[115] ocena bloga: sprzedana-fanfiction.blogspot.com

Adres: Sprzedana – Fanfiction

Autorka: Koneko

Tematyka: erotyka, fanfiction 5SOS

Oceniające: Mrs.Mayhem pod nadzorem Skoiastel

Pierwsze wrażenie mam dobre. Szablon jest przyjemny i estetyczny, czcionka wyjustowana i odpowiedniej wielkości, a akapity wyraźne i równiutkie. Zaczynam od zerknięcia w zakładki.

O BLOGU

Zakładka mówi o całym opowiadaniu dość sporo. Od razu zdradza, kim jest Calum, jaka jest jego funkcja i co właściwie robi – czyli nie robi nic. Kropka w kropkę Christian Grey, jak na prawie fanfiction przystało.

Moim zdaniem to na sam początek trochę za dużo. Powinien się tu znajdować jedynie zarys fabuły, a nie jej streszczenie.

Plus za ładny zwiastun.

BOHATEROWIE

Są tu aż dwie postacie – w dodatku bez nazwisk – i ich zdjęcia. Czy ta zakładka jest aż tak bardzo potrzebna? Wymienionych bohaterów jest tylko dwójka, nie wydaje mi się, abym miała problem z rozróżnieniem kto jest kim.  Poza tym, już na starcie kreujesz w czytelniku opinię o Daisy. Wiem, że opowiadanie ma zabarwienie erotyczne i mógł to być celowy zabieg, ale może warto by było umieścić tu zdjęcie nieco… Hm, subtelniejsze? I skoro ona jako seksualna niewolnica nosi prowokującą bieliznę (i, co trochę rozczarowujące, na zdjęciu nie widać, by narzekała), to dlaczego Calum siedzi w zwykłym stroju, z nieprzekonanym wyrazem twarzy? Spodziewałam się bardziej Mastera niż... chłopca w dziurawych spodniach, siedzącego w pozycji embrionalnej.

SPIS TREŚCI

Rozdziały 16 i 17 nie są zalinkowane. Ten ostatni nie jest nawet opublikowany, więc zastanawiam się, po co gości w spisie?

Do reszty nie mam uwag, przejdę więc do rozdziałów.

PROLOG

Zapisz link w zakładkach i wróć tu w lato – latem lub w lecie.

Witasz mnie przedstawieniem całego świata. Opisem, kiedy dzieje się akcja, kto rządzi i jakie są realia. Na dobrą sprawę prolog mógłby nie istnieć. Mogłabyś to w o wiele ładniejszy i bardziej zgrabny sposób wpleść w tekst i nie potrzebowałabyś osobnego wstępu. Napisałaś w notce, że późniejsze rozdziały będą pisane z perspektywy głównej bohaterki. Dlaczego więc nie ma mi opowiedzieć wszystkiego właśnie ona?

Sam prolog jest w porządku, zaciekawił mnie i zachęcił do sięgnięcia po rozdział pierwszy… ale wydaje mi się być strasznie suchy. Opisywane przez Ciebie sytuacje – na przykład sprzedawanie kobiet na Aukcji – mogłabyś naprawdę ciekawie przedstawić oczami bohaterki i dodać emocje, które towarzyszyłyby oglądaniu podobnych wydarzeń. Czytelnik odbierze mocniej to niż zwykły opis. Dodatkowym minusem, który utrudnia nie tylko wczucie się, ale i zwyczajne zrozumienie wątku, jest nieszczegółowość. Teraz to wygląda tak, jakby ludzie z ciężarówek porywali wszystkie młode kobiety – ze statusem, bez statusu, chude, grube, niskie, wysokie, brunetki, blondynki, pełnosprawne, niepełnosprawne, ciężarne, spacerujące za rękę ze swoimi mężczyznami, w środku dnia i w nocy, latem i zimą – po prostu wszystkie wszędzie jak popadnie. I chcesz mi wmówić, że te ciężarówki w randomowych miejscach wyjeżdżały i zgarniały tak samo, jak w latach czterdziestych ubiegłego wieku, w czasie tzw. łapanek? Nie potrafię sobie tego wyobrazić, skoro wcześniej zaznaczyłaś, że teraz w opowiadaniu mamy rok 2240. Dalej piszesz, że sprzedaż kobiet na Aukcji to temat tabu. Jak to tabu? Podejrzewam, że w takich czasach cyfryzacja i technologiczny postęp są daleko w przodzie, w niewyobrażalnym dla mnie na dzień dzisiejszy stadium. I naprawdę piszesz o tabu? Czyli państwo, w którym toczy się akcja, to taka trochę Korea Północna, tylko dwieście lat później, huh? Widzisz, to dopiero prolog, a ja już Ci nie wierzę. Mam kupę wątpliwości.  Absolutnie nie przez to, że pomysł jest zły. Tylko prolog zdradza za mało. Tak trochę na pół gwizdka. Niby dobrze, bo w dalszych rozdziałach mogę się przekonać, o jakim reżimie piszesz i jaki świat wykreowałaś, jednak już teraz mam za dużo wątpliwości, by pozytywnie podchodzić do tekstu tak, jak do dobrej książki o tematyce futurystycznej z mocnym zabarwieniem erotycznym – bo na taki gatunek właśnie się zanosi po prologu.

Rozumiem pisanie nazw własnych takich jak Trzecia Wojna Światowa, Elita czy Aukcja wielką literą, ale kursywa jest przy nich zbędna. Nie są to nazwy obce, niezrozumiałe, a wielka litera podkreśla ich wagę wystarczająco. Natomiast przy względnym wykorzystałaś i kursywę, i cudzysłów. To błąd. Wybierz jedną z opcji i trzymaj się tylko jej przez cały tekst.

A oni jedynie pochylali mocniej głowy, aby tego nie widzieć [przecinek] i odchodzili jak najdalej. – Sugeruję zrobić z podkreślonej części wtrącenie.

ROZDZIAŁ 1

W ciężarówce było wiele innych dziewczyn, których przepełnione łzami oczy lśniły w ciemności. – Każda z nich była Kobietą-Kotem? Problem w tym, że to nie jest tak, że oczy świecą w ciemności. One odbijają jakieś światło i dlatego mamy wrażenie, że świecą. Więc w ciężarówce nie mogło być tak kompletnie ciemno. Więć jak to w końcu było? Ciemno czy nie-do-końca-ciemno?

Dalej masz zdanie: Słyszałam cichy szloch, a z innego miejsca ciężarówki dochodziły do mnie gorączkowe szepty – plan ucieczki. – Nie musisz znów powtarzać, gdzie się znajdujemy. Już to zdążyłam zauważyć i zapamiętać.

Myślałam, że tekst mnie poruszy, w końcu opisujesz świat po Trzeciej Wojnie Światowej, a prolog sugerował mi, że w jakiś sposób będę miała do czynienia z akcją umieszczoną w realiach państwa totalitarnego. Ale to państwo tylko… sobie jest, podobnie jak świat wokół naszej Daisy. Ciężarówka, w której znajdowała się bohaterka, nie została opisana. Ani troszeczkę, no, może oprócz wspomnienia, że było ciemno. I to tyle. Mamy rok 2240. Czy pojazdy różniły się od tych dzisiejszych? Stały się nowocześniejsze, czy może wręcz przeciwnie, świat zaczął się cofać? Były również inne dziewczyny i na tym określeniu się skończyło. Bezimienne Kobiety-Koty ze świecącymi oczami.

Spójrz na to tak. Jakie są Twoje uczucia, gdy idziesz ulicą? Na pewno zwracasz mniejszą lub większą uwagę na mijanych przez Ciebie ludzi. Nawet podświadomie stwierdzasz, czy podoba Ci się kolor bluzki jakiejś dziewczyny, czy może fryzura chłopaka po prawej zupełnie do niego nie pasuje. Mimowolnie zwracamy uwagę na otoczenie. Może choćby jakaś wymiana spojrzeń z inną porwaną?

Dlaczego akurat one? Czy nie próbowały się bronić? Nie jestem w stanie wyobrazić sobie, że każda z nich dobrowolnie wsiadła do ciężarówki i pojechała bór zielony wie gdzie.

Czułam, że zjeżdżamy z autostrady, bo droga stała się nierówna i strasznie nami zarzucało. – Zamień kolejność. Najpierw odczucie, potem konkluzja. Bohaterka w pierwszej kolejności poczuje zarzucenie autem, jakieś wyboje i dopiero po tym może wywnioskować, że zjechali z głównej drogi.

Położenie budynków Aukcji, gdzie nas zabierano, było tajne i znali je tylko nieliczni. – Skoro było tajne, to chyba logiczne, że jego położenie było znane tylko nielicznym osobom.

(...) nawet niektórzy licytatorzy byli przywożeni w samochodach z przyciemnianymi szybami, aby nie znali położenia, w jakim się znajdują. – Czas.

To sprawiało, że bałam się jeszcze bardziej i pragnęłam, aby było już po wszystkim. – Moją pierwszą myślą jest: oho, to będzie opowieść pamiętnikarska, czyli narracja mówiąca o wydarzeniach opisywanych z perspektywy dłuższego czasu. Bohaterka teraz opisuje, jak czuła się wtedy, w czasie porwania. Nazywa swoje emocje po imieniu, opowiada o nich. Okej. Będzie sucho i ekspozycyjnie, trochę przynudnawo, ale poprawnie. Niestety dalej zaczynasz mieszać i cytujesz bieżące myśli bohaterki, prowadzisz dialogi, a także szczegółowo przedstawiasz sytuację, z czego okazuje się, że opisujesz tu i teraz. Musisz się zdecydować na jeden typ narracji. To podstawa, od której powinnaś zacząć, gdyż narracja pierwszoosobowa rządzi się swoimi prawami i różni się od trzecioosobówki – ba! – ma nawet swoje podtypy: relacja pamiętnikarska (w stylu wypracowania szkolnego, np. Pamiętnik narkomanki Baśki Rosiek) i pierwszoosobówka „tu i teraz” (np. Igrzyska Śmierci Suzanne Collins). Jeżeli jesteśmy w głowie bohaterki i ona przeżywa wydarzenia na bieżąco, a Ty napiszesz: bałam się, to Ci nie uwierzę, bo efekt będzie za słaby; nikt w sytuacji zagrożenia życia nie myśli tak sucho, składnie, ładnie i poprawnie. Narracja pierwszosobowa jest trudna, bo musisz pisać tak, abym wczuła się w postać, aby jej opowieść była przekonująca. W typie drugim, trudniejszym, ale bardziej poruszajacym czytelnika i działającym na jego wyobraźnię każde zdanie opowiadania będzie myślą głównej bohaterki. To uczyni ją wyjątkową, charyzmatyczną, pozwoli ją zapamiętać i wczuć się w jej sytuację. Pokazuj strach i myśli o nim – jak na nią działa i co dziewczyna ma w głowie – a wtedy dopiero jej uwierzę.

Natomiast karygodnym błędem tego typu narracji jest wyszczególnianie myśli bohaterki jak w narracji trzeciooosbowej. Spójrz, co zrobiłaś:

„Do moich oczu napłynęło więcej łez i nie miałam siły, aby je powstrzymywać. Pozwoliłam im spływać po policzkach. Mama była silną kobietą i pochowała już męża i syna, jednak nie byłam pewna, jak zareaguje na stratę córki.

Gdy mnie nie będzie, zostanie sama.

Najgorsze jednak było to, że nie dowie się, co się ze mną stało”.

Tak się nie robi. Każde zdanie to myśl bohaterki, więc ona co? Myśli jeszcze bardziej wewnętrznie? Już teraz wiem, jestem w stanie domyślić się i przewidzieć, że Twoja narracja pierwszoosbowa to będzie zwykła trzecioosobówka z odmienionymi końcówkami. Niestety. A szkoda, bo to dopiero początek. Masa tekstu przede mną, a ja już cierpię z powodu suchoty.

Wokół mnie tłoczyło się około trzydziestu dziewczyn (...) – trzydzieści. Trzydziestu odniosłoby się do mężczyzn.

Dialog jest tak suchy… Dwóch kolesi rozmawia ze sobą, jeden obmacuje główną bohaterkę, a ta stoi jak słup soli i ani nie myśli, ani nie reaguje. Dopiero potem piszesz, że załkała, ale to jest pierwszoosobówka. Póki co za słaba, by mnie przekonać.

Uniósł pistolet do góry, odbezpieczając go. – Uniesienie czegoś w dół musiałoby być trudne.

Już na samym początku zauważyłam u Ciebie nagromadzenie „być” pod przeróżną postacią. Warto nad tym popracować, zwłaszcza że większość z tych powtórzeń da się bardzo łatwo zamienić.

kliknij, aby powiększyć

– Cześć, jestem Luke, a ty teraz musisz iść ze mną. – Po pierwsze: to po prostu nie brzmi. Po drugie: w takim miejscu zwykłe: „Cześć, jestem Luke”? Nie kupuję tego.

