[14] ocena bloga: zapiski-condawiramurs.blogspot.com

Adres: zapiski-condawiramurs

Autor:  Condawiramurs

Tematyka: zbiór miniaturek

Oceniająca: maximilienne

Pierwsze wrażenie

Obecny szablon wydaje się mieć pewien defekt. Nie wiem, jak wygląda to u ciebie, ale u mnie napis z nagłówka chowa się pod kolumną posta. Nie wiem, czy u Ciebie jest inaczej, ale dla informacji u mnie wygląda to tak: 

I jeszcze o ile przy rozdziałach wygląda to jako tako, to przy podstronach jest gorzej, głównie ze względu na przesunięty tytuł:

Do tego osobiście denerwuje mnie to, że menu jest na dole strony. Może warto rozważyć zwijanie postów wyświetlanych na stronie głównej albo przesunięcie menu do bocznej kolumny?

Na moje oko pogrubiony tekst nie wyróżnia się na tyle, by po spisie treści można łatwo się poruszać. Wszystko po prostu zlewa się ze sobą. I brakuje w nim dwuczęściowego opowiadania „Dzień z mojego życia”.

Zajrzałam też do linków i muszę przyznać, że jestem zaskoczona ilością blogów, które się tam znajdują. Naprawdę jesteś na bieżąco z wszystkimi? Podziwiam.

Jest jeszcze zakładka do pozostawiania spamu i linki do ocenialni.

W informacjach podstawowych, w punkcie 2 brakuje Ci znaku interpunkcyjnego.

Nie bardzo mam o czym się jeszcze wypowiadać w tym punkcie, może poza tym, że gdyby to był mój blog, to przynajmniej do opowiadań kilkuodcinkowych dodałabym jakiś opis. Jest minimalistycznie, ale w zasadzie na takim blogu nie potrzeba niczego więcej.

Co najwyżej zastanowiłabym się nad zmianą szablonu lub chociaż obniżeniem i przesunięciem w prawo głównej kolumny i wyróżnieniem nagłówków w linkach i spisie treści. 

Treść

Bez zbędnych wstępów przechodzę do treści. Chciałam tu tylko zaznaczyć, że komentuję na bieżąco, w miarę jak czytam. Dodam tylko, że poniższa kolejność tekstów, nie odzwierciedla kolejności, w jakiej zostały napisane, dlatego rozwinięcie jakiegoś problemu może znajdować się poniżej, w innym tekście. 

Właściwe miejsce

Na pierwszy ogień idzie miniaturka potterowska, tematyka: Lily Evans i James Potter.

„To, że nie podrywałam wszystkiego, co się rusza, albo że nie sprawiało mi wielkiej radości wykręcanie kawałów Ślizgonom, czy to sprawiało, że – cytując Blacka – byłam(jestem?) sztywna jak kłoda?” — Czy ja wiem, czy „nie podrywanie” sprawia, że ktoś jest sztywny? Nie sądzę.
Dodatkowo z tych kilku fragmentów, które zaserwowała nam Rowling, można wywnioskować, że Potter raczej nie podrywał wszystkiego, co się rusza (chyba że przed piątym rokiem, ale z treści można wywnioskować, że akcja dzieje się później), bo był zakochany w Lily. Szaleńczo zresztą.

„Niezależnie od tego, jaka jest odpowiedź, Black z pewnością ma teraz lepszy okres w życiu niż ja. Nie stracił nic ze swojego dość specyficznego poczucia humoru, ale w jakiś sposób dojrzał. Nawet on!

A przecież ten, o kim cały czas myślę, dorósł jeszcze w większym stopniu niż jego najlepszy przyjaciel, zrobił to, o co go prosiłam, nawet jeśli wtedy nie spodziewałam się, jakie mogą być tego skutki. To ja okazałam się całkowicie niedojrzałą…” — Tyle ci się namnożyło tych zaimków, że przy szybkim czytaniu kompletnie mi się zamotało i myślałam, że ten „on” to nadal Syriusz. A skoro już z tych dwóch akapitów można wywnioskować, że chodzi o Pottera, to, proszę, uratuj nas, pośpiesznych czytelników, przed podobnymi pomyłkami i określ podmioty. A jeśli już absolutnie nie chcesz określać Jamesa imieniem, to przynajmniej określ tam konkretnie Blacka.

