[50] ocena bloga: rant-czarodzieja.blogspot.com

Adres: Rant czarodzieja

Autor: A.

Tematyka: ff Harry Potter, Czasy Huncwotów

Oceniająca: maximilienne

Słowem wstępu

Raz, zgodnie z umową, którą zawarłam z autorką, poniższej ocenie podlega wyłącznie część pierwsza opowiadania. Ocena części drugiej może kiedyś też się pojawi, o ile autorka będzie nią zainteresowana. 

Dwa, cały tekst czytałam i oceniałam nie bezpośrednio z bloga, ale z dokumentu dostarczonego mi przez autorkę. Nie odpowiadam za jakiekolwiek rozbieżności między tym, co dostałam, a tym, co zostało opublikowane, ponieważ zwyczajnie nie mam czasu na to, by sprawdzać, czy wersje są tożsame. 

Trzy, przeczytałam potterowskie miniatury znajdujące się w zakładce dodatki (poza Najgorszym koszmarem Remusa, który wydaje mi się należeć do drugiej części opowiadania), lecz pozwoliłam sobie pominąć komentarz dotyczący obu przezabawnych części Rozdania złotych różdżek, ponieważ pojęcia nie mam, co tak naprawdę mogłabym na ich temat napisać, oprócz wypisania kilku literówek. 

Cztery, dodatki czytałam jako ostatnie, ale w ocenie znajdują się w miejscu pasującym pod względem kolejności wydarzeń głównego opowiadania. 

Pięć, od tej oceny przestaje polegać na punktacji, a notę końcową wystawię na podstawie ogólnych odczuć po lekturze bloga. 

Sześć, wszystkie gify sponsorują, jak zawsze, tumblr, giphy oraz Google grafika. 

Siedem, to co, zaczynamy?

Pierwsze wrażenie

Wita mnie minimalistyczny, utrzymany w żółcieniach szablon. Środkowa kolumna wydaje mi się zbyt wąska, ale sprawdziłam i ilość znaków w linii okazuje się prawie idealna. Bardzo podoba mi się, że stosujesz wpuszczone inicjały, w połączeniu z tą ozdobną czcionką nadają klimat i bardzo pasują do pergaminowego tła. Niestety, krawędzie podziału tła na poszczególne segmenty są dobrze widoczne, może warto by pomyśleć, czy da się to jakoś poprawić. Na przykład wydłużyć to tło (posklejać fragmenty i w odpowiednim programie rozmazać krawędź podziału) i ustawić jako nieruchome, chowające się pod nagłówkiem i menu. Kolejnym problemem, jaki przykuł moją uwagę, są czcionki w tytułach postów oraz w datach, ponieważ nie mają polskich znaków. 

Podstrona O blogu jest bardzo przejrzysta, chociaż przeniosłabym Szablon na sam dół, a podniosła O czym? i Na zachętę pod Tematykę. 

Niestety obrazek fundował wujek google, a że ciągle odsyła mnie na różne blogi zamiast wskazać autora, to niestety nie jestem w stanie powiedzieć czyj jest główny obrazek (jak ktoś wie, to podziękowałabym za informację) – podwójne powtórzenie i brakujący przecinek po powiedzieć. Plus Google wielką literą. 

Widzę, że Degausser betuje Twoje teksty, więc zapewne nie znajdę tu zbyt wiele do poprawiania. 

Dochodzę do wytłumaczenia pochodzenia tytułu i muszę przyznać, że bardzo ładnie to sobie wymyśliłaś. 

Dobrze, że znalazłaś tu trochę miejsca na opisanie, o czym traktuje Twoje opowiadanie. Zobaczymy, czy potwierdzą się zapowiedzi, że to nie jest sztampowe opowiadanie o Huncwotach, ale z tego, co słyszałam, podobno mówisz prawdę. 

Na Twoim miejscu poprawiłabym pojawiające się w tej części apostrofy do czytelników (żeby zaczynały się wielką literą), skoro zwracasz się bezpośrednio do nich. 

Spisu treści komentować chyba nie muszę, poza tym, o czym już wspomniałam – w tytule polska litera zapisana inną czcionką. 

Istnieje też zakładka o Tobie, gdzie można znaleźć również odnośnik do podstrony z blogowymi nominacjami. Na blogu znajdziemy jeszcze Linki i Dodatki. Ta druga podstrona niby ładna, poukładana i podzielona, ale wydaje mi się jakaś taka… lekko zabałaganiona. Może to przez ten zwiastun i obrazek, które zaburzają mi tę podstronę. Osobiście chyba zrobiłabym tutaj spis odnośników i poprzenosiła Dodatki rantowe, Inne fanfiction oraz część Quidditch - zawodnicy wraz z Genealogią na osobne podstrony, a zwiastun przerzuciłabym na O blogu. Poza tym, w Quidditch - zawodnicy powinna pojawić się półpauza zamiast dywizu i podkreślenie, skoro we wszystkich pozostałych nagłówkach się znajduje. 

Podziwiam Cię za pracę, jaką włożyłaś w stworzenie listy zawodników i tych wszystkich drzew genealogicznych. Naprawdę. Ciekawi mnie tylko, na ile okazują się przydatne dla czytelników, bo znalezienie tam konkretnej osoby, szczególnie dla kogoś nie zaznajomionego w dużym stopniu z erą Huncwotów, może się okazać trudniejsze, niż początkowo się wydaje.

  

EDIT 2 XI: Drzewa genealogiczne przestały działać.

Treść i poprawność

Przejdźmy do clou sprawy. Przeliczyłam sobie objętość pierwszej części i wyszło mi, że w formie książki formatu A5-B5, miałaby około 414 stron. Cóż… Długa droga przede mną.

Powtórzenia zaznaczone podkreśleniem.

Prolog

EDIT: Haha, a bałam się, że nie będzie o czym pisać. 

Adolf Malums stracił kończyny podczas II wojny światowej, na którą wyruszył wbrew ostrzeżeniom małżonki, radzącej mu zaszyć się w domu i nie wychylać nosa. Trudno byłoby jednak mieć jej to za złe. Trudy urodziła się w Ameryce, lecz nigdy nie miała lekkiego życia. Być może winę należy złożyć na karb karnacji? Pani Malums była ciemnoskóra. A może to sprawka niewyparzonego języka? – fragment niby poprawny, ale zupełnie nie gra mi to pojedyncze zdanie wrzucone pomiędzy dwa pytania. Nie wyszłoby lepiej, gdyby zawrzeć tę informację o kolorze skóry w pierwszym z nich? Przy okazji pozbyłabyś się być, którego inna forma występuje zaledwie trzy zdania wcześniej. 

Dodatkowo karnacja raczej określa odcień skóry, a nie jej kolor. Ciemna karnacja nie jest równoznaczna z byciem ciemnoskórym. Najlepiej wpisz sobie jedno i drugie hasło w grafiki Google i zobacz, co Ci wypluje. Zakładam, że karnacja została źle użyta i pani Malums to Afroamerykanka, bo ciemna karnacja raczej nie powinna być powodem jakichkolwiek problemów. 

Napisałaś, że Trudy urodziła się w Ameryce, lecz nigdy nie miała lekkiego życia. I trudno żeby miała. Szukasz winy w jej niewyparzonym języku (no dobrze, o karnacji też napomykasz), a zapominasz wspomnieć o wszystkim, co musiało spotkać ją w dzieciństwie. Nie wiem, w którym dokładnie roku dzieje się akcja prologu, ale skoro jej mąż brał udział w operacji Market Garden w 1944, a zakładam, że oboje byli wtedy pełnoletni, to mogli się urodzić najpóźniej w 1926. A w Ameryce ograniczone prawa dla czarnoskórych hulały aż do lat sześćdziesiątych. Szczególnie jeśli urodziła się w południowych stanach, gdzie wyrwać się ze specjalnie wydzielonych dzielnic było rzeczą prawie niemożliwą, więc szczerze wątpię, aby ktokolwiek stamtąd mógł sobie pozwolić na podróż przez Atlantyk. Raczej nie otrzymałby też pomocy ze strony białych, ponieważ takie zachowanie postrzegano jako wysoce niewłaściwe, a czasami wręcz nielegalne. Oczywiście istnieje też możliwość, że mieszkali gdzieś na północy i cieszyli się względną wolnością, ale na pewno nie mieli całkowitej akceptacji społecznej, co musiało odcisnąć na pani Malums jakieś piętno.

Rzuciło mi się w oczy kilka jednak i postanowiłam sobie zaznaczyć wszystkie występujące w pierwszej części opowiadania. Przyznam, że trochę się tego nazbierało. Niby nie jedno przy drugim, lecz w samym tylko prologu naliczyłam aż trzynaście, a przynajmniej z części można zrezygnować albo znaleźć jakieś zamienniki. Oczywiście wraz z kolejnymi rozdziałami ich częstotliwość się zmniejsza, ale na Twoim miejscu przyjrzałabym się bliżej tym powtórzeniom, szczególnie w początkowych częściach. 

Potem jednak szczęście nie uśmiechnęło się do niego nawet odrobinę. Cały plan okazał się wielką porażką, ale o tym przecież nikt nie mógł wiedzieć na początku. W walkach fortuna się do nich nie uśmiechnęła – na moje oko, jedno z tych zdań należałoby wyrzucić, bo nie ma chyba sensu powtarzać dwa razy tego samego.

Gdy wrócił do ojczyzny, minęło już prawie pół roku, a jesień zdążyła rozgościć się na dobre i powitała go ulewą – pół roku od czego? Jesień sugeruje, że od utraty nogi, ale zasadniczo zdanie jest dość mętne. I wydaje mi się, że zdanie brzmiałoby lepiej, gdyby zamienić dwa pierwsze człony miejscami. 

Okazało się, że praktyczna Trudy na wieść o niepowodzeniu jego kampanii i domniemaniu śmierci znalazła nowego męża dla siebie oraz ojca dla ich dzieci – zaradna, nie da się ukryć! Chyba nawet nie zdążyła dobrze odżałować męża, skoro wyruszył na wojnę najwyżej rok temu, a zakładam, że wieść o jego śmierci nie przyszła tuż po wymarszu. I raczej po prostu domniemana śmierć, żeby uniknąć wieści o domniemanej śmierci, która wydaje mi się odrobinę dziwnym wyrażeniem.

(…) Matthew Crowley** (…) – po przypisie doszłam do wniosku, że chodzi Ci o tego pana: Matthew Crawley – rąbnęłaś się w nazwisku [źródło]. 

(…) utrata władzy w nogach kładła kres jego przyszłości (…) – po jego podwójna spacja. 

Za wcześnie, to dopiero pierwsze tygodnie. Ale nieważne! Och, widzę, że ty całkiem niedługo będziesz miała swojego brzdąca w ramionach – w pierwszych tygodniach, to wątpię, żeby w ogóle zorientowała się, że coś się zmieniło, szczególnie że James został poczęty już po tym, jak państwo Potter przestali się starać o dziecko. Chyba że akurat wyszło to przypadkowo, przy jakiejś kontrolnej wizycie. Ale to musiałby być jakiś kolosalny zbieg okoliczności. Dodatkowo zauważ, że czarodzieje raczej nie chodzili do magomedyków, dopóki nie wydarzyło się coś naprawdę wielkiego, ponieważ z większością drobnych urazów i lekkich chorób potrafili sobie sami poradzić.

(…) To m u s i być chłopiec (…) – rozstrzelenie tekstu robi się nie za pomocą spacji, ale przez zakładkę Odstępy między znakami, w oknie Czcionka, które można wywołać skrótem klawiszowym Ctrl+D. 

Poza tym najnowsze informacje wypuszczone niedawno przez Rowling dowodzą, że rodzicami Jamesa byli Fleamont i Euphemia Potter, nie Dorea i Charlus jak zakładała większość blogowiczów przez wiele lat [źródło]. 

Dodatkowo coś chyba pokręciłaś z tymi kilkoma tygodniami – różnica wieku między Syriuszem a Jamesem to cztery miesiące, więc jeśli Walburga jest pod koniec siódmego/na początku ósmego miesiąca ciąży, to Dorea musiałaby być pod koniec trzeciego lub nawet na początku czwartego.

Może nie były siostrami, ale na pewno łączyło je dalsze pokrewieństwo. (…) I odeszła, najwyraźniej wciąż myśląc o niedawnej rozmowie z kuzynką – skąd nagle poznał, że to kuzynki? A tak w ogóle to Walburga dla Dorei jest nie kuzynką, a ciotką, a więc powinna myśleć o niedawnej rozmowie z bratanicą. 

A to ci dopiero ironia losu – zostać przejechanym przez karetkę. 

Dobra, już doszłam do tego, czemu wydawało mi się, że coś jest nie tak z tymi kilkoma tygodniami. Pominę fakt, że ubzdurałam sobie, że Syriusz miał urodziny w listopadzie, głównie dlatego, że ten mój tak ma, a myślałam, że to potwierdzone info, ale… Ale zaczęłam szperać i okazało się, że nawet trafiłam z miesiącem (muahahaha), więc mojej poprzednie argumenty są słuszne, albowiem Syriusz urodził się 3 listopada [źródło]. Wiem, że pisząc tę część, nie mogłaś tego wiedzieć, ale uznałam, że może zechcesz poprawić, skoro i tak będziesz przerabiać rozdziały. 

Dlatego też bardzo zadowalał ją fakt, że po zawarciu małżeństwa nie musiała zmieniać nazwiska. Oriona może zabójczo nie kochała, (…) – pomiędzy zdaniami podwójna spacja. 

Co prawda mogła mieć wciąż inne dzieci, lecz jednak mały dziedzic fortuny rodu Blacków był bardzo serdecznie widziany – lecz i jednak to synonimy, w takim razie jeden z nich jest absolutnie zbędny.

Przynajmniej to chłopiec. Walburga wolała nie zastanawiać się, jak zareagowałaby rodzina, gdyby urodziła dziewczynkę. Co prawda mogła mieć wciąż inne dzieci, lecz jednak mały dziedzic fortuny rodu Blacków był bardzo serdecznie widziany. Już teraz cieszyła ją myśl, że będzie mogła poszczycić się posiadaniem męskiego potomka przed oboma braćmi. Alfard dzieci nie posiadał w ogóle, nawet się nie ożenił. Z kolei Cyganus miał trzy córki, a żadnego syna. Tak, Walburga zdecydowanie wygrała tę walkę z rodzeństwem i od teraz to ona stanie się oczkiem w głowie ojca. Obecnie to Arkturus sprawował zaszczytną funkcję nestora rodu, bo jego brat, Regulus, zmarł w stosunkowo młodym wieku wiosną tego roku. Uzdrowiciele mówili coś o jakiejś egzotycznej chorobie, ale większość Blacków uważała, że to wynik ich niekompetencji. Po Arkturusie pieczę nad Blackami najprawdopodobniej przejmie więc Polluks, jej kochany ojciec. Już w tym głowa Walburgi, by tak się stało, bo czasami wciąż obawiała się, że kuzyn Arkturus za bardzo rozpuścił jedynego syna. Zresztą córkę również.

Akapit o relacjach pomiędzy członkami rodziny Blacków tak przepełniłaś informacjami, że dla kogoś, kto nie jest zaznajomiony z kanonem albo całą wiedzę o Potterze czerpie z filmów, może się okazać zbyt zagmatwany i nie do przejścia bez ściągawki w postaci drzewa genealogicznego…

Osobiście wstawiłabym akapit pomiędzy zdania Tak, Walburga zdecydowanie wygrała tę walkę z rodzeństwem i od teraz to ona stanie się oczkiem w głowie ojca. Obecnie to Arkturus sprawował zaszczytną funkcję nestora rodu, bo jego brat, Regulus, zmarł wiosną tego roku w stosunkowo młodym wieku, bo w obecnej chwili możne wywnioskować, że to Arkturus jest ojcem Walburgi. Albo zamień kolejność informacji, przykładowo: Liczyła, że pieczę nad Blackami, po obecnie sprawującym zaszczytną funkcję nestora rodu Arkturusie, przejmie jej kochany ojciec, Polluks, ponieważ trzeci kandydat Regulus, zmarł wiosną tego roku w stosunkowo młodym wieku. Uzdrowiciele mówili coś o jakiejś egzotycznej chorobie, ale większość Blacków uważało, że to wynik ich niekompetencji. // Już w tym głowa Walburgi, by tak się stało, bo czasami wciąż obawiała się, że kuzyn Arkturus za bardzo rozpuścił jedynego syna. Zresztą córkę również.

(…) bo czasami wciąż obawiała się (…) – po czasami podwójna spacja. 

(…) kuzyn Arkturus za bardzo rozpuścił jedynego syna – jaki kuzyn Arkturus? Przecież Walburga nie ma kuzyna o tym imieniu. Zasadniczo Walburga ma tylko jednego kuzyna – syna Dorei właśnie. Zakładam, że chodzi o Arkturusa-kuzyna ojca (wuja Walburgi), a ten rozpuszczony syn to Orion. Czy nie łatwiej napisać, że za bardzo rozpuścił jej męża? Przynajmniej dla czytelnika będzie klarowniej. 

Cyganus – Cygnus, akurat tutaj mamy bezdyskusyjny błąd (napraw go szybciutko, bo patrzę i na drzewie Twojego autorstwa błąd został powielony) [źródło].

Nie wiem, czy teraz, kiedy wracasz – zapewne po długiej przerwie – do tego fragmentu, widzisz, że zawiera po prostu za dużo informacji? Jeśli nie, to uwierz przynajmniej na słowo. Przemyśl, czy na pewno wszystkie te informacje są konieczne do wyłożenia w tym momencie lub postaraj się uporządkować to, co napisałaś, bo to skakanie od osoby do osoby zdecydowanie nie przysłużyło się temu fragmentowi. 

(…) potrzebuje troski oraz opieki (Stanowczo (…) – troska i opieka to synonimy [źródło], a po opieki podwójna spacja. 

(…) (Stanowczo za daleko! To Black, poradzi sobie bez rozpuszczania – tylko by go to popsuło.) (…) – zamieniałabym tę kropkę na wykrzyknik – będzie bardziej pasować do poprzednich wtrąceń. 

Jej mąż, Charlus, został na korytarzu. Prawdopodobnie zdawał sobie sprawę, że nie byli to zbyt towarzyscy ludzie – to po co w ogóle przyjeżdżał? Przecież to nie tak, że musiał eskortować żonę. I myślę, że – jako oddany Gryfon – większy problem miałby z tym, że to wyznający czystokrwiste tradycje Ślizgoni. 

Blackowie nie nadawali swym pierworodnym tak pospolitych imion – nie tylko pierworodnym.

1 Nowa pani Lestrange

Od najmłodszych lat uczono dzieci genealogii rodów czystej krwi z całego świata – a ja mam problem, by jedno drzewo genealogiczne ogarnąć! Naprawdę sądzisz, że ktokolwiek byłby w stanie to spamiętać? Dwadzieścia osiem brytyjskich rodów uznajesz za niewystarczające? Uwierz, to naprawdę wystarczająca ilość imion i koneksji do wbicia do głowy, nawet jeśli chcesz uwydatnić obsesję Walburgi w tym temacie. 

Szczególny nacisk kładziono na ich pokolenie, mając nadzieję, że w ten sposób już za młodu ukierunkuje się małego Blacka, by wybrał odpowiednią małżonkę lub małżonka – w takich kręgach śluby zazwyczaj są aranżowane przez rodziców, więc taki Syriusz nie miałby zbyt wiele do powiedzenia w temacie. Przecież sama Walburga została wciśnięta w małżeństwo z rozsądku. 

O to troszczyli się zawsze rodzice, którzy nie szczędzili grosza na ten, jakże ważny, aspekt. Równie istotną funkcję pełnił charakter – pomiędzy zdaniami podwójna spacja. Dobra, oficjalnie kończę z wypisywaniem, gdzie znajdują się podwójne spacje, bo Word raczył mnie poinformować, że takich miejsc jest sto dziewięćdziesiąt. Użyj funkcji zamień w Wordzie, powinno rozwiązać te problemy w kilka sekund za jednym zamachem, bo zakładam, że i tak skorzystasz z takiego wyjścia, zamiast ręcznie wyszukiwać każde wypisane tu przeze mnie miejsce. 

Ku rozpaczy pani Black, głównym wichrzycielem w głowie jej pierworodnego okazał się James Potter, syn dawnej przyjaciółki – wytłumacz mi, czemu nagle Walburga mówi o Dorei przyjaciółka? Pierwsza scena z ich udziałem wskazywała, że Black obdarza Potter niechęcią, co raczej nie dowodzi, by panie były ze sobą blisko. 

Mugole nierzadko przypatrywali się temu domowi z daleka, lecz nie śmieli choćby zamienić słowa z dość niechętną rodziną – wypadałoby napisać, do czego rodzina była taka niechętna. Jakoś ciężko mi uwierzyć, że willa stojąca na terenach dostępnych dla mugoli nie została w żaden sposób ukryta przed ich wzrokiem, szczególnie taka należąca do Blacków, którzy za mugolami absolutnie nie przepadają. Spójrz sobie bodaj na zabezpieczenia domu rodzinnego Syriusza. I pomyśl sobie, jak mogłaby się skończyć sytuacja, gdyby taki mugol zajrzałby im do domu, kiedy akurat korzystaliby z magii. Albo zobaczyłby skrzata domowego. Toż to podchodzi pod Międzynarodowy Kodeks Tajności!

(…) a spoczywające w uchwytach świece drżały, gdy tylko wiatr wdarł się do środka przed rozwarte tylne wrota, prowadzące wprost do bajecznych ogrodów państwa Black – przecież to niezbyt bezpiecznie. 

Według [źródła] wynika, że Rudolf jest mniej więcej w wieku Syriusza (najprawdopodobniej urodził się pomiędzy rokiem 1959 a 1964, podczas gdy Bellatrix w roku 1951), dlatego szczerze wątpię, żeby wesele rzeczywiście mogło mieć miejsce. Ślub ślubem, bo te często były aranżowane w młodym wieku, ale piszesz też o nocy poślubnej, a to byłoby po prostu złe.

Czternastoletni Syriusz jest tak doskonale syriuszowy, że aż… ach! 

Świetnie wymyśliłaś z tym kawałem Blacka, jednak brakuje mi tu jakiegoś zamknięcia, reakcji Walburgi czy chociaż Rudolfa. Myślę, że mimo wszystko Łapa był w jakiś sposób podejrzewany, że maczał palce w całej sytuacji, a awantura zorganizowana przez panią Black, szczególnie jeśli rozegrałaby się przy wszystkich gościach, mogłaby okazać się ciekawym materiałem do opisania. 

2 Lodziarnia

Wreszcie przychodzi nam poznać bliżej resztę towarzystwa. 

Widziałeś kiedyś, żeby ktoś choćby dokuczał Syriuszowi, a on sobie z tym nie poradzi? – poradził, skoro pozostałe czasowniki w tym zdaniu są w czasie przeszłym. 

(…) burgundowoczarne (…) – obawiam się, że taki kolor nie ma racji bytu. To znaczy, że cała szata miała kolor pomiędzy burgundem a czarnym. Zastąpiłabym ciemnoburgundowym, o ile rzeczywiście o to Ci chodziło, choć skłaniałabym się raczej ku rozwiązaniu, że szata miała być dwukolorowa – w takiej sytuacji pomiędzy człony należy wstawić dywiz. Ale jeśli koniecznie chcesz ściemniać burgund, to czemu po prostu nie użyjesz bordowego?

– James, coś mi się wydaje, że oni nawet, gdyby nie mieli twardych dowodów na to, że to on i tak by go nie puścili – stwierdził Remus – po Remusie brakuje kropki, a przecinki szaleją ((…) że oni, nawet gdyby nie mieli twardych dowodów na to, że to on, i tak by go nie puścili (…)). 

A jednak. Taka pośrednia relacja lepsza niż żadna, choć przyznam, że chciałabym poznać panią Black robiącą awanturę za życia, a nie tylko z ram portretu. 

A ten cały Ray, o którym mówi Corvi, niezmiernie przypomina mi Deana Thomasa, który wysadzał wszystko wkoło.

– Wysłałem do niego chyba z dwadzieścia listów i na żaden nie odpisał. Na żaden. A to zupełnie nie w jego stylu. Zresztą, pamiętasz, jak mnie opieprzał, gdy zwlekałem chyba aż dwa dni z odpowiedzią? Mówił coś, że to w złym guście, cholerny arystokrata! – dialogi wychodzą Ci tak naturalnie i świetnie, że to aż nieprzyzwoite. Mam tu ochotę skopiować połowę i zachować dla potomności, żeby się uczyli, jak tworzyć ładne rozmowy. 

Zastanawiał się, czy nie powinien iść z nimi, a wręcz dochodził do wniosku, że zdecydowanie tak należałoby postąpić – ostatecznie ktoś będzie musiał wyciągnąć ich z tarapatów, w które niechybnie się wpakują. 

Ale… ale czemu w końcu nie wzięli ze sobą Remusa?

James puścił oko w kierunku przyjaciela i ruszył wzdłuż ulicy. Miał na sobie jedynie krótkie, białe spodenki z dwoma czarnymi pasami po bokach i bladożółtą koszulę, której kilka guzików u góry było odpiętych. Potter zawsze zakładał dokładnie to, co odpowiadało mu w danej chwili – a czemu to miało służyć w tamtym miejscu, to ja nie wiem. Jeszcze.

3 Błędny Rycerz

Mało tego, posądzała go niejednokrotnie o zainteresowanie własną płcią, a jego fascynację Lily Evans nazywała kamuflażem – nope. Too soon. James zakochał się w Lily dopiero w piątej klasie [źródło]. 

O nim [Syriuszu] zwykła mówić jako o zepsutym arystokracie, który na pewno pali, pije i uprawia przygodny seks, trwoniąc na to setki funtów, a w dodatku dzieli rasistowskie poglądy rodziny i jest zagrożeniem dla otoczenia – czyżbyśmy jednak przeskoczyli jakiś większy okres? Bo mówić o czternastolatku, że uprawia przygodny seks, wydaje mi się bardzo nie na miejscu. Chwilę później okazuje się, że wcale nic nie przeskoczyliśmy. Dziwna ta mama Petera, że mówi mu takie rzeczy. Czternaście lat to co, pierwsza/druga gimnazjum? No raczej nie sądzę, aby to był czas na takie rozmowy. Szczególnie że mówimy o latach siedemdziesiątych. W Hogwarcie. Ja wiem, że rewolucja seksualna i te sprawy, ale mimo wszystko wydaje mi się to przesadą. Dodatkowo, czy macocha Petera nie powinna jednak użyć czarodziejskiej waluty, skoro jej mąż i syn są czarodziejami?

Podoba mi się, że starasz się poświęcić trochę czasu każdej postaci. Z niecierpliwością wyczekuję na rozdziały poświęcone Remusowi i mam nadzieję, że nie zawiedziesz mnie ich nieobecnością. 

Wreszcie z zakrętu wyłonił się upragniony czerwony autobus – Błędny Rycerz był tak naprawdę wściekle fioletowy. W trzecim tomie został przedstawiony jako wściekle czerwony, ale wynikało to z błędu tłumacza i sądzę, że wypadałoby to zmienić.

Martin był dość niski, ale krępy, co niejednokrotnie pomagało, bo grał na pozycji pałkarza w drużynie Hufflepuffu – niby jak krępość pomagała na pozycji pałkarza? Gdybyś napisała, że był niski i umięśniony miałoby to więcej sensu, szczególnie że krępy to niewysoki, mocno zbudowany [źródło], więc niski i krępy obok siebie to pleonazm. A nie zawsze fakt, że ktoś jest mocno zbudowany, automatycznie równa się temu, że jest wysportowany i/lub sprawny. 

(…) James miał paskudnie rozwalony łuk brwiowy (…) – czy ty masz pojęcie jak bardzo krwawi łuk brwiowy? Pytam, bo to naprawdę taka ilość krwi, o której warto by wspomnieć, na przykład, że Peter się przejął, albo że zrobiło mu się z tego powodu niedobrze. 

Może zostać blizna, z radością będę prezentować światu rany wojenne! – na łuku brwiowym na pewno zostanie i to widoczna, bo przez tkankę bliznowatą przestają rosnąć włoski, co tylko podkreśla bliznę, bo masz dosłownie dziurę w brwi. Nie sądzę, aby magia mogła tu coś zaradzić.

Najwyraźniej Mugole, tu mieszkający, nie mieli też zwyczaju zbytnio dbać o grządki (…) – nie lepiej Najwyraźniej mieszkający tu Mugole (…)? A poza tym, mugole, nie Mugole. Szczególnie że kilka linijek niżej mugole zaczynają się od małej litery.

Peter gotów był dać słowo, że słyszał, jak mówiła „co za młodzież, mało im Halloween, to jeszcze teraz muszą się przebierać za niewiadomo co” – nie wiadomo co [źródło].

4 Niepożądani goście

Regulus tylko pokręcił nieznacznie głową, na chwilę przestając ćwiczyć zaklęcia na martwym pająku, leżącym przed nim na stole – a co z zakazem używania zaklęć w czasie wakacji przed ukończeniem siedemnastego roku życia? Ja wiem, że w domu pełnym czarodziejów ciężko wykryć jakieś nadprogramowe czary, ale mimo wszystko. Pamiętaj, że jedyne zaklęcie, którego mogą używać nieletni czarodzieje, to Lumos. 

Paskudnie rozdarty rękaw i kilka kropel krwi na kołnierzu zbyt wyraźnie świadczyły, że wdał się w bójkę – uwierz mi, z rozciętej brwi, nieważne jak szybko zaleczonej, zostałoby mu więcej niż kilka kropel krwi. 

Pan James Potter (…) – myślę, że Stworek raczej użyłby określenia panicz, skoro ma przed sobą czternastolatka. 

Miałam na myśli twojego koleżkę, choć w tej chwili wcale nie jestem pewna, czy rzeczywiście jesteś synem mojej kuzynki – koleżka w ustach Walburgi Black? 

Być może w tym mugolskim szpitalu, w którym Dorea urodziła dziecko, doszło do zamiany – wytłumacz mi, czemu Dorea miałaby rodzić w mugolskim szpitalu? Bo chyba czegoś nie rozumiem. Nie mogli się teleportować do Munga? 

Peter wciąż podpierał ścianę (…) – nie sądzisz, że niezbyt to grzeczne? A przez to szczerze wątpię, aby Peter odważył się na coś aż do granic nonszalanckiego w gościach u pani Black. 

Musiała sobie powtarzać, że to syn jej przyjaciółki z dawnych lat (…) – kwestię przyjaciółki już wyżej omawiałam.

Etienne, który wcześniej również patrzył wprost na ucznia, powoli zwrócił spojrzenie na gospodarza. // – Jestem przekonany, że wystarczy już na dzisiaj – powiedział cicho, ale jego ostre niczym brzytwa słowa, sprawiały, że nie można było mieć wątpliwości, że dotarły do uszu każdego obecnego w pokoju. – Ufam, iż przemyślisz swoje zachowanie i następnym razem nie zachowasz się tak… – przerwał na chwilę, jakby musiał szukać odpowiedniego słowa – skandalicznie – kto to mówi? Z podmiotu wynika, że Orion, ale sądzę, że raczej powinna to być wypowiedź nauczyciela, ponieważ dlaczego Orion miałby upominać syna przy kimś obcym? Zbędny przecinek po słowa. 

Krótkie podsumowanie fabularne: jak na razie akcja toczy się bardzo powoli. Przeczytałam prawie dwadzieścia procent pierwszej części i w zasadzie wciąż kręcimy się wokół konsekwencji wydarzeń z pierwszego rozdziału. A i prolog należałoby z tej puli wyrzucić, bo to dość mocno odsunięta w czasie akcja. 

Niemniej jestem zachwycona jakością, jaką prezentujesz i sądzę, że z czystym sumieniem mogłabym wystawić ocenę już tutaj. Skoro początek trzyma taki poziom, to dalej może być tylko lepiej.

5 Blaski minionych dni

Kto normalny nazwałby się śmierciożercą? Już samo to śmierdzi na odległość – w punkt.

– Przepraszam, mamo – powiedział, patrząc, jak Ambrozja wstawała – matka Lupina miała na imię Hope, nie Ambrozja [źródło]. 

Wystawił z niewielkiej wanny tarkę, która była jedynym zastępstwem pralki, na jakie było ich stać i wziął zimny prysznic – przypomnijmy, że mamy początek lat siedemdziesiątych i posiadanie pralki nie stanowiło normy społecznej. 

Czekała go jeszcze długa droga na stacje King's Cross, gdzie oczekiwać go będzie ekspres Hogwart-Londyn – raczej stację King’s Cross i ekspres Londyn-Hogwart.

Do pracy raczej nie podróżują pociągami, tylko tymi ich samochodami, które produkują mnóstwo smrodu – matka Lupina to mugolka, dlatego nie wydaje mi się, żeby Remus tak określał samochody, które nie powinny być dla niego czymś niezwykłym. A poza tym – przypomnijmy, że mamy początek lat siedemdziesiątych, kiedy samochody posiadało o wiele mniej osób niż dzisiaj. Zresztą do tej pory wielu ludzi podróżuje komunikacją miejską, więc nie rozumiem zasadności tego stwierdzenia. 

Poza tym Cannie była niezwykle urocza, już w trzeciej klasie latało za nią kilku chłopaków z wyższych roczników, lecz ona, nie wiedzieć czemu, zawsze ich zbywała – może dlatego, że miała trzynaście lat? I latało, syriuszly? Zrób coś z tym potocyzmem, proszę.

– Chciałam tylko przypomnieć, że mieliście poszukać swojego zaginionego przyjaciela –wtrąciła Canicula z naganą – przed wtrąciła zjadło Ci spację. 

Przez chwilę słychać było pisk przerażenia, lecz potem wzniósł się triumfalny okrzyk „łaskotki” i... – błędny wielokropek (alt+0133). Zapewne do poprawienia wszędzie. A skoro okrzyk, to przydałby się wykrzyknik po łaskotkach.

Dodatek: Lily

Setki rodzin posiadających potomka (…) – kwikłam. 

Chcieli odwieźć również Petunię, a ona nie wyraziła chęci zabawienia choćby chwili dłużej niż to niezbędne na stacji – gdzie chcieli ją odwieźć? Zakładasz, że Petunia też uczęszcza do szkoły z internatem, czy raczej masz na myśli odwiezienie jej do zwykłej szkoły? Bo jeśli to drugie, to zauważ, że Petunia jeszcze tego samego dnia wróci do domu, a ich druga córka wyjeżdża na długie miesiące, a oni nawet nie chcą jej odprowadzić na peron i pomachać, kiedy będzie odjeżdżać. Poza tym, i co chyba najważniejsze, jest niedziela.

Wciąż nie mogła pozbyć się tego wrażenia, mimo że zaczynała czarty rok nauki w Hogwarcie – czwarty.

Lily odsunęła się od barierki, by ktoś przypadkiem nie uderzył w nią zaraz po przejściu przez barierkę – powtórzenie. A i tak ją ktoś uderzył, co za niefart. 

Lily wyciągnęła dłoń, żeby pomóc dziewczynie podnieść się z kostki – raczej z klęczek, co? Chyba że miałaś na myśli kostkę brukową…?

Ależ Cannie odwaliła chamówę. Ani cześć, ani przepraszam, ani dziękuję. I powtórzę się: uganianie się Pottera za Evans w tym momencie jest niekanoniczne.

6 Obraza

Rewelacyjne są te dygresyjne myśli Petera. 

Szczota tymczasem postanowiła wykorzystać nadarzającą sie okazję (…) – się.

(…) zadrapała, próbującego ją złapać Jamesa (…) – bez przecinka. 

W dodatku Pettigrew uświadomił sobie, że Regulus nie przyprowadził ze sobą, towarzyszących mu niemal zawsze, kumpli ze Slytherinu,. Zaczął nawet zastanawiać się, czy to może jakaś przesłanka dobrej woli ze strony brata Syriusza, jednak przypomniał sobie słowo, jakiego użył Black – po pierwszym zdaniu podwójny znak interpunkcyjny. 

Nawet Peter wydawał sie być wyprowadzony z równowagi – się, a być jest zbędne.

Syriusz wyciągnął ręce przed siebie odpychając kota jak najdalej, tak, że Szczota wylądowała na podłodze, a potem zwrócił sie w stronę Cannie – się oraz przecinek przed imiesłowem.

Syriusz wpatrywał sie dłuższą chwilę w miejsce, w którym zniknęła Canicula – się. 

Przyznam, że absolutnie zaskoczyłaś mnie, że Ray jest powiązany z bohaterem prologu, ale już po tych dwóch rozmowach, gdzie o nim mówiono, widać, że bardzo wdał się w ojca. A już na pewno w swoje nazwisko, co jest jak dla mnie chyba odrobinę zbyt groteskowe i trochę przesadzone. 

Gdyby Pettigrewowi przydarzyło się coś takiego (…) – Pettigrew, wcześniej nie odmieniałaś jego nazwiska. 

EDIT: Naradziłyśmy się z oceniającymi, które betowały tę ocenę i oto do czego doszłyśmy: zgodnie z zasadami podanymi przez PWN [źródło], wychodzi, że nazwisko Petera powinno otrzymywać polskie końcówki bez apostrofu, ale Polkowski w tłumaczeniu sagi tego nazwiska nie odmienia, dlatego to od Ciebie zależy, na którą opcję się zdecydujesz, bo teoretycznie istnieją powody do kierowania się każdą z nich. Byle konsekwentnie. A tego niestety zabrakło. Nie będę tu wypisywać każdego fragmentu dotyczącego tej kwestii, dlatego musisz wyszukać sobie wszystkie Pettigrew i dodać lub usunąć końcówkę, w zależności od tego, na co się zdecydujesz. 

Rozdział na bardzo wysokim poziomie, ale odnoszę wrażenie, że został urwany w zupełnie przypadkowym miejscu. Widzę, że w kolejnym kontynuujesz wątek, ale dziwne mi się wydaje przerwanie akurat w tamtej chwili.

7 Przebranie

Opisy też wychodzą Ci nad wyraz ładnie i zdaje się, że piszesz je z lekkością. Pękam z zazdrości nad Twoją historią. Co prawda nie jestem przekonana do tych kolorowych traw (bo zakładam, że na wrzosowiskach nikt takich ozdobnych nie sadził), no ale niech już będzie. Może się mylę.

Wreszcie w oddali zamajaczył odległy peron jedynej w Anglii całkowicie magicznej wioski ‒ Hogsmeade – Hogsmeade to jedyna całkowicie magiczna wioska w Wielkiej Brytanii, nie Anglii. A Twoje zdanie jest co najmniej dziwne, biorąc pod uwagę, że wioska jest położona w Szkocji. 

Black szanował go za to, mimo iż uważał, że w przypadku Evans Potter powinien już dawno odpuścić – jak już wyżej pisałam, na miłość do Evans jeszcze za wcześnie. 

Potwierdzasz swoje wcześniejsze wybiegi w przód, konsekwentnie budujesz swoich bohaterów. Rzeczywiście to James jest pomysłodawcą, a cały plan wymyślano w biegu. Lecę czytać dalej, bo ciekawość mnie zżera, czy kawał się im uda. 

Jak to w końcu jest z tą Verą? Ma dwóch starszych braci, którzy straszą ją opowieściami o Hogwarcie, więc zakładam, że tam uczęszczają lub uczęszczali. Dziewczynka mówi, że choć bracia mają bujną wyobraźnię, nie potrafiliby wymyślić czegoś tak strasznego, dlatego nie zweryfikowała ich opowiadań z rodzicami – czyli rodzice też muszą wiedzieć coś o szkole magii. A później pojawia się zdanie: Vera zdziwiła się, słysząc brzuch czarodzieja, ale ciocia opowiadała, że w magicznym świecie dzieją się różne dziwne dla mugoli rzeczy. Poza tym nawet w zwyczajnym świecie zdarzali się brzuchomówcy, z którego wynikałoby, że Vera to jednak mugolka. Sama widzisz, że coś tu się nie trzyma kupy.

Ich przewodnik najwyraźniej zakończył dysputę z jelitami, bo zaczął tłumaczyć, że teraz udadzą się do łódek, którymi to przeprawią się przez pełne potworów jezioro wprost do Hogwartu. Gdzie każdego czeka wyczerpująca próba, jednoznacznie określająca, czy nadają się na uczniów tej prestiżowej szkoły – osobiście zrobiłabym z tego jedno zdanie. Ewentualnie gdzie zamienić na tam. 

Przed sobą mieli dziesiątki łupinek unoszących sie na szerokich wodach jeziora, w którym zdawały się kąpać gwiazdy i księżyc – się.

8 Zadania Pierwszorocznych

Musisz mi uwierzyć, że tłumię chichot, czytając opis tego, jak podróbka Hagrida usilnie próbuje wstać na równe nogi.

Przed tymi, którzy się uchowają, będzie kolejne zadanie: musicie pokonać dyrektora w pojedynku – wyobraziłam sobie właśnie takiego pierwszaka walczącego na pięści z Dumbledore’em w tiarze na głowie i fioletowych spodenkach. Chyba nie muszę mówić, że zachowanie powagi to coraz trudniejsze zadanie, prawda? 

Na marginesie: w dokumencie, który mi przesłałaś, rozdział 8 masz wyrównany do lewej, zamiast wyjustowany. 

James i Syriusz w duecie są absolutnie rewelacyjni. 

Dodam jeszcze, że najbardziej przypadło mi do gustu zadanie z przyniesieniem czapki z Zakazanego Lasu i późniejszy komentarz Syriusza. 

Była jedną z ostatnich uczniów starszych roczników (…) – coś tu nie gra z podmiotem – może Spośród uczniów ze starszych roczników, była jedną z ostatnich osób, które (…) lub Była jednym z ostatnich uczniów(…) albo Była jedną z ostatnich uczennic (…), ewentualnie Była jedną spośród ostatnich uczniów i uczennic (…) .

W dodatku oczywiście musiała trafić na kałużę i zamoczyć trampki – trampki nie są obowiązującym obuwiem na terenie Hogwartu. 

Cannie jednak uparł się, by postawić na swoim (…) – uparła się. 

Szczota umknęła z ramion właścicielki i zaczęła głośno, przeciągle miałczeć – miauczeć. 

Już nie mogę doczekać sie pierwszych zajęć – się.

Mcgonagall zrobiła już krok w kierunku tak niepożądanym, gdy Cannie krzyknęła za nią i malowniczo przewróciła się, jednocześnie boleśnie obijając kolano – przewrócić się malowniczo? Może raczej teatralnie? No i McGonagall. 

‒ ...I po wypełnieniu wszystkich sześćdziesięciu pięciu zadań, godni będziecie przekroczyć progi tej zacnej szkoły i wstąpić w elitarne szeregi jego uczniów – sześćdziesięciu pięciu?! Przecież wcześniej mówił, że dziewięć! Aż dziwne, że ci pierwszoroczni się nie zorientowali i nie zorganizowali buntu. Przecież spokojnie mogliby rozłożyć Hagrida na kawałki. I tej szkoły, więc jej uczniów. Do tego zbędny przecinek.

Co było poniekąd prawdą, bo przynajmniej dolna część podszywanego Hagrida cała zalała się potem i zdecydowanie chciała pozbyć sie jak najszybciej tej górnej – się.

Pośpiesznie otworzyli drzwi, pokonali próg i wreszcie znaleźli sie wewnątrz zamku, szczęśliwi, że udało im się wykiwać nauczycielkę – i ponownie: się. Coś Ci pourywało ogonki ostatnio. Może pomoże utworzenie w Wordzie reguły, która automatycznie poprawiałaby tę literówkę? 

A stwierdzeniem, że w numerologii jest zbyt wiele liczb, zrobiłaś mi dzień.

Spodziewał sie wszystkiego (…) – i jeszcze jeden, i jeszcze raz! Się do poprawki.

9 Uczta powitalna

Sufit Wielkiej Sali zdawał się niknąć gdzieś wysoko, sprawiając wrażenie jakby sklepiał się z niebem – sklepić — sklepiać 1. «wznieść nad czymś sklepienie» 2. «stanowić sklepienie nad czymś» [źródło] – sensu to raczej nie ma, a przed jakby brakuje przecinka. 

Lily kilkakrotnie zastanawiała się, czy mają być symbolem wiedzy, która zapłonie w ich młodych umysłach, czy też może powinna uważać je za przewodniczki – a może po prostu za źródło światła, jako że w Hogwarcie nie ma lamp elektrycznych? Jak dla mnie Evans poszła odrobinę za daleko, noale…

Fakt, że Lily dopiero w Wielkiej Sali zaczęła szukać Severusa, sprawił, że zastanawiam się, z kim spędziła podróż, skoro już na jej początku wypadła z przedziału zajmowanego przez Huncwotów. Nie sądzisz, że prawdopodobnie poszłaby szukać właśnie przyjaciela? 

Ale Seveus taki nie jest, spróbowała przekonać samą siebie – Severus. 

Nigdy nie ukrywała tego, co myśli, nie bacząc, że może tym kogoś skrzywdzić. Niezwykle dużo uwagi poświęcała swojemu wyglądowi, przez co każdego roku miała problem z zaliczeniem semestru – proszę, powiedz, że to nie kandydatka na miłość Remusa. Mam głęboką nadzieję, że tak nie jest. 

Mnóstwo czasu spędzała w towarzystwie swojego wuja, Leonarda, będącego w jej wieku i podzielającego jej poglądy – chyba właśnie zgłupiałam. Alex ma wuja Leonarda, który też ma czternaście lat i bardzo dużą wagę przywiązuję do urody? Na pewno o to Ci chodziło? 

I jeszcze ma ciotkę, czarodziejkę-modelkę, znaną na cały świat. Syriuszly?

Ot, długie, piaszczyste plaże, przyjemne słońce, jasne, lekko spienione wody, pod których taflą kryły się wszelkiego rodzaju podwodne łąki i ludzie – łąki i ludzie kryły się pod taflą wody. Wow.

Tym razem szkarłatnozłoty materiał znów poszedł w ruch – szkarłatno-złoty, bo kolory są od siebie oddzielone. Jako że zagadnienie pojawiło się już wcześniej, załączam dwa artykuły o różnicy pomiędzy pisownią łączną i rozłączną [źródło i źródło]. Na przykładzie kolorów: w skrócie chodzi o to, że jeśli coś ma dwie oddzielne barwy, używamy łącznika np. pomarańczowo-czerwony (pomarańczowy i czerwony), a jeśli jedna barwa jest dominująca, ale z dodatkiem innej piszemy łącznie np. pomarańczowoczerwony (pomarańczowy z domieszką czerwonego). 

Lily tymczasem zerknęła na siedzącą obok niej Malenę – Marlenę.

Dziwi mnie, że choć Lily, Alex, Gisela i Marlena mieszkają razem już trzy lata, nigdy wcześniej nie wyszło, że Evans ma siostrę. To raczej mało prawdopodobne, chyba że celowo pilnowała, aby się nie zdradzić. Ale patrząc, z jakim spokojem o tym powiedziała, wątpię, by była to pilnie skrywana tajemnica.

Tego roku zmieniło sie coś jeszcze – się.

Dopiero teraz Lily zdała sobie sprawę, że i jej nie uczestniczyła od początku w uczcie – że i ona. 

Natomiast chodzenie w nocy po korytarzach niezmiennie to wątpliwy przywilej jedynie nauczycieli – szyk (to niezmiennie wątpliwy przywilej jedynie nauczycieli). 

Tradycyjnie pojawiła się sie McGonagall, opiekunka Gryffindoru, rozdała wszystkim plany lekcji, nakazała prefektom odprowadzić pierwszorocznych i odeszła w kierunku stołu nauczycielskiego – plany lekcji były rozdawane na śniadaniu drugiego września, nie w trakcie uczty powitalnej [źródło]. McGonagall została już wielokrotnie wspomniana, nie sądzisz, że dobrze byłoby wspomnieć o tym, że jest opiekunką Gryffindoru już wcześniej? No i oczywiście wyrzuć sie.

10 Wpływ księżyca

Słońce ponownie zjawiło się na horyzoncie, przeganiając napawający strachem księżyc. Mrok, wszystko wciąż pochłaniał mrok, który jednak zdawał się o wiele lepszy od odbitego światła satelity – mrok 1. «ciemna szarość, która pojawia się po zachodzie słońca lub po zgaszeniu światła albo wypełnia słabo oświetlone miejsca» [źródło], czyli skoro mamy poranek, raczej nie uświadczymy mroku. Poza tym, jeśli słońce już pojawiało się na horyzoncie, to nie było tak znowu ciemno.

We wrześniu 1974 pełnia wypadała pierwszego, co znaczyłoby, że Remus raczej nie powinien uczestniczyć w kawale Huncwotów, bo, jak dobrze wiemy, przyjazd do Hogsmeade miał miejsce późnym wieczorem, dawno po zachodzie słońca. Zagadkę w ogóle stanowi to, jak Remus dojechał do szkoły? Chyba że założyłaś, że może się zmieniać w wilkołaka jedynie po zachodzie słońca. Jakby wilkołactwa było mało, jeszcze kazałaś biedaczynie tachać ten ciężki kufer całą drogę z Dziurawego Kotła na King’s Cross.

Remus uchylił powieki, zobaczył, że jest ponownie skryty za parawanem. Nie zdziwiło go to, zawsze między pełniami znikał za katarami – kotarami. 

Potem rozległo się czyjeś przytłumione jęknięcie i jęk – coś Ci się tu zdublowało. 

To był słodki ból, tek, który nie przysparza zmartwień – ten, który nie przysparza zmartwień.

Ale tuż przed nim był jego cel. // Nie zawahał się ani chwili. Rzucił się na cel – powtórzenie wydaje mi się bardzo toporne i osobiście spróbowałabym się go pozbyć. 

Dziecko, które spoglądało na niego z zaciekawieniem swymi miodowymi oczyma, nagle krzyknęło – naprawdę był zaciekawiony? Stawiałabym raczej, że zaczął płakać w chwili, kiedy wilkołak wdarł się mu do domu, ponieważ zapewne nie włamał się tam z kurtuazją. 

Ale było za późno. Wgryzł się w jego delikatną szyję. Pił, zaspokajał pragnienie – a co to, wampir jakiś? A tak na marginesie – wątpię, aby Remus przeżył, gdyby wilkołak wgryzł mu się w szyję. Przecież w przypadku tak rozległej rany (jaka niechybnie zostanie po wilczych zębach, które z łatwością mogą również przerwać rdzeń kręgowy na odcinku szyjnym), utrata krwi jest na tyle duża, że szanse na przeżycie są nikłe. Szczególnie u małych dzieci.

Chłopczyk rozpaczliwie wrzeszczał. Irytowało go to, uszy wibrowały od wysokich dźwięków – wyszło Ci, że to chłopczyk był zirytowany. I te wibrujące uszy…

Mężczyzna przez chwilę zdawał się przyglądać wilkowi, jakby chciał go rozpoznać. I rozpoznał – z wcześniejszego fragmentu wynika, że Fenrir jest obecnie w wilczej postaci, co automatycznie czyni go niemożliwym do zidentyfikowania. To znaczy, oczywiście, rozpoznasz, że to wilkołak, a nie zwierzę, ale szczerze wątpię, abyś mogła rozróżnić jednego wilkołaka od drugiego.

Czarodziej nie próżnował, zbliżył się do niego i nieustannie szył zaklęciami – co?

Arsene Lupin nienawidził wilkołaków, nienawidził ich za to, co spotkało jego syna, życzył im śmierci – ojciec Remusa to Lyall. A skoro postać fikcyjna o tych samych personaliach została stworzona w 1905, to powiem szczerze, nie do końca rozumiem, czemu rodzice pana Lupina mieliby go nazwać dokładnie tak samo jak jakiegoś włamywacza. To chyba nie do końca rozsądne, nie sądzisz? 

I nie do końca masz rację z tą nienawiścią Lupina do wilkołaków. To znaczy, gdyby nie jego nienawiść, tragedia Remusa prawdopodobnie nigdy by się nie wydarzyła, skoro Greyback ugryzł Remusa tylko dlatego, by jego ojciec zmienił zdanie co do wilkołaków i zaczął uznawać ich za równych czarodziejom. Tak więc za tragedię syna, niestety, jak najbardziej może winić siebie. 

Bardzo stare manuskrypty wspominają o nich jako o nie tylko źródłach ważnych magicznych ingrediencji (…) – a nie lepiej zmienić trochę szyk: (…) wspominają o nich nie tylko jako o źródłach (…)? 

Podoba mi się rozmowa z profesorem Kettleburnem. Jest taka prawdziwa, dosadna i choć Remus nie zdecydował się zadać pytania, które krążyło mu gdzieś po głowie (swoją drogą, aż się zastanawiam, co to za pytanie, bo i czytelnikom nie zechciałaś go zdradzić), Kettleburn wydawał się mu pomóc. Szkoda tylko, że odpowiedź zaczyna się tak zupełnie z dupy i w sumie nie ma żadnego związku z pytaniem, które postawił Lupin. To taki jedyny, drobny zarzut. 

I koniec końców, Kettleburn wcale nie odpowiedział, czym się będą zajmować w nadchodzącym roku szkolnym.

11 Kłopotliwa transmutacja

Przelatywała z nad ucha jednego ucznia do drugiego, kilka razy udało jej się nawet ukąsić – znad [źródło]. I do drugiego ucha czy ucznia? 

Potter zachrapał głośniej, wzdrygnął się, bąknął coś, co brzmiało jak „Jeszcze pięć minut, mamo.” i przełożył głowę na drugie ramię – kropkę stawiamy zawsze po cudzysłowie, nawet jeśli jest częścią cytowanego zdania [źródło], ale jeśli, tak jak w tym przypadku, cytowane zdanie jest w środku innego zdania, to w ogóle nie powinno być tam kropki. 

Proszę, oddaj mi choć ułamek Twojego talentu do opisywania Huncwotów. Przecież oni są tak realistyczni, że sama mam wrażenie, że siedzę na historii magii!

‒ To dowiem się, co tam pisze? // ‒ Jest napisane ‒ poprawił Remus – w sumie mogłabym się przyczepić, że rozmowa w oryginale prowadzona jest w języku angielskim, a tam nie miałoby to racji bytu, ale niech będzie, że przymknę na to oko.

Remus był już drugi dzień na zajęciach, a wciąż oczy miał podkrążone, twarz bladą, a nadgarstki zabandażowane, niewygojone i skryte za mocno zaciągniętymi szarym swetrem i szatą – ten sweter powinien być raczej naciągnięty, nie zaciągnięty. 

Nie będę tu już wypisywać konkretnych zdań, ale zaczynasz wahać się co do odmiany Pettigrew, w obrębie jednego rozdziału. 

Poczekał, aż inkaust wyschnie, a potem odrzucił ponownie zgniecioną kulkę – poszłaś po bandzie z tym inkaustem, nie ma co. 

‒ Nom ‒ potwierdził Peter. ‒ Za dziesięć minut koniec lekcji, a potem transmutacja ‒ dodał grobowym tonem – od inkaustu do nom – przekrój przez epoki. Ja bym jednak zrezygnowała z tego potwierdzenia w obecnej formie. 

Tylko wzruszył ramionami i po chwili ponownie zaczął bujać się na tylnich nogach krzesła – tylnych. 

Korytarze Hogwartu były szerokie, przestronne, malowane jasnymi kolorami, by rozświetlić nieco wnętrze zamku – moja dusza krwawi. Czemu chcesz malować korytarze Hogwartu? No czemu?! (Wybacz, to już chyba spaczenie zawodowe).

Klasa pierwsza B była okrągłym pomieszczeniem, a jej centralną część wypełniały rzędy ławek dla uczniów – że co?! No proszę Cię, a już szło tak świetnie! Nie wrzucaj tu kalek ze szkolnictwa, które znasz. Po prostu sala transmutacji.

Na nosie miała druciane okulary, z nad których bacznie obserwowała wchodzących – znad. 

Wyższy miał krzywo zapiętą koszulę, a krawat byle jak przewieszony przez ramię – nie wiem czemu, ale skojarzyło mi się to z szarfami, jakich się używało w podstawówce podczas wyścigów rzędów. I czemu przewiesił ten krawat przez ramię? Zrozumiałabym, gdyby miał go niezawiązanego, ale przerzuconego przez szyję, albo niezaciągniętego, albo nawet gdyby trzymał go w dłoni. Ale przewieszony przez ramię? Nie rozumiem. 

Niższy również źle zapiął koszulę, sweter założył tył na przód, a krawat zawieszony miał na czubku głowy – a to już w ogóle jakiś hipster. Jak dla mnie zbyt przerysowane to wielkie wejście.

‒ Przepraszamy za spóźnienie, pani profesor! ‒ krzyknął od progu wyższy, strzygąc modrymi oczyma – a to już jakaś zupełna nowość. Nie umiałam nigdzie znaleźć połączenia, które wyjaśniałoby sens strzyżenia oczyma. Strzyc to można uszami. 

Spuścił więc głowę i podreptał w kierunku najbliższej ławki. Za nim podążył drugi z chłopców, ale potknął się i poleciał w – obawiam się, że to zdanie nie ma końca. 

‒Przepraszam! ‒ powiedział towarzyszący Corviemu szatyn, uśmiechając się przepraszająco – przed przepraszam zabrakło spacji.

McGonagall obrzuciła ich jeszcze jednym, powłóczystym spojrzeniem i poczęła kontynuować wykład – nie można równocześnie czegoś zaczynać i kontynuować – począć — poczynać 1. «zacząć» 2. «wyniknąć z czegoś» 3. daw. «dać początek nowemu życiu» [źródło]. A powłóczyste spojrzenie kojarzy mi się z romansami raczej, przez co nie pasuje mi do karcącej McGonagall. 

Był jednak świadom, że zapewne nie na wiele sie to zda – na niewiele się. 

Czarownica cierpliwie tłumaczyła, jak należy zaklęcie przeprowadzić (…) – przeprowadzić zaklęcie? Jakoś mi to nie brzmi. 

Powiem szczerze, że zaskoczyłaś mnie rozwiązaniem, że incydent z łódkami nie był zbiegiem okoliczności, a wręcz miał związek z tworzącymi się gdzieś tam siłami zła. Bardzo dobrze, że mimo młodego wieku bohaterów i ich lekkoduchostwa nie zapominasz napomnieć, w jakich czasach żyją.

Dodatek: Najgorszy koszmar Jamesa

Potter odsunął krzesło, nie kłopocząc się z podniesięniem go, przez co głośno zaszorowało po podłodze – podniesieniem. I czy nie przypadkiem zaszurało?

Cała była lepka w czymś bliżej nieokreślonym (…) – albo lepka czymś, albo lepka z/od czegoś, albo zwyczajnie w czymś.

Ruszył więc dziarsko przed siebie, by po chwili stanąć jak wrytym – wryty.

12 Nowy woźny

Coś mi nie gra z datami. Z poprzedniego rozdziału: Szczególnie, że pełnia skończyła się ledwie przedwczoraj. Dziś Remus był już drugi dzień na zajęciach (…), a skoro mamy rok 1974, pełnia wypadała pierwszego września, w niedziele, co oznaczałoby, że mamy środę. Zdanie Huncwoci mieli szczęście, że tym razem McGonagall wypuściła ich wcześniej, mogłoby sugerować, że nadal mamy ten sam dzień, bo przypominam, że w poprzednim rozdziale też poszli na transmutację, która skończyła się wcześniej, niż miała. A tu jednak nie, mamy już piątek. Więc albo coś popaprałaś z datami, albo wcześniejsze kończenie lekcji przez opiekunkę Gryffindoru wcale nie jest takie rzadkie, jak napisałaś, skoro przytrafiło się aż dwa razy już w pierwszym tygodniu zajęć. 

Kolejny akapit sugeruje, że to nadal ten sam dzień, skoro dopiero teraz Peter przekazuje informacje na temat podsłuchanej rozmowy między profesorami. 

Megiera, choć nieznośny z tymi swoimi wymogami i surowością, przynajmmniej potrafił przekazać jakąkolwiek wiedzę – przynajmniej. 

James zaczął bawić się kauczukową kulką, która zastępowała mu znicza przed meczami. Potter uważał, że zawsze dobrze jest ćwiczyć – Rowling potwierdziła, że James tak naprawdę był ścigającym, a nie szukającym [źródło]. Ale podrzucanie kafla nie robi takiej furory wśród dziewcząt, dlatego jest znany z zabawy zniczem. W takim razie nie ma najmniejszej potrzeby, by James ćwiczył łapanie znicza. Poza tym zabawa kauczukiem ma bardzo niewiele wspólnego z łapaniem uciekającej złotej piłeczki, przynajmniej na moje oko. EDIT: Z późniejszych rozdziałów wynika, że o tym wiesz, więc wytłumacz mi proszę, po co ma ćwiczyć łapanie znicza?!

No, chłopaki, skoro juz coś obiecaliśmy, to trzeba teraz ruszyć tyłki – już.

Ocho, dzisiaj znów będzie pić wino z Violet (…) – oho [źródło]. 

‒ Nie mogłaś gdzie indziej ich schować? ‒ burknął James. // ‒ Nie było czasu. Flitwick usłyszał harmider i musieliśmy wiać, no i jeszcze Ladon wyrósł jak spod ziemi. Ciesz się, że w ogóle cokolwiek się uratowało. A poza tym to co masz do Marty? // ‒ Nic. // ‒ On nic, ale Marta chyba jednak ma coś do niego ‒ zaśmiał się Syriusz. // ‒ Hej, ja się wcale nie prosiłem o jej względy! // ‒ Jakbyś nie udawał takiego rycerza w lśniącej zbroi, gdy wpadliśmy na nią po raz pierwszy, to może teraz nie twierdziłaby, że jesteś jej chłopakiem. // ‒ Ty wcale nie byłeś lepszy! // ‒ Prawda, zamiast w Pringle'a trafiłeś w Syriusza łajnobombą ‒ wtrącił Remus, krzywiąc się. ‒ Nie mogliśmy pozbyć się tego smrodu przez całe trzy dni – i wyszło Ci, że Syriusz, zamiast w Pringle’a, trafił łajnobombą w Syriusza. 

Cztery osoby wrzucają swoje sztuki z wnętrza zamku (…) – jako że ruch odbywa się na zewnątrz, raczej wyrzucają. 

(…) perłowo-biała dziewczyna (…) – perłowobiała. Wcześniej o tym pisałam, więc nie będę się powtarzać.

– Przecież wiem, że w poniedziałek wypada ósmy.(…) Ósmego są urodziny Syriusza. Może i zapominasz o wielu rzeczach, ale o urodzinach najlepszego przyjaciela na pewno nawet ty byś nie zapomniał – skąd ty bierzesz te daty? Bo mam wrażenie, że strzelasz z tymi dniami tygodnia. A przy tak dopracowanym opowiadaniu nawet takie pozornie, nieznaczące błędy rażą. Raz: ósmy września 1974 wypadał w niedzielę, nie w poniedziałek. Dwa: jak już pisałam, ostatnio okazało się, że Syriusz urodził się trzeciego listopada. 

Ach, ileż to juz szlabanów się tu odbywało (…) – już.

Na gzymsie, oblamowanym zdobieniami w gryfy, stał niewielki pojemniczek z, zapewne, proszkiem Fiuu – zakładam, że gzyms miał być obramowany, chyba że naprawdę chciałaś go obszywać lamówką [źródło]. Poza tym gzyms sam w sobie jest najbardziej ozdobną częścią zwieńczenia. 

‒ Czy mogę użyć łańcuchów, pani profesor? ‒ zapytał woźny, a koło jego nóg znalazła się ruda kotka. ‒ Złapałem nicponia! ‒ dodał z triumfem – pani Norris była bura, nie ruda, choć oczywiście, byłoby jak najbardziej zrozumiałe, gdyby okazało się, że to po prostu inny kot [źródło]. Liczyłam, że dowiem się, kogo złapał. Ale niestety nie doczekałam się. EDIT: Odpowiedź znajduje się dopiero w rozdziale czternastym, wyszło jednak na jaw, że złapał Syriusza i Petera, co daje wynik dwóch nicponi, nie jednego.

13 Urodziny

Co prawda matka nigdy nie nakazywała mu wstawać wcześnie, wręcz zachęcała go do spędzenia poranka w ciepłym łóżku, jednak Remus czuł się źle z tym, że on smacznie śpi, a Ambrozja wstaje o świcie i kładzie się późnym wieczorem – już o tym pisałam – imię matki do poprawki. 

Wczorajszej nocy tradycyjnie wypili na dobranoc po butelce kremowego – no nie wierzę! Czternastoletni alkoholicy. I wcale nie mam tu na myśli zawartości procentów. Przyznam, że jestem na nie.

Cannie pośpiesznie spojrzała w stronę łóżka z prawej strony okna, jednak nic nie świadczyło o, by coś zakłóciło sen śpiącego – wygląda, jakbyś w połowie zdania zmieniła koncepcję. O do śmieci albo o tym. 

Wreszcie Cannie osiągnęła swój cel. Trzej Huncwoci stanęli na nogi, mniej lub bardziej, i próbowali się jakoś ubrać. Jako że nie byli jeszcze zbyt rozbudzeni, wszystko szło w ślamazarnym tempie, co tylko irytowało Caniculę. Koniec końców chłopcy jakoś powciągali na siebie ubrania i stanęli, gotowi na rozkazy – i oni się tak przebierali przy niej? Trochę dziwne mi się to wydaje. Szczególnie w przypadku Remusa, który całe ciało ma w bliznach, a skoro Cannie nic nie wie o jego futerkowym problemie, mogłoby to wywołać u niej małą konsternację. 

Teraz widać było już tylko puszysty ogon, którym zwierzę zamiatało podłogę, przygotowując sie do skoku – się. 

Otaczały ich ciemności – ciemności? Koło ósmej rano. No na pewno.

Nie wspominając, że było to niedozwolone – szczerze wątpię, aby chodzenie po korytarzach w niedzielę rano, było niedozwolone. Przecież to pora śniadań! 

Miała na sobie szatę z zieloną podszywką – podszewką. 

Black obejrzał się i zobaczył czarnowłosego wyrostka o znajomych, ciemnoszarych oczach oraz szacie z zieloną podszywką i godłem domu Salazara Slytherina – podszewką!

Regulus i Syriusz są tak słodcy, że aż może zemdlić. Przyznam, że odrobinę dziwi mnie ta potrzeba akceptacji Syriusza u Regulusa, przy równoczesnej niezaprzeczalnej wierze w wartości wyznawane przez rodzinę i, nie oszukujmy się, przyjaciół młodego Blacka. Przy takich relacjach braci, niezmiernie zdziwiłoby mnie, gdyby Regulus został śmierciożercą, a przecież dobrze wiemy, że tak się w końcu stało. I nie zapominajmy, że Reg wstąpił w szeregi popleczników Czarnego Pana bardzo wcześnie, co tylko wzmaga moją niepewność. Lubię, jeśli nie zapomina się o młodym Blacku i kiedy nie kreuje się go na kogoś, kto wyrzekł się brata. Jednak to, co Ty przedstawiłaś, przynajmniej na razie, nie do końca mnie przekonuje. To znaczy wciąż zastanawiam się, co musiałoby się stać, żeby zaburzyć tę relację. Bo coś się stać musiało. I raczej musiało być to coś wielkiego.

14 Zapomniany przyjaciel

Nieustannie powtarzał, że tylko sie narażają (…) – się. 

Dowiedzieli się tylko, że kocica nazywa siępani Norris i jest oczkiem w głowie Argusa Filcha – między się i pani zabrakło spacji. 

Peter zaprezentował im fragment, gdzie wspominano o psychicznym podobieństwie do zwierzęcia, do przestawienia się na zwierzęce instynkty oraz kierowania sie nimi – się.

Niejednokrotnie natykali się na eseje czarodziejów, którzy animagię nazywali wynaturzeniem, przekleństwem, a nawet aktem skrajnie amorlanym – amoralnym.

Korytarz na pierwszym piętrze słabo oświetlało tylko kilka świec płonacych w świecznikach nad ich głowami, a i te już się dopalały – płonących. 

Przyznam szczerze, że zdziwiłaś mnie niezmiernie niewykorzystaniem potencjału płynącego z długiego języka Hagrida. Aż się prosi, by James i Syriusz zapytali go, czy i jemu kiedykolwiek przydarzyło się, że łódki stanęły na środku jeziora same z siebie. A znając charakter Rubeusa, powinien im udzielić jakichś ciekawych informacji, oczywiście o ile takowe posiada.

15 Mecz

Nienajlepiej czuł się w zatłoczonych miejscach – nie najlepiej [źródło]. 

Peter nie potrafił odgadnąć, skąd James brał tę oślizgłość mieszkańców domu węża (…) – aż dziwne, że nie kojarzy mu się, że gady są oślizgłe. 

Przeliczył się jednak, bo Potter nie wykazał żadnego zainteresowania jego startem. W dodatku bardzo nieudanym. Nie skarżył się, nie domagał niczego, nawet nie miał za złe Potterowi, że nie oponował, by go przyjęto – i wyszło Ci, że to James nie skarżył się, nie domagał niczego, nawet nie miał za złe Potterowi, że nie oponował, by go przyjęto.

Nawet Cannie miała coś, co on chciał mieć ‒ własne zwierzę. Matka nigdy nie pozwoliła mu posiadać żadnego, bo miała alergię na sierść – to czemu nie kupił sobie ropuchy? Albo sowy? Przecież ptaki nie mają sierści. 

Opisałaś mecz tak cudnie, że nawet nie zauważyłam, kiedy rozdział się skończył.

16 Leta Atropos

Nauczycielki nie słuchali prawie nigdy i nawet Remus zrezygnował z robinia notatek – robienia.

‒ Moglibyśmy nauczyć się zaklęcia Patronusa – aż nie mogę uwierzyć, że się zgodziła i będzie próbowała nauczyć czwartoklasistów (!) zaklęcia Patronusa. 

Syriusz skrzywił się, bo ostatni mecz przegrali i, nie wiedzieć czemu, James wciąż był zły na Blacka o to, że nie zgłosił sie na kwalifikacje. Benia natomiast starał się unikać i dopiero, gdy Syriusz wytknął mu, że jak tak dalej pójdzie, przegrają wszystkie mecze, Potter postanowił dogadać sie z Fenwickiem – się. I to dwa razy.

Przeraźliwe miałczenie kociaka na pewno ściągnie uwagę Filcha, a woleli uniknąć kolejnego szlabanu – ściągnęłoby i miauczenie. 

Zresztą nieważne, chodzi o to, że być może, jeżeli poznamy naszą formę Patronusa, uda nam się dowiedzieć, w jakie zwierzę się zmienimy. m – jakieś m Ci się tu wkradło. 

Znowu coś pomieszałaś z datami!

Sufit Wielkiej Sali przyoblekł się w ponurą szarość, towarzyszącą im już od dłuższego czasu. Noc Duchów miała nastąpić już za kilka dni. Syriusz widział ogromne dynie, które wyhodował Hagrid. Gajowy za kilka dni planował je zabrać w obawie przed mrozem, a następnie wydrążyć i wyciąć otwory na potworne uśmiechy i oczy. Huncwoci uwielbiali pomagać półolbrzymowi w obmyślaniu co straszniejszych min, zawsze świetnie się przy tym bawili i zupełnie nie liczyło się, że nauczyciele mogli zrobić to o wiele precyzyjniej. Nie wiedzieć czemu, zawsze pozostawiano to Hagridowi (rozdział 16) i Potter machał do nich jeszcze chwilę, zanim wreszcie dołączył do drużyny. Syriusz stał, energicznie machając za oddalającym się przyjacielem, a Remus pokręcił tylko głową. Po ostatniej pełni wciąż był blady i wymęczony. Tym razem księżyc ukazał się w pełnej krasie tuż przed Nocą Duchów, na której siłą rzeczy Lupina zabrakło. Sami Huncwoci również uznali, że skoro ich przyjaciel nie miewał najlepszych dni, powinni zrezygnować z planów (rozdział 14). 

Nooo… To jaką w końcu mamy dziś datę?

Bo wiesz, ich rodzice to mugole. (…) Chciałbym zobaczyć minę ich rodziców, gdy Mable i Carlyle dostali listy! – do dzieci z mugolskich rodzin najpierw ktoś przychodzi i wtajemnicza rodziców w sytuację. Bo pomyśl sobie: co byś zrobiła, gdyby nagle do Twojego dziecka przyszedł list mówiący, że dostało się do Szkoły Magii i Czarodziejstwa…? No właśnie. 

Choć ojciec Corviego wydawał się nieco zawiedzony, że jego potomek nie trafił do Slytherinu, a do Ravenclawu, nie robił z tego powodu takiej afery jak Walburga – zawiedziony.

17 Święta

Ostatecznie wszystko, co udało im się osiągnąć, stanowiły białawe strzępy podobne do mgły, które utrzymywały się kilkanaście minut, a potem znikały niby widma – kilkanaście minut? To i tak bardzo dużo. O ile dobrze pamiętam, strzępki mgły wyczarowywane przez Harry’ego ulatniały się już po krótkiej chwili. 

Można było nawet odnieść wrażenie, że ogólne rozbestwienie, które zapanowało wśród Hogwartczyków na tydzień przed planowanym wyjazdem, dopadło również Lily Evans. Dziewczyna przystała na randkę z Jamesem, co chłopaka niewysłowienie uradowało – co ma rozbestwienie do takiego zachowania Evans? I w ogóle dlaczego Evans zgodziła się iść na tę randkę z Jamesem?! To jest jakiś podstęp, prawda?

EDIT: Do końca pierwszej części nie wróciłaś do tematu, więc pozwolę sobie zapytać: o co chodziło z tą randką z Evans?! Jak poszło, czy na pewno się odbyła? Niezależnie od wszystkiego – jedno jest pewne – James długo nie mógłby przestać o tym mówić. A nawet jeśli koniec końców randka nie miała miejsca, warto by i o tym wspomnieć.

Walburga była jak zawsze przybrana w szaty czarodziejów (…) – syriuszly? syriuszly?! Prawie jak drzewko choinkowe.

W ogóle strasznie dużo Francuzów w tym Twoim Hogwarcie. Czemu nie posłali ich do Beauxbatons? Rozumiem jeszcze Corviego, ale reszta? 

Poza tym Regulus był jedyną osobą w domu, z jaką utrzymywał najszczersze relacje. No, może poza babcią, pomyślał – a Alfard? A Andromeda? Skąd Ci się natomiast wzięła tu babcia? Chyba że Syriusz mieszka z babcią, wtedy ten fragment może miałby sens, ale do tej pory nie pojawiła się żadna informacja, jakoby w domu przy Grimmauld Place mieszkał ktoś inny poza Orionem, Walburgą, Regulusem, Syriuszem i Stworkiem.

A teraz krótka lekcja architektury: (…) charakterystycznymi wysuniętymi lekko do przodu dwoma oknami (…) – to się nazywa wykusz [źródło]; (…) dwoma oknami, wykończonymi trójkątem (…) – to tympanon [źródło]; Nad drzwiami frontowymi wybudowano niewielkie zadaszenie, gdzie zmieściła się dość krótka i wąska drewniana bujana ławka – a to ganek [źródło] lub weranda [źródło]. 

Wybacz, to już chyba naprawdę spaczenie zawodowe.

Ponownie mamy scenę Syriusz-Regulus. I po raz kolejny nie do końca mnie przekonuje przywiązanie młodszego brata do Syriusza.

18 Ludzka bestia

Co prawda wciąż czuł się zmęczony, przybity i przygnębiony, ale pośród tego znajdowała się pewna gorzka radość . Wyrzucał sobie, że kolejny raz pogodna atmosfera została zakłócona przez jego przypadłość (…) – zbędna spacja przed kropką.

Wyrzucał sobie, że kolejny raz pogodna atmosfera została zakłócona przez jego przypadłość, że narażał na to matkę, że narażał każdego, kto mógł zabłąkać się do lasu, do którego teleportowała go rodzicielka i z którego później go odbierała – matka Remusa była mugolką, dlatego nie mogła go nigdzie teleportować. 

Tyłem do niego stali dwaj uczniowie. Gryfoni – po co to rozbijać? Dwaj Gryfoni jest nie w porządku? 

Remus spojrzał na przemoczonego ,unurzanego w mydlinach (…) – przecinek przykleił Ci się nie z tej strony, co trzeba. 

Czterech wyrostków rzuciło się na, biedną Cannie, która krzyczała coraz głośniej, choć nie miała najmniejszych szans – a mnie wyszło, że pięciu. Trzech Huncwotów, plus bliźniacy. A przecinek przed biedną zbędny.

Cannie ze zdziwieniem spojrzała na czarne buciska z grubą podeszwą, które aktualnie miała na nogach – ponownie: buty również stanowią element mundurka, dlatego nie można sobie nosić takich, na jakie akurat ma się ochotę. 

Gramolili się przez błonia, tuląc się do siebie (…) – naprawdę…?

19 Bałwan

‒ Remi, czasami mnie przerażasz ‒ jęknął Syriusz, odsuwając sie od Lupina – się.

Wczołgali się pod stolik, bezgłośnie marudząc na to, że meble są tak niewielkich rozmiarów, a przez to trudno siętam zmieścić – między się i tam brakuje spacji. 

Niezmiernie zastanawia mnie ta cała dziwna przepychanka między nauczycielkami. A fakt, że czar można było zaburzyć jedynie od wewnątrz tylko bardziej zaciekawia. 

Peter obejrzał się i zobaczył, że to Cannie postanowiła dołączyć do Jamesa w jakże szczytnym pomyśle przerobienia Snape’a w loda waniliowego – czemu akurat waniliowego?

20 Pojedynek pałkarzy

Jeżeli Gryffindor miał mieć jeszcze szanse na zwycięstwo po tak wysokiej wygranej Ślizgonów, to teraz Krukoni musieli wygrać – powtórzenie. Proponuję zamianę pierwszej wygranej, na przewagę. Sens pozostanie ten sam. 

Corvi podleciał w tamtym kierunku, pomagając Rayowi Malumsowi z powrotem wgramolić się na trybuny. (…) // ‒ Dobrze, że Luis go złapał – dodał Remus, przypatrując się, jak blondyn krzyczał na Malumsa – to Corvi czy Luis?

(…) pani Hootch wypuściła znicza (…) – Hooch. 

To zmieszanie komentatorki, spowodowane dużą ilością osób o tym samym nazwisku, jest doprawdy urocze.

Pani Hootch zauważyła to i podyktowała rzut karny (…) – Hooch. 

W ten też oto sposób rozpoczęła się wojna między pałkarzami, a oba tłuczki niemal nie pozostawały bezczynne – tłuczki z założenia nie są bezczynne. Też zbędne.

Kafel ma Medows – Meadowes. 

Pałkarze natomiast rozpętali prawdziwe piekło, tłukąc w pałki ile sił i zmieniając co chwila kierunek tłuczków – tłukąc w pałki? Pewna jesteś, że to chciałaś napisać?

21 Vera

James umiał darować sobie przegranej ze Ślizgonami, uparł się, że musi to naprawić – z kontekstu wynika, że raczej nie umiał. 

Nie wiem, czy któregoś meczu nie opisałaś, ale mamy kwiecień (i to najwyraźniej jego koniec), a dopiero zostanie rozegrany trzeci mecz z sześciu. W czerwcu raczej już żadne mecze się nie odbywają, ze względu na kończący się rok szkolny i konieczność posiedzenia nad książkami, czyli de facto zostaje nam maj, żeby rozegrać trzy mecze. A to raczej nierealne. 

Tak więc Puchoni zostali pozbawieni zarówno kapitana jak i zdolnego pałkarza, graczy na jakich opierali swoją grę – na których? A przed jak przydałby się przecinek.

W przyspieszonych wyborach wyłoniono zastępczych graczy, jednak ci nie mogli być zgrani z drużyną, nie mogli konkurować z tymi, których zabrakło – naprawdę myślisz, że drużyna nie ma wyznaczonych graczy rezerwowych? 

Właśnie widzę, że teraz na siłę starasz się wcisnąć te mecze, byle tylko się zmieściły. To już lepiej by było, gdyby ten drugi mecz został rozegrany między Puchonami i Krukonami, a kolejny Gryfonów w większym odstępie czasu. Albo przemyśleć to raz jeszcze i pokombinować z datami, bo zakładając, że sezon trwa od listopada do maja włącznie, to wychodziłoby po meczu miesięcznie i jeszcze mamy miesiąc zapasu, dlatego raczej nikt nie wciskałby nagle czterech meczy w dwa miesiące.

Według Jamesa oczywiście wiele im brakowało do tego, jak grali rok temu razem z Pear,l i nie szczędził tych uwag (…) – coś dziwnego stało się po przecinku. 

‒ Biedna ‒ westchnęła cicho Cannicula (…) – Cannie lub Canicula.

Co prawda jest moją kuzynką, ale nasi rodzice nie spotykają sie zbyt często (…) – się.

Remus zastanawiał się, skąd tak nagle wzięło się to zamiłowanie w pacyfizmie. Kiedyś widział mugoli z hasłami na wielkich sztandarach, skandujących pokojowe hasła. A za rogiem wciągali jakiś biały proszek albo zwyczajnie wstrzykiwali sobie płyny zmieszane z krwią – uczcijmy ten fragment chwilą ciszy.

W tej chwili przemilczę już te głośne sztandary, zamiłowanie do pacyfizmu i wstrzykiwanie sobie płynów, z nieznanych mi powodów, zmieszanych z własną krwią. 

Powiedz mi proszę, gdzie i kiedy Remus miał niby okazję być na takiej manifestacji? Już pomijam fakt, że był wtedy jeszcze raczej zbyt młody, by rozumieć, co właściwie ma miejsce. Pod koniec lat sześćdziesiątych w Wielkiej Brytanii odbyły się co prawda duże manifestacje związane z wojną w Wietnamie, ale łączone raczej z ruchem pokojowym niż z hippisami, na których wskazuje Twój opis. Zresztą czy naprawdę sądzisz, że braliby narkotyki w miejscu publicznym? Szczególnie te twarde? Raczej szczerze wątpię. 

I czy Remus naprawdę musiał widzieć taką manifestację na własne oczy? Nie mógł o niej przeczytać w gazecie?! A ten wtręt o narkotykach jest zupełnie zbędny. 

Przyznam, że podobnie jak Remus absolutnie nie rozumiem, skąd się wzięła ta postawa wśród uczniów. A poza tym – czy nauczycielka nie potrafi ich jakoś zmotywować? 

W dodatku zaczynali ubierać te dziwne rzeczy na włosy, których nazwy Remus nie znał i wolał nigdy nie poznać. Jedyny pozytywny aspekt tej całej podejrzanej ferajny tkwił w kwiatach, jakie kradli ze szklarni – czy przez dziwne rzeczy na włosy masz na myśli opaski i chustki? Jeśli tak, to nie rozumiem, czemu Remus miałby nie znać ich nazw. Pominę już te kwiaty, ale…

…czy masz świadomość, że w połowie lat siedemdziesiątych ruch hippisowski kojarzony był już raczej z narkomanami niż z ich wzniosłymi ideałami? Więc dlaczego, dlaczego stwierdziłaś, że rok 1974 będzie dobrym czasem na to, by wprowadzić takie ideały w Hogwarcie? Skoro początek ruchu przyjmuje się na 1967, to mają ładne opóźnienie. I co teraz? Rewolucja seksualna w Hogwarcie? 

Jak dla mnie cały ten fragment o hippisach powinien wylądować w śmieciach, szczególnie że niczego nie wnosi do historii.

I w ogóle gdzie uciekli James i Syriusz, skoro najwyraźniej nadal trwają zajęcia? 

A Potter jest na jakiejś diecie wysokocukrowej, czy jak? Przecież jako sportowiec powinien się trochę rozsądniej odżywiać, nie sądzisz? 

Czemu musisz się wszystkim tak przejmować? Czemu uważasz, że powinnaś naprawić świat? – co wspólnego ma ratowanie świata z chęcią pomocy kuzynce, z której koledzy się śmieją?

22 Burzowe chmury

Ambrozja, Corvus, Canicula, Radamantys, Menemozyna, Candora, Hypermnestia – skąd ty bierzesz te imiona? Nie mówię oczywiście, że to błąd, tylko mam wrażenie, że czujesz, jakby przez dziwne imiona z sagi istniała jakaś reguła, że bohaterowie potterowskiego ff muszą posiadać dziwne imiona. A przecież Hogwart pełen jest Seamusów, Seanów i innych Katie czy Susan, które przecież należą do najzwyklejszych angielskich imion. 

Profesor Ladon nie wyglądał może groźnie, nie dysponował wzrokiem McGonagall. Nie był szalenie wymagający jak Necho, ani nawet nie znajdował przyjemności w rozdawaniu szlabanów, czy też dręczeniu, Merlinowi ducha winnych, uczniów swoimi bzdurnymi przepowiedniami jak Cavani – osobiście połączyłabym te dwa zdania. A Cavani to szkolna pielęgniarka, nie nauczycielka wróżbiarstwa. Ta druga nazywa się de Clavijo. Polecam spis osób z drugiego, piątego i dziesiątego tła, z króciutkim objaśnieniem kim są. Przyda się nie tylko Tobie, ale i czytelnikom, bo bohaterów w Twoim opowiadaniu jest naprawdę mnogość. Osobiście czytam hurtem, ale gdybym dostawała średnio po półtora rozdziału miesięcznie, to w życiu nie pamiętałabym nazwisk tych pobocznych osób, które przewijają się raz na dziesięć rozdziałów. I żeby nie było, że w książkach coś takiego nie występuje, odsyłam przykładowo do Wyznaję Cabré (mogę nawet załączyć zdjęcia na dowód). 

Być może niektórzy z was już teraz są w stanie odnaleźć Psią Gwiazdę, najjaśniejszą spośród wszystkich gwiazd nocnego nieba – gdyby tylko powiedział Syriusz zamiast Psia Gwiazda… Mogłoby być bardzo ciekawie.

– Ja naprawdę sie staram, tylko… – się. 

W drodze powrotnej Cannie powiedziała, że wstąpi jeszcze do toalety, napomykając, by na nią nie czekali – i właśnie dlatego uważam, że przynajmniej z poziomu Pokojów Wspólnych musiało istnieć jakieś dojście do toalety. A gdyby komuś zachciało się w nocy? Miał lać do łóżka czy łamać regulamin?

Przecież już po ciszy nocnej, biegusiem do wieży!

Zdajesz sobie sprawę, ile czasu musiało zająć to sprawdzanie różdżki, skoro mamy kwiecień, a szukamy zaklęcia z pierwszego września? W ogóle wydaje mi się to dość dziwne, że Atropos tak długo z tym zwlekała, skoro już od bardzo dawna podejrzewała Necho. Myślę, że gdyby załatwić to przez Dumbledore’a, można by oczyścić ją z zarzutów już dawno i zająć się szukaniem prawdziwego sprawcy, zamiast przez ponad cztery miesiące głowić się, czy to jednak nie Necho. Nie sądzisz, że Albus jakoś by to rozwiązał, skoro sam stwierdził, że grono pedagogiczne nie ma przed sobą tajemnic? Na pewno sprawa odbyłaby się w warunkach bardziej komfortowych dla oskarżonej, bo takie publiczne wyciąganie brudów i podejrzeń nie mogło się dobrze skończyć. Poza tym uważam, że sprawdzenie różdżek całego grona pedagogicznego przez Albusa to nie taki znowu najgorszy pomysł. 

I teraz pytanie – skoro zatrzymali się w pewnym momencie, skąd pewność, że szukane zaklęcie nie pojawiłoby się jako następne? Przecież tam nigdzie nie ma wyznacznika, kiedy czar został użyty… Coś cienka ta scena. To znaczy, tak de facto, wcale nie wykluczyła jednoznacznie Menemozyny z kręgu podejrzanych, a tylko wprowadziła bardzo nieprzyjemną atmosferę między nauczycielami.

23 Pustynia

To całe udowadnianie winy wydaje mi się lekko naciągane i zaczynam zastanawiać się, czy Atropos przypadkiem nie znajduje się pod wpływem Imperiusa. 

A to, że zostały użyte akurat te dwa zaklęcia… No proszę Cię, w takim razie powinni podejrzewać cały swój rocznik! Gdyby Leta chciała wrobić inną nauczycielkę, postąpiłaby rozsądniej, gdyby rzuciła trudniejsze zaklęcia. 

Poza tym nakłamanie w dokumentach nie załatwiłoby sprawy: przecież nawet w Hogwarcie odbywały się rozmowy o pracę. Myślisz, że Dumbledore nie szukałby potwierdzenia informacji zawartych w CV? Dodatkowo o przyjęciu decydowały również inne aspekty, wystarczy spojrzeć na Toma Riddle’a, który przecież posiadał wystarczającą wiedzę, by uczyć, ale Albus i tak się na to nie zgodził.

A co najważniejsze: jeśli Atropos tak bardzo chciała pogrążyć Necho, czemu nie użyła właśnie zaklęcia Imperius (zakładam, że skoro nie miała oporów przed tym, by skrzywdzić uczennicę, nie powinna mieć też oporów przed użyciem takich czarów)? Wtedy dowód wyszedłby na badaniu różdżki i żadne tłumaczenie by jej nie uratowało, szczególnie gdyby Leta zajęła się również jej wspomnieniami, a trzeba założyć, że skoro naucza obrony przed czarną magią, powinna znać odpowiednie zaklęcia. 

Berta jest starsza od Huncwotów o dwa lata [źródło]. Naprawdę uważasz, że bałaby się małolaty, której zdolności nawet nie umywają się do tych posiadanych przez nią? W ogóle czytając, odnosiłam wrażenie, jakbyś kreowała Bertę na dziewczynkę w wieku Very, ale może tylko tak mi się wydaje. Wiem, że z Bertą było coś nie tak, ale warto by wspomnieć dla niezaznajomionego czytelnika, ile ma lat albo do której klasy uczęszcza, bo zamiast szesnastolatki zachowującej się jak o wiele młodsza dziewczynka, otrzymujemy dziecko, u którego takie zachowanie wydaje się adekwatne do wieku. 

James i Remus rozmawiają normalnie, ale kiedy przyszło do wypowiedzenia zaklęcia, to już szepczą? Może warto by ściszyć im głosy – ostatecznie znajdują się w miejscu, w którym na pewno nie powinni się znaleźć. 

Wytłumacz mi – po co James wnosił do gabinetu Atropos wąchacza (na pewno nie chodziło Ci o niuchacza? [źródło] Opis nawet pasuje…), tylko po to, by przetransportować go do Syriusza, który przebywa kilka pięter wyżej? Black nie mógł wziąć ze sobą tego zwierzątka? Już pomijam fakt, że na razie nie bardzo wiadomo, po co im w ogóle to stworzenie. 

Na umówiony sygnał Remus podał Jamesowi pierwszą łajnobombę, a później kolejną i kolejną. Jedna za druga wlatywały do gabinetu, a po chwili do nozdrzy chłopaków doszedł nieprzyjemny zapach – skąd niby wlatywały te łajnobomby? Chodzi o to, że wyłaniały się spod peleryny? Czy James je tam wlewitowywał po tym, jak zostają mu podane przez Syriusza? Jeśli tak robił, to raz, że nie widzę sensu, a dwa, że tracili na taką niepotrzebną czynność czas. Bo wlewitowanie czegoś na pewno trwa dłużej niż zwyczajne położenie albo rzucenie czegoś. EDIT: Końcówka rozdziału rozjaśnia sprawę. Literówka: wylatywały. 

Cała ta akcja po prawdzie wyjaśniła się dopiero, gdy dobiegła końca. Wcześniej nie wiemy, co w zasadzie planowali zrobić i czego szukali w gabinecie Atropos. Na Twoim miejscu przeredagowałabym ten rozdział i dodała wcześniej jakąś rozmowę, podczas której Huncwoci planują całe przedsięwzięcie. 

Pośpiesz się, pierwsi kibice wracają. Wygląda na to, że Puchoni przegrali – to chyba jeden z krótszych meczów w historii Hogwartu. Przecież on ledwo się zaczął.

Okazało się, że wcale nie mają na sobie niewidki, co było zresztą bardzo głupim posunięciem, bo w razie, gdyby nagle ktoś się pojawił, nie mieli żadnej możliwości wyplątania się z sytuacji, w jakiej by ich zastano. 

Fala pisaku połknęła go chciwie i pognała wprost na Huncowtów (…) – piasku i Huncwotów. 

(…) Peter zakrztusił sie żelką (…) – się. 

Szczerze: naprawdę uważasz, że ludzie nabiorą się na to, że jedna nauczycielka podrzucała drugiej łajnobomby i przekształciła przejście w pustynię? Swoją drogą niezmiernie kojarzy mi się to z zamienieniem jednego z korytarzy w bagno z piątego tomu sagi.

24 Ponure odejście

Atropos zrobiła coś, czego się nie wybaczało i należała się jej kara. Skoro chciała zabawiać się czyimś kosztem w ten sposób, powinna być przygotowana na konsekwencje. Peter nie czuł do kobiety nawet cienia współczucia, bo ilekroć pomyślał o matce, przypominało mu się, co przydarzyło się Verze – zadziwia mnie ta ich pewność, że to akurat Atropos stoi za atakiem na Verę. Rozumiem, że mogliby podejrzewać Letę o zatrzymanie łódek, bo to raczej wina kogoś dorosłego, a ona jest nowa wśród grona pedagogicznego. Ale sprawa z Verą? Osobiście stawiałabym na jakiegoś Ślizgona. Aż nie potrafię wyjść z podziwu, że nie mieli nawet cienia podejrzenia, że mogłaby to być sprawka Severusa. Szczególnie że zapewne i Ślizgoni poznali te zaklęcia na obronie przed czarną magią, a mina Snape’a podczas śniadania dzień po zaistniałej sytuacji wyrażała więcej niż tysiąc słów. 

Czekaj, co?! Akapit o Verze został napisany w taki sposób, jakby pamiętała, kto ją tak urządził. Jeśli rzeczywiście tak było, to czemu jeszcze nikt nie ukarał winnego?!

Bowiem Ślizgoni nie przyjęli tego z takim zniesmaczeniem jak reszta domów. Jako jedyni bronili Lety Atropos, twierdząc, że miała rację i może tylko nieznacznie ją poniosło. W ten sposób wina nauczycielki stawała się coraz oczywistsza.

Czy tylko mnie dziwi, że jeszcze nie zwolniono nauczycielki, która związała uczennicę i wypisała jej na twarzy szlama, a drugą Gryfonkę oszołomiła? Nope? Just me? 

EDIT: Teraz nie uderza mnie już fakt, że jej nie zwolniono, ale bardziej to, że najwyraźniej nikt się nie przejął tym atakiem na tyle, by znaleźć winnego. 

Może gdyby był to uczeń, mogłabym zrozumieć, czemu go nie relegowano, ale nauczyciel? No proszę Cię! Jedyna możliwość, której czepiam się kurczowo, to to, że ona wcale tego nie zrobiła, a to wszystko tylko plotki, ale sposób w jaki przedstawiasz pewność co do jej winy, szczególnie widoczny w zachowaniu Very, sprawia, że czytelnikowi ciężko przyjdzie uwierzyć w niewinność Atropos.

EDIT: Znam już zakończenie i muszę przyznać, że nie podoba mi się to, jaki nagle stronniczy stał się Twój narrator. W szczególności, że wcześniej zdarzało mu się być wszechwiedzącym (przykładowo wiedział, jakim nauczycielem był Dumbledore, a przecież Huncwoci nie mogli tego wiedzieć). 

Wiedział, że Miranda nie przywiązuje zbytniej wagi do ocen wystawianych w Hogwarcie, że uważa syna za dziecko-cud, na którym hogwartcy nauczyciele nie umieją się poznać – hogwarccy. 

Różdżka Lety Atropos została sprawdzona w ostatnim tygodniu roku szklonego – wtf!?

Dlaczego, dlaczego dopiero w ostatnim tygodniu?! Dlaczego nie sprawdzili jej od razu? Już pomijam to, że to dodatkowe dwa miesiące rzucania zaklęć, przez które trzeba było się przekopać, a żeby dojść do tego, czy to przypadkiem nie Leta stoi za zatrzymaniem łodzi, aż dziesięć (!) miesięcy! Wiesz, ile to zaklęć? Ile to musi trwać czasu? I skąd wiadomo, w którym momencie się zatrzymać? Absolutnie nie kupuje tego sprawdzania różdżek z takim opóźnieniem. Szczególnie że jeśli kobiety (zarówno Menemozyna, jak i Atropos) naprawdę były niewinne, to co to za problem pokazać Dumbledore’owi zapamiętane zaklęcia, choćby tylko po to, by upewnić go w swojej niewinności? 

I czy naprawdę sądzisz, że lepiej pozwolić takiej nauczycielce zostać w szkole do końca roku (z pobieżnych obliczeń wynikałoby, że sytuacja z Verą miała miejsce jakoś przy końcu kwietnia lub na początku maja)? O ile naprawdę skrzywdziła uczennicę, powinna wylecieć w trybie natychmiastowym. A nie uczyć dzieci jeszcze przez dwa miesiące. (EDIT: A przecież nie masz pewności, czy to ona czy nie, skoro na sprawdzenie jej różdżki zdecydowano się dopiero po dwóch miesiącach). To nie byłby pierwszy raz, kiedy nauczyciel obrony przed czarną magią zniknąłby przed końcem semestru, więc nie w tym rzecz. Czy naprawdę uważasz, że lepsze samopoczucie Atropos było ważniejsze niż dobro uczniów? No, kobieto, no!

James naprawdę mnie zdenerwował swoim zachowaniem pod koniec tego rozdziału. A patrząc na istniejące sumienie Remusa, aż się dziwię, że jednak nie zaciągnął pozostałych Huncwotów do Dumbledore’a, żeby się przyznać do winy. Ani trochę nie zdziwi mnie, jeśli okaże się, że Atropos jest niewinna i sama zdecydowała się na odejście, bo trzeba przyznać, że atmosfera, jaka panowała, nie sprzyjała pracy.

Interludium I

Ten rozdział w zasadzie nie powinien mieć miejsca, ponieważ nauczyciele opuszczają Hogwart na wakacje (w okresie letnim w szkole zostają wyłącznie woźny i gajowy). Od biedy mogłabyś przenieść akcję do pociągu, choć nie wiadomo, czy nauczyciele z niego korzystają – zapewne wygodniej byłoby im się teleportować z Hogsmeade. 

Zawsze, gdy te nugusy odjeżdżają, robi się tak dziwnie – nygusy?

Zastanawia mnie, czy to nie właśnie Nott okaże się sprawcą zatrzymania łódek. Chyba że to jakiś inny Nott. Bo coś mi się gryzie wydziedziczenie i zostanie śmierciożercą. 

Wiecie coś i nie powiedzieliście tego ani magopolicji, ani aurorom? – magopolicja? Syriuszly?!

To było naprawdę męczące dziewięć miesięcy – raczej dziesięć. 

Spójrz na niego.– Wskazał na Notta, jego dłoń wciąż lekko drżała – brakuje Ci spacji przed półpauzą.

(…) nie czuła sie na siłach (…) – się. 

(…) nowoprzybyły (…) – nowo przybyły [źródło]. Błąd powtarza się jeszcze poniżej, więc zwróć uwagę, by poprawić wszystkie wersje. 

Wiesz, Charlie, gdy ktoś jest uparty jak osioł, nic nie pomoże– stwierdził Tom (…) – brak spacji przed półpauzą.

(…) izniechęci (…) – i zniechęci.

Skąd się wziął ten cały Aiken, że tylko słyszał o Dumbledorze? I to jeszcze coś takiego? Przecież już wtedy Albus był powszechnie znany, nie wspominając o tym, że jeśli tylko chodził do Hogwartu, powinien się kiedyś z nim zetknąć. Jeśli nie jako z dyrektorem, to jako z nauczycielem. 

Charles Aiken również wstał, położył na ladzie kilka monet oraz skierował sie do wyjścia – się. I w ogóle: sierpień w hrabstwie Osage czy zwykły przypadek? 

Podoba mi się to ładne przeplecenie zmiany nauczycieli obrony przed czarną magią, ale przyznam, że coś mi się tak właśnie wydawało, że to następca Atropos. I tak w ogóle niezłe tempo zatrudniania ma ten Dumbledore.

Podsumowanie

O bohaterach słów kilka…

…ponieważ wprowadziłaś ich tylu, że zasługują na osobny podpunkt.

Zacznijmy od tych pierwszoplanowych, a więc naszych drogich Huncwotów (kolejność alfabetyczna). Muszę tu jednak zaznaczyć, że zasadniczo bardzo podobają mi się ich kreacje i wydaje mi się, że są bardzo bliskie oryginałowi.

Na pierwszy ogień idzie Syriusz Black, młody arystokrata. Nie zapominasz o jego korzeniach, więc czasami zachowuje się bardzo dystyngowanie, choć w innych momentach świadomie z tego rezygnuje. Nie wiem, czy słusznie, ale odnoszę wrażenie, że jest Twoim ulubionym Huncwotem – poświęcasz mu zdecydowanie najwięcej czasu antenowego, lecz może to wyłącznie wrażenie, które wywołały we mnie pierwsze rozdziały. To właśnie z nich dowiadujemy się, jak bardzo uparty i podobny do matki jest Black. Nie daje sobie w kaszę dmuchać. Jak na Huncwota przystało – piekielnie zabawny. Do tego cechuje go duma i zaradność oraz szczerość, czasami znamienna w skutkach. Zdarza mu się mówić zanim zdąży pomyśleć, zdecydowanie najbliższy wygadania komuś tajemnicy Lupina. Oczywiście przez przypadek. Nic dziwnego, że Severus aż tak się interesował sprawą, skoro wiedział, że szanse na odkrycie prawdy są dość duże. 

Jedynym aspektem, który mnie nie przekonuje, jest jego relacja z bratem, którego chce uratować spod wpływu rodziców, ale o tym już pisałam pod rozdziałem trzynastym.

Przejdźmy do Remusa Lupina. Jak już wynikło powyżej, zawiodłaś w sprawie researchu i fakty dotyczące rodziców czy powodu ataku Greybacka nie pasują do kanonu, ale nie jest to nic, czego nie dałoby się naprawić. Jak na typowego Remusa przystało, inteligencik, początkowo niechętny do psot, ale dający się łatwo przekonać. Podobają mi się momenty, kiedy jest zawiedziony poziomem wiedzy przyjaciół i gdy bawi go, kiedy pozostali Huncwoci okazują jakieś przebłyski rozumu. Bardzo biedny, z wielkim szacunkiem do ciężko pracującej matki, za co duży plus, bo ta cecha bardzo pasuje do Lupina. Co jeszcze mnie gryzie, to to, że mam wrażenie, jakbyś potraktowała go bardzo po macoszemu. W pierwszych, wakacyjnych rozdziałach jest go zdecydowanie najmniej – jest obecny w zasadzie tylko podczas spotkania w kawiarni, a później dopiero pierwszego września. O ile dobrze pamiętam, we fragmentach związanych z quidditchem też pełni raczej rolę tła. Co prawda pojawia się scena dotycząca wilkołactwa, ale i tak odczuwam pewien niedosyt związany z tą postacią. Bardzo mnie też boli, że Remus jest tak mało… analityczny? Ślepo przyjął wydumane oskarżenie, chętnie biorąc udział w akcji. Ja rozumiem, że Huncwoci są jeszcze młodzi, ale wydaje mi się, że akurat nie wyszłoby źle, gdyby Remus miał przed akcją z wrobieniem Atropos takie Stop! Może przeanalizujmy wszystkie fakty? Może jednak to, co mamy zamiar zrobić, wcale nie jest słuszne?, albo wręcz wycofał się z tego kawału. Niby dostajemy taki moment, ale jak dla mnie – o wiele, wiele za późno. Przydałyby się jeszcze jakieś wyrzuty sumienia w związku z wyrzuceniem Lety, że to może jednak nasza winna? Przecież to przez nas wszyscy zorganizowali jej piekło…, ale tego też niestety zabrakło. 

Czas na Petera Pettigrew, co do którego nie możesz się zdecydować, czy nazwisko odmieniać, czy nie. Jak to Peter, zrobi wszystko, o co James i Syriusz go poproszą, ale najpierw kolacja! Za słodycze jest gotów dotknąć się czegokolwiek, tak samo jak sądzi, że słodycze wszystko mogą naprawić. Dużo w nim niepewności i lęków, zazwyczaj wycofany w porównaniu do przyjaciół. Taki trochę ciapowaty i, jak to zwykle z Pettigrew bywa, wypada dość blado przy Huncwotach, co sprawia, że zaczynasz się zastanawiać, dlaczego w ogóle się przyjaźnią. Widać, że rodzice mają kolosalny wpływ na Petera, choć ojciec ma o wiele mniej do powiedzenia przy dominującym charakterze macochy, dla której syn jest oczkiem w głowie. Zawsze pewna co do jego doskonałości, przekonana, że nauczyciele nie potrafią się na nim poznać, ale cóż, takie prawo matek. Jedyne, co mnie zastanawia, to to, jak masz zamiar poprowadzić jego historię w związku ze wstąpieniem w szeregi śmierciożerców. Skoro tak bardzo kocha macochę, która pochodzi z mugolskiej rodziny i wręcz podkreśla, że nie lubi Regulusa, skoro nazwał Lily szlamą, przez co zaczynam się zastanawiać, jaki musiał istnieć powód tak drastycznej zmiany swoich przekonań.

A na koniec James Potter, szef wszystkich szefów. Zasłużył sobie na pozycję wodza, będąc pomysłodawcą większości (wszystkich?) pomysłów, i podoba mi się, że tak jak zostało to oznajmione w jednym z pierwszych rozdziałów, konsekwentnie to ciągniesz. Zdanie Remusa: Taaak, to bardzo podobne do Jamesa. On zawsze wszystko robi w biegu. Nawet plany jest rewelacyjne i doskonale opisuje żywiołowość Pottera. Jakby dopełniając pomysłowość, Jamesa cechuje bujna wyobraźnia i tendencja do podkolorowywania swoich dokonań i przeżyć (jak to miało miejsce na przykład z historią o boa dusicielu). Nie umie dać za wygraną, nie odpuszcza, nawet jeśli istnieją nikłe szanse powodzenia. Absolutnie nie przejmuje się krytyką, a jego pewność siebie jest tak ogromna, że aż dziwne, że jeszcze go nie zabiła, co widać szczególnie, kiedy mówi o Lily. Obdarzyłaś Pottera cechami typowymi dla jedynaka, jak egoizm, kiedy zapomniał, że Peter ma lęk wysokości i usiadł na trzecim piętrze Błędnego Rycerza, bo on tak woli. Ponadto nie lubi się dzielić – jest zazdrosny, że Syriusz poświęca uwagę bratu i James przestał być dla niego najważniejszą osobą, mimo że tylko na chwilę. Lecz równocześnie jest opiekuńczy, widać, że martwi się o Syriusza i że przyjaciele są dla niego naprawdę ważni. Jedyna skaza, ale niemniej pasująca do reszty jego kreacji, to to, że nie potrafi przyjąć do wiadomości innej prawdy niż jego własna.

Przejdźmy do pozostałych młodych bohaterów, kolejność względem tego, jak często się pojawiają, tak mniej więcej. Może się okazać, że raczej mniej niż więcej. 

Na pierwszy ogień idzie Canicula White, dziewczyna wszędzie łażąca z kotem. Wszędzie. Cannie kręci się obok Huncwotów, którzy nazywają ją siostrą i chętnie wykorzystują jej pomoc, kiedy jest potrzebna, w innych przypadkach raczej niechętnie włączają ją do swoich figli. Wystarczy spojrzeć jak opornie podchodzą do realizacji jej pomysłu na kawał. Początkowo zapisałam sobie w notatkach dotyczący Caniculi, że jest chłopczycą. Ale teraz, gdy zapoznałam się z całą częścią, nie jestem już taka pewna, chociaż nie da się zaprzeczyć, że ma pewne zadatki, jak choćby to, że jest bardzo twarda i prawie wcale nie płacze. Nie zgadzam się jednak z zarzutem, jakoby była podobna do Hermiony i przyznam, że gdyby nie ten komentarz w innej ocenie Twojego bloga, nawet nie przyszłoby mi coś takiego do głowy. 

Teraz wypadałoby powiedzieć coś o Corvusie Meadowesie, ale właśnie pluję sobie w brodę, że nie zrobiłam sobie o nim żadnych notatek i teraz nie bardzo wiem, co powinnam tutaj poruszyć. Osobiście bardzo polubiłam Corvusa. Ma w sobie coś z każdego Huncwota – dobre wychowanie Syriusza, radość Jamesa, wyważenie Remusa i co? Wyszło mi, że jednak nie ma nic od Petera, ale to w dużej mierze przez to, że Twój Pettigrew głównie lubi jeść, kocha matkę i jest strachliwy, a żadna z tych cech nie pasuje do Corvusa. Bardzo często przychodzi do Huncwotów z nowinkami, co może świadczyć, że lubi sobie poplotkować. W ogóle zabawny człowiek z tego Corviego. I tylko trzeba sobie wyobrazić, jakie on musi mieć ciężkie życie, przyjaźniąc się z Rayem! Proszę, proszę, proszę o rozdział z perspektywy Corvusa! 

Bardzo wyraźnie dajesz czytelnikowi odczuć, że nie lubisz Lily Evans i w efekcie tej wykreowanej przez Ciebie nie da się polubić. Uwierz mi, należę do ludzi, którzy odczuwają sympatię do panny Evans, ale ta Twoja po prostu odstrasza. To chyba głównie przez to, że tak łatwo się złości. Równocześnie nie daje sobą pomiatać, a i jej miłość do zasad jest kanoniczna. Podobnie z jej relacją z Severusem, która przynajmniej na tym etapie jest stosunkowo poprawna. O tym, że na miłość Pottera do niej jeszcze za wcześnie kilkukrotnie wspominałam, ale fakt, że Lily zgodziła się na randkę na fali przedświątecznego rozbestwienia, nadal mnie mierzi i jeży mi włosy na głowie oraz pozostaje wielką zagadką.

Przyszedł czas i na Severusa Snape’a, z którym mam taki problem, że właściwie prawie się nie pojawia. Przyznam szczerze, sądziłam, że o wiele częściej będzie stawał się obiektem żartów Huncwotów i liczyłam na jakąś konfrontację, gdzie Lily nie przybędzie z odsieczą, gdyż zupełnie nie zgadzam się z tezą, jakoby Severus dzielnie przyjmował wszystkie ciosy na klatę i nigdy się nie bronił, bo taki z niego wielce szlachetny, kochający zawsze Lily Evans. W szczególności, że nie kreujesz Huncwotów na skończonych gnojków, atakujących tych, którzy nie potrafią się bronić, bez powodu.

Słowo o Regulusie Blacku, z którego zrobiłaś przestraszoną szarą myszkę. Może to tylko kwestia sytuacji, w jakiej go postawiłaś, ale wydaje mi się strasznie miękki, o wiele bardziej, niż można by się spodziewać. Podobny do ojca, jakby celowo zupełne przeciwieństwo matki, do której upodobniłaś Syriusza. Regulus to cichy, spokojny, wyważony chłopiec, co po raz kolejny tylko podkreśla, jak bardzo różni się od starszego Blacka. Jak już pisałam wyżej, nie przekonuje mnie jego relacja z Syriuszem, głównie z powodu znanej nam przyszłości. To, co obecnie łączy rodzeństwo, sprawia wrażenie, jakby Regulus jednak miał podążyć za Syriuszem i podobnie jak on odłączyć się od rodziny. Dziwi mnie to, że choć brat podaje mu racjonalne argumenty, wciąż uparcie staje po stronie przekonań wpojonych mu przez Walburgę, co nie do końca pasuje mi do tezy, jakoby był miękki jak glina. Regulus zdaje się wręcz wypierać wszystkie te rozmowy z Syriuszem, w ogóle nie biorąc ich pod rozwagę. I niezmiernie ciekawi mnie, jak rozwiążesz relacje Blacków w kolejnych latach.

Sądzę, że należy też krótko wspomnieć o Rayu Malumsie, pechowym chłopcu, który niewątpliwie wprowadza humor do opowiadania, ale wydaje mi się skrzyżowaniem Neville’a i Seamusa. Mimo że ta postać naprawdę budzi sympatię, ciężko pozbyć się wrażenia, że zazwyczaj jego zachowanie jest po prostu groteskowe i mocno przesadzone.

W Twoim opowiadaniu nie można pominąć nauczycieli, którzy również odgrywają ważną rolę.