I wtedy poczułam na skórze miękki materiał ręcznika, którym blondyn powoli zaczął mnie wycierać. – Używaj imion! Przed chwilą ten chłopak przedstawił się Daisy, więc nie powinna określać go kolorem włosów.

– Przestań, kurwa, beczeć! – Zdenerwował się blondyn. – Poważnie. Zaczynam zastanawiać się, czy bohater ma na imię Lukas, czy Blondyn. Tu już nawet nie chodzi o to, że blondyn brzmi nieporadnie i świadczy o słabym warsztacie; czuć, że na siłę szukasz synonimów. To tłumaczenie dobre odnośnie narracji trzecioosobowej, ale u Ciebie problem jest większy. To już nie tylko szukanie synonimów, ale odbieranie autentyczności głównej bohaterce. Wybrałaś narrację pierwszoosobową, więc postać, znając czyjeś imię, nie będzie określała człowieka kolorem włosów. Wyobraź sobie, że widzisz, przykładowo, Jana Kowalskiego. Jak o nim pomyślisz? Jan/Janek/Kowal/spoko facet/ten sukinsyn – okej. Ale na pewno nie blondyn.

– Zrobisz to sama, [przecinek zbędny] czy mam ci pomóc? – Uniósł do góry brew. – Kolejny pleonazm.

Zauważyłam, że używasz mnóstwa podobnych określeń. Na przykład przy zdejmowaniu spodni zaznaczyłaś, że Daisy pociągnęła je w dół. No wiesz, pociągnięcie ich w górę nie byłoby zbyt sensownym rozwiązaniem. Podczas wykonywania rutynowych czynności człowiek aż tak bardzo nie skupia się na tym, gdzie co rzuca, w którym kierunku, na południowy zachód czy północny wschód. Kiedy zdejmujesz koszulę, rzucasz ją gdzieś w bok, a nie w prawo, lewo, górę, dół.

Jedynie słuchać to, co do mnie szeptał. – Tego.

(…) ale gdy uklęknął przede mną, aby następnie pocierać ręcznikiem moje uda, z moich ust ponownie wyszedł szloch. – Tak sobie dostał nóg i wyszedł.

Zirytowany, zaczął wszystko robić mocniej i szybciej. To wszystko mnie przerastało.

Mam również wrażenie, że wyłączyłaś Daisy zmysły. W każdej sytuacji człowiek reaguje na bodźce, większe bądź mniejsze. Podejrzewam, że w ciężarówce pełnej stłoczonych dziewczyn było duszno. Niech bohaterka to odczuje! Albo wręcz przeciwnie, może było zimno z powodu nieszczelności? Więc Daisy mogłaby zadygotać, na ramionach mieć gęsią skórkę. Człowiek reaguje na różne bodźce bez względu na to, gdzie się znajduje i cokolwiek by się z nim nie działo. Jeśli komuś śmierdzą skarpetki, zareagujesz i ucząc się na klasówkę, i jadąc na ścięcie.

Jeszcze jest Lucas. Szczerze mówiąc, trochę nie ogarniam jego zachowania. Z całą pewnością nie pomagał wszystkim dziewczynom, bo wtedy w najlepszym wypadku wyleciałby z roboty. Co było takiego w naszej bohaterce, że to właśnie ona otrzymała niezbędne rady? Z całą pewnością nie pierwsza była delikatna i ładna, a na kimś takim jak Luke nie powinno to robić wrażenia. A jeśli wszystko robił z powodu luster weneckich, brakuje tu jakiegoś wink wink do bohaterki.

Najbardziej odczułam jednak brak emocji. Niby jakieś są, ale „łzy spływały po moich policzkach” nie jest wystarczająco przekonujące. Nie wczułam się w tekst. Daisy tylko płacze, nic więcej, a przecież ma świadomość, że już za chwilę zostanie czyjąś własnością. Może jakaś panika? Może rozpaczliwe rozglądanie się za drogą ucieczki? Nic. Podobnie jest podczas sceny w łazience. Nie wiem, co mnie bardziej obrzydza – zachowanie Lucasa czy to, że Daisy mu na to pozwala bez słowa sprzeciwu. Odnośnie tego:

Zirytowany do granic możliwości blondyn, [przecinek zbędny] w jednej chwili znalazł się przy mnie i łapiąc w pasie, podniósł jedną ręką do góry, drugą zdejmując ostatni skrawek materiału, który mnie chronił. – Nie potrafię sobie tego wyobrazić. Dorosłą kobietę podniósł jedną ręką – jak małą dziewczynkę – i drugą zdjął z niej majtki? Zsunął je wzdłuż jej, podejrzewam, długich nóg? To jakią on ma rozpiętość ramion? Bo raczej dziewczyna mu nie pomagała i nie podkuliła ich. Chyba powinna jakoś się bronić, chociażby automatycznie, instynktownie, podświadomie.

Moje ciało momentalnie się spięło. Poczułam, jak gwałtownie opuszcza mnie w dół i wkłada do wanny wypełnionej do połowy wodą. – Zgubiłaś podmiot w drugim zdaniu i teraz wychodzi na to, że opuszcza ją … jej własne ciało. Swoją drogą, tak, pogrubienie to kolejny pleonazm.

Gdyby nie fakt, że znajdowałam się w tak fatalnej sytuacji, mogłabym stwierdzić, że dotyk jego dłoni był przyjemny (...). – To tak nie działa, przykro mi. Znajdujemy się tu i teraz, w wannie, z obmacywaną bohaterką. Ona nie ma prawa brać pod uwagę tego, że w innych okolicznościach mogłoby się jej to podobać, bo to nie czyni jej naturalną, chyba że jednak podświadomie lubi takie zabawy w gwałty i branie siłą…? Spróbuj się bardziej wczuć. Nadal uważasz, że to ma sens? Podobno bohaterka płacze i jest zdruzgotana, wystraszona. W takim razie nadal rozwijaj i podkreślaj jej stronę emocjonalną, a nie wprowadzaj wątpliwości.

Nie rozumiem za bardzo potrzeby przebywania Luke’a w łazience. Mógł ją tam wprowadzić, kazać się umyć i wrócić ubraną w podane wcześniej ciuchy. Skoro w pomieszczeniu były lustra weneckie, a dziewczyna podobno okazała się nieźle wystraszona, po co ktokolwiek miałby się przy niej moczyć i ją niańczyć? Najwyraźniej to tylko taki motyw, aby pokazać dobrą stronę Luke’a dla naszej wyjątkowej głównej bohaterki (wyjątkowej, bo tak) albo ewentualnie ukazać czytelnikowi jego słabą pozycję i niską wartość w firmie (skoro jego rolą jest mycie kobiet na sprzedaż), ale do tego pierwszego nie dałaś żadnego powodu, a do drugiego – no cóż, to byłoby chyba widać też po tym, jaki stosunek ma do niego Carl. Nie zapowiada się, by Luke był tylko przydupasem od mokrej roboty. Chociaż w sumie w dalszej części facet nadal niańczy żywy towar. Ba. Klęka przed nim! Sama powiedz, jak niby to wygląda?

I wtedy poczułam na skórze miękki materiał ręcznika, którym blondyn powoli zaczął mnie wycierać. Stałam prosto, tak jak mi poradził, jednak nie patrzyłam na niego (...) – nie musisz też tak często wskazywać, że coś należy do głównej bohaterki. Zastanów się, czy też tak robisz w myślach? Mówisz, na przykład: rano zastanawiałam się, gdzie są moje kapcie, bo musiałam wstać z  mojego łóżka na moją zimną podłogę w moim pokoju, a potem znalazłam te moje kapcie i poszłam do mojej kuchni i zrobiłam moją kawę, zasypawszy nią mój kubek, przy tym dodałam cukru z mojej cukiernicy moją własną ręką. To zabija przecież naturalność postaci.

ROZDZIAŁ 2

Malutkie pomieszczenie było wypełnione dziewczynami. Kilkanaście już zostało sprzedanych, a licytacje poszły szybko, co sprawiało, że czułam się jeszcze gorzej. Wychodziło się na coś w rodzaju wybiegu i było na nim zaledwie kilka minut. Byłam zniesmaczona cenami. Ludzkie życie jest bezcenne, a oni kupowali te biedne dziewczyny za zwykłe kilka tysięcy. I mnie miało spotkać to samo. Nie miało znaczenia to, czy to będzie pięć czy piętnaście tysięcy. Zyskam status sprzedanej, tak samo jak każda inna dziewczyna tutaj.

Wody! Ten opis jest przeraźliwie suchy. Bohaterka przygląda się, jak inne dziewczyny zostają sprzedane i nie wywołuje to u niej większych uczuć. Jest jedynie zniesmaczona cenami, ale i to da się ukazać o wiele ciekawiej. Rzuciłaś się na naprawdę głęboką wodę, bo nie dość, że zdecydowałaś się na narrację pierwszoosobową, to przedstawiasz wydarzenia, które powinny być przesycone emocjami. Jak na razie jednak toniesz. Patrzenie oczami bohatera nie może odbywać się na zasadzie „byłam, zobaczyłam”. Emocje, E-MO-CJE!

– Wchodzisz – warknął strażnik, popychając wysoką blondynkę w stronę wnęki, w której powinny być drzwi. Oczywiście, nie było ich. – What. Powinny być, ale ich nie było, to czemu o nich wspominasz? Samo „wnęka” nie wystarczy? Dziewczyna za chwilę ma być sprzedana, a bardziej interesują ją drzwi, których nie ma, niż to, co się z nią stanie. Lol.

Pamiętałam ją z ciężarówki, kiedy jej włosy były brudne od kurzu. – I dlatego postanowiłaś, że nie wspomnisz o tej dziewczynie w poprzednim rozdziale.

Daisy obserwuje, jak jej wcześniejsza towarzyszka podróży zostaje sprzedana. Opisuje jej zachowanie, a potem stwierdza, że ją samą przeszył dreszcz obrzydzenia. To trochę mało. W ogóle nie potrafię się wczuć, nie czuję powagi tej sceny.

Z miejsca w którym stałam, nie widziałam nic, tylko ją. – Przed chwilą Daisy podobno widziała jeszcze zielone światło gdzieś z przodu. Więc musiała widzieć też tych, którzy licytują, naciskając (tak podejrzewam, bo nie wytłumaczyłaś) jakąś małą lampkę przy swoich stanowiskach. Wątpię, żeby świecili reflektorami na tyle silnymi, by światło dotarło do sprzedawanej.

Marnujesz potencjał tej sceny. Kiedy sprzedawano obcą dziewczynę, Daisy mogłaby skupić się na sobie, na swoim strachu, obrzydzeniu, współczuciu. Na emocjach i czynach. Mogłaby szukać wzrokiem wyjść ewakuacyjnych, opisać, co się dzieje w jej pobliżu i ewentualnie stwierdzić, że dochodzą do niej głosy sprzedaży. A samą sprzedaż opisać potem na swoim przykładzie, gdy już do niej dojdzie, ale to nie jest tak, że kiedy dzieje się scena, to nagle wyłączamy emocje, a włączamy relację. Nie. Daisy przecież przeżywa to wszystko pierwszy raz, wszystko tam jest dla niej nowe i trzeba połączyć przekonujące emocje z opisami miejsca i akcji. A ja mam wrażenie, że bohaterka tylko tak rutynowo wszystko przechodzi, z puntu A do punktu B, jakby nic nie robiło na niej większego wrażenia, a czasem między tym wspomni, że się boi. Bo stwierdzenia typu: (...) przeszył mnie dreszcz – strachu i obrzydzenia (...) – są strasznie suche. Nieprzekonujące. Wyprane z emocji: No, dobra, tak w sumie to było mi smutno, brzydziłam się i bałam, okej? I trochę mi szkoda było innych…

Jej policzki lśniły od łez, co było widoczne nawet w ciemnym i nieoświetlonym pomieszczeniu. – To po co dziewczyna zdejmowała sukienkę i paradowała przed widzami, skoro było tam ciemno? I czy nasza bohaterka stała aż tak blisko niej, by widzieć jej łzy? Poza tym z tego, co wiem, łzy nie są fosforyzujące.

No i nieznajoma dziewczyna podobno szła krzywo na piętnastocentymetrowych szpilkach. Od brutalnego ciosu w twarz powinna się chociaż zachwiać, przewrócić, mogłaby złamać nogę…? Przecież miała iść na sprzedaż, więc w ogóle bicie jej za to, że ociągała się z rozbieraniem nie było najrozsądniejsze dla sprzedawców. Nie sądzę, aby ktoś chciał kupić „uszkodzony towar”, a takim niewątpliwie jest dziewczyna ze śliwą pod okiem.

Było mi szkoda tej dziewczyny, jak i każdej poprzedniej [przecinek] i każdej, która będzie następna.

Przekonaj mnie o tym. Dlaczego mam uwierzyć bohaterce na słowo? Co takiego zrobiła, aby pokazać, że rzeczywiście było jej szkoda sprzedawanych dziewczyn? Kiedy jest Ci kogoś szkoda, na przykład zakrywasz usta dłonią, zaciskasz powieki, by nie widzieć tego, co się z tym kimś dzieje, masz wilgotne oczy, zastanawiasz się, co będzie dalej z osobą, na którą patrzysz.

