[109] ocena bloga: historialilyevans.blogspot.com

Adres bloga: HistoriaLilyEvans

Autorka: Natalia Żywicka

Tematyka: ff o czasach Huncwotów

Oceniająca: Fenoloftaleina

WSTĘP

Przecinki, które należy dopisać, zaznaczałam w ten sposób: (,). Natomiast pogrubienie ich oznacza, że są zbędne, ale to na wszelki wypadek dopisywałam w komentarzu obok. Nie bawię się w punkty, a ocenę wystawiam w oparciu o ogólne wrażenie. Nie jestem betą, więc nie wypisywałam Ci wszystkich błędów.

PIERWSZE WRAŻENIE

Adres jest prosty i rzeczowy (może nawet trochę za bardzo), tylko szkoda, że nie ma myślników oddzielających poszczególne słowa (widzę, że taki adres jest już zajęty, więc rozumiem). Tytuł może i dobrze nakierowuje oraz pokazuje, czego można się spodziewać po blogu, ale nie ma w nim tego czegoś, co zachęciłoby mnie do zapoznania się z opowiadaniem. Cytat na belce także należy do wyświechtanych.

SZATA GRAFICZNA

Szablon jest przyjemny dla oka. Mamy delikatną, fioletową kolorystykę i złożony, jednak nieprzekombinowany nagłówek z Lily (?), na którym powielasz cytat z belki. Nic się ze sobą nie gryzie (no może fiolet z czerwienią w favikonie, ale to drobiazg), nie katuje oczu. Wybrałaś prosty, dwukolumnowy układ. Całość nie jest ani za szeroka, ani za wąska. Zjadło Ci podpis autora szablonu na dolnym pasku, a Utwórz link zasłania przycisk Starszy post (chociaż to może zależy od przeglądarki i rozdzielczości).

Na samym początku w kolumnie umieściłaś translator. Nie rozumiem po co, nikt z niego i tak nie korzysta. Przetłumaczony tekst to ledwo zrozumiały bełkot.

Na przyszłość, w gadżecie z informacjami umieszczaj zawsze na dole datę aktualizacji. To bardzo przydatne dla czytelników.

Zapraszam na inne blogi z mojej listy czytelniczej (.)

Zabraniam kopiowania jakichkolwiek treści tego bloga, bez wcześniejszej konsultacji ze mną. — Zbędny przecinek.

Nie mam więcej zastrzeżeń.

ZAKŁADKI

Standardowo, czyli gify (bez podanych źródeł) ze znanymi, idealnymi aktorami, często za starymi na bohaterów. Informacje obok mogą się przydać czytelnikowi rozpoczynającemu lekturę, chociaż właściwie opisałaś postacie bardzo typowo.

Szczegółowa data urodzin Syriusza została dopiero niedawno podana, a gdy zakładałam bloga (,) było tylko "wrzesień - grudzień 1959", dlatego 5 październik jest datą wymyśloną przeze mnie (.) — Stawiasz niepoprawne cudzysłowy. Nasz, polski wygląda tak: „ (skrót klawiszowy: ALT+0132) i ” (ALT+0148). Używasz także dywizów zamiast myślników, więc polecam zapoznanie się z tym artykułem.

Kolejni bohaterowie będą dodawani z czasem, gdy pojawią się w rozdziałach. Informacje również będą systematycznie zmieniane. — Brak wcięcia akapitowego.

SPIS ROZDZIAŁÓW

Wszystko gra, panuje porządek, a linki działają. Brakuje jedynie odnośników do dwóch ostatnich rozdziałów.

O BLOGU

Młodzi czarodzieje uczęszczający do Hogwartu muszą zmierzyć się ze zbyt poważnymi kłopotami, jak na zwykłych siedemnastolatków. — Niepotrzebny przecinek, nie musisz robić z tego dopowiedzenia. Jak nie wprowadza zdania podrzędnego.

Dodatkowo bohaterów dręczą ich zwykłe, jak na obecną sytuację (,) problemy. — Albo tak, czyli z dopisanym przeze mnie przecinkiem, albo bez obu.

Czy uda (...) — proponuję rozpoczęcie od tego zdania nowego akapitu.

Czy uda im się zachować spokój, w tych jakże niespokojnych czasach? — Znów niepotrzebny przecinek.

Czy zdążą znaleźć szczęście, gdy wielki czarnoksiężnik Lord Voldemort próbuje im je odebrać? — Wielki czarnoksiężnik kojarzy się z bajką dla dzieci. Myślę, że lepiej brzmiałoby: Czy zdołają znaleźć szczęście, jeśli Lord Voldemort wciąż będzie próbował im je odebrać?

Poznajcie (...). — Według mnie i tu sprawdziłoby się rozpoczęcie nowego akapitu.

Poznajcie historię Lily, która dopiero teraz zaczyna rozumieć uczucia, którymi darzy Jamesa Pottera, Dorcas, której fatalny dzień może przynieść krótkie, lecz prawdziwe szczęście, Mary - dziewczynę zakochaną w świecie magicznych stworzeń i chłopaku, który do niego należy, imprezowiczkę Alice, która dotychczas nie traktowała poważnie związków, aż zjawił się chłopak, który to zmienił i Rosalie, która czuje, że nie pasuje do swojego świata, a dziwne, niepokojące zachowania tylko pogłębią jej dylematy. — Dużo powtórzeń, nie wyglądają na celowe. Użyłaś dywizu (-) zamiast pauzy (—) lub półpauzy (–). Wyszło trochę banalnie, a końcówka to taka wyliczanka na siłę.

Kanon: Harry Potter (...). — W tym wypadku oznacza tytuł serii, więc wymagany cudzysłów lub kursywa.

Odpuszczę sobie omówienie zakładki LBA, gdyż są to po prostu odpowiedzi na pytania, często luźne, niezobowiązujące, więc rozumiem nieprzestrzeganie niektórych norm i brak staranności.

O MNIE

Szaleją Ci tu wcięcia akapitowe, niemal każde ma inną szerokość. Często tak się zdarza, bo robione ręcznie lubią psikusy. Polecam specjalne kody na bloga lub tę opcję w Wordzie.

Kolejny raz nie stawiasz kropki przed emotikoną. Możesz tu o tym poczytać.

Jak już niektórzy spostrzegawczy zauważyli, mam na imię Natalia. Urodziny mam tego samego dnia, co Syriusz w moim opowiadaniu (5 października), a urodziłam się w 2000 r. (czad, co nie? :D). — Tu także rozumiem Twoje luźne podejście (liczne kolokwializmy, skróty, emotikony), ale myślę, że bez dopisku w nawiasie byłoby lepiej.

Jestem dość niska - 157 cm. — Dywiz zamiast myślnika.

Przez podobne konstrukcje nadużywasz jest. Niestety bardzo rzuca się to w oczy, więc mam nadzieję, że w opowiadaniu będzie lepiej, bo liczne powtórzenia potrafią wytrącać z równowagi.

(...) (,) więc sami widzicie.

Przeczuwam, że będziesz już do końca używać dywizów zamiast myślników, więc, rozumiesz, nie ma sensu, bym Ci wszystkie błędy tego typu wypisywała, rzecz ma się podobnie z cudzysłowami (np. przy tytułach Twoich ulubionych seriali).

(,) Top Model (,) High School Musical (,) Zaplątani (,) — Tu za to nie ma nic, więc zastosuj albo cudzysłów, albo kursywę (tylko bądź konsekwentna, a nie raz tak, raz tak).

Chyba nie (,). — Brakuje wcięcia akapitowego.

GORĄCO POLECAM

Przy akapitach 2-4 brakuje wcięcia akapitowego. Więcej zastrzeżeń nie mam, linki działają.

SPAMOWNIK

Tutaj możecie zamieszczać linki (do) Waszych blogów. (,) Może zostanę Waszą stałą czytelniczką?

Jeśli znajdę wolny czas (,) to postaram się je przeczytać.

WITAM

Mam na imię Natalia, mam 15 lat i idę do trzeciej gimnazjum. — Niepotrzebnie się powtarzasz. To tylko post odautorski, ale i tak lepiej zapisywać liczebniki słownie. Przydałoby się też jakieś dopowiedzenie… Idziesz do gimnazjum, powiedzmy, po wakacjach, niedługo, za cztery miesiące?

Od niedawna postanowiłam założyć bloga o Huncwotach (,). — Niedawno. Przy od niedawna mogłoby być dalej przykładowo: planowałam założenie bloga o Huncwotach.

Do rozdziałów będę dodawać zdjęcia, gify, a może czasami filmiki. Będzie lepiej oddawało klimat opowiadania.

Dodane zdjęcie jest niewielkie i słabej jakości, nie wspominając już o braku źródła, autora, czegokolwiek. Tekst powinien sam się bronić.

31.10.1981  r.

Różdżki w górę (,).

Tu także przydałoby się podanie źródła, zwłaszcza że nie mamy zwykłego gifa, ale przerobiony (i to całkiem nieźle). Szanujmy czyjąś pracę, przygarniając grafikę (czy cokolwiek innego).

Rozdział 1: Siedem minut w niebie

Mamy dużą przewagę dialogów nad opisami, więc czasem trudno sobie coś wyobrazić, nie mając nawet zarysu pomieszczenia. Jeśli chodzi o uczucia postaci, także jesteś oszczędna. Za to za wypowiedzi mogę Cię pochwalić, bo są lekkie i naturalne, także z odpowiednią stylizacją językową dla każdego bohatera dobrze sobie radzisz.

Wiele Brytyjczyków (,). — Wielu.

Mieli w planie dwutygodniowy odpoczynek na jednej z hiszpańskich wysp wraz ze swoimi synami. Tak, synami. Jamesem Potterem i Syriuszem Blackiem. — Mogłaś subtelniej podkreślić, że w Twoim opowiadaniu Syriusz jest bratem Jamesa (przyszywanym? wychowują się razem?).

Myślę, że trochę poszalałaś z opisem pogody. Spróbuj porównaćna przykład z tym artykułem i pomyśl, czy nie wyszło nielogicznie.

Rzuciłaś w nas suchym opisem i ekspozycją (przykład poniżej), ale mam nadzieję, że to tylko wypadek przy pracy, próba przedstawienia postaci, streszczenia, co działo się dotychczas.

A gdy James przyszedł na świat (,) ich życie stało się kompletne. — Zauważyłam, że często, zupełnie niepotrzebnie, zaczynasz zdanie od a.

Kolejnym przełomowym momentem w ich życiu, było niespodziewanie pukanie do drzwi latem 1976 roku. — Bez przecinka. Niespodziewane.

Przyjęli Blacka, który uciekł przed swoją rodziną, jak ojciec syna marnotrawnego (,) i od tamtego momentu podarowali mu miłość, której nigdy nie doświadczył ze strony swoich biologicznych rodziców. — Rozumiem, że określenie ojciec syna marnotrawnego odnosi się do Potterów? Na początku źle to zrozumiałam, więc proponuję zrobienie z tego dwóch uzupełniających się zdań. Poza tym, katolickie porównanie w ustach czarodzieja?

Nie lubię streszczeń, ale liczę na dogłębniejsze wyjaśnienie, co działo się z Syriuszem. Nie zaznał miłości ze strony rodziców, uciekł, Potterowie go przygarnęli i tyle? Żadnej reakcji rodziny (wiadomo, jacy byli, ale nie idźmy na łatwiznę, przejęli się wydziedziczeniem dziedzica rodu), brata, konsekwencji? Coś z wydziedziczeniem? Chodzi o szesnastoletniego Syriusza i wiadomą sytuację? Weź pod uwagę, że ktoś może nie znać dobrze sagi lub znać ją tak dobrze, że skojarzy więcej niż jedno zdarzenie.

Rozpieszczali ich, jakby mieli po pięć lat i nie uważali tego za coś złego. — A ile mają? Strasznie skaczesz i nie wiem już, ile czasu minęło od tamtego przygarnięcia. Bardzo dezorientujące. Chłopcy są w siódmej klasie (mówią o ostatnich wspólnych wakacjach)? Brzmi też trochę tak, jakby to ci rozpieszczający mieli te pięć lat.

Tym razem również mieli w planach to zrobić, ale decyzja chłopców (tak, malutkich chłopaczków) ich zdziwiła. — Przez kontekst raczej: tak zrobić albo chociażby zrobić podobnie. Nie rozumiem też określenia ich jako małych chłopaczków. W jakim są wieku? Ewentualnie małych chłopców albo chłopaczków.

(...) (,) powiedział James, któregoś dnia przy wspólnej kolacji. — Bez przecinka.

Mina jego matki była do przewidzenia. — Nienaturalne, by Syriusz, który był już dość duży, gdy uciekł z domu i został przygarnięty przez Potterów, nazywał ją matką. Radzę więc unikać takich kwiatków, a w narracji to już przede wszystkim.

O niczym innym nie marzymy, mamo… — Jak wyżej, za wcześnie, zbyt sztucznie, cukierkowo… Poinformowałaś nas o tym, że Potterowie przygarnęli Syriusza… i to tyle. Nie mamy żadnego rozwinięcia sytuacji, możliwości przyzwyczajenia się do niej, relacji członków rodziny, zmian, jakie zaszły w życiu wszystkich. Nie mogliśmy obserwować całego tego procesu, poznawać bohaterów, ich uczuć, sami wnioskować. Takie mamo nie jest w ogóle wiarygodne.

(...) wyliczała na palach (...) — palcach.

Moniczka to duże spolszczenie, zwłaszcza że mamy z nim do czynienia, a nie poznajemy pełnego imienia.

(...) na pewno nas powiadomią - patrzył na obrażoną żonę. — Część po dywizie nie dotyczy bezpośrednio wypowiedzi, więc: na pewno nas powiadomią. — Patrzył na obrażoną żonę. Masz jeszcze kilka podobnych błędów. Więcej o tym tutaj.

(...) Euphemia (,) zamiast pakować swoje rzeczy, stała przy kuchni (...). — Z takim oto wtrąceniem lub bez obu przecinków.

(...) zaśmiał się James, widząc (,) jak Eupfemia wyjmuje z piecyka żeberka. — Euphemia, ewentualnie spolszczone: Eufemia.

(...) patrząc z wyczekaniem na syna. — Wyczekiwaniem.

Jimmy! Syri! — Proszę... Myślę, że to nie jest mile widziane przez czytelników. :)

(...) pokażę wam (,) gdzie jest pościel dla waszych kolegów (...).

(...) albo jak ty, Syri (,) pierwszy raz do nas przyjechałeś.

Nie do końca przemawia do mnie strach Euphemii. Mało konkretnych argumentów, potencjalnych zagrożeń? Znów ekspozycja... nie czujemy tego, że kobieta jest przestraszona, tylko nas o tym informujesz.

Chłopcy będą przykładnymi czarodziejami, nic nie zrobią i nic im się nie stanie. — Brak jakiejkolwiek wstawki o złej sławie Huncwotów? Aż się prosi.

Jej "maleństwa", którym sięgała do klatki piersiowej (,) mocno ją uściskały, a potem podeszły do taty. — Mieli jedną? A tu mi się podoba podkreślenie upływającego czasu i tęsknoty za dawnymi czasami.

W tym domu nie było imprezy (,) odkąd urodził się James, więc zróbcie tu niezłą domówkę.

Kiedy zniknęli (,) chłopaki mieli wrażenie, że tata puścił im oczko…

(...) — jak nazwali pobyt przyjaciół w rezydencji Potterów (—) (...).

Nie wiemy (,) o czym mówisz (...).

Czego mnie (nie) zaprosiliście?

Był bardzo szczęśliwy, że w końcu spotkali się w komplecie. Stęsknił się za nimi podczas tych wakacji… — Chociaż jakieś szczątkowe opisy emocji… ale ta ekspozycja na dodatek. Nie lepiej napisać, czym objawiało się jego szczęście, dlaczego się stęsknił, jak to okazywał?

James w tym czasie podszedł do najpiękniejszej osoby w tym domu — Lily. — Proponuję dodanie, że to dla niego była najpiękniejsza.

Następnie omiótł ją spojrzeniem. Wyglądała niezwykle promiennie, aczkolwiek na jej twarzy widać było lekkie zmęczenie. — Opis znów suchy i nieprzekonujący.

Nie ważne (...). — Nieważne.

Wiele razy określiłaś w tym rozdziale Lily jako promienną (niczym ciężarna)… trochę zbyt wiele. Spróbuj używać bliźniaczych określeń, ale pamiętaj też, by nie szukać ich na siłę, bo takie nienaturalne brzmią jeszcze gorzej.

Trochę mugolskie te ich gry i do tego wyświechtane — pojawiły się w wielu książkach i filmach, ale wyszło całkiem nieźle dzięki ciekawym dialogom. Widać, że pisanie ich nie sprawia Ci kłopotów.

Zaskoczył go fakt, że rozmawiała z nim, jak z każdym innym kolegom - nie jak dotychczas z wyczuwalnym sarkazmem i oschłością. — Zbędny przecinek przed jak (nie mamy do czynienia ze zdaniem złożonym podrzędnie). Kolegą.

(...) szatynki o piwnych oczach i porcelanowej cerze. — Czy to istotne? Jeszcze podane tak sucho, przy okazji wypowiedzi Rosalie. Nie sposób zapamiętać; nic charakterystycznego, znaczącego.

Nie kupuję śmiesznej historii o wpadnięciu rowerem do jeziora. Tym bardziej dziwię się, że rozbawiła ona na przykład takiego siedemnastoletniego Lupina czy Lily (albo kogokolwiek, kto ma choć trochę oleju w głowie).

Kręcimy tak, jak zawsze, ale nie robimy zadań albo odpowiadamy na pytanie przy wszystkich. — Lepiej: ani nie.

I wtedy robimy (,) co chcemy (...).

Po prostu mamy ograniczony czas, podczas którego robimy (,) co nam się podoba.

No, Zenuś, chodź. — Dlaczego Zenuś? Miało być zabawnie? Znów, umm, no polsko.

(...) parsknął śmiechem. — Wyszło Ci masło maślane. Po prostu parsknął, bo wiadomo, że śmiechem, wynika z kontekstu.

Jest dla mnie całkowicie inna, niż przez poprzednie dwa lata. — Zupełnie zbędny przecinek.

Może "przypadkiem" (,) kręcąc butelką (,) trafisz na nią?

(...) mruknęła Alice (,) po czym zeskoczyła z barierki.

-Lily… — Brak spacji.

(...) SUM - ach (...) Sam - Wiesz - Kogo (...). — Bez spacji. SUM-ach. Sam-Wiesz-Kogo.

Mam nadzieję, że to jednorazowy przypadek i nie mamy do czynienia z amputacją charakteru Lily, bo na razie dziewczyna dziwnie histeryzuje i nie potrafi dobrać racjonalnych argumentów, tylko bezsensownie oskarża Jamesa.