„Martha idzie za mną. Blondynka jest spokojną dziewczyną, rzadko kiedy podnosi głos, ale potrafi być bardzo stanowcza. Nienawidzi jakichkolwiek konfliktów czy niedopowiedzeń. Dlatego dziwię się, że jeszcze chce ze mną rozmawiać. Dorcas jest moją najlepszą przyjaciółką, jednak nie posiada tyle cierpliwości. Ravenwood zrobi wszystko, byle naprawić tę sytuację. Tylko że tego nie da się uczynić… Tkwię w tym impasie już kilka miesięcy, tak na dobrą sprawę, a jestem pogrzebana w tym po uszy od niemal trzech tygodni.

Dokładnie dwadzieścia dni temu Evelyn go zostawiła…”  — I już wiem, co mnie zgubiło (EDIT: wczęsniej w pośpiechu koszmarnie się zamotałam i przez chwilę wręcz mi się wydawało, że czytam o kiełkującym romansie Lily i Syriusza). Rzucanie imionami. O ile każdy potterhead będzie znał Dorcas, o tyle Martha i Evelyn, jako postacie autorskie, których wygląd i charakter nie zostały w najmniejszym stopniu przedstawione, szybko mogą się pomieszać. Nie wiem jak inni, ale ja nie mam pamięci do imion, więc Evelyn, która co prawda była już raz wymieniona, od razu uleciała mi z pamięci. Do tego to nazwisko... Tak naprawdę nie do końca wiadomo, do której z bohaterek należałoby je przypisać, ponieważ zarówno Marthę, jak i Evelyn opisujesz wcześniej jedynie imieniem. Oczywiście, można się domyślić, że chodzi o tę pierwszą, ale dobrze byłoby, gdybyśmy mieli pewność. Albo już olejmy to nazwisko, bo w sumie jak na tak krótką formę, nie jest ono konieczne.

W ogóle w tej historii brakuje mi tła. Pamiętaj, że nawet jeśli piszesz fanfiction, nie zwalnia Cię to z opisów. A tu nie ma ani jednego. Ja wiem, że to niby jest monolog wewnętrzny, ale Evans nam się przemieszcza. Sygnalizujesz ruch i zapisujesz nazwy pomieszczeń, ale tak naprawdę nie można sobie wyobrazić, jak Ty widzisz Hogwart. I musisz wziąć jeszcze pod uwagę, że na Twoim blogu zawsze może pojawić się ktoś, kto nie zna kanonu i dla niego będzie to już absolutnie niezrozumiałe.

„Pozwalam Marthcie mnie objąć i dziwię się samej sobie, że jej nie odpycham. Nie mam siły. Potrzebuję jej.

Jest zdecydowanie zbyt dobrą osobą… Dobrze, że Remus nie jest typem wykorzystującym dziewczyny.

Oczywiście, nie tylko Dorcas ma chłopaka. Obie moje przyjaciółki są w szczęśliwych związkach. Ja też bym mogła, gdyby nie…” — Po raz kolejny nic dobrego nie wyszło z tego wymieniania imion obok siebie. O ile dobrze rozumiem, to Remus jest z Marthą, ale już linijkę później mamy: „Oczywiście, nie tylko Dorcas ma chłopaka.” — tak jakby zdanie z Remusem dotyczyło Meadowes.

„- Lily, musisz nazwać swoje uczucia. Musisz wreszcie przyznać się sama przed sobą, co czujesz. Niezależnie od tego, czy James odwzajemnia te emocje czy nie, nie ruszysz się z miejsca, gdy sobie tego nie uświadomisz. Nawet jeśli okazałoby się, że nie chce mieć z tobą nic wspólnego, co jak wszyscy wiedzą, nie jest prawdą, gdy sama wreszcie tego nie wyartykułujesz, przynajmniej w swojej głowie, to nic się nie zmieni.” — A już to jest dla mnie kompletnym absurdem i pokusiłabym się nawet o stwierdzenie, że niezgodne z kanonem. W dodatki Lily sama sobie zaprzecza. Przecież chyba cała szkoła wie, że Potter kocha się w Evans, a ona się boi, że jednak nie odwzajemni jej uczuć. Poszłabym raczej w stronę, że nawet jeśli ten związek miałby się okazać niewypałem, to warto spróbować. Bo James nie jest aż takim dupkiem, żeby uganiać się za kimś przez tak długi czas, by potem, gdy Lily wyzna mu miłość, zakrzyknąć: „żartowałem!”.  Chyba że uważasz, że Rogacz jest do tego zdolny?