Byłam pewna, że nie wytrzyma długo. – Wręcz ocieka współczuciem.

Nikt więcej nic nie dodał, a po chwili ciszy do blondynki podszedł strażnik, ciągnąc ją i prawdopodobnie prowadząc do jej właściciela. – Podszedł do niej, jednocześnie ciągnąc ją do właściciela? Żeby ją tam zaciągnąć, musiał najpierw do niej podejść. Rozdzieliłabym to na dwa zdania, o tak: Nikt więcej nic nie dodał, a po chwili ciszy do blondynki podszedł strażnik. Mocno ją pociągnął, prawdopodobnie w stronę jej właściciela.

– Powiedziałem to raz, a teraz powtórzę drugi i ostatni. Wychodzisz – mówił groźnie, a ja zmusiłam swoje nogi do pójścia do przodu. – Wszystko fajnie, tylko kiedy on powiedział to po raz pierwszy? Poza tym, „swoje” jest tam zupełnie niepotrzebne. No bo nad czyimi innymi nogami bohaterka ma kontrolę?

To sprawiło, że moje przerażenie powoli ustępowało miejsca wściekłości. – Warknęła? Zacisnęła pięści? Zacisnęła szczękę? Musisz być bardziej konkretna, inaczej czytelnik niczego sobie nie wyobrazi. To Ty rozdajesz karty, jesteś Bogiem tej historii, prowadzisz bohaterów i kreujesz ich wizerunek, sterujesz nimi jak Simami. Samą ekspozycją nie zbudujesz opowiadania, nie poruszysz wyobraźni czytelnika, nie pobudzisz żadnych emocji.

Wciąż jednak czułam na sobie jeden, bardzo intensywny wzrok. – Jak to możliwe? Dziewczyna powinna być przejęta tym, że wszyscy tam na nią patrzą jak na żywy towar, za chwilę zostanie sprzedana, a ona zwraca uwagę na taki mały detal, że gdzieś wśród tych wszystkich gapiów znalazł się ktoś, kto gapi się bardziej… No nieprawdopodobne. Delikatnie chciałaś podkreślić, że to zalążek więzi między nią a jej przyszłym właścicielem? Muszę Cię zmartwić, bo to wcale nie było delikatne. To mocny sygnał, że true love widać już na horyzoncie.

W przeciwieństwie do blondynki, stojącej w tym miejscu przede mną, miałam na sobie czarne, koronkowe majtki, co nie zabrało mi do końca tego poczucia godności. – Dlaczego Daisy miała na sobie jakąś bieliznę, a tamta nie? Czemu to akurat nasza mała bohaterka miała ten „luksus”? Nie pojmuję tego. Co sprawia, że jest traktowana nieco lepiej niż inni?

Czym tak bardzo różniłam się od innych dziewcząt, że ktoś chciał mnie kupić za tak dużą cenę, w stosunku do innych? – Miło, że o tym pomyślałaś, bohaterko. Bo ja sama się nad tym głęboko zastanawiam. Może to z powodu majtek?

Typowe opko, nieziemsko przewidywalne. Poprzednią dziewczynę uderzono – na Daisy ręki nie podniesiono ani razu. Tamta poszła za osiem tysięcy – Daisy pójdzie za sto. Tam oferty były trzy – tutaj jeden prześciga drugiego. Cudowna wyjątkowość naszej bohaterki jest jednak dosyć nieśmiała, bo czytelnikowi nie ukazała się ani razu. W trylogii Igrzyska Śmierci to właśnie Katniss została Kosogłosem, ponieważ była niezwykle dzielna i trzymała się swoich przekonań. W serii Gone to Sam został przywódcą, ponieważ posiadał ogromną moc i wielką charyzmę. W książkach Petera V. Bretta to właśnie Arlen został okrzyknięty Naznaczonym, ponieważ był niezwykle odważny i gotowy do poświęceń.

A Daisy jest wyjątkowa, ponieważ... płacze?  

Drżę z niepokojem, bo wyczuwam Marysujkę.

Wszędzie było ciemno, tylko skraj sceny był rozświetlony, aby z każdego miejsca można było dokładnie obejrzeć każdą z dziewczyn.

Nie należałam do niskich osób, a szpilki tylko dodały mi 15 centymetrów, więc musiał zadrzeć głowę do góry, aby wciąż na mnie patrzeć. Scena sięgała mu do pasa. – Liczby słownie. Lepiej by było, gdybyś najpierw wspomniała o tym, że scena sięgała mu do pasa. Albo w ogóle że scena była na jakimś podwyższeniu – o tym w przypadku opisu miejsca akcji. Bo przez chwilę miałam dziwne wrażenie, że albo ten chłopak jest karłem, albo Daisy wielkoludem. Dodatkowo dziwi mnie fakt, że Daisy piętnastocentymetrową szpilkę poprzedziła słowem tylko. Przecież to überwysoka szpilka.

– Transakcja dokonana. Właśnie zostałaś sprzedana. – Chryste. Nie wmówisz mi, że tak wysławiają się ludzie, którym nie brakuje piątej klepki.

Chłopak siedzący obok, [przecinek zbędny] kilka razy wiercił się w miejscu, zmieniając pozycję. Wydawało się, jakby to go nudziło. – Że.

+ Jak można wiercić się kilka razy? Po prostu ciągle się wiercił albo non stop, co chwila...

Palce jego dłoni kreśliły niewidzialne wzorki na moim udzie, a ja spinałam się coraz bardziej, mimo iż podświadomość mi mówiła, że to przyjemne. – Nie możesz czegoś uważać za nieprzyjemne, jednocześnie podświadomie czując, że to miłe. To po prostu tak nie działa. Tym bardziej, że następne zdanie to:

Nagle poczułam obrzydzenie. Do niego, za to, że mnie dotyka. – Nie mieszaj w głowie czytelnika. Albo rybki, albo akwarium. Albo się podoba, albo się nie podoba. A jeśli się nie podoba, to pokaż to. Bohaterka mogłaby się trochę odsunąć, szepnąć, by chłopak przestał, pokazywać swój lęk i niechęć do współpracy...

Cały rozdział był suchy, nijaki. Pozbawienie wolności osobistej, sprzedanie na Aukcji i odarcie z godności powinny być wydarzeniami przepełnionymi emocjami. Tymczasem ja przeleciałam tekst i ani razu nie uniosłam brwi, ani razu nie poczułam solidarności z bohaterką, ba!, nawet jej nie współczułam. Miałam wrażenie, że czytam o manekinie albo robocie zaprogramowanym, by relacjonować wydarzenia. Ja nie czytałam przejmującego opowiadania, tylko sprawozdanie.

Dobija mnie marysujkowatość głównej bohaterki. Jest taka niesamowita, wszyscy chcieli ją mieć. Gdyby po prostu trafiła do jakiegoś łagodniejszego mężczyzny, który traktowałby ją inaczej, zrozumiałabym. Ale to? Kurczę, skoro już Daisy ma być taka super, daj mi coś, co spowoduje, że zacznę tak o niej myśleć.

Nie podoba mi się również fakt, że w notce pod rozdziałem od razu zdradziłaś, że mamy do czynienia z Calumem. Niby czytelnik powinien się tego spodziewać po przeczytaniu zakładki O blogu, ale przecież mógł równie dobrze oczekiwać jakiegoś zwrotu akcji, wydarzenia, które dopiero spowoduje, że Daisy wyląduje właśnie u Hooda. Malusieńkie ziarenko niepewności jest o wiele lepsze niż wykładanie wszystkiego prosto z mostu.   

No i znowu robisz coś karygodnego: myśl zawarta w myśli.

W mojej głowie pojawił się płomyk nadziei, że moje życie nie będzie należało do tych najgorszych. – Bohaterka nienaturalnie myśli o tym, że w jej głowie się coś pojawiło… Znów. Być może jednak narracja trzecioosobowa nie byłaby takim złym pomysłem, hmm?

I to przepełniło mnie smutkiem. – Pokaż ten smutek. Masz tyle możliwości, a nie skorzystałaś z żadnej. Spójrz:

CZYNY: głośne westchnięcie/spuszczenie wzroku/apatia w ruchach/puste spojrzenie/brak zainteresowania/spowolnienie/brak energii/ukrycie twarzy w dłoniach, nerwobóle;

MYŚLI: negatywne, niespokojne i zalęknione, wycofane, poczucie winy i beznadziejności, niska samoocena.

Dobra i poruszająca narracja pierwszoosobowa będzie równocześnie opisywała (przeplatała) czyny i myśli. Musisz to poćwiczyć, bo inaczej nic z tego nie wyjdzie. Rozruszaj wyobraźnię i pomyśl, jak zachowuje się i jakie myśli mogłaby mieć Daisy w takiej sytuacji. I dopiero wtedy napisz zaplanowaną scenę. Samo napisanie smutek nie wywoła… smutku. Ani u Daisy, ani u mnie, nawet jak wykorzystasz wyolbrzymienie w postaci przepełniać.

Swoją drogą, powrócę do pierwszej mojej myśli po spojrzeniu na zakładkę o bohaterach: jak tak patrzę na zdjęcia Caluma na Google Grafika (czytając przy okazji, kim on w ogóle jest – Skoia się dokształca), to jakoś nie widzę go w roli Mastera, którym niewątpliwie będzie. Raz spróbowałam i parsknęłam pod nosem. Dzieciak wypada po prostu słabo. Już lepszy byłby jakiś starszy random albo Jamie Pan Sztywny Dornan. Zastanawia mnie, dlaczego akurat Hooda wybrałaś do tej poważnej i trudnej roli?

ROZDZIAŁ 3

Każdy, z którym się mijałam, lustrował mnie dokładnie wzrokiem, lecz gdy padał on na chłopaka obok mnie, peszył się od razu. Kim więc był ten chłopak, skoro budził w każdym respekt? Mimo tego, że mógł być starszy ode mnie o nie więcej niż cztery lata? – Też się zastanawiam. Naprawdę nie sądzę, że jakieś grube ryby tak bardzo peszyły się na widok jakiegoś małolata.

+ To zdanie jest trochę mylące, bo nie wiadomo w sumie, czy peszy się każdy, czy wzrok, czy chłopak.

Wydawać by się mogło, że czarnowłosy był jedynym młodym kupcem w sali (…). – Stosowanie takich określeń przeważnie nie świadczy zbyt dobrze o słownictwie autora. Poza tym, jeśli już chcesz ich używać, możesz to zrobić tylko w połączeniu z rzeczownikiem, na przykład: rudowłosa dziewczynka, zielonooki mężczyzna.

(…) ale niedługo później zauważyłam na oko dwudziestopięcioletniego mężczyznę, z blond włosami i niesamowicie niebieskimi tęczówkami.

Czy każdy człowiek składa się tylko z tych dwóch rzeczy? Nie jestem w stanie wyobrazić sobie bohatera, którego mi przedstawiasz. To tak jakbyś miała opisać niewidomemu postać przedstawioną na obrazie. Naprawdę powiesz tylko, jaki ma kolor oczu i włosów? Czy może skupisz się na mimice, spojrzeniu, posturze? Sądzę, że przedstawiłabyś opisywaną osobę w taki sposób, aby Twój rozmówca mógł odtworzyć ją w swojej głowie. Zrób to samo na kartach Worda/Bloggera/czy gdzie tam piszesz.

Czułam na sobie spojrzeniach [literówka] ich wszystkich, ale dopiero po chwili zauważyłam, że tylko ja byłam ubrana. Każda inna z niewolnic, bo tym właśnie stałyśmy się w momencie dokonania transakcji, miała na sobie jedynie bieliznę, [przecinek zbędny] albo nie miała nic. – To powoli zaczyna brzmieć niedorzecznie.

Po raz kolejny zastanowiłam się, co takiego było we mnie, że zainteresowałam każdego? Może moja postawa i to, że wyprostowałam się w momencie, w którym każda inna się rozklejała? – Szczerze mówiąc, myślę, że w takim miejscu jak Aukcja każdy ma w dupie to, czy ktoś się rozkleił, czy dumnie stał. I naprawdę nie sądzę, że nasza mała bohaterka była pierwszą, która nie płakała na podeście podczas licytacji. Podziw dla takiej osóbki byłby zrozumiały na przykład wśród innych dziewcząt, ale wśród… wszystkich? Nie przesadzasz trochę? Bohaterka gloryfikuje sama siebie. Poza tym wciąż cierpię na deficyt emocji. Stała wyprostowana i zastanawiała się, dlaczego jest lepsza od innych? Nie sądzisz, że w tym momencie jest to trochę… podłe? Nie przekonuje mnie, chyba że od początku chcesz kreować ją na ciężkostrawną, fałszywą heroskę będącą ponad każdym, patrzącą na wszystkich z góry, ale z tego, co zdążyłam zauważyć, we wcześniejszych notkach podobno była przerażona, współczuła, tęskniła za rodziną, wspominała przez chwilę przeszłość. Gdzie się podziała ta bohaterka? Kim jest ta nowa? Minął tylko jeden rozdział…

Brudne ręce niemal od razu zniknęła z mojego ciała. – Zniknęły.