Po jej policzku popłynęła pojedyncza łza. James stanowczym ruchem przytulił tę rudą osóbkę, nie pozwalając jej się dalej rozkleić. — Zbędne tę. Brzmi, jakby osoba, która się popłakała, była inna niż ta, którą James przytulił. Rozklejać. Proszę, dziewczyno, nie grzesz. Od pojedynczych (i kryształowych oczywiście) łez większości się już…

- Ale nie mieliśmy (...). — Wcięcie akapitowe Ci tu zaszalało.

Często niepotrzebnie zaczynasz zdania od a, i (to teoretycznie nie jest błąd). Lepiej pisz złożone wypowiedzi.

(...) powiedziała i (,) nie czekając na niego, weszła do salonu.

Rozdział 2: Na Pokątnej

Zakrapiana alkoholem wizyta przyjaciół w rezydencji Potter&Black była jednym z ich ciekawszych spotkań. Było to zupełnie inne doświadczenie, niż mieszkanie ze sobą w szkole. — Rozumiem, że to oznaka poczucia humoru narratora, którego ten wcześniej w ogóle nie przejawiał? Paskudne powtórzenie, wciąż bliźniacze konstrukcje. Bez przecinka przed niż.

Nie wiem, skąd u autorów potterowskich opowiadań bierze się skłonność do opisywania hucznych zabaw i picia bohaterów, którzy w serii nie przejawiali żadnych tego typu skłonności. Przeżyję to kremowe piwo, ale czysta? Prędzej jakieś żelki, gumy w stylu tych od bliźniaków Weasleyów.

Jedynym, małym ograniczeniem były wizyty rodziców Alice - państwa Morrison. Zjawiali się najczęściej blisko godziny dziesiątej, kiedy wszyscy pogrążeni byli w twardym śnie.

Nie potrafię uwierzyć w tę historię. Po prostu dwa tygodnie wszyscy mieszkali razem i całe dnie się bawili? Naprawdę brzmi jak z taniego blożka o jakże cudownym życiu szalejącej młodzieży. Mam nadzieję, że nie będziesz podążać tym tropem.

Jednak już po dwóch dniach znudziło im się przechodzenie do dwóch, oddzielonych od siebie sypialni. — Rzeczywiście wysiłek i niedogodność.

Ale dla nich to naprawdę nie miało znaczenia - przecież przyjaźnili się od siedmiu lat, więc nic ich nie mogło onieśmielać. — Przy poprzednim rozdziale wydawało się zupełnie inaczej.

Jedyne (,) czego nie mogła sobie przypomnieć, to moment, w którym kładła się spać...

Spróbowała podnieść swoje ciało z posłania, ale coś jej to uniemożliwiało. Ciężar czyjejś ręki zapartej na jej talii... męskiej ręki. Przekręciła się na prawy bok i ujrzała Syriusza, który spał w najlepsze przodem do niej. — Nie komplikujmy, nie udziwniajmy.. Po prostu: spróbowała się podnieść. Nie przesadzasz też czasem z ciężarem i siłą tej ręki? Dziewczyna by się jakoś podniosła.

Rzecz gustu, ale wydaje się, że mamy do czynienia z humorem… dość niskich lotów? Znane, wyświechtane żarty i aluzje? Niewiarygodne w ustach większości siedemnastolatków.

Jednak uśmiech zaraz zniknął z jej twarzy, gdy ręka Łapy powędrowała z talii na biodra, a potem zacisnęła dłoń na pośladkach. Jej reakcja była bardzo gwałtowna (...). — Gwałtowna, czyli jaka? Zgubiłaś podmiot albo ta ręka tak reagowała.

Mary dosłownie wykopała Syriusza z łóżka, ten się obudził (bo to chyba on później przeklął?), dziewczyna przykryła go kocem, ponieważ leżał na podłodze, po czym wyszła z dormitorium? I to tyle?

Gotując wodę w czajniku (,) wyjrzała przez duże okno. — Pierwsza część zdania brzmi jakoś dziwnie, śmieszy mnie. To woda gotowała się w czajniku, Mary jej nie pomagała.

Dzień był niesamowicie gorący, już o tej porze. Było kilka minut po godzinie siódmej (...). — Bez przecinka.

Kawa, czy herbata? — Zbędny przecinek.

Ciekawe (,) czy żyją tu jakieś niezwykłe stworzenia.

Chciała przyjrzeć się tym stworzonkom z bliska, ale te, które były na powierzchni (,) uciekły pod paprocie.

Nie wiem na razie, dokąd ta historia zmierza. Mamy przyjaciół, którzy widocznie świetnie się razem bawią (co nie jest namacalne, ale sucho podane) i tyle. Obyczajówka o Huncwotach? Niepotrzebnie właśnie o nich i w potterowskim uniwersum. Jeszcze mam nadzieję, że to się zmieni, dostaniemy choć cząstkę klimatu z tej sagi i poczujemy kanoniczne postacie.

Nieźle wyszedł Ci opis gnomów i całej sytuacji z nimi oraz Mary. Cieszę się także, że to Remus był obserwatorem. Nie wiem, skąd u McDonald taka fascynacja pospolitym szkodnikiem, ale wyszło całkiem zabawnie i wreszcie poczułam potterowskiego ducha.

Oj (,) było i to bardzo.

Od ponad dwóch lat Mary jest założycielką stowarzyszenia "Poszukiwaczy magicznych stworzeń". — Rozumiem, że chodzi o to, że nie przestała, wciąż jest, w tej chwili, ale bądź konsekwentna i trzymaj się czasu przeszłego. Wcześniej na przykład pisałaś: James był, należał do, przyjaźnił się itp. Bycie założycielem nie jest na krótki okres, więc lepiej: Mary dwa lata temu założyła (...).

Postanowiła zająć się swoim hobby w bardziej odważny sposób, niż tylko czytanie książek o tych stworzeniach. — Niewłaściwa forma. Druga część zdania powinna przykładowo brzmieć: niż tylko czytać lub niż tylko czytając.

Podoba mi się pomysł ze znajomością Mary i Hagrida oraz ich stowarzyszeniem, ale na nic to się zdało, bo mamy suchą ekspozycję. W streszczeniu nie da się zawrzeć tylu emocji, nie można uwierzyć w motywy bohaterów, ich pasje.

Wspominał nam, że masz naprawdę dużą wiedzę, i że w przyszłości będziesz niesamowitym łowcą. — Zbędny.

Dalej jest już lepiej. Mamy konkretną sytuację, określone zachowanie Mary, dzięki któremu Remus dochodzi do pewnych wniosków. Nie musimy dowiadywać się niczego ze streszczenia, tylko sami interpretować.

Dobrze, że z McDonald żadna heroska i będziemy, mam nadzieję, świadkami namacalnego rozwijania się jej talentu, zdobywania odpowiednich umiejętności.

Dalej, w opisie Remusa, również poszalałaś z czasem. Przejrzyj pod tym kątem tekst, zdecyduj się (na przykład w jednym zdaniu mamy przerażało i może). Za to podoba mi się sposób, w jaki nakierowałaś Lupina na takie a nie inne przemyślenia. Wyszło realistycznie. Nic na siłę, zupełnie naturalne skojarzenie z wilkołakiem i zrozumiała reakcja biednego Remusa. Chyba moja ulubiona scena i dialog. Zgrabnie wybrnęłaś, oby tak dalej.

Nie był człowiekiem - był stworzeniem, które było niebezpieczne i niosło śmierć przy bliższym kontakcie.

Wciąż podobne konstrukcje z być i mieć, czyli najczęściej używane, bo, cóż, najprostsze. Spróbuj urozmaicać czytelnikowi lekturę i przy okazji szkolić się w plastycznych opisach. Nie wykorzystuj banałów. Bliźniacze złote myśli słyszał każdy z nas. Dodaj przemyśleniom Remusa jego cząstkę. To złożony, szalenie inteligentny bohater, który z pewnością nie ma żadnych umysłowych ograniczeń i nie rzuca kliszami na lewo i prawo. Coś nowego = coś interesującego.

Wyszło trochę zbyt patetycznie, chyba przekroczyłaś tę granicę między uczuciowością a przesadzonym patosem, jednak ujął mnie fragment o pokucie. Wtedy naprawdę poczułam, że czytam o Remusie, którego uwielbiam, z którym w jakimś stopniu się utożsamiam. Pisanie ff nie jest łatwe, zwłaszcza jeśli chodzi o kreację postaci, bo często trudno uchwycić charakter tych kanonicznych, zadowolić fanów serii i jednocześnie nie zgubić siebie, oryginalnego pomysłu.

Po za tym (...). — Poza tym.

Zdecydowałam się nie wypisywać wszystkich niepotrzebnych przecinków przed jak i niż, bo jest ich zbyt wiele, a myślę, że dzięki poprzednim przykładom, które wskazałam, już zrozumiałaś swój błąd.

Szkoda, że streściłaś dalszy pobyt na Pokątnej, bo wciąż nie sposób zżyć się z bohaterami, utożsamić ich z kanonicznymi, ale widzę progres. Mniej lania wody, więcej scen. Nie podawaj nam, jaka to Lily pilna, obowiązkowa, lecz pozwól to zauważyć. Nieprzyjemne wspomnienie Rose też nie przemawia.

Nie wybrali się tam po książki, pergaminy czy inne rzeczy, które przypominałyby im szkołę. Pojawili się tam, aby zakończyć swoje ostatnie wakacje życia, wspominając słodki smak najlepszych lodów na świecie - lodów z lodziarni Floriana Fortescue. — Fortescue’a.

Chyba Cię jeszcze za to nie pochwaliłam, a czuję, że powinnam. Jestem ogromnie wdzięczna za wątek Petera, którego nie zepchnęłaś na margines, jakby był mniej ważnym Huncwotem. W ff często tak się właśnie dzieje, pseudozabawni James i Syriusz na pierwszym planie, wygłaszający mądrości Remus i Peter zajadający coś w kącie. Dobrze, że nie poszłaś tym tropem.

Gdy piszesz na przykład biało-czerwona flaga, nie oddzielaj spacjami dywizu, jak to zrobiłaś przy opisie lodów i jeszcze kilka razy. Masz o tym wspomniane w artykule dotyczącym wszystkich kłopotliwych kreseczek.

Wyszło nawet sympatycznie. James i Syriusz w swoim żywiole oraz kulturalna, tłumacząca Dumbledore’a Lily. Byłaś nawet względnie subtelna, nic nie wydało mi się dodane na siłę. Wciąż jednak brakuje opisów, jakby bohaterowie przebywali w ciemni albo na nic nie zwracali uwagi.

Deser był przepyszny, czuć było, że sekretnym składnikiem lodów było serce.

Nagle zaczęły się dziać dziwne rzeczy. Nastolatkowe usłyszeli piski dochodzące z głębi Ulicy, a potem dostrzegli uciekających czarodziejów. — Małą ulicy. Wszystko opisywałaś do tej pory, zdając się tylko na to, co bohaterowie sami są w stanie wynioskować. Skąd więc wiedzieli, że uciekający byli czarodziejami? Różdżki w dłoniach? Założenie związane ze znajdowaniem się na magicznej ulicy? Za duży skrót myślowy.

Nie było widać ich twarzy - zasłonięte były maskami. Ubrani byli w czarne, długie szaty, a w dłoniach trzymali różdżki. Niebezpiecznym krokiem zmierzali w kierunku gości lodziarni. Między nimi, a nastolatkami było już tylko kilka stóp. — Ostatni przecinek zbędny.

Wszyscy sparaliżowani nie potrafili pomyśleć racjonalnie, wszyscy po za Jamesem.  —  Proponuję utworzenie tam wtrącenia. Lepiej zabrzmi: myśleć, bo mowa ogólnie o sytuacji. Poza.

(...) dziewczyna już wcześniej (,) trzymając różdżkę w kieszeni, była na to przygotowana.

Przy pierwszej scenie grupowej, w której nie mamy tylko naszych uczniaków, wystąpił problem. Gdy opisywałaś uczniów, zupełnie zapomniałaś o reszcie sali, jakby nagle zostali tylko nastolatkowie. Nic w tle — żadnych krzyków, wrzasków, uciekinierów, śmierciożerców skupionych na innych ofiarach. Swoją drogą, dlaczego dzieciaki były dla nich priorytetem? Nie powinni najpierw atakować dorosłych?

Wciąż brakuje opisów, zarówno miejsc jak i uczuć. O śmierciożercach wiadomo tylko, że nosili ciemne szaty  i maski, nic więcej. Bez znajomości serii trudno byłoby wyobrazić ich sobie po takich szczątkach informacji. Huncwoci musieli czuć przerażenie, zdezorientowanie. Nerwowe rozglądanie się dookoła? Szukanie najbliższej osoby? Było blisko przy Jamesie, który zachował zimną krew i odnalazł Rosalie, czyli najbardziej zagrożoną przez powiązania z zakonem. Jednak nie przedstawiłaś żadnych jego uczuć, przejawu dylematu związanego z tym, czy nie lepiej ratować własną skórę albo skupić się na ochronie ukochanej Lily. Wrzuciłaś wszystkich, prócz Pottera, do jednego worka. Reagowali tak samo, w tym samym momencie ich rozbroili, schwytali.

Zostali bezbronni i jedyne (,) na co teraz mogli liczyć (,) (...).

Jednak dostaliśmy bohaterskiego Jamesa. Tylko znów sam czyn, samo stanięcie przed Lily, żadnych myśli, reakcji, a reszta bohaterów jakby się po prostu wyłączyła, bo nie są w tym momencie potrzebni, więc grzecznie czekają na swoją kolej jak w szkolnym przedstawieniu.

Zawiódł mnie również krótki, okrojony opis Cruciatusa. Ból Jamesa nie był w ogóle namacalny. Żadnego płaczu, wycia, konwulsji, zagryzania zębów.

Lily, silna dziewczyna, zamiast walczyć, szukać rozwiązania, lamentuje jak bezbronna księżniczka, którą trzeba ratować. Reszty bohaterów wciąż nie ma, jakby nikogo innego nie przejął los Jamesa. Pokątną opuściły tylko Dorcas i Rose, więc co z Remusem, Syriuszem, Peterem i resztą? Zwłaszcza tą trójką, tworzącą z Potterem legendarną czwórkę Huncwotów? To mniej ważne od rozwoju Jily?

Syriusz mocno trzymał rzucającą się Lily, a cała reszta zastanawiała się (,) ile jeszcze będą musieli znosić to piekło na ziemi… — Dezorientujące. Wcześniej nie było mowy o rzucającej się Lily, jakby stała jak słup soli i tylko jęczała. Także nie wspomniałaś, że blisko niej stał Syriusz.

Z Rose i Dorcas poszło potem lepiej. Trzeźwe, chłodne kalkulacje, obwinianie się, strach namacalny chociaż w dialogach i warknięcia. Znów zabrakło opisów, ale można było sobie wyobrazić, co bohaterowie czują.

Powiedział jej, że nie tylko obroni ją przed dementorami, ale także pozwoli jej przekazać tajną wiadomość, kiedy będzie w potrzebie. Nie sądziła, że tak wcześnie będzie jej dane go użyć…

Wyobrażenie tamtego biwaku z Charliem i tyle? Żadnego stresu, tęsknoty za nim, przeczucia, że nie podoła, potrzebuje jego pomocy?

Nie wątpię w umiejętności Rose, ale dlaczego wszyscy, nieszkoleni do tego (przynajmniej tak można wywnioskować), nie dość, że potrafią stworzyć Patronusa, to jeszcze pełnopostaciowego? Dzięki Bogu mamy chociaż wspomnienie nauki z Charliem, wskazanie braków Dorcas.

Czarna miała szeroko otwarte usta. — Zbyt dwuznaczne.

- Cicho bądź, Evans - wysyczał Potter ostatkiem sił, nadal znosząc tortury. Lily zaczęła łkać. — Znosząc to zbyt łagodne określenie, jakby James wcale się nie wysilał. Lecą Cruciatusy, a to koniec opisów uczuć? Pozostałych bohaterów znów pochłonęła czarna dziura?

Cliffhanger spełnił swoją funkcję, zakończyłaś w dobrym momencie.

Rozdział 3: W Kwaterze Głównej

Znikąd otoczył ich gęsty, biały dym. W ciągu jednej sekundy można było usłyszeć krzyk, trzask i pisk. Nikt nie zrozumiał, co się stało. To pojawienie się z odsieczą Zakonu Feniksa było odpowiedzialne za te wydarzenia… — Ajjjaj. Brak dynamiki. Znów ni stąd, ni zowąd jakaś informacja. Zdecyduj, czy ograniczasz się do przeżyć i myśli bohaterów, czy wybierasz narratora wszechwiedzącego, bo takie skakanie dezorientuje.

Członkowie Zakonu Feniksa wyszli na herosów. Nie wiadomo, ilu ich było, śmierciożerców w zasadzie też, pomachali różdżkami, szepcząc klątwy (dobrzy i klątwy?), poplecznicy Voldemorta padli jak szmaciane lalki i wszystko pięknie. Cała sytuacja, potencjalnie okazja do opisania pojedynku, zawarta została w czterech niedługich zdaniach. Napięcie nie zdążyło się pojawić, a już znikło.

- Szybko! Teleportujcie się do Doliny Godryka! - grupa nastolatków rozpoznała swojego kolegę ze szkoły - Charliego Collinsa, brata Rosalie. — Tak trochę z czapy. Charlie to członek Zakonu, nie Kapitan Oczywisty. Gdyby ich nie rozbroili, to by się teleportowali, a Dolina Godryka wydaje się najodpowiedniejsza. Poza tym, chłopak nie pyta o siostrę, wiedząc zapewne, że była z resztą? Za to dostajemy jego opis zewnętrzny… Bo ważniejszy kolor oczu.

Był to chłopak o ciemnych włosach, z czasów szkolnych z zaczesanym idealnym przedziałkiem. Teraz, gdy należał do organizacji Albusa Dumbledora (,) jego czupryna była w nieładzie.

Na jasnej twarzy, którą ozdabiało świeże rozcięcie, widoczne były zmarszczki niepokoju. Z natury był bardzo pogodny i radosny. Cechowała go niesamowita dobroć, którą dzielił się ze wszystkimi i system wartości, którego głównym punktem była obrona tego, co słuszne… — Auć. Ekspozycyjny potworek. Nie podawaj tak na tacy. O cechach się nie słucha, je się obserwuje, rozpoznaje. Nie pozbawiaj mnie frajdy związanej z wnioskowaniem.

Nastolatkowie spojrzeli na leżącego Jamesa, który przed chwilą przeżywał katusze. Charlie zrozumiał, co wszyscy mieli na myśli. — Znów generalizujesz, jakby mieli jeden mózg.

- Zabierzemy go, to ważne. Uciekajcie - powiedział i podał im różdżki, które leżały na podłodze. — Wydaje mi się to zabawne. Ostatnie wakacje = ostatnia klasa Hogwartu. Zdolni czarodzieje, taka Lily, a nie podnoszą sami różdżek, zamrożeni. Chyba to jednak lepsze od heroicznej akcji uczniaków, przy których śmierciożercy padają jak muchy (niczym przy członkach Zakonu).

