczy podskoczyć, a jeszcze wmawia sobie, że cała idea tego zaklęcia leży właśnie w tym! Brak mu typowych dorosłych przemyśleń, umiejętności dedukcji i łączenia faktów, znowu zachowuje się jak nastolatek.

Harry przytaknął, po czym wyjął z kieszeni pergamin. Rozwinął go i szepnął pod nosem: przysięgam uroczyście, że knuję coś niedobrego. – Dobry pomysł z mapą, ale czemu Harry wyciągnął ją dopiero, gdy przemierzyli już z pół Hogwartu? A jeszcze Hermiona reagująca radością, gdy swoim zwyczajem powinna go zganić za wyciągnięcie jej tak późno. Znowu muszę prosić o nieco realizmu.

Przynajmniej to się nie zmieniło, odetchnął Potter w myślach, po czym popatrzył na Hermionę z prośbą w oczach. – A linijkę wcześniej napisałaś, że jednak się zmienił, to jak to jest?

- Nic nie rozumiem, Hermiono – westchnął przeciągle. – Dlaczego Syriusz mnie tak perfidnie zignorował? – Proszę, nie odbieraj mu resztek intelektu…

Głównie przez wzgląd na jego rodziców, panie Potter – odpowiedziała ironicznie Hermiona, po czym raptownie zdała sobie sprawę ze swojego faux pas. – Imperatyw Opkowy w pełnej krasie. Musisz wymusić konkretną scenę, więc znajdujesz najbardziej błahy i niewiarygodny powód, byle by jakiś był. Aż mnie serce zabolało.

Czasami mam wrażenie, że specjalnie nie pozwalasz się wczuć w fabułę. Cały rozdział czytam o tajemniczej kartce, podróżach w czasie i tak dalej, by na końcu znowu dostać po głowie WSZĄ i stwierdzeniem, że Harry już śpi. Nie potrafisz odpowiednio kończyć wątków tak, by wszystko współgrało, nie gryzło się. Musisz nad tym popracować.

Dziwi mnie fakt, że Harry i Hermiona tak późno doszli do wniosku, że w tym wszystkim może chodzić o Regulusa. O ile tego pierwszego jestem w stanie zrozumieć, bo bardzo by chciał, żeby sprawa dotyczyła Syriusza lub Państwa Potter, o tyle Granger należy do trzeźwo myślących osób, które szybko łączą fakty i nie okłamują się.

Bardzo dobry pomysł ze sprawdzeniem, czy przepowiednie dotyczą młodszego Blacka. Za to sceny z Lily i Jamesem wymuszona i sztuczne, przykro mi.

Rozdział V, part II

Nóż samoistnie pokroił marchewki i cebule, po czym tacka z pokrojonymi w talarki warzywami uniosła się w powietrzu i zrzuciła zawartość do garnka z gotującą się wodą. – Nie musisz mnie dwa razy informować, że warzywa są pokrojone. Poza tym – skoro podkreśliłaś, że Ginny już jakiś czas chodzi w kółko, to wygląda, że kolacja jest już lekko spóźniona. Jakim więc cudem Molly dopiero zaczyna robić zupę?

Samoistny. Pomyliłaś chyba wyraz z samoczynnie.

W pokoju panowała ciemność, ale po parokrotnym pomruganiu jej oczy zdołały się do niej przyzwyczaić. – Ten fragment brzmi tragicznie. Nie dość, że bohaterka mruga oczami, co jest wyjątkowo brzydkim zestawieniem, to jeszcze to pomruganie i zaimki dzierżawcze, w których można się pogubić.

Ginny zrobiła w tej chwili to, co uważała za najbardziej słuszne. Przywołała różdżką płaszcz i szybko wyszła z domu, teleportując się. Znalazła się na głównej ulicy w Hogsmeade, skąd ruszyła do Trzech Mioteł. Właściwie sama nie wiedziała, dlaczego tu wylądowała. – Najpierw piszesz, że zrobiła jedyną rzecz, którą uważała za słuszną w tej sytuacji, a potem, że jednak sama nie wiedziała. To jak to jest? Wygląda na rozdwojenie jaźni.

W ciągu tego krótkiego czasu uświadomiła sobie błąd, który popełniła lata temu. – Przecież w poprzednich postach opisywałaś ze trzy razy już, jak to Ginny uświadomiła sobie swój wielki błąd. Powtarzasz się.

Przynajmniej się postara. Z taką myślą teleportowała się z powrotem do Nory w celu przeproszenia Molly. Chciała też zobaczyć, jak się czuje ojciec i mu pomóc. Fakt faktem wysyłała rodzinie pieniądze, ale najwyraźniej potrzebowali większego wsparcia finansowego. Ginny musiała więc bardziej się postarać. – Zaczynasz tu zaprzeczać samej sobie. Z jednej strony piszesz, że Ginny zrozumiała swój błąd, że zaniedbała kontakty z rodziną i była samolubna. A z drugiej znowu dziewczyna sprowadza wszystko do pieniędzy. To chyba znaczy, że gucio zrozumiała właśnie.

Znowu aż mi się czknęło, gdy natrafiłam na kolejną brzydką ekspozycję. Sytuacja awaryjna, nagły wypad do biura, akcja toczy się wartko, aż tu nagle… opis szkoły aurorskiej i Zabiniego. Naprawdę nie widzisz, jak to bardzo niszczy płynność Twojej pisaniny?

