[91] ocena bloga: kot-z-maslem.blogspot.com

Adres: Kot z masłem

Autorka: Corteen

Tematyka: dark fantasy

Oceniająca: Lena

PIERWSZE WRAŻENIE 

Przykładowy błędny tok myślowy:

1. Kot zaczyna spadać na cztery łapy;

2. Kot zaczyna obracać się, aby kromka 

spadła stroną posmarowaną masłem;

3. Kot zaczyna, lewitując, wirować w 

nieskończoność, powstaje siła 

antygrawitacyjna 

oraz perpetuum mobile. 

(Wikipedia)

Zacznijmy od paradoksu, który zawarłaś w swoim adresie oraz belce (mogłabyś na niej umieścić cytat widniejący w szablonie). Jest to znana nam z sieci sytuacja pozornie niemożliwa, dotycząca kota z kromką chleba posmarowaną masłem – wyjaśnienie tej teorii znajdziecie po prawej stronie. Przyznam, że owa nazwa na samym początku zbiła mnie z tropu; kojarzy mi się z jakimś groteskowym opowiadaniem, a tu proszę: duchy, anioły, Queery, zaświaty oraz śmierć. Pomimo że adres swoją komicznością nie pasuje do treści zawartej na stronie, a zaświadczasz, iż paradoks ten ma związek, szokujesz czytelnika już na samym początku, gdy wejdzie na twojego bloga.

Po prawej stronie widzimy obraz dziewczyny przypominającej trupa – ma bladą cerę, lekko zaczerwienione usta, nos i oczy, a włosy w kolorze czerni z pasmami, i końcówkami antracytowymi – w fioletowo-różowej melanżowej bluzce. Pod nią widnieje napis: „Powiedzieli, że dobro umiera młodo, ale nie wspomnieli, że nigdy nie umiera samo...”.

Cieszę się z twojej decyzji o zmianie szablonu na obecny – tamta dziewczynka wzbudzała we mnie niemały lęk. To obecne dziewczę wygląda przerażająco, ale nie jest małym potworkiem, który czyha na ciebie, aby cię powiesić (bo tak nam groziła). Podejrzewam, że obecna niewiasta ma odzwierciedlać Lenę, główną bohaterkę (będę się naprawdę nieswojo czuła, studiując to opowiadanie). Przesuwającą się wraz ze scrollowaniem strony „Lenką” wywołujesz uczucie zagrożenia. W dodatku cytat tworzy zagwozdkę ze znalezieniem odpowiedzi w tekście – co lub kto umrze wraz z dobrem? Chwalę za umieszczenie widocznej informacji o autorze danego passusu.

Szablon jest minimalistyczny i odwiedzający nie ma problemu z odnalezieniem się na stronie. Biały kolor kojarzy się przede wszystkim z czystością, klarownością oraz niewinnością, zarazem z nieprzyjaznym nastawieniem, przeszkodą czy poddaniem. Fabularnie może mieć to związek z miejscem, do którego trafia bohaterka, i silnie kojarzy mi się ze szpitalem psychiatrycznym. 

Font dobrany oraz bezbłędny (czytaj: przy zmianach szablonu nie zaszły żadne problemy z ujednoliceniem czcionki). Czasami tylko ten ozdobny font nie wczytuje znaków diakrytycznych.

Gadżetów masz naprawdę mało, w dodatku występują one tylko po lewej stronie. Nie przytłaczają, nie powodują chaosu ani oczopląsu. Normalnie cud, miód, malina.

Szablon jest estetyczny, zadbano o najdrobniejsze szczegóły, i w dodatku idealnie oddaje klimat dark fantasy. Na samym początku napotykamy na zagadki, które mamy do rozwiązania, a rozwiążemy je poprzez czytanie twojego opowiadania – przed studiowaniem możemy tylko się domyślać, co oznaczają, i tworzyć wymyślne teorie. Pozostają tylko mieszane uczucia co do tytułu bloga.

(12/13)

TREŚĆ

Przyznam się, że szperałam w Internecie, szukając znaczeń danych ptaków oraz roślin, by być pewniejsza co do ich symboliki. 

Prolog

Już na samym początku dostajemy informację, że jest to nowa wersja Cordragona. Dobrze wiedzieć, że jest jakaś pierwsza. Ale nie będę czytać poprzedniej części, tylko zastanawia mnie, co cię do tego skłoniło?