Ja naprawdę należę do wąskiej grupy osób, które lubią Lily, ale ta Twoja strasznie działa mi na nerwy. I jej stwierdzenie, że zachowuje się jak dziecko, doskonale oddaje jej kreację. Zrobiłaś z niej rozkapryszoną dziewczynkę, która w zasadzie chyba nawet nie wie, czego chce, ale obwinia wszystkich wkoło, że jeszcze tego nie dostała. James, odkąd tylko ją pokochał, w zasadzie był na wyciągnięcie ręki, a ona nie boi się po niego sięgnąć i to z tak absurdalnego powodu, że nie wie, czy on odwzajemnia jej uczucia. Ale chwilę wyżej piszesz, że wszyscy wiedzą, że nie jest jej obojętny.

A podobno to dziewczyny są bardziej ogarnięte, jeśli chodzi o miłosne gierki. Przecież umawianie się z jakąś Evelyn razi, że było jedynie zagrywką, aby wzbudzić w Evans zazdrość. Dlatego też nie bardzo do mnie przemawia, że trzy dziewczyny nie przejrzały tego fortelu, w szczególności, że obie spotykają się z jego najlepszymi przyjaciółmi (kliszakliszaklisza). Wątpliwe, że Rogacz sam wpadł na takie rozwiązanie, a ze związkami jest tak, że naprawdę rzadko udaje się utrzymać cudze tajemnice. Tak więc prawie na pewno któryś z huncwotów wygadał się, jaki to rewelacyjny plan ma James. A przynajmniej tak wyglądałoby to w realnym świecie. A stamtąd już krótka droga do tego, by tę tajemnicę poznała i Evans.

I w ogóle z jakiej racji miłość wywołuje w Lily taką agresję? To kolejny aspekt, który wcale a wcale do mnie nie przemawia. Nieobecność, odpływanie myślami, rozkojarzenie czy nawet utrata koordynacji ruchowej jak najbardziej, ale otwarta agresja? Nope.

Czekaj, poukładajmy fakty: 

1. Lily nie wierzy, że James czuł do niej to samo, co ona czuje teraz do niego. — Obawa jak najbardziej na miejscu, w końcu to huncwot. Ale stop! Ostatecznie jego przyjaciel-rozpustnik jest w szczęśliwym związku. To może Rogacz też potrafi, co? 
2. Lily wie, że traktowała Jamesa okropnie, więc teraz musi jej nie lubić. — Checked. Też jeszcze wydaje mi się zrozumiałe. Ja bym chyba też się odkochała, jakby mnie ktoś tak traktował, jak typowa opkowa Lily. 
3. Lily stwierdza, że nawet jeśli nadal coś do niej czuje (przypominam, że ona jest w nim zakochana), to musi to zwalczyć, bo nie ma dla nich przyszłości. — Niby dlaczego!? Ja wiem, że sama miłość nie zawsze wystarcza, ale to dobry początek. Co jeszcze dziwniejsze, Lily dodaje, że to z jej winy nie mogą mieć wspólnej przyszłości. [Kanon alert! James zakochał się w Lily dopiero w piątej klasie, a więc kiedy miał piętnaście lat, nie powinno być więc mowy o okazywaniu uczyć przez  „jedenastolatka albo nawet czternastolatka”.]
4. Teraz Lily uważa, że to ona na niego nie zasługuje. — A ja zaczynam dochodzić do wniosku, że Twoi bohaterowie są siebie warci.  Ależ ona ma argumenty z księżyca. Na zasadzie: jakby tu jeszcze utrudnić sobie życie? Jakby tu jeszcze znaleźć drogę, by móc więcej biadolić i bardziej się unieszczęśliwić? 

Dobra drama zawsze w cenie, ale nie kiedy jest na wyrost. Wtedy po prostu wydaje się naciągana i wręcz czasami może drażnić. Tak jest w tym przypadku. Mam wrażