[68] ocena bloga: chaosu-granice.blogspot.com

Adres: Granice Chaosu

Autor: Nearyh

Tematyka: fantasy

Oceniająca: Dhaumaire

Na początku zaznaczę, że namęczyłam się potwornie z formatowaniem i jeśli są gdzieś jakiejś błędy, to po prostu po dwóch godzinach robienia tego samego już ich nie wyłapałam.

Szata graficzna, ramki, dodatki

Po wejściu na bloga wiedziałam, że jego treść może mnie bardzo zainteresować. Szata graficzna natychmiast wprowadza w nastrój historii, która wydaje się po równo fantastyczna i ponura. 

Szablonowi nie mam nic do zarzucenia. Schludnie i dosyć prosto. Bardzo podoba mi się użycie ilustracji, która przedstawia postać z opowiadania. Kolorystyka zgrana, nie razi oczu, tekst jest dobrze widoczny na tle posta. Tylko jedna rzecz trochę mnie zdziwiła – mianowicie ukryte menu. W pierwszej chwili nie pomyślałam, że się wysuwa i byłam zaskoczona brakiem jakichkolwiek zakładek. Zmylił mnie napis Granice Chaosu. No, ale to pewnie tylko ja tak mam. Ramka z aktualnościami jest widoczna od razu, więc czytelnik nie musi się zastanawiać, co właściwie się stało, bo natychmiast ma przed oczami wiadomość. Poza tym podzieliłaś tomy swego opowiadania na szerokie listy, więc takie sierotki jak ja się nie pogubią.

12/12

Zakładki

Są schludne. Historia zachęca krótką i treściwą zapowiedzią. Bohaterów jest sporo i choć zwykle nie jestem za narzucaniem czytelnikowi jakiejś wizji postaci, to jednak tutaj tego opisywania byłoby sporo (nawet jeśli byłoby to krótkie), a po przeczytaniu tekstu o tylu różnych osobach czytelnikowi mogłoby się pomieszać w głowie. Obrazki za to zapadają w pamięć i łatwiej się nie pogubić. No i nie ma się do czego przyczepić, może oprócz tego, że osiem stron z zakładki Lostar nie zostało jeszcze uzupełnionych. Odniosłam jednak wrażenie, że te, które już zapisałaś, bardziej przypominają opis świata do gry RPG, bo są tak szczegółowe. Opisujesz nawet… zawody funkcjonujące w tym uniwersum. Jesteś pewna, że to potrzebne? Koniec końców doskonale można to wpleść w opowieść, jeśli zajdzie taka potrzeba. 

4/5

Treść

Tak jak się umawiałyśmy, jeśli będzie większa ilość literówek, nie będę ich wypisywać. Za to, żeby ułatwić Ci pracę z tekstem, podam je tam, gdzie zdarzyła się jedna na rozdział.

Widmo Elestren

Prolog

Nigdy wcześniej nie zaprzątało to jej bytu, cała egzystencja sprowadzała się do unoszenia na bezpiecznych, orzeźwiających prądach matczynej magii. Zwyczajnie wirowała w eterze, tańcząc pomiędzy nieskończonością a materialnością. Zbliżała się czasami do powierzchni, ocierała o nią, po czym szybko uciekała w głąb bezpiecznej energii.

http://sjp.pl/byt

Podobnie jak intuicyjnie się rozejrzała, wspierając na rękach, a potem wstając na drżących, chwiejnych nogach.

Czasem gubisz zaimki zwrotne tam, gdzie akurat są potrzebne. Wspierając się; inaczej pozostaje pytanie, co wsparła na rękach?

Jej poczuciem bezpieczeństwa zachwiała nieznana do tej pory stabilność – nie miał do dyspozycji każdego istniejącego kierunku, trwała przyciśnięta do nieruchomego podłoża, ledwie potrafiąc na kilka chwil oderwać od niego kończyny.

Zjadłaś a.

Mimo to nieznane ją fascynowało, objawiając się w sposób do tej pory jej nieznany.

Zdołała się jednak wyprostować, przyjrzała się otoczeniu ze zdumieniem.

Proponuję zastąpić przecinek spójnikiem.

Zatrzymała się na trochę dłużej przy kolorze tęczówek, by po pewnym wahaniu określić go jako odcień zieleni – zieleń otaczała ją zewsząd, jednak nie w takim nasyceniu.

A trochę później:

Ujęła kosmyk palcami i przyjrzała się mu wnikliwie, zastanawiając się, dlaczego cały świat wypełniały najróżniejsze kolory, ona natomiast zdawała się taka blada. Jej skóra także miała jasny odcień, oczy, a teraz jeszcze te włosy.

Z pierwszego fragmentu wynika, jakoby postać miała szczególnie nasycone zielenią oczy, z drugiego zaś, że były wyblakłe. Nie sprecyzowałaś, co według Ciebie oznacza takie nasycenie, a dla mnie na przykład oznacza to, że barwa ma wysoką saturację.

Wzruszyła ramionami do własnego odbicia i uderzyła ręką o taflę strumyka, zastanawiając, co się stanie.

Brak zaimka zwrotnego. Zastanawiając co?

To było interesujące doznanie. Na pewno chcę po tym więcej, bo pozostawiłaś ogromną zagadkę. Od razu rzuca się w oczy, że opisy są Twoją mocną stroną. I nic więcej powiedzieć nie mogę, bo prolog nic więcej nie mówi. Dopiero po przejrzeniu zakładek opowiadających co nieco o Lostarze, można się domyślić, z czym się tutaj miało do czynienia. 

Kolejną zagadką jest to, że między prologiem a pierwszym rozdziałem jest bardzo duża przepaść czasowa.

Rozdział 1.

Nadesłano go z miasta Grozer znajdującego się na wschodzie Estrille, w pobliżu granicy z opuszczonym regionem Perrianem. Właściwie nie powinien się dziwić, że w takiej okolicy działy się niepokojące, trudne do wyjaśnienia rzeczy, ale podobne rewelacje przychodziły także z Dzikiego Wybrzeża – a to całkowicie przeciwna strona Estrille.

Zastanawia mnie regionem Perrianem. Brzmi trochę jak łacina, ale co to ma wspólnego z nazwą region Perrianu? Chyba z rozpędu odmieniłaś oba człony.

Gdzieś w zakątkach umysłu kołatała się myśl, czy przypadkiem nie zbliżał się kolejny Wielki Wybuch, tym razem trzeci.

To logiczne, że po drugim nastąpi trzeci, więc… dlaczego tym razem?

(…) a wtedy nikt nie znał dnia ani godziny, kiedy nagle zaatakują albo skrzywdzą w jakikolwiek inny sposób, czyż nie?

Atak sam w sobie krzywdą nie jest (i nie musi się nią skończyć), więc wyrażenie skrzywdzą w jakikolwiek inny sposób jest nietrafne.

Oren tymczasem zwrócił wzrok na pochylonego nad kopertami władcę, śmiało zbliżając się do jego zasypanego papierami biurka. Bez pytania przysunął sobie elegancko rzeźbione krzesło, ustawiając je tak, by siedzieć twarzą w twarz z władcą.

Dialog o Przeklętych jest nieco dziwny, bo najpierw mag pyta króla, czy brał pod uwagę ich udział w tych wszystkich niepokojących wydarzeniach, które nękają Lostar. Zaraz potem stwierdza, że Przeklęci ani nie mieliby ochoty się tym zajmować, ani nie mogliby powstrzymać nadchodzącej katastrofy; więc skąd to pytanie? Być może jest źle skonstruowane, bo nie idzie zrozumieć, o co Orenowi właściwie chodzi. Czy pyta po prostu po to, by rozwiać wszelkie wątpliwości króla? Nigdzie tego nie zaznaczyłaś. 