Na treść prologu mogę powiedzieć tylko jedno – WOW. Szczęka chce opaść już na samym początku czytania. Wprowadzasz czytelników łagodnie, lecz mamy możliwość poznania problemy jednego z bohaterów. Jak na tak nieliczną ilość słów dzieje się sporo. Ciekawa jestem, co zaserwujesz nam w kolejnych częściach.

Pragnie skowyczeć. Żałośnie i przeraźliwie. – Połączyłabym te zdania myślnikiem.

KSIĘGA I: KRONIKI TCHÓRZA (LENA MIKLER)

1. Wróble

Masz pogrubione jedno zdanie, będące piosenką Guliwera. Czy jest to celowy zabieg? Zastanawiam się, czy nie powinnaś wziąć tego wyłącznie w cudzysłów. 

Przechodzę do omówienia rozdziału. Poznajemy bohaterkę i jej sposób bycia. Pierwsza informacja, która zostaje podana przez narratora, to lunatyzm Leny. Ma to na pewno związek z jej ówczesnym snem. Mówisz o tajemniczej, zakapturzonej postaci. To jakim cudem Lena widzi twarz tego człowieka? Chyba że ten kaptur nie ukrywa twarzy (nie wspomina nic o tym). Brakuje mi opisu sali; mam wrażenie, że go pominęłaś. Widać, że nie masz problemu z powtórzeniami.

Rozglądam się dookoła, uderza we mnie pustka. – Tutaj zamieniłabym przecinek na myślnik.

2. Strusie

Ten rozdział wprowadza nas głębiej w stworzony przez ciebie świat. Przez użycie narracji pierwszoosobowej czuję się, jakbym to ja była na miejscu Leny – na samą myśl przechodzą mnie dreszcze. Imię bohatera, Iker, kojarzy mi się z mitologicznym Ikarem. Czy będzie jak ten młodzieniec dążący do spełnienia marzeń, nie zważając na przestrogi? Czy będzie upadłym aniołem, z którym Ikar może się kojarzyć? Musisz naprawdę lubić odcienie niebieskiego – sporo się go pojawia – albo ma to większe znaczenie. Brakuje mi opisu ubioru dziewczyny, gdyż mówi ona o pakowaniu chusteczek, nożyczek, masek, a dopiero potem okazuje się, że umieszcza to w swojej torbie (a nic o takiej nie było wspominane poza tym, że dziewczyna nie ma spodni oraz kieszeni, jak Iker). Po przeczytaniu tekstu powstało wiele pytań bez odpowiedzi.

Zza ciemnych okularów z grubymi oprawkami, jego błękitne oczy ilustrują moją osobę. – Nie miałaś przypadkiem na myśli „lustrują”? Zbędny przecinek czerwony. W dodatku, miała możliwość zobaczyć zza ciemnych okularów błękitne oczy?

— Za dużo wrażeń? — zaczyna od retorycznego pytania. Pewnie Ty jeszcze z tobą nie rozmawiał? – Nie rozumiem drugiego członu. Nie powinna to być jego wypowiedź? 

Stiles Stilinski z Teen Wolf wiedział, że śni po dodatkowych palcach. – Nie powinno być „o dodatkowych palcach”?

Wkładam natomiast nożyczki i resztę masek, a po chwili zwątpienia także paczkę chusteczek. – Gdzie? Do stanika, jak parę zdań wcześniej? Dopiero potem wspominasz coś o torbie.

3. Papugi

Nie rozumiem – poprzedni rozdział zakończyłaś dotknięciem rany na ramieniu, a ten zaczynasz przeczesywaniem sali operacyjnej. Przetrząsnęła ją wcześniej, przed dotknięciem. Na samym początku brakuje mi dopowiedzenia, co z tą raną. Szokujące są fakty o tym „miejscu” – nigdy bym na to nie wpadła. Sama wymyśliłaś tę rymowankę? Jeżeli tak, to wielkie brawa! Z niecierpliwością czekam, by dowiedzieć się, kim są Queerzy, o których wspominałaś w „aktach”. Widzę tu mocny akcent dotyczący homoseksualizmu i (niedosłownie) tego, jak w naszym świecie jest on traktowany. Czytając końcówkę, mam w głowie filmowe melodie – takie, jakie pojawiają się przy zagrzewaniu wojowników do walk. Świetne uczucie!

4. Kukułki

Ten rozdział wydaje mi się krótszy od pozostałych. Jednak nie da się powiedzieć, że jest przez to gorszy. Nie ukrywam, że do tej pory nie do końca wiem, na czym polega śmierć Leny i jej możliwość powrócenia do świata żywych. I czy jest to świat nasz – Ziemia – czy te, które ty podałaś, np. Tenebris? W tym się trochę pogubiłam, pomimo dość wylewnych wyjaśnień Luelli. Jak to, Iker stracił ukochaną osobę? Nie rozumiem, co bohaterka ma tutaj na myśli. Także i tu brakuje mi opisu wyglądu owych sal. Za to nie zapominasz o przedstawianiu nowych bohaterów i tego, jak się prezentują.

