[19] ocena bloga: you-are-my-broken-dream.blogspot.com

Adres bloga: You Are My Broken Dream

Autorka: Marixa M.

Tematyka: fantasy

Oceniająca: Dafne

1. Pierwsze wrażenie i grafika

Trochę przydługi ten tytuł, pięć członów to już porządne adresisko. Na dodatek po angielsku, ale tłumaczenie jeszcze dłuższe, tak więc lepiej wybrać mniejsze zło. Jak już przy tłumaczeniu jesteśmy, to trochę pomarudzę na belkę. Po co powielać tytuł? Nie lepiej napisać cokolwiek reklamującego Twoje opowiadanie, wprowadzającego w tematykę? Wiesz, coś w stylu: „Porywający romans osadzony w czasach hitlerowskich”. Improwizuję, ale na pewno rozumiesz, co mam na myśli.

Za słodko tu. Bez wątpienia będę miała do czynienia z romansem. Na nagłówku zakochani się całują wśród miliarda niepasujących do siebie zdjęć i napisu w języku angielskim — standardowy, oklepany do bólu nagłówek, norma.

Menu sobie lata. I nie da się tego inaczej nazwać. Karty po prostu wiszą w powietrzu, nierówno rozstawione. I jeszcze spis treści jest nad stroną główną, jakieś to takie nienaturalne. Różowy miesza się z bordowym i fioletem. Jedynie czcionka wydaje się nie być różowopodobna — chociaż biała, całkiem wygodna w czytaniu.

Coś Ci się zepsuło w tym słodkim światku:

Widzę tutaj trochę przesady, nie widzę natomiast niczego, co by w jakikolwiek sposób wyróżniło Cię na tle innych blogerów. Romans romansem, ale wszystko ma swoje granice. Mimo to jestem ciekawa fabuły Twojego opowiadania. Pewnie głównie dlatego, że po prostu lubię od czasu do czasu przeczytać romansidło.

5,5/10

2.Treść

Osiem rozdziałów plus prolog, opowiadanie w trakcie tworzenia. Na spokojnie przeczytam i ocenię wszystko.

Prolog krótki, czyli w sumie bardzo standardowy. Mnie to odpowiada, nie jestem zwolenniczką długich prologów, które w zasadzie niczym się nie różnią od rozdziału pierwszego. 

„Zapadał już zmrok. Ciemne chmury zakryły całe niebo, a wszędzie panowały egipskie ciemności (...)" — Skoro ten zmrok dopiero zapadał, to nie mogły jeszcze panować egipskie ciemności, to nie środek nocy.

„(...) ukazując długą linię ciągnącą się prawie że od łokcia, niemal do środka jego dłoni." — Śmiesznie  wygląda to „prawie że" obok „waćpanów", cóż za różnorodność środków językowych.

Nie wiem, co myśleć o wstępie do opowiadania. Zaciekawiłaś mnie, ponieważ nie mam pojęcia, jak rozwijała się będzie fabuła. Spodziewałam się, od samego początku, romansu, a Ty tymczasem serwujesz mi zagadki, tajemnicze misje i inne motywy wyjęte żywcem z utworu sensacyjnego czy fantastycznego. Samo wprowadzenie wątku bardzo oklepane — przychodzi sobie ohydnie wyglądający starzec (w języku współczesnym: menel), wręcza bohaterce pakunek i zachowuje się, jak gdyby w ten sposób ofiarował jej władzę nad całym światem. Na dodatek bohaterowie próbują mówić, jakby byli z innej epoki. Próbują, bo staromodnie brzmi tylko ten „waćpan" i fakt, że wiadomość o pakunku nie przyszła do niej SMS-em. No i mało kto chodzi teraz w sukniach z satyny. Arystokratka? XIX wiek? No nic. Nie lubię historii, nie będę zgadywać.

Mimo to nuta zaciekawienia jest, tak więc nie mogę spisać notki na straty. Lecimy do jedynki.

„Jenny weszła do pokoju gościnnego i natychmiast padła na kanapę zmęczona." — A kot napił się mleka spragniony.

Masz okropną skłonność do tłumaczenia najprostszych rzeczy, jakby czytelnik był średnio rozumnym przedszkolakiem. Jaki ma to cel? Zwiększenie objętości tekstu? Spójrz tylko: „(...) mimo że mieszkały w dużych odległościach od siebie, przez co rzadziej się widywały." To dość logiczne. Dużo miejsca poświęcasz na opis rodziny, operujesz imionami, których nie znamy. Na razie trochę to abstrakcyjne. Jakby bohaterów do „ogarnięcia" było zbyt mało, nazywasz nawet ludzi, którzy mają kogoś gdzieś podwieźć. I co, i mam to zapamiętać? To jakaś ważna postać, pojawiająca się w późniejszych częściach, czy zupełnie nieważny człowieczek, którego rola ogranicza się do zostania woźnicą?