Poza drobnymi niejasnościami rozdział był bardzo przyjemny. Wprowadził nieco w świat, opowiedział, czego możemy się spodziewać i w końcu mniej więcej wiem, na czym stoję. Udało Ci się przystępnie i bez zamętu przekazać konieczną czytelnikowi wiedzę.

Rozdział 2.

Wiele dało się o dziewczynie powiedzieć, ale na pewno nie to, że potrafiła dostosować się do otoczenia i przestać zwracać na siebie uwagę. Zdecydowanie też nie chodziło o wygląd – chociaż prawdą było, że jej czerwonawe włosy miały niecodzienną barwę nawet jak na Funnajkę – po prostu zupełnie nie umiała się zachować wśród ludzi.

Ekspozycja.

Nos nie szpecił, ale także nie dodawał urody –podobnie jak policzki pokryty piegami.

Zgubiła się spacja i pomyliła liczba pojedyncza z mnogą.

Z biegiem czasu zaczęła akceptować, że jedynym sposobem, na przetrwanie wśród obcych, groźnych twarzy było ignorowanie wszystkiego, popadanie w swego rodzaju odrętwienie, póki coś nie skłaniało do działania.

Wkradł się niepotrzebny przecinek po sposobem.

Po chwili długiego, pełnego powagi milczenia Aithne się uśmiechnęła niepewnie, nie wiedząc do końca, jak powinna się zachować.

Zbędna, udziwniająca inwersja.

Trudno się o tym rozdziale wypowiedzieć. Był interesujący, bo, zdaje się, poznałam już dwie ważne, jeśli nie najważniejsze, bohaterki. Pojawił się jednak wątek trupiej ręki, która wygrzebała się z ziemi i złapała złodziejaszka, ale później zupełnie ją pominęłaś. Więcej do niej nie powróciłaś. To raczej nie do końca normalne, że w mieście z ziemi wyłazł sobie truposz, a bohaterki go zignorowały.

Rozdział 3.

W Lostarze nie odwiedzało się martwych zbyt często.

To brzmi tak, jakby martwi byli jakąś grupą społeczną.

— Do rytuału? — podchwyciła szybko Aithne, chcąc odwrócić uwagę nekromantki; wolała nie dzielić się z nią mało chlubnymi obawami przed ciemnością. — Zwykle nie używasz rytuałów.

— Kiedy pracuję w pojedynkę, nie jestem w stanie się rozerwać — mruknęła, gestem ręki zapraszając towarzyszkę, by przeszła przez bramę cmentarza.

Zamiast przecinka dałabym kropkę lub średnik po w pojedynkę. Taki znak postawiłby dłuższą pauzę myślową, dzięki czemu łatwiej byłoby wyłapać sens wypowiedzi. Przecinek wygląda tak, jakby wkradł się przez nieuwagę.

Jeśli tylko spuściła je z oczu, przestawały być zwykłymi drzewami – drewno przybierało gładką linię wyciągniętych ramion, gałązki stawały się wyciągniętymi do niej palcami, a szum liści szelestem ubrań, który otaczał ją zewsząd i ciemność uniemożliwiała zlokalizowanie, skąd nadchodziło zagrożenie.

Co tam robi i? Ten spójnik służy do łączenia zdań współrzędnych łącznych, a te tutaj są przeciwstawne.

Niekiedy przerywasz dialogi dość długimi opisami, przez co wydaje się, jakby przerwy między odpowiedziami trwały po kilka minut. Rozmowa bardzo się przez to ciągnie i zdaje się, że od zadania pytania do udzielenia na nie odpowiedzi mija dobrych kilkadziesiąt uderzeń serca.

Najpierw powstał okrąg, na brzegu którego Anabde wypisała pojedyncze symbole z pradawnego języka. Aithne także się go uczyła – ze względu na Ashar’carrego, swój potężny miecz – tych fragmentów jednak nie rozumiała. Wychwyciła tylko coś o śmierci oraz spokoju; z drugiej strony nie wgłębiała się w lekturę. Przypatrywała się, jak przyjaciółka tworzyła dodatkowe linie biegnące aż do środka okręgu, nie połączyła ich jednak w najważniejszym punkcie – zamiast tego stworzyła jeszcze jedno koło, do którego ścianek przylegały promienie większego.

Czym Anabde narysowała symbole? Warto by było o tym wspomnieć, skoro znajdują się na cmentarzu, w nocy, a okręgi powstały na miejscu przygotowanym do wykopania grobu – przecież wtedy rysunki wykonane patykiem nie byłyby dobrze widoczne.

Zjawa podążyła za cofającą się Aithne, przypatrując jej z zainteresowaniem.

Zgubiłaś zaimek zwrotny. To Ci się zdarza dość często, a czasami – nawet jeśli są powtórzeniem – nie da się ich pominąć.

Jednocześnie rozglądała się nerwowo, od czasu łapiąc kilka urywanych oddechów podyktowanych przez zamierające w piersi serce.

Co od czasu?

— Pan Conleth? — rozbrzmiało za jego plecami, sprawiając, że niemalże oblał się unoszonym do ust kuflem.

Zaiste potężny musi być z niego woj, skoro jego ręce rozpuszczają kufle.

Jak już się wciągnęłam, to nie mogłam przestać czytać. Akcja nabiera tempa, a jakoś zawsze zakończysz rozdział w takim momencie, że chce się kontynuować.

Rozdział 4.

W Lostarze szlachta dzieliła się na trzy warstwy, z czego w dwóch pierwszych panował szalony bałagan, rodów było mnóstwo i nikomu nie chciało się zapamiętywać ich nazwisk.

To zabrzmiało jak przypis, nie jak fragment opowiadania.

Jednego z pewnością nie dało się mu odmówić – przykuwał uwagę. Był naprawdę przystojny w ten interesujący sposób; wyraźnie zarysowana szczęka, wyższe kości policzkowe, rzymski nos i łobuzerski, dodatkowo intrygujący uśmieszek.

Skąd bohaterowie świata zupełnie abstrakcyjnego, z naszym mającym wspólnego raczej niewiele, znają wyrażenie rzymski? Równie dobre, i bardziej prawdopodobne, byłoby określenie orli.

Rozdział zaniepokoił mnie o tyle, że wprowadzona do niego postać – odmiennie od Aithne i Anabde – nie została umieszczona w zakładce. A zostawiłaś tam komentarz, który jeszcze bardziej martwi.

W każdym razie bardzo gładko prowadzisz bohaterów i każdy z nich ma wyrazisty charakter. Aithne jest przyjemna, choć momentami jej zachowania irytują.

Rozdział 5.

Odetchnęła głęboko, po czym przełamała pieczęć i zajrzeć do środka.

Co się temu zdaniu przytrafiło? Jest jakieś nieszczęśliwe.

Chociaż, jak się szybko zmitygował, nie był pewien, czy Ariene często czuła wstyd.

W jakim sensie: zmitygował? Nijak mi to nie pasuje do kontekstu. http://sjp.pwn.pl/sjp/;2546755

Wprowadziłaś już 6 z 13 postaci. To dość szybkie i nagłe, ale Twoja umiejętność kreślenia bohaterów sprawia, że natychmiast wszystkie zapamiętałam. Od razu też je polubiłam, szczególnie Ariene, Erriana i Sheridana.