[...] a sama najchętniej zamknęłabym oczy i zasłoniła uszy, by nie widzieć czyhającego na wszystkich, podstępnego zła. – Nie widzieć i nie słyszeć – brakuje mi tego dopowiedzenia, bo bohaterka zakrywa oczy i zasłania uszy.

Luelle przykłada palec wskazujący do wąskich ust, wydając z siebie karcące: cciiii... Kiwam głową, dostosowując się. – Napisz kursywą „cii” i przez jedno „c”.

Ziewam i przeciągam się leniwie, powoli unosząc, klejące się do skóry pod nimi, powieki. – Nie rozumiem tego zdania. Napisałabym po prostu: unosząc powoli klejące się powieki.

5. Orły

Rozdział wydaje się nad wyraz zabawny w porównaniu do poprzednich. Ale chwila oddechu od ciężkiego klimatu każdemu się przyda. Chwyciłaś mnie za serce, osadzając fabułę – jeżeli można tak to nazwać – w Polsce. I ten rozdział rozpoczyna kolejne wątki, a poprzednich nie zamykasz. Doczekamy się wyjaśnień?

Niemal kładzie go na moich kolanach, wydając z siebie wzorowe, jak bajkowe: iha. – Tu zabrakło kursywy.

6. Gołębie

Jakim cudem ściągnęli dziewczyny do ośrodka? I żadna nie pamięta swojej „śmierci”? A jeżeli to nie jest śmierć dosłowna, to jak to objawia się na Ziemi? Pojawia się sporo nowych bohaterów, ale czytelnik jeszcze się trzyma przed pogubieniem. Masz dar do pisania dialogów i pokazywania dzięki nim stylu bycia bohaterów albo po prostu tak dobrze się tego nauczyłaś. Drastyczna deskrypcja i mnie przyprawiła o mdłości. Nawet zwracasz uwagę na to, co bohaterka dostrzega najpierw. Mam wrażenie, że nie o wszystkim narrator mówi czytelnikowi – np. Lena wie, dokąd ma iść, a czytelnik nie ma pojęcia, o co jej chodzi (a siedzimy w jej głowie).

7. Czaple

O, i tutaj wyjaśniasz, co robi bohaterka (jest to odpowiedź na moje ostatnie zdanie z poprzedniego rozdziału). Ciągle próbuję odgadnąć, na czym ma polegać ów test. Końcówka wyborna!

Czuję bijące coraz szybciej serce. – Lepiej by brzmiało: „czuję coraz szybciej bijące serce”.

8. Żurawie

Lena za szybko zaufała nowo poznanym. Akcja dzieje się prędko – dziewczyna nie miała nawet czasu, by dobrze zaznajomić się ze światem. Nie wszystko od razu tłumaczysz, jakby zatajasz informacje, choć bohaterka ma możliwość wyjaśnienia nam od dawna pewnych spraw (to, o czym wspominałam wyżej). Przez co powstała dziura fabularna. Opisy subtelne, nieprzytłaczające. Równoważysz deskrypcje – wspominasz o wyglądzie pomieszczeń i delikatnie określasz cechy bohaterów. Przedstawiłaś bohaterce trójkę towarzyszy z Cordragona (dalej nie wiem, co to za organizacja i po co ona jest) w poprzednim rozdziale, a opisujesz ich dopiero tutaj. Powinnaś od razu to zrobić, wplatając opis w narrację oraz dialog, a nie czekać do ostatniej chwili. Jest to narracja pierwszoosobowa, więc bohaterka powinna się zastanawiać nad najwidoczniejszymi cechami wraz z poznaniem bohaterów, a nie przypominać sobie je po czasie. Wówczas mogłaby dostrzegać ewentualne szczegóły, których nie zauważyła wcześniej. Trzymasz w napięciu. Postacie mają wyraziste cechy.

