[31] ocena bloga: krolestwo-zjednoczonych-mysli.blogspot.com

Adres: krolestwo-zjednoczonych-mysli

Autor:  dr Freak

Tematyka: zbiór miniaturek

Oceniająca: maximilienne

Pierwsze wrażenie

Od samego początku blog sprawia wrażenie wyjątkowo dopracowanego. Wszystko doskonale ze sobą współgra. Twój minimalistyczny szablon bardzo przypadł mi do gustu. Hannibal ♥
Tytuły postów są zapisane ozdobną czcionką, która na szczęście zawiera również polskie znaki, przez co nie traci walorów estetycznych.

Kilka słów o Tobie zostało skreślone w dość ciekawy sposób, a archiwum jest przejrzyste i czytelne.

Na Twoim miejscu zastanowiłabym się jedynie, czy nie pozbyć się gadżetu „Obserwatorzy” z głównej strony, a zastąpić go stosownym linkiem w menu, ponieważ kolorowe awatary czytelników odrobinę psują odbiór tego stonowanego szablonu. I minimalnie powiększyłabym czcionkę. Mam dobry wzrok, ale dłuższe czytanie tekstu wielkości 7,5 pt jednak trochę męczy oczy.

Treść i poprawność

Na początku zwrócę uwagę na to, że we wszystkich tekstach brakuje Ci akapitów, co by się nie powtarzać przy każdym. Wypadałoby poprawić to niedopatrzenie.

Odwaga

„"Początek jest końcem, a koniec początkiem" (…)” – zły cudzysłów („Początek jest końcem, a koniec początkiem”). Cudzysłów dolny: alt + 0132, cudzysłów górny: alt + 0148.

„(…) nie wspominając już o mężczyźnie przemierzającym brukowane ścieżki z zabrudzoną łopatą w dłoni, której kant pozostawiał za sobą długą, wyżłobioną smugę w kamieniu” – Po pierwsze: „smuga – światło, dym, ogień, itp. w postaci wydłużonej wstęgi” (źródło). Po drugie: ciągnięcie za sobą łopaty na pewno nie zostawi wyżłobień w bruku, co najwyżej rysę, jeśli w ogóle zostanie jakiś ślad.

„(…) zażyłe śledztwo (…)” – „zażyły – 1. o stosunkach, znajomości itp.: bliski, przyjacielski, poufały;
2. o człowieku: taki, którego łączy z kimś bliska znajomość, przyjacielskie stosunki” (źródło). No raczej nie.

 „Łopata zabłysnęła w słońcu i z impetem wbiła się w krzak ogrodzonego niewielką ilością betonu bluszczu” – A to zdanie jest co najmniej dziwne. Wcześniej pisałaś, że bohater był grabarzem, to dlaczego chce teraz krzaki wykopywać? I to jeszcze krzaki bluszczu ogrodzone niewielką ilością betonu? Moja wyobraźnia podsuwa mi naprawdę dziwne obrazy tego „zjawiska”.

„Wtem, grobową ciszę przerwała delikatna, acz nieustępująca sentencja krótkich dźwięków, jednak to wystarczyło, by przyprawić mężczyznę niemal o atak serca. Drżącymi dłońmi odwinął rękaw koszuli i stanął oko w oko ze sprawcą zamieszania.  Zegarek z elektronicznym wyświetlaczem, który kupił po promocji podczas wyprzedaży, nie wskazywał żadnej chęci zaniechania odtwarzania już powoli denerwujących sygnałów, a pozbawienie go baterii nie przynosiło żadnych skutków - cokolwiek właściciel nie zrobił, tarcza zegara cały czas wskazywała tę samą godzinę - 12:12.

W końcu jednak cierpliwość grabarza się skończyła. Zerwał urządzenie z ręki, cisnął w ziemię i usiłował uciszyć butem, tym razem z oczekiwanym efektem. Niezdecydowanym ruchem dłoni przetarł czoło i westchnął głęboko. Nie można było zaprzeczyć, że był realistą, a strata zegarka była w tym wypadku dosyć kosztowna. Pochylił się, by podnieść pozostałości po urządzeniu” – Po pierwsze: jaka sentencja? „sentencja «zwięźle sformułowane zdanie zawierające ogólną myśl o charakterze moralnym lub filozoficznym»” (źródło). Po drugie: dwa występujące w tekście dywizy powinny być zastąpione półpauzami lub pauzami. Po trzecie: podkreśliłam powtórzenia czasownika „być”. Po czwarte: dlaczego wyciągnięcie baterii nie zadziałało? 

Przyznam szczerze – nie sądzę, aby strach przed własnym zegarkiem był pożądaną cechą grabarza, tylko dlatego, że znajduje się na terenie cmentarza. Przecież cmentarz to nie kostnica, tam czasami pojawiają się żywi. Nie sądzisz, że taki strachliwy człowiek raczej szukałby innej pracy? I do tego ta pasja, z jaką stara się zerwać zegarek z nadgarstka, jakby świadczyła o tym, że wciąż się go boi, mimo że odkrył już źródło dźwięku. I dlaczego ten dźwięk aż tak wyprowadził go z równowagi, że postąpił na tyle impulsywnie, by aż go zadeptać? Chyba pozostanie to dla mnie zagadką.

„Jedyne, co był w stanie robić, to zmuszać serce do cięższej pracy, oddychać spazmatycznie i płytko oraz obserwować, jak z ziemi wydostaje się coraz więcej fragmentów martwego ciała, które, nie wiadomo dzięki jakiej mocy, zaczęły łączyć się w jeden zgrany szkielet pokryty workowatą, zapadniętą skórą” – No nie. Niby jak zmuszał to serce do cięższej pracy? „No serce, dawaj, dawaj!”? To się przecież dzieje samoczynnie, jako reakcja na czynnik zewnętrzny. Poprawiłabym to zdanie na Twoim miejscu.

„Rozległ się krzyk człowieka ćwiartowanego żywcem na części” – Po pierwsze: musiało mu być strasznie ciężko krzyczeć, skoro już wciągnęło go pod ziemię. Po drugie: „ćwiartowanie” jest tu nie na miejscu, chyba że te zombie mają tam noże, albo inne ostre przedmioty, nadające się do krojenia ciała (źródło).

W dialogach używasz złego zapisu – zamiast dywizu powinnaś mieć półpauzy lub pauzy. Podobnie we  fragmencie „Liceum Ogólnokształcące - chluba tamtejszego grona pedagogicznego”.

„(…) wysokiej i dobrze zbudowanej posturze (…)” – coś tu przekombinowałaś. Nie wystarczyłoby „wysoki i dobrze zbudowany”?

„(…) wiecznie naćpanym wzroku o szarych tęczówkach” – zabiłaś mnie na moment. Wcześniejszy tekst jest taki górnolotny, czasami wręcz czuć, że na siłę wciskasz te mądre słówka, a tu nagle coś takiego... Do granic kolokwialnego. Mieszasz style, co jest błędem językowym stylistycznym. Może będzie lepiej porzucić to potoczne wyrażenie na koszt czegoś, co wpasowałoby się we wcześniej przyjętą konwencję? I zamiast pisać o tym, że ma „naćpany wzrok”, napisać o tych „szarych tęczówkach z wiecznie poszerzonymi źrenicami”?

„(…) co z tego, że z matematyki miał zagrożenia, skoro potrafił sam własnoręcznie wykonać skręta i to w dodatku na jednej lekcji bez wpadki przed profesorem” – zabrzmiało co najmniej tak, jakby wykonanie skręta zwykle zajmowało więcej niż te czterdzieści pięć minut...

„(…) "Wyznawcy" (…)” – źle zapisany cudzysłów.

„Wtem na nieboskłon niczym z wiadra farby, zaczął się wylewać odcień krwistej czerwieni” – pisząc, że wylewało się niczym z wiadra, sugerujesz ruch z góry na dół, ale nie wiadomo, co miałoby być źródłem tego dziwnego zjawiska. Możesz mi wyjaśnić, co miałaś na myśli? I oczywiście, jak można się zapewne domyślić, zdanie należałoby poprawić.

„"Kret?", przeszło mu przez myśl (…)” – zły cudzysłów, do tego dwukrotne zaznaczanie, że to jego myśli jest zupełnie niepotrzebne – albo cudzysłów, albo kursywa.

„Nagle z całego terenu, który był w stanie objąć wzrokiem, poczęły tworzyć się owe kopczyki” – po pierwsze: brzmi to tak, jakby to tern mógł coś objąć wzrokiem. Po drugie: jak dla mnie trochę za dużo tych kopczyków, jak na teren, na którym najprawdopodobniej od lat stoi szkoła... Chyba że ją postawi na starym cmentarzu przed kilku laty... Albo chowali tam niepokornych uczniów. I woźnych! Zauważ, że w zombie zmieniają się tylko stosunkowo „świeże” zwłoki.

„- To są... ludzie! - usłyszał i jakby na zawołanie wszyscy uczniowie rzucili się do okna” – czy tylko mnie dziwi, że nie rzucili się do okien już przy pojawieniu się tych dziwnych anomalii na niebie?

„Zaczął uciekać, oglądając ukradkiem, jak jego najlepszy przyjaciel zaczyna pokrywać podłogę i ściany korytarza” – jakoś sobie nie przypominam, żeby w Walking Dead pochwyceni przez zombie aż tak się rozbryzgiwali wkoło... Noale… Niech będzie, że rozerwały mu tętnice szyjną.

Szybko poszło. Znaczy z tym wymordowaniem ludzkości.

Pierwsza część wydaje mi się dość dziwna i odnoszę wrażenie, że ten tekst mógłby się bez niej obyć. Całą akcję i esencję tej historii zawarłaś w drugim fragmencie.

Kontrast pomiędzy perfekcyjnym zbawcą ludzkości a przedstawionym bohaterem jest tak mocny, że prawie komiczny. Ale wydaję mi się, że po części taki właśnie miałaś zamysł – niby historia taka poważna i straszna, a więc wybierzmy na wybawiciela najbardziej nieprawdopodobną osobę. Mamy więc pijaczka-ćpuna, o podejrzanie dobrej opinii, zarówno wśród rówieśników, jak i nauczycieli. I to właśnie na jego ręce zostaje położony ciężar odpowiedzialności za uratowanie świata. Nic dziwnego, że nie podołał.

Podoba mi się ta historia, choć jest zbyt krótka, szczególnie przy tym podziale na dwie części, bym mogła napisać coś więcej. Wszystkie zastrzeżenia wypisałam już powyżej, dlatego pozostaje mi przejść do poprawionej wersji tej historii i zobaczyć, jakie naniosłaś poprawki.

Kapitulacja

Odnoszę wrażenie, że bardzo się starasz, aby tekst brzmiał podniośle i tajemniczo i niestety czasami zwyczajnie przedobrzasz. Nadużywając poetyzmów, popełniasz błąd językowy stylistyczny. Na przykład tutaj: „Błękit nieba został przyćmiony przez potęgę ogarniających go obłoków; gwiazdy przepłynęły niepohamowanie przez złote palce wróżbitów, pozostawiając w ich widzeniach jedynie pustkę dnia dzisiejszego, zamykającą wrota do ogrodów przyszłości”. I choć momentami Ci wychodzi, to co za dużo to nie zdrowo. Jeśli cały tekst piszesz w podobnym tonie, to ten przerost formy nad treścią ostatecznie męczy.

„(…) tupotem potężnych obcasów wybijając rytm jakże podobny do bicia jego serca (…)” – to musiał strasznie utykać albo pociągać jedną nogą, jeśli rzeczywiście idąc, wybijał rytm serca...

„Półprzezroczysta kotara obmyła jego twarz, bezskutecznie próbując odwlec nieuchronne” – nie, nie i jeszcze raz nie. Czasownik „obmyć” jest nierozerwalnie związany z wodą (źródło). I za cholerę nie mam pomysłu, jak kotara „obmywająca” twarz miałaby cokolwiek odwlec w czasie.

„Ze wzgórza spłynęła fala, byłby w stanie przysiąc, miliona kawalerzystów z niesamowitą prędkością zawijających do bram jego Królestwa. Okrzyki zagrzewające do bitwy, dźwięk uderzającego o siebie żelaza, szelest łamanej trawy” – taag. Na pewno słychać ten szelest łamanej trawy...

„Poczuł wilgoć w lewej dłoni i nie omieszkał się sprawdzić jej przyczyny. Materiał skąpany był w szkarłacie. Brwi króla uniosły się w geście zdziwienia. Puścił tkaninę, a ta, odlatując w stronę nadchodzącego wojska, odkryła akty samoagresji” – ten tekst ma tyle krzaczków, że chyba należałoby go tu wkleić w całości. Po pierwsze: Word podkreśla słowo „samoagresja”, a słownik PWN podpowiada mi, zgodnie z moimi oczekiwaniami, że raczej powinna tam być autoagresja. Po drugie: w konstrukcji „nie omieszkał” „się” nie występuje (źródło). Po trzecie: czy ta chusta w jakiś sposób ukrywała fakt, że władca przebił wnętrze dłoni własnymi paznokciami? Skoro trzymał zaciśniętą dłoń, to ona sama ona sama sprawiała, że rany nie były widoczne. Po czwarte: już samo przebicie skóry paznokciami wymaga użycia dużej siły, a co dopiero w sytuacji, gdy jeszcze owiniemy dłoń materiałem. A należy zauważyć, że atłas do cienkich się nie zalicza.

„Już wtedy wiedział, że łzy i krew nie odwleką nieuchronnej przyszłości, a mimo to pozwolił sobie na nie. Słona ciecz pokryła jego policzki” – po raz kolejny przedobrzyłaś. I tym razem do tego stopnia, że zamiast być wzniośle, jest po prostu komicznie. Osobiście poprawiłabym na: „pozwolił sobie, by słona ciecz pokryła jego policzki”, jeśli już musi się tam znajdować ta „słona ciecz”. Ale naprawdę, w tej sytuacji „łzy” wystarczyłyby w zupełności.

„Rozległ się trzask do wrót osady” – nawet nie wiem, jak to skomentować.

„Nagle władca uśmiechnął się bez przekonania i, kręcąc głową, poruszył ustami.
- Abdykuję” – still better than Poland. Niezły władca, nie ma co. A jeśli „poruszył ustami” ma się odnosić do tego, co powiedział, to wyrażam sprzeciw. Co jest złego w „i, kręcąc głową, powiedział”?

„Niegdyś najlepszy przyjaciel moczył teraz jego ramię, szlochając przy tym głośno” – nawet nie napiszę, co moja wyobraźnia podsunęła mi na hasło: „moczył teraz jego ramię”. Dopisz tam, że łzami, proszę.

„Władca otarł twarz i podążył za człowiekiem - człowiekiem, który przywrócił mu nadzieję” – dywiz zamiast półpauzy. A tak na marginesie, to pierwsze „człowiekiem” jest jak dla mnie zupełnie zbędne. Ponownie – zamiast „wow!”, mam „why...?”.

„Opadli obaj na ziemię, kuląc się w rękach” – pleonazm – „kulić się – «garbić się, kurcząc ręce i nogi»” (źródło).

„Nadzieja wpatrywała się w niego martwymi oczyma” – wiem, że to miała być metafora, ale jak dla mnie, znów poszłaś za daleko.

„Ogień zajął się szatą władcy (…)” – raczej szata zajęła się ogniem.

„(…) jednak mężczyzna nie miał zamiaru go tłumić. Nie tym razem” – A jak często zajmował się ogniem, że „tym razem” postanowił go nie gasić?

„(…) iskry bawiły się wśród brązowych włosów (…)” – co Wy macie z tymi iskrami? Ja wiem, że „płomień” byłyby powtórzeniem, ale iskry ≠ płomienie.

„On jednak nie czuł fizycznego bólu. To, co przeżywał było najokrutniejszą męką, jakiej człowiek może doświadczyć. Jednocześnie król zrozumiał. Zrozumiał wszystko, co było do zrozumienia” – wiem, że to miała być taka głęboka, prawie metafizyczna pointa, ale śmiem się nie zgodzić, że król nie odczuwał fizycznego bólu. Ten drugi mógł go wytłumiać, ale na pewno czuł, że się pali. Do tego, przed „było najokrutniejszą” należałoby postawić przecinek. Dodatkowo ostatnie zdanie brzmi fatalnie. Świetnie, że król wszystko zrozumiał, ale co z czytelnikiem?

Jak dla mnie ten tekst jest zbyt wymyślny i za bardzo skupiłaś się na tym, by był jak najbardziej fikuśny językowo, a gdzieś zgubił się cel i sens. Brakuje jakiegoś logicznego wprowadzenia, obawy przed tymi nadchodzącymi wojskami, o siebie, swoich poddanych i swój tron. Brakuję obawy o umierającego syna (drugiego), wspomniałaś o nim w zaledwie jednym zdaniu.

Och i ten sprytnie przemycony motyw LGTB, który wywołał moją lekką konsternację i pytanie „po jaką cholerę to tu wciskać?”. Nie sądzisz, że wystarczająco zepsułaś mu życie? Zabiłaś jednego syna, kolejne dziecko umiera, a kraj nagle został najechany. Mało? Trzeba było dokładać jeszcze to kryptogejostwo?

I nie wiem czemu, ale czytając ten tekst, miałam straszliwe wrażenie, że okaże się być partią szachów.

Charyzma

„Jego serce bije w przyspieszeniu, choć nigdy wcześniej tak nie robiło. Nigdy nie okazywał uczuć.” – To zdanie wydaję mi się nieprawdziwe. To niemożliwe, żeby po raz pierwszy serce zabiło mu szybciej, ponieważ nie jest to coś, nad czym może zapanować. A człowiek z Aspergerem odczuwa strach tak samo, jak każdy inny, a przecież przyspieszone tętno jest jednym z efektów wydzielania adrenaliny przez ciało. Do tego, jeśli już musi tak zostać lepiej brzmiałoby „jego serce miało przyspieszony rytm” albo „rytm jego serca przyspieszył”.

A tak na marginesie – to nie jest tak, że Aspergerowcy nie czują – oni po prostu mają problem z m.in. relacjami międzyludzkimi, pojęciem wypada/nie wypada, czy dopasowaniem cudzej mimiki do uczuć. Przykładowo, jeśli wcześniej się tego nie nauczył, może nie zrozumieć, że skoro płaczesz, to jesteś smutna. Trust me, I’ve lived it.

„Kocha ich...? Przecież wie, co to miłość. Miłość to tylko rozszerzone źrenice i przyspieszony puls, nic więcej. A jednak...” – O wiele bardziej pasowałoby mi stwierdzenie, jak to miłość jest wyłącznie działaniem oksytocyny. Wydaje mi się, że lepiej charakteryzowało zaburzonego psychicznie Sherlocka.  Poza tym, zgodnie z tym, co udało mi się wyczytać, rozszerzone źrenice związane są raczej ze stanem podniecenia związanym z zakochaniem, więc raczej też nie do końca odpowiednie to stwierdzenie. Zresztą, Sherlockowi chodzi przecież o miłość, a nie zakochanie, pomyśl sobie, czy puls przyspiesza Ci, kiedy widzisz swoich rodziców czy rodzeństwo? Oczywiście zakładając, że łączą was ciepłe stosunki. Raczej nie, prawda? A właśnie taka miłość bardziej odpowiada uczuciu, o którym mówi Holmes niż stan zakochania.

„(…) zamordowanego samobójcy” – No coś tu chyba nie gra. To jak jest: zamordowali go, czy sam się zabił? Powyższe stwierdzenie jest oksymoronem i na Twoim miejscu bym je poprawiła.

Ciekawe spojrzenie na tę scenę, choć osobiście mam wrażenie, że ostatnie zdanie trochę psuje efekt. Zakończenie na „stawia krok w otchłań”, byłoby o wiele lepsze, trzymające w napięciu do ostatniej chwili.

Dobór naturalny

„W pewnym momencie otworzył oczy, a drażniące wzrok światło żarówek nie pozwoliło mu na zorientowanie, gdzie tym razem się znalazł. Nie myślał zbyt dużo, gdy postanowił zdać się na inne zmysły. Toteż niemal natychmiast słuch zaszczycił go równomiernym stukotem i zagłuszonym szumem prędkości, płyn w błędniku drżał wraz z każdym mocniejszym dźwiękiem, mięśnie natychmiast zbuntowały się o niską jakość plastikowego siedzenia. Powoli człowiek zaczął rozróżniać kształty i barwy, potwierdzając słuszność organizmu” – ja nie wiem, czy to ja jestem dziwna, że mnie tu coś nie gra, czy to jednak po prostu jest przesadzone? Ja rozumiem, że akurat takim stylem piszesz, nie wiem na ile samoczynnie, a na ile jest to przez ciebie udziwnione specjalnie, ale na dłuższą metę to po prostu zaczyna męczyć. Poczytaj Kerouaca, on doskonale wiedział, ile wzniosłych zdań to dość.

Nadal złe dywizy. Dla pewności sprawdź sobie we wszystkich rozdziałach.

„Nie miał po co szukać telefonu, zwłaszcza że, sądząc po sytuacji za oknem, już dawno minął stolicę, gdzie kradzieże były na porządku dziennym” – przed chwilą pisałaś, że było tak ciemno, że nic nie widział. W takim razie to niemożliwe, żeby równocześnie znajdowały się tam okna. A nawet jeśli uznasz, że to w pierwszym akapicie jest błąd, to skąd pewność, że „minęli” stolicę? To znaczyłoby, że zanim zasnął/stracił przytomność, przebywał w innym miejscu, więc skąd przekonanie, że pociąg jechał w takim kierunku, żeby przejechać przez tę stolicę?

Jak dla mnie, to ten gość sam jest sobie winny. Nie wiem, czemu od razu zakłada najgorsze scenariusze, ponieważ znalazł się w pociągu, do którego mimo wszystko planował wsiąść – a przynajmniej tak wnioskuję po tym, że czekał na stacji kolejowej, gdzie zasnął i prawdopodobnie wsiadł do pociągu w półśnie.

„Konduktor był jednak wzorem cierpliwości, nie wyrażając swoją twarzą dosłownie niczego. Wpatrywał się jedynie w dal za oczodołami potencjalnej ofiary, przewiercając jego czaszkę jakby w poszukiwaniu czegoś, co znane jest zaledwie w tym fachu” – wow. Nie chciałabym spotkać kontrolera, który widzi przez materię. I to jeszcze najprawdopodobniej android – bo jak na człowieka, to jest zdecydowanie zbyt sztywny.

„Gdyby kontroler był kobietą, byłby niemal pewien, że to zespół napięcia przedmiesiączkowego czy cokolwiek temu podobne” – no, kobieto, no! Powiedz mi, ile znasz kobiet, dla których PSM = wpadanie w apatię? PSM raczej kojarzone jest z wahaniami nastrojów, krzykami, podjadaniem, płaczem i obrażaniem się bez powodu. W związku z tym, jak dla mnie, porównanie dość mocno chybione. Poza tym takie korzystanie z uprzedzeń tworzy z Twojego bohatera seksistę. Nie każda kobieta zachowuje się w sposób odbiegający „od normy” w trakcie okresu.

„Wtem kolej zahamowała znienacka. Wyjście rozwarło się, witając chłodnym jesiennym wiatrem, który natychmiast ocucił człowieka i zmusił do ruchu. Wyskoczył jak oparzony akurat w momencie, gdy wagon ruszył - tak jakby pojazd wypluł go z siebie i pognał dalej” – co prawda już dawno nie jeździłam koleją, ale tak się składa, że moja stacja dla kilku tras jest tą ostatnią. I uwierz mi. Pociąg zatrzymuje się tam na dłużej. Właśnie po to, by sprawdzić, czy na pewno nikt nie został w środku, uwięziony na noc na jakimś bocznym torze… Plus – półpauza lub pauza zamiast dywizu.

Przed drugą częścią pojawia się data, natomiast przed pierwszą jej zabrakło, dlatego albo ją uzupełnił, albo „[maj 2013]” zamień na „[x miesięcy/lat później]”.

Idę o zakład, że bohater poczułby, jeśli miałby ciało obce tkwiące w dłoniach. Już pominę fakt, że „otarcie” kojarzy się raczej z niewielkim zdarciem naskórka, a przy wbitych w skórę odłamkach szkła krew nie chce przestać lecieć (mam tu na myśli małe odłamki).

„Mężczyzna podniósł wzrok i rozejrzał się w poszukiwaniu rozkładu jazdy. O ile w obrębie peronu nie było to problemem, o tyle zorientowanie się w terenie graniczyło z cudem - owinięty był gęstą mgłą jak ten nieszczęsny czerwony szalik wokół szyi” – Po pierwsze: co nie było problemem w obrębie peronu? Żebyś nie miała wątpliwości, ja dobrze wiem, co chciałaś przekazać, tyle tylko, że... nie wyszło Ci. Po drugie: szalik owinięty wokół szyi w żaden sposób nie jest powiązany z ograniczeniem pola widzenia. Po trzecie: ponownie błędny dywiz. Po czwarte: podkreśliłam Ci powtórzenia czasownika „być”.

„Nieważne jak, nieważne czym, nieważne za ile. Wrócić, i to jak najszybciej, nawet za cenę tej zasranej wersalki” – jakiej wersalki?! I w ogóle, wait wut?

W ogóle zaginasz mi czasoprzestrzeń, dziewczyno. Mam wrażenie, że to ten sam dzień, ale w takim razie na cholerę byłby ten „[maj 2013]”? A jeśli bohater aż tak często jeździ nie tam, gdzie powinien, to gorąco mu współczuję. 

„Spojówka raz jeszcze przesunęła się po gładkiej powierzchni oka (…)” – kilka razy zabierałam się do skomentowania tego fragmentu, ale ostatecznie, poniższy gif musi wystarczyć:

I uwierz mi, naprawdę nic się nie stanie, jeśli od czasu do czasu wtrąci Ci się powtórzenie. Lepiej mieć w tekście powtórzenia niż kwiatki, które wychodzą z usilnego omijania danego słowa, chociaż wiadomo, że nie ma dobrego zamiennika.

„kobieta jednak doceniła towar, a jej giętkie palce o przydługich paznokciach zaczęły zbliżać się do twarzy nowego klienta, wykonując w powietrzu pełzające ruchy” – zgubiła Ci się wielka litera na początku zdania.

Przeczytałam. Choć wyrażenie „dobrnęłam do końca” chyba bardziej oddaje moje obecne uczucia. Po pierwsze: gdyby nie to, że zaznaczyłaś, że ten tekst to „historia ludzkiej codzienności przez pryzmat choroby psychicznej”, w życiu nie domyśliłabym się, że tu chodzi o człowieka chorego psychicznie. Niestety Twój bezimienny bohater jest po prostu przedziwny, ale nie na tyle, by dało się odczuć, że coś z nim nie tak. Osobiście wzięłam go raczej za skończonego idiotę.

Pierwsza część jak dla mnie wcale nie nosi piętna tej wspomnianej wyżej choroby psychicznej (swoją drogą, zdradź mi – jaka jest diagnoza?), a bardziej historię wyjątkowo pechowego i przygłupiego człowieka, który przespał swoją stację. Może i konduktor jest karykaturalny, ale ostatecznie zmęczonemu człowiekowi można wybaczyć automatyczne zachowanie i sprawianie wrażenia bycia androidem. Drugą częścią, w moim odczuciu, przesadziłaś w przeciwną stronę, ale przy tym wykreowałaś świat bardziej groteskowy niż taki, który sprawiałby wrażenie siedzącego w głowie pacjenta szpitala psychiatrycznego.

Może i tekst jest celowo dziwny i absurdalny, ale jak dla mnie – nie udało Ci się przekazać tego, o czym w zamierzeniu miał traktować. Niestety jestem na nie.

Sprawiedliwość

Wstęp jest dość ciekawy – spotykamy bohatera bez wspomnień, który znajduje się na sali do złudzenia przypominającej tę operacyjną.

„(…) uważnie badasz swój nowo poznany organizm (…)” – co jak co, ale to czysta bzdura. Ja rozumiem, że on nie ma wspomnień, ale to brzmi tak, jakby dostał nowy organizm, ewentualnie jakby wyszedł z ciała.

„Zdajesz sobie bowiem sprawę, że czerwień porywająca niemalże całe twoje ubranie nie należy do ciebie. Spuszczasz głowę, by odszukać swoje nazwisko na jakimś identyfikatorze przypiętym do lekarskiego kitla” – i najwyraźniej dalej nie ogarniasz, że należysz do personelu lekarskiego, widząc, że masz na sobie kitel i identyfikator. Poza tym – chirurdzy na sali operacyjnej nie noszą kitli, tylko specjalne stroje chirurgiczne. A jeśli już ściągnęli lekarza na salę w ostatniej chwili, to i tak dostałby sterylny fartuch – a te jednorazowe wiąże się na plecach. EDIT: Dla jasności, w kostnicy jest tak samo. Dodatkowo: literówka – „pokrywająca” zamiast „porywająca”.

„Na wszelki wypadek przejeżdżasz dłonią po klatce piersiowej, by mieć całkowitą pewność, że jesteś mężczyzną” – poniżej moja dosłowna reakcja:

I może na tym poprzestańmy. Najwyraźniej krawat przy koszuli to niewystarczający znak. A jest mniej więcej tak samo pewnym sprawdzeniem, jak obmacanie sobie klaty. W skrajnych przypadkach zawiedzie jedno i drugie.

„Dlaczego mężczyzna, z ubrania wnioskując, że lekarz, miałby znajdować się w takim miejscu?” – czy tylko mnie boli bardzo, że ten lekarz to taki idiota? Intelekt mu też odebrało razem z pamięcią? Czy to aż tak ciężko się domyślić, co lekarz może robić na sali operacyjnej w kostnicy?

„Cholera, jesteś przecież doktorem, zrób z tym coś i zajmij się ważniejszymi dla ciebie kwestiami!” –      myśli bohatera powinny znaleźć się w cudzysłowie lub zostać potraktowane kursywą. A jako że cały tekst jest w drugiej osobie, fragmenty z rozmyślaniami bohatera powinny zostać poprzenoszone do osobnych akapitów.

„Może mam cholerę (…)” – wytłumacz mi, proszę, co cholera ma wspólnego z zanikami pamięci? Bo o ile się orientuję, to cholera wiąże się raczej z wymiotami, biegunką, a w późniejszych stadiach zmarszczeniem skóry, zmianą głosu, a także wyostrzeniem rysów twarzy. Więc nawet jak na kogoś, kto niewiele pamięta, ale ma jakieś pojęcie o świecie, skoro wcześniej był lekarzem, śmiało można założyć, że interesował się medycyną, więc gdzieś tam powinno mu świtać, że cholera to jednak zły trop. I absolutnie nie powinno wydawać mu się to logiczne.

„Nagle z przekąsem przypominasz sobie, że jesteś lekarzem (…)” – rychło w czas.

Ja mam pytanie: skąd u licha, skoro to prosektorium, tyle tam krwi? Czyżby ebola? Ebola is everywhere, odkąd zaczęłam czytać „Strefę skażenia”. EDIT: Mystery solved.

„(…) obfite ślady posoki (…)” – obecnie posoka jest słowem przestarzałym (źródło).

„(…) błądzenia po ciemku w walącej się ruderze” – i skąd się wzięło stwierdzenie, że ten szpital to waląca się rudera? Z początkowego opisu wynikało co innego, a świeże zwłoki też świadczyłyby raczej o tym, że miejsce jest nadal w stanie użytkowania.

„Odpadnięty tynk skupia się wzdłuż gołej posadzki, odsłaniając surowy beton ścian, na których co pewien czas dostrzegasz smukły ślad odciśniętej dłoni” – nie ma takiego słowa jak „odpadnięty” (źródło).  I „skupia” masz w złym czasie, co tylko pogłębia wrażenie, że coś w tym zdaniu nie gra. Nie lepiej byłoby „leży” przykładowo?

I naprawdę jestem ciekawa, w jaki sposób można poznać po plamie krwi, czy rana była cięta, kłuta, szarpana, czy jeszcze innego typu. Tego to chyba nawet Dexter nie potrafi.

„Co tu się wydarzyło, pytasz siebie (…)” – w takim razie brakuje znaku zapytania przed przecinkiem.

„Z rosnącym niepokojem i pulsem pod skórą (…)”

Co tam robi puls „pod skórą”!? Kompletnie zbędne, a do tego brzmi aż śmiesznie. Już lepiej napisać o przyspieszającym biciu serca albo rosnącym ciśnieniu, bo na razie jest ładny kwiatek.

„Cofasz się przerażony i bezwładnie opadasz na kupkę gruzu, nie mogąc oderwać wzroku od znaleziska” – stojąc w tym samym czasie na schodach. Chciałabym to zobaczyć.

„– Leonie Falkowski – słyszysz nad sobą. – Jesteś aresztowany pod zarzutem morderstwa siedemnastu kobiet” – niezły gość z niego, nie ma co.

Nie mogłam się powstrzymać.

„Otwierasz usta, lecz zamiast słów na wargi wpływa ciepła ciecz o metalicznym posmaku” – tylko skąd ta krew w ustach, skoro postrzelili go w nogę?

Mimo wszystkich niedociągnięć świetna puenta. Bohater jednak jak na lekarza, trochę nieogarnięty. Ja wiem, że on stracił pamięć i w ogóle (swoją drogą, musiał bardzo mocno dostać tym krzesłem), ale i tak jego zachowanie jest trochę nielogiczne. Jak na mój gust powinien znacznie szybciej dedukować. Pamięć pamięcią, ale pewne odruchy pozostają mimo to – szybkie działanie i kojarzenie faktów wydaje się jedną z tych wyuczonych cech, które powinny zostać, mimo utraty pamięci.

EDIT: Koleżanki zwróciły mi uwagę na rozwiązanie, którego nie wzięłam pod uwagę, a mianowicie, że bohater mógł ten kitel ukraść i wcale nie jest lekarzem. Niemniej jednak, nawet jeśli to one mają racje, wszystkie moje argumentu nadal są słuszne. Po pierwsze: mając na sobie kitel z identyfikatorem, bohater powinien z automatu przyjąć, że jest lekarzem, a na nazywa się tak, jak jest napisane. Jeśli słyszysz tętent kopyt, zakładasz, że to konie, nie zebry. Po drugie: skoro Leon zabił siedemnaście kobiet, można śmiało założyć, że jest psychopatą. A ci również odznaczają się bardzo wysoką inteligencją.

Sam pomysł jest ciekawy, a zakończenie zaskakujące i za to chyba największy plus. I, trzeba przyznać, daje do myślenia.

Projekt: House of the Rising Sun

No dobra, odpalamy utwór tytułowy na zapętleniu i lecimy. Początek jest dobrym wprowadzeniem do historii, lecz równocześnie nie zdradza zbyt wiele.

„Parks odszedł na kilka kroków i chwycił się za głowę. Przecież to było zbyt abstrakcyjne, zbyt niemożliwe, by stało się prawdą. Jakim cudem jego największe obawy się ziściły? Niedowierzając rzeczywistości, tęsknie spojrzał na drogę, którą przyjechał. Podróż zajęła mu niemalże cztery godziny, w jaki sposób mógłby wrócić pieszo i zdążyć przed zachodem słońca? Gdy poszukiwanie odpowiedzi ugrzęzło w martwym punkcie, z niepokojem odwrócił wzrok na gmach, przeklinając w myślach siłę sugestii” – z wcześniej części tekstu nie potrafię wywnioskować, do czego odnosi się najgorszy lęk Keitha. Bo przecież raczej nie chodzi o pająki. Ani o to, że nie wróci do domu przed zachodem słońca. Wypadałoby jakoś rozjaśnić ten fragment, bo gubisz się w niedopowiedzeniach. Poza tym – słowo „sugestia” jest użyte niepoprawnie, ponieważ ta jest zawsze związana z inną osobą (źródło). Nie można poddać jej sobie samemu. Do tego „niedowierzając” piszemy rozdzielnie (źródło).

„Była to woń tak okropnapiękna, której Keith nie potrafił zdefiniować, lecz natychmiast oczyściła go ze strachu” – to akurat dość nietypowa zmiana zdania. Z jednej skrajności w drugą. Ciekawi mnie, czym było to spowodowane. Poza tym: pomiędzy „okropna” i „piękna” zabrakło spacji.

„Jak zaczarowany ruszył w stronę gmachu, pragnąc dokonać czegoś wielkiego, spożytkować nadmiar ambicji” – nie sądzę, aby stwierdzenie „nadmiar ambicji” było w tym miejscu sensownie użyte (źródło). Lepiej pasowałoby „energii”.

„Nie spostrzegł płomieni zajmujących się knotem i rosnącymi ku górze ogarami świec w świecznikach, które olśniewały polerowanym złotem” –  Ło jeżu.

Po pierwsze: co najwyżej knoty mogły się zająć płomieniami, nie na odwrót. Po drugie: „ogar świec” mnie przerósł. Pozwolisz, że przedstawię jedynie różnice pomiędzy ogarem (źródło) a ogarkiem (źródło). Bo ogar, to nie duży ogarek, przynajmniej tak długo, jak mówimy o świecach. Duży ogarek po prostu już nie jest ogarkiem, tylko świecą. Po drugie: „rosnących”, nie „rosnącymi”.

EDIT: A jednak. Dzięki wspaniałomyślności koleżanek przedstawiam „ogary świec”:

Dziękuję, MyJoy!

Mam wrażenie, że wchodzimy z bohaterem do zamku Bestii z „Pięknej i Bestii”. No bo jak inaczej wytłumaczyć, że sprzęty nagle zaczynają się przemieszczać i samoczynnie naprawiać? Tylko magia (ewentualnie science fiction) wchodzi w grę. I dziwi mnie tylko, że bohater zdaje się tego nie zauważać. W szczególności, że sprzęty w zasadzie naprawiają mu się w dłoniach.

„Mężczyzna bez zastanowienia podszedł do niej i, ciągnąc za mosiężną gałkę, rozwarł przed sobą manipulacyjnie podświadomie poszukiwaną tajemnicę” – „manipulacja 1. «wykonywanie precyzyjnych czynności ręcznie lub za pomocą narzędzia trzymanego w ręku; też: ta czynność» 2. «wykorzystywanie jakichś okoliczności, naginanie lub przeinaczanie faktów w celu udowodnienia swoich racji lub wpływania na cudze poglądy i zachowania»” (źródło). Chyba coś tu jednak nie pasuje, nieprawdaż? 

„Ośmionogie stworzenie z nieodpartą ciekawością badało odnóżem nos Keitha” – wydaje mi się, że chyba wyszło trochę za dużo personalizacji u tego pająka w chwili, kiedy „czary” już przestały działać.

Ale tu ktoś pozaginał czasoprzestrzeń. I do tego te lewitujące szklane naczynia (swoją drogą, nie do końca rozumiem, jaką funkcję miałyby pełnić?) i szuflady…

Zakończenie jest rewelacyjne i niezmiernie przypadło mi do gustu. Już widzę te nagłówki w „Fakcie” – „Uratowany przez wiewiórkę!”.

Zastanawia mnie tylko ta karteczka – bo przecież miał coś przyklejone do szyby również w chwili, kiedy przyjechał na miejsce – dlaczego w takim razie sięgnął po nią dopiero, kiedy udało mu się wyjść z domu?

„House of the raising sun” tworzy dobry podkład do czytania, choć sądziłam, że miniatura będzie z utworem bardziej powiązana.

Podsumowując, niezmiernie podoba mi się pomysł, choć podobnie jak w innych tekstach, pojawiły się lekkie niedociągnięcia. I muszę przyznać, że bardzo brakuje mi powodu, dlaczego Keith w ogóle znalazł się na tamtym podjeździe. I boli mnie też, że nie dane nam było poznać, jaka była największa obawa Parksa.

Korespondencja z diabłem

„doktorze Wilhelmie (…)” – powinno być „Doktorze”, ale wiem, że to zepsułoby ten tekst. Dlatego, na Twoim miejscu, zastanowiłabym się nad wrzuceniem tej apostrofy do drugiego akapitu np. „Piszę, by dać Panu znać, doktorze Wilhelmie (…)”

Zastosowanie akrostychu jest tutaj rewelacyjnym posunięciem, choć gdyby nie pogrubione litery, zapewne bym tego nie zauważyła, ze względu na oddalenie poszczególnych liter.

Mimo nikłej długości „Listu I” całkiem zgrabnie udało Ci się nakreślić rys charakterologiczny bohatera. Choć muszę przyznać, że chętnie poczytałabym wydłużoną wersję tych miniatur. Szkoda, że udało Ci się napisać tylko dwie. 

Druga część rozczarowała mnie tylko troszkę, ze względu na to, że jest ona kierowana do kogoś innego, a nie do Gabriela, autora poprzedniego listu. Nie będę kryć, że spodziewałam się odpowiedzi.

Niby zastosowałaś podobny zabieg, ale tutaj wydaje się on wciśnięty na siłę, jak gdybyś nie miała lepszego pomysłu. Jakby tego było mało – nie można „czuć wątpliwości”. Poprawnie byłoby stwierdzić, że „mamy wątpliwości”.

Po przeczytaniu „Listu II” jeszcze bardziej żałuję, że nie udało Ci się wydłużyć tego cyklu, bo zaczęłaś go bardzo ciekawie i aż woła o dokończenie. Namnożyłaś pytań i zagadek, które aż proszą, aby je rozwikłać.

Kim jest Manuel? Mam wrażenie, że przez ten brak kolejnych części, „List II” staje się dla czytelnika zupełnie nieczytelny. Jedynym sensownym rozwiązaniem, które przychodzi mi do głowy, jest podejrzenie, że Manuel to alter ego doktora Wilhelma. Świadczą o tym w szczególności zapisane kursywą zaimki – zupełnie jakby autor traktował ich jako jedność. Pozostaje jeszcze pytanie, dlaczego Gabriel niedługo po wysłaniu listu postanowił targnąć się na życie swojego terapeuty, co tkwi już wyłącznie w sferze domysłów.

Ogólnie miniatury wydają mi się dobre, ale tak jak już napisałam, brakuję mi ciągu dalszego. I jak teraz o tym myślę, to trochę przypomina mi to trójkąt Will–Hannibal–Bedelia. Ewentualnie Will–Hannibal–alter ego Hannibala. Lecz to wyłącznie luźne skojarzenie, które mi się nasunęło.

Kolacja

Tekst, choć krótki, bardzo przypadł mi do gustu i w moim odczuciu doskonale wpasowuje się w kanwę powieści Harrisa.

Zwykły bohater

Muszę przyznać, że jestem mile zaskoczona, że większość błędów udało Ci się wytępić, przynajmniej tych związanych z zapisem, które widać na pierwszy rzut oka. Oprócz tego jednego: „XII Liceum Ogólnokształcące - chluba tamtejszego grona pedagogicznego” – tutaj nadal dywiz, zamiast półpauzy.

Niestety, co do błędów czy moich wątpliwości wyłapanych w pierwszej wersji, większość z nich się powtarza i tutaj.

Wytłumacz mi, proszę, czemu to wygląda, jakby grabarz chciał wykopać ten krzak bluszczu otoczony betonem?

Ponownie – dlaczego zegarek nie przestał dzwonić mimo wyciągnięcia baterii i dlaczego w ogóle grabarz aż tak się go przestraszył. Przecież jest środek dnia – na cmentarzu teoretycznie w każdej chwili może pojawić się ktoś, kto przyszedł odwiedzić swoich zmarłych bliskich. Jak dla mnie zerwanie go z ręki i zadeptanie, to trochę zbyt gwałtowna reakcja, w szczególności, że przecież, aby wyjąć baterię, musiał go wszakże najpierw ściągnąć z ręki. Tak więc coś tu się kupy nie trzyma. W obu wersjach.

Rozumiem, że to zrzucenie zegarka na ziemie miało na celu spowodować schylenie bohatera, żeby to zombie mogło chwycić go za rękę, ale nie mógł się schylić po coś innego, biedaczyna? Nie wiem, po wielki kamień, który się napatoczył i przeszkadzał w dalszym kopaniu, albo chociaż po to, żeby wyrwać ten nieszczęsny bluszcz?

O zmuszaniu serca do pracy też już pisałam poprzednio. Podobnie jak o krzyczeniu pod powierzchnią ziemi, kiedy humus i piasek zasypują usta oraz o ćwiartowaniu ciała przez zombie.

Nieszczęsna postura dalej na swoim miejscu, ale na szczęście zniknęło to o naćpanym wzroku.

I skąd się wylewała ta czerwień na to niebo, no skąd?!

 „Chłopak poruszył się niespokojnie i zamrugał kilkakrotnie powiekami, nie dowierzając własnemu zmysłowi” – trochę przekombinowałaś. Zwykle „nie wierzył własnym oczom” w zupełności wystarczy. I te „powieki” są kompletnie zbędne. Skoro „kilkakrotnie zamrugał”, to jasne jest, że powiekami.

W pierwszej wersji miałaś, że brakowało dwudziestu trzech minut, w drugiej, że osiemnastu. Skąd ta zmiana? To tak tylko z mojej czystej ciekawości.

„Dokładnie osiemnastu minut brakowało, by obejrzeć zjawisko na żywo, z zewnątrz” – po prawdzie, to nawet oglądając je z klasy i tak ogląda je na żywo, więc przydałoby się wykreślić ten fragment. Poza tym wydaje mi się, że przy bezsprzecznie dziwnych wydarzeniach, nauczycielka zrobiłaby wyjątek i przerwała lekcje, zapewne sama zaciekawiona zjawiskiem.

Już myślałam, że będę zmuszona spytać, jakie w zasadzie wprowadziłaś tutaj poprawki, poza kosmetycznymi, ale wreszcie udało mi się znaleźć fragment ze zmianą. Tylko czy na pewno na lepsze? Wcześniejsza wersja miała to do siebie, że sama w sobie była pastiszem. Na wybawcę świata został „powołany” największy tchórz, który nie ma nawet serca pomóc najbliższemu znajomemu. Teraz ma chęć, ale imperatyw opkowy zabiera mu możliwość, dlatego nie mamy okazji się przekonać, czy jednak nie wycofałby się w ostatniej chwili, przedkładając swoje życie nad innych, w jego mniemaniu, przecież gorszych od niego.

Tak jeszcze do logiki zombie – jeśli w ogóle można mówić o czymś takim – jeśli jest tam na tyle mała grupa, że miał szansę na ucieczkę, to jedno gorące ciałko, dopiero podane do stołu, zatrzymałoby ich na chwilę. Jeśli jednak jest tam ich na tyle dużo, że jedna ofiara to za mało, to jego ucieczka miałaby wątpliwe szanse powodzenia. Dlatego na Twoim miejscu usunęłabym ten wtręt o wyciągającej się ku niemu ręce i skupiłabym się na ucieczce od horroru rozrywania szyi kolegi przez krwiożercze potwory.

I tylko trochę mnie dziwi, że nie stara się wezwać pomocy przez ten telefon albo chociaż sprawdzić, czy z jego bliskimi wszystko jest w porządku (aż się ciśnie na usta, że nie pomyślał o babci! – wybacz wtręt odautorski, możesz spokojnie pominąć ten nawias), bo przecież nie ma pewności, że zjawisko żywych trupów ogarnęło cały świat...

„Jesteś... Wybrańcem! Tylko Ty możesz uratować ludzkość! Musisz dołączyć do reszty” – po pierwsze: skąd ten już-nie-policjant wytrzasnął tego „wybrańca”, to ja nie wiem. Szczególnie że każe mu dołączyć do reszty. A czemu ktoś z tej „reszty” nie może się okazać „wybrańcem”? Po drugie: w dialogach zwroty osobowe zapisujemy małą literą.

Przyznam, że to spotkanie jest o niebo lepsze niż w pierwotnej wersji, szczególnie fragment z nauką obsługi broni. Niby każdy wie, że trzeba nacisnąć spust, ale przecież strzelanie wcale nie jest takie proste.

I końcówka też bardziej mi się podoba, choć nagle zniknęła cała ta butność i tchórzostwo bohatera. Tym razem przynajmniej próbował walczyć.

Tak na marginesie: nadaj imię swojemu bohaterowi, bo ciągłe pisanie „On” nadaje temu tekstowi iście opkowy charakter.

Świat przedstawiony też ładnie zarysowany, na tyle, ile to konieczne, jak na taką miniaturkę.

W zasadzie obie wersje mi się podobały, mimo pewnych niedociągnięć, które warto by przemyśleć i poprawić. Pierwsza miała fajny aspekt kontrastu, natomiast w drugiej bardzo uczłowieczyłaś naszego bohatera. Jest dobrze. Szkoda tylko, że tak krótko, i że ciężko mi przez to powiedzieć coś więcej o kreacji świata przedstawionego czy na przykład o bohaterze pierwszej części.

Muszę jeszcze dodać, że kocham klamry! Będą dodatkowe punkty za klamrę, jaką pięknie tworzy cały blog.

Podsumowanie

Pozwolę sobie zacząć od poprawności. Nie zauważyłam większy błędów ortograficznych czy interpunkcyjnych, natomiast czasami zdarzają Ci się wpadki na polu semantyki. Zresztą sama widzisz, że trochę się nazbierało słów, których znaczenie nie pasowało do sensu zdania. Nie wiem, czy zwracać uwagę i podsyłać linki co do poprawnego zapisu dialogów i cudzysłowów, bo w ostatnim rozdziale widać, że chyba już sobie z tym poradziłaś na własną rękę. Niemniej, przejrzyj wszystkie rozdziały i popoprawiaj te, które nadal są błędne.

Twoje miniatury czyta się stosunkowo dobrze, choć jak już pisałam – czasami zdarza Ci się mocno przesadzić. Ja rozumiem, że chcesz, żeby coś brzmiało wzniośle i nietuzinkowo, jednak i w tym trzeba mieć pohamowanie. W pewnym momencie taki tekst przestaje zadziwiać swoją nietuzinkowością, a zaczyna zwyczajnie męczyć wszystkimi ozdobnikami. Osobiście momentami czułam, jakbyś wyciskała z siebie te wymyślne metafory na siłę, aby zdanie brzmiało choć odrobinę bardziej oryginalnie. I niestety taki styl może się również łatwo odbić autorowi czkawką, bo w jego przypadku strasznie łatwo popłynąć odrobinę za daleko. Osobiście polecam nauczyć się umiaru i poczytać Kerouacka, Fitzgeralda, albo Cabré. Współoceniające również dołożyły się do utworzenia tej listy i dorzucili kilka pozycji: Skoia – Cobena, Browna, Pratchetta oraz G. R. R. Martina; MyJoy – Tolkiena i L. E. Modesitt Jr., a Bohaterka Realna – Nabokova. Jak widzisz, do wyboru, do koloru.

Co do kreacji bohaterów i świata przedstawionego – nie bardzo miałam okazję się temu przyjrzeć, ponieważ krótkie formy charakteryzują się tym, że pewne aspekty się pomija, skupiając się na tym, co najważniejsze. Jednak tam, gdzie zachodziła taka potrzeba, pojawiały się delikatne wtrącenia, więc myślę, że możemy uznać ten punkt za zaliczony. Przyznam, że przeczytałabym coś dłuższego Twojego autorstwa, żeby zobaczyć, jak sobie poradzisz z taką formą.

Twoje miniatury są jak najbardziej oryginalne, a i większość jest zupełnie autorska. Tylko dwie bazują na innych tekstach kultury, ale i one niosą w sobie powiew świeżości.

Patrząc na rozrzut czasowy pomiędzy poszczególnymi rozdziałami, zastanawiam się, czy zamierzasz tu jeszcze coś publikować. Jeśli nie, to mam nadzieję, że moje wskazówki nie zostaną „olane” i że przydadzą Ci się na dalszej pisarskiej wędrówce.

Pierwsze wrażenie: 9/10

Treść: 55/70

Poprawność: -2/-15, za semantykę.

Punkty dodatkowe: 2/5, za odczuwalną poprawę i za klamrę ♥! 

Razem: 64/85 punktów

Ocena: czwórka. Lecz to bardzo słaba czwórka.