Rozdział 6.

Sceny dyskusji Aithne z Faryale są… krótko mówiąc, cudne oraz pocieszne. Dodają klimatu opowiadaniu, a także charakteru Aithne. Pozwalają też w sposób naturalny dowiedzieć się odrobinę o przedstawionym świecie.

Sama Faryale natomiast… Cóż, jest bardzo intrygującą postacią. Zaczynają mi się kręcić po głowie pewne podejrzenia co do niej.

Mimo wszystko potraktowałaś konie bardzo szczegółowo, poświęcając im mniej więcej tyle uwagi, co bohaterom rozdział wcześniej. Jeśli zaś opisywałaś je z punktu widzenia Aithne – wypadałoby ten zabieg zaznaczyć, co zrobiłaś tylko w jednym przypadku. Nie przeszkadzało mi to w większym stopniu, ale i tak nie zapamiętałam wyglądu poszczególnych wierzchowców i zastanawiam się, czy była taka potrzeba, skoro później jeszcze wielokrotnie przypominasz o tym, który koń do kogo należał.

Wydaje mi się, że trochę za mało miejsca poświęciłaś tu opisaniu niepokoju, który zapanował w grupie po nadejściu Alvara.

Rozdział 7.

Nie wyglądał jej typowego trzydziestolatka, a wielu takich ludzi zdążyła w swoim długim życiu zobaczyć.

Coś się zgubiło. Między jej i typowego powinno być na.

Hę? Co to za fragment tekstu zaznaczony na czarno? Całość jest jasnoszara, a ów fragment to kontynuacją sceny, dlaczego więc jest tak wyróżniony?

Zwracasz dużą uwagę na Anabde i Sheridana – to jeden z bardziej interesujących wątków. Trudno zrozumieć łowcę i jego stosunek do nekromantki. Sceny ich dotyczące są stosunkowo krótkie, ale dostarczają dużo informacji o ich znajomości w sposób nienachalny.

W końcu zaczynamy się dowiadywać co nieco o Aithne. Odsłaniasz tę tajemnicę bardzo powoli, stopniowo, potęgując zaciekawienie, a tym rozdziałem zdecydowanie także moją sympatię do upadłej. Urocze jest to dziewczę. Jakkolwiek na początku momentami mnie denerwowała, tak teraz, już bardziej rozumiejąc powody jej zachowań, przestają mi one doskwierać. Sposób wprowadzenia jej w relację z Errianem też mi się podoba, chyba ze względu na to, że ich charaktery się tak uzupełniają.

Scena walki wyszła nieźle, choć znów – wprowadzasz wiele zagadek dotyczących naszego  maga. Pomijając to, wydawało mi się, że opis sceny był krótki. Czegoś mi w nim zabrakło, a określenie rzucał kolejnymi zaklęciami spłyciło akcję. Nie można sobie nawet za bardzo wyobrazić, co tymi czarami powodował.

Czy jednak brak postojów przez kilka dni to odpowiedzialna decyzja? Koniec końców konie też muszą odpoczywać, a całodobowa podróż raczej nie daje im na to czasu. Wiozą na grzbietach swoich właścicieli i ich bagaże, nawet, jeśli są one niewielkie, to jednak łatwo zwierzę wykończyć tym sposobem. Zwłaszcza, że później dowiadujemy się, iż zatrzymywali się na jakąś godzinę w ciągu dnia i, o ile moja wiedza o koniach jest bliska zera, to wydaje mi się, że tyle maszerujące, a niekiedy spięte do kłusa zwierzęta, nie byłyby w stanie zaspokoić zapotrzebowania na posiłek i odpoczynek.

Po lekturze tych kilku rozdziałów mam takie odczucie: zaczynasz od tajemnic, które stopniowo rozwiązujesz, by w trakcie tego dołożyć kolejne tajemnice… które znowu każesz odkrywać w dalej. Zapewniasz tym sobie, że czytelnicy będą się zastanawiać, o co chodziło i wyczekiwać nowości.

Rozdział 8.

Ten rozdział był nudnawy. Zupełnie oderwał nas od przygody głównych bohaterów i wrzucił w świat nieznanej kobiety, o której nigdy wcześniej nie wspomniałaś. Raczej bez błędów, ale stanowił nużący przerywnik między pełnymi akcji fragmentami. Dopiero w połowie pojawia się istotna informacja, a tak – nic.

Rozdział 9.

No i zbliżamy się do tego niepokojącego punktu na środku mapy, co? Sądzę, że jednak podróżowanie przez dobrych kilka dni bez porządnego odpoczynku dla koni i dla samych bohaterów to nie był dobry pomysł, tym bardziej, kiedy tak wyczerpująca wycieczka ma się zakończyć wejściem do kompletnie niezbadanego, niebezpiecznego miasta, gdzie licho wie, co zastaną. Trochę to też naciągane, że po takim czasie nie zaczęli usypiać bez względu na wszystko; wykończony organizm szuka każdej okazji, by nadrobić straty.

Rozwijasz wątek Erriana i Aithne. Robi się ciepło na sercu; miła z nich parka, uzupełniają się. Trochę jednak niepokoi mnie to, że od czasu do czasu ukazujesz Alvara, który jest nie do końca normalny, ale poświęcasz mu ledwie kilka linijek – a potem zostawiasz czytelnika z nierozwikłaną tajemnicą.

Rozdział 10.

Dużo tych romansów, ale – o dziwo, bo fanką miłostek nie jestem – wątki prowadzone są tak zgrabnie, a postaci mają tak odmienne charaktery, że… po prostu chce się czytać dalej.

Nie było Aithne, ale to jednak dobrze. Miło jest czasem odetchnąć od poczucia ciągłego zagrożenia, które dziewczyna ma w sobie. Choć ją lubię, to czasem wizja jej ciągłych koszmarów i lęków może być męcząca.

Historia się rozkręca. A że opowiadanie czyta się jednym tchem, nie mam poczucia, że niepotrzebnie przeciągasz akcję ani że wszystko dzieje się zbyt szybko.

Rozdział 11.

Trochę się wydarzyło. Choć oczekiwałam większej draki, biorąc pod uwagę wydarzenia z  ostatniego rozdziału, tymczasem wszystko jakoś tak gładko poszło. 

No nie! Dlaczego to się stało? Wiedziałam, że Larkin nie zabawi z grupą zbyt długo, ale sądziłam, że uda mu się wyrwać tę Ariene czy chociaż odkryć tajemnicę, którą ostatnio zaserwowałaś, a tu… No nie. Jestem rozczarowana jako czytelnik, ale jako oceniająca podziwiam to, że nic w Granicach Chaosu nie dzieje się bez powodu.

Ale szkoda, no. Larkin był bardzo dobrą postacią, która wprowadziła ciekawe wątki, wpłynęła szczególnie na Aithne i Ariene… Było w nim coś urokliwego i będę za nim tęsknić, choć pewnie ma inną, ważniejszą misję.

Rozdział 12.

Gdy zjawił się przy nim Sheridan, kilkoma sprawnymi cięciami pozbywając się najbardziej napierających trupów – z czego jeden zostawił na ramieniu młodego maga brzydko szramę – Errian odczuł niesamowitą wprost ulgę.

Brzydko, nieładno szrama. Be szrama.

Tym razem walka mnie nie zawiodła ani odrobinę; była porządnie opisana. Zaprezentowałaś nam trochę tej ciemnej strony Aithne, choć tu akurat uważam, że przydałoby się więcej emocji. Całokształt jednak wypadł dobrze.