9. Jaskółki

Lena wydaje się niezłą czytelniczką – przytacza cytaty z utworów literackich, a przeciętny uczeń szkoły licealnej tego nie zrobi. Nie potrafię walczyć, jedynie sprawnie uciekać. – Jest to jedno ze zdań, które świadczy o tym, dlaczego ta część nazywa się księgą Tchórza. Co to za armia i czemu ludzie zamordowani trafiają do tak okropnego miejsca? Zaplanowana groteskowość? Opis walki krótki, ale trzyma w napięciu – zapewne miał być wierzchołkiem góry lodowej. Lena ma na myśli miłość Ikera do Artura? Tak wynika z następujących po sobie zdań. Mamy dowód, że są to czasy współczesne, bo dziewczę podaje swoją datę „śmierci” – w ich świecie minęło więcej czasu, niż sądziłam. Szkoda, że nie wspomniałaś o tym wcześniej. Wyjaśnia się odrobinę sprawa z Lux i Tenebris, choć dalej nie mam pojęcia, czy to światy, czy tylko osoby. Kiedy bohaterka narzekała na traktowanie siebie jak dziecko? Ciekawe, czy tutaj da się zmienić przeznaczenie. Idealnie wkomponowałaś chwilę beztroski w ponowny wir akcji. 

Dopiero co się pozbierał, a osoba, którą kocha, wbiła mu kolejny nóż w plecy. Delikatnie mówiąc, Artur nie zrobił na mnie piorunującego pierwszego wrażenia. – To jest fragment, o którym wspominałam.

10. Kolibry

Podoba mi się sposób, w jaki chcesz czytelnikowi przekazać wiedzę – niby to Lena ma problem z przyswajaniem informacji i musi sobie powtarzać, dlaczego się dzieje tak, a nie inaczej. Sprytne. Dzięki testowi, który musi przejść, aby wrócić na ziemię (przynajmniej tak to rozumiem), poznajemy cechy charakteru, które nie zawsze łatwo ukazać (tutaj np. poznajemy jej lęki). Rozmowa głosu i Tya z Leną kojarzy mi się ze stereotypowymi aniołem i diabłem na ramieniu. Przypadek, a może zaplanowany manewr? Tak czy inaczej – dość schematyczne. 

Stoję blisko krawędzi, przez niestabilny chód mając ochotę się położyć. – Strasznie toporny szyk. Poza tym kłaść się blisko krawędzi jest dość niebezpieczne.

11. Mewy

Tu także na samym początku moja mina wyraża wielkie WOW! Naprawdę potrafisz zaskakiwać czytelników w zdumiewający sposób. Jednak w drugim fragmencie entuzjazm spadł. Unikaj zdań, które nic nie wnoszą: Szarawe ściany pokrywają tajemnicze, zapierające dech w piersiach malowidła. Oczywiście przedstawiłaś jeden, którym bohaterka zainteresowała się najbardziej, lecz mogłabyś napomknąć, co przedstawiały inne malowidła, bo raczej nie same smoki? I tu akurat końcówka mi się nie podobała. Ładnie by wyszło, jakby Lena zakończyła pytaniem: A ty, dla której ze Stron walczysz bez dodawania: Przepraszam, nie powinnam tak mówić...

12. Koguty

Jakoś tak czułam, że pojawi się screamer. Tylko czy ta kobieta nie wisiała? Chyba że to ja przeoczyłam w poprzednim rozdziale fakt o leżących trupach (jednak potem bohaterowie mówią, że wiszą, a o „leniuchach” nic nie było). Kończy się spokojnie – za spokojnie jak na ciebie, co oznacza złe przeczucia.

13. Sowy

Zapowiada się naprawdę sielski rozdział i tutaj tytułowa „sowa” jak najbardziej pasuje (zresztą tak jak każdy ptak do poprzednich rozdziałów). Mamy możliwość poznania innego środowiska – szkołę dla aniołów – która ma dość zabawną nazwę. I tak jak wspominałam – pozorna wyluzowana atmosfera zamienia się w szał emocji i pytań pojawiających się w głowie. Tu także ponarzekam na zbyt późny opis bohaterki. Jestem przekonana, że szybciej widziała ubiór bibliotekarki. Groteską aż kipi. Podoba mi się mieszanie gatunków i w taki sposób rozluźnianie atmosfery. Taka ciekawostka: wiesz, że niektórzy nie potrafią mrugać jedną powieką?

14. Sępy

Z ostatniego słowa anioła – sama nie wiem, czy mówił poważnie, czy tylko żartował. Ten test wydaje się kuriozalny. Moja jedyna uwaga... Nie mam pojęcia, co się stało, dlaczego i czy to, co się stało, naprawdę się stało. 