- Bo wiemy. Mamy potwierdzone informacje od Damiena, że Pożerki – zironizował, jak to zawsze miał w zwyczaju robić – zebrali się w jednym miejscu, chcąc omówić jakieś ważne kwestie. – Piękna ekspozycja, nie mam pytań. Po pierwsze – stawiam, że Twoi czytelnicy są istotami rozumnymi i sami domyślą się, że Zabini ironizuje. Po drugie – już zdążyłaś nas poinformować, jakim chłopak jest dowcipnisiem, więc nie musisz mnie walić kolejny raz tym obuchem w łeb, jak to zawsze miał w zwyczaju robić. Pożerki małą literą.

- Potrzebujemy ludzi. Elisabeth, ty i Sue, musicie zebrać przynajmniej dwudziestkę osób. Nie wiemy dokładnie, ilu Pożeraczy stawi się na wezwanie, ale musimy założyć, że przynajmniej z piętnaście. Nie obejdziemy się bez dokładniejszych informacji, więc ty, Patrick, spróbujesz skontaktować się z Damienem czy z kimkolwiek z wtyczek. Powiedz, że potrzebujemy konkretnej liczby ludzi przebywających w zajętym budynku. O zakładników też zapytaj – wydawał polecenia Potter mocnym, ale spokojnym tonem. Sam siebie momentami zadziwiał, że w tak – mogłoby się wydawać – naglących sytuacjach potrafił zachować zimną krew i skupienie. Kiedyś taki nie był. Harry miał wrażenie, że zdobył tę umiejętność w trakcie szkolenia albo zaraz po objęciu stanowiska Szefa Aurorów, kiedy musiał być odpowiedzialny za kogoś innego, a nie tylko za siebie. – Widzisz, o czym mówię? Znowu ta sama sytuacja. Szybka akcja, ważne wydarzenia, a tu kolejne wzmianki o przeszłości, które sprawiają, że treść wygląda jak galopujący pies, który nagle się potknął i rozjechał na pysku. Nie przesadzam…

Jeśli Hugh został już porwany i siedzi w fabryce, to bez problemu dowiemy się, gdzie ta fabryka jest i jak wygląda. Teleportujemy się na miejsce dzięki magicznemu czytnikowi, przeskanujemy budynek zaklęciem i będziemy mieli informacje, których potrzebujemy. – Nie wyprzedasz lekko faktów? Piszesz, że będą wiedzieli, jak wygląda fabryka dzięki magnadajnikowi, a linijkę później, że teleportują się, by zdobyć te informacje.

Teleportował się jakieś pięć minut temu i nadal nie mógł nadziwić się dostojności budynku. – Serio? Wszystkich pospiesza, zagrożone jest ludzkie życie, a Harry stoi i obserwuje sobie komin?

Nie będę tu wklejać kolejnego fragmentu, którym zaśmiecasz teoretycznie wartką akcję. Ale jest. I pewnie dalej są takie kolejne. Proszę, zrób coś z tym.

Potter nie lubił się rozdzielać, ale sytuacja tego wymagała. – Drugi raz w Twoim opowiadaniu Harry ma opcję, by się rozdzielić (a nawet trzeci, jeśli liczyć sytuację z Hermioną we wspomnieniu) i kolejny raz to robi. Powtarzanie więc, że tego nie lubi, jest bez sensu, skoro pokazujesz nam coś zupełnie innego, gdy to znowu ochoczo się zgadza na podział grupy.

Niby w każdej chwili Pożeracze mogli ich zabić, ale Harry miał przeczucie, że czekają na odpowiedni moment. – Takie niby nic, ale… Brzmi okropnie karykaturalnie. Chcieli ich pozabijać, a Harry, największy auror Ministerstwa, liczył na swoje przeczucie i ryzykował życia kilkunastu osób, bo tak mu się wydawało?

Kiedy tak szli z Ronem przez korytarz z dużą ilością drzwi, Harry zamiast całkowicie skupić się na misji, zaczął podążać myślami w kierunku Weasleya. Było mu wstyd. Nie widział Rona od czasu tego nieszczęsnego wypadku, nie wiedział też, jak jego najlepszy kumpel się czuł. W zasadzie Marie wysłała mu wiadomość, że Ron zdrowieje, ale Harry, jako dobry przyjaciel, powinien go odwiedzić i upewnić się na własne oczy. Zamiast tego krążył po wspomnieniach Syriusza i podróżował w czasie, postępując trochę egoistycznie. – Nie, żeby coś, ale z Harry’ego trochę dupa, nie najlepszy auror, skoro na misji myśli o niebieskich migdałach.

Wokół zawrzało i zapanował chaos. Darius ze wszystkich sił starał się uspokoić aurorów, ale nadaremno. – Przecież to dorośli aurorzy, nie zaczną biegać jak rozhisteryzowane dzieciaki, gdy ich kolega umrze.

Wreszcie Harry kazał wszystkim teleportować się z ciałami spetryfikowanych Pożeraczy prosto do AA, czyli Aurorskiego Aresztu. – Skoro i tak rozwijasz skrót, to niepotrzebnie w ogóle go używasz.

Ogólnie udało nam się zatrzymać jedenastu Pożeraczy. Do tej pory trzech popełniło samobójstwo. Dwójka już wcześniej była martwa. – Skoro ich zatrzymali, to nie mogli być martwi.

Trochę poszalałaś. Przestali oddychać i umarli? To ludzie, nie jakieś mutanty. Nie da się umrzeć od wstrzymywania oddechu. Mogli się w jakiś sposób zaczarować, użyć eliksiru, musisz to wytłumaczyć w jakikolwiek inny sposób, bo ten jest wybitnie niedopracowany.

Ogólnie notka podobałaby mi się, gdyby akcja była bardziej płynna. Jednak wielokrotnie przerywałaś ją jakimiś głupotkami, które wybijały mnie z rytmu i przez które traciłam chęć do dalszej lektury.

Wątek Ginny jest całkiem ciekawy, dziewczyna ma wady, jest samolubna i bezmyślna, dzięki czemu wyjątkowa w Twoim opowiadaniu. Jedynie reakcje jej rodziny, szczególnie Molly, wydają mi się trochę zbyt płytkie, jak na zaistniałą sytuację. Przecież to rodzina, która zawsze ceniła swoich bliskich, to było dla nich ważniejsze niż pieniądze czy prestiż. Powinni być wobec niej bardziej niedelikatni.

Rozdział VI, part I

Usiadła, z uwagą przyglądając się skrzyni biegów, kierownicy i nieco innym wyposażeniu niż w Fordzie Anglia. – Taki drobiazg, ale stawiam, że Ginny nie ma rentgena w oczach i przyglądała się drążkowi skrzyni biegów. A nazwy marek samochodów piszemy małą literą. Info. 

- Jeszcze jedna ulica i jesteśmy.

- To dobrze.
W ciągu następnych dziesięciu minut w samochodzie panowała cisza, poza zaległymi w głośnikach gitarowymi solówkami Zeppelinów i Black Sabbath.

Coś długa ta ulica.

Thomas, ukrywając uśmiech, zauważył, jak panna Weasley wystraszona złapała się za serce. – Gra w quidditcha, a łapie się za serce, gdy samochód (stary!) rusza szybciej? Sztuczne.

Thomas to Thomas, dziwne, żeby nie zauważył, że ludzie przy nim rzucają zaklęciami, ale przecież stali na poboczu, jeździły samochody, jakim cudem nikt nie zauważył? Kibice nie przejęli się zachowaniem tajemnicy magicznej? Przecież za to można iść do Azkabanu.

Rozdział VI, part II

Raptem do głowy wpadł mu irracjonalny pomysł, który obejmował powrót do przeszłości bez udziału Hermiony. Sam do końca nie wiedział, dlaczego w ogóle o tym pomyślał, ale wydawało mu się to bardziej logicznym posunięciem. – To wreszcie pomysł jest irracjonalny czy logiczny? Bo jedno wyklucza drugie.

Aha, no tak, zapomniałem o najważniejszym. Zabrzmi to trochę głupio, ale… Jestem z przyszłości. – Przecież już to mówił.

Zawiodłam się. Bardzo. Znając Twoją tendencję do rozwlekania wydarzeń. sądziłam, że w finalnym poście popiszesz się krasomówstwem godnym Tolkiena, a tu… klops. Wszystko po łebkach, byle by było, żeby wisiało na blogu jako skończone. Nie wczułam się w rozwiązanie zagadki, padł cały klimat. Harry mógł uratować Regulusa kilka razy, a go to obeszło, dobitna sugestia Stworka, że cała ta zabawa to jego zasługa – również. Duży minus.

Epilog

Wreszcie z punktu widzenia Regulusa! Może w drugiej części będzie tego więcej, mam nadzieję!

Przejdźmy do podsumowania.

Stawiasz akapity losowo, gdzie popadnie – to była pierwsza rzecz, na jaką zwróciłam Ci uwagę w czasie czytania rozdziałów. Im dalej, tym lepiej już to wyglądało, jednak nadal utrzymywała się u Ciebie tendencja wciskania entera tam, gdzie jest niepotrzebny, a walenia ściany tekstu w momentach, gdy przydałaby się przerwa. Wygląda to nieestetycznie, mocno mi przeszkadzało w czytaniu.

Akapitów używa się po to, aby tekst był czytelniejszy i aby oddzielić jedną myśl od drugiej: oddziela się nowe wątki w przemyśleniach, kolejne tematy, czasem może sceny, chociaż przy nich lepszy jest jakiś przerywnik. Chodzi o to, aby tekst był logicznie podzielony na mniejsze części.

Po przeczytaniu tekstu raz lub dwa powinnaś już zauważyć miejsca, gdzie popełniasz te błędy.

Rzeczą, która również mnie denerwowała w trakcie lektury, były myśli bohaterów. Czemu nigdy nie umieściłaś ich w żadnym cudzysłowie lub nie zapisałaś kursywą? Kilkukrotnie zdarzyło się, że musiałam przeczytać takie fragmenty powtórnie, by zrozumieć, co było myślą, a co mową pozornie zależną lub narracją wszechwiedzącego.

Trzecie, co mnie drażniło, to nagminne używanie przez Ciebie słów Harry Potter. Można użyć jednego lub drugiego, a czasem nawet jakiegoś innego zamiennika, szczególnie, że pełne imię i nazwisko brzmi nazbyt patetycznie.

Przechodząc do stylu – ekspozycja goni ekspozycję. Dziewczyny spłodziły krótki poradnik na ten temat, możesz go przeczytać tutaj. Już pisałam, że nie możesz mi wszystkiego podawać na tacy. Fakty, które poznaję, powinny wynikać z treści, a nie z tego, że tak napisałaś. Do tego u Ciebie kilka razy spotkałam się z zaprzeczeniami – opisywałaś cechę bohatera, a w dalszej części opowiadania zachowywał się on sprzecznie do tego, co mi przedstawiłaś. Jeżeli masz problem z charakterami swoich bohaterów – zrób sobie w notatniku rozpiskę. Rozumiem, że przy takiej ilości tekstu i oddzielnych opowiadań można się pogubić, ale postaraj się nad tym panować.

Nieźle Ci szło przedstawianie czarodziejskiego świata. Bardzo podobały mi się wtręty dotyczące oddziałów Ministerstwa, które brzmiały jak żywcem wyciągnięte od Rowling. Również pojedyncze zachowania bohaterów, jak próba naprawienia samochodu przez Ginny, podtrzymywały klimat.

W Twoim stylu razi mnie używanie wielu zbędnych słów. Często na siłę przedłużasz zdania tekstem, którego wcale nie musiałaś napisać. Mam wrażenie, że trochę na siłę szukasz objętości notki, zamiast skoncentrować się na konkretach. Możliwe też, że starasz się przełożyć na swoje opowiadanie styl, którym posługujesz się w swojej codziennej mowie, ale to też nie jest dobry pomysł, gdyż sztuka pisania rządzi się innymi prawami niż mówiona.

Często zdarzają Ci się problemy z podmiotami i słowami, które je określają. Otworzyłam losowy rozdział i oto, co zastałam:

Harry co chwilę klął po nosem, ponieważ już od prawie dwóch godzin męczył się z karteczką znalezioną w falsyfikacie medalionu Salazara. Z całych sił próbował rozwikłać jej tajemnicę i dowiedzieć się, jakim cudem znalazła się w jego rękach i dlaczego przeniosła go akurat we wspomnienia Syriusza. Nie wątpił, że całość miała jakieś głębsze znaczenie.

Jej pojawia się po podmiocie falsyfikat, co już mnie myli, a już kilka słów później mam jego, które należy do podmiotu Harry, mimo że stoi za karteczką i medalionem. Takich fragmentów jest więcej, ten jest wzięty wyrywkowo i jest on pierwszym zdaniem Rozdziału III, partu I, sama więc widzisz, że sytuacja powtarza się u Ciebie regularnie.

Z fabułą nie jest za ciekawie. Ta często się motała. Do teraz nie wiem, jakim cudem pisałaś o trzech szansach (karteczka), a zarówno wspomnień, jak i powrotów do przeszłości było więcej. Do tego, gdy czytałam, że bardzo poufna sprawa jest rozgadana połowie znajomych, a tyczy się ona jakiegoś niegroźnego Francuza, który załatwia pierdołowate sprawy, to mnie coś ściskało. Co takiego tajnego może być w Dziale Międzynarodowej Współpracy Turystycznej i Kulturalnej, że musiałaś mi to napisać trzy razy? Czasem więcej nie znaczy lepiej, szczególnie jeśli chodzi o nielogiczne teorie spiskowe.

Opowiadanie ma niewiele postów i tekstu, a wprowadziłaś dużo wątków, które nijak mi tutaj nie pasują. Nie wiem, czy w drugiej części Dylogii się one rozwiążą, ale skoro poprosiłaś mnie o ocenę tylko tych fragmentów, to muszę się do tego przyczepić. Rozwiązała się jedynie sytuacja Ginny, jednak historia była wymuszona – poszukiwanie mieszkania, by poznać jakiegoś mugola i wyjawić mu czarodziejską tajemnicę. Brak sensu w fabule. To samo z atakiem na śmierciożerców. Moim zdaniem, gdy planowałaś tematykę tego opowiadania, które miało być krótkie, powinnaś bardziej dopracować główny wątek, miejscami bardzo zaniedbany, a zapomnieć o pobocznych, tworzących mętlik, a nie wnoszących nic do treści.

Ogólnie duży plus za pomysł na fabułę – zaczarowana karteczka, tego jeszcze nie było! I postać, dzięki której możesz dużo zdziałać, dużo wymyślić – Regulus Black. Rozpoczęcie historii związanej z wędrówkami w czasie było bardzo trafione, bez nagłego, niecodziennego zdarzenia, które przyprowadziło Harry’ego w odpowiednie miejsce, w odpowiednim czasie. Był coroczny rytuał, w którym Potter musiał natrafić na liścik.

Dalej już sprawy się lekko komplikują. Karteczka przeznaczona była dla Harry’ego i tylko dla Harry’ego. Jakim więc cudem Hermiona z łatwością, graniczącą z uczesaniem włosów, zabierała się jako pasażer na gapę? Czarownik, który stworzył tak potężne zaklęcie, by móc podróżować w czasie, raczej nie zaniedbałby takich spraw. Przecież gdyby z Harrym zawędrował do przeszłości ktoś niesprzyjający ocaleniu Regulusa, mogłoby to doprowadzić do jego śmierci lub innych, niekorzystnych zdarzeń.