Jak na razie nie mogę pozbyć się wrażenia, że Twoje opowiadanie to zlepek cliché stosowanych w większości opowiadań. Jeśli obmacywaniem chciałaś nadać pewnej dramaturgii, to nie udało Ci się, głównie dlatego, że przedstawiłaś mi to zbyt sucho. Mogłoby się to udać, czasem dobra klisza nie jest zła, ale trzeba to opisać w sposób umiejętny. Daisy czuje na sobie czyjeś obce dłonie. Rozwodzi się nad tym, że nie lubi alkoholu i rozkminia, czy bardziej krzyknęła, czy pisnęła i całość wypada po prostu nienaturalnie. Nie zauważyłam u niej najmniejszego odruchu instynktownego, jakim człowiek reaguje na zupełnie obcy i raczej niepożądany dotyk. Oczywiście, każdy z nas odczuwa wszystko inaczej, ale Daisy mogłaby chociaż drgnąć. Skupiasz się nie na tym, co trzeba, przez co gdzieś zanika wartkość akcji i realizm sytuacji.

Nie odzywał się do mnie ani słowem. Jedyne, co do mnie powiedział, to transakcja dokonana, zostałaś sprzedana, zaraz po tym, jak pomógł mi zejść ze sceny. – Czytelnik nie ma Alzheimera.

Poza tym, te słowa mogły kołatać się w głowie bohaterki. Skoro wywarły na niej takie wrażenie, pokaż mi to. Wydziel je na przykład osobnym akapitem, by podkreślić mocny wydźwięk. Jeśli nadasz fragmentowi odpowiedni charakter, czytelnik nie uzna go za nudne powtórzenie, a za coś, co wstrząsnęło główną postacią. Możesz wpleść to między sceny, Calum coś mówi, a ona nagle przypomina sobie jego słowa już po transakcji. Tutaj wypada to niesamowicie sucho i nienaturalnie.

W pewnym sensie mnie ignorował i chociaż było to dla mnie dziwne, smuciło mnie to.

Skoro już jestem jego, niech chociaż na mnie patrzy. Wszystko jest lepsze od obojętności. – Brakowało już jedynie syndromu sztokholmskiego. Trochę za szybko, nie sądzisz? O wiele za szybko, tak samo jak w przypadku myśli, że czyjś dotyk mógłby być poniekąd przyjemny. Takie myśli w głowie ledwo porwanej, poniżonej, sprzedanej dziewczyny? No nie mogę.

Też uważam, że wszystko jest lepsze od obojętności, i cieszę się, że bohaterka również ma to na uwadze. Szkoda tylko, że sama wydaje się bardzo mocno obojętna wobec sytuacji, która ją spotkała. Ach, ta hipokryzja...

Niedługo potem wyszliśmy z budynku, a ja nieznacznie odetchnęłam świeżym powietrzem. – Jak wygląda „nieznaczne odetchnięcie”?

Bałam się. – Znowu to samo. Najgorsze, co możesz zrobić, to nazywać uczucia słowami. To zabieg dobry tylko w dialogach, ale w narracji przedstawiaj mi emocje na podstawie myśli i zachowania ciała. Chcesz powiedzieć, że Daisy się bała? Napisz, że trzęsły jej się ręce, rozglądała się nerwowo dookoła, może przygryzała wargę, może miała jakiś nawyk, który ujawniał się tylko w stresujących sytuacjach? Nie spłycaj bohaterki do byłam, miałam i czułam się.

Sporo jest książek pisanych właśnie w narracji pierwszoosobowej (nie polecę Ci żadnych, bo nie znam Twoich preferencji). Jeśli miewasz problemy z odpowiednim przekazaniem uczuć czy wydarzeń, siedząc w głowie bohaterki, warto sięgnąć po parę pozycji z interesującą Cię narracją. To niezwykle pomaga we wszystkim się połapać.

Możesz też kierować się… filmami. Pisanie powieści to wbrew pozorom sztuka wizualna. Oglądasz filmy? Patrz, jak zachowują się bohaterowie. Obserwuj ich działania, ich wyrazy twarzy, słuchaj ich słów. W filmach nie ma miejsca na przynudzającego narratora, który zagląda do głowy bohaterom i sucho streszcza, jak się czują. To musi wynikać z gry aktorskiej, a u Ciebie – z tego, jak zagrają dla czytelnika Twoi bohaterowie.

Zaczęłam nerwowo wykręcać palce dłoni, aby po chwili spleść je i ułożyć na kolanach. Oddychałam głęboko i wpatrywałam się we własne dłonie, bojąc się spojrzeć na cokolwiek innego. – W końcu! Właśnie tak powinny zostać przekazane emocje w całym tekście. Nie ma tu suchego „denerwowałam się”. Daisy wykręca palce, wyraźnie nie wie, co zrobić z dłońmi. Jest to jak dotychczas jedyny fragment, przy którym rzeczywiście potrafiłam sobie wyobrazić uczucia bohaterki.

Pierwsze dłonie zbędne (i od razu pozbędziesz się powtórzenia) – z marszu wyobraziłam sobie ręce. Dziwnie byłoby, gdyby Daisy zaczęła wykręcać palce u stóp.

– Wyprostuj się, Daisy. Nie musisz całą drogę wpatrywać się we własne dłonie – powiedział nieco rozbawiony, co sprawiło, że poczułam się jeszcze gorzej. Mimo to wyprostowałam się. – Jestem Calum – dodał po chwili i na tym skończyła się nasza rozmowa. – Pogrubiony tekst powinien być w nowym akapicie:

– Wyprostuj się, Daisy. Nie musisz całą drogę wpatrywać się we własne dłonie – powiedział nieco rozbawiony, co sprawiło, że poczułam się jeszcze gorzej.

Mimo to wyprostowałam się.

– Jestem Calum – dodał po chwili i na tym skończyła się nasza rozmowa.

Odnosi się on bowiem do Daisy, a dalej mamy kwestię Caluma.

Dom był duży, biały i z czerwonym dachem. Nad drzwiami frontowymi był balkon, podtrzymywany czterema kolumnami. Wyglądał jak willa. – Zgubiłaś podmiot. Balkon wyglądający jak willa musi być ciekawym widokiem.

Nie dałam rady zarejestrować więcej, gdyż złapał mnie za nadgarstek i pociągnął w stronę drzwi, przez które przeszliśmy po chwili. – I na dodatek balkon łapie dziewczyny za nadgarstki! Nigdzie w pobliżu nie użyłaś Calum, więc nie wiem, co Cię przed tym powstrzymało.

To po chwili spowalnia Ci scenę. Nie jest to jakiś specjalnie wymagany wyznacznik czasu. Nie upłynnia narracji. Z góry wiadomo, że Calum pociągnął Daisy w stronę drzwi, więc od razu logiczne, że zaraz przez nie przeszli.

Znalazłam się w dużym, jasnym holu, ale on ciągnął mnie dalej, w stronę schodów, którymi weszliśmy na górę. Zaprowadził mnie do małego pokoju, otwierając przede mną drzwi i wpuszczając mnie do środka. – Bohaterka zna imię swojego właściciela. Może o nim tak myśleć, naprawdę, zwłaszcza, że kiedy będziesz używać imion, nie pomylisz podmiotów.

Minimalistycznie i całkiem zwyczajnie. Już wiedziałam, że nie polubię tego pomieszczenia. – Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że chyba nie polubię głównej bohaterki. Po tych wszystkich traumatycznych wydarzeniach i podejrzeniach o najgorszym na chłopski rozum powinna się cieszyć, że dostała jasny, zadbany pokój z firankami, a nie jakąś piwnicę z kocem na podłodze i miską wody, czego raczej można się było spodziewać po niewolnicach oraz klimacie, w jakim zobrazowałaś Aukcję i to, jak traktuje się tam dziewczyny. Ale jakby nie było, to Twoja bohaterka i możesz ją kreować dowolnie, byle konsekwentnie. Zastanawiam się więc, czemu nie podobało jej się to pomieszczenie i czy miała ku temu powody? Nie zaznała w nim jakiejś mentalnej ulgi po ciężkich chwilach, które ją spotkały, okej, przyjmuję. Ale właściwie dlaczego? Co było z nim nie tak? Nie lubiła kremowych ścian, drewnianych mebli?

Co tu robi dziecko? Czyżby to była jego siostra? – Tak jak poprzednio. Nie wiem, co stoi na przeszkodzie, by użyć imienia.

Uśmiechnęła się i już po chwili stała tyłem do mnie, cicho podśpiewując pod nosem. – Nie wiem, czy to tylko moje wrażenie, ale scena wydała mi się mocno creepy. Kupiona niewolnica siedzi sobie sama w jasnym pokoju, na wielkim łóżku, aż tu nagle przychodzi niewinna, ośmioletnia blondyneczka, wyciąga jej z szafy czerwoną sukienkę i przesłodko prosi, by Daisy się w nią przebrała, przy czym obiecuje, że nie będzie podglądać, odwraca się i pośpiewuje sobie radośnie. Nie wiem, o co chodzi, ale gdybym czytała horror, to poczułabym pierwsze ciarki.  

Nie. Zaskoczona to zbyt słabe słowo, ale lepszego nie mogłam w tamtym momencie znaleźć. – Och. To brzmi równie słabo jak opisy całowania na najbardziej dennych blogaskach: „Uczucie było tak niesamowite, że nie mogłam go opisać”.

Przez chwilę stałam jak sparaliżowana, ale nie chciałam dłużej być w sukience, w którą ubrał mnie Luke – blondyn, który tak perfidnie wykorzystał moją słabość. – Nie wydaje mi się, aby czytelnik zdążył zapomnieć o tym, kim był Luke. I… naprawdę? Nawet w takim momencie opisujesz go kolorem włosów?

Do oczu momentalnie napłynęły mi łzy, przypominając sobie całą tę sytuację (…). – Nie możesz użyć takiego imiesłowu, kiedy masz dwa inne podmioty. Łzy przypominające sobie jakąś sytuację brzmią równie zabawnie jak balkon ciągnący dziewczynę za rękę.

– Jesteś ładna – uśmiechnęła się tak, jak tylko dzieci potrafią. – Zgubiłaś wielką literę przy „uśmiechnęła” i kropkę po „ładna”.

Po tych wszystkich traumatycznych wydarzeniach polecałabym się Daisy jednak najpierw wykąpać, zanim ubierze się w kolejną kreację. Wcześniej ciągle podkreślany przez nią strach i czasem wspomniane dreszcze pewnie wiązały się z potem, a co za tym idzie… no.

Poza tym wciąż nie mogę pojąć, dlaczego Calum wysłał do niej przesłodką ośmiolatkę? Na dodatek dalszy dialog z małą wygląda tak:

– Calum powiedział, że mam ci powiedzieć, że nie możesz nic mieć pod sukienką, a Calum nie lubi być zły i ja nie lubię, gdy Calum jest zły, więc musiałam ci to powiedzieć, żeby potem móc jemu powiedzieć, że ci powiedziałam, a ty musisz się do tego zastosować. – Posłała mi szeroki uśmiech, najwyraźniej zadowolona z siebie (...).

Wciąż mocno creepy. Z jednej strony bardzo plastycznie, łatwo to sobie wyobrazić i uśmiechnąć się pod nosem, bo w końcu wyobraźnia zadziałała, ale z drugiej – to po prostu dziwna scena.

Posłała mi szeroki uśmiech, najwyraźniej zadowolona z siebie, a ja o mało nie wybuchłam śmiechem, słysząc jej niepoprawny słowotok. – Nie musisz dopowiadać, że był niepoprawny. Czytelnik chyba sam to widzi i pewnych oczywistości zwyczajnie nie ma po co dodatkowo stwierdzać.

– Musimy iść – powiedziała i zeskoczyła z łóżka, uśmiechając się do mnie delikatnie i łapiąc za moją dłoń, pociągnęła w tylko jej znanym kierunku. – Pociągnęła co?

Rozdział można określić mianem „poprawnego”. Był niezły, ale niezbyt porywający. Nie poruszył mnie, nie wywołał praktycznie żadnych emocji, cały czas cierpię na suchotę z powodu opisów, które nie znajdują potwierdzenia w zachowaniu kogokolwiek. Daisy poznaje nowe otoczenie, znajduje się w zupełnie obcym dla niej domu, wśród ludzi, o których nie wie nic. Liczyłam na więcej przemyśleń, może zainteresowania bohaterki samym domem lub jakieś niepewności, może nawet ewentualne przemyślenia na temat ucieczki, cokolwiek. Coś, o czym naprawdę myślałaby kobieta w takiej sytuacji. Daisy bardzo szybko się poddała, wycofała i przyjęła do wiadomości fakt kupna, jednocześnie stać ją było na dość odważne przemyślenia, że nie podoba jej się pokój, a mała dziewczyna działa na nią kojąco. Jakby zapomniała, co przed chwilą przeżyła i pogodziła się ze wszystkim, bo tak. Zabrakło mi opisów poruszania się po willi, bo „przeszłyśmy z jednego miejsca do drugiego” mnie nie przekonuje. Absolutnie nic nie zwróciło uwagi bohaterki? Nic szczególnego nie rzuciło jej się w oczy? Między jednym pokojem a drugim jest próżnia?