Pierwsza teleportowała się Mary, trzymając mocno w pasie ledwo przytomną Alice. — Co miało wpływ na stan Alice? Co się wcześniej z dziewczyną działo? To jedynie przez stres? Można się domyślać.

Dziewczyna nie zareagowała; patrzyła na oddychającego Jamesa oczami pełnymi łez. — Jak patrzyła, wiadomo, że oczami, a dodać, że pełnymi łez mogłaś w inny sposób. Śmiesznie wyszło z oddychającym Jamesem. To dopiero oczywiste. Co innego, gdyby chodziło o określenie pokroju: ciężko oddychającego czy głośno oddychającego.

Collins pomógł wstać oszołomionemu Gryfonowi, po czym uniósł swoją różdżkę. Teleportował się do siedziby Zakonu Feniksa - do Liverpoolu. Reszta członków Zakonu Feniksa pobiegła na walkę z resztą Śmierciożerców w głąb ulicy, a aurorzy zabrali nieprzytomnych mężczyzn, którzy przed chwilą użyli jednego z trzech Zaklęć Niewybaczalnych na niewinnym człowieku… — Kolejne suche streszczenie. Aż się trudno wgryźć.

Znaleźli się na jakimś starym, nieco zniszczonym osiedlu. — Spróbuj rozwinąć ten opis, nadać mu plastyczności. Co świadczyło o starości? Dlaczego było zniszczone? Poza tym jakieś hałasy, zapachy, coś rzucającego się w oczy, charakterystycznego?

Siedziba Zakonu Feniksa była niewątpliwie interesującym, w jakimś sensie magicznym budynkiem, które można byłoby równie ciekawie opisać. Wielka szkoda, że zamknęłaś wszystko w dwóch zdaniach, nie próbując oddać charakteru tego miejsca. Chwała Ci za wspomnienie o portretach czarodziejów — myślę, że to bardzo istotne w tym przypadku.

James, musisz się dowiedzieć kilku rzeczy (,) zanim zaczniemy główny temat.

To ukryte miejsce, a (,) żeby móc się tutaj dostać (,) musisz mieć informację od Strażnika Tajemnicy, czyli mnie.

Ta kartka była napisana przeze mnie. — Rozumiem, słowo mówione rządzi się swoimi prawami, jednak to brzmi, jak brzmi. Nie kartkę napisał.

Czy czułeś coś dziwnego (,) będąc torturowany? — Nie, James czuł się jak w niebie…

Ale tu chodzi o coś bardzo ważnego, James. Możesz przyczynić się do walki ze złem, możesz sprawić, że znajdziemy sposób, aby zakończyć to piekło. — Proszę, nie bawmy się w to.

Kolejny raz piszesz poza oddzielnie zamiast łącznie.

Ta informacja bardzo zainteresowała Dumbledora, ponieważ z błyskiem w oku zapytał:

- Mówił o twoich bliskich? Czy przez to widziałeś jakieś... obrazy? — Dumbledore’a. Ten fragment sprawia, że mam w głowie fragment filmiku Pawła Opydo o Smoleńsku i głównej bohaterce pytającej z szelmowskim uśmiechem: czy widziała już pani zwłoki swojego męża? Trochę subtelności. Rozmowa o wizji brutalnych morderstw bliskich i błysk w oczach…

Czym tak bardzo pomógł James? Przedstawił nową umiejętność Voldemorta? Ostrzegł ich, by mogli wymyślić jakąś formę obrony? Na nikim innym wcześniej Czarny Pan tego nie użył? Potter jest jakimś Wybrańcem jak jego syn?

Śmierciożercy małą literą. Jednak myślę, że to wiesz, bo wcześniej pisałaś poprawnie, tylko tu Ci się wkradło.

Uchwyciłaś chociaż charakter Dumbledore’a, charakterystyczne zbywanie. Któryś Potter zadaje ważne pytanie, a tu: do widzenia.

Teraz nie było na to czasu. Znaleźli się na środku pomieszczenia, przodem do rodziców Jamesa i chłopaków. Dziewczyn nigdzie nie było.

Jestem z ciebie dumny (,) synu (...).

Rudowłosa jasno wskazuje na Lily, ale określanie bohaterów kolorem włosów (albo, nie daj Boże, oczu) świadczy o ubogim słownictwie i często brzmi zabawnie.

Uroniła pojedynczą łzę. — Znów to przekleństwo…

(...) dziewczyna (,) stojąc na tarasie Potterów, usłyszała tak dobrze znany jej głos. Odwróciła się i zobaczyła swojego brata. Podszedł do siostry i wziął ją za rękę.

(...) naprawdę się zasmuciła. — To nam to pokaż, daj wyczuć. Pozwól współczuć.

Nie widzisz (,) co się dzieje?

Tyle jest zła na świecie, a my nic nie możemy zrobić, Jamesowi też nie mogliśmy. — Ostatnia część miałaby sens, gdyby zamiast nic nie możemy zrobić było nikomu nie możemy pomóc. Teraz brzmi tak, jakby Jamesowi mieli zrobić coś złego.

(...) uśmiechnął się i zniknął (,) zostawiając po sobie trzask. — Prawdopodobnie zniknął z trzaskiem.

Mary McDonald z zaangażowaniem opowiadała Remusowi jedną ze swoich historii. Chłopak był bardzo zainteresowany i pochłaniał każde słowo, które padło z jej ust. — Klasycznie: pokaż, nie mów.

Wiesz (,) jaki jest Syriusz.

Ja słyszałam, że słowa pijanego, to myśli trzeźwego. — Bez przecinka.

Doszli do niewielkiego stawu, usiedli przy jego brzegu i patrzyli (,) jak łabędzie pływają po tafli wody. — Kolejna okazja do świetnego opisu. Ta dwójka, sama, jezioro, malownicza okolica. Zbędne jego, tafli też, bo wiadomo, że wody.

Bo nie wiadomo (,) gdzie ją ten charakter poniesie.

Trudno uwierzyć w uczucia Remusa do dziewczyny. Zachowaniem nic nie zdradza, nie okazuje żadnego zainteresowania. Pyźka? Kolejne spolszczenie i dziwnie brzmiące. I ten cały Luniek. W sadze był Luniaczek.

Może nawet zdąży jej powiedzieć całą prawdę… Niech wie, że jej marzenie o spotkaniu wilkołaka już dawno się spełniło.

Pójdę po dziewczyny, a wy powiedzcie sobie, co tam chcieliście - parsknęła śmiechem Dor. — Jak wcześniej, po prostu: parsknęła.

Tak, rozdział krótszy, również nijaki. Zero popchnięcia akcji do przodu, ciekawych interakcji. Jedynie rozmowa Remusa z przyjacielem może jakoś zaowocować.

Rozdział 4: Wilkołactwo Remusa Lupina

Zaczyna się od przedstawienia relacji Petuni i Lily… oczywiście za pomocą streszczenia. Nie tak trudno byłoby wpleść odpowiednią scenę przed wspólną zabawą uczniów z poprzednich rozdziałów. Chwila… później mamy retrospekcję. Nie rozumiem więc, po co taki ekspozycyjny i zdradzający wszystko początek? Najzwyczajniej w świecie można go wywalić i, uwierz, wszyscy na tym zyskają.

Ciągle jej dogryzała, szydziła z jej zdolności oraz traktowała, jak gorszy gatunek. — Zbędny ostatni przecinek.

Taka emocjonalna scena, a złożona z praktycznie samych dialogów. Miejscami przypomina to nawet scenariusz albo dopiero zarys. Ojciec się nie odzywał, matka krótko wyraziła żal, a Lily się wykłócała… i to tyle z reakcji na taką rewelację. Żadnych głębszych emocji, jakby chodziło o drobnostkę.

Według Petunii jestem szurnięta.                Co by się stało (...). — Wkradła Ci się jakaś dzika przerwa w środku wypowiedzi.

Był opryskliwy i obrzydliwy. — Pokaż to. W danej sytuacji choćby nieprzyjemnym wspomnieniem Lily. Niech Petunia go broni.

Gdy na nią patrzył, podnosił z pogardą górną wargę i szeptał coś do ucha Petunii, która zawsze przytakiwała. — Tak dobrze. Konkretny przykład, powtarzające się zachowanie, które Lily rani, więc zrozumiałe, że to wspomina w tej chwili. Z takiego fragmentu już samemu można wywnioskować, jaki Vernon ma charakter.

(...) Lily z równowagi.                 Uśmiechnęła się triumfalnie. — Jak trzy uwagi wyżej.

W środku kłótni mam wrażenie, że rodziców wcięło. Ich córki się porządnie kłócą, wyzywają, jedna wciąż upiera się przy wyprowadzce i nazywa drugą potworem. Wiadomo, Evansowie święci nie byli i nie potrafili pogodzić dziewczyn, ale przeginasz w drugą stronę.

Tak wiele spraw ją męczyło. Dlaczego przez jej zdolności miała tak zły kontakt z jedyną siostrą? Dlaczego osoba, z którą kiedyś była tak blisko, dzisiaj była jej obca? Dlaczego ją celowo raniła?

Proponowałabym zaczęcie nowego akapitu od przemyśleń na temat Severusa, będzie przejrzyściej.

Była już dorosłą czarownicą, nie mogła sobie pozwolić na tłuczenie szklanek, czy wybuchanie żarówek. — Pozwolić na wybuchanie żarówek? One wybuchały, więc co najwyżej niszczenie czy inna czynność doprowadzająca do tego. Zbędny ostatni przecinek.

Ostatnio zdarzyło jej się to, gdy tamtego pamiętnego dnia jej najlepszy przyjaciel nazwał ją szlamą.

Biegnąc przez korytarz (,) swoją złą aurą zniszczyła kilka zbroi. — Pilnuj dokonanych i niedokonanych czynności. Biegnąc i niszczyła (wtedy samo: zbroje) lub przebiegłszy i zniszczyła.

To było dla niej coś zupełnie nowego, nigdy wcześniej nie straciła panowania nad mocą. Dzisiejszego dnia zdarzyło jej się to po raz drugi. — Wciąż dają się we znaki bliźniacze konstrukcje i ciągłe powtórzenia, zwłaszcza zaimków i czasowników. Warto poszukać czasem określeń synonimicznych (ale naturalnych).

Dziewczyna położyła się na trawie i spróbowała się odstresować. — Zbędne.

Tak... może masz rację – przytaknęła Lily, aby jak najszybciej zakończyć ten temat. — Niepotrzebne. Nie musisz cały czas prowadzić czytelnika za rękę. Zachowanie Evans łatwo zinterpretować, nie podawaj wszystkiego na tacy.

Po przyjeździe pociągu dostaliśmy całkiem dobry, szkoda tylko że krótki, opis. Jak chcesz, naprawdę potrafisz. Nie było banałów, schematycznych konstrukcji. Ale naprawdę mało, mało.

Gdybym je widział (,) nie byłoby problemu (...).

Idziemy wsiadać? — Głupio brzmi. Może zwykłe: Wsiadamy?

Poradziłaś sobie z opisem gabinetu Dumbledore’a (wciąż nie rozumiem celu tej wizyty i natychmiastowego jej zakończenia po krótkiej wymianie zdań). Teraz naprawdę mogę stwierdzić, że umiesz, ale Ci się nie chce.

To znaczy, że nawet w Hogwarcie nie jest już bezpiecznie? — Celowe przytoczenie słów z serii i tym razem dotyczących Voldemorta?

Jedyne (,) co napotkała, to rozbawione spojrzenie tego Krukona.

Kuł do późna, przez co musiał się nie wysypiać. — Narrator wcześniej nie przejawiał skłonności do używania kolokwializmów. Pilnuj stylizacji.  Chyba że po godzinach bohater był kowalem.

Ale dzisiaj był dopiero pierwszy września i to było bardzo dziwne. (...) Może po prostu był zmęczony podróżą?

Huncwoci opuścili Wielką Salę pojedynczo. Nie mogli pozwolić na to, aby dyrektor zauważył ich nagłą nieobecność, ponieważ z łatwością domyśliłby się, dokąd poszli. Dlatego najpierw wyszedł Peter, po jakiś piętnastu minutach Syriusz, a po kolejnych James wraz ze swoją peleryną – niewidką. — Przynajmniej moje podejrzenia wzbudziłby bardziej widok Huncwotów osobno. Peleryną-niewidką.

Miał całkowitą rację. Jako dorośli mężczyźni mieli problem ze zmieszczeniem się pod peleryną, już nie wspominając o poruszaniu się w taki sposób, aby nie było ich widać.

Po niesamowitym wysiłku, wreszcie dotarli do tunelu. — Pozwól to poczuć, wcześniej nie uważałam ich starań za szczególnie skomplikowane. Żadnego skupienia, westchnień, pomyłek. Pierwszy przecinek spowalnia tempo w i tak krótkim zdaniu.

Na szczęście Huncwoci znali to przejście, jak własną kieszeń, dlatego poruszanie się w nim, nie stanowiło dla nich problemu. — Zbędny pierwszy i ostatni przecinek.

Czuć potterowskiego ducha, ba, nawet ducha Huncwotów, przywiązanie chłopaków, troskę o Remusa. Według mnie, najlepszy rozdział dotąd. Widać, na co Cię stać. Wystarczy tylko trochę pokierować i w przyszłości może być naprawdę dobrze.

Po upływie piętnastu minut doszli do wejścia do Wrzeszczącej Chaty – miejsca, gdzie ich przyjaciel Remus Lupin chory na wilkołactwo przeżywał pełnię. — Wyrzuciłabym zbędne tłumaczenie (nawet irytujące i psujące atmosferę). Czytelnik = homo sapiens sapiens.

Retrospekcja została zgrabnie wpleciona. Nie odebrałam jej jako pójście na łatwiznę czy zbędne wydłużanie — byłam wręcz zaciekawiona po zobaczeniu kursywy.

Byli bardzo znudzeniu. — Znudzeni. I teraz za bardzo wprost, sucho. Nie lepiej napisać, że ziewali, próbowali znaleźć sobie jakieś zajęcie, dłużyło im się, wpatrywali się w powolnie sunące wskazówki?

Peter patrzył rozmarzonym wzrokiem na pogodę za szybą, Syriusz przyglądał się grupce ładnych szóstoklasistek, a James leżał na ławie. — Lepiej. Tylko nie lej tak wody. Niepotrzebnie wcześniej podawałaś ich nastrój, zamierzając później opisać to w ten sposób, że wszystko wyszło jasne jak słońce.

Remusa z nimi nie było. (...) Niemożliwe było, że jego mama była chora idealnie co miesiąc.

(...) a Syriusz powoli odkręcił głowę w jego stronę. — Przekręcił.

Wielka szkoda, że standardowo opisów u Ciebie jak na lekarstwo, bo dialogi niemal świetne, postacie w tej scenie żywe, pomysły godne Huncwotów i naturalne rozpoczęcie tak ważnej rozmowy.

Pamiętacie może (,) kiedy go jeszcze nie było?

Ciekawie podkreśliłaś w tej scenie charakter postaci, nienachalnie. Remus zaskoczony wizytą przyjaciół w bibliotece, precelki Petera, Syriusz z tym palnięciem, że ich ugryzie i po sprawie. Wyszło lekko, zabawnie.

Po pierwsze (,) mógłbym was zabić. Po drugie (,) pełnie są bardzo bolesne... naprawdę. Po trzecie (,) nie chcę, żebyście byli tacy, jak ja. — Zbędny ostatni przecinek.

- A słyszałeś o animagii? To transmutacja ludzka. Możesz zamienić się w zwierzęta - wytłumaczył Potter.

- A ty (,) James, słyszałeś o spisie animagów? - spytał Remus. — W tylko jedno zwierzę. Ale Cię pochwalę za 110% Lupina w Lupinie.

(...) kto normalny (,) mając trzynaście lat (,) decyduje się na zostanie nielegalnym animagiem, co groziło Azkabanem. (?) Byli nienormalnymi, najlepszymi przyjaciółmi na świecie. — Pilnuj czasu. Znów narrator przez chwilę wypowiada się jak nie on.

Jednak to dawało im wiedzę (,) o jakiej zapewniał ich przyjaciel.

Wiedzieli, co miał na myśli (,) mówiąc, że to było bardzo bolesne przeżycie.

Rzekomo okropny widok, ale trzeba uwierzyć na słowo, żadnych argumentów, opisów, przykładów. Mimo wszystko, podobał mi się ten rozdział.

Rozdział 5: Pechowy dzień

Gdy ostre promienie słońca przedarły się przez okno, osadziły się na bladej twarzy Rose, która (,) kładąc się spać poprzedniego dnia (,) zapomniała zasunąć kotary nad swoim łóżkiem.

Od Niechętnie sięgnęła lub Przetarła oczy rozpoczęłabym nowy akapit, bo takie mieszanie i ściany tekstu nie są dobre.

Mało kto potrafił z niej cokolwiek odczytach (...). — Odczytać.

Jak próbujesz, to potrafisz. Opis zegarka, choć nieidealny i miejscami mocno potoczny, działa na wyobraźnię i ciekawi. Intryguje mnie sprawa tego przesypującego się długo piasku i tajemniczego zwiastuna.

Zastanawiała się jeszcze (,) kiedy nastąpi jego kres, aż w końcu otrząsnęła się, sprawdziła godzinę, po czym zatrzasnęła klapkę zegarka, na której znajdowała się ilustracja byliny o liliowym kwiecie i (,) zostawiając przedmiot na etażerce, wstała z łóżka. — Prawdopodobnie: zostawiwszy.

Grupowe sceny są dla wielu najtrudniejsze — myślę, że i dla Ciebie. O wiele lepiej się czyta o jednej bohaterce. Mamy jakieś opisy zewnętrzne i uczuć, możemy utożsamić się z Rose, zamiast bronić przed nawałem dialogów.

Kiedy jej nagrzane ciało zetknęło się z lodowatą wodą, początkowo przeszył ją dreszcz.

Nagle poczuła dziwne uczucie (...). — Poczuła uczucie? Masło maślane. Może: Nagle doznała dziwnego uczucia?

Rose nie znała zbyt wielu osób. Głównie ograniczała się do swoich przyjaciół, kilku Gryfonów oraz osób, które tak, jak ona były członkami kółka artystycznego, działającego pod czujnym okiem profesor Fallony Imago - nauczycielki wróżbiarstwa. — Również to czytelnik mógłby sam wywnioskować. I miałby o wiele większą frajdę.

Znów ściana tekstu, lepiej ją poszatkować (chociaż na pół, na przykład od Jednak nie chciała, bo takie osiemnaście wersów dobrze nie wygląda.

Z Hagridem mieli bardzo dobry kontakt, cała ich przyjaźń ciągnie się od pierwszego roku, kiedy dzięki Huncwotom Mary, Dorcas i Rose dostały szlaban za chodzenie po szkolnym korytarzu o trzeciej nad ranem. — Ciągnęła się. I jak wyżej.

Lily uznała to za zbyt ryzykowne, więc odmówiła (...). — Nie wydaje mi się to do niej podobne. Samo uznanie oczywiście tak, ale zostawienie dziewczyn? Myślę, że przynajmniej próbowałaby wybić im taki pomysł z głowy lub nawet z nimi poszła, by je pilnować.

Gryfonki były przerażone, ponieważ wcześniej bały się gajowego, ze względu na jego wzrost i wybujałą brodę. Jednak odbywając karę, zrozumiały, że ten człowiek był naprawdę miły i nie było żadnego powodu, aby się go bać. — Drugi przecinek zbędny.

Podoba mi się, że próbujesz jednak urozmaicać — nie piszesz kolejny raz, że było ciepło, tylko pokazujesz marzenie ściętej głowy związane z założeniem kostiumu kąpielowego przez Rose. Przy okazji nienachalnie przedstawiłaś poglądy matki dziewczyny. Ale kilka linijek później wszystko, za przeproszeniem, szlag jasny trafia, bo rzucasz w nas opisem kobiety, tłumacząc ją.

Nauczała ją dyscypliny, dobrych manier, aby dziecko było jej wizytówką. — Paskudna ekspozycja, zwłaszcza ta śmiała ocena pod koniec.

Dlatego Rosalie od małego nosiła sukieneczki, piła herbatę (,) unosząc mały palec w górze, miała absolutny zakaz nakładania na swoją twarz jakiegokolwiek kosmetyku, gotowała z matką i robiła wszystko, aby stać się damą. — A na czyją jak nie swoją? Nie rozumiem, co ma makijaż do bycia damą. Prędzej kojarzyłoby mi się to właśnie z dbaniem o siebie, nienaganną prezentacją niezależnie od okazji.

A prawda była taka, że natura Rose była zupełnie inna.

Jednak jej naturalność była systematycznie niszczona przez rodziców - byli dla niej niezwykle surowi, córka czuła przed nimi coraz większy respekt, a nawet czasami się ich obawiała, dlatego stała się cicha i niezwykle zamknięta w sobie. Oczywiście, wyrównując swe szkody, postanowili rozpieszczać swojego pierworodnego - Charliego. A naiwna Rose znosiła to z pokorą, ponieważ wiedziała, że jej brat na to zasługuję, bo jego czyny były niezwykłe… — Aua.

Cały opis relacji z Rose można by wyrzucić. Zobacz, dalej, gdy dziewczyna podlewa rośliny, zauważa, o zgrozo, ubrudzone baletki, a potem przypomina sobie, że matka i tak jej nie widzi, więc nie ma się czym przejmować. Czytelnik resztę potrafiłby sobie dopowiedzieć, naprawdę. Najgorzej, że wcześniej nie było żadnego przejawu złego samopoczucia Rose z tego powodu ani przypomnień McGonagall… tylko teraz… bo potrzebne w tym momencie.

Czyli jej matka kontrolowała ją również przez profesor McGonagall. Dlaczego zależało jej tak bardzo na tym, aby Rosalie była właśnie taka, jak to sobie zaplanowała? Najgorsze w tym wszystkim było to, że dziewczyna nie mogła, po prostu nie miała odwagi na protest przeciwko rodzicom. — Widzimy to.

Kończąc rozmyślania, rozłożyła koc pod ulubionym drzewem i usiadła na nim, opierając się o jego pień. — Koc miał pień? :)

Jej spojrzenie od razu natrafiło na grupkę Krukonów z jej wieku. — W.

Chłopak powoli pojawiający się na kartce jej szkicownika to Maksymilian Foster - jednak wszyscy, on również, woleli po prostu Max. — Czas, czas.

Był to Krukon rozpoczynający siódmy i ostatni rok nauki w Hogwarcie. — Nie musisz tego dodawać, oczywista oczywistość, siódmy, więc i ostatni.

(...) był niesamowicie wygadany, charyzmatyczny, towarzyski, posiadał poczucie humoru... urody też mu nie brakowało. Jedynymi, malutkimi wadami chłopaka była jego zbyt wielka pewność siebie oraz często szydercza postawa. A najczęstszy kontakt z jego złą stroną miała właśnie Rose. Dlaczego? Tak po prostu, bo taki miał kaprys, bo ona wydawała się najodpowiedniejszą osobą do poniżania... można by tak wymieniać bez końca. — Były, bo wady. I podałaś tylko dwie, a tu o wymienianiu bez końca? Znów mówisz, a nie pokazujesz. Wcześniej w ogóle o Maksie nie wspominałaś, a tym bardziej nie dręczył on Rose… byle się nie skończyło żadnym love story.

Wszyscy dodatkowo lubili go dlatego, ponieważ był komentatorem na meczach quidditcha. — Dlatego że.

Podnosiła głowę, wpatrywała się kilka sekund, potem opuszczała ją i szkicowała ołówkiem. Była przy tym zupełnie skupiona, a jednocześnie słyszała wszystko, co działo się wokół niej. I właśnie jej uszy zidentyfikowały śmiech Krukonów, a dokładnie kolegów Maxa - Sama i Dylana. Rose podniosła zainteresowana głowę i zaraz tego pożałowała - chłopacy pokazywali ją palcami swojemu kumplowi, który (,) napotykając spojrzenie Gryfonki, uśmiechnął się triumfalnie i zaczął zmierzać w jej kierunku. Widząc to, serce dziewczyny próbowało wyrwać się z jej piersi. — Drugim zdaniem idealizujesz bohaterkę. Kolejny tego typu błąd. Najpierw napotkał jej spojrzenie, potem się uśmiechnął, więc: napotkawszy.

(...) spytał ironicznym tonem. — Po prostu: spytał ironicznie.

Dziewczyna drgnęła, gdy usłyszała jego głos. Zawsze, ale to zawsze zwracał się do niej przez to przezwisko. Nigdy nie użył jej imienia… — Proszę, nie banalne love story, bo dlaczego Rose przykro, skoro Max, jak określiłaś, akurat jej często pokazywał swoją złą stronę?

Max, proszę (,) zostaw mnie (...).

Poruszała histerycznie kończynami, co nic jej nie dało. Opadała na dno, pozwalając wodzie otulić jej płuca. Szamotała się dalej, już bez powietrza. Kiedy zrobiło jej się słabo, myślała, że zemdleje lub się utopi.

Spojrzała prosto w brązowe oczy osoby, do której czuła w tym momencie tak wiele uczuć: gniew, obrzydzenie i... coś. Nie potrafiła tego nazwać. Czy da się kochać osobę, która traktuje nas, jak śmiecia? Można? Jak widać - można. — Zbędny ostatni przecinek. Subtelne… No i skoro go tak kocha, to czemu nie pomyślała o nim ani razu przez te pięć rozdziałów?

Ten z kartki uśmiechał się, miał inną naturę, jego pozycja nie była dominująca... była dobra. Ten, który teraz stał na molo i śmiał się z niej (,) był zwykłym chamem i prostakiem.

Spojrzała na niego wzrokiem przepełnionym nienawiścią, a jednocześnie troską, po czym zdecydowanym ruchem wyrwała kartkę z białych kółeczek zajmujących miejsce grzbietu i (,) zgiąwszy ją, wyrzuciła na trawę. — Zbyt wprost. Jak jednocześnie z nienawiścią i troską? Każde oko inaczej?

Gdy weszła do zamku, od razu zwróciła na siebie uwagę - cała mokra, jedwab sukienki przylegał całkowicie do jej ciała, włosy oklapłe, ciągle skapywała z nich woda, a buty całkowicie nasiąknięte. Wiedziała, że jeśli Filch zobaczy ją, a raczej mokre ślady, które zostawiała, powiesi ją za nadgarstki przy suficie.

- Mój Boże, Rose! Co ci się stało?! - zakryła dłonią usta, bardzo zdziwiona. — Widzimy to, więc podkreślając, osiągasz efekt odwrotny od zamierzonego.

- Ktoś cię wrzucił do wody? - spytał przejęty Peter. Dorcas dopiero teraz zdała sobie sprawę, że to bardziej możliwe, niż to, co sama podejrzewała. — Zbędny przedostatni przecinek. Nie rozumiem tego fragmentu.

Rose (,) trzęsąc się cała, podeszła do okna i spojrzała w stronę jeziora. Na brzegu znalazła sylwetkę Maxa; chlapał się z jakąś dziewczyną, wydawało jej się, że była to Sophie Jenkins - śliczna, szczupła blondynka przydzielona do Ravenclawu. Była tak bardzo inna od Rosalie, która nigdy nie dorówna jej urodą i sylwetką, i pewnością siebie…

- Co tak patrzysz? — Brak wcięcia akapitowego.

Ojej... nie powiedziałam wam tego? Nie wspomniałam o tym, że matki Fostera i Meadowes są siostrami? No to teraz już wiecie… — Narrator wcześniej ani nie zdradzał płci, ani nie zwracał się bezpośrednio do czytelnika… i ten fragment jest zupełnie zbędny. Wywróciłam nawet przy nim oczami.

Czyli wrzucił cię do wody tylko (,) dlatego, że narysowałaś go na jednej pracy? — To wyrażenie, którego nie rozdzielamy przecinkiem. Dlatego że.

Musiała zaakceptować jej wybór, a co najwięcej wspierać ją w nim. — Więcej.

Jutro Rose ma wróżbiarstwo, to nam przepowie (,)  ile dni będziemy się jeszcze męczyć (...).

Niepotrzebnie kilkukrotnie podkreśliłaś, że zdarzy się coś złego, zwłaszcza z tym ale to jeszcze nie koniec, bo nie było żadnego zaskoczenia. Jednak udało Ci się mnie zaciekawić.

Rozdział 6: Legilimencja Voldemorta

Siedząca najbliżej wyjścia Dorcas, szybko wstała ze swojego miejsca i otworzyła je, podczas gdy gajowy wziął na ręce nieprzytomną szatynkę. — Brzmi, jakby otworzyła miejsce. Bez pierwszego przecinka.

Z całego towarzystwa najbardziej przerażony całą sytuacją był Peter. Owszem - reszta przyjaciół również była zatroskana, jednak to Pettigrew od ostatniego czasu słuchał ciągłych skarg Rosalie na swoje zdrowie. — Zdrowie Petera? Tylko my nic nie wiemy…

Mówiła mu, że dokuczają jej duszności, że coraz częściej opada z sił, kręci jej się w głowie. A on zupełnie to ignorował i pocieszał ją, że to na pewno przez stres związany z nauką i z uśmiechem mówił, że gdy tylko rozpoczną się wakacje, problem minie. W tym momencie czuł ogromne wyrzuty sumienia, że wtedy, kiedy Rose potrzebowała jego pomocy, on ignorował jej dolegliwości. Biegł i w tym momencie nie czuł się zmęczony. Tutaj nie tylko chodziło o jego kondycję, którą nabrał dzięki ćwiczeniom - śpieszył się, aby jak najszybciej znaleźć się przy Rose i już więcej nie pozwolić na jej cierpienia. — Której. To najlepszy dowód, że powinnaś popracować, bo powtórzenia zaimków pojawiają się stanowczo za często.

Zupełnie nie zwróciła teraz uwagi na to, że gajowy nie użył zwrotu profesor - teraz to nie miało znaczenia. — Wtrącenia typu na to są zbędne. Profesor kursywą lub w cudzysłowie. A ja się dziwię, dlaczego Ty zwracasz.

Rose zemdlała i od razu zabrali ją do opiekunki domu? Nie wiedzieli, co jej jest, jeszcze nie dotarli do skrzydła szpitalnego, a omdlenia się zdarzają, dziwne mruczenie przed nimi także. Nie musiała istnieć żadna poważniejsza przyczyna czy magiczne podłoże. Rozumiem strach Lily, ale czy atak to nie za duże słowo?

- Evans? Co ty tutaj... - zaczęła, lecz po raz pierwszy od siedmiu lat, Lily nie dała jej skończyć. — Bez ostatniego przecinka.

Nie wiem (,) co się stało, ona miała jakiś... atak, coś jest nie tak. — Proponuję myślnik po atak i wykrzyknik na końcu zdania.

Jej twarz była koloru pościeli, którą była przykryta, a ciemne włosy zlepione były od potu.

- Nawet Ciebie, Minerwo - zwróciła się do nauczycielki transmutacji. Ta spojrzała na nią oburzonym wzrokiem, a następnie przeniosła go na chorą. — Małą: ciebie. Znów wyolbrzymiasz.

Odpowiedziały jej słabe kiwnięcia, co zasmuciło nauczycielkę. Widziała, jak dziewczyna jest dla nich ważna i jak mocno przeżyli jej zasłabnięcie, które mogłoby się wydawać nieszkodliwe.

Ale szoku termicznego dostałaby od razu, w momencie zetknięcia z wodą - wytłumaczyła znająca odpowiedź na każde pytanie Evans. — No odkrywcze to to nie było, a Lily ma zachowywać się jak inteligentna osoba, a nie być, jak dotąd, tylko tak określana.

Mam wrażenie, że wszystko kręci się wokół naszych bohaterów. McGonagall zajmuje się Rose, Dumbledore Jamesem, mimo że nic szczególnego się, jak na moje, nie wydarzyło.

Jej zachowanie sprzed dwóch dni musiało każdemu zapaść w pamięć. Nie tylko chodziło o to, że James stanął w obronie właśnie tej, rudowłosej osóbki, ale również o to, że jej zachowanie było... niepodobne do niej. — Bez przecinka po tej.

Podniosła głowę i napotkała orzechowe oczy, zerkające na nią znad okrągłych okularów. No tak - pomyślała Lily. Jej zachowanie sprzed dwóch dni musiało każdemu zapaść w pamięć. Nie tylko chodziło o to, że James stanął w obronie właśnie tej, rudowłosej osóbki, ale również o to, że jej zachowanie było... niepodobne do niej. Nigdy nie pragnęła walczyć tak mocno za błysk w tych brązowych oczętach… — Wybił jakiś dzwon zwiastujący nawał love story?

Dokończyli kolację w zupełnej ciszy, każdy był pogrążony we własnych myślach, które były bardzo różnorodne.  — Oczywiste?

Często przypominał sobie moment, w którym był torturowany. Było to nie tylko bolesne uczucie, ale mocne wrażenie, że nigdy nie znajdzie się szczęścia.

Akapit liczący 27 wersów może przerastać.

(...) teraz przed oczami chłopaka zmienił się, jego ojciec leżał, blady, bez życia, a matka wiła się i krzyczała wniebogłosy torturowana przez nieznaną postać. Zaraz zielony błysk przeszył pomieszczenie i ona również była martwa. — Bez przecinka przed blady. Szybko poszło. A tak na serio… wiem, że są to tylko wyobrażenia, ale za to jakie, więc przydałby się jakikolwiek przejaw cierpienia Jamesa.

Dorcas Meadowes została rzucona przed stopy sprzymierzeńców Czarnego Pana, a wtedy Syriusz podniósł swoją różdżkę i zabił dziewczynę, która w prawdziwym świecie nie była mu obojętna. — Kapitanie Oczywisty, zjedz Snickersa. Emocje jak podczas wyścigów ślimaków.

Językowe ubóstwo (lub lenistwo) daje się we znaki w opisie wilkołaka raniącego Mary. Ciągle tylko wilkołak, Mary, ten, ta…

Nie warto, Jamesie Potterze (,) zadawać się z gorszymi (...).

Potem scena się zmieniła i szatynka przykuta była do łóżka w jakiejś jasnej sali, a okno, które tam się znajdowało (,) było zasłonięte kratami - najprawdopodobniej znajdowała się w jakimś psychiatryku. — Co najwyżej: zakładzie psychiatrycznym. Psujesz zabawę.

W każdym razie, skoro nie żywisz już do mnie urazy, chciałem ci wytłumaczyć, co oznaczały wizje i głos Voldemorta (,) podczas gdy Śmierciożercy cię torturowali… — Małą: śmierciożercy.

To bardzo trudna, jednak niebezpieczna umiejętność wtargania do czyjegoś umysłu, poznawanie ludzkich wspomnień, uczuć. — Bez pierwszego przecinka. Dlaczego jednak?

Dotychczas nie sądziłem, że coś takiego jest możliwe. Wiadomość, która zastała przez ciebie przekazana, okazała się bardzo przydatna. Wiemy już, co potrafi robić Voldemort, a to oznacza, że wiemy, jak się bronić. Bo musisz wiedzieć, James, że przez długi czas trwaliśmy w niewiedzy, a nią nie da się bronić. Dzięki tobie, Zakon wie, co musi w sobie doszkolić, jesteśmy ci za to wdzięczni. — Zbędny przecinek po tobie. Subtelne.

Kojarzy mi się z wątkiem Harry’ego z Zakonu Feniksa. Za bardzo. Nie rozumiem też, co ma sytuacja rodzinna Rose do jej sytuacji zdrowotnej. Nie usprawiedliwia ich to przed niepowiadomieniem jej rodziców o omdleniu, zwłaszcza że traktują je tak poważnie i wszyscy wokół dziewczyny skaczą, jakby śmiertelnie zachorowała.

Nie widział jakichkolwiek szans na to, że mógłby być z kimś tak pięknym, mądrym i delikatnym, jak Rose. Nie znajdował w sobie niczego, co mogłoby pomóc zatrzymać ją przy sobie. Co Peter Pettigrew ma, co mogłoby się wydać atrakcyjne? Odpowiedź jest prosta - nic. — Bez przecinka przed jak. Tru loff alert nr 3. Ale jednocześnie masz ogromny plus, znów, za wątek pomijanego wiecznie Petera.

Walczył z nią przez chwilę - wiedział, że dziewczynie potrzebny był odpoczynek. Ale przez to, że był niezwykłym egoistą, postanowił wtargnąć w jej sen i prywatność. — Odpoczynek okazał się tak samolubny? Zbyt mocne przy trzecioosobówce. Wtargnąć w sen?

Otworzył bagaż i wyjął z niego gładki materiał, który sprawiał, że człowiek (,) nakładając go na siebie, stawał się niewidzialny. — Nałożywszy. Wszyscy wiemy, jak działa peleryna-niewidka, zwłaszcza że chłopcy już jej użyli w Twoim opowiadaniu.

Gdy znalazł się pod drzwiami, chwilę odczekał, aż jego tętno się uspokoi (z natłoku wrażeń jego serce wybijało szybki rytm ). — Mamy mózgi.

Przez wysokie, liczne okna do pomieszczenia przedostawał się blask księżyca, który wczoraj był w pełni. Wszystkie łóżka były puste, idealnie zaścielone, po za tym, które zasłaniał jasny parawan. Peter pewnym, nieco niecierpliwym krokiem podszedł do niego i odsunął, dzięki czemu znalazł się po jego drugiej stronie. Spojrzał na śpiącą Rosalie - jej policzki były już lekko zaróżowione, usta ponownie miały piękny odcień malin, a klatka piersiowa unosiła się równomiernie. Odetchnął z ulgą (,) widząc, że jest z nią już lepiej. Uklęknął przy jej łóżku i sięgnął po jej dłoń. — Poza.

Trzymał ją, jakby miała się zaraz rozpaść, jakby był to największy skarb. W sumie dla niego był. Sama ona - zdrowa, uśmiechnięta i szczęśliwa była bezcenna i najważniejsza.

To nie było takie proste, jakby się mogło wydawać. Po pierwsze, byli od dawna przyjaciółmi. Nie takimi, jak Mary i James albo Remus i Dorcas. Była między nimi bardzo silna więź. Przyjaźń, która nie idzie w parze z miłością. Po drugie, to była Rosalie Collins - dziewczyna nietuzinkowa, zasługująca na kogoś lepszego, niż Peter Pettigrew. — Bez przecinków przed jak i niż. Jakoś nie wyczułam tej całej więzi.

Kiedy spojrzał ponownie na szatynkę (,) był już pewny, że nie może zmarnować ostatniej szansy (,)  jaka im została.

Wstał i powoli odchodził od swojej ukochanej, gdy (,) zapominając o parawanie, wpadł na niego.

Gdy podeszła do dziewczyny, wlała odrobinę zawartości naczynka na łyżkę i wlała jej do buzi. — Nieprzytomnej?

Peter bardzo chciał pokazać jej swoją obecność, aby wiedziała, że ktoś jest przy niej.

Po dwóch dniach intensywnej obserwacji, Rosalie mogła wrócić do swoich szkolnych obowiązków. — Bez przecinka.

Dlatego (,) idąc we wtorek po południu do pokoju Gryfonów, nie mogła się nie uśmiechać.

- Cześć, wszyscy - przywitała się ze swoimi przyjaciółmi, a ci rzucili się na nią, mało co (nie) przewracając jej. — Zbędne.

(...) powiedziała, jakby szlajanie się po północy po zamku było niczym. — Coś nam się narrator rozbrykał.

Rozdział 7: Zwabiacz wilkołaków

Mimo tego, że James Potter otrzymał w te wakacje odznakę Prefekta Naczelnego, nie porzucił on swojego starego zajęcia, jakim było rozrabianie na terenie szkoły. — Pierwszy przecinek zbędny.

Był kolejny weekend, który był chwilą odpoczynku dla zapracowanych siódmoklasistów. Przygotowania do Owutemów szły pełną parą, dlatego sobota i niedziela były ich rajem na ziemi. Była sobota rano i Gryfonki z ostatniego roku zmierzały w stronę Wielkiej Sali na śniadanie.

Zaczęła zwracać uwagę na błahostki, które kiedyś umykały jej uwadze - gdy (,) żartując (,) unosi lewą brew, zalotnie przegarnia włosy, lub, zastanawiając się nad czymś (,) pociera podbródek. — Bez przecinka po włosy. Czas, czas. No i najciekawsze, że James ani razu nie uniósł lewej brwi, nie przegarnął zalotnie włosów, nie pocierał podbródka. Myślę, że wiesz, do czego piję.

Jak wielkie było jej zdziwienie, gdy przy stole Krukonów zobaczyła Jamesa, trzymającego na kolanach Sophie Jenkins - największą dziunie Hogwartu. — Dziunię. Bez przecinka po Jamesa. Nie jestem pewna, kiedy narrator przeszedł dziwną metamorfozę i stał się piątym Huncwotem.

Zawartość łyżeczki trzymanej przez Lily, pacnęła z charakterystycznym  dźwiękiem na talerzyk. — Zbędny przecinek po Lily. Podwójna spacja po charakterystycznym.

Była to szczupła blondynka o dużych, błękitnych oczach, które otoczone były zasłoną gęstych, czarnych rzęs. — Czarne rzęsy u blondynki?

Nosiła bardzo krótkie spódnice, którymi eksponowała długie i zgrabne nogi. — Tyle o kreacjach, żadnej dotąd wzmianki o mundurkach.

- Takie same szanse na to, ma Smark, że znajdzie sobie kiedykolwiek dziewczynę - zripostował się Black. — Bez przecinka po to. Zbędne się.

Natychmiast odechciało jej się jeść, a nawet ją zemdliło.

Co taka zwykła, mugolska dziewczyna miała lepszego od pochodzącej z czarodziejskiej rodziny, olśniewającej i kształtnej Sophie? Odpowiedź była prosta: nic. — Mam deja vu. Tak, mowa o Peterze.

Tego samego dnia, Dorcas odwiedziła sowiarnię, aby wysłać list do swojego ojca. — Bez przecinka przed Dorcas.

Pan Meadowes był od ponad dziesięciu lat wdowcem, samotnie wychowującym jedyną córkę i jego oczko w głowie. Wraz z Dori dzielił wspólną pasję, jaką był quidditch. — Nie jaką, ale: którą. Bez przecinka po wdowcem. Co do tego fragmentu i dalszego opisu… czasem czuję się, jakbym nie czytała opowiadania, ale charakterystykę.

Sędzia (,) chcąc ratować mu życie, trafił w niego jakimś zaklęciem, które co prawda zamortyzowało upadek, ale uszkodziło mu nogę.

Jak się okazało, żadne czary i eliksiry nie potrafiły naprawić szkody, przez co pan Meadowes został do końca życia przykuty do kul, bez których nie potrafi się poruszać. — Czas. Przykuty do kul? Do wózka, okej, ale kul? Dziwnie brzmi.

Jednak przy jakiejkolwiek rozmowie na temat jej gry, ojciec się denerwował i powtarzał, że Dor nie będzie grać. Dziewczyna wiedziała, że tata chce ją w ten sposób ochronić przed swoim losem, ale mimo wszystko miała do niego żal, że ogranicza ją w taki sposób. Czasami do głowy przychodziły jej słowa: gdyby mama żyła, na pewno mogłaby grać. I wtedy od razu się skarcała, że myślała w ten sposób. Jej matka umarła dawno, nie powinna gdybać na jej temat. — Karciła się. Pilnuj czasu. Mogłaby odnosi się zapewne do Dorcas, a brzmi, jakby chodziło o mamę. Nawet nie muszę myśleć, próbować rozgryźć postaci.

Zachwiała się, ale towarzysz przytrzymał ją, dzięki czemu nie upadła. Podniosła głowę do góry i ujrzała Gryfona z jej wieku - Alana Greya. —  W jej wieku lub z jej rocznika, bo raczej nie chodzi Ci o to, że oboje urodzili się w XX wieku.

Był to dosyć dziwny chłopak, bardzo tajemniczy, trzymający się jedynie z Mattem Adamsem i Frankiem Longbottomem. Miał latynoską urodę; w jego ciemnych oczach zawsze dało się zauważyć dziwny błysk. Często poprawiał niesforną grzywkę, która przeszkadzała mu w widoczności. — Przeszkadzać w widoczności? Nie wiem, czy powtarzanie tego samego wciąż ma sens. Zrozumiesz bądź nie, będziesz chciała poprawić albo nie.

Twoja rada się sprawdziła - gdy nie wiem, co robić, patrzę (,) co robi największy kujon w grupie.

- Idę do Sophie... - mówiąc to (,) spojrzał na Lily, która (,) słysząc o blondynce, zaczęła oglądać swoje paznokcie.

Wszyscy spojrzeli po sobie, bardzo zdziwieni. Nie rozumieli, co się stało z Jamesem, dlaczego tak bronił tej dziewczyny? I dlaczego powiedział swojej najlepszej przyjaciółce takie rzeczy? James nigdy, ale to przenigdy nie wygarnął Alice czegoś podobnego. Sophie Jenkins miała na niego zły wpływ… — Zbędny pierwszy przecinek. Niedługo osiągniesz poziom ubliżania czytelnikom, tłumacząc im wszystko tak łopatologicznie.

Pójdę się położę. — Położyć.

Sophijka zrobi to (,) na co będzie miała ochotę i kopnie go w dupę.

Po upływie dwóch godzin, salon zaczął pustoszeć. — Bez przecinka.

Taki zamiar mięli również Huncwoci i dziewczyny. Wstali z kanap, gdy zauważyli, że Mary została na swoim miejscu. — Mieli. Rozumiem, że najpierw wstali, a potem zauważyli, że Mary nie wstała, czyli została na swoim miejscu, więc np. po wstaniu z kanap zauważyli itd.

W najszerzej części miał duże otwory, a zamiast igły, na której mógłby się kręcić, miał trzy nóżki, służące jako podpórka. — Najszerszej. Bez ostatniego przecinka.

Jego zastosowanie było dziecinnie proste - do środka należało nasypać sproszkowanego tojadu żółtego, bądź, dla uzyskania szybszego efektu, tojadu mocnego. Następnie trzeba było wbić go w podłoże i zakręcić kilka razy, a zacznie działać. — Bez przecinka przed bądź.

Podczas ostatniej wizyty w puszczy, napotkała dziwne ślady. Nie mogły one należeć do lisa, czy nawet wilka. Były one duże, z wyraźnie zaznaczonymi pazurami. Mary była pewna, że były to ślady wilkołaka… — Bez pierwszego przecinka.

Gdy wybiła dwunasta (,) nie wytrzymał i postanowił go poszukać. Zszedł po schodach do opustoszałego salonu. Zdziwiło go, że świeciła się jedna lampka stojąca przy kanapach, które zawsze są zajmowane przez nich. — Były.

Nie wiedział, co zrobić, czy zanieść dziewczynę do dormitorium, czy bezczelnie wtargnąć do jej snu i ją zbudzić. Postanowił już ją obudzić, gdy jego uwagę przykuło dziwne… — Proponuję zastąpić drugi przecinek myślnikiem. Chłopak nie za bardzo kombinuje przy takich błahostkach?

Był na niej narysowany księżyc i obliczenia dotyczące odległości naturalnego satelity w dniach o najbliższej i najdalszej odległości. Na kolejnym skrawku było opisane zjawisko super - księżyca, na kolejnym rodzaje tojadów, a na jeszcze innym... lista osób podejrzanych o wilkołactwo. — Superksiężyca.

Szybko przeczytał listę, na której było około piętnastu nazwisk. Ostatni, szesnasty punkt był przekreślony. — Piętnaście.

Czy już znała jego tajemnicę? A może wykluczyła go z grupy? A może tylko przypadkiem napisało jego nazwisko na tej liście. Tak, i co jeszcze? - odezwał się w nim głos paniki. Wszystko jednak wskazywało na to, że brała go pod uwagę. — Chyba: napisano. Paniczny głos.

A to mogło oznaczać tylko jedno - miał przesrane. — Wiesz co? To dziwny przykład, gdy w trzecioosobówce narrator wydaje się postacią najlepiej rozrysowaną, która stopniowo przechodzi przemianę. :)

Widzisz, pamiętasz (,) jak wam opowiadałam o wiciu wilkołaka? — Wyciu (?).

Nie wiem (,) czy będzie działał, to się okaże.

Nie chcę (,) żebyś tam chodziła.

Remus zdecydowany, jak nigdy wcześniej (,) przybliżył się do Mary i chciał pocałować jej delikatne usta.

W krótkim czasie powtarzasz jak nigdy, co bardzo rzuca się w oczy.

Wszyscy przyjaciele rozmawiali o wypracowaniu z Obrony Przed Czarną Magią, gdy nagle do Wielkiej Sali wleciała setka sów. Nagle dwie prawie identyczne płomykówki zrzuciły nad Gryfonami z siódmego roku ogromną paczkę.

Trudno wypowiadać się o fabule, która donikąd nie prowadzi. Mamy bardziej  obyczajówkę, szkolną rzeczywistość, jakieś miłostki, nic konkretnego, zarys zbliżającej się wojny w tle, ledwo tknięty wątek Zakonu Feniksa i oklumencji. To nie jest złe, nawet gdy ktoś upiera się przy jakimś ff, jeśli ma się pomysł, chce coś wprowadzić. Na razie napotykam u Ciebie pełno schematów, wyświechtanych rozwiązań. Twoje opowiadanie niczym się nie wyróżnia, choć w jakimś stopniu ma potencjał. Byłoby nieźle, gdyby postacie zaczęły… żyć.

Rozdział 8: Niespodziewany prezent

Trudno nie mieć skojarzeń z Więźniem Azkabanu i prezentem dla Harry’ego. Wcześniej podobieństwa do Zakonu, no i innych ff, teraz to. Nic odkrywczego, a zaskakiwanie czytelników jest ważne. Dużo w Internecie opowiadań o Huncwotach, warto się wyróżniać, szukać nieszablonowych rozwiązań.

Nie dlatego, że wolała wznieść się w powietrze na swojej Komecie, ale dlatego, że lepszym pomysłem było przeczytanie listu od darczyńcy w samotności, tam, gdzie nikt jej nie będzie przeszkadzać i będzie w pełni skupiona. — Aby uniknąć powtórzenia np.: w pełni się skupi.

W tym momencie poczuła się, jakby ktoś zwrócił jej cenną rzecz, która przepadła przed wiekami. Możliwość uniesienia się ponad ziemię sprawiła, że jej szczęśliwe wspomnienia powróciły z ogromną mocą. Czuła niezwykłe szczęście, które wypełniało jej pierś. Tak bardzo tęskniła za lataniem, które towarzyszyło jej od małego… które przypominało jej zmarłą matkę.

Czy rodzice, których bohaterowie stracili w dzieciństwie, zawsze muszą być jak rycerze w lśniącej zbroi? Nie wiem, czy to jeszcze jest w stanie poruszyć.

Nie spodziewał się, że taka niepozorna, szczuplutka dziewczyna z przeciwnej drużyny, która dodatkowo była "świeżakiem" (,) sprawi, że jego pozycja spadnie.

Wieczorem Lily postanowiła poszukać Jamesa. Denerwowało ją to, że zaniedbywał swoje obowiązki Prefekta Naczelnego. Przecież minęły dopiero dwa tygodnie nauki, a Potter ani razu nie wstawił się na dyżurze. —  Stawił. Dobrze, że o tym nie zapominasz. Mówię zarówno o obowiązkowości Lily, jak i pełnieniu funkcji prefekta.

Zapamiętaj sobie (,) Łapciu, że ja nie jestem zazdrosna, jasne?

Wreszcie zrozumiała, że czuje coś więcej do Jamesa, każdy jego dotyk sprawiał, że przeszywały ją dziwne dreszcze. Dodatkowo za każdym razem (,) gdy go widziała, serce próbowało jej się wydostać z piersi i poszybować wprost do Pottera. Każdy symptom jego obecności ją... uszczęśliwiał. A gdy tylko przypominała sobie wydarzenia z ulicy Pokątnej (,) ściskał ją żal, a jednocześnie chęć zemsty na typach, którzy podnieśli na niego różdżkę. — Kolokwializm.

Pełna złości przyspieszyła kroku i (,) wychodząc zza rogu (,) napotkała Pottera ze swoją cudowną blondynką.

Chyba, że chcesz dostać minusowe punkty lub jakiś szlaban (...). — Bez przecinka.

- A skąd wiesz, że jesteś moim kolegą? - zmrużyła oczy (,) chcąc, aby już ich opuścić. — Jeśli za chcąc, to bez przecinka i: już ich opuścić.

(...) bliższym kolegą. Miał rację (...). — Kończy się dialog i zaczyna narracja. Zapomniałaś od Miał przenieść do nowej linijki.

Nie chciała tego słuchać – wolała wysłuchać bulwersu dziewczyn, dlatego przyspieszyła kroku i po upływie niecałego kwadransu, wchodziła już po schodach prowadzących do jej dormitorium. Weszła do środka, trzaskając drzwiami, co zdziwiło jej przyjaciółki. Opadła zmęczona na swoje łóżko, z głową w poduszce. Zaraz jednak usiadła, pochwyciła poduszkę, przycisnęła ją do twarzy, dzięki czemu zagłuszyła swój pisk. Jej przyjaciółki wiedziały, że Lily jest już na granicy nerwów, dlatego pozwoliły jej się wyżyć. — Kwadransa, bez przecinka po tym.

Barykada to według dziewczyn zsunięcie ze sobą trzech łóżek i zasłonięcie wszystkich kotar. — Nie lepiej po prostu, gdyby po haśle Barykada?  to zrobiły?

Tej nocy, gdy robiły barykadę (,) spały razem, oczywiście w poprzek łóżek.

Zdecydowałam, że nie będę wypisywać także wszelkich powtórzeń zaimków i wszelkich odmian być, bo ocenka osiągnęłaby niebotyczne rozmiary, a ja bym się tylko powtarzała. Sensu nie ma także podawanie każdego zjedzonego przecinka przy zdaniach złożonych, bo kluczem do sukcesu jest zrozumienie zasady.

Będąc gotowe, Mary szybkim ruchem zasłoniła zasłony. — Albo to literówka i miało być gotowa albo pomiźgałaś. Gotowe odnosi się do dziewczyn, ruch do samej Mary, więc co najwyżej: Kiedy były gotowe, Mary szybkim ruchem zasłoniła zasłony. Zasłonić nie brzmi dobrze przy zasłonach, a, skoro chodzi o tego typu zasłony, mogła je po prostu zaciągnąć.

Myślę, że dziewczyny demonizują Sophie, stając się większymi jędzami od niej. Lily, mimo trudnej sytuacji, nie pasuje mi do kogoś, kto tak postępuje, bo rozumiem, że przyjaciółki skupiły się na wspieraniu dziewczyny.

(...) złość z niej rosła. — W.

Dlaczego nie znalazłam sobie odpowiedniejszego momentu na zakochanie się w tym dupku (?) !

Mimo wszytko, obie miały ciężko... w sumie to każda zakochana nastolatka nie ma prostego życia. — Wszystko. Osiągasz zupełnie inny efekt, niż chciałaś. Mogę się tylko przyglądać z politowaniem.

Może to przez sentyment do serii mojego dzieciństwa, ale nie potrafię wyobrazić sobie Lily Evans pijącej wino z koleżankami w dormitorium. Machnięcie różdżki, pyk, mamy wino, pijemy całą noc, aha.

Przecież wiecie o wszystkim – spojrzała na swoje przyjaciółki. - Ojciec może i lubi quidditch, ale nie mógł się pogodzić, że sport, który kochał sprawił, że przez resztę życia musi chodzić o kulach... no, tak było do niedawna. — Skoro wiedzą, to niby subtelne tłumaczenie czytelnikowi wychodzi sztucznie.

Zdziwiona dziewczyna (,) zamiast podążać za tłumem, ona pchała się w stronę zła, które sprawiło, że ludzi opuszczali to miejsce. — Naprawdę psujesz całą zabawę.