No tak, przynajmniej Jennifer zdaje sobie sprawę ze swojej głupoty. Sama nie wiem, gdyby ktoś nieznajomy dał mi jakiś przedmiot, roztaczając wokół niego aurę tajemniczości, śpieszno by mi było, by dowiedzieć się, co to jest. A ona sobie po prostu odpoczywa i rozmyśla o rodzince. Dostaje olśnienia dopiero wtedy, gdy ponownie zauważa mężczyznę. Nagle zapala jej się żaróweczka i orientuje się, że pakunek może być niebezpieczny. Sherlock! Wiemy już, że Jen jest błyskotliwa.

Jajo? Nie wiem, czego się spodziewałam, ale na pewno nie jajka. Nie mam nawet pomysłu, co mogłoby symbolizować i dlaczego miałoby być tak ważne. Po prostu sobie jest, błyszczy się, wydaje dziwne dźwięki i działa jak magnes.

„Na początku sterta kawałków wizji przewijały się w jej głowie niczym szybko przeglądana książka." — Już któryś raz z rzędu wykazujesz się fatalną odmianą rzeczownika.

Jajo zaczyna wyświetlać Jen dziwne, sentymentalne sceny z ludźmi, którzy deklamują podniosłe cytaty o miłości. Na końcu jajko, takie zbuntowane, odrzuciło dziewczynę od siebie i zakończyło pokaz. Co to niby miało być?

Potem przechodzimy do refleksji o wyglądzie Jennifer i związku tegoż wyglądu z potencjalnym „księciem z bajki" oraz przemyśleń jej babci na temat pisania książek fantastycznych. Rozumiem, że Tolkien zmarł z szaleństwa, uwięziony w świecie, który sam stworzył, tak? Brednie. Fantazja to fantazja, by fantazjować, nie trzeba mieć silnego charakteru. Jennifer jest za słaba, by pisać. Aha, no na pewno.

„Z trudem powstrzymała się, by mu nie napluć prosto w twarz." — Przed chwilą rozmyślała nad tym, co przystoi damom i w myśl tego postanowiła nie używać brzydkich słów. Teraz planuje kogoś opluć. Nie uderzyć, nie odtrącić, nie spoliczkować. Opluć.

„Jen uchyliła powieki i zadrżała, kiedy zobaczyła, iż pomieszczenie zapełnia się kolejnymi bandziorami." — Wyszukane słownictwo mieli w tym XIX czy XVIII wieku.

Tak więc bandziory przeszukują dom Jennifer (dziwnym trafem nikt na to nie reaguje) i próbują ją torturować.

Potem pojawia się wybawca. W tej chwili Jen wpada w trans i rozpływa się nad jego mistyczną wręcz urodą. Wypija coś, co dostała od nieznajomego, przypomina sobie coś o manierach i odpływa.

Nie wiem, co o tym myśleć. Wygląda jak napad wyjęty z filmu akcji osadzonego gdzieś w teraźniejszości, z elementami dramatu lub romansu (biorąc pod uwagę przystojnego wybawiciela). Oklepane. Może dwójka mnie zaskoczy.

„Potargane włosy sterczały we wszystkie możliwe strony świata (...)" — Jak na razie wita mnie dramaturgią.

Zaczyna mnie powoli denerwować przywoływanie obrazu babci w każdym momencie. Rozumiem, że może być ona autorytetem, ale bez przesady. Podczas seksu też przypomni jej się babcia?

Nie rozumiem też, dlaczego nagle zamachnęła się nożem na tego samego młodzieńca, na którego widok chwilę wcześniej się rozpływała. Bądź co bądź, nie stanowił dla niej w tamtej chwili realnego zagrożenia. Trochę to dziwna reakcja jak na „damę", którą Jen wyraźnie usiłuje być.

„A zresztą czego się spodziewała po takim typku?" — Trochę Ci nie wychodzi naśladowanie obyczajów i słownictwa poprzednich stuleci. Typek. Okej.

„(...) Jenny poczuła się głupio i trochę niezręcznie, stojąc tak na środku korytarza jak idiotka." — Na typku się, widzę, nie skończyło. Idiotki też wtedy mieli.

„– Dowiem się, co waść robi w moim domu?" — Aż mi się śmiać chce, gdy po tych typkach i idiotkach widzę to całe „waść".

Podoba mi się za to zakończenie — obrazowy i dopracowany opis. Lecimy do trójki.

