[27] ocena bloga: the-prophet-fanfiction.blogspot.com

Adres bloga: The Prophet

Autorka: Bl☺wback

Tematyka: Fan Fiction

Oceniająca: MyJoy

Witam.

Dziękuję za zgodę napisanie oceny jako stażystka, mam nadzieję, że podołam.

Zacznę od trzech rzeczy, mniej lub bardziej subiektywnych, które rzucają mi się w oczy od razu, gdy otwieram Twojego bloga.

Opis bloga. To jest pierwsze miejsce, do którego zaglądam, szukając czegoś dla siebie. Ma on zachęcić ludzi lubujących się w prezentowanej przez Ciebie tematyce, ostatecznie nawet tych, którym jest ona daleka. W opisie powinny zostać zamieszczone informacje, które pozwolą nam się rozeznać w tym, czy w ogóle chcemy czytać na takim blogu cokolwiek więcej. Jasne, istnieje też prolog, by takowe wprowadzenie pogłębić, ale często po opisie, jego składni i tym, co jest w nim zawarte potencjalny czytelnik wyrobi sobie zdanie, czy chce choćby podejść do prologu. Twój opis wymaga odświeżenia. Jest napisany po łebkach, nie tłumaczy praktycznie nic o świecie, który stworzyłaś (bo według mnie, niestety, po prostu go nie stworzyłaś) i w żaden sposób nie zachęca do zagłębienia się w opowiadanie. Szczerze, mnie by zniechęcił.

Szczęście w nieszczęściu, jest na sporo niższym poziomie niż sama historia.

Bohaterowie. Kochasz ten zespół, co? Widać. Nie przepadam za mhocznym, emo rockiem, ale niech będzie, podoba Ci się. Ale pomyśl chwilę nad tym, o kim piszesz. Piszesz o istniejących, żywych osobach robiących karierę. Mam wrażenie, że BARDZO inspirowałaś się tym zespołem, choć mogę się mylić, widziałam tylko teledysk z pierwszego posta, który podobnież zainspirował Cię do pisania opowiadania.

I teraz moja opinia. Nie powinno się pisać opowiadań, szczególnie z elementami erotycznymi, o żyjących osobach. Jest to dla mnie niesmaczne i trochę uwłaczające dla danej persony. Chciałabyś, żeby ktoś wyobrażał sobie i opisywał Twoje prywatne życie albo seks? Wątpię. Wiem, że podziw dla artystów bywa ogromny, ale po prostu to przemyśl.

Kolejną rzeczą, poniekąd związaną z poprzednią moją radą, są zdjęcia. Wiem, że w internetach prywatność nie istnieje, ale nie powinnaś umieszczać pod każdym postem fotek osób prywatnych. Uważam też, że taki zabieg jest zbędny, zdjęcia te nijak się mają do treści, w szczególności „samojebka” Andy’ego w łazience. Just nope. Zdecyduj się, czy piszesz fantastykę, SF, czy blogaska ze słit fociami.

Tyle mojego subiektywnego marudzenia, możesz wziąć je do serca bądź nie. Przejdźmy do bardziej konkretnych błędów.

Nie stworzyłaś świata. Nie stworzyłaś go w całości, a tak prawdę mówiąc, w bardzo niewielkiej części. To nie jest łatwe, rozumiem, dlatego wielu autorów wybiera światy już stworzone, często wspierając się na przykład różnymi stronami z opisami. Musisz to zrozumieć, nie czyta się dobrze opowiadania, którego podstaw się nie rozumie. A świat, którego chyba nie zna nawet autor, to już w ogóle jest mogiła.

Zdzierżyłam kiedyś książkę, której uniwersum zaczęłam ogarniać dopiero pod koniec drugiej części. Było warto, bo świat był dobrze wykreowany i wszystko trzymało się pewnego schematu nawet, jeśli długo nie był on podany na tacy. Przeczytałam już całość Twojego tworu i nadal nie znalazłam tam odpowiedzi nawet na podstawowe pytania, które umożliwiają wciągnięcie się w dany świat. Bo go nie stworzyłaś. Masz dwóch głównych bohaterów i kilkoro pobocznych zawieszonych w jakiejś cholernej nicości, bo o więcej nie chciało Ci się postarać.. Bez obrazy, ale myślę, że tego już się nie da odratować. Wciąż jednak możesz wyciągnąć z tego naukę na przyszłość, a widzę, że chcesz pisać kolejne opowiadania. 

Tutaj więc nastąpi rada ode mnie, miłośnika fantastyki – zanim zaczniesz myśleć o postaciach, historii czy czymkolwiek, STWÓRZ ŚWIAT. Spróbuj go sobie sama wyobrazić, pomyśleć, o co mógłby zapytać czytelnik. Na razie jest to dla mnie dosłownie wielkie „WTF?”. Przykładowe pytania czytelnika, w tym wypadku mnie:

Pustynia? Czemu, jak? Jak oni tam teraz żyją, jak pustynia wszędzie?

Czemu wszędzie się idzie tak szybko? Bohaterowie chodzą z buta, najdłużej szli cztery godziny. Ile można przejść w cztery godziny? Akcja dzieje się w cholernym USA, to jest dość duży kraj.

Czemu buntownicy żyją dosłownie za rogiem, przy samiutkiej siedzibie swoich wrogów? Chcą się sami wytrzebić?

Kim rządzą Wild Ones? Bo ja widzę samych władców, pomniejszych władców, ludzi rządzących się swoimi prawami i nikogo do rządzenia prócz kilku niewolników. A to podobno dyktatura?

Coś małe jest zdziwienie ludności na zaistniałą magię. Usadowiłaś historię na naszej Ziemi, w niedalekiej przyszłości, czyli teoretycznie jest to science fiction. A tu magia! I wszystkim ludziom z tym neutralnie – jak jest, to niech będzie i magia. W naszym świecie zaistniałoby prawdopodobnie takie zjawisko jak panika.

Europa, w której jest fajnie, dobrze, nie ma niewolnictwa i w ogóle zajebiście. To czemu Rebels Army tam nie uciekło? JUST WHY?!

I tak dalej, i tak dalej. Masa dziwnych wydarzeń i okoliczności, których nie tłumaczysz, a które człowiekowi robią papkę z mózgu, bo nie da się ominąć tylu niezrozumiałych fragmentów, udając, że się je rozumie i nadal cieszyć się lekturą. Nie próbuj na siłę być tajemnicza i pozostawiać czytelnikowi pola do wyobraźni. Większość takich tworów jest dopracowywana latami. Nie musisz wszystkiego wyłożyć na sztywno, jak w podręczniku, ale przydałaby się w każdym kolejnym rozdziale jakaś niewielka wzmianka odnośnie uniwersum, która pozwalałaby nam, zwykłym ludziom, którzy nie siedzą w Twojej głowie, wszystko zrozumieć.

„Nie wiem, co się dzieje, gdzie jestem, po co, dlaczego, co to będzie?!” Tak mniej więcej wygląda początek Twojego opowiadania. Nie rób, proszę, z bohaterki idiotki, czegoś tam chyba musi się domyślać, prawda? Zrozumiałabym małe dziecko, ale to dziewczę ma dziewiętnaście lat, już jej się włączyło myślenie.

Bohaterka. No, tu to już jest w ogóle cudo na kiju! O ile Andy ma jakiś tam swój charakter, który nie ulega zmianom – ładnie udało Ci się oddać jego uczucia, pozostawiając go przy tym nadal agresywnym i silnym – o tyle Leah to po prostu patchworkowa postać, w którą chciałaś wcisnąć wszystko.

Jestem silna i niezależna! Boję się każdego napotkanego człowieka, jak pisklak.

Zabił mi rodzinę! Ale jest taki przystojny, chyba się w nim zakocham.

Jestem wredna i pyskata! Przez większość czasu boję się cokolwiek powiedzieć.

Pobiegnę do swojego brata! Co tam, że mój oprawca powiedział mi, że jest mnie w stanie bez żadnego problemu znaleźć.

Takich krotochwil jest w Twoim opowiadaniu dosłownie cała masa. I nie są to jakieś małe występki, to są fundamenty całej historii, które są mieszaniną wszystkiego.

Zdecyduj się, jest zniewolona, upodlona  i jest jej źle, czy chce walczyć i godzi się na upokorzenia, by potem wyjść na prostą?

Twoja bohaterka jest ciapą. Nie mówię, że to źle, ale opisujesz dwie różne rzeczy. Bo zachowuje się jak ciapa, a opisy mówią o buntowniczce, pyskowaniu i walczeniu. Jakie walczenie, ja się pytam? Jakie pyskowanie?

Cytacik: „Czy tylko ja się buntowałam?”

Że jak?! Jak się zbuntowała?! Wyszła za niego za mąż i wyznała mu miłość, no bunt, że tylko pieśni wojenne pisać. Trzymaj się jednego charakteru. Bardzo pragniesz opisać bohaterkę jako dzielną i waleczną, a z drugiej strony nieśmiałą ciapę. Z obu da się zrobić porządnego głównego bohatera, ale w żadnym wypadku naraz.

Kolejny kopniak w mój mózg, którym mnie częstujesz w KAŻDYM rozdziale, to Twoje nieśmiertelne „przewracanie oczami”. Zrobił to chyba każdy bohater, w każdej możliwej okoliczności. Istnieją takie zwroty u każdego z nas, które nam weszły w krew i najchętniej wcisnęlibyśmy je wszystkie, ale walcz z tym, dziewczyno. Bo aktualnie zawierasz ten zwrot w dosłownie każdej notce. Gdybym miała więcej samozaparcia, to bym Ci tu wypunktowała wszystkie te przypadki, ale po co? Sama możesz sobie sprawdzić, skrót CTRL + F istnieje.

I jeszcze jeden smaczek z ostatniego rozdziału. Zjawa układająca ciała w literki, bo nikt nie jest w stanie jej usłyszeć. Napisałaś, że ziemia była za twarda, by móc po niej pisać, jasne. Ale naprawdę nie było żadnej prostszej alternatywy? Pisanie krwią poległych, wysypanie piaskiem czy ułożenie z kamieni? Układanie całych ciał wydaje się bardzo naciągane.

Podsumowując całość Twojej prozy – jesteś bardzo niezdecydowana. Bloga przeczytałam w dosłownie półtora dnia, więc nawet wciąga, historia mnie zaciekawiła. Ale musisz się zdecydować, jeśli jakieś opisy są dwojakie, nie pokrywają się ze sobą, to je uargumentuj. Musisz też pozbyć się takich zalatujących mi dziecinnością idiotyzmów jak zakochiwanie się w kimś, kto wybił bohaterce całą rodzinę, albo „Jestem silna, ale taka biedna”. Piszesz poważną historię, więc niech ma ona poważne podstawy.

Ustawienia bloga.

Szablon dość ciemny. Nie polecam  pisania długich opowiadań na takim tle, od czytania bolą oczy. Czcionka mogłaby być o jeden punkt większa, czasami trzeba nos w monitor/tablet wlepić. Nie oceniam samej grafiki, ponieważ to zależy od kwestii gustu, nie będę się rozwodzić. Jest bohaterka, pasuje do fabuły. Ładny, nie wyszedł z Painta, więc mi pasuje.

Menu. Zakładka z Bohaterami bardzo uboga, niewiele się można dowiedzieć. I te prywatne zdjęcia. Bueh… Może jakiś Fan Art. Z DeviantArta? Nawet, gdyby był inspirowany dokładnie tą samą osobą, jest to już wyobrażenie postaci, a nie chamskie foto konkretnego artysty.

Zakładka z informowanymi czytelnikami. Po co to komu? Przydatne tylko Tobie, myślę, że nie jest niezbędne w głównym Menu. A są ważniejsze rzeczy, jak na przykład…

ARCHIWUM! Jego brak mnie boli. Nie lubię wchodzić w spis miesięczny i od samego dołu czytać poszczególnych rozdziałów. Archiwum kolejnych publikacji jest rzeczą bardzo przydatną na blogu z opowiadaniem, polecam.

Komentarze. Dziewczyno, jest tyle smutnych rzeczy na świecie… Ludzie wchodzą na Twojego bloga, żeby przeczytać opowieść i myślą, że pisanie sprawia Ci przyjemność. A w prawie każdym komentarzu opisujesz, że ciężko, że Ci się nie chciało, nie podoba Ci się, co wyszło i w ogóle to przepraszasz, że to napisałaś i że żyjesz. Stahp it. Gdybyś nie chciała, to byś nie pisała, prawda? Więc nie zgrywaj wstydliwej i nie narzekaj pod postami. Raz na jakiś czas wolno, nie wolno non stop. To Twoje opowiadanie, Twoja praca, jest zajebista, cudowna, lepsza być nie mogła, jasne? Chyba że ktoś się czepia i ma argumenty, ale nie czepiaj się sama siebie.

Błędy, błędy i jeszcze więcej błędów. Od razu zaznaczę – nie jestem humanistką. Prawdopodobnie nie wyłapałam dziesiątek innych potknięć interpunkcyjnych i składniowych. Wypisałam tu te, które mi zacinały mózg na kilka sekund.

„Na świecie powstała armia Wild Ones władająca nim i buntownicy, którzy nie chcieli podlegać jakiejkolwiek władzy”. – Buntownicy też „powstali” wcześniej nie istnieli? Powstać może grupa.

„Jednak do jej zabójstwa nie dochodzi, przez jednego z władców, Andy`ego Biersacka, który przyjął ją do siebie, jako niewolnicę”. – … z władców – Andy’ego Biersacka … – wskazujesz go, to nie jest kolejna osoba, więc myślnik. 

Prolog.

„Krzywiąc się na uczucie bólu przez”. – Raczej „krzywiąc się z bólu” chyba że widziała Ból i, patrząc mu w oczy, krzywiła się do niego.

 „Ale nie było jej dane dojrzenie”. – Nie było jej dane dojrzeć. Skoro przeszły, to przeszły.

„Z rękami zwisającymi przed nią, związane grubą liną”. – Związanymi.

1.01

 „Następnie poczesały rude włosy”. – Raczej przeczesały bądź uczesały.

 „By zrobić gwałtowny ruch swoim ciałem”. – Czy kiedykolwiek pomyślałaś „Moje ciało”? Nie, człowiek myśli „Ja”. Dziwnie to brzmi.

„Jedynie przez jego czarne buty z boku”. – Bok? Taki materiał?

„Nie byłam pewna dokąd mnie prowadził”. – Przecinek przed „dokąd”.

„Właściwie nawet nie wiem, jak się nazywasz – mruknęłam”. – Żadnego „Panie”, „Władco”? Toż to chyba jedna z pięciu najpotężniejszych osób na świecie. No kurde, nieważne, jak byłby zdziwaczały, nie zaszedłby tak daleko, będąc na „Ty” z każdym łachmaniarzem po kolei. Taka natura dyktatorów.

1.02

„Trudno powiedzieć, że mi się tu podobało”. – „Żeby mi się tu podobało” lub na przykład „Nie mogłam powiedzieć, żeby mi się tu podobało”. Znów dwa czasy.

„Następna dawna bólu”. – Dawka.

„Opuchlizna powoli przechodziła”. – Opuchlizna nie może przejść, może zejść. To nie choroba.

„Powiedzmy, nie było to moim hobby”. – Że.

1.03

„Dzięki niemu, wiedzieliśmy o rzeczach”. – Zbędny przecinek.

 „W końcu, to strefa prywatna, tak?” – I znów.

„Musi mnie zostawić, tutaj, samą?” – I jeszcze raz. Tu nawet poniekąd rozumiem chęć tego przecinka, ale nie może go tu być. Dla podkreślenia możesz podzielić to zdanie nawet na trzy, ale przecinek przed „tutaj” musi zginąć.

Pozostałe błędy są z rozdziałów nieznanych, acz w kolejności chronologicznej.

„Dym otaczał go białym kolorem”. – Nie lepiej byłoby „otaczał go biały dym”? Nie da się otaczać barwą, nie jest ona materialna.

„Po prostu, wymyślona i nieprawdziwa”. – Zbędny przecinek.

„Po prostu, byli jakoś połączeni”. – I znów. Wiem, że czytając to zdanie, w miejscu tego dodatkowego przecinka robi się pauzę, ale jest to jedno zdanie.

„Podkreślał do kogo należę”. – A tu brak.

 „Pełne malinowe usta”. – A tu znów niedomiar.

„Patrząc prosto w te ślepa”. – Ślepia.

„Szłam ciemnym korytarzem niedługo”. – Zły szyk zdania à la Yoda. „Szłam niedługo” lub nawet lepiej – „Szłam krótko”. Poza tym przydałoby się również słówko „czas”, ponieważ, na upartego, można to zdanie zinterpretować jako „Robiłam niedługie kroczki”.

„Paręnaście dziewczynek z Rebels Army zostały porwane”. – Zostało porwanych.

„Zagrał skórę na mojej szyi”. –  Bueh.

„Jego dłoń na tyle swojego uda. Oplótł ją wokół własnego biodra”. – Że swoją dłoń oplótł?

„Niebezpiecznie połyskać”. – Połyskiwać

„Pod jego lewym oka”.

„Pochmurne chmury”. –  Pleonazm.

„Biała pustka robiła się coraz bardziej czarna”. – Białe nie może robić się bardziej czarne, bo nie jest czarne. Czerń może być bardziej czarna. Biel może za to ciemnieć.

„A potem w zastraszająco szybkim tempie”. – Przecinek przed „w”.

„To było dziwne, widząc go takiego”. – Widzieć.

„Dobre się wysławiać”.

„Myślałam tylko osobie”.

„Wyglądał zmarnowanie”. – Nie ma takiego słowa. Wyglądał na zmarnowanego.

„Nie byłam na to silna”. – Wystarczająco silna, jeśli już.

„Od tego głupiego pomysły”.

„Znikał na godziny”. – Czas jest pojęciem względnym, więc musisz to zdanie sprecyzować. Znikał na tak długo czy tak krótko? Mógł znikać na długie godziny.

„Sprawcy tej dziwnej rzeczy”. – Bohater nie stworzył przedmiotu, stworzył sytuację.

Ogólne wrażenie.

Lepszy w środku niż na zewnątrz. Ogarnij podstrony, żeby zachęcały, a nie odpychały. Muzyka i zdjęcia wpychane do każdego posta do mnie nie przemawiają, piszesz opowiadanie, a nie prowadzisz fotobloga. Historia jest niespójna, ma wiele niedociągnięć i wręcz sprzeczności. Moja opinia jest taka, że gdybyś napisała romans w znanym sobie świecie – naszym bądź innym, ale dokładnie określonym – to nie miałabym się do czego przyczepić. Do tych fragmentów bardzo się przykładasz, a i dobrze stworzone uniwersum nie jest romansidłu potrzebne, więc się sprawdza. Piszesz jednak fantasy (SF), więc z powodu ogromnych luk w samej podstawie nie jestem Ci w stanie wystawić więcej niż dostateczny. Błędów dużo nie robisz, więc jesteś do odratowania. Tylko nie popadaj w grafomanię, najpierw porządnie obmyśl, co chcesz napisać, a potem dziel się tym z internautami. 

Tak więc trója i polecam się na przyszłość, mam nadzieję, że pomogłam.

Pozdrawiam.