Zachowanie Pottera w czasie wypraw pozostawia również wiele do życzenia. Już w czasach swojej nauki w Hogwarcie zachowywał się bardziej dojrzale niż tutaj. To czarodziej, do tego wysoko postawiony w Ministerstwie, codziennie spotyka się z niewyobrażalnymi sytuacjami, a tu nagle traci głowę jak dzieciak.

Całość tekstu, w którym pojawia się Ginny, jest jak wyjęty z innej bajki. Z jednej strony mamy dziwną sytuację z podróżami w czasie, z innej – sercowe problemy kobiety, jej drużynę, jej mieszkanie, dziwne fochy i zachowanie godne egzaltowanej piętnastolatki. Od groma niepotrzebnych (moim zdaniem) sytuacji, które nie mają sensu w fabule, są jedynie zapchajdziurą. Kolacja z Harrym, kłótnia z matką, poszukiwanie nowego domu. Tworzysz niezbyt długą historię, która zawiera się w dwóch krótszych, a nadal umieszczasz w nich dużo zbędnego tekstu. Nawet, jeżeli część z nich znajdzie swoją przyszłość w drugiej części Dylogii, to raczej nie wszystkie, gdyż żeby je dopracować, musiałabyś dopisać pięciotomową powieść.

Tu samo z Francuzem. Ta WESZ, która mogła być podparciem dla fajnej fabuły, a stała się… zapychaczem. Ten temat jedynie się przewinął, chociaż wymieniony Francuz tak bardzo się musiał postarać, żeby do skutku doszło spotkanie z Hermioną, tak wiele pracy go to musiało kosztować, a tu… parę linijek wtrętu i tyle.

Sceny ze śmierciożercami, a raczej pożerkami, jak ich pieszczotliwie określiłaś, zupełnie do mnie nie przemawiają. Pewnie w drugiej części okaże się, że mają oni jakieś powiązanie z sytuacją Harry’ego, ale czarno to widzę. Ponadto sceny te są niedopracowane, wręcz nudne, kiedy powinny zawierać wartką akcję i gwałtowne jej zwroty.

Po części już rozwinęłam sprawę z bohaterami w Twoim opowiadaniu. W połowie lektury skłaniałam się do napisania, że najlepszym z nich była Ginny, gdyż miała własny charakter, negatywne cechy i była wyraźna, jednak z czasem okazało się, że jest obłudna, gdyż jedno mówi, drugie robi, do tego większość jej działań jest nielogiczna, nie poparta żadnymi racjonalnymi pobudkami. Nie sądzę, że świadomie stworzyłaś takiego pustaka, oznacza to więc, że postać jest zwyczajnie płytka.

O dziwo na najlepiej wykreowaną postać w całym tym przedszkolu wyrasta Teddy. Widocznie łatwiej przychodzi Ci tworzenie postaci dziecięcych i młodzieżowych niż dorosłych.

Za bardzo opierasz się na pierwowzorze, w którym bohaterowie są niepełnoletni. Mogę Ci jedynie polecić lekturę książek, w których bohaterowie są dojrzali, mają dorosłe problemy i w sposób dorosły sobie z nimi radzą.

Ogólnie na plus: pomysł, przedstawienie świata czarodziejów, dość poprawny styl Twojej pisaniny.

Na minus: kreacja bohaterów, logika, braki w fabule, lanie wody.

BŁĘDY

Wielokrotnie używasz dywizu jako pauzy lub półpauzy. Tu masz artykuł. Często również wstawiasz w dialogach niepotrzebne spacje.

Prolog

(...) niezwykłego jak powrót do przeszłości. Teraz wiedział, że już dawno powinien wrócić do normalnego życia.

Rozdział I

Pomimo jego młodego wieku [przecinek] darzyli Harry’ego niesamowitym szacunkiem (...).

Harry musiał przyznać, że Ron opowiadał tę akcję bardzo zabawnie, mimo iż w rzeczywistości zapewne wcale nie było im do śmiechu. – To tych Ronów było więcej?

- Oj, daj spokój, Hermiono.– Harry uśmiechnął się przepraszająco (...). – Spację zjadło.

Harry uśmiechnął się przepraszająco i zaprowadził dziewczynę na jego krzesło, wcześniej zamykając drzwi. – Jeżeli to byłoby krzesło Pottera, to prowadził Hermionę na swoje krzesło, a jeśli Granger to jej krzesło, musisz się zdecydować.

(...) a kobieta nie chciała przekładać posady ponad związek z Harrym. – Przekładać można rzeczy lub książkę na inny język, a w tej sytuacji powinnaś użyć słowa przedkładać.

Ciekaw jestem, jak się na nie zaopatruje. – Zaopatrzyć można sklep w produkty. Na kwestie można się zapatrywać.

Doskonale wiesz, że nienawidzę, jak się spóźniasz, Harry Potterze – przywitała go Hermiona, kiedy ten spóźniony o prawie godzinę zapukał do drzwi jej mieszkania. – Raz wystarczy.

Harry prawie jęknął, wytykając swoją głupotę. – Żeby coś wytknąć, trzeba wytykać to komuś.

Wystarczyło tylko parę zaklęć, by po kolacji nie zostało śladu. – Ślad i został.

Z początku, jako dobra przyjaciółka, chciała mu pomóc z poradzeniem sobie z odejściem Ginny, ale z czasem zauważyła, że przychodziła do Pottera z coraz mniej wiarygodnych powodów.

Przez moment zastanawiał się, dlaczego Ron wezwał akurat jego, a nie kogoś bardziej wdrążonego w sprawę. – Wydrążony to może być pień, wdrożonego.

Harry zareagował błyskawicznie: odkręcił się w tamtym kierunku i rzucił Drętwotę. – Odkręcić można słoik. 

Kiwnął głową Leanne, by się przygotowała, a sam wyczarował wokół nich bariery ochronne. – Brakuje słówka dodatkowe, bo przecież dziewczyna już jedne wyczarowała.

(...) czuł, że przybywa w tym lesie zdecydowanie dłużej niżby sobie tego życzył. – Przebywał, przecinek po dłużej.

(...) i od tego czasu ciągle szukał podobnego, równie objechanego. – Odjechanego. Przyznam, że takie słownictwo nie pasuje mi do potterowskiego ff.

Kiedy jednak paręset stóp przed nimi zabłysły światła, zaczęli biec. – Rozbłysły lub zabłysnęły.

- Cii – uciszył przyjaciela Harry i widząc, że przymyka oczy, klepnął go lekko w twarz. – Pomylony podmiot. W tym momencie jest nim Harry, więc wychodzi na to, że to on przymyka oczy.

Tym razem najważniejsza ze wszystkich, bo o życie najlepszego przyjaciela. – Brakuje słowa jego, bo nie dla każdego Ron jest najlepszym przyjacielem.

Rozdział II, part I

Ginny nie otworzyła ani jednego listu, w których pisał, jak bardzo ją kochał i pragnął z nią porozmawiać, wyjaśnić wszystko na spokojnie. – Pomylony czas. Zapis sugeruje, gdy gdy Harry pisał listy, to już nie kochał Ginny.

Zwłaszcza, że traktował Ginny jak księżniczkę (...). – Przecinek stawiamy przed całym wyrażeniem zwłaszcza że, a gdy wyrażenie zaczyna zdanie, przecinek pojawia się na końcu części składowej.

(...) i przesunięciu wszystkich gratów z podłogi pod ścianę, zdjął zaklęciem na podłogę. – Zamiast z proponuję na, bo w tym momencie całość brzmi, jakby pod ścianą już nie znajdowało się na podłodze.

Harry Potter ma mało czasu i tylko trzy szanse. O innych niech na razie nie myśli. Harry Potter musi uważnie patrzeć. – Tu powinnaś jakoś zaznaczyć, że to kwestia z kartki.

Rozdział II, part II

Słońce chowało się za horyzontem wysoko i gęsto porośniętych drzew. – Horyzont nie jest drzewami. Może być nimi porośnięty, więc horyzontem porośniętym drzewami, chociaż to też dość słabo brzmi. Do tego porośnięty, czyli że to drzewa były czymś porośnięte? Mogły gęsto rosnąć lub być posadzone.

Krwisty kolor nieba wskazywał na to, że następnego dnia będzie na tyle mroźno, by założyć cieplejszą kurtkę czy płaszcz, a może nawet coś na głowę i szyję. – Od kiedy jedno ma związek z drugim? Na to zbędne.

Czy ty oby, Hermiono, nie jesteś zazdrosna? – Aby.

Zanim jednak dziewczyny bardziej zagłębiły się w temacie (...). – W temat.

Oczywiście, nie chciała stracić dawnej przyjaciółki, ani sprawić jej przykrości, aczkolwiek nie miała wyjścia. – Dwa pierwsze przecinek zbędne.

Hermiona kątem oka zerkała na Ginny, starając się wydedukować z jej zachowania to, o czym wcześniej mówiła Marie. – Niepotrzebne. Sporo masz takich słówek, musisz przejrzeć cały tekst, bo nie będę wypisywać wszystkich.

(...) lśniącymi włosami spiętymi na głowie w koka. – To biernik, nie dopełniacz, więc kok. I gdzie jeszcze można spiąć w niego włosy, jak nie na głowie?

- Regulusie – zwrócił się Orion do młodszego syna – odpowiedz mi o twoich postępach w wydobywaniu magii. – Kropka po syna i odpowiedz dużą literą. I czym jest wydobywanie magii, bo nie wiedziałam wcześniej takiego określenia?

Zanim Potter zaczął myśleć, jak inaczej mógłby pomóc jego chrzestnemu, obraz rozpłynął się w powietrzu. – Swojemu, a tak naprawdę można w ogóle usunąć to słowo.

Zaklęcia oślepiającego swoją ofiarę… – Brzmi jakby zaklęcie było istotą i miało wydłubać wrogowi oczy widelcem…

Harry zamrugał oczami (...). – A czym innym, przepraszam? Pleonazm.

Rozdział III, part I

(...) i dlaczego przeniosła go akurat we wspomnienia Syriusza. – Do wspomnień.