„Odwróciła głowę na bok, oglądając nieznane jej urządzenie, którego rurki odprowadzały z torebeczki na samej górze czerwoną ciecz do organizmu Jenny." — Przecież cały czas piszesz o Jennifer, przez to „do organizmu Jenny" cały akapit sprawia wrażenie, jakby był o kimś innym. Trzeba umiejętnie operować zaimkami.

„Pomyślała o babci, która niedługo ma wrócić od krewnych." — Leży w „szpitalu", dowiaduje się, że straciła dużo krwi i straciła przytomność na długi czas. O czym myśli? No o babci, przecież to logiczne. Babka to w jej rodzinie jakiś absolut? Powoli zaczyna mnie to porządnie śmieszyć.

„Panna Strudwick zmierzyła ją wzrokiem. Z jej twarzy trudno było cokolwiek wyczytać. Należała do tych osób, których nigdy nie można przejrzeć na wylot i nie wiadomo, czego się po nich spodziewać." — Opowiadanie, chociaż w trzeciej osobie, pisane jest z perspektywy Jen. Ta Strudwick dopiero się pojawiła, a wyłożenie na tacy cech jej charakteru wygląda trochę sztucznie, bo wygląda jak dalszy ciąg przemyśleń Jenny, która wcale jej nie zna. Oczywiście przy takiej narracji nie jest to błędem, ale wypadałoby lepiej to wkomponować.

„(...) czy nierealistyczną rzeczywistością." — Cóż za zaskakujący oksymoron...

Teraz jedzie do jakiegoś dziwnego domu o dziwnej i zarazem oficjalnej nazwie. Nie zastanawia się zbyt długo, rzecz jasna, nad sensem tej przejażdżki, bo jej myśli przyćmiewa postać babki. Mhm.

„Gdy powóz szarpnął mocno i się zatrzymał, z ulgą przyjęła informację Daniela. Są na miejscu." — Informację, że są na miejscu, tak? Okej, ale w tej formie jest to pomieszanie czasów.

Czwórka na tapetę.

„Czubek wieży (była tylko jedna) przysłaniał delikatnie księżyc, dając artystyczny efekt tajemniczości i Jenny od razu pomyślała o bajkach, które opowiadała jej babcia." — Na stole leżał wazon. Babcia też miała wazon. Światło wlewało się przez okno w pokoju. Babcia też miała okna. Daniel miał dwie nogi i dwie ręce. Wiecie co? BABCIA TEŻ MIAŁA DWIE NOGI I DWIE RĘCE! 

„– A co, mała, już coś zaplanowałaś?" — Oni zdecydowanie nie mówią, jakby byli z innej epoki. Silisz się na to, ale trochę Ci nie wychodzi, zwłaszcza w dialogach.

Kuźwa, ja rozumiem wszystko, naprawdę... Ale ten rozdział nie jest wcale jakoś specjalnie długi, a o tej babce wspominasz chyba czwarty raz, mimo że jestem dopiero kawałek za połową... Trzeba. Znać. Umiar.

„W żaden sposób jej podniesiony ton głosu nie zrobił na niego wrażenia." — Na nim, razi mnie za mocno, bym to ominęła.

Dama wreszcie wybucha złością i krzyczy na Daniela, bo nie wie, co się wokół niej dzieje. Pal licho, że wplątuje w to, tradycyjnie, swoją babkę.

„Mówiłam, żebyś się nie przejmowała tym idiotą." — Słownictwo poszerzyło się o idiotkę w formie męskiej.

Czwarty rozdział to dobry moment, by wprowadzić nowego bohatera, a raczej bohaterkę. Jen przyda się towarzystwo dziewczyny. Tymczasem przechodzę do piątki.

Okej, Suzanne wygląda sympatycznie. Może będzie przyjacielska, a może fałszywa — się okaże.

„Owszem, może nie dało to zbyt wiele, zważając na to, iż napastniczka zdążyła dokonać swoją powinność i wbiła sztylet w jej skórkę (...)" — To Jennifer jest pomarańczą?

„Sue wykrzywiła twarz w słodkim uśmiechu." — Grymas wykrzywia twarz, tu się zgodzę, ale żeby taki niewinny, słodki uśmiech? To już raczej nie wykrzywianie.

„(...) subtelne ruchy zestawione z wyglądem prawdziwego twardziela (...)" — Ale mnie denerwuje to słownictwo...

Jen też zaczyna mnie denerwować. Wciąż narzeka, jaka to jest zagubiona i biedna, a kiedy ma okazję porozmawiać o wszystkim z kimś, kto wydaje się godzien zaufania, zasznurowuje usta i nie raczy powiedzieć jednego bodaj słowa. Z takim podejściem równie dobrze może się tym „bandziorom" wystawić na tacy.

Szóstka na celowniku.

„Nie miała zielonego pojęcia, o czym Katherine z nią rozprawiała." — Tak rozprawiała, że na razie jako jedyna cokolwiek powiedziała.