Spodobała mi się natomiast mała dziewczynka, zwłaszcza jej kwestie, które rzeczywiście brzmią jak wypowiadane przez małe dziecko. Przy jej słowotoku nawet się uśmiechnęłam. :) Ale po co tam ona? Skąd? Nie mam pojęcia – i dobrze. To do tej pory bardzo intrygujący wątek. Jedyny, który do tej pory sprawił, że chcę czytać dalej i dowiedzieć się, o co chodzi z tą przerażająco słodką ośmiolatką.

Napisałaś pod rozdziałem, że nienawidzisz opisywać pomieszczeń, ale tutaj nie zauważyłam, by coś z tymi opisami było nie tak. Jako że bohaterka poznawała to miejsce tak samo jak my, mogłaś sobie pozwolić na minimalistyczne wymienianie najważniejszych elementów, które rzuciły jej się w oczy. Pilnuj jednak tej naturalności. Nie może być tak, że bohaterka idzie od miejsca do miejsca i w głowie relacjonuje sobie cały obraz każdego jednego pomieszczenia: to leży tu, to stoi tam, tamto wisi tam. Zawsze możesz posiłkować się jej odczuciami, jak w przypadku okna z brązowymi zasłonami, do którego chciała podejść – to było bardzo fajne rozwiązanie. Następnym razem może usiąść na takiej i takiej kanapie, bo wydawała się miękka, wyglądała na wygodną i przyciągała zmęczoną Daisy jak magnes. Staraj się, by za każdym razem z każdego zdania, nawet z opisu pomieszczenia, wylewały się odczucia bohaterki.

ROZDZIAŁ 4

Zrozumiałam, że natrętny wzrok, jaki czułam [przecinek] stojąc na scenie, należał właśnie do niego, ponieważ teraz nie spuszczał go ze mnie, gdy szedł powoli, krok za krokiem, w moją stronę. – Wciąż wydaje mi się to mocno wyolbrzymione.

Zatrzymał się, gdy był w odległości metra, a następnie nie śpiesząc się nic a nic, rozpoczął spacer na około mnie. – Nadal brakuje mi tu używania imienia bohatera. „Nie spiesząc się nic a nic” potraktowałabym jako wtrącenie i oddzieliła drugim przecinkiem, a „na około” zamieniłabym na „wokół”. Moim zdaniem będzie brzmiało ładniej.

– Wiesz, do czego służy ten cieniutki, skórzany pasek, który będziesz nosiła codziennie wraz z sukienką? – Nie sądzę, aby ktokolwiek wysławiał się tak szczegółowo, zwłaszcza, gdy mówi to w stronę osoby, która ten przedmiot widzi na własne oczy i nie potrzebuje dodatkowego opisu.

– Służy do wymierzania kary, gdy będziesz się sprzeciwiać lub nie wykonywać poleceń. – Wychodzi na to samo. Chyba że Calum faktycznie ma taki specyficzny charakter i szczegółowe podkreślanie wszystkiego jest jego cechą. Wtedy i ten pasek w sumie by pasował… Muszę go bardziej poznać.

Pokręciłam przecząco głową, bojąc się odezwać. – Jeśli zaprzeczasz – kręcisz głową, a jeśli potwierdzasz – kiwasz. Więc czytelnik sam zrozumie, że kręcenie głową oznacza zaprzeczenie.

Calum powiedział, że ukarze Daisy, jeśli ta nie wykona jego polecenia. Później nakazał jej odpowiedzieć na swoje pytanie, a ona zamiast tego zaczęła płakać. On na to… nic. Nasz bohater jest nieco niekonsekwentny.

Po policzku spłynęła mi jedna łza.

Przynajmniej nie ma określenia „samotna łza”… Ale mimo wszystko. Jedna łza wcale nie brzmi poetycko, a raczej jest bardzo sztuczną próbą ukazania emocji, których wcale nie ma.

Już nawet pomińmy to kiczowate i jakże okropne określenie. Daisy wybuchnęła szlochem. Nie sądzisz chyba, że w takiej sytuacji z oczu leci tylko jedna łza?

Nie miałam nawet siły, aby płakać. Jedyne co mogłam zrobić, to pogodzić się z tym, ale i tego nie potrafiłam. Cała ta sytuacja mnie przerastała. Powinnam się cieszyć, że nie kupił mnie żaden z tych obleśnych pięćdziesięciolatków, ale nie mogłam. Byłam jedynie coraz bardziej przerażona. – Daisy jest przerażona, ktoś ją kupił i ma zamiar wykorzystać seksualnie wbrew jej woli. Kto w takiej sytuacji rozmyślałby, co powinien, a czego nie? Nie dość, że takie rozwodzenie się spowalnia akcję, przymula, to na dodatek odbiera bohaterce autentyczność. Cały czas siedzisz w jej głowie! Daisy nie jest tylko stojącym z boku obserwatorem, lecz uczestnikiem okropnych wydarzeń. A ja – jako czytelnik – wcale tego nie odczuwam.

Walczyłam z łzami, napływającymi do oczu. – Ze. I czy chwilę temu czytaliśmy, że Daisy nie miała siły już płakać? A wcześniej nie pojawiła się tylko jedna łza…? No błagam.

Przez kolejnych kilka minut, na zmianę szczypał to lewy to prawy, jednocześnie całując moją szyję, którą nieświadomie coraz bardziej odchylałam do tyłu, dając mu coraz lepszy dostęp. (...)  Już nie będę miała okazji chociażby zobaczyć się z matką. To sprawiło, że niemal dławiłam się własnym smutkiem, z trudem oddychając. – Spójrz, jak mocno sprzeczną bohaterkę tworzysz. Domyślam się, że ciało reaguje na przyjemności i odchylenie głowy jest reakcją automatyczną, jak najbardziej okej dla młodej bohaterki, ale kiedy ciało chce więcej, to jakim prawem myśli podążają w stronę matki, a Daisy z trudem oddycha? To się wyklucza, i to tak dość ostro. Powinnaś poukładać w jakiś sposób jej emocjonalność, bo mam wrażenie, że rzucasz te reakcje dość randomowo.

Nie były długie, sięgały połowy pleców, a były lekko pofalowane. Lubiłam je, a momenty, gdy mama siadła na fotelu, a ja na podłodze, pozwalając jej zaplatać wymyślne fryzury, były moimi ulubionymi.

– Oprzyj się o oparcie, spleć dłonie za głową i rozchyl lekko nogi – polecił, a ja z ociąganiem wykonałam jego polecenie. Nie chciałam tego robić. Tak bardzo tego nie chciałam. Ale zrobiłam. Oparłam plecy i wyciągnęłam ręce za siebie, kładąc je na oparciu kanapy. W ten sposób moje nagie piersi były wyeksponowane. W pewnym sensie była to upokarzająca poza. (...) Jego opaloną klatkę piersiową zdobiły dwa tatuaże. (...) Zastanowiło mnie, czy miał ich więcej. Mimo wszystko intrygował mnie. – Litości… Wciąż zapewniasz mnie, że bohaterka czuje się poniżona, że nie chce, wcześniej pisałaś o tym, że się bała, że płakała, że z trudem oddychała. Gdzie się podziały te emocje? Trudności z oddychaniem nie mijają jak za pstryknięciem palca, bo podchodzą pod histerię. A tym razem wyparowały na rzecz: ooo, typ ma tatuaże! Ale spoko, ciekawe, czy ma ich więcej…? W sumie to nawet mnie intryguje...

Jeszcze nie doczytałam dalej, a już wiem, że Daisy i tak za chwilę zacznie płakać, znów będzie się bać, ale po chwili coś małego sprawi, że jednak coś jej się w tym wszystkim spodoba…

Dom wydawał się pusty, a obecność małej blondynki mnie dziwiła. Chciałam wiedzieć coś więcej, ale nie śmiałam pytać. – Daisy leży właśnie naga na kanapie i eksponuje swoje nagie ciało przed Calumem, a jej myśli krążą wokół domu i dziewczynki. Wydaje mi się to trochę nie na miejscu. Przed chwilą myślała o matce i ledwo oddychała, a potem podziwiała tatuaże. Nie widzę w tym ciągu, żadnej logiki. Chyba że ona tak reaguje na stres? Myśli chaotycznie, raz przeżywając przeszłość, a raz jarając się oprawcą, ostatecznie zawracając sobie głowę duperelami? I to wszystko w przeciągu, hmm, kilkudziesięciu sekund, no bo ile trwa podchodzenie do kanapy i układanie się na niej? Nie wiem, co za karuzelę sobie wymyśliłaś, ale może spróbuj wczuć się w położenie dziewczyny? Usiądź sobie jak ona i pomyśl, jak czułabyś się, gdyby pierwszy raz stał nad tobą obcy mężczyzna, w zupełnie obcym miejscu? Bo, na moje oko, wydaje Ci się, że takie delikatne niuansiki, smaczki o tym, że Daisy jednak coś kręci, są na miejscu, bo zachęcają czytelników, a na moje – kompletnie z nimi mnie trafiłaś, przedobrzyłaś. Za szybko, od czapy, na siłę. Sztucznie. Jeżeli wpleciesz w nią teraz, na samym początku te wszystkie wykluczające się emocje, potem nie będziesz miała czym budować zmian, rozwoju sytuacji, rozkwitania relacji. Wyczerpiesz na wstępie wszystkie uczucia, a potem będziesz się tylko powtarzać: podoba się Daisy, nie podoba się, podoba się, nie podoba się, chce, nie chce, chce, nie chce. Nie ma w tym konsekwencji, struktury, przyczyny-skutku, niczego. Emocjonalny chaos.

Opisy wyglądu Caluma bardziej pasują mi do fanfikowego romansu, a nie opowieści seksualnej niewolnicy. Dziewczyna leży przerażona na kanapie, nie wie, czego ma się spodziewać, boi się swojego właściciela. Nie sądzisz, że w takiej sytuacji słowa Lekkie promienie słońca, wpadające do salonu przez duże okna, padały na srebrny łańcuszek, który zdobił jego szyję zwyczajnie nie pasują? To dobrze by się sprawdziło, gdyby Calum i Daisy byli zwyczajną parą, a nie niewolnicą i masterem.

Daisy wciąż próbuje mnie przekonać, że cały czas się boi, a ja wciąż nie jestem w stanie jej uwierzyć. Podziwianie tatuaży nijak ma się do odczuwania strachu, poważnie. Kiedy ktoś jest gotowy wykorzystać Cię seksualnie wbrew Twojej woli, wcale nie zastanawiasz się nad tym, co oznaczają jego dziary i jak bardzo masz ochotę go o to zapytać.

Oh, kurwa. – Och. „Oh” występuje w pisowni angielskiej.

Myślałam, że z opisami seksu będzie o wiele gorzej. Że będą nieporadne, bo zwykle tak właśnie wychodzą początkującym (i nie tylko) autorom. Nie są jednak złe, mogą chyba stanowić mocną stronę opowiadania. Mam jednak zastrzeżenie. Mianowicie – użyłaś słowa „cipka”, czego absolutnie się nie zabrania, ale… No właśnie. Brzmi to po prostu zbyt kolokwialnie, potocznie, wręcz nie na miejscu. Zwłaszcza, że da się znaleźć o wiele ładniejsze synonimy. Szczególnie, że to pierwszoosobówka. Daisy nie wydaje się kobietą, która wyrażałaby się w ten sposób, tym bardziej że wcześniej nie używała w ogóle kolokwializmów.

Czuję się też trochę, hm, rozczarowana? Calum właściwie strzelił Daisy palcówkę i już, w dodatku brakowało tu tego… czegoś. Na potrzeby oceny przeczytałam Greya (o zgrozo, wypalcie mi oczy). Nawet tam umiałam doszukać się nieco więcej w pierwszym zbliżeniu bohaterów, choć i tak było drętwo.

ROZDZIAŁ 5

Zastanawia mnie myślenie Daisy. Skąd u niej przekonanie, że seks to coś okropnego, złego? Rozumiem czucie się splamionym po wykorzystaniu seksualnym jako niewolnica, ale tutaj mamy jedynie stosunek do seksu. Skoro zaczytywała się w romansach, powinna być już jako-tako zaznajomiona z tym tematem, a chyba mało który autor przedstawiał zbliżenie jako coś paskudnego.