Skrzat nienawidził Syriusza i z pewnością by mu nie pomógł, tym bardziej po jego śmierci, kiedy Stworek nie musiał już Syriuszowi służyć. – Mnogość słów określających jedną postać zabija.

Ona z pewnością będzie wiedziała co robić. – Przecinek przed co.

Kiedy Harry otworzył oczy, ze zdziwieniem spostrzegł, że znajdował się na hogwarckich błoniach. Znajdował się pomiędzy drzewami przy jeziorze, a w oddali majaczyły mury zamku.

Nienawidził jak ktoś krzywdził jego bliskich, nawet we wspomnieniach. – Przecinek przed jak.

Ta cała polityka, wstręt do mugolaków i wychwalanie czystości krwi, jest po prostu chora. – Zbędny przecinek przed jest.

Regulus zmrużył oczy, ale nic nie wtrącił. – Mógłby coś wtrącić, gdyby Syriusz był w trakcie mówienia, a ten już skończył. Ale nic nie odpowiedział.

(...) który miał przybyć dokładnie o piętnastej po południu. – Skoro o piętnastej, to wiadomo, że po południu. Do tego w Harrym używamy czasu angielskiego, czyli trzecia po południu.

Panna Granger wielokrotnie próbowała pójść w ślady koleżanki, ale nigdy nie udało jej się wywrzeć nacisku na szefie. – Szefa.

Rozdział III, part II

(...) gdzie na środku mieścił się ogromny, samozapełniający stół. – Brakuje się, inaczej wychodzi, że stół zapełnia coś innego (pokój?).

Mężczyzna zmierzwił bezwiednie włosy, patrząc na szeroko otwarte oczy Ginny. – Patrzy się w oczy, nie na oczy.

Młody Lupin zaczął ciągnąć wujka do domu, przez co Harry ledwo zdążył zdjąć buty. – Skoro dopiero go ciągnął do domu, to gdzie Harry zdejmował te buty, na podjeździe?

Burza trwała już od paru godzin i najwyraźniej nie zamierzała przestać. – Nie zamierzała przestać trwać? Nieco głupio brzmiące połączenie.

Nagle tuż przed Potterem wyrosła postać Syriusza z kufrem w jednej dłoni, miotłą w drugiej i plecakiem niedbale zarzuconym na ramieniu. – Zarzuca się na coś, na ramię.

Poczuł przyjemne ciepło rozchodzące się po ciele. Potarł dłonią zmęczone oczy, czując wszechogarniającą senność. – Ta senność przecież nie ogarnęła całego świata. Ogarniającą go senność.

Harry Potter uważnie patrzył, teraz będzie robił. – Brakuje co. I pergamin raczej nic nie robi, to rzecz martwa, lepiej uważnie patrzył, co się teraz stanie.

Coraz częściej nachodziły ją myśli o zmianie pracy, a przynajmniej stanowiska, na lepszą, ale ciągle rezygnowała. – Skoro zmieniłaś podmiot na stanowisko, to na lepsze.

Próbowali odbudować świat czarodziejów tak, żeby to im sprawił wygodę. – A co to za potworek? Nie wiem za bardzo, co miałaś na myśli.

Rozdział IV

Musiał jak najszybciej dostać się do gabinetu Neville’a. Najwyraźniej jakimś cudem, kiedy jego różdżka przypadkowo zetknęła się z tą magiczną kartką, Harry musiał teleportować się do Hogwartu.

Potter spojrzał na zegarek, który wskazywał parę minut przed dwudziestą drugą. Rozejrzał się więc wokół. – Jaki tu widzisz związek przyczynowo-skutkowy, że używasz słowa więc? I brzmi trochę, jakby to zegarek się rozglądał.

Chociaż w sumie jej się nie dziwie, pracownicy zmieniają się tu co rusz. – Dziwię.

Ginny zauważyła, że zanim dziewczyna to zrobiła, lekko poprawiła sobie włosy. – Zbędne. Raczej nie poprawiała cudzych.

Widziała niechlujnie włożoną koszulę w spodnie, całą zachlapaną. – Ostatnim podmiotem w zdaniu były spodnie, które nie były zachlapane. Lepiej by brzmiało widziała niechlujnie włożoną w spodnie koszulę, całą zachlapaną.

Biurko również nie prezentowało się porządnie, a wręcz odpychająco. – Nie w zdaniu sprawia, że za pierwszym razem zrozumiałam, iż biurko nie było odpychające. Lepiej: biurko również nie prezentowało się porządnie, wyglądało odpychająco.

Kiedy dotarła pod drzwi prowadzące do sypialni Harry’ego dobiegł ją dźwięk głębokiego oddychania. – Przecinek przed dobiegł.

Niewidzącym spojrzeniem popatrzył na Hermionę, po czym rzucił się w jej ramiona. – Nie da się patrzeć, gdy się nie widzi.

Raczej o to, że poznając zachowanie ojca, zgubił gdzieś przekonanie o czystej, ogromnej i wiecznej miłości jego rodziców. – Skoro już opisujesz jego uczucia, to: swoich.

Po tym co zobaczył dzisiaj, świat ten legł w gruzach. – Przecinek przed co.

Rozdział V, part I

- Jeszcze raz, Harry.
- Harry Potter ma mało czasu i tylko trzy szanse – powtórzył po raz trzeci Harry, podpierając się łokciem na blacie.

Nie możemy po prostu przytknąć już różdżkę do karteczki? – Różdżki.

(...) rozwiązanie tej tajemnicy .Wszystko musi być jakoś (...). – Szalona kropka.

Było to ostatnie miejscem, w którym spodziewali się jego obecności. – Miejsce. A zdanie brzmi strasznie sztucznie z tą obecnością.

Twarz miał bardziej podłużną, a czarne jak smoła włosy roztrzepane w każdą z możliwych stron. – Nie. Mogła wydawać się bardziej podłużna, bo był chudy lub zmienił fryzurę, ale rysy twarzy przez trzy lata mu się nie zmieniły.

Nie da rady się tutaj wejść? – Coś tu się zadziało.

Kiedy James tylko na kogoś patrzył, od razu widział w tym kimś wroga i szpicla. – Zbędne, raczej nie obok tego kogoś.

Cóż, z moim urokiem osobistym bym się nie zdziwił , gdyby wszystko wyśpiewali (...). – Szalona spacja.

Rozdział V, part II

Poza tym łudziła nadzieję (...). – Łudzić można się czymś, a nie coś, więc łudziła się nadzieją. Raczej chodziło Ci o żywiła nadzieję.

Możesz już iść, mamo – zwróciła się do Molly, a sama usiadła na kanapie. – To brzmi, jakby Ginny sugerowała, żeby Molly wyszła z domu, a chodzi jedynie o powrót do kuchni.

Była zbyt zażenowana i wzruszona jednocześnie całą zaistniałą sytuacją, by móc coś powiedzieć. – Sjp mówi: wzruszenie «stan psychiczny osoby doznającej takich uczuć, jak tkliwość i rozrzewnienie, wywołany jakimś poruszającym zdarzeniem». Nie wiem więc, co wcześniejsza sytuacja ma się do tego uczucia.

Reszta słów Molly zupełnie ją nie interesowała. – Jej.

To nigdy nie wyjchodzi na dobre. – Wychodzi.

Nie wiemy dokładnie, ilu Pożeraczy stawi się na wezwanie, ale musimy założyć, że przynajmniej z piętnaście. – Piętnastu. I śmierciożerców piszemy małą literą, nie widzę więc powodu, dla którego pożeracze miałyby być wielką.

Nagle zza rogu korytarza wyskoczyło dwóch zamaskowanych Pożeraczy, którzy zanim się zorientowali, że stoją oko w oko z Aurorami, już leżeli spetryfikowani na posadzce. – Małą literą, to tylko zawód. Powtarzasz ten błąd, musisz wszędzie poprawić.

Harry przechodził koło spetryfikowanych ciał Pożeraczy, których wkrótce wezmą na przesłuchanie i wsadzą, w najlepszym wypadku, do Azkabanu. – Wsadzić mogą ich tylko do Azkabanu, raczej nie ma gorszego więzienia dla czarodziejów, jeśli w ogóle jakieś jest. Jeżeli chciałaś zasugerować, że mogliby ich skazać na śmierć, to powinno widnieć i, w najlepszym wypadku, wsadzą do Azkabanu.

Potter wziął kilka głębszych oddechów, by przenieść się tuż przed domem państwa Fletch-Fletcheyów, kiedy pojawił się przed nim Darius. – Dom.

Rozdział VI, part I

Przycisnął mocnej pedał gazu, co okazało się błędem, ponieważ nie przejechali nawet dwóch metrów jak samochód zaczął zwalać, aż wreszcie stanął. – Zwalniać i mocniej. Przecinek przed jak.

Mamy cię albo równie lipny program telewizyjny? – Przydałaby się kursywa przy nazwie własnej programu lub cudzysłów.

Nie wiem, jak ty, ale ja dzisiaj mam wiele spraw na głowie. – Pierwszy przecinek zbędny.

Rozdział VI, part II

Miał też nadzieję, że po powrocie Hermiona będzie na tyle ciekawa wydarzeniami, że Harry będzie mógł szybko zmienić temat. – Zaciekawiona.

Emocjonalnie Harry nie poczuł innej różnicy. – Żadnej różnicy, gdyż wcześniej opisywałaś fizyczne różnice.

Chcę tu umrzeć – mówił spokojnie i opanowanym tonem, kompletnie wbrew całej sytuacji. – Opanowany ton brzmi karykaturalnie, wystarczy tylko spokojnie.

Epilog

Regulus Black teleportował się prosto przed drzwiami na Grimmauld Place 12. – Teleportował się pod drzwi lub aportował się pod drzwiami.

I tak o – dobrnęliśmy do końca.

Raz lepiej, a raz gorzej, ale ogólnie mi się podobało. Widać, że się starasz, jednak Twoja pisanina jest jeszcze dość chaotyczna, nieoszlifowana. Jest potencjał, są pomysły, jest pasja, to wszystko widać. Potrzeba Ci tylko więcej… samoogłady? Staranności? Przemyśleń?

Ogólnie musisz zacząć panować nad tekstem. Bo na razie to taki niezajeżdżony koń z predyspozycjami do wysokiego sportu.

Chciałabym niedługo przeczytać coś jeszcze Twojego!

Mocne 3, z szansami na dużo więcej!