15. Kruki

Zabiłaś Celico, przypominając mi jednego z kultowych teraz autorów – George'a Martina. I dlaczego Lena zaczęła używać norweskiego, skoro jest Polką? Dlaczego wszyscy mówią innymi językami? I odpowiada nam bohaterka w niedosłowny sposób: Vivere musi mieć ciekawe poczucie humoru. Mam wrażenie, jakby ta księga była tylko początkiem całej historii – tworzy kolejną dawkę niedokończonych wątków. Jednak miałam nadzieję, że w tej serii wyjawisz informację z „bestiariusza” i wskażesz, czym się charakteryzuje każda z ras, a także, że jednak zrozumiem ten podział na Lux i Tenebris. Rozdział m o c n y! Jednak nic nie wspomniałaś o rodzicach Leny, którzy niby mieli zaginąć. I czy przeszła test, czy po prostu został przerwany? Z jakiego powodu wszyscy z przedziałów ożyli? I kto wymazał Lenie pamięć?

(Zapowiedź księgi II)

Jak sama nazwa wskazuje – jest to zapowiedź kolejnej części, w której pojawiają się małe spoilery o zabarwieniu humorystycznym, co rozluźnia sytuację po uprzedniej (a spokojniej się nie zapowiada). Nic więcej nie mam do powiedzenia.

Zamiast przecinka na koniec zdań, gdzie wymieniasz punkty po myślnikach, dałabym średniki. 

KSIĘGA II: KRONIKI JUDASZA (MILAN MONTERO)

16. lilie

Tutaj poznajemy drugą postać – Miliana Montera. Twoje słowa do czytelników są jak najbardziej trafne – czuję dezorientację i nie mam pojęcia, co się właśnie wydarzyło. Jednak mam pewność, że Milan to intrygująca postać – bardziej, niż się tego spodziewałam (choć wydaje mi się aż sadystyczna).

17. konwalie

Jestem mile zaskoczona wplątaniem ballady w fabułę opowiadania, bo wprost uwielbiam takie połączenia. Serio Ty pozwalał na narkotyzowanie Leny? Nie wierzę. W tym rozdziale dużo się nie wyjaśniło.

Cieszę się, że nie trafiłem tu za młodu, bo oszalałbym z nadmiaru silnych emocji. – Co ma tutaj na myśli? On nie jest aniołem ciemności? Czy oni też żywią się jak Queerzy?

Podsumowanie:

Nie ma wątpliwości, że są to czasy współczesne, gdyż bohaterka sama o tym wspomina, a także są na to dowody potwierdzone literaturą. Istnieje tutaj nasz świat – ziemski – a także pojawia się miejsce dla osób zmarłych i, chyba, świat Lux oraz Tenebris (przepraszam, jeżeli ten fakt mylę). Podoba mi się też, że pochodzenie bohaterki określiłaś jako polskie. Rzadko się to spotyka, a możliwe, że dalsza akcja będzie się właśnie działa w naszym ojczystym kraju. Pomysł na miejsce dla zmarłych i podział na sektory – szkoda, że nie poznaliśmy wszystkich, tylko dział dla samobójców oraz zamordowanych, który jest naprawdę groteskowy. 

Każdy z bohaterów ma swój unikalny styl bycia, a ty nie boisz się tego pokazywać. Lena, która jest narratorem pierwszej księgi, odkrywa się najbardziej. Zwracasz uwagę na najdrobniejsze szczegóły charakteru – od bycia nieśmiałym do lunatykowania – a także na jej miłość do siostry i przyjaciółki. Jednak zabrakło mi opisu jej wyglądu. Napomknęła o sobie tylko raz, w dodatku bardzo pobieżnie, bez detali. Zrobił to w księdze drugiej Milan i od razu o nim wspomnę. Dużo nie wiemy, jest bardzo tajemniczy. Prowadzi konszachty z pewną kobietą (nie chcę zdradzać fabuły) – podejrzenia padają na Queerini. Zaskakuje mnie jego oschłość i brutalność. Naprawdę jest zdolny do morderstwa? Także o jego wyglądzie dużo nam nie powiedziano. Nie za bardzo wiem, jak wygląda uczuciowość u aniołów, nie licząc Ikera, który darzy miłością jednego z mężczyzn. Jest jedynym porządnym facetem w twoim opowiadaniu, jednak wydaje mi się z tego towarzystwa najbardziej bez wyrazu (mówię o głównych bohaterach, czyli Tyu, Lenie oraz nim). Ty to gość w porządku, choć w ostatnim rozdziale (czyli 17) naprawdę mnie zszokował i nie wierzę, aby pozwolił na narkotyzowanie dziewczyny. Jeżeli tak, to straci moją sympatię. Jednak lubię go za bycie zabawnym, dobrze to przemyślałaś. Często brakuje takich beztroskich postaci jak on. Luella jest dziewczynką, która ma raczej cechy swojej matki – wieszczki. Naprawdę ją polubiłam i jest to persona, która pomimo swojej dziwaczności wzbudza sympatię. Także dokładnie ją opisałaś, a zrobiłaś to z nielicznymi bohaterami. Nie utkwiła mi w głowie charakterystyka Celico oraz Miki. Celico uśmierciłaś w Martinowski sposób – gdzie czytelnik nie miał pojęcia, czy stało się to naprawdę, czy to był tylko test. A Mika jest trochę jak jej brat, jednak wyróżnia się grubiaństwem. Przytoczę zdanie Leny, która dość wyraźnie określa te postacie: Łaknę niewinności Stelli, zawziętości Mai, miłości Ikera, radości Tya, siły Miki, opanowania Milana, samokontroli Celico i dalekowzroczności Luelle. Zabrakło mi dokładnego rysopisu głównych bohaterów. Często zrobiłaś to później, niż powinnaś. Nie mówię o jednorazowym fragmencie skupiającym się wyłącznie na obrazie danej osoby, ale częstsze wzmianki na pewno by się przydały – chociażby o kolorze włosów.