Gdzieś w międzyczasie przewija się Larkin, ale jego zachowanie kompletnie miesza człowiekowi w głowie.

Porobiło się. Zacytowałabym nawet Sheridana, no ale nie wypada.

Rozdział 13.

Niestety, nadal słyszała wysokie piski istoty, która dosłownie deptała jej po piętach, bezgłośnie sunąc w powietrzu niczym trzepocząca, półprzezroczysta płachta grozy.

To raczej niedosłownie, skoro zjawa nie miała stóp.

Rozdział był cudowny. Ariene to zdecydowanie jedna z moich ulubionych postaci, dlatego fakt, że poświęciłaś jej tyle czasu, niezwykle mnie raduje. Cały opis gonitwy jest świetny – poczynając od tego, że znów każdy detal był doskonale zaplanowany na przestrzeni kilku rozdziałów, poprzez wyczucie charakteru i historii postaci, aż do końca, gdzie dwa równolegle idące wątki się ze sobą zetknęły. Było realistycznie i trzymało w napięciu. Zdecydowanie jeden z najlepszych rozdziałów.

Rozdział 14.

Może właśnie dlatego traktowała go z takim dystansem. Bo podświadomie czuła, że chociaż spędzili razem noc, Sheridan postawi między nimi mur nie do przebycia. Niepokoiło ją tylko to, że próbowała tę zaporę przebyć, zupełnie jakby chciała więcej bliskości.

Wyjaśniło się tu właściwie niewiele, ale relacja Sheridana i Erriana umiliła mi znacząco czytanie. Z jakiegoś powodu bardzo lubię te dwie przeciwstawne osobowości, które przyjacielsko się uzupełniają. Fajnie ukazujesz kontrast pomiędzy nimi i to, jak z początkowej niechęci upadłego do maga wyłania się jakiś promień sympatii.

Rozdział 15.

Powoli rozwijający się wątek Anabde i Sheridana w sumie cały czas zadziwia, nie tyle ze strony kobiety, która jest przewidywalna, co ze strony łowcy, który okazuje się dla niej zaskakująco miły.

Muszę przyznać, że ta dziewczyna momentami działa mi na nerwy. Ma taki charakter jaki ma, ale ta jej duma i uprzedzenie do Erriana… I to, że w sumie ciągle jest bezsilna, choć miała być dosyć potężną nekromantką. No cóż, choć moje uczucia w stosunku do niej są chłodne, rekompensuje mi to połączenie jej losów z Sheridanem.

Rozdział 16.

Pojawiła się scena z punktu widzenia Sheridana, dzięki czemu czytelnicy w końcu poznają go z bardziej ludzkiej strony – okazuje się, że Przeklęty ma jakieś obawy, że jednak nie jest całkiem niewzruszony, jakim się cały czas wydaje, że normalnie myśli i ma różne uczucia. Lubię łowcę i myślę, że sporo osób podziela moje odczucia, więc skupienie na nim nieco większej uwagi to dobra decyzja. Dziwna, a przez to ciekawa, jest z niego postać, warto go bardziej rozwinąć. No i Faryale! Jedna z największych zagadek całej historii.

Obudziło się rude rozczochrane, a ja już zdążyłam zatęsknić. No, a że wydarzyło się trochę nieprzyjemnych rzeczy… Może być ciekawie.

Wprowadzeniem Cadora i opisaniem potyczki z Ariene zrobiłaś kawał dobrej roboty.

Rozdział 17.

I tu Aithne trochę straciła w moich oczach, ale spodziewałam się po niej takiej reakcji. Mimo wszystko chyba faworyzuję Ariene i zrobiło mi się przykro, że Ai oskarżyła ją o to, że pozwoliła Larkinowi uciec. Gdzieś w głębi duszy wolałabym, żeby ten mały diabeł nieco bardziej otworzył się na innych.

Natychmiast polubiłam Cadora i… współczuję mu w sumie, że będzie się musiał użerać z Aithne i Errianem, jakkolwiek darzę ich sympatią, to jednak obrońcy będą spędzać sen z powiek. Szczególnie upadła.

Ten rozdział obudził też we mnie pewien niepokój. Obawiam się, że Aithne ze swoim szaleństwem przyćmi nieco innych bohaterów, nie pozwoli się im wykazać. Zobaczymy dalej, jak to z nią będzie.

Rozdział 18.

W końcu ukazujesz nam choć rąbek tajemnicy, którą przygotowałaś, i w samą porę, bo już się bałam, że znów zakryją ją inne wątki. Zdziwiło mnie to, że bohaterowie dotarli do Elestren około 10. rozdziału, a w 18. dopiero zaczęli wykonywać misję właściwą, ale dobrze to uwarunkowałaś i wykorzystałaś ten czas. Nie nudziłam się, bo, jak mi się wydaje, wprowadzone tu historie mają znaczenie dla dalszych losów bohaterów.

Runęła za ścianę, znikając Cadorowi z oczu – w tej samej chwili rozległ się głuchy rumor oraz chrzęst.

Za ścianę? Nie umiem sobie tego wyobrazić. Skoro wisiała nad pierwszym piętrem? Nie przypominam sobie, żeby budynek był jakoś przechylony. Coś mi tu nie pasuje.

Rozdział 19.

Ten rozdział zdecydowanie plasuje się na drugim miejscu wśród moich ulubionych. Dobry opis walki z wielu perspektyw i znaczne postąpienie w przód z rozwojem Aithne. Bardzo sprawnie operujesz myślami różnych postaci, choć… momentami jest trochę za mało emocji. Poza tym w akcji brali udział wszyscy bohaterowie, w sumie nawzajem ratowali sobie tyłki, a takie rzeczy zacieśniają więzi, więc liczę, że następne rozdziały mnie pod tym względem nie rozczarują.

Rozdział 20.

Przyznam, że dialog Sheridana i Anabde nie był do końca zadowalający. O ile do tej pory w ogóle tego nie odczuwałam, tak teraz odniosłam wrażenie że był trochę zbyt formalny.

Na przykład tu:

— Szukałam wezwania i rozkazu. Uchwyciłam świadomością nitkę czaru, jednak mi umknęła. Nie wiem kto, kiedy, po co oraz co dokładnie. Ale coś jest na rzeczy — przyznała.

Zastanawia mnie, czy świadomością było konieczne i czy oraz nie można by zastąpić ani, które w zdaniu przeczącym sprawdza się lepiej jako spójnik.

I w ogóle bohaterowie bardzo szybko doszli do siebie po tej walce – mam na myśli psychikę. W minutę później zachowują się tak, jakby zupełnie nic się nie stało, a przecież przed chwilą tłukli się z całkiem silnym stworem. Poza tym Aithne i Sheridan zostali pokiereszowani, ale tylko Cador wydawał się trochę zdenerwowany sytuacją. Wiem, że dołączył do grupy jako ostatni, trochę go ominęło, a dwójka rannych to akurat Przeklęci… Adrenalina nie opada aż tak szybko.

Nadrabiasz jednak dialogiem Aithne i Erriana, a także tym, jak w ogóle opisujesz zachowanie tej pierwszej. Bo wyszło bardzo realistycznie; natychmiast czuć jej strach.

Wilgotność powietrza wzrastała, ściany oraz stopnie stawały się śliskie, każdy krok mógł równać się upadkiem.

Równać się upadkowi albo skończyć się upadkiem.

Ale końcówka! Ta końcówka! Właściwie to odkąd przeszłaś do Aithne i Erriana zrobiło się świetnie.

No i ta końcówka. Ta Aithne. Ten Sheridan.

Rozdział 21.

— Ale Aithne wykorzystała całą magię na powierzchni, przez co włączyła system obronny — dokończył za niego Errian, szerzej otworzywszy oczy. — To oznacza, że będzie może być rozpoznawana przez tutejsze zabezpieczenia.

Jakiś niezdecydowany ten Errian. Może być czy w końcu będzie?

W każdym razie walka znów świetna. Cały rozdział był w ogóle dobry. Jednak to on wskakuje na drugie miejsce wśród moich ulubionych. Opisałaś zdarzenia realistycznie i natychmiast wszystko sobie wizualizowałam.

Rozdział 22.

Masz tu trochę literówek, więc radziłabym przejrzeć pod tym względem.

Ach, ta Aithne. Najpierw zaczęła tracić w moich oczach, ale teraz jednak odzyskuje. Trudna postać, ale z drugiej strony – gdyby nie jej porywczość, szaleństwo i potęga, część opowiadania poszłaby do wyrzucenia.

Rozdział 23.

Gdy Przeklęta pomyślała, że będą tak szli do końca świata, milczenie rozdarł zaskoczony okrzyk młodego maga. Upadła natychmiast się napięła, zanim w ogóle zarejestrowała, co się stało; błyskawiczna reakcja ją zdezorientowała, dlatego niczego nie spróbowała zrobić, zmarszczywszy czoło.

Nie zmieniłaś osoby, więc nie musisz po raz drugi informować, że chodzi o Aithne.

Opuszczone miasto wyglądało dokładnie tak samo, jak kiedy je zostawiali – częściowo zawalone budynki sterczały niczym drzazgi z ziemi, rozsypane dokoła gruzy wyglądały, jakby w każdej chwili mogły ożyć i przemienić się w żądne krwi potwory.

Rozdział 24.

— O co w ogóle z tym gościem chodzi? Wszyscy reagują na jego temat bardzo emocjonalnie. —Posłał kobiecie wymowne spojrzenie.

Spacja się zjadła.

Relacja Cadora i Ariene mnie urzekła. Jakoś wszystkie damsko-męskie relacje wychodzą Ci tak miękko, każda jest inna i sympatyczna. Nieco w tej kwestii tracą same kobietki, bo, co mi sprawiło przykrość, praktycznie ze sobą nie rozmawiają. Wiemy, że między Aithne i Anabde jest jakaś przyjaźń, ale charakter tej drugiej uniemożliwia zagłębienie się w temat, a Ariene… Cóż, jest świetną postacią, ale odnoszę wrażenie, że pozostałe dwie zupełnie jej nie doceniają.

— Jestem moja matką — odparł z ponurym rozbawieniem. — Drobny, nieduży, delikatny, słaby… Postrachu raczej nie wzbudzam. I nie nadaję się na wojownika. Władam tylko magią.

Moją.

I znów mnie zaskoczyłaś tym, jak doskonale planujesz. Każda z Twoich postaci ma jakąś rolę do odegrania, prędzej czy później. Gdyby jej brakło, wszystko by się posypało, co jest… naprawdę niesamowite. Nie ma nikogo, kto by się tam zabłąkał tylko dlatego, że tak sobie umyśliłaś.

Tylko jakoś marne było to przejście do seksów z Sheridanem. Tu Anabde myślała o tym, że zaczęła traktować grupę jako całość (czym dosyć się zmartwiła), a potem nagle, że Sheridan na nią patrzy i w sumie to… ma na niego ochotę? Wiem, że nekromantka na jego punkcie jest wręcz świrnięta (choć, co wcześniej mi umknęło, bardziej skupiasz się na tym cielesnym pragnieniu, a gdzieś pisałaś, że nie tylko o seksie myślała), ale tak natychmiast jej odjęło wszystkie zmartwienia? Zaatakowałaś bardzo gwałtowną zmianą. Anabde po wypowiedzi Shera nawet nie zastanowiła się, o czym przed chwilą myślała, jakby… właściwie jakby sam Przeklęty odjął jej wszystkie inne myśli.

Co oni się tak ciągle miażdżą tymi spojrzeniami? Zdaje się, że nie ma rozdziału, w którym nie występowałoby wyrażenie miażdżący wzrok… Naprawdę, to chyba Twoja ulubiona fraza.

Zostawiłaś spoilerujące komentarze (przypuszczam, że jeden z nich zdradził mi część następnego rozdziału, bo w tym nic takiego się nie stało), na które nie da się nie spojrzeć podczas zjeżdżania do szerokiej listy… Buuuu…

Rozdział 25.

Tak, tamten komentarz zdradził mi nie część, a właściwie najważniejszy punkt rozdziału. No ale i tak – upadły wraca w wielkim stylu, co? Kompletnie nie rozumiem zachowania pozostałych. Z dziwną łatwością przyjęli go do grupy, nawet jeśli chodzi o Aithne. Tylko z perspektywy Anabde pokazałaś, że coś jest naprawdę nie tak, a inni jakby zapomnieli, że zostawił ich w środku paskudnej walki. Jakoś tak mało wiarygodnie to wyszło.

Rozdział 26.

Cass otworzył przed nimi przejście, rzucił Errianowi kpiące spojrzenie podszyte niezbyt miłym uśmieszkiem, po czym zaprosił zebranych do środka.

Spojrzenie podszyte uśmiechem? Ma chłop zdolności.

Podczas kłótni Erriana z ojcem zdarzyło się kilka literówek.

Dla niej rodu von Tenshi już nie było – został zabity.

Ród nie stanowi jednej wielkiej masy, ma członków. Więc raczej wybity.

Nikt nie go uczył, że najpierw czeka się na zaproszenie, a dopiero potem wchodzi?!

W tym zdaniu zadziało się coś niepokojącego, nie sądzisz? Poplątały Ci się palce.

Wiem, że się powtarzam, ale jednak sposób, w jaki opisujesz damsko-męskie relacje jest naprawdę świetny i szybko robi się ciepło na serduchu.

Rozdział 27.

W jej ciemnych oczach pojawił się ostrzegawczy blask, na ustach wykwitł paskudny, bardzo nieprzyjemny uśmieszek.

Skoro paskudny to raczej logiczne, że bardzo nieprzyjemny.

Rozdział 28.

Z jakiegoś powodu sprzeczka Cadora i Larkina wywołała uśmiech na moich ustach. Całość spotkania była w ogóle bardzo miłą, rozluźniającą sceną, choć czegoś innego spodziewałam się po Larkinie, skoro ostatnio obrzucał naszą kochaną Ariene jednoznacznymi spojrzeniami.

Spuścił wzrok tylko na moment, ale nim ogarnął go zachwyt, zimny prąd przeszył serce. Przyjrzał się gęstej siatce blizn, która pokrywała ją od szyi aż po linię spodni – i prawdopodobnie dalej także. Jedne były większe, szersze, trochę wypukłe, inne gładkie i lśniące, kolejne ledwo odcinały się na tle innych, wyglądały jak drobne pajęczyny. Nie wiedział, czy to pamiątki z najróżniejszych walk, czy świadectwo czegoś gorszego, bo ledwie spojrzał na blizny, Aithne skuliła się, zawstydzona.

Zastanawia mnie, dlaczego dopiero teraz Errian zauważył te wszystkie blizny i tak go to zabolało. Ostatnio, gdy ją rozebrał, bo dostać się do rany, jeszcze w Perrianie, o żadnych tego typu pamiątkach nie wspominał. Sądzę, że to jednak niemożliwe, by tak po prostu nie zauważył gęstej siatki blizn albo tak prędko o niej zapomniał.

Rozdział 29.

Sama nie była pewna, dlaczego nagle przejmowała się ich opinia.

Opinią.

Zmiana w Errianie – to, że stał się tak roztargniony i że strata obudziła w nim tę część osobowości, którą przekazał mu ojciec – była bardzo dobrze i wiarygodnie opisana.

Rozdział 30.

Podobnie jak w poprzednim rozdziale – ból, który Aithne sprawiła Errianowi, jest bardzo realistycznie przedstawiony. Jako że przywiązałam się do bohaterów, było mi przykro, że wszystko się tak rozpadło. No i już? Przede mną jeszcze pięć rozdziałów, a grupa już się rozpadła...

Rozdział 31.

Na oślep, nie do końca widząc na oczy z bólu, dotknęła dłonią traktu, wysyłając krótki impuls energetyczny, ale naładowany mocą.

Widzi się raczej oczami, nie uszami czy innymi narządami, więc nie musisz tego podkreślać. Myślę też, że ale naładowany mocą mogłabyś wrzucić po krótki, a wyrazu energetyczny się pozbyć. W końcu znaczy to samo, co naładowany mocą.

Kolczuga Silthe była bardzo groźnym, ale też trudnym do zdobycia składnikiem w zielarstwie. Sok z odciętych gałęzi krzewu stanowił potężną truciznę, która mogła zabić nawet podczas zbierania.

A co to tu robi? Nieładnie tak. Napisałaś w zdaniu kolczuga Silthe i natychmiast pogalopowałaś do następnego akapitu z wyjaśnieniem.

Larkin musiał przyznać, że pod jednym względem ludzie byli niesamowici – kontrolować dwie dziedziny magii naraz, w dodatku dwie przeciwstawne dziedziny magii?

Pewnie celowe, ale nie brzmi dobrze. Myślę, że w dodatku przeciwstawne mogłoby posłużyć jako wtrącenie po między dwie a dziedziny magii.

Rozdział 32.

W karczmie panowała cisza, wszyscy goście nadal spali, pierwsi klienci zaczną się schodzić do przybytku dopiero w porze śniadaniowej.

Zdarza Ci się pisać z absolutną pewnością, że coś się wydarzy, choć przecież mówisz ze strony narratora. Wskakujesz wtedy ni stąd, ni zowąd w czas przyszły, jakby opowiadanie toczyło się w teraźniejszości, a przecież cały czas wyrażasz się o przeszłości.

Odpowiedziała tym samym, zawahawszy się .

Zbłąkana spacja trafiła w to zdanie.

Rozdział 33.

Obróciła się, słysząc kroki, i na jej zdumionej twarzy pojawił się w pierwszej chwili uśmiech. Razem z tym uśmiechem rozjaśniły się też jej niesamowite oczy, które mógłby podziwiać bez końca – nagle cała wydała się szczęśliwsza. Jednak ledwie dostrzegła podróżny strój Cadora, radość zniknęła. Wiedźma zmarszczyła czoło i odłożyła drewnianą łyżkę, którą mieszała zawartość garnka.

Cały właściwie akapit traktuje o tej samej postaci, nie musisz więc w środku zaznaczać, że to wciąż o nią chodzi.

Rozdział 34.

Rozdział był trochę nudny. Nie wydarzyło się w nim nic prócz szerszego przedstawienia Caleba. Właściwie to już by bardziej pasowało dać gdzieś na początek drugiej części, bo teraz tylko odwlokło nas od końca, wrzucając coś, co właściwie już niewiele interesuje oraz brzmi jak dodatek. Poczułam się, jakbyś ociągała się z zakończeniem.

Rozdział 35.

Zamykasz pierwszą część klamrą. I dobrze – przynajmniej wiemy, po co nam był Oren. Wszystko się wyjaśniło, a czytelnikowi jest smutno. Jak to koniec? Ostatni fragment poszedł bardzo szybko. Piszesz tak żywo, że bardzo przywiązałam się do postaci i teraz, po tym wszystkim, co z nimi przeżyłam, po tym, jak się z nimi zakumplowałam… Jest mi zwyczajnie przykro. Ale Nearyh nie pozwala się zbyt długo smucić, co? Kończysz ostatni rozdział i już dajesz informację, że jeszcze trochę przed nami. No, to było dosyć oczywiste, biorąc pod uwagę ilość postaci, która jeszcze się nie pojawiła, ale i tak robi się cieplej na myśl, że spędzę trochę więcej czasu z bohaterami.

Cienie przeszłości

Rozdział 1.

Znajdowała się w obskurnej dzielnicy przytulonej do Esmarny od północno-zachodniej strony, tuż przy miejskich ściekach prowadzonych kanałami do miejscowych bagien.

Jakoś zupełnie nie pasują mi te miejskie ścieki obok miejscowych bagien, może za dużo tej miejskości. Sugeruję zastąpieniem miejscowych słowem pobliskich.

Obrzucasz nas całkiem dużą ilością ekspozycji w tym rozdziale.

— Rozmawia do swojego konia! Siwa klacz, nie rozstają się, koń ma bardzo jasne oczy, jak żaden inny koń, na pewno byś je rozpoznał!

Errianowi plącze się język czy coś się lekko sypnęło? Rozmawia ze swoim koniem albo mówi do swojego konia. Powtórzenie, nawet jeśli związane ze złością Erriana, jest bardzo nienaturalne. Z odruchu też się tak raczej nie mówi.

Kiedyś tam narzekałam na to, że zwracałaś dużo uwagi na konie, ale w tym rozdziale wykazałaś, że jednak było to do czegoś potrzebne; już po koniu w stajni zorientowałam się, kogo spotkamy w rozdziale. Miłe zaskoczenie, że jednak te opisy się czytelnikowi przydały.

I znów zachwycasz mnie moimi dwoma ulubionymi – tuż po Ariene – postaciami. W duecie! Tę parę obserwuje się z uśmiechem na ustach. Zresztą… Spotykamy starego znajomego, jak tu się nie cieszyć?

Rozdział 2.

Niestety do tego dochodziła pewna uciążliwa przypadłość Ariene, między innymi dzięki której Caleb z upodobaniem zaczął wołać na kobietę „podła wiedźma”.

Jaki to ma związek z tym, co wcześniej pisałaś? Potem zupełnie temat porzuciłaś. No i ekspozycja.

Uśmiechnął się z nieskrywaną kpiną i oparł się ramieniem o framugę, przypatrując się zaaferowanej Ariene.

Spokojnie możesz pozbyć się drugiego się.

A na to zdecydowanie nie wolno mu sobie pozwalać.

Skąd ta zmiana czasu?

Jeśli spotkanie okazałoby się tylko stratą czasu, wolał mieć wyświadczanie tej przysługi za sobą – nie mógł tak po prostu odmówić kumplowi, ale szczerze wątpił w to, by chłopak zainteresował go na tyle, żeby uczynić uczniem.

Chłopak miał zainteresować Cadora, żeby Cador został jego uczniem? Bo tutaj go oznacza przecież naszego blondwłosego obrońcę.

Przyjrzał się Aidanowi uważniej, skrzyżowawszy ręce na torsie. Co pierwsze rzucało mu się w oczy – pomimo tego, że obaj siedzieli – to dziwna szczudłowatość chłopaka. Zupełnie jakby miał za długie ręce w porównaniu do reszty ciała. Nie wyglądał także na zaprawionego wojownika; Bevan mówił, że Aidan dostał już pierwsze zadanie, które co prawda zakończyło się nieszczęściem, ale stanowiło bagaż doświadczeń. Tymczasem Cador miał przed sobą zwyczajnego, niepewnego dzieciaka – o poczochranych czarnych włosach, zaszczutym spojrzeniu błękitnych oczu, zarumienionym z emocji zadartym nosie.

— Ja… to znaczy… przepraszam — wyjąkał i skulił ramiona.

To wygląda, jakby to Cador się skulił – choć wiadomo, o kogo chodzi, to jednak zaskakujesz zupełnie odmienną reakcją, nie zmieniając osoby. Wcześniej pisałaś przecież o odczuciach obrońcy.

Rozdział 3.

Tak ładnie opisujesz postaci, które boją się innych ludzi, że chociaż zwykle za takimi nie przepadam, to Leanelle polubiłam od razu. No i w ogóle cieszę się; wprowadzasz nowe postaci i splatasz ich losy z tymi starymi, ale tak, że wszystko jest uzasadnione w jakiś sposób, nawet reakcje zwykle wyniosłej Anabde.

Rozdział 4.

Ariene wywróciła oczami, nie podejmując tematu. Caleb tak czy inaczej był jej potrzebny wyłącznie w formie siłowego wsparcia, żeby nie męczyć się z zakupami, dlatego – przy odrobinie szczęścia – jeśli przestanie zwracać uwagę na jego marudzenie, wreszcie stanie się w pełni przydatny.

Żeby Caleb się nie męczył z zakupami? Gdybyś dopisała nie musiała przed męczyć się, brzmiałoby to lepiej.

— Kto o zdrowych zmysłach umiejscawia targ na ulicy — skomentował bardziej do siebie, posławszy jej pełne dezaprobaty spojrzenie, jak gdyby wciąż nie uważał jej argumentów za rzeczowe.

Zastanowiłabym się, czy słowo ustawia nie zabrzmiałoby lepiej, po prostu bardziej potocznie i luźno. Szczególnie, że dwa akapity później pojawia się umiejscowiła.

Rozdział 5.

Mimo to i okna, i drzwi sprawiały wrażenie całkiem nowych – może dlatego, że zostały niedawno wymienione.

To brzmi trochę prześmiewczo. Część po myślniku jest zbędna, bo łatwo się domyślić, że prawdopodobnie zostały wymienione, a teraz wygląda to na uszczypliwą uwagę; w końcu Cador nie mógł mieć pewności, że tak się stało, skoro nie był w Illisie od 5 lat.

Zdusiła wrzask w piersi –s  zamiast tego rozległ się zniekształcony skowyt, którego nawet nie potrafiła się przestraszyć. Zanurzywszy dłonie we krwi, spróbowała się wycofać przed przeciwnikiem.

Skąd tam to –s?

W naszym słoneczku zaszła dość gwałtowna zmiana, aż dziw. Mam nadzieję, że wyjaśni się, co wydarzyło się przez te pół roku.

Rozdział 6.

Zawahał się, spoglądając na cicho siorbiącą cicho Leanelle, ostatecznie jednak ruszył ku nim.

Spokojnie, wystarczy raz napisać, że to było ciche.

Masz kilka ulubionych zwrotów, które bardzo często się przewijają, np. skulona niczym skopane zwierzę/szczenię czy miażdżyć wzrokiem. Drugie zdarza się wyjątkowo często i przemyślałabym to.

Ariene zaśmiała się cicho, zasłoniwszy usta dłonią, żeby nie obudzić tym Leanelle. Dziewczyna jednak wciąż oddychała miarowo, sterta jej przykryć unosiła się i opadała.

— Niestety nie ma kieliszków — stwierdziła, odstawiając odkorkowane wino na blat.

— To żaden problem. Napijemy się z klasą, ze szkła — rzuciła z przekąsem i zamaszyście sięgnęła po alkohol.

Co, kto, jak? Napisałaś tak, że wygląda, jakby śpiąca Leanelle prowadziła rozmowę sama z sobą.

55/60

Punkty dodatkowe

Za grafiki, które rzeczywiście przedstawiają Twoje postaci, a nie są znalezionymi w Internecie i nie do końca adekwatnymi obrazkami/zdjęciami. Oraz podejście z serduszkiem i zaangażowaniem do całości.

2/3

Podsumowanie

Prosiłaś, żebym nie zajmowała się wypisywaniem każdego błędu, który zauważę, bo, jak sama pisałaś, czeka Cię jeszcze dużo pracy z tekstem, więc w trakcie oceny podawałam przykłady.

Zaczniemy od mniej przyjemnych rzeczy.

Po pierwsze zdarzają Ci się ekspozycje, które można by wyrazić zachowaniem postaci. Nie ma ich wiele i nie są duże, ale jednak, więc radziłabym przejrzeć tekst szczególnie pod tym kątem. Drugą rzeczą są literówki. Jest ich mało, raz na kilka rozdziałów się pojawiały (i tu, jak już wcześniej pisałam, najgorzej wypadła kłótnia Erriana z ojcem po przybyciu do domu von Souenów). Masz także skłonność do powielania osób w dość krótkich akapitach, kiedy wciąż chodzi o tę samą postać, a czasami wręcz na odwrót – bywa, że zapominasz zaznaczyć, kto akurat mówi i można się zamotać. W pierwszych rozdziałach zauważyłam tendencję do gubienia zaimków zwrotnych; przypuszczam, że próbowałaś w ten sposób uniknąć powtórzeń, ale czasem tak się nie da. Błędów nie ma dużo, są drobne, nie utrudniają odbioru. W gruncie rzeczy to raczej kosmetyczne niedopatrzenia. Pod tym względem starsze rozdziały wypadają gorzej od nowszych.

Była jednak rzecz, która mocno mnie zaniepokoiła. Rozwodziłam się na ten temat dość długo. Chodzi konkretnie o podróż do Perrianu, która wydała mi się dość… Absurdalna. Biorąc pod uwagę ludzkie i końskie możliwości – chociaż na tych drugich znam się zdecydowanie mniej, ale wciąż wydają mi się ograniczone – to nie było to zbyt realistyczne. Szczególnie fakt, że Aithne prawie w ogóle nie spała przez kilka dni pod rząd. Nigdzie nie wspominałaś, że Przeklęci mają większą odporność na brak snu ani nic w tym rodzaju, więc jak ona to wytrzymała tak długo ze swoją słabą kondycją psychiczną? Z drugiej strony konie, które przez kilka dni musiały iść, nawet jeśli stępem, to jednak ciągle na grzbiecie coś niosły. I wydaje mi się, że w ciągu godziny dziennie nie zdążyłyby zaspokoić zapotrzebowania na pokarm i sen, a o ile wiem, że konie śpią na stojąco, o tyle nie sądzę, by mogły zasnąć idąc bądź jedząc. Myślę, że w ten sposób łatwo zwierzę wykończyć.

I tutaj już zahaczając o treść następną, bywało, że gubiłaś jakieś drobniejsze wątki, jak na przykład majtająca się w tle podczas spotkania Aithne i Anabde trupia łapka w miastowym zaułku czy kwiaty, które Ariene dostała od Caleba i które chyba zdematerializowały się gdzieś w trakcie dalszego tekstu.

Przejdźmy do milszej części!