Przejdźmy więc do najważniejszej postaci grona pedagogicznego, Lety Atropos, nauczycielki obrony przed czarną magią. To taka typowa ciapa. Dużo zapomina, dużo rzeczy gubi, ciężko jej poradzić sobie w nowym środowisku. Obrazu dopełnia tylko scena z Interludium, kiedy pijana i zapłakana zaczyna wyżalać się obcemu, który, jak później wychodzi na jaw, właśnie dostał jej posadę, co akurat napisałaś w taki sposób, że nie okazało się dla mnie zaskoczeniem. Uczniowie jej nie lubią, bo jej lekcje są nudne (na chwilę się to zmienia, by szybko paść jak domek z kart). Nie lubią jej też pozostali nauczyciele. W zasadzie, gdyby nie ta praktyczna lekcja, nie potrafiłabym zrozumieć, dlaczego zdecydowano się ją zatrudnić. Bo Atropos wybitnie sobie nie radzi. Nie tylko z prowadzeniem zajęć i zdobywaniem sympatii, ale również z powierzonym jej śledztwem. Upatrzyła sobie winowajcę i zdaje się w ogóle nie dopuszczać do siebie możliwości, że Necho jest niewinna. Dlaczego nie wpadła na to, żeby podejrzewać wszystkich prowadzących i potem wykluczać po kolei? Uczepiła się tej Menemozyny, w zasadzie nie mając żadnych solidnych dowodów. I poniekąd całe to zachowanie Lety w tej kwestii obraca się ostatecznie przeciwko niej, sprawiając, że znajduje się w takiej samej sytuacji, w jakiej postawiła Menemozynę, z tą drobną różnicą, że ona nie ma nikogo, kto by się za nią wstawił. Atropos to bardzo dobrze wykreowana bohaterka, chociaż zdałam sobie z tego sprawę dopiero na samym końcu, ponieważ od momentu ataku na Verę, to, co inni o niej myślą, strasznie zaciemnia ogląd na sprawę i ciężko wyrobić sobie własną opinię, skoro przedstawiasz plotki tak, jakby stanowiły od dawna potwierdzoną prawdę. Dziwi mnie tylko, skoro uczniowie są tacy pewni winy Atropos, że żaden nie napisał o tym do rodziców. Przecież to wręcz mało prawdopodobne, żeby taka sytuacja, jaką przedstawiłaś, mogła mieć miejsce. Uczennica została zaatakowana – wiem, że nie jakoś poważnie, ale zawsze – śledztwo i przesłuchanie podejrzanych (a więc i sprawdzenie różdżek) powinno się odbyć natychmiast, a winni ukarani. Pamiętasz, co się stało z Remusem, kiedy uczniowie dowiedzieli się, że jest wilkołakiem? Jeszcze tego samego dnia pakował manatki, bo wiedział, że jeśli nie odejdzie, to Dumbledore zostanie zmuszony go zwolnić, ponieważ zalewał go potok listów od oburzonych rodziców. A przecież on nic nikomu nie zrobił. Podsumowując, tak jak popieram całą Letę i to, w jaki sposób ją wykreowałaś, absolutnie nie kupuję tego, w jaki sposób Dubmbledore rozwiązał sprawę ataku na uczennicę.

Jako kolejną omówię Menemozynę Necho, nauczycielkę numerologii. Co prawda pojawia się raczej sporadycznie, ale jako główna podejrzana o zatrzymanie łódek na jeziorze odgrywa dość ważną rolę. Po pierwsze, brakuje mi wyjaśnienia, dlaczego w zasadzie Atropos tak się uparła, że to Necho jest winna, poza tym, że zastępowała McGonagall. Równie dobrze Leta mogłaby oskarżyć Hagrida albo Minervę, bo ich też nie było na początku uczty. Drugą rzeczą, która bardzo mnie zastanawia, to jej uniesienie się dumą i niepozwolenie na sprawdzenie swojej różdżki, choćby po to, by odsunąć od siebie podejrzenia. Wcale nie musiała doprowadzać do konfrontacji z Letą, skoro za nią nie przepada, ale naprawdę nie rozumiem, czemu nie poszła z tym do Dumbledore’a. Wtedy uniknęłaby tej całej kompromitującej sytuacji podczas kolacji z rozdziału dwudziestego drugiego.

Choć Albus Dumbledore prawie nie pojawia się bezpośrednio, jest parę ale, które mam wobec tej postaci. Albus to chyba najmniej kanoniczna i najgorzej wykreowana przez Ciebie postać. Wytłumacz mi, dlaczego on sam nie stara się rozgryźć zagadki zatrzymania łódek? Nie mam nic przeciwko temu, że oddelegował do tego zadania nauczycielkę obrony przed czarną magią, ale mimo wszystko sądzę, że i on powinien starać się rozwiązać niewiadomą. Szczególnie że Atropos to mimo wszystko zupełnie nowa osoba na terenie Hogwartu i wątpię, aby był na tyle pewien jej lojalności i zamiarów. Przecież tak po prawdzie mogłoby się okazać, że jest pod wpływem Imperiusa i że zatrzymanie łódek to jej sprawka, choć na przykład nie zdaje sobie z tego sprawy, mogła też zostać wykorzystana do tego, a potem potraktowana zaklęciem zapomnienia. A może cała ta jej nieporadność to tylko przykrywka, a tak naprawdę jest jedną z popleczniczek Voldemorta? Dumbledore w ogóle zdaje się nie przywiązywać wagi do całej sprawy. Pozwala, by nauczyciele wzajemnie się oskarżali, co powoduje bardzo nieprzyjemną atmosferę, a koniec końców prowadzi do tego, że osoba, którą pośrednio obarczył odpowiedzialnością za tamto kluczowe wydarzenie, zrezygnowała z pracy, pozostawiając jednak po sobie niesmak wśród kadry. Wątpię, by Albus wykreowany przez Rowling dopuścił do takiej sytuacji.

Natomiast Radamantys Ladon, nauczyciel astronomii, od początku wydawał mi się jakiś podejrzany. Coś w jego ciągłym popędzaniu Lety, by zajęła się znalezieniem winnego i obwinianie jej, że dalej nie udało jej się dojść do rozwiązania, wydaje mi się szemrane. Mam wrażenie, że jest głównym prowodyrem nienawiści Atropos pośród nauczycieli, co sprawia, że zastanawiam się, czy na pewno jego pobudki są słuszne. I choć podkreślasz, że nie wygląda groźnie, ale mam wrażenie, że głównym celem istnienia Ladona jest przeszkadzanie Huncwotom w żartach. Odkryłam to w zasadzie przypadkiem i zastanawiam się, czy wyszło to też przypadkowo, czy raczej planowałaś, że jeśli ktoś się zbliża w nieodpowiednim momencie, to zazwyczaj to właśnie Ladon. I jeszcze ten jego wzrok… Coś jest z nim nie tak. Tylko jeszcze nie wiem co.

Na koniec wspomnę jeszcze o Silvanusie Kettleburnie, nauczycielu opieki nad magicznymi stworzeniami. Podoba mi się prawdziwość tego nauczyciela. Niewykluczone, że w kolejnej części odegra trochę większą rolę, patrząc na to, co zaserwowałaś nam w Interludium, choć oczywiście mogę się mylić. Przerysowany wygląd idealnie oddaje charakter jego profesji i wydaje mi się, że przez to przypuszczalnie rozumie Remusa lepiej, niż mu się wydaje. 

Na końcu szybko przemkniemy jeszcze tylko przez kilku dorosłych, o których sądzę, że warto coś powiedzieć. 

Na początek Walburga Black – przyznam, że odrobinę dziwi mnie ta jej radość z tego, że Orion dał jej tak szybko syna, skoro najwyraźniej musiała trochę na niego poczekać, ponieważ w chwili porodu miała trzydzieści cztery lata. Niemniej podoba mi się jej kreacja, ponieważ bardzo pasuje do mojego własnego wyobrażenia. A już jej wizyta u Dumbledore’a zupełnie mnie urzekła. Dobrze oddałaś jej charakter, widać, że poglądy dotyczące czystości krwi rzeczywiście są dla niej ważne i perspektywa wydziedziczenia z tego powodu syna wydaje się realistyczna. Czekam na tę scenę z niecierpliwością.

Natomiast z Oriona Blacka zrobiłaś sprytnego biznesmana, zawsze potrafiącego zachować zimną krew, który umiejętnie potrafił sterować rozmówcami, choć nie do końca rozumiem dlaczego. I niestety ta postać jest niekonsekwentna w stosunku do wyżej załączonego opisu i to w obrębie jednego rozdziału. Orion bowiem został przedstawiany jako człowiek tchórzliwy, mający o wiele słabszy charakter od żony i absolutnie niepotrafiący sterować Walburgą. To raczej żona kieruje nim, uważając, że jest zbyt rozpuszczony i słaby, by dobrze wychować synów. 

Jeszcze tylko wspomnę o Dorcas Meadowes, ponieważ niezmiernie mnie ciekawi, czy jej metamorfizm będzie służył jakimś większym celom, czy wprowadziłaś go wyłącznie po to, by urozmaicić postać. Poza tym ta zdolność przekazywana jest dziedzicznie. W takim razie czy Corvus też nie powinien jej posiadać?

Udało Ci się nawet zgrabnie odtworzyć charaktery osób tak pobocznych jak Ernie, kierowca Błędnego Rycerza czy Irytek.

Cała reszta

Już od pierwszych rozdziałów widać, że bardzo zgrabnie wychodzi Ci pisanie dialogów. Czytając rozmowy miedzy bohaterami, rzeczywiście ma się wrażenie, że stoi się tuż obok, jakby każdy mówił trochę innym językiem, a czasami wręcz dokładnie słyszy się ton wypowiedzi.

Co do fabuły i świata przedstawionego: na razie nie mamy zbyt wielu wydarzeń narzuconych przez kanon. Powiem szczerze, że zadziwiłaś mnie rozpoczęciem opisywania przygód Huncwotów tak wcześnie i ciekawa jestem, do którego punktu historii masz zamiar je doprowadzić. Głównymi, przeplatającymi się osiami czwartego roku jest nauka animagii i zagadka zatrzymania łódek na jeziorze, skądinąd (przynajmniej do Interludium I) nadal nie rozwiązana. Ciekawa jestem, czy ten motyw wróci w późniejszych rozdziałach. Wspomniany wątek przywodzi mi na myśl kryminały dla dzieci – zamiast zastanawiać się, kto zabił, zastanawiamy się, kto spowodował, że łodzie zatrzymały się na środku jeziora.

Wyjątkowo podoba mi się, w jaki sposób manewrujesz bohaterami. W prologu pojawia nam się niby nic nieznaczący mugol, który jest świadkiem sceny pomiędzy Doreą a Walburgą, co niezmiernie kojarzy mi się z filmowym travellingiem. Albo to, że pozornie losowo wybrana pierwszoroczna okazuje się później mieć znaczący wpływ na głównych bohaterów, choć nie zachodzi między nimi żadna bezpośrednia interakcja. 

Jedyne, co strasznie mnie zawiodło, to bardzo nierówne tempo akcji. Spójrz sobie tylko: rozdziały od pierwszego do czwartego to wakacje, piąty do dziewiątego to pierwszy września, dziesiąty do trzynastego – pierwszy tydzień września (choć z lekką pomyłką co do dni tygodnia), czternasty to przesłuchania do drużyny, które wypadły w ostatnim tygodniu września, przeskok w postaci październik prawie minął i wizyta u Hagrida, który mówi, że Huncwoci przyleźli tu po prawie dwóch [miesiącach]. Następnie rozdziały piętnasty i szesnasty rozgrywają się jakoś na przełomie października i listopada, choć masz tam lekkie zawirowanie z datami. Siedemnastka, jak sam tytuł mówi, to przerwa świąteczna, a osiemnastka rozgrywa się tuż po niej, czyli w pierwszym tygodniu stycznia. Dziewiętnasta i dwudziestka to luty, dwudziesty pierwszy i dwudziesty drugi to kwiecień, a dwudziesty trzeci dzieje się w maju, dwudziesty czwarty i Interludium to takie zdarzyło się w międzyczasie, ale tak naprawdę ostatni tydzień czerwca. Więc, jak widać, ilość rozdziałów opisujących dany miesiąc spada prawie że logarytmicznie. Przyzwyczaiłaś czytelników do bardzo dokładnego opisywania wszystkiego (wiem, że w początkowych rozdziałach opisy robią swoje, bo siłą rzeczy znajduje się ich tam więcej niż w późniejszych), a potem nagle taki psikus. Mam wrażenie, jakbyś tak naprawdę chciała napisać więcej o tym czwartym roku, ale w pewnym momencie się zreflektowałaś i zmieniłaś zdanie.

To złe rozplanowanie akcji widać szczególnie przy meczach quidditcha, co do których jestem prawie pewna, że tak wyszło, albo miałaś objawienie cholera, zapomniałam!, a nie, że tak to sobie zaplanowałaś. Ewentualnie, jak pisałam wyżej, miało być inaczej, ale zdecydowałaś się uciąć jakieś przygody i potem nagle się okazało, że trzeba mocno ściskać wydarzenia. Co do tego zarzutu, poprawienie tej części może okazać się trudne, ale widzę, że za moment zaczniesz pisać trzecią, czyli istnieje szansa, że rada jeszcze się przyda. Weź zeszyt, kartkę lub otwórz dokument w Wordzie i rozpisz sobie mini-kalendarz na odpowiedni rok szkolny i w odpowiednich rubryczkach, najlepiej z dziennymi datami, powpisuj sobie wydarzenia, co do których jesteś pewna, że muszą się wydarzyć – sprawy kanoniczne, urodziny bohaterów, mecze quidditcha (nie musisz rozpisywać konkretnych rozgrywek, ale wtedy przynajmniej nie wyjdzie Ci coś takiego jak w części pierwszej, że tak naprawdę zostały trzy miesiące szkoły, a de facto dwa (w czerwcu najprawdopodobniej rozgrywki się nie odbywały)), a tu do wciśnięcia zostały jeszcze cztery mecze. Zresztą zerknij sobie tutaj [źródło] i zobacz, jak były rozłożone mecze w ciągu sezonu. Myślę, że spokojnie możesz według tych miesięcznych wyznaczników pozajmować odpowiednie soboty z wyprzedzeniem.

Co do zgodności z kanonem, w tym temacie większość aspektów się zgadza, ale niestety popełniłaś kilka błędów. Od najdrobniejszych, takich jak literówka w imieniu Cygnusa, która Ci została i wydajesz się sądzić, że wersja Cyganus jest poprawna; poprzez odrobinę większe, takie jak niedokończony research, przez co rodzice Remusa mają złe imiona, pobudki Greybacka są błędne, a Bellatrix bierze ślub z co najwyżej piętnastolatkiem, dodatkowo momentami daty się nie zgadzają; aż do potknięć trochę większych, jak na przykład przyspieszone zauroczenie Pottera w Evans. Wszelkie pozostałe aspekty wypisałam już powyżej, więc nie będę się powtarzać.

I jeszcze słowo o poprawności – popełniane przez Ciebie błędy w zasadzie nie utrudniają czytania, ale odjęłam punkt za podkreślone literówki, bo to aż dziwne, że je przeoczyłaś. Nie wiem, na ile to zasługa bety, a na ile Twoja, ale najważniejsze, że opowiadanie w gruncie rzeczy jest bardzo poprawne. I na przyszłość polecam ustawić regułę automatycznego poprawiania sie na się. 

Na sam koniec podsumuję: przy rancie czarodzieja bardzo przyjemnie spędza się czas i widać, że dobrze radzisz sobie z tematem, a styl tylko zachęca do sięgnięcia po więcej. 

Liczę, że to, co tu napisałam, przyda Ci się. Jedno jest pewne, ocena wyszła mi trochę dłuższa niż świstki, które otrzymałaś do tej pory i żywię nadzieję, że nie masz mi za złe jej długości, jak i tego, co tu nawpisywałam.

Ocena: dobry z plusem. Bo niby czyta się świetnie, ale parę rzeczy zgrzyta i przy tych wszystkich potknięciach kanonu, niedokończonych wątkach (dobra, przyznaję, głównie czepiam się Jamesa i Lily) i, co boli mnie najbardziej, koszmarnie nierównym czasie akcji, nawet świetnie wykreowani bohaterowie nie zaradzą.