Stworzyłaś naprawdę sporo wątków do tego czasu, a za to mniej dokończyłaś. Mam nadzieję, że wybrniesz z sytuacji i postarasz się odpowiedzieć na w s z y s t k i e zaistniałe zagwozdki – albo chociaż większość. Wątki do tej pory prowadzisz z głową i trzymasz w napięciu. 

Twój styl pisania oraz zasób słów naprawdę mnie oczarował. Czytając, miałam wrażenie, że prawie żadne słowo się nie powtarza i jedną rzecz potrafisz opisać i określić na tysiąc sposobów. Nie widziałam błędów dotyczących czasu – trzymałaś się czasu teraźniejszego, a naprawdę często zdarzają się z tym problemy. 

Pomysł wydaje się nowatorski, pomimo utworów autorów, którzy pisali o „martwych” osobach oraz aniołach. Jednak dodajesz Queerów – dalej tajemnicze, nadnaturalne i fascynujące postaci. Także podział na sektory jest dla mnie niespotykany. 

Dialogi wychodzą ci fenomenalnie. Mogłabyś je pisać i pisać, i nikomu by się nie znudziły. Nie zapominasz o dopowiedzeniach ani o stylistyce językowej każdego z bohaterów.

Nie skupiałaś się na opisach bohaterów, choć jak już to robiłaś, to widać, że się do tego przykładałaś (zwłaszcza na początku opowiadania). Mało było deskrypcji miejsc, tak jakbyś nie dokładała do tego starań. Jednak widać, że lubujesz się w brutalnych czy krwawych sceneriach oraz opisach uczuć bohaterów, bo odczuwałam ich emocje tak jak swoje. Walk chyba najbardziej się obawiałaś, a wychodziły ci nieźle. Nie dostrzegłam problemów dotyczących nienaturalnych pozycji albo uszkodzeń ciała. 

Doceniam pomysł z rozdziałami. Najpierw czytałam znaczenia ptaków oraz kwiatów, a później szukałam tego w danym rozdziale – świetna zabawa i cudowny pomysł (że ja sama nigdy na to nie wpadłam)! Strona emocjonalna u ciebie jest najlepiej przedstawiona – czy to opisy, czy bohaterzy. Na pewno pomyślałabym nad dodaniem charakteryzacji osób i miejsc do opowiadania, bo skupiasz się na przeżyciach bohaterów, a brakuje mi rozbudowanego tła. Warsztat pisarski masz nieźle opanowany, zwłaszcza ta ilość znanych słów... po prostu zachwyca! Potrafisz również zaskakiwać czytelnika, wywoływać emocje czyli to, co każdy uwielbia w czytaniu. Chciałabym, byś unikała obszernych skoków czasowych, które raz czy dwa ci się zdarzyły. Wprowadza to zdezorientowanie u czytelnika. I unikaj dziur fabularnych. Lepiej, byś sprostowała coś szybciej niż później, bo potem możesz o tym zapomnieć. Mam nadzieję, że odpowiesz na pytania, których sobie natworzyłaś, bo jest ich naprawdę sporo, a może być ci ciężko z nich wybrnąć.

Pozwolę sobie nawiązać do oceny napisanej przez Dhaumaire.
Postanowiłaś zlikwidować cytaty do każdego rozdziału, a jedynie dodawać je na początku nowej księgi. Na pewno ułatwiło to tobie robotę, choć ciekawiej pewnie wygląda rozdział z cytatem przewodnim – rekompensatą są tytuły rozdziałów.
Nie zdarzyło ci się wydłużać szybkiej i emocjonującej akcji – wręcz przeciwnie, skróciłaś ją do minimum, co akurat powoduje mój niedosyt. Przestałaś być diabłem unikającym krótkich zdań oraz akapitów składających się z jednego zdania.
Punkt o stylizacji językowej kompletnie się nie zgadza z Kicią. Najlepszym przykładem jest Ty, który swoją mową i zachowaniem niszczy system, a także Lena, która wyraźnie wolno przyswaja fakty. Te słowa Dhau wzięłaś mocno do siebie, bo widać spore postępy.
Kolejny punkt także wzięłaś sobie do serca. Zaczęłaś cechy bohatera popierać dialogami oraz scenami. Jednak brakowało zwracania uwagi na poboczne postaci – one, prócz dialogów, nie miały się jak wykazać i pokazać czytelnikowi.
Występowały u ciebie dość liczne środki językowe, co umiliło czytanie – dużo autorów unika „ozdobników”, pewnie też przez to, że nie zawsze pasują. Tutaj jak najbardziej oczekiwałam epitetów, nieskomplikowanych metafor, porównań etc. – i się nie zawiodłam.
Narracji pilnowałaś jak oczka w głowie. Używałaś kursywy do zaznaczenia niektórych myśli narratora, ale odebrałam to bardziej jako podkreślenie danej uwagi niż nieprzemyślane bądź błędne zastosowanie. Aczkolwiek można tu dostrzec problem z dziurą fabularną, o której pisałam wyżej. Wiąże się ona z twoją chęcią usilnego zatajenia drobnych faktów, czego nie robi się w narracji konkretnej.
Wrażenia Dhaumaire odnośnie fabuły raczej nie odbiegają od moich. Nie licząc wzmianek dotyczących powyższych punktów oraz zarzucenia niewielkiej ilości scen – w tym opowiadaniu było ich więcej. Także masz szczególnie postaci z imionami polskimi.
Główni bohaterowie nie są papierowi, a z krwi i kości – zarzucić można wyłącznie za małą ilość fragmentów z postaciami dalszoplanowymi takimi jak Celico czy Mika, więc czytelnik nie miał okazji ich dobrze poznać (wspomina o tych postaciach także Dhau).

(32,5/50)

BŁĘDY

4. kukułki

Mnie też to w pewnym stopniu pomaga, choć wolałabym tkwić tak z kimś rodziny lub chociażby Ikerem, aby w niemy sposób za wszystko mu podziękować. – Z kimś z rodziny.

5. orły

[...] ciesząc się z jak mała dziewczynka z możliwości, które daje telepatia. – „[...] ciesząc się jak mała dziewczynka z możliwości, które daje telepatia”.

Ma o na sobie fioletowy, wyblakły garnitur, szykowne buty i ogromną muchę. – On.

6.gołębie

Można powiedzieć, że wyssałam ten tik wraz z mlekiem matki, która, odkąd pamięta, gdy jest poddenerwowana, mimowolnie powtarza ten ruch. – Pamiętam.

Nie jest głębokie, ale szkarłatna ciecz zdążyła już poplamić moje, nowo założone spodnie. – Zbędny przecinek. „Ciecz” jako określenie krwi wygląda słabo. Widać, że na siłę próbowałaś uniknąć powtórzenia, ale spróbuj skorzystać z konkretnego synonimu, zaimka lub zmień konstrukcję tak, by nie musieć powtarzać słowa.

Rejestruję kościstą dłoń o długich szponach i mogę tylko wrzeszczeć najgłośniej, jak potrafię z ponurą świadomością, że i tak nikt mnie nie usłyszy. – „[...] wrzeszczeć, najgłośniej jak potrafię, z ponurą świadomością [...]”.

7.czaple

Kiedy otwieram oczy, ukazuje im się wnętrze zwyczajnej kabiny prysznicowej. – Mi.

8.żurawie

Najbardziej nie chcę zostać połączona z brunetką, która, jeśli mnie pamięć nie zawodzi, ma na imię Mika. Odrzuca mnie jej sposób bycia, wyższość i arogancja. – Powtórzenie.

10.kolibry

Słyszę chichot przyjaciółki, tak dawno niesłyszany, więc daję im spokój, choć podrywa na Ty'a wydaje się komiczny. – Źle brzmi użycie tych samych słów, w tym jednego z przeczeniem. Może zamień pierwsze słowo na np. „rejestruję”. I „podryw Tya” albo „podryw na Tya”.