Zacznę od stylu, który przypadł mi do gustu. Masz lekką rękę do pisania, łatwo i przystępnie pokazujesz to, co chcesz. Nie bawisz się w poetyckość, ale pomimo tego prędko wyobrażałam sobie elementy świata i łączyłam je w całość. Czytało mi się przyjemnie i stosunkowo szybko. Poza tym bardzo sprawnie operujesz postaciami, choć dość mało jest u Ciebie interakcji ze środowiskiem. Tylko tyle, ile jest absolutnie niezbędne, co ma i wady, i zalety, na dłuższą metę jednak się sprawdza, bo nie odwraca uwagi od akcji. Płynnie przechodzisz od perspektywy jednego bohatera do drugiego, a narrator przystępnie dozuje informacje. Masz też bogate słownictwo. Lekkim, ale barwnym językiem wprowadzasz nas w świat przedstawiony. Trudno uświadczyć powtórzenia lub użycia słowa w błędnym znaczeniu.

Dalej, świat i fabuła. Przede wszystkim rzuca się w oczy to, jak dobrze współgrają ze sobą poszczególne elementy w Twoim uniwersum. Wszystkie są uporządkowane, łączą się w całość i nie pozostawiają wątpliwości. Stabilny, przemyślany świat daje dobre fundamenty fabule, a ta, choć jak do tej pory była dosyć prosta, chyba nas jeszcze zaskoczy, biorąc pod uwagę ilość wątków, które wprowadziłaś. Trudno tę kwestię jednak oceniać. Jak można dowiedzieć się z Twojej podstrony, przed nami jeszcze 5 części, a więc całkiem dużo. Można się domyślać, że to, co zaprezentowałaś do tej pory, jest właściwie dopiero początkiem.

Wątków pobocznych jest dużo, lecz nie przyćmiewają głównego nurtu. Rozwijasz je, ale tak, że toczą się naturalnie, wraz z akcją, a nie pod wpływem pisarskiego impulsu; nie odrywają zupełnie od fabuły. Zwykle są to dłuższe sprawy, które płyną obok najważniejszego wątku. Uzupełniają go i rozwijają. Wszystko masz doskonale zaplanowane, nawet to, że Sheridan ma dziesiąty poziom magii czy to, że Ariene zna magię leczącą, a Anabde jest nekromantką – szczegóły służą tekstowi. Prędzej czy później.

Zdecydowanie Twoją najmocniejszą stroną jest pokazywanie postaci, aby każda z nich naprawdę żyła, żeby czytelnik ją poczuł oraz sam ją poznał, tak, jak poznali ją jej towarzysze. Jeśli do jakiejś nie zapałałam sympatią, to wynikało to z jej charakteru, a nie złego przedstawienia. Z drugiej strony dzięki temu, że masz różnorodnych bohaterów, nie nudzisz. Nie ma powtarzalności. Każda osobowość jest odmienna, ale realistyczna. Każda ma swoją rolę i miejsce, więc jeśli jakaś postać się u Ciebie pojawia, można być pewnym, że jest w tym jakiś cel. Poza tym ich charaktery pasują do historii i wielokrotnie prowokują jej dalszy rozwój, za co też ogromny plus. Gdyby któregoś bohatera zabrakło, podupadłaby fabuła.

Nieco ucierpiał pod tym względem Sheridan, który tylko raz czy dwa miał okazję pokazać świat z własnej perspektywy, więc, w przeciwieństwie do pozostałej piątki, wydaje się bardziej płaski. Nawet uczuciom matki Erriana poświęciłaś więcej czasu antenowego, a przecież pokazywałaś, że łowca też ma emocje i może nam coś zaoferować pod względem psychologicznym. Warto by było się, moim zdaniem, zastanowić nad wyraźniejszym zarysowaniem tej osobowości. Wygląda na to, że Sheridan – będący jednym z głównych bohaterów – jest mniej wyrazisty od takiego drugoplanowego Larkina. Liczę, że jeśli nie w tej, to w następnej części się to zmieni.

Brak jednej jedynej, najistotniejszej babeczki lub faceta: każdy ma rolę, którą odgrywa, czasem jest bardziej ważny, czasem mniej, ale jednak nie dajesz takiego poczucia, że wszystko kręci się wokół tylko jednej postaci. Rzeczywiście często skupiasz się na Aithne, ale nie porzucasz innych na jej rzecz.

Bardzo przyjemnie opisujesz relacje. Są naturalne, niewymuszone. Jeśli postaci mają się ku sobie, to czuć, że nie zbliżasz ich na siłę. Być może wynika to z tej wyjątkowej umiejętności do kreowania bohaterów. W każdym razie romanse, które się tu pojawiają, zaszły jakoś tak subtelnie i naturalnie, że nawet mnie ujęły za serduszko – szczególnie Errian z Aithne i Ariene z Cadorem. Jak już wspominałam, liczę na rozwój Sheridana… a także Anabde i ich relacji. W kwestii prowadzenia bohaterów i zależności między nimi nie mam praktycznie żadnych zastrzeżeń oprócz tych wyżej.

Podczas czytania czułam się tak, jakbym sama brała udział w tej podróży; pokazywałaś świat z różnych perspektyw, ale jednak spójnie i, co najważniejsze, dynamicznie. Masz ładne opisy i nie powielasz ich. Jeśli raz opisałaś Elestren, to później nie zagłębiasz się niepotrzebnie w szczegóły, bo każdy już potrafi sobie mniej więcej wyobrazić wymarłe miasto. Nie bawisz się niepotrzebnie w poetyckie metafory, a rzeczywistość opisujesz w prosty i przystępny sposób, nie zakłócając przy tym akcji. Poza tym nie skupiasz się na rzeczach całkowicie zbędnych. Nie odciągasz uwagi czytelnika od tego, co się dzieje. Wyznaczasz sobie priorytety i trzymasz się ich.

Kolejną rzeczą, na którą często zwracałam uwagę, są tajemnice i intrygi. Granice Chaosu mają ich bardzo dużo. Ty jednak rozwiązania dawkujesz, stopniowo się w nie zagłębiasz, nie podajesz wszystkiego na talerzu z fragmentu na fragment – aż chce się czytać. Praktycznie każdy rozdział (zdarzyły się jakieś wyjątki, ale można policzyć na palcach jednej ręki) kończysz jakąś interesującą sceną, która prowokuje, by sięgnąć po następny. Co tu dużo ukrywać: wszystkie postaci są bardzo tajemnicze, poczynając od Aithne i jej traumy, idąc przez Erriana i jego… cóż, nie do końca ludzkie właściwości, do Larkina – o którym już w ogóle nie wiadomo, co myśleć – i Faryale, czyli chyba w ogóle największej ciekawostki wśród bohaterów. Zostawiłaś nas z pytaniami o Perrian, o Alvara, o robotę Larkina, o drugą rodzinę Innes von Souen (a z Bohaterów da się wywnioskować, że to jeszcze nie koniec tego wątku). Prędzej można by było spytać: co w tym opowiadaniu nie jest zagadką? Z tym łatwo przesadzić, choć jak na razie poradziłaś sobie doskonale ze stopniowym odkrywaniem tajemnic.

Zyskujesz punktów 73/80, co daje 91% i ocenę bardzo dobrą!

Granice Chaosu mają zdecydowanie więcej zalet niż wad. Widać, że powstają z pomysłem – i to uporządkowanym, szczegółowym. Nic nie dzieje się bez przyczyny, można by rzec. Przygoda była nietuzinkowa i przyjemna. Życzę Ci, aby następne części były równie dobre, a nawet lepsze! A także żeby praca z istniejącym już tekstem szła gładko i szybko.