„Dlaczego sądzi, że oni jej nie ouszukują, że takie jest jej przeznaczenie?" — Literówka.

Jen dowiaduje się, że nie jest człowiekiem. A przynajmniej nie całkiem, bo należy do jakiejś nieznanej, abstrakcyjnej — jak na razie — rasy. Jestem skołowana w podobnym stopniu, co bohaterka. Prędzej bym się spodziewała, że całą tą organizacją kierują ninja, niż że w opowiadaniu pojawi się tego typu wątek fantastyczny. Niemniej jednak, z pewnością jest to interesujące i jeśli dobrze tym pokierujesz, może zamienić się w ciekawy element dobrze zbudowanego świata przedstawionego. Czekam na nowe informacje.

Okej, chyba trochę poczekam, Jen woli rozmyślać o swojej ulubionej porze roku. Takie wstawki są jak najbardziej w porządku, ale nie w momencie, w którym bohater dowiaduje się, że jest kimś innym, niż całe życie sądził.

Na szczęście Jennifer otrząsnęła się z szoku i wreszcie postanowiła zmądrzeć, ujawniając tajemnicę jaja. Szczerze, nie spodziewałam się po Danielu takiej reakcji. Obstawiałam raczej, że wszyscy wstrzymają oddech i wpadną w panikę albo spłynie na nich olśnienie, a oni wydają się bardzo... niedoinformowani.

To dość dziwne, że podali jej lek, który dla ludzi działa w sposób śmiercionośny, kiedy jeszcze nie wiedzieli na sto procent, że nie jest ona człowiekiem. A przynajmniej nie mieli potwierdzenia w postaci jakichkolwiek badań. Ryzykanci, no no.

Bez żadnych ekscesów na pożegnanie szóstki, przechodzimy gładko do siódemki.

„(...) żaden kłosek nie wymykał się ze starannej fryzury." — Kłosek? Kłos to fryzura sama w sobie, z fryzury może wymykać się kosmyk.

Dużo uwagi poświęcasz opisom wyglądu bohaterów. Skupiasz się na detalach, dzięki czemu z łatwością można sobie daną postać wyobrazić.

Zastanawia mnie, czemu w „świecie krótkożywotnych" (nawiasem mówiąc, śmieszne określenie) sukienka z gorsetem to niestosowny ubiór. Czy Jen nie próbowała kreować się na damę? No nic. Daniel chce, żeby chodziła w spodniach. Skoro wtedy mieli już legginsy... To który to wiek? Ten „ich świat" sprawia wrażenie podobnego do naszego, natomiast świat realny jest, rzekomo, oddalony o kilka stuleci wstecz. Tylko dlaczego przez wycieczkę do owego świata rzeczywistego bohaterka ma ubierać legginsy? Nadal nie wiem.

„Nie przy panu Greymanowi." — Fleksja na poziomie metodyka.

Bawi mnie reakcja Jen na dotyk Daniela, ale jest w tym wszystkim tak ludzka i naturalna, że niemal piękna.

Idziemy do ósemki, na której — w tej chwili — opowiadanie się zamyka.

„Pokręciła głową, nagle świadoma tego, do czego ją chłopak zmusza." — Brzmi, jakby chciał ją zmusić do perwersyjnego seksu, podczas gdy w rzeczywistości chce tylko, by przeszła przez niematerialne drzwi. Bez przesady, nie ma w tym tyle dramaturgii.

„Przecież to nie ma żadnych cech fizycznych (...)" — Czytam o tym już chyba trzeci raz.

Zanim ktoś rzucił ją w nieznaną przestrzeń (...) — Nie ktoś, tylko Daniel, nie twórzmy sztucznej dramaturgii, no.

„W końcu każde z nich dzieli jakaś granica, nie mogą się ze sobą stykać niczym płoty sąsiadów." — Cóż za barwne porównanie!

„Nigdy nie miała kontaktu z tak obcymi ładunkami elektrycznymi." — A z jakimiś innymi miała do czynienia? Mieli już wtedy elektryczność?

„I pytanie do Was – czy wolicie krótsze rozdziały, a publikowane częściej, czy takie jak teraz, czyli dłuższe, ale publikowane tak co 2-3 tygodnie?" — To są według Ciebie długie rozdziały? Ten ma 1200 wyrazów i zajmuje nieco ponad dwie strony w Wordzie. To nie jest długi rozdział. Sama nie lubię tasiemców, ale nie nazywajmy czegoś w niepoprawny sposób.

Dobrze, całość opublikowanych treści za mną. Pierwsze, o czym chcę napisać, to jeden z istotnych elementów świata przedstawionego, a mianowicie czas akcji.

Nie kupuję tego.