14.sępy

Kot w butach ze Shrecka. – A nie przypadkiem „Shreka”?

Oto plan mój i kłów moich blask.Przyjdzie czaaaas. – Brakuje odstępu.

[...] skoro użyłam polskiego. – a nie „używam”?

16.Lilie

Ma całkiem ładną, pokrytą drobnymi piegami twarz i krótko przycięte ciemne włosy. – Przecinek przed „ciemne”.

Przyjemnie mi się czytało, możliwe, że przez to więcej błędów nie znalazłam.

Pojawiały się literówki, niepotrzebne i brakujące przecinki oraz przecinki, które zamieniłabym na myślniki. Nie zaburzało to odbioru tekstu w żaden sposób.

(10/10)

RAMKI

Jak już wspomniałam na samym początku, dodatki masz po lewej stronie, a po prawej wyłącznie posty. Gadżety, które widnieją na owej stronie, to: „Rozkład”, „Ave atque vale”, „Obserwatorzy”, „Pacjenci”, „Archiwum bloga”. Maleńko, ale jak to cieszy oko. 

Rozkład to spis podstron, a w jego skład wchodzą:

Strona główna – nikomu nie trzeba tłumaczyć.

Skierowanie – tutaj na samym początku szokują mnie gify. Dla mnie trochę zbyt mocne (nie znoszę widoku krwi – miękną mi mięśnie), choć ukazują ironię losu. A zakładka jest odpowiednikiem strony o historii.

Akta – to inaczej „spis treści”. 

Kot z masłem – ta podstrona wyjaśnia tytuł bloga. 

Prywatnie – czyli trochę o autorce.

Mapa huncwotów – zmieniłabym nazwę ze względu na to, że nie jest to opowiadanie potterowskie. A co do treści; są tutaj linki do blogów prywatnych oraz specjalistycznych. Zastanawia mnie pierwszy punkt, bo wpisałaś tylko ulubione blogi i o tym poinformowałaś – nie sądzisz, że jest to nie fair w stosunku do innych bloggerów, których pisaninę czytasz, ale nie umieściłaś w tej zakładce? Usunęłabym wtedy wzmiankę o nie wszystkich blogach czytanych przez ciebie. 

„Z największą chęcią przeczytam fanfiction Teen Wolf, coś z Malekiem, horror, dark fantasy, kryminał, fanfiction Once upon a time, Percy'ego Jacksona i Trylogii Labiryntu; wszelkie Potterowskie twory oraz czarną komedię, ale można podbijać ze wszystkim”. – Średnik zastąpiłabym przecinkiem. 

FAQ – jest to zbiór najczęściej zadawanych przez czytelników pytań. Oryginalne i użyteczne, i nie ma spoilerów. 

Wymyślnym nazwom podstron jak najbardziej mówię tak. Dzięki nim każdy blog wypada oryginalnie, nawet jeśli zawartość zakładek jest do siebie zbliżona. Nie brakuje ci tutaj żadnych dodatkowych podstron. Ave atque vale to inaczej „witaj i żegnaj”; najczęściej żegnano w ten sposób poległych lub zmarłych. Ma to na pewno ukryty sens, jak większość rzeczy w twojej twórczości (co bardzo mi się podoba). Ten gadżet zawiera informację dotyczące gatunku opowiadania, ostrzega przed drastycznymi treściami (i wkradła ci się tutaj literówka – masz dreści zamiast treści), informuje o aktualnościach, becie i autorach szablonu oraz cytatu. Zastanawia mnie, dlaczego obserwatorzy zostali po staremu a Google followers są zastąpieni nazwą pacjenci? Dałabym nawet tę samą nazwę, w końcu polega to na tym samym, prawda? I na koniec archiwum, które jest kompletnie zbędne, bo masz akta. Usunęłabym to pierwsze bez zastanowienia.

(3,5/4)

DODATKOWE PUNKTY

+1 za zagadkę tytułową.

(1/3)

Uzyskałaś 60 na 80 punktów możliwych. Jest to 75%, co równa się ocenie dobrej [4]. Gratulacje! Wynik może byłby wyższy, gdyby tekst nie był tak bardzo chaotyczny, bo mam wrażenie, jakby to dalej był samiuśki początek tego wszystkiego. I życzę powodzenia. Z chęcią wpadnę i zobaczę, co nowego u bohaterów (w końcu liczę na wyjaśnienia).

Pozdrawiam ciepło!