Szepty w jej głowie nasiliły się pod względem ilości głosów. — Po co kombinować tak dziwną konstrukcją? Ze skrajności w skrajność: albo schematy, albo takie dziwadła.

Próbowała wysłuchać jakikolwiek sens szeptów, niestety, na próżno. — Rozumiem, rozumiem, ale proponowałabym jednak: odnaleźć.

Rozdział 9: A może Amortencja?

To już dziewiąty rozdział, a w mojej głowie wciąż tkwi pytanie: dlaczego mam ci wierzyć? Większość opiera się na ekspozycjach. Wciąż tylko mówisz, kto co czuje, dlaczego. Nie pokazujesz. Nie pozwalasz wykazać jakiejkolwiek inicjatywy.

Negatywne emocje, negatywne emocje, negatywne emocje… Jakie? Objawy? Potem jest trochę lepiej, gdy dziewczyna przejawia nieuzasadniony strach, zachowuje się czujniej, coś podejrzewa. Tylko zrobiłaś to mało płynnie. Niepotrzebnie dodałaś, co tak naprawdę sobie wyobrażała i z jakiego powodu.

Nie widzę konsekwencji w kreacji postaci. Raz się zachowują tak, raz tak, a kobiety to już w ogóle… kobieta zmienną jest nabiera nowego znaczenia. Lily najpierw dręczy przyjaciół, by się zwierzyli, a tu widzi rozdygotaną przyjaciółkę i kończy ze Skoro tak mówisz. Ma swoje problemy, wiadomo, ale w ogóle się ich nie czuje, więc stanowią słabe usprawiedliwienie.

Po upływie kilku minut (co było naprawdę zadziwiające). — Wyrzuciłabym.

Spieszyły się i… tyle, napomknąć mogłaś, że szybko szły, wcześniej się pożegnały z Mary, cokolwiek. Były niesamowite z tych przedmiotów… aha, tu to już w ogóle. Lily radziła sobie niesamowicie… Ekspozycja goni ekspozycję. Dorcas trafiła do Klubu Ślimiaka, bo Slughorna zainteresował jej charakter… też chciałabym go poznać. Iście papierowych perypetii Rose z rodzicami ciąg dalszy.

Spolszczenia wciąż rażą. Dziwnie brzmią w ustach dobranych postaci… i w potterowskim ff.

Wcześniej nikt się nie nabijał z zainteresowań Rose, przyjaciele nie dokuczali, a było mnóstwo okazji.

Z wypowiedzi Petera wnioskuję, że zwierzęta odnosiło się także do wilkołaków, co brzmi… no sama powinnaś wiedzieć. Nie wygląda na zabieg celowy, czyli pokazanie stosunku chłopaka.

Nie dość, że on, Peter (,) kłamał, to jeszcze Mary porównywała go do Remusa. I tylko Pettigrew w tej sytuacji wyszedł na złamasa... a chciał dobrze. — Złamans w narracji? Sama sobie to dopowiedziałam wcześniej w myślach, pewnie nie tylko ja.

Alice pijąca na lekcji… poczułam się trochę zażenowana.

Severus Snape był jej przyjacielem przez wiele lat. Był jej naprawdę bliski do czasu, gdy pod koniec piątego roku nazwał ją szlamą. — I jeszcze się powtarzasz w związku z uczuciami Lily po tym zdarzeniu.

Ich przyjaźń zakończyła się w dosyć nieprzyjemnych okolicznościach, nie pozwalając nastolatkom nawet wytłumaczyć całego zdarzenia. Do dzisiaj nie zamieniali ze sobą najuboższego zdania. — Wiemy, wiemy. Gdyby pozbyć się takich kwiatków, każdy rozdział byłby krótszy o jedną trzecią, jeśli nie jeszcze bardziej.

Wiem, że się powtarzam, ale takie podawane na sucho tłumaczenia odbierają mi wszelką radość z czytania. Może zainteresowałaby mnie fabuła, wgryzłabym się w postacie, bo pod tym względem jest nieźle, tylko strona techniczna…

Brakuje też elementów zaskoczenia, może dłuższego wątku. Można przyczepić się wilkołactwa Remusa i tego, kiedy dziewczyny w końcu to odkryją. Względnie interesujące wydaje się mijanie Lily i Jamesa, a reszta? Dokąd to prowadzi? Nie ma żadnego: muszę szybko przeczytać kolejny rozdział! Jak to się skończy? Coś zaczynasz, ucinasz. Co z Potterem i jego tajemniczą pomocniczością względem Zakonu? Te wielkie moce Voldemorta, konsekwencje?

Zdziwiona swoim zachowaniem, sięgnęła po torbę i wyszła z dormitorium. — Pierwszy przecinek zbędny. Rozumiem ją. Totalnie. Bo ja naprawdę chwilami nie wiem, co ma piernik do wiatraka.

Wszelkie love story rozwijasz, wykorzystując mnóstwo kliszy. Żadnego umiarkowanego korzystania z banałów, interesującego bawienia się nimi, tylko pójście na łatwiznę. Wiadomo, co kiedy się wydarzy, kto koło kogo usiądzie, na kogo zwróci uwagę.

Chyba się nie przeziębiłaś (,) co?

Nie jestem pewna, czy o tym wspominałam, ale najwyżej się powtórzę: tak tylko mi się wydaje czy siedemnaście lat to już taki wiek, kiedy rzucanie koleżanek, które nam się podobają, do lodowatej wody, nie bawi?

Wiesz... - chciał dodać coś równie głupiego, ale do klasy weszła profesor Imago - wysoka czarownica o ciemnych, wręcz granatowych włosach. — Rozumiem, że to kluczowe dla tej postaci? Wygląd?

- Witajcie, kochani! - przywitała się z uczniami. - Widzę, że przygotowaliście już farby - rozejrzała się po sali. - Co mogę wam powiedzieć? Postarajcie się skupić na pejzażach. Taki będzie nasz cel kilku kolejnych spotkań - dowolny pejzaż. Zaczynajcie, kochani. — To nasz czy spotkań? Pomocna.

Czy to nie Rose, która wcześniej z własnej woli miała bliskie kontakty z błotem, wybiega z sali po ochlapaniu przez farbę?

Nie potrafię z tobą normalnie rozmawia, bo zawsze zrobię coś idiotycznego. — Rozmawiać. Robię.

Dziewczyna zagryzła wargę. Tak dawno marzyła o tym, żeby mieć dobre relacje z Maxem. Kochała go, ciągle gościł w jej myślach, a teraz, gdy jej marzenia mogły zostać urzeczywistnione, ona mu nie ufała. Nie wierzyła po prostu, że on – niesamowity Foster, może chcieć zadawać się z nią. — Już zostawiwszy w spokoju znane schematy… spróbuj pokazać, co Rose czuje, dlaczego się waha, co ją ciągnie do Maksa.

Czasem robisz z Lily heroskę… Najbardziej inteligentna, zdolna, potrafiąca robić najlepsze eliksiry (z prostotą równą parzeniu herbaty), po kursie kaligrafii. Była mądra, uzdolniona, ale rzuć jej jakąś kłodę pod nogi, pokaż, że też musi się starać, a nie leży i pachnie, podczas gdy wszystko samo się udaje.

Jakiś zarys nowego wątku. Pozostaje mieć nadzieję, że zerwiesz ze sztampami i rzekomy związek Jamesa z Amortencją potoczy się we właściwym kierunku.

Rozdział 10: Michelle

To była wyjątkowo nudna lekcja Zaklęć. — To niech uczniowie ziewają, przysypiają, rozmawiają ze sobą o czymś innym, wpatrują się w okno, cokolwiek.

Zaczynam rozumieć, z czym tak naprawdę możesz mieć największy problem. Z przekonaniem mnie (może innych również), że Remusa kocha Mary, Rose Maksa, Lily Jamesa i tak dalej, i tak dalej. To na razie tylko puste słowa.

Mamy 88 linijek samych dialogów, które wspierają jakieś pojedyncze opisy czynności i może z dwa zdania opisujące wystrój.

Zacierają się wszelkie różnice między Jamesem i Syriuszem. Byli podobni, pełnili funkcję śmieszków, ale chyba nie o to chodzi, by móc zamieniać dowolnie ich imiona i nie zrobiłoby to żadnej różnicy?

Olbrzym otworzył je bez wahania. — Hagrid to półolbrzym. Trudno nie natknąć się na memy odnośnie kontaktów jego mamy-olbrzyma i ojca-człowieka.

Rozdział 11: Decyzja kapitana

Może to przez moje uprzedzenie do łączenia narracji wielu bohaterów, ale najzwyczajniej w świecie czasem się gubię, nie potrafią ogarnąć się w tym chaosie. Brakuje czegoś charakterystycznego dla postaci, trzecioosobówka Cię nie ratuje.

Oblewanie mlekiem podpinam do listy: czy tak robią siedemnastolatkowie? I czy ktoś mi wytłumaczy, o co biega z nazywaniem Jamesa Zenkiem? To potrafi przerosnąć. W dodatku team Lily zachowuje się bardziej, jak to określiłaś, zdzirowato niż Sophie.

Koło niej dreptały podekscytowane przyjaciółki, które chciały ją wspierać w tym ważnym dla niej dniu. — Można się domyślić, poważnie.

Tylko brakowało połączenia quidditcha i wódki.

Po upływie kilkunastu minut, kapitan Gryfonów wyszedł z szatni w towarzystwie swojego "zastępcy" – Syriusza Black. — Bez pierwszego przecinka.  Blacka.

- Trudno to zauważyć, skoro Black zmienia dziewczyny średnio co trzy tygodnie... a nawet dwa – powiedziała i szczelniej owinęła się czerwono-złotym szalikiem. — To ciekawe, skoro nie poznaliśmy (ani nawet nie usłyszeliśmy) ani jednej.

Nabór przypomina przesiewkę bogatego dzieciaka przed meczem na podwórku.

Widocznie Potter to również zauważył, dlatego po kwadransie zmienił piątoklasistę, na szóstoklasistę. — Bez przecinka po piątoklasistę. Lepiej: również to.

Miły twist z niedostaniem się Dorcas do drużyny. Jednak naprawdę mało znaczący, bo oczywiście dziewczynie musiało się coś stać nie z jej winy, by sobie nie poradziła.

Przez sympatię do kanonicznej Lily… niektóre sceny mnie bolą. Histeria, hipokryzja, dzikie rzucanie się na Jamesa. Za to kanonicznego Jamesa bardzo nie lubię, ale temu Twojemu szczerze współczuję.

- Widzisz, jesteś okropnie zapatrzony w siebie. Nie interesuje cię to, że Dorcas teraz czuje się zraniona przez swojego przyjaciela, i że zawiodła tatę. Ty martwisz się, że słabo wypadniesz jako kapitan. Tylko zastanów się, co jest ważniejsze. Czy tytuł kapitana, czy przyjaciela? - patrzyła na niego z pogardą i czuła, jak drży jej szczęka. — Bez przecinka po: przyjaciela. Lily wyszła na pozbawioną empatii, niesprawiedliwą, zazdrosną lalę. Bo tamten Alan przecież nie ma uczuć.

Rozdział 12: Szlaban w bibliotece

Niewiarygodnie prezentuje się wątek wypadniętego dysku. Zalecam dokładniejszy research. Dzikie wrzaski jak w The Knick i złe, bardzo złe pielęgniarki?

Odkryłam szczątki opisów… Wcześniej wydawało mi się, że zmierzasz w dobrym kierunku, widać progres, ale chyba się przeliczyłam.

Jak Dorcas dostanie (Alan to flegma, której się poszczęściło, bo miałaś wypadek) się do drużyny, skapituluję. Edit: przez takie rozwiązanie mam ochotę uderzać głową w klawiaturę. Nawet nie wiem, jaki komentarz napisać. Nic nie poradzę na to, że zamiast czerpać z czytania przyjemność, tylko się irytuję. Siedemnastolatkowie mają najwięcej z pierwszoroczniaków. McGonagall podziela los biednej Lily.

Jednak dręczyło ją jeszcze to, że nigdy nie dorówna swoim przyjaciołom w nauce. Każdy z nich był z czegoś dobry: Lily była omnibusem z każdego przedmiotu, Huncwoci byli mistrzami w Transmutacji i Obronie Przed Czarną Magią, nawet Peter był od niej sporo lepszy. Alice dorównywała poziomem Lily na Eliksirach i Jamesowi na OPCM, Rose miała rzadki talent do Wróżbiarstwa, a Dorcas nie było równych w Zaklęciach. A ona co potrafiła? Czy jej zamiłowanie do świata magicznych stworzeń było w jakikolwiek sposób pożyteczne? Jak można porównać umiejętność stworzenia obronnej tarczy, czy przepowiadania przyszłości do znajomości zastosowania smoczego łajna? Odpowiedź nasuwa się sama. — A wcześniej co? Nic, nagle o tym pomyślała, żadnych oznak w poprzednich rozdziałach. Mylę postacie. Już sama nie wiem, kto jest od zwierząt, Hagrida, błota, zimnej wody.

(...) [owiedział, a jego przyjaciele zamarli. — Powiedział.

Rozdział 13: Nocne wyprawy Jamesa

Szkoda, że nie opisałaś transformacji, nocy Remusa-wilkołaka i pozostałych Huncwotów-animagów. Może uznałaś to za niekoniecznie albo bałaś się, że nie podołasz. Pamiętaj, że zawsze warto próbować, ćwiczyć pisanie bardziej wymagających scen. Wychodzi Ci różnie, tu znów mamy całkiem niezły opis na dzień dobry. Naprawdę potrafisz nie tylko nie iść w schematy, ale i zaskakiwać niebanalnymi, plastycznymi konstrukcjami.

-  To, że Luniaczek był bardzo grzecznym wilczkiem i nie chciał wychodzić ze swojego wrzeszczącego domku – powiedział Syriusz, który tej nocy odnalazł swój mózg (albo sądząc po roztargnieniu swoich przyjaciół, zabrał ten narząd któremuś z nich). — Po kilku rozdziałach narrator znów zmienia styl. Proponowałabym zrobienie z tego dialogu, to komentarze typowe, nawet dla wyczerpanych, Huncwotów.

Gdy siedzi po nocach w Pokoju Wspólnym i zasypia na jednej z wielu kanap, pakuje jej rzeczy (w tym te, które z pewnością sprawiłyby, że jako wilkołak zostałby zraniony) (...). — Odrzuciwszy moje uprzedzenie do nawiasów, jakie mają one sens w wypowiedzi?

Peter opisuje zachowanie Lunatyka przy Mary, a my nie mogliśmy nic zaobserwować. Remus nigdy nie robił ani tego, ani tego… no chyba że poza kadrem.

Magiczne płótno to peleryna-niewidka? Przynajmniej mnie śmieszy, a poza tym płaszcz uszyto z sierści, a nie bawełny czy lnu, jak płótno by sugerowało. Dobrze, że starasz się unikać powtórzeń, ale pamiętaj, że nienaturalne, niedokładne zamienniki nie są wyjściem.

Może to przez wspominany już sentyment do potterowskiej serii, ale stylizacja językowa (choć dobrze opanowana, pasująca do tej grupy wiekowej… no względnie, bo prędzej dopasowałabym ją do czternasto/piętnastolatków) zgrzyta mi w tego typu opowiadaniu.

Szczerze niepokoiłabym się o stan psychiczny Lily, która albo wrzeszczy, albo szlocha, albo Bóg wie co.

Chciał pozostać wierny Sophie... przynajmniej do końca. — Kolejny brak konskwencji. Zdecyduj się, kiedy narrator siedzi w czyjejś głowie, bo takie skakanie dezorientuje.

Bardzo ucieszyła się z tej wiadomości – swój list napisała do brata kilka dni temu i nie dostawszy odpowiedzi, zaczynała się denerwować. — Dlaczego więc nie odczuliśmy jej zdenerwowania, niepokoju, czegokolwiek?

Jeśli chodzi o tłuczek, to mam gdzieś, czy to przez niego nie dostałaś się do pierwszego składu. Interesuje mnie bardziej fakt, czy nic poważnego Ci się nie stało (Dorcas celowo w poprzednim liście nie opisała mu sceny z dyskiem, aby nie denerwować ojca). Pamiętaj, że żadna drużyna, żadna miotła, żadna wygrana nie są warte Twojego zdrowia. Pamiętaj, Dori. — Nawias w środku listu tłumaczący czytelnikowi jak krowie na rowie coś, czego na pewno się domyślił?

Dopiero teraz dowiedziałam się, że Dorcas nie przyjęła propozycji. Wcześniej zrozumiałam to zupełnie na odwrót. To ma być sprawiedliwe rozwiązanie, że lepszy (albo nie, przecież dziewczyna była o wiele lepsza, gdyby nie ten tłuczek wcale nie będący elementem gry) będzie rezerwowym?

- Wiesz co, Rogacz? - zagadnął Łapa. - Ty to serio jesteś kretynem. Właśnie dałeś tamtemu lamusowi zielone światło, żeby sprzątnął mi Dor sprzed nosa. Wielkie dzięki, przyjacielu… — Syriusz Syriuszem, ale oni serio mają siedemnaście lat?

To Sophie wie o magicznym płótnie, znaczy... pelerynie-niewidce?

Przytuleni do siebie, trwali w ciszy. Wyglądali jak para zakochanych, zachowywali się tak, ale tacy nie byli. Przynajmniej nie wzajemnie. Sophie czuła się przy Jamesie bezpieczna. Dziękowała w duchu za to, że nie wierzył w te wszystkie plotki na jej temat, bo były to bzdury wyssane z palca. Ten, kto jej nie znał, miał ja za puszczalską, natomiast bliscy znali prawdę. A chyba tylko na opinii osób ważnych powinno nam zależeć. Reszty zdanie lepiej mieć gdzieś… — Klisza za kliszą kliszę pogania.

Szkoda mi Sophie i wracam do nienawidzenia także Twojego Jamesa. Jednak to po części dobrze. Potter zachował się jak Potter — głupie podchody do Lily, jakieś gierki, jednocześnie wyrzuty sumienia, myślenie o przyjaciołach.

Rozdział 14: Wydarzenia nakrapiane łzami

Dziewczyny uwielbiały chodzić na te kolacje. Evans dlatego, ponieważ mogła rozmawiać z profesorem Slughornem na temat eliksirów. Dorcas cieszyła się z możliwości pogawdki z Gwenog Jones – Puchonką, która podobnie, jak Czarna, kochała quidditch. Radość Alice była jednak spowodowana czymś zupełnie innym – uwielbiała przyjęcia, na których mogła poznać wielu ludzi - szczególnie płci męskiej… — Niepotrzebnie oddzieliłaś jak Czarna przecinkami. Powtórzę… żadnego podekscytowania przy otwieraniu listów, wyczekiwania?