Ewentualnie mogę sobie wymyślić, że jej podejście do seksu ma związek z wizją przyszłości, którą wykrowałaś, ogólnie ze sprzedawaniem kobiet w wiadomych celach, czyli Daisy mogałby solidaryzować się z kobietami, które wykorzystuje się przez seks, i stąd mogłoby wziąć się jej podejście do sprawy. Aczkolwiek nawet jeżeli Daisy ma takie (bądź inne, jakiekolwiek) pobudki do takiego przekonania o seksualności, to jednak nie widać ich w tekście, nie są to wiadomości ukryte między wierszami, które można wywnioskować, bo Daisy nie żyje w tekście, nie ma charakteru, nie znamy jej, niewiele wiemy o jej przeszłości, a na wszystko jest tak sucha i obojętna, że... och, no to widać przecież po cytatach. Dla niej piętnastocentrymetrowa szpilka, którą kazali jej włożyć, ma tylko piętnaście centymetrów, a sprzedawane na aukcji kobiety są jedynie biedne.

W końcu wyczuwam emocje bohaterki. Nie jest fenomenalnie, styl nie powala, ale przynajmniej jestem w stanie wyłapać mętlik w głowie, jaki ma Daisy, oraz jej moralne dylematy.

– Muszę cię zaprowadzić na kolację – oznajmiła i podeszła do mnie powoli, łapiąc za dłoń. – Podeszła do niej, a potem złapała ją za dłoń, prawda? Nie wykonywała tych dwóch czynności jednocześnie (byłoby to co najmniej dziwne), więc użycie imiesłowu jest tu niepoprawne.

– Kim jest Kim? – Zabawnie to zabrzmiało.:D

Jego ciepły oddech owiewał moje ucho i szyję. – Sapał jej nad tym uchem czy co?
Te kwieciste stwierdzenia wzięte jakby z Harlequinów póki co w ogóle mi nie pasują do porwanej, sprzedanej i poniżanej bohaterki. 

Na razie rozdziały są dosyć nijakie, naprawdę trudno poczuć jakiekolwiek emocje. Piątka była nieco lepsza pod tym względem, choć to „nieco” jest lekko naciągane. Kiedy Daisy poruszała się po domu, brakowało mi jej własnych odczuć na temat chociażby wystroju czy koloru ścian. Gdy coś widzisz, automatycznie myślisz, że ten czy ten kolor Ci się nie podoba albo jakiś przedmiot nie pasuje do reszty. Siedzimy cały czas w głowie bohaterki, a ona jest przecież zwykłą dziewczyną, taką jak my. Bardzo brakuje mi tego „człowieczeństwa” w Daisy, czegoś, co sprawiłoby, że przestałabym ją postrzegać jako imię widniejące na ekranie komputera, a zaczęłabym myśleć o niej jako o kimś realnym. Na widok swojego, ekhem, właściciela Daisy powinna mieć nieco inne myśli niż „To tylko mężczyzna”. To jej pan, który zrobi jej krzywdę, jeśli krzywo na niego spojrzy. To on tu rządzi, a co za tym idzie, powinna czuć do niego co najmniej respekt.

– T-tak – odszepnęłam przerażona, a on odsunął się i wyminął mnie, podchodząc do Chloe. – No właśnie. Gdzie jest to przerażenie?! Albo wyolbrzymiasz, albo nie przekazałaś mi tego w wiarygodny sposób, bo naprawdę trudno mi uwierzyć w autentyczność odczuć podawanych mi przez Daisy. A przecież ona nie będzie kłamać we własnej głowie.

ROZDZIAŁ 6

Weszłam do łazienki i momentalnie przypomniała mi się sytuacja z Lucasem. Cała łazienka wyłożona była lustrami. Z każdej z czterech ścian patrzyła na mnie dość wysoka dziewczyna z długimi, ciemnymi włosami, ciemniejszą karnacją – chociaż jaśniejszą niż Caluma – i wielkimi, przestraszonymi oczyma, ubrana w pastelowo-czerwoną sukienkę. – Zupełnie nie pasuje mi tam wtrącenie na temat Caluma. Po co? Opisujesz mi Daisy, samą. Gdyby stała obok niego, miałoby to jeszcze jakiś sens. Ale tutaj to nie wypada zbyt dobrze. Jakby Daisy celowo konstruowała swoje myśli DLA CZYTELNIKA. To absolutnie odbiera jej autentczność. W ogóle porównywanie czyjejś karnacji do Caluma pasowałoby, jakby bohaterka była w nim zakochana. Już bardziej bym zrozumiała, jakby coś jej przypomniało Caluma, a ona się wzdrygnęła.

Trochę rzuciło mi się w oczy to, że Daisy wolno łączy fakty (to tylko moje luźne spostrzeżenie, nie traktuj tego jak wytknięcie błędu). Na przykład potrzebowała sporej chwili do namysłu, by ogarnąć, że kąpiel jest dla dwojga. No cóż, gdyby tak nie było, raczej Calum nie zawracałby sobie tak tym głowy. Podejrzewam, że była to kolejna próba wprowadzenia dramaturgii i wyszła ona, niestety, marnie.

Do moich oczu napłynęły łzy. W ciągu jednego dnia stałam się emocjonalnym wrakiem człowieka. – Odnoszę dziwne wrażenie, że opowiadanie jest nieco przedramatyzowane. Oczywiście, to, co spotkało Daisy nie może należeć do rzeczy przyjemnych, ale nie sądzisz, że mimo wszystko panuje tu atmosfera lekkiej przesady? Płakanie to trochę za mało, aby móc nazwać się emocjonalnym wrakiem człowieka. Na dobrą sprawę nic przeraźliwie okropnego – nie licząc porwania – nie spotkało Daisy, Calum tylko strzelił jej palcówę, która w dodatku podobała się obu stronom. Do samego porwania bohaterka jakoś nie wraca zbyt często, więc chyba jakoś okropnie tego nie przeżyła, ot, luźno o tym wspomni przy obiadku i to by było na tyle. Bardziej lamentuje nad swoją sytuacją w domu Caluma, jakby zamknęli ją tam w piwnicy, przykuli łańcuchem do ściany i kazali żyć o chlebie i wodzie, i wypróżniać się do kąta. Przekoloryzowałaś.

Usłyszałam głośne kroki na schodach. Byłam pewna, że na schodach. To był charakterystyczny odgłos. – Zbyt wiele uwagi poświęcasz pierdołom, przez co tekst traci swoją dynamiczność. Buduj napięcie! Kroki na schodach. Daisy wie, że to Calum. Spina się. Prosi o więcej czasu. Nie jest gotowa. Chce uciekać, lecz nie może. E M O C J E, a nie rozkminianie dźwięku, jaki wydają buty na schodach.

Po drodze przecież podziwiałam piękno korytarzy i obrazów, wiszących na ścianach. – O ludzie. Człowiek nie ma takich myśli, gdy jest w pośpiechu…

Moje myśli popłynęły w stronę matki. – Daj mi samej to wywnioskować. Niech Daisy zwróci się w myślach do matki albo pomyśli o jakiejś sytuacji z nią. Wtedy będzie to łagodne, miłe wprowadzenie, a nie wpychanie mi tego do gardła.

Może myślała, że nie żyję? Czy brała pod uwagę fakt, że mogłam zostać porwania [literówka] i sprzedana? Zapewne nie, ale gdyby tylko wiedziała, że właśnie stoję nago, czekając na mężczyznę, dostałaby zawału. Mogłam czytać jej romanse, ale to zupełnie co innego niż wiedzieć, że twoje dziecko robi coś takiego, jak bohaterowie tych wszystkich książek. – No powiem Ci, że bardzo ciekawy system wartości. Czy jej matka miała aż tak wielkiego fioła na punkcie cnoty swojej córki, że bardziej przeraziłaby się na wieść, że uprawia seks, niż że nie żyje? No bez jaj.

Gruba rozkmina Daisy o celu robienia malinki wydała mi się nieco zabawna. To malinki nie można już zrobić dla samej przyjemności? Musi być w tym jakiś ukryty sens, oznaczanie kogoś?

Powili traciłam głowę. – Powoli.

Drugą dłonią zaczął ugniatać moją prawą pięść (…).– Zgaduję, że chodziło o pierś.

Wciąż przeszkadza mi to, że nie używasz imion. Rozumiem to, gdy bohaterka zwyczajnie go nie zna, ale przecież z Calumem zapoznała się już dobrze. Zamiast „Calum” mam jednak wieczne „jego”, „jemu”, „chłopak”, „on”.

Tak, moja droga, tak. Moje palce już zaczerpnęły przyjemności. – To brzmi okropnie greytowato i nie, to nie jest komplement. Im dłużej czytam, tym częściej się zastanawiam, czy Calumowi nie brakuje piątej klepki.

Sceny seksu nie są drętwe ani nieporadne, podoba mi się to. Wydaje mi się, że to właśnie to będzie mocną stroną całego opowiadania.

ROZDZIAŁ 7

Na samą myśl o tym, co mi tam zrobił i jak reagowało moje ciało, poczułam wyrzuty sumienia i ogromne skrępowanie. Nie mogłam uwierzyć, że pozwoliłam mu na coś takiego. Siedział na podłodze, tuż przede mną, a ja rozkładałam przed nim nogi, zupełnie jak jakaś panna lekkich obyczajów. Nigdy wcześniej nawet bym nie pomyślała, że coś takiego mogłoby się zdarzyć. – Rozumiem wszystko. Rozumiem czucie się wykorzystaną, zbrukaną, cholera wie, co jeszcze. Ale im dłużej to czytam, tym większe odnoszę wrażenie, że Daisy chciała wstąpić do jakiegoś zakonu czy być wieczną dziewicą. Mogłabyś dać mi jakieś podstawy do takiego myślenia. Nie wiem, na przykład matka była jakąś religijną fanatyczką i wpajała córce od dziecka, że seks to coś okropnie złego? :/ No cokolwiek, co sprawiłoby, że lubująca się w romansach nastolatka myślała o penisie jak o narzędziu szatana.

Sięgał mi ledwo za pupę, ale cieszyłam się, że już nie stoję przed nim całkowicie naga. – Przed kim, szlafrokiem?

(…) zobaczyłam własne odbicie, a on posłał mi bezczelny uśmiech, gdy zorientował się, że go obserwuję. – A dlaczego bezczelny? Co było w nim takiego bezczelnego? Może Calum uśmiechnął się półgębkiem, cwaniacko? Wtedy bym zrozumiała. Tymczasem mamy tu tylko wspomnienie o uśmiechu, który Daisy z niewiadomych przyczyn uznała za bezczelny. A ja chciałabym wiedzieć, dlaczego taki był. Siedzę w głowie bohaterki, a nie wiem nawet, co dokładnie się dzieje.

Jednej rzeczy nie rozumiem. Określiłaś dom Caluma mianem rezydencji, był ogromny. Chłopak nie chciał, żeby Chloe miała widoczki w postaci nagich dziewczyn etc., więc co przeszkadzało mu w zwyczajnym umieszczeniu dziewczynki w – załóżmy – innym skrzydle budynku? Skoro był wielki, spokojnie miejsca by starczyło, prawda? A on i tak mógłby ją odwiedzać, kiedy tylko by chciał.

A cała jego postura sprawiała, że… czułam respekt. Wiedziałam, że gdybym dała mu powód, złamałby mnie jak zapałkę. – Well, przejrzałam po raz kolejny zdjęcia tego Caluma i zastanawiam się, czy ja i główna bohaterka myślimy o tej samej osobie? Uważanie go za przystojnego to jedno, bo w końcu każdy ma inny gust… ale to? Chłop nie wygląda na zdolnego do skrzywdzenia muchy, nie mówiąc już o położeniu dziewczyny.

Daisy zdecydowanie wyolbrzymia wszystko, jakby Calum był nie wiadomo jakim potworem. Jakby przykuł ją kajdanami do ściany i okładał maczugą po głowie. Facet ją kupił i może zrobić z nią cokolwiek tylko chce, a tymczasem sam troszczy się o to, by jej było dobrze i pyta, czy tamto i siamto jej pasuje. W dodatku naszej bohaterce się wszystko podoba. A w sumie już do końca nie wiem, bo uczucia Daisy zmieniają się jak w kalejdoskopie. Gdyby ten mętlik w głowie został przedstawiony w umiejętny sposób, nie miałabym nawet pretensji. Tymczasem tutaj otrzymuję rozwodzenie się nad Calumem, och i ach, było super i nagle BUM, totalne zaprzeczenie, potem znowu i tak w kółko. Z czasem robi się to już nudne, brak jakichkolwiek wątków pobocznych, nie licząc małej dziewczynki pojawiającej się tu od wielkiego dzwonu. Naprawdę liczyłam, że nie będziemy się tu skupiać tylko na pieprzeniu i heroinowym „chcę, ale nie chcę”. Świat przedstawiony, życie po wojnie? To wszystko jakby nie istniało, stworzyłaś tło i kompletnie o nim zapomniałaś. A życie nie ogranicza się tylko do rezydencji Caluma, poza nią także coś się dzieje! Calum należy do Elity, powinien choćby udawać, że coś robi, wychodzić na jakieś spotkania, omawiać cokolwiek związanego z losami kraju. Tymczasem nie robi nic oprócz pieprzenia niewolnic. Zapomniałaś zupełnie o tle swojej historii, a jest ono równie ważne co główni bohaterowie.