Nie potrafię zrozumieć, dlaczego na siłę chciałaś osadzić wydarzenia w realiach sprzed kilku wieków, skoro nie jesteś w tym wszystkim w ogóle konsekwentna. Ubranie bohaterki w satynową suknię, rozprawianie o tym, co przystoi damie, a  nawet wtrącanie jakichś waćpanów i panienek nie sprawią, że Twoje opowiadanie nabierze historycznego klimatu. Nie. Zaraz obok waćpanów pojawiają się typki, bandziory i idiotki, bohaterowie przez dziewięćdziesiąt procent czasu mówią językiem współczesnym, a suknie rywalizują z legginsami — bo tak, takie słowo jest w użyciu. W ogóle wszystko jest w użyciu, nawet elektryczność czy czujniki na dotyk. Tyle że te ostatnie w równoległej rzeczywistości świata o skomplikowanej nazwie. Trzeba było od razu stworzyć opowieść o podróży w czasie. To wygląda trochę tak, jakbyś gdzieś w połowie pisania stwierdziła, że jednak nie bawi Cię klimat poprzednich wieków i wolałabyś wrócić do codzienności. Jak się decyduje na osadzenie akcji w przeszłości, trzeba kurczowo się tego trzymać. W stu procentach, a nie dwudziestu.

Dziwi mnie, że od początku wszystko wskazuje na romans, a teraz tego romansu tyle, co kot napłakał. A mamy już przecież osiem rozdziałów. Akcja, jak widzę, rozgrywa się powoli. Niby Jen reaguje na Daniela, niby coś między nimi iskrzy, ale w praktyce tytuł czy szablon wydają się na razie zbytnio do opowiadania nie pasować. Więcej miejsca zajmuje dalsze powolne kreowanie Twojej rzeczywistości.

A jest co kreować. Spodziewałam się akcji detektywistycznej albo czegoś w stylu „Uratuję. Zaraz. Cały. Świat". Tymczasem dowiadujemy się o istnieniu więcej niż jednego wymiaru, czytamy o nowych — nieludzkich — rasach i innych dość abstrakcyjnych pojęciach. Jak mówiłam, sam pomysł jest bardzo ciekawy i może zamienić się w coś naprawdę dobrego, musisz tym jednak umiejętnie pokierować. Umieścić w tym wszystkim wątek jaja, wątek pochodzenia Jenny, wątek „świata krótkożywotnych", wątek miłosny, wątek babki... A to nie jest wcale takie proste.

Skoro już jesteśmy przy wątku babci... Na Boga, czy naprawdę musisz tym katować czytelnika czasem nawet kilka razy na jeden krótki rozdział? Rozumiem, że kobieta jest ważną osobą w życiu Jen, ale wszystko ma swoje granice i chyba przekroczyłaś je w momencie, kiedy bohaterka, zamiast reagować w sposób naturalny i mieć sto myśli na sekundę na temat tego, co właśnie przeżyła lub usłyszała, woli analizować słowa czy zachowanie swojej babki. Realności, błagam!

Podobnie jest z różnego rodzaju wstawkami. Nagle przechodzisz do retrospekcji czy zaczynasz się skupiać na widoku za oknem, jakby to była najważniejsza rzecz na świecie. Owszem, opisy są bardzo ważne i ich obfitość niejednokrotnie podnosi poziom opowiadania, ale muszą być wyważone. Jeden dobry opis na cały rozdział to niesatysfakcjonująca ilość, zwłaszcza w momencie, w którym rzeczy ważniejsze są kreowane z mniejszą dokładnością niż te zupełnie błahe.

A potrafisz popisać się kreatywnością na tym polu. Udowodniłaś to chociażby dobrą końcówką rozdziału, będącą swoistym opisem emocji — a takie opisy są ważne w kreowaniu bohaterów. Oby jak najwięcej tak pozytywnych zrywów. Trzeba umieć zaciekawić czytelnika, a w tamtym momencie czułam się autentycznie zainteresowana.

Jeśli chodzi o bohaterów... Opisujesz ich cechy zewnętrzne z niezwykłą dokładnością (chociaż potrafisz bardziej skupić się na twarzy pokojówki niż jednej z głównych bohaterek), o charakterze możemy się co nieco dowiedzieć z tekstu. I tak wiem już, że Jen potrafi być niezwykle irytująca, a Daniel zgrywa niedostępnego dupka, wiem też, że Suzanne to dobry materiał na przyjaciółkę. Wiadomości jednak nigdy zbyt mało, czasem lepiej poświęcić więcej czasu opisowi zachowania czy reakcji bohatera, zamiast opowiadać o tym, jakie bajki czytał w dzieciństwie.