Czasami, gdy Rose przegrywała walkę z bezsennością, myślała o organizacji, do której należał jej brat – Charlie (–) i zastanawiała się, ile razy dziennie ryzykuje on swoje życie? Ile razy otarł się o śmierć? Ile czasu minie, nim mu się coś stanie? Rose bardzo się o niego martwiła, nie chciała go stracić… mimo wszystko, był dla niej najważniejszą osobą na świecie… — Jak wyżej.

Nawet ja rzadko bytuję w domu. — W ustach młodego chłopaka? Nawet z arystokrackiej rodziny?

Wujek daje mi mnóstwo obowiązków, ale lubię mu pomagać (był to szyfr; Charlie wujkiem nazywał Dumbledore'a, na wypadek gdyby ktoś przechwycił sowę). — Myślę, że już wiesz, co sądzę o takich zabiegach. I chyba to nie tylko moje osobiste odczucia.

Mam nadzieję, że jesteś zdrowa oraz że nie masz zbyt wielu obowiązków. — Hej, hej, właśnie. Czy tam się ktokolwiek uczy?

Nie chciała mu mówić, że zamierza się poświęcić jako działaczka Zakonu Feniksa. — Czytelnikowi chyba też nie zamierzała przez trzynaście rozdziałów.

Lily pokręciła głową; to było tak podobne do Alice. Była szkolną pięknością, bardzo popularną i charyzmatyczną. Jej „małą słabością” była obsesja na punkcie chłopaków. Z całej piątki to ona miała najwięcej partnerów (Dorcas, Lily i Rose nie miały ich wcale, natomiast Mary chodziła przez pół roku z dwa lata starszym Dave’m), uwielbiała umawiać się na randki. Zawsze jej zaloty kończyły się sukcesem, miała w sobie coś, co przyciągało chłopaków, jak magnez. — Mogę jedynie wyskoczyć z miłym inaczej: udowodnij.

Wytłumaczyłaś dziwne zachowanie McGonagall, jednak wciąż wydaje mi się, że wyolbrzymiasz. Co innego, że powód znów do przewidzenia, nic oryginalnego.

Aż włos jeżył jej się na karku, gdy myślała o tym, co by się stało, gdyby doszło do spotkania z półkońmi. Po pierwsze, byłoby to bardzo niebezpieczne, ponieważ były to stworzenia groźne i honorowe. Z drugiej strony dyrektor dowiedziałby się o jej wszystkich wyjściach z zamku, a to groziło usunięciem ze szkoły. — Wydaje mi się, że niepotrzebnie to dopowiedziałaś.

Podobała mi się scena z Mary, Hagridem i jednorożcami. Nareszcie coś pokazałaś, a nie sucho wcisnęłaś do narracji. Na końcu zrobiło się niesamowicie ciepło i rozczulająco. Czytałam z przyjemnością.

W pewien sposób lubił wysyłać przeciwników do Skrzydła Szpitalnego z połamanymi kośćmi. Może to brzmieć brutalnie, ale kryje się za tym ochrona swojej drużyny. — Na siłę usprawiedliwiasz naszych i demonizujesz przeciwników.

Kobieta faworyzująca młodsze dziecko i nie kochająca pierworodnego. — Widzimy i wiemy. Niekochająca.

Wciąż nie rozumiem, jak opieka nad Syriuszem, Twoimi słowami, należała się Potterom i normalnie potem o nim decydowali? Uzasadnienie? Pamiętaj, że może czytać Cię ktoś, kto nie zna dobrze serii.

Dałabym Ci wielki plus za reakcję Dorcas, chodzi mi konkretnie o oglądanie łydki Alana. Uzasadnione, naturalne, potem w miarę zgrabnie wytłumaczone. O to chodzi. Tak trzymać. Chcesz, próbujesz, potrafisz.

Przez całą drogę podtrzymywała go, ponieważ bała się, że z powodu utraty krwi może zemdleć. — Z tego nosa?

Wytłumacz mi, gdzie my (,) do jasnej cholery (,) jesteśmy?

Rozdział 15: Wycieczka do Hogsmeade

Ostatnio znów nie czuła się najlepiej. — Ostatnio? Czytelnik nie mógł tego odczuć, a, skoro skaczesz po perspektywach, powinien.

Ale jeśli mam być szczery, to według mnie ona do Ciebie pasuje. — W dialogach małą literą: ciebie.

Po upływie około czterdziestu minut, do Gryfonki podeszła prowadząca koło artystyczne – profesor Fallona Imago. Była to wysoka, bardzo blada kobieta o krótkich - bo do ucha, granatowych włosach. Jej stroje były ciemne, zachowane zdecydowanie w gotyckim stylu. Swoje długie szpony miała zawsze pomalowane – najczęściej na czerwono lub czarno. Czasami, gdy siedziała w swojej klasie do wróżbiarstwa, sprawiała wrażenie nawiedzonej. Mimo tego, była przemiłą osobą i z właśnie tym nauczycielem Rose miała najlepszy kontakt. Często na zajęciach siadała przy stoliku profesor Imago i porównywały swoje widzenia. Nie ma co ukrywać, że nieraz zdarzało się, że wróżby Rose okazywały się tymi prawidłowymi… — Bez pierwszego przecinka. Po ucha myślnik. Szpony w narracji? Nauczycielka-harpia? Niepotrzebnie się powtarzasz. Czytelnik naprawdę nie musi myśleć, a postacie w żaden sposób się prezentować.

Mniej nie znaczy gorzej. Mniej scen, mniej streszczania. Opowiadanie nic by nie straciło, wręcz przeciwnie.

Nowy wątek Rose wydaje się interesujący, ale wrażenie zepsuło wspomnienie o powtarzających się koszmarach, o których, tradycyjnie, wcześniej nawet nie wspomniałaś.

Podoba mi się reakcja Syriusza, szybkie kłamstwo, jakby nie chciał wyjść na zainteresowanego Dorcas, ale na tego samego casanovę. Z entuzjazmem podeszłam także do pomysłu z Pijalnią Filozofów. Mugolskie tchnięcie, ale jednocześnie fajny potterowski klimat, ujęcie nieporównywalnej z niczym atmosfery Hogsmeade. Wielka szkoda, że dopiero teraz znów napomknęłaś o niezwykłym zegarku Rose. Zbyt mało wspominasz także o złym stanie zdrowia dziewczyny… no i go nie pokazujesz.

Wydaje mi się, że za bardzo chciałaś dać każdej postaci pięć minut. Rozumiem, że ich wątki są równie ważne (co trochę nie współgra z adresem bloga), więc tym bardziej nie wyszło to na dobre, bo sceny były krótkie, oszczędne. Zabrakło dłuższego opisu Wrzeszczącej Chaty (ale jakiś był, całkiem niezły). Zmarnowałaś potencjał, bo pomyśl — samotna, ciekawska Mary w nawiedzonym domu… wiadomo, jak tacy kończą.

Rozdział 16: Gryffindor vs. Slytherin

Teraz znów narrator zaczyna przejawiać skłonności do fanowskiego wręcz faworyzowania Gryfonów. To nie byłoby takie złe, gdyby nie Twój brak konsekwencji, skakanie z kwiatka na kwiatek. - Spotykam się z Klarą, więc mam gdzieś Czarną... - paplał, a James doskonale zrozumiał, że Łapa łgał, jak pies. Przecież Potter miał identyczną sytuację – chodził z Soph, żeby zapomnieć o Lily. I co z tego wyszło? Gówno. — Bez przecinka po łgał. I mamy kolejną niekonsekwencję.

Ot tak wracamy do Voldemorta, śmierciożerców, tych wszystkich zagrożeń, zbliżąjącej się wojny, a przez kilka rozdziałów temat w ogóle się nie pojawiał. Co z super-hiper-ważnym Jamesem?

Wszystko dlatego, ponieważ na tych lekcjach uczyli się tego, czego byli pewni, że będą zmuszeni wykorzystać w prawdziwym życiu. — Po prostu: dlatego że.

Wielką przyjemność sprawiała im praktyczna część lekcji, gdy po zapoznaniu się z tematem, stawali twarzą twarz z zadaniem, które przygotował dla nich profesor Abraham Fitzgerald – starszy czarodziej o łysej głowie i równo przystrzyżonym wąsiku. — Twoje priorytety nadal mnie zadziwiają.

Tak, jak zawsze obie strony obrzuciły się pogardliwym spojrzeniem i zaczęło szeptać między sobą. — Zaczęły. Bez przecinka.

- Przez dementorami – odpowiedział płynnie swoim głębokim głosem. — Przed.

- Miała na imię Emily. Nazywał ją swoją Słodką Em. Zdarza mu się, że mówi tak do mnie. Zresztą, mówi, że jesteśmy bardzo podobne… — To chyba nie jest słodkie. Tylko creepy.

Wydaje mi się, że Dorcas trochę za szybko zaufała Alanowi, zwierzyła mu się, ale sam opis przeżyć nie był banalny, zbyt patetyczny.

Trybuny wokół boiska zajęte były już przez całą szkołę. — Rozumiem skrót myślowy, ale, pisząc opowiadanie, nie można sobie na wszystko pozwalać, więc co najwyżej: uczniów z całej szkoły.

Każdy chciał siedzieć jak najwyżej, nie tylko dlatego, żeby dobrze widzieć całą akcję, ale też dlatego, ponieważ tam znajdował się daszek, który chronił przed deszczem. Niestety, nie wszyscy mieli możliwości tam być. Zwykłe szaraki, takie jak pierwszaki (,) musiały siedzieć na dole. Dziewczynom na szczęście (a raczej sile perswazji Alice) udało się zająć właśnie takie miejsca. — Lepiej: wszystkich uczniów szkoły. Brzmi, jakby dziewczyny miały właśnie miejsca szaraczków-pierwszaczków.

- Chyba nóg, głupku - wystawiła mu język. — W kontekście kontuzji ojca i wcześniejszych paranoi z nią związanych, żart wydaje się niepokojący.

Większość uczniów prezentowała się w barwach Gryffindoru. Tylko nieliczni posiadali szaliki i chorągiewki w kolorach zieleni i srebra. Oczywiście mowa o Ślizgonach. Pozostałe, teoretycznie neutralne domy – posiadały barwy szkarłatu i złota. Ravenclaw wraz z Hufflepuffem mieli o wiele lepsze relacje z Gryfonami, niż ze Ślizgonami... zresztą nie trudno się dziwić. — Bez przecinka po Gryfonami. Całe stroje w tych barwach? Skąd? Tak się bawimy? W uogólnianie, stereotypy (jeszcze za wcześnie na śmierciożerców)? Przykro. Nawet komentator i narrator są w tym teamie.

- Co to się dzieję? — Dzieje.

- Za bezczelne zachowanie...znaczy za łamanie zasad, Gryffindor otrzymuje jeden rzut wolny. — Brak spacji po wielokropku. Z jakiej racji? Już Dorcas bardziej przegięła. Zbędny przecinek po zasad.

Dzięki temu Dorcas jej drużyna wzbogaciła się o dziesięć punktów.

Po piętnastu minutach gry, Ślizgoni przyjęli wyzwanie rzucone przez Gryfonów i próbują dorównac tempo. — Wyrównać.

Rogacz i Łapa mogli drzeć z nimi koty, ale lepiej żeby dziewczyny nie robiły z nich wrogów. Oni byli nieobliczalni… — Jakkolwiek Gryfon nie łamałby zasad, wina będzie po stronie Ślizgona?

Nic dzisiaj nie idzie tak, jak powinno.  Może to w nim jest problem? — Podwójna spacja pomiędzy tymi zdaniami.

Zawiodło mnie zakończenie. Żadnych emocji, bo wszystko przedstawiłaś, wykorzystując biednego komentatora. Wynik też był do przewidzenia. Wszyscy za Gryfonami, James herosem.

Rozdział 17: Impreza po meczu

Paskudny spoiler w tytule.

Jak mamy poczuć cierpienie Lily, gdy wszystko opiera się na schematycznie poprowadzonym dialogu? Dobrze, że zdecydowałam się nie wypisywać powtarzających się błędów, bo musiałabym przepisać niemal cały rozdział, by wskazać niepotrzebne przecinki, dopisać brakujące i wskazać powtórzenia. Te nieszczęsne konstrukcje z być chyba śnią Ci się po nocach, razem z całą rodziną zaimków rzeczownych.

Gdy tylko zjawiła się w pomieszczeniu, zamknęła drzwi odpowiednim zaklęciem, aby dziewczyny nie odwiedziły jej. — O wiele lepiej: jej nie odwiedziły.

Podoba mi się powrót do listów pisanych przez Jamesa. Długo czekałam. Nawet nieźle to rozegrałaś, ach, ten Syriusz, ach, ta mama.

Kilka przytoczonych cytatów prezentowało się ciekawie, dodawało smaczku, zwłaszcza w ustach oczytanej Lily, ale chyba zaczynasz przesadzać. Co za dużo, to niezdrowo.

Jakim cudem Sophie może mieszkać w dormitorium chłopców? McGonagall nam jeszcze nie zeszła?

Doczekamy się opisów uczuć? Ta scena była do tego idealna! Czytelnicy z pewnościa długo na nią czekali, mieli wysokie oczekiwania. Liczył się każdy szczegół, każde drgnięcie, przybliżenie się. Podobał mi się James wskazujący na odpowiednie zdanie w liście; to, jak kiwał i szeptał w oszołomieniu. Ale za mało, wciąż za mało.

A jeśli ktoś zastanawia się, gdzie podziały się dziewczyny, odpowiedź jest bardzo prosta – przenocowały u chłopaków, aby dać Lily i Jamesowi wolną rękę oraz zakończyć już tę operę mydlaną… — Subtelne. Przynajmniej według mnie, zepsuło klimat sceny. Czekam, aż ktoś zwróci uwagę na swobodne chodzenie od dormitorium chłopców do dormitorium dziewcząt i z powrotem, jakby to było normalne.

Rozdział 18: Lekcja Patronusów, bójka i gra na fortepianie

Coś się stało z czcionką, węższa interlinia i w ogóle Ci coś zaczęło świrować, długości wcięć i tak dalej.

Ale jak wiadomo, los uwielbia kpić z niestabilnych uczuciowo nastolatków, tworząc kolejne zawiłe historie… — Zawiłe? W którym miejscu?

Po szalonej imprezie oblewającej zwycięstwo Gryfonów (...). — Tu nawet imprezy mają problemy z alkoholem.

Po skończonej bibie (...). — Kochany narratorze, pora wytrzeźwieć i się ogarnąć.

Dziewczyny nocują u chłopaków i nikt, nic…? Gdzie prefekci (ach, przecież najważniejsza dwójka gra w tym przedstawieniu pierwsze skrzypce)? Peter nie jest sobą? W jakim sensie? W ogóle go nie znamy. Skupiasz się na nim dość często, piszesz o uczuciach do Rose i słodkości, ale tylko za pomocą suchych ekspozycji.

Mam wrażenie, że wybił jakiś love story alarm. Nagle wszyscy zbierają się na odwagę, stawiają czoło uczuciom, a jednocześnie na horyzoncie pojawia się utrudniająca wszystko konkurencja. Zbyt śmiała synchronizacja. Wszystko dzieje się za szybko. Poprzedniego wieczora wyznanie miłości, a tu już wielkie czułości.

Gdy do niego wszedł, rzucił Lily na swoje łóżko i zaraz położył się obok niej.

- Merlinie, jaki w ciebie wariat – parsknęła Lily, gdy James położył się obok niej. — Z.

Co tu się dzieje? Alice trzeźwiała w pokoju dwa dni (kij z lekcjami…) i nic nie jadła? Poza tym zachowuje się jak jej wyobrażenie biednej Sophie. Także dziewczynę dopadł wielki love story alarm.

Naszykujcie różdżki. — Przyszykujcie, uszykujcie.

To co (,) idziemy na (...).

Zaczyna rozwijać się wątek Zakonu i śmierciożerców. Mam nadzieję, że ciekawie to poprowadzisz, nie naginając nieprzemyślanie kanonu. Wracamy też do Mary i wilkołaków. Jako znawca zachowuje się mało odpowiedzialnie i nieprzemyślanie, ale względnie dobrze nakreśliłaś jej fascynację, pobudki, przez które zdecydowała się ryzykować.

Rozdział 19: Krwawy księżyc

Nadal zdarza Ci się mieszać czasy, zasady już tłumaczyłam. Niby nic wielkiego, nie zaburzającego odbioru, a jednak. Księżyc jest jak najbardziej ziemskim satelitą (choć lepsze jest określenie: satelita Ziemi), ale ten synonim brzmi wręcz zabawnie, gdy używasz go, opowiadając o wilkołakach. To chyba nie taka okazja, przy której można swobodnie łączyć pojęcia naukowe i fantastykę. (...) gdy cały satelita ziemski zabłyśnie srebrnym blaskiem i tajemniczy wilkołak wyjdzie z nim na spotkanie… Nie brzmi dobrze.

Kiedy wszystkie z wielkim wysiłkiem ubrały się, niechętnym krokiem ruszyły schodami do Pokoju Wspólnego, gdzie wielu uczniów przechodziło przez dziurę w portrecie, prowadzącą na korytarze Hogwartu. — Bez przecinka po portrecie. Już chciałam napisać, że z dormitorium nie da wyjść się inaczej niż przez dziurę w portrecie, ale teraz rozumiem, że chodziło Ci o to, że dokładnie w tamtym momencie wielu uczniów tak wychodziło? Przydałoby się podkreślić.

Nieustannie powraca problem z narracją. W trzecioosobówce masz dość duże pole manewru, możliwość wybierania narratora wszechwiedzącego lub także w jakimś stopniu ograniczonego. Jednak gdy w tej samej scenie piszesz o wielkiej tajemnicy, kto jest wilkołakiem, a chwilę później przeskakujesz na opis uczuć Remusa-wilkołaka, wprowadzasz chaos. Myślę, że to kolejne następstwo ustanowienia zbyt wielu postaci jako głównych. Widać, że nikogo nie chcesz pomijać, dajesz każdemu wątek. To samo w sobie nie jest złe, wręcz przeciwnie, ale za dużo wszystkiego, za dużo, łatwo traktować niektóre sceny po macoszemu, skracać je.

Myślałaś o tym, by w jednym poście pisać o trzech bohaterach, w kolejnym o trzech innych? Jakoś ich dzielić? Takie dawkowanie się sprawdza.

Z profesor Sprout, jedną z moich ulubienic, wyszło Ci lepiej niż z resztą nauczycieli. Nie dałaś suchego opisu od niechcenia, bo pojawiła się pierwszy raz, tylko zwróciłaś uwagę na coś charakterystycznego. Mamy szklarnię, roślinki, więc ta ziemia pod paznokciami się wpasowała.

Nie dodawaj, że Syriusz nienawidzi zielarstwa. Jego niechęć do pomocy, mruczenie, że przesadzanie kwiatków jest dla bab, mówią same za siebie.