Począwszy od ranka, gdy zostałam brutalnie porwana i wywieziona (…). – Chciałabym wiedzieć coś więcej. Może jakaś retrospekcja, hm? Brutalne porwanie powinno odcisnąć na Daisy jakieś piętno, no nie? Tymczasem ona wspomina to z lekkością, jakby przypominała sobie, co jadła na śniadanie.

O niej także myślałam – kim jest, co tu robi… ­– Pierwszoosobowej narracji nie powinno się prowadzić w ten sposób. Nie na zasadzie „Myślałam o tym i o tym”. Coś w stylu:

Niezwykłe było to, jak Calum mnie dzisiaj potraktował. A jak odnosił się do małej Chloe…

Kim ona właściwie jest? Co ona tu robi? Zżerała mnie ciekawość, ale wciąż nie śmiałam o to zapytać.

Brzmi inaczej, prawda? Zdecydowanie naturalniej. Ciągle siedzimy w głowie bohaterki, więc myśli powinny lecieć dynamicznie, a nie jak sprawozdanie.

Ale najgorsze w tym było nie to, do czego byłam dziś zmuszona, ale to, co musiała czuć moja matka. Przez kilkanaście lat wychowywała córkę, aby stracić ją jednego dnia i nawet nie wiedzieć, co się z nią stało. – Gdyby to było najgorsze, poświęciłabyś temu więcej niż dwie linijki w ciągu kilku rozdziałów. Gdyby ta kwestia była dla Daisy ważna, rozmyślałaby o tym, stresowałaby się, co czuje jej matka. Tymczasem dostaję coś zupełnie odwrotnego. Jakby bohaterka robiła co innego, a myślała co innego. To tak nie działa.

Nie podoba mi się budowanie sztucznego dramatyzmu. Może i bym to kupiła, gdyby nie przedstawianie sytuacji nieumiejętnie i niezbyt wiarygodnie. Nic strasznego nie działo się Daisy, a gdy przytrafiło jej się  coś wcześniej, traktowałaś to strasznie powierzchownie. Jest przeraźliwie sucho, nie umiesz opisywać emocji, które towarzyszą bohaterce poza seksem i pieszczotami.

ROZDZIAŁ 8

Ogarnięta nieśmiałością wynikającą z negliżu (…) – Negliż to nie nagość, tylko niekompletny ubiór, na przykład nocna bielizna.

Na małym stoliku znalazłam szklankę wypełnioną wodą oraz pudełko z tabletkami. Otworzyłam wieczko, wyciągnęłam jedną z podłużnych, białych tabletek i włożyłam do buzi.

Popiłam wodą i podciągnęłam kołdrę po samą brodę. Nie było zimno, w końcu byliśmy w Australii, gdzie słońce świeciło wysoko przez wszystkie trzysta sześćdziesiąt pięć dni w roku. Zrobiłam to, bo dawała mi nikłą osłonę przed nagością.

Ten opis klimatu w Australii jest tu wprowadzony zupełnie od czapy. Spowalnia całą sytuację i po prostu jest tam zbędny. Tak. Wiemy, że akcja dzieje się w Sydney. Nie. Normalny człowiek tak nie myśli. Normalnemy człowiek wpadnie na to, by się zakryć, choć jest mu gorąco. W ten sposób. Nie będzie rozwodził się nad pogodą, no chyba że jest pracownikiem wiadomości.

Moje serce biło szybko, gdy nasłuchiwałam, czy aby nikt nie nadchodzi korytarzem. W końcu jednak szybko podeszłam do szafy (…).

Byłam niewinną dziewczyną, zawsze posłuszną rodzicom — potem już samej matce; a z niewiadomych powodów znalazłam się w miejscu (…). – Nie wiem, co tam robi ten średnik. Powinien być tam drugi myślnik.

(…) cały ten mały dworek mnie onieśmielał. – No teraz to już nie rozumiem. To w końcu jest rezydencja czy „mały dworek”? Zdecyduj się, chyba że Daisy ma zdolność teleportacji i nagle znalazła się w innym miejscu. A może wychowała się w pałacu i dla niej posiadłość Caluma rzeczywiście jest „małym dworkiem”?

Jak ten mężczyzna — a może raczej chłopak, w końcu nie mógł być wiele starszy ode mnie (…).  – Tak, było już o tym wspominane. Powtarzanie się nie jest dobrym pomysłem.

Och, znowu mamy przewidywalny scenariusz typu: „Wszyscy inni są be, a nasza bohaterka jest cacy”. Kurczę, nie nudzi się to nikomu? Przyjemność wszystkim sprawia gloryfikowanie swojej heroiny?

Czułam jego obecność, ciepło bijące od jego ciała. – Czy on wytwarza blask jak gwiazda? A może to jest kolejna postać w Marvelu – Człowiek-Kaloryfer? Przepraszam za ironię, ale to jest niedorzeczne.

— Jesteś najlepsiejszy!

— Najlepszy, Chloe, mówi się najlepszy. — Wywrócił oczami.

— Najlepsiejszy! – Czemu to jest zapisane kursywą? Czytelnik widzi, że niepoprawność jest celowa, nie musisz tego eksponować.

Uczucia Daisy cały czas zmieniają się jak za dotknięciem magicznej różdżki. Calum zrobił to – lubię go! Calum zrobił tamto – a, jednak nie lubię! Calum zrobił owamto – dobra, jednak go lubię! Z czasem przestaje być to odzwierciedleniem emocjonalnego rozstrojenia, a staje się zwyczajnie irytujące.

Mimo to podeszłam do pierwszego regału i delikatnie dotknęłam opuszkami palców grzbiet[u] pierwszej książki, aby po chwili przejechać palcem po wszystkich. Nie znałam żadnego z tytułów, wypisanych na grzbietach, ale nie przeszkadzało mi to.

— Nie — powiedziałam i na potwierdzenie pokręciłam przecząco głową. – Too much. Na temat „kręcenia przecząco” mówiłam już wcześniej. O wiele lepiej pasowałoby tu: „I dla wzmocnienia moich słów pokręciłam głową” czy coś takiego.

Czekoladowe tęczówki Caluma świdrowały mnie uważnie. – „Tęczówki” to nie jest zbyt dobry synonim dla „oczy”. Zresztą, nawet nie musiałaś tego używać, bo nigdzie w pobliżu nie ma wyrazu „oczy”. Nie stosuj zbędnych udziwnień, to wcale nie sprawi, że tekst będzie odbierany jako bogatszy.

Niewiele się działo, wspólne śniadanko i poznawanie domu. Chloe wypadła chyba najlepiej, jest tutaj jedyną wyrazistą postacią. Calum i Daisy wydają się być sztywni, niemal sztuczni. Mała natomiast jest naturalna, przesympatyczna i ludzka. Choć nie cierpię dzieci, to właśnie ta bohaterka mnie urzekła.

ROZDZIAŁ 9

Witasz mnie słowami Uwaga, rozdział dość brutalny. Zacieram rączki, w końcu coś konkretnego będzie się dziać!

Przestań powtarzać jedno i to samo. W każdym rozdziale czytam słowa „Nie mam wyboru, muszę mu się oddać”. Zrozumiałam i przyjęłam do wiadomości, możemy iść dalej.

Przywiązać do łóżka!? On jednak nie zwracając na mnie uwagi, wstał i zszedł z łóżka.

Muszę Cię pochwalić, bo był to pierwszy rozdział, który przeleciałam bez zatrzymywania się. Może dlatego, że skupiałaś się na doznaniach erotycznych, które właśnie Ci wychodzą. Gdy nie zamieszczasz niewiadomojakdramatycznych przemyśleń bohaterki, jest o wiele lepiej. Widać, że dobrze czujesz się w tych tematach i to głównie ich powinnaś się trzymać, gdy chodzi o relację Daisy-Calum. Po prostu relacje platoniczne i zgłębianie większych uczuć wydaje się nie być Twoją bajką.

Oczywiście, wiadomo, iż Calum swoją magiczną maścią sprawdzał posłuszeństwo Daisy. I obiecał jej, że ta dostanie karę, jeśli nie będzie posłuszna. A on… tak po prostu się nad nią zlitował? Rany. No, ale w końcu otrzymała jakąś karę, więc nie jest taki gołosłowny, za jakiego go uważałam.

Jakoś nie umiem rozwodzić się nad tym rozdziałem. Spodobał mi się ze względu na brak dramy-lamy, lekkość i brak zbyt sztywnych dialogów pojawiających się między Daisy i Calumem w sytuacjach niezwiązanych z seksem. Było konkretnie, w końcu wiedziałaś, co chcesz przekazać.

No i Daisy zaczęła zdrabniać imię Caluma. Powolutku robi się uczuciowo i nie wiem, czy to dobry zabieg. Obawiam się, że może wyjść bardzo sztywno, nienaturalnie i po prostu źle. Ale nie zniechęcam się, może mnie zdziwisz i właśnie pójdzie dobrze.

ROZDZIAŁ 10

Dopiero wtedy zobaczyłam przymknięte drzwi, zza których przeciekało kilka promyków światła. – Światło generalnie nie należy do cieczy. Nawet w znaczeniu metaforycznym przeciekające promienie światła nie brzmią dobrze, zwłaszcza, że samo przeciekanie kojarzy się z czymś materialnym.

Cieszy mnie, że w końcu poruszyłaś kwestię tajemniczego logo. Mamy bowiem w końcu sprawę wykraczającą poza mury rezydencji, no i obudziłaś moją ciekawość. Interesujące było również wspomnienie o ojcu Daisy, ponieważ dotychczas skupiała się ona głównie na swojej matce.

Na korytarzu świecił się tylko ten jeden żyrandol, który wcześniej zaświeciłam. – Dziwnie to brzmi :/ Albo „palił się jeden żyrandol, który wcześniej zaświeciłam”, albo „świecił się jeden żyrandol, który wcześniej zapaliłam”.

Moje bose stopy cicho stąpały po dywanie. – Używasz tego nagminnie. Cały czas „moje bose stopy”, a przy myciu włosów za każdym razem „myłam moje długie, ciemne włosy”. Do drugiego przykładu: już raz nam siebie Daisy opisywała. Wystarczy. Do pierwszego: czyimi stopami miała stąpać, jeśli nie swoimi? Nie trzeba tego za każdym razem podkreślać.

– Daisy – chlipnęła. – Pszytulisz mnie? – „Przytulisz” i „pszytulisz” na głos brzmi tak samo. Tak jak późniejsze „trzymać” i „tszymać”. Gdyby Chloe pisała jakąś karteczkę, zrozumiałabym, ale ona to mówi i Daisy nie ma prawa wiedzieć, czy jest tu jakaś poprawność w pisowni.  Jak już chcesz na siłę wprowadzać u małej niepoprawność, to mogłabyś chociażby zamienić „adoptował” na „adaptował”. Tak, aby różnica była słyszalna.

Czasem bark poczucia czasu u dzieci mnie śmieszył (…) – Brak.

Po tym, co powiedziała Chloe, liczyłam na jakąś reakcję Daisy. Już zauważyłam wcześniej, że nasza bohaterka ma pewne trudności z szybkim łączeniem faktów, ale… bez przesady. Aż tak szybko zapomniała, kto z nią był w dniu, w którym została sprzedana? Raczej nie sądzę. Słowa Nie lubiłam Luke'a, był za wysoki, a potem Mieszkaliśmy w dwóch pokojach w takim magazynie, gdzie od jakiegoś czasu było pełno dziewczyn takich jak ty powinny dać Daisy jasno do myślenia, kim jest mała dziewczynka. Ale nie pojawiło się żadne, najdrobniejsze przemyślenie na ten temat już do końca rozdziału. Daisy rozmyśla o okresie. Yay.

– Stokrotko, cholera, naucz się wysławiać. – Dlaczego pogrubiony tekst został zapisany kursywą?

Daisy siedzi sobie z Calumem, sielanka. Nawet nie myśli o tym, co usłyszała od Chloe, a przecież podobno tak bardzo nurtowało ją, kim jest dziewczynka i skąd się tu wzięła. Gdy kołacze Ci się w głowie pytanie i w końcu otrzymujesz na nie odpowiedź, to chyba poświęcasz jej chwilę czasu, żeby ją przetrawić, czyż nie? Po Daisy to spłynęło.

ROZDZIAŁ 11

Mimo sielankowej muzyczki i zapewnień Daisy, że ufa Calumowi i w ogóle przywykła to wszystkiego, jakoś nie mogę w to uwierzyć. Chociażby dlatego, że musi sobie przypominać, że chłopak wcale nie chce zrobić jej krzywdy, a to jest bardzo dalekie do czegoś, co nazywamy zaufaniem.

Mężczyzna poprowadził mnie do koca, na którym ostrożnie usiadłam. – Chłopak w ciągu dwóch miesięcy zamienił się w mężczyznę?