Co do stylu pisania... Narracja trzecioosobowa nie zwalnia Cię z zachowania konsekwentności i naturalności. Jako że całość opowiadasz z perspektywy Jen, narracja przybiera postać mowy pozornie zależnej. A wtedy owszem, można nadal lawirować pomiędzy bohaterami, ale nie można przechodzić z opisu wydarzenia widzianego oczami głównego bohatera, a zaraz potem wiedzieć wszystkiego o innym bohaterze, którego nasz główny bohater chwilę temu poznał. Nie, to nie jest dobre zagranie.

Twojego słownictwa nie można nazwać ubogim, ale naśladowanie mowy wieków przeszłych nie należy do Twoich mocnych stron i nadal nie rozumiem, dlaczego się na to zdecydowałaś. Zbyt wiele w dialogach kolokwializmów, a w narracji współczesności, bym kupiła całą tę patetyczną otoczkę.

Słowem — jest jeszcze sporo rzeczy, nad którymi musisz koniecznie popracować, by opowiadanie stanowiło spójną, jakościowo dobrą całość, ale dysponujesz ogromnym potencjałem i bogactwem pomysłów. Pamiętaj tylko, by nie dotyczyło Cię roztargnienie, brak dbałości o szczegóły, skakanie z kwiatka na kwiatek albo słomiany zapał, bo tego typu tendencje znacznie obniżają atrakcyjność pisanego przez Ciebie opowiadania, a tym samym Twoją ocenę końcową.

27/50


4. Poprawność

Prolog

(...) egipskie ciemności, które przebijały tylko w niektórych miejscach słabe światła latarni. 

— „przez które przebijało się".

Jenny skręciła w wąską uliczkę Roolmendy, którędy zawsze wracała do swojego domu na skróty.

— Którą, nie komplikujmy sobie życia. Chodzi o jedną konkretną ścieżkę, tyle wystarczy.

Dzięki temu czuła się pewniej i bezpieczniej. Nagle poczuła czyjąś obecność.  

— Czuła się, poczuła — powtórzenie.

Staruszek zatrzymał ją, łapiąc dziewczynę za ramię.

— Ją, czyli dziewczyną, to oczywiste. Nie musisz się powtarzać. Z reguły zaimek występuje po rzeczowniku jako jego zamiennik, nie odwrotnie.

Rozdział drugi

(...) wszystko wyglądało jak obraz za mokrą szybą od deszczu.

— Ten szyk... Jak obraz za mokrą od deszczu szybą.

Świat przez chwilę wirował przed jej oczami (...)
— No a przed czyimi... Świat przez chwilę wirował jej przed oczami.

(...) gdyby jakiś ptak usadowił się na jej głowie, biorąc jej czuprynę za gniazdo.

—  Jej, jej — powtórzenie.

(...) co często wywoływało u innych dam spojrzenia pełnych zazdrości (...)"
— Spojrzenia pełne zazdrości.

Wstrzymała oddech, bo wyglądała okropnie, delikatnie mówiąc. 

— Lub pisząc. Lub cokolwiek. Odpuściłabym to sobie.

Wtem jej umysł odtworzył wszystkie obrazy z wydarzeń z poprzedniego dnia, zresztą sama nie potrafiła określić, ile czasu minęło, nim odzyskała przytomność. 

— Wtem jej umysł odtworzył obrazy wydarzeń (z) poprzedniego dnia. Co ma drugie do pierwszego?

Tym razem otoczyła pomieszczenie podejrzliwym wzrokiem. 

— Spojrzeniem, jeśli już.

Odruchowo przyłożyła palce do policzka. Przyłapała się na tym odruchu (...)

— Odruchowo, odruchu.

Nie zdziwiłaby się, gdyby Bóg nie zechciałby dopomóc jej (...)

— Gdyby Bóg nie zechciał. Nie powtarzaj trybu przypuszczającego.

(...) mierząc w niego, niezbyt dobrze (...)

— Niezbyt dobrze mierząc? Może niezbyt dokładnie, sama nie wiem.

Z trudem znosiła jego przenikliwe spojrzenie. Nie mogła nic odczytać z jego twarzy (...)
— Jego, jego — powtórzenie.

Nie miała pojęcia na co (...)

— Przecinek przed na co.

Nie chciała wykazać się jako słaba dziewczyna.

— Wykazać to się można czymś pozytywnym.

Mówił tak, by tylko zbić ją z tropu i rzeczywiście odwieść ją od tego, co zamierzała.

— Po co powtarzasz to ją?

(...) ciepło bijące z jego ciała. Nie słyszała jednak rytmu jego (...)

— Albo jego...

 Czy potrafiła odebrać młodzieńcowi rodzinę, a jego rodzinie? 

— Wiem, o co Ci chodzi, ale to brzmi nieco łopatologicznie.

(...) lecz nie potrafiła jej pchnąć głębiej.

— Lepiej: pchnąć jej głębiej.

 Ciepłym oddechem poruszał jej kosmykami włosów.

— Kosmykami jej włosów.

Przede wszystkim był za młody. Poza tym jego ubiór nie był (...)"
— Był, nie był — powtórzenie.

Rozdział piąty

Duże, piwne oczy tak bardzo przywodziły jej na myśl (...)
— Jej, to znaczy komu? Poprzednie zdania podpowiadają, że owej dziewczynie, ale z narracji wynika, że chodzi o Jen.

(...) Jen podziwiała jej niezwykle smukłą, mimo to atrakcyjną sylwetkę.
— A mimo to. Chociaż trochę nie rozumiem, dlaczego to takie dziwne, że smukła sylwetka jest jednocześnie atrakcyjna.

Długie, za ramiona włosy (...)
— „Za ramiona" to jakiś epitet? Długie, sięgające za ramiona włosy.

(...) na jej plecach za każdym krokiem.
— Wraz z każdym krokiem.

Suzanne miała na sobie spodnie z nieznanego jej materiału (...)

— Jej, czyli Suzanne? Znów to samo, co w pierwszym przykładzie.

Zaskoczona pytaniem Jennifer z trudem przełknęła ostatni kęs, który nie zdążyła jeszcze przeżuć.

— KTÓREGO nie zdążyła jeszcze przeżuć.

Poza tym jako jedyna w tym dziwnym miejscu wydawała się jej godna zaufania, a jej (...)

— Jej, jej... W następnym zdaniu też... Nawet dwa razy... O, i w następnym...

Nagle jakby obudzona zaoferowała Jennifer pomoc (...)

— Nagle, jakby obudzona, zaoferowała...

Przystanęła na to, nie za bardzo (...)

— Przystała!

Bez słowa starała się podążyć za Suzanne, która ciągnęła ją w stronę wyjścia z jadalni.

— Starała się? To co, tamta pobiegła sprintem?

(...) w prawym końcu pokoju.

— Jakoś to nieporadnie brzmi. Może w kącie? Poza tym prawy koniec? W sensie prawilny czy jak?

Mężczyzna przelotnie rzucił na nie okiem i znów skupił się na przeszukiwaniu okładek.

— Rzucenie okiem już zawiera w sobie przelotność, więc przelotne rzucanie okiem podpada pod pleonazm, więc albo przelotnie spojrzał, albo rzucił okiem. + To te okładki luzem sobie leżały czy jak?

Wyprostował się, pocierając dłonie bezmyślnie i ani na chwilę nie odrywając od dziewczyny spojrzenia ciemnych soczewek.

— Za kolor w oku odpowiada tęczówka. Kolorowych soczewek wtedy nie mieli, a nawet jeśli, nie mogłaby z tej odległości tego stwierdzić.

(...) zaczęła dopytywać się Suzanne.

— Wystarczy samo dopytywać.

Dotąd stała w milczeniu, obserwując całe zajście oraz próbując je zrozumieć.

— To „oraz" zamiast „i" wygląda mi tu sztucznie.

(...) jego ruchy były ostrożne i delikatne, co zupełnie kontrastowało z jego muskułami (...)

— Jego, jego.

Nie nie chciała.

— Nie, nie chciała.

Miała już dość tego, zaczęło to ją męczyć.

— W dziwnych miejscach wstawiasz te zaimki.

Ci ludzie tutaj to wariacji (...)

— Wariaci, jeśli już.

Póki nie przypomnisz czegoś sobie (...)

— Sobie czegoś.

Z wdzięcznością przystanęła na ten pomysł.

— PRZYSTAŁA.

(...) bo tylko to wydawało się najbardziej odpowiednie w tych okolicznościach.

— Tylko to wydało się odpowiednie albo to wydało się najbardziej odpowiednie.

Wciąż kazano jej, co ma robić (...)

— Mówiono jej, co ma robić.

Zresztą, czy są jacyś Wy na tym blogu?

— Czy są „Wy", jak już; nieporadnie to brzmi. Generalnie nie sprawdzam tych dopisków, ale to się mocno rzuca w oczy.

Rozdział ósmy

(...) nie mogąc zdobyć się na odwagę jej przerwania.

— Nie jest tu mowa o odwadze jakiegoś tam przerwania, tylko o odwadze Jen. Nie mogąc zdobyć się na odwagę, by ją przerwać.

Dla Jennifer jednak nie było to, mimo wszystko proste.

— Jak już wtrącenie (mimo wszystko), to z przecinkiem z obu stron.

Usłyszała głośne, pełne zniecierpliwienia, westchnięcie młodzieńca.