Ledwo stojący Lupin, który jest jednocześnie słaby i rozjuszony? Rozumiem, co chciałaś przekazać, to jako poddenerwowanie, niemiłe odpowiedzi do ciekawskich przyjaciół, wrogie spojrzenia, zupełny brak skupienia, ale rozjuszony to zbyt mocne określenie. Taki może już być podczas przemiany.

Gdy bohaterowie rzucają zaklęcia, sprawiają one wrażenia banalnych. Żadnych trudności (prócz tamtej sytuacji z aparatem), rzadko używają nawet formułek. Po prostu informujesz, że to i to ktoś zrobił dla tego i tego.

Od Pamiętała doskonale masz potwornie długaśny akapit. Podziel go dla dobra oczu wszystkich. Proponuję zaczęcie nowego od Mając przed sobą.

Nie dla tego, że nie było (...). — Dlatego.

Nie wspomniałaś wcześniej o nowatorskim papierosie. Niby to takie mugolskie, ale przez cały wątek z zainteresowaniami Mary i wykorzystanie hyzopu lekarskiego strasznie mi się podoba. Zaskakująco potterowskie. Jednak na to ciągłe picie wina i wódki będę chyba narzekać do końca.

Nie rozumiem, dlaczego tym razem pozostali Huncwoci od razu nie poszli z Remusem do Wrzeszczącej Chaty. Zwłaszcza, że chłopak czuł się wyjątkowo źle i potencjalnie mógł stwarzać jeszcze większe zagrożenie. Sam opis przemiany wyszedł Ci naprawdę dobrze. Nie zagalopowałaś się, ale zawarłaś wszystko, co potrzebne, skupiłaś się na odpowiednich zmysłach, dodałaś też coś typowo dla Remusa, nie tylko bezmyślnie ściągając od innych, co się ceni. Potem jednak mój entuzjazm nieco ostygł, gdy nie przedstawiłaś uczuć uczniów, którzy zastali pustą Chatę. Musieli być przerażeni, szybko działać, a tak ucięłaś i nic.

Rozumiem fascynację Mary, jej broń, plan i osiągnięty cel, ale rozkosz po zobaczeniu blisko wilkołaka i podziwianie jego piękna? Wyszło trochę groteskowo. Od początku mocno dezorientował mnie wątek rzekomo uspokajającego tojadu. W jakich książkach uczennica mogła przeczytać tak bardzo nieprawdziwe i potencjalnie niebezpieczne informacje? Sprawa za dużej wagi, by mógł być jakiś tam błąd i tyle. Mam nadzieję, że wrócisz do tego wątku i coś się wyjaśni.

Pierwsze pociągnięcie łapą i już określenie jęków agonią? Nie spiesz się tak. Za dużo patosu nikomu na dobre nie wyszło. Dalej już przystopowałaś z przesadzonymi sformułowaniami, jednak wciąż były one obrazowe i idealnie się wpasowały. Pierwszy raz czytałam z naprawdę dużym zainteresowaniem, wciągnęłam się, ciekawiło mnie co dalej, mimo przeczuć, że wszystko skończy się dobrze. Szkoda, że czarny pies ze szczurem na grzbiecie skojarzył mi się z mamutem — środkiem transportu z Epoki lodowcowej i zachciało mi się śmiać. Jeszcze późniejsze nawiązanie do psiny Hagrida i zdezorientowanie Mary, gdy pies, i to zaprzyjaźniony ze szczurem, zaczął ją lizać.

Podobało mi się, że Lily nie od razu skojarzyła fakty, myślała o szlabanie, złych Huncwotach, a dopiero widok księżyca przypomniał jej o czymś bardzo ważnym. Wybrałaś idealny moment na Mapę Huncwotów. Nawet osłabienie Evans i uśnięcie sprawiły, że rozdział umocnił się na pozycji mojego ulubionego. Wprowadziłaś klimat potterowski, zbudowałaś napięcie. Tylko Mary za dużo mówiła, już pewnie powinna zemdleć z bólu. Na Twoim miejscu skończyłabym rozdział na mówieniu Hagridowi, że jest dobry i się uda, bo taki cliffhanger świetnie by się sprawdził, ale i tak jestem zadowolona, Ty też powinnaś.

Rozdział 20: Niedomówienia i zagadki

Coś się stało. Mamy większą czcionkę i jeszcze innego rodzaju. Bardzo rzuca się w oczy, więc trzeba by wszystko ujednolicić.

Zaczęło się od opisu, który pogłębił moją wiarę w Ciebie. Uczucia, uczucia, uczucia. Nareszcie. Mówiłam, że jak chcesz, to potrafisz. Jeśli pragniesz lepiej pisać, jeszcze dużo pracy przed Tobą, ale czuję, że coś naprawdę może z tego być, chociaż chyba przy autorskim opowiadaniu.

Teraz jest odwrotnie i bagatelizujesz obrażenia Mary. Pielęgniarka pozwoliła jej zostać u Hagrida, dziewczyna potem wyszła, zmieniła sobie bandaż i udawała, że nic się nie stało. A konsekwencje? Potem piszesz, jakby Pomfrey nie wiedziała dokładnie, o co chodzi, gdy dawała gajowemu leki. Powrócił problem dziwnych określeń synonimicznych. Mary filtrująca powietrze przy śniadaniu sprawiła mi dużo radości.

Dzisiaj nie potrafiła tego znieść, jednak ciągle miała w głowie moment, gdy rozczochraniec na nią nakrzyczał. — Jak wyżej. Zwłaszcza że to smutna i poważna sytuacja.

Kiedy po upływie kwadransu doszła do swojej małej krainy,  otoczonej srebrną mgiełką, poczuła, jak na chwilę ciężar spada z jej serca. — Kwadransa. Bez przecinka po mgiełką. Podwójna spacja po pierwszym przecinku.

Rozmowa Mary z Firenzo idealnie podsumowała ich uczucia, powagę sytuacji sprzed nocy.

Obiecuję, że jeszcze nie raz mnie tu zobaczysz. — Nieraz.

Coraz lepiej. Całości nie zepsuła scena z Syriuszem i Dorcas. Zaprezentowałaś nienachalnie ich charaktery, zaskakująco dobrze wrzuciłaś tam kostkę rubika.

Rozdział 21: Ropucha, wąż, wilkołak i Rogacz

Widok nic nie spodziewającego się Remusa był dla niej niesamowicie niekomfortowy. — Niczego.

W opowiadaniach nie używamy skrótów pokroju tzw. Ciągłe cytowanie psuje realizm.

Zaczęłaś wiele wątków i myślę, że trochę się pogubiłaś, przestałaś nadążać. Miłosne rozterki doczekały się rozwinięcia, więc powróciłaś do śmierciożerców i McGonagall. Dziwię się, że Remus powiedział o wszystkim Lily, nie skonsultowawszy się z Huncwotami, których to w równym stopniu dotyczyło.

Właściwie nic ważniejszego się w tym rozdziale nie wydarzyło, nie licząc dwóch wyznań. Właśnie na tym się skupiłaś, na odkrywaniu tajemnic, tłumaczeniach i godzeniu. Może to dobrze. Przydał się spokojniejszy post po tych wszystkich rewelacjach.

Rozdział 22: Toast za przyjaźń

Rose zaczynająca pisać w dzienniku o swoich snach — nareszcie. Dawno się zapowiadało, ale zaczynałam tracić nadzieję. Myślałam, że rozdziały się prędzej skończą, nim do tego dojdzie. Były tylko dwa sny? Myślałam, że więcej, skoro tak się bała i zwierzała.

Dobrze, że wreszcie porównałaś, aż się prosiło, relację Jamesa i Sophie do tej łączącej Syriusza i Dorcas — nie dało się tego nie powiązać, nie skojarzyć podobnych pobudek oraz tego, cóż, wymknięcia się planu spod kontroli.

Pytałam się coś ciebie… — Nienaturalnie brzmi. Lepiej: Pytałam cię o coś.

Wciąż mocno przeszkadza mi, jak wysuwasz za czytelników wnioski, interpretujesz. Sytuacja z Syriuszem wypadłaby o wiele lepiej, gdybyś wyrzuciła ostatnie kilka zdań.

Dobrze, że czarowanie jednak nie zawsze przypomina u Ciebie machanie różdżkami. Wypadło na biedną Dorcas, ale byłoby nierealistycznie, gdyby wszyscy doskonale radzili sobie z nauką Patronusa. Przy okazji rozwinęłaś także jej relację z Alanem za pomocą wspólnej nauki, co nie było szczególnie oryginalne, ale czytało się przyjemnie.

Dziewczyny były ze sobą odrobinę bliżej związane, niż z pozostałymi lokatorkami. Nie oznaczało to, że się nie przyjaźniły z Lily, Rose i Mary. Wszystkie były przyjaciółkami, jednak Alice i Dorcas łączyła jedna wspólna cecha – nie bały się ryzyka. Dlatego wszystkie głupie, nieodpowiedzialne rzeczy robiły razem. Podobieństwo charakterów sprawiało jednak, że dziewczyny ciągle kończyły po dwóch stronach barykady. Kłóciły się w tak błyskawicznym tempie, co godziły. Nie potrafiły długo chować do siebie urazy. Na szczęście… — Bez pierwszego przecinka. Nie pozwoliłaś tego zauważyć.

Rose była okropnym łakomczuchem, chyba nawet gorszym od Petera. Zawsze musiała jeść coś słodkiego, nie było dnia, w którym nie zjadłaby czekoladowej żaby, czy musów-świrusów. — Jak wyżej. Działo się poza kadrem?

Mam nadzieję, że końcowa ckliwa scena i sugestywne spojrzenia Lily sprawią, że Remus wreszcie zdobędzie się na odwagę i powie wszystkim o likantropii.

Rozdział 23: Sen, wspomnienie i żart

W opisie tytułowego snu brakowało emocji, mogłabyś ten fragment bardziej rozwinąć, ale podoba mi się jego niejednoznaczność, aluzje do późniejszej kariery Glizdogona.

Nagłe wtrącenie wątku Hope nie wypadło dobrze. Znikąd pojawiła się kolejna, długa ekspozycja. Historia z potencjałem, postać interesująca, więc pomysł dobry, ale wykonanie wręcz przeciwnie. Wystarczyłaby sama retrospekcja, którą później umieściłaś.

Dorcas również się bała. Nie wiedziała, co ją może spotkać za murami bezpiecznej szkoły. Czasy były tak niespokojne, że niewiadome było, czy przeżyje się kolejny dzień. Bała się tak, jak Syriusz – jak cholera. Bała się, jak każdy czarodziej. Ale nie mogła czekać na cud – musiała działać. Nie wiedziała, jak to będzie, ale była pewna, że jeśli będzie miała przy sobie przyjaciół, nie będzie musiała się martwić… — Bez przecinków przed jak, gdy nie wprowadzasz zdania podrzędnego. Przypomniała sobie o tym strachu, a potem zapomni na kolejne rozdziały?

Żart bardzo w stylu Huncwotów, dziwię się, że śmieszył też dziewczyny, ale można to jakoś zrozumieć. Nie wiemy tylko, dlaczego wiadro wywróciło się, gdy Alice spojrzała w górę. Jak działał ten mechanizm?

Skoro wspomniałaś o tym morderstwie, zapewne odegra ono ważną rolę, mimo że doszło do niego daleko. Wrażenie potęguje tytuł kolejnego posta.

Rozdział 24: Nikt nie lubi pogrzebów

Flitwick podziela biedny los McGonagall i zachowuje się zupełnie jak nie on, a powinnaś zadbać, by prezentował się, cóż, kanonicznie, mimo mało znaczącego udziału w opowiadaniu. Trzeba brać za to odpowiedzialność, gdy się porywa na fanfiction znanej serii.

Domyśliłam się, o czyją śmierć chodzi, gdyż w pewnym sensie wspominałaś o niej w notce odautorskiej. Przypominam, że śmierciożercy piszemy małą literą. W tym rozdziale namiętnie powtarzasz ten błąd.

Dialog wyszedł dobrze, nawet bardzo, ale standardowo zabrakło opisów uczuć, które aż zapewne gotowały się w Lily.

Ale (,) Petunio, to jest nasza jedyna pamiątka po nich – powiedziała.

Rozdział 25: Chopin, papierosy i słodkie wino

Oto i mamy ostatni post. Dawno nic się u Ciebie na blogu nie pojawiło, bo aż od grudnia.

Przyjaciele podejrzewali, że było to spowodowane traumą, jaką przeżyła po obrażeniach ze strony wilkołaka. — Kto tak właściwie o tym wie? Huncwoci i Lily?

Ciekawy wątek z fortepianem i mugolskimi utworami. Szkoda, że się nie rozwinął. Lily zachowała się całkiem jak Lily, nie fair, ale z zasadami. Żałuję, że dziewczyny nie porozmawiały najpierw o rodzicach.

STYL PISANIA

Masz problemy z ekspozycjami, suchymi streszczeniami i przeskokami. Używasz podobnych konstrukcji, nadużywając przede wszystkim być. Twoje opisy często są wyświechtane, standardowe, ale, gdy się postarasz, potrafisz tworzyć bardzo obrazowe i oryginalne. Narrator wyrażał się kolokwialnie, co nie jest mile widziane przy wszechwiedzącym.

Rozdziały składały się z praktycznie samych dialogów, które były co najmniej dobre, bo przede wszystkim naturalne, mimo że gwara uczniowska nie pasowała mi do potterowskiego fanfiction. Niekonsekwentnie poprowadziłaś narratora. Opisów uczuć było niewiele. Bawiłaś się w Kapitana Oczywistego, nie pozwalając na samodzielne wnioskowanie.

BOHATEROWIE

Bardzo sprzeczni — raz zupełnie niekanoniczni, innym razem całkiem nieźle oddani.

Najlepiej poradziłaś sobie z kreacją Remusa, na którą zwróciłam dużą uwagę. Bardzo lubiłam sceny z tym bohaterem. Za to wręcz przeciwnie odebrałam Lily wiecznie zmieniającą zdanie, rozhisteryzowaną i pełną hipokryzji. James i Syriusz zachowywali się jak w każdym potterowskim fanfiction. Dużo żartowali, czasem ostro, nie dało się ich rozróżnić do pewnego czasu. Pochwalę Cię za rozwinięcie wątku Petera. Tego niejednoznacznego bohatera także dobrze oddałaś, nie ograniczając się do przytyków związanych z jego łakomstwem. Dziewczyny non stop myliłam. Polubiłam Mary, miała ciekawe zainteresowania, ale oczywiście pokazywałaś je poprzez ekspozycję, więc to zepsuło wrażenie. Pozostałym starałaś się także dodać ciekawą historię, jakąś traumę, słabości, ale suche przedstawienie nie mogło sprawić pozytywnego wrażenia.

McGonagall i Flitwicka skrzywdziłaś, usprawiedliwiając się trudną sytuacją. O Severusie nie wspomnę.

UWAGI

Musisz poczytać o poprawnym zapisie dialogów (nawet u nas), ujednolicić akapity.

Popracuj nad powtórzeniami, bo wiecznie pojawiające się zaimki rzeczowne i konstrukcje z być doprowadzają do szału. Nie szukaj na siłę zamienników.

Powinnaś skupić się także na interpunkcji, ponieważ przecinków jak na lekarstwo. Nie oddzielasz nimi zwrotów, imiesłowów, zdania podrzędnego od nadrzędnego. Za to często stawiasz je w środku zdania z jakiegoś powodu. Trochę pracy i będziesz to robić bardziej z wyczuciem, nie chodzi tylko o kucie formułek. Zacznij od wstawiania przecinków tam, gdzie robisz przerwy oddechowe podczas czytania.

Pisałaś śmierciożercy wielką literą, a poza wiecznie osobno. Zdarzały się drobne błędy ortograficzne.

Dialogi są świetne, lecz nad opisami wypadałoby popracować. Chcesz — potrafisz. Zacznij od systematyczności, pokazuj pomieszczenia, emocje targające bohaterami. Nie idź na łatwiznę, nie podawaj na tacy. Ekspozycje to nie wyjście.

PODSUMOWANIE

Odbieram opowiadanie jako bardzo nierówne. Wiele scen mi się podobało i wiele czytałam jak za karę. Twoja historia niczym się nie wyróżnia. Jest jak bliźniaczka większości opowiadań o Huncwotach. Widzę, że masz grono czytelników, cieszę się, ale nie stój w miejscu, próbuj nowych rzeczy, nie ograniczaj się. Wykorzystałaś zbyt wiele popularnych motywów, aby zainteresować namiętnego czytelnika potterowskich ff.  Za dużo skojarzeń z sagą, podobnych wątków.

Potrafiłaś mnie pozytywnie zaskoczyć trafnym opisem, nieszablonowym rozwiązaniem. Jednak zdarzało się to bardzo rzadko. Moim ulubionym rozdziałem jest ten, w którym Remus-wilkołak rzuca się na biedną Mary. Oddałaś odpowiednio emocje, napięcie, potterowski klimat.

Wyświechtane cytaty coraz bardziej zaczynały irytować, psuły powagę, naturalność. Lepiej byłoby, gdybyś je ograniczyła albo zarezerwowała dla jednej postaci, na przykład oczytanej Lily.  Nadużywałaś niepotrzebnych, wytrącających z rytmu nawiasów.

Zdarzały Ci się nienaturalne konstrukcje, dziwne szyki. Mieszałaś podmioty, za bardzo kombinowałaś i zdania traciły sens.

Uczniowie zachowywali się jak uzależnieni od alkoholu i imprez, niemal w ogóle nie opisywałaś zajęć, nikt się nie uczył mimo wspominek o egzaminach. Papierosy Mary wpasowały się natomiast idealnie w uniwersum i wiek.

Bohaterowie przypominali raczej piętnastolatków, byli dziecinni, nieodpowiedzialni, beztroscy. Skakałaś z kwiatka na kwiatek. Zaczynałaś i nie kończyłaś wątków. Zbyt wiele się ich nagromadziło, jak i perspektyw, głównych bohaterów. Za dużo wszystkiego, za dużo. Dlaczego więc adres sugeruje, że Lily będzie grać pierwsze skrzypce?

Miałaś swoje wzloty i upadki, Twoje opowiadanie może interesować, jeśli szuka się rozrywki, lekkiej lektury (i nie lubi się Severusa), ale zasłużyłaś tylko na słaby.

Nie poddawaj się, masz potencjał. Nie bój się ryzykować, bawić słowem i konwencją. Możesz wykorzystywać klisze, ale pamiętaj o umiarze.

Na koniec pragnę jeszcze przeprosić, że musiałaś tak długo czekać na ocenę. Mam nadzieję, że przyda się ona w jakimkolwiek stopniu. Zachęcam do kulturalnej dyskusji. Oceniający, mimo starań, nigdy nie jest w pełni obiektywny i możesz się z czymś nie zgadzać lub uważać, że się zagalopowałam i za bardzo skupiłam na własnych odczuciach.

Dziękuję za betę: Skoiastel, Forfeit, Elektrowni, Dhaumaire.