Te informacje sprawiają, że nie mogę oddychać. – Pilnuj czasu narracji. Nagle przeszłaś do czasu teraźniejszego i zaczęłaś ciągnąć to do końca rozdziału. Jeśli chciałaś zmiany, bo taki typ narracji Ci odpowiada, daj jakąś notkę albo pisz tak od początku rozdziału, bo zaliczyłam mindfuck.

Klimat opowiadania zmienił się drastycznie i z jednej strony jestem w stanie to zrozumieć, ale momentami mam wrażenie, że czytam coś zupełnie innego. Jak już chcesz przejść gładko w zwykły romans, to chociaż rozwiń odpowiednio więź między bohaterami, pokaż mi, jak powoli zacierają się granice i kiełkuje uczucie. Mamy po prostu przeskok o dwa miesiące i suchy opis „zaczęliśmy sobie ufać”. Dlaczego? Kurczę, chciałabym razem z Daisy być świadkiem różnych sytuacji.

W pewnym momencie, gdy już wypił dwie lampki wina, a do mojego kieliszka dolał czerwonego płynu (…) – Błagam, nie. „Czerwony płyn” jest po prostu najgorszym z możliwych synonimów wina. Już o wiele lepiej było użyć tutaj „alkoholu”, „trunku”, a jak już musisz – „czerwonego trunku”. Wszystko, tylko nie „płyn”.

Używasz za dużo kursywy. Co chwila jakieś słowo mam zaznaczone na różowo i już przestaję to odbierać jako wzmocnienie znaczenia wyrazu. Co za dużo, to niezdrowo.

Chciałam objąć go, ale nie odważyłam się. – Yee, to gdzie to zaufanie i przełamywanie barier?

No cóż, nie przywykłam tutaj do takiej ilości słodyczy. Nie mówię, że było źle, po prostu… inaczej.

Ale czytało się całkiem przyjemnie. Szkoda tylko, że cały czas nie ma wspomnienia o przeszłości Chloe, jakby ta kwestia została już powiedziana i zapomniana. Czekałam na reakcję Daisy!

ROZDZIAŁ 12

Na okrągło przeczysz temu całemu zaufaniu, o którym mówiła wcześniej Daisy. Trzeba zrozumieć, że jest różnica między zalążkami zrozumienia między jedną osobą i drugą, a zaufaniem. Kiedy ufasz jakiejś osobie, nie boisz się przy niej mówić. Nie boisz się jej, kurczę, dotknąć.

Cmentarz, na którym pochowano dwoje z trzech najważniejszych osób w moim życiu, był ogromnym obiektem, który po wojnie został powiększony o jeszcze raz tyle miejsca. – To nie tak, że to źle brzmi. To nie brzmi w ogóle. „Został powiększony dwa razy”, „Dwukrotnie zwiększono jego powierzchnię” czy coś w tym stylu.

Po zakończeniu rozdziału czuję jednocześnie pozytywne i negatywne emocje. Pozytywne, bo zaskoczyło mnie zachowanie Caluma, to, że pozwolił tak po prostu wrócić Daisy do domu. Negatywne, bo liczyłam na dużo więcej emocji. Po takim czasie spotkanie z matką powinno wywołać burzę w umyśle bohaterki, zdecydowanie opisów przeżyć wewnętrznych przydałoby się więcej. Ale mimo to wyszło całkiem nieźle.

Tylko jedno zastrzeżenie. Daisy zaczynała lubić Caluma, zaczynała nawet czuć zawód, że on jej nie kocha. Zaczynała się do niego przywiązywać. Wiem, że chciała uciec do rodzinnego domu, ale liczyłam na sekundę zawahania. Symboliczny króciutki moment rozdarcia. Ułamek sekundy, w którym Daisy zastanowiłaby się, czy na pewno chce zostawić Caluma. Oczywiście bez wątpienia pobiegłaby do matki, ale chyba rozumiesz, o co mi chodzi.

ROZDZIAŁ 13

Okay, przyznam, że nie tego się po Daisy spodziewałam. Domyślałam się, że prędzej czy później wróci do Caluma, ale… tak szybko? I tak po prostu zostawiła matkę? Ile się widziały? Może góra pięć minut. Gdybym ja była na miejscu matki, poczułabym się tak, jakby własne dziecko naplułoby mi w twarz. Mogłaś to rozegrać trochę inaczej. Jedną sceną pozbawiłaś mnie całkowicie mojej nikłej sympatii do głównej bohaterki.

Na kanapie siedział całkiem młody mężczyzna – na moje oko miał nie więcej niż trzydzieści-pięć lat. – Trzydzieści pięć. Nie powinno być tam dywizu.

No, końcówka zrobiła się emocjonalna. Najbardziej cieszy mnie fakt, że czuję zmiany w Twoim sposobie pisania. W tych zdecydowanie nowszych rozdziałach opisywanie przeżyć wewnętrznych idzie Ci o wiele lepiej, wreszcie, wreszcie mogłam się jakoś we wszystko wczuć. To zasługuje na pochwałę.

Nie wiem, co mogę napisać, bo szczególnych uwag nie mam. Było po prostu dobrze, w końcu przekazałaś mi coś w taki sposób, bym nie odrywała wzroku od monitora z cichym westchnieniem „Długo jeszcze?!”. I o to chodzi!

ROZDZIAŁ 14

Niczego nie świadoma dziewczynka wesoło machała nóżkami – „Nie” z przymiotnikami piszemy łącznie.

– Jesteś już gotowa gotowa gotowa? – jęknęła blondynka. – Powtarzające się słowa powinny być oddzielone przecinkami.

– Pójdziesz ze mną, Diasy? Pójdziesz? – Daisy.

Cóż, odniosę się już do całego rozdziału, a nie pojedynczych scen, dobrze? Więc tak, widać znaczny rozwój relacji Daisy-Calum i cały czas odnoszę wrażenie, że stało się to po prostu zbyt nagle. Mam oczywiście sytuację, która to wszystko popchnęła dalej – piknik w lesie – ale nadal brakuje mi tego „momentu przejściowego”, brakuje mi czasu. Ale sama wyznaczasz, kiedy co ma się dziać, więc dobrze. Jestem w stanie przymknąć na to oko.

Kiedy Daisy zapytała Caluma, czy Chloe śpi, przez chwilkę odniosłam wrażenie, jakby już byli pełnoprawnymi rodzicami małej. :D

Znacznie lepiej mi się czyta, gdy Daisy nie jest wiecznie zapłakana i bojąca się wszystkiego. Stała się „przyjemniejsza w odbiorze”. Podoba mi się to.

Ach, no i lubię sceny łóżkowe, które są subtelne, delikatne i uczuciowe, więc tutaj trafiłaś w sam środek mojego serduszka.

ROZDZIAŁ 15

Wkrótce zrozumiałam, że gdzieś po drodze zgubiłam samą siebie. – Jejku, to już zaczyna być męczące. Ile razy jeszcze to usłyszę?

Okay, znowu powoli podsyciłaś moją ciekawość. Mam nadzieję, że wkrótce dowiem się nieco więcej na temat tajemniczego logo. Zauważyłam, że bardzo lubisz coś wprowadzać i potem o tym zapominać. Niedobrze.

Cała sytuacja z Calumem i ucieczką była moim zdaniem zbyt sucho opisana. Brakowało mi w niej jakichś konkretnych uczuć Daisy. Chociażby panicznego wciągania na siebie ubrań, jakiegoś zdenerwowania, niezrozumienia sytuacji. Zdezorientowania, że nagle tak po prostu ktoś każe jej się wynosić i to w te pędy, bo grozi jej niebezpieczeństwo. No i brakowało mi troski o Caluma. Przecież Daisy żywiła do niego spore uczucia, powinno martwić ją, co się z nim stanie.

Zdecydowanie brakowało w Sprzedanej akcji. Kiedy w końcu ją dostałam, jestem bardzo na tak.

ROZDZIAŁ 16

No nie. Dlaczego tak bardzo popsułaś mój entuzjazm, zaczynając wszystko suchym opisem? Why you do this?! A było już tak dobrze, naprawdę.

Roześmiałam, się. – Niepotrzebny przecinek.

Gdy dotarłam do końca rozdziału i zobaczyłam notkę końcową, pomyślałam, że to fatalnie dla opowiadania, że zostanie już tylko epilog. Dlaczego? Otóż, to zdecydowanie za mało. Nie rozkręcaj akcji, by nagle ją porzucić. Z pornoopka mogło wyjść niesamowite post-apo z wątkiem miłosnym i, o matko, jak ja bym to kupiła!

Sama akcja z tym całym Gniazdem była dość ciekawa, choć nie wiem do końca, po co tak obszernie wszystko wprowadzałaś, skoro nie masz zamiaru tego jakoś konkretnie rozwinąć.

PODSUMOWANIE

Zacznę od poprawności. Prosiłaś, aby na interpunkcję nie zwracać zbytniej uwagi i dać tylko notkę, więc się do tego zastosowałam. Z samą ortografią nie jest u Ciebie źle. Występuje dużo literówek, powinnaś częściej sprawdzać tekst przed publikacją. Jeśli chodzi o przecinki, masz problemy przy imiesłowach przymiotnikowych biernych. Czasem także nieodpowiednio zastosujesz łączną i rozłączną pisownię „nie”.

Więc teraz historia. Stworzyłaś naprawdę super zarys tła, świat po trzeciej wojnie światowej, 2240 rok. I mogło wyjść naprawdę niezwykle, gdyby nie to, że po chwili zupełnie porzuciłaś ten wątek. Prawie do końca opowiadania nie słyszałam o jakichkolwiek działaniach wojennych czy czymkolwiek, co wskazywałoby na to, że istnieje jakiś świat poza rezydencją Caluma. Za bardzo skupiłaś się na samych bohaterach i ich relacji, a całkowicie porzuciłaś wszystko dookoła nich.

Bohaterowie. Na początku Daisy i Calum to dwa drewienka. Nie mogłam zupełnie wczuć się w ich historię, po prostu mi nie leżała i dłużyła się jak cholera. Okropnie czytało się o papierowych postaciach. Nie były wyraziste, taka papka z kilku przypadkowych cech połączonych z wyglądem znanych osób. Na początku zastanawiałam się, czy wręcz nie rzucić tej oceny w cholerę, ale skoro się podjęłam, to skończę. Heroina zupełnie nie reagowała na coś, na co powinna. Na przykład w sytuacji z tą maścią jasne było, że Calum ciągle ją obserwuje. Jej umiejętność łączenia faktów nie była na wysokim poziomie, ale jakiekolwiek wnioski powinna wyciągać.

Potem było lepiej. Stają się bardziej żywi, ciekawsi. Mogłam nawet wczuć się w przeżycia Daisy i nie uważać jej tylko za kogoś, kto na siłę został tu wepchnięty, bo potrzebowałaś narratora. Głównemu bohaterowi czytelnik powinien chcieć kibicować, z sympatii życzyć mu jak najlepiej… a Twojej Daisy zwyczajnie nie dało się lubić. Stworzyłaś Mary Sue, którą zachwycali się wszyscy, w dodatku z zupełnie nieznanych mi przyczyn. Nie była cudownym dzieckiem, nie grała na fortepianie, jednocześnie tańcząc tango, więc powszechne zauroczenie postacią wydaje się zbyt naciągane.

Najbardziej mi się podobał odczuwalny progres. Im dłużej czytałam, tym więcej przyjemności czerpałam z opowiadania. Opisy wychodziły Ci lepiej, przedstawianie postaci rówież i w końcowych rozdziałach NARESZCIE ZABRAŁAŚ SIĘ ZA TŁO. Więc początek opowieści jest okropny, za to koniec bardzo dobry.

Ogrom opowiadania poświęciłaś erotyce i podoba mi się, że nie wyszło to jak opisy zarumienionej nastolatki po odłożeniu Greya. Opisy wychodziły naturalnie, swobodnie, a nie pokracznie i nieporadnie. Nie krępowałaś się i bardzo dobrze.

Nie jest źle. Mimo wszystko miałaś jakiś pomysł i choć na początku fabuła praktycznie nie istniała, w końcu zaczęła się rozwijać. Jakbyś sama musiała dojrzeć do tego, by pisać o czymś innym niż o seksie. Wątek wojny spodobał mi się bardzo i mam ogromną nadzieję, że w poprawionej wersji znacznie go rozwiniesz. Całe opowiadanie ma spory potencjał i może wyjść z niego coś naprawdę świetnego, jeśli od początku skupisz się na tym, co właściwie chcesz pokazać. Bo podczas lektury pierwszych rozdziałów odnosiłam wrażenie, że sama niekoniecznie wiesz, co pragniesz osiągnąć.

Ocena, którą Ci wystawię, to przeciętny. Historia wymaga sporego dopracowania, ale zamysł był dobry, no i swobodnie czułaś się w tematach przewodnich bloga. Po poprawkach będzie świetnie, jestem pewna. Do dzieła!