— Po co ten drugi przecinek? Lepiej: westchnienie.

Podobnie jest w matematyce – wprowadzono podziały na geometrię (...)

— Podział jest jeden, to elementów powstałych na skutek podziału jest więcej.

(...) mrowienie prądu elektrycznego na jej ciele.

— Swoim ciele, cały czas piszesz z perspektywy Jen.

Wsparł się na rękach, mamrotając jakieś słowa przeprosin (...)

— Mamrocząc.

(...) ale nawet mała namiastka bliskości działała na nią jak kubeł zimnej wody.

— Kubeł zimnej wody działa raczej orzeźwiająco, a ona czuła przecież zawstydzenie i poczucie winy, nie wspominając o przyspieszonym biciu serca. A powtarzam przecież Twoje słowa.

(...) kiedy ją dotykał niespodziewanie.

— Kiedy niespodziewanie jej dotykał. Tak brzmi trochę lepiej.

(...) obwiązał kawałkiem materiału jego koszulki głowę Jennifer.

— Obwiązał głowę Jennifer kawałkiem swojej koszulki.

Masz problem przede wszystkim z przecinkami, szykiem zdania i szeroko rozumianą stylistyką. Zdarzają Ci się zupełnie niepotrzebne powtórzenia, nieumiejętnie używasz zaimków i w konsekwencji ich nadużywasz, tworzysz niezbyt inteligentnie brzmiące zdania, zapominasz o przecinkach, wprowadzasz do słownika nowe słowa (mamrotając) albo źle używasz tych istniejących (przystanąć to nie to samo co przystać).

Niektóre z tych błędów może być Ci trudno wyłapać, ale da się z tym przecież walczyć. Nie piszesz bardzo długich rozdziałów, więc ich kilkukrotne sprawdzenie przed publikacją nie powinno być problemem. Kiedy jakaś konstrukcja wydaje Ci się brzmieć źle, przeczytaj całe zdanie na głos, wtedy łatwiej wyłapiesz to, co Ci w tym wszystkim nie gra. Bądź czujna w wyłapywaniu powtórzeń i nie gub sensu zdania, pamiętaj też, o kim i z czyjej perspektywy piszesz, by nie mieszać zaimków. Zwracaj też uwagę na to, co Blogger Ci podkreśla — to nieszczęsne mamrotając jest przecież nad ładną czerwoną falką. Powodzenia, praktyka i rzetelność czynią mistrza.

Błędów nie było bardzo dużo, podobnie jednak jak tekstu. Jeszcze trochę przed Tobą.

14/25



4. Ramki

Po lewej blog, po prawej komponenty. Pierwsze pytanie — po co Ci archiwum, skoro masz o wiele wygodniejszy w użyciu spis treści? Chociaż w sumie skończyłaś go aktualizować na piątym rozdziale, a masz ich przecież osiem. Pytanie numer dwa — dlaczego na dole kolumny widnieje button reklamujący urodziny bloga, które odbyły się ponad dwa miesiące temu? Najważniejsze uwagi odnośnie strony głównej mamy za sobą, zabieram się za menu.

— Liebster Award — w zakładce to przeboleję.

— Rasy — wkrótce pojawią się opisy, aha. Od jak dawna trwa to wkrótce? Jeśli czegoś jeszcze nie mamy przygotowanego, nie wstawiamy pustych — bo jednego zdania informującego nie można uznać za „coś" — zakładek, bo i po co? By stworzyć wrażenie przepychu? Nie tędy droga.

— Linki — te zaś działają i mają się dobrze. Nawet je pogrupowałaś.

— Spamownik — przydatna rzecz.

— Credits — uczciwość się ceni.

I to tyle. Nic specjalnego. Może te rasy byłyby interesujące, ale na razie nic nie znaczą, bo ich nie ma. Dodajmy do tego uwagi z pierwszego akapitu... i w zasadzie możemy już tylko odejmować.

2,5/5


6. Punkty dodatkowe

— Za kończący się gdzie popadnie tekst, którego czytanie nie było zbyt wygodne. Wyjustowanie nie jest dużym problemem, dlatego proszę, głównie przez wzgląd na Twoich czytelników — wyjustuj poprzednie notki i w przyszłości nie zapominaj tego zrobić.

Minus jeden.


Zdobyłaś 48/95

Ocena: dopuszczający plus (2+)

Myślałam, że będzie trójka, ale punktacja jest bezlitosna, naciąganie byłoby nie fair. Plusik na zachętę, bo opowiadanie, jak już chyba wspominałam, ma potencjał, tyle tylko, że posiada zbyt wiele niedociągnięć, pilnie potrzebujących poprawek. Mam nadzieję, że nota zmobilizuje Cię do pracy, a nie do niej zniechęci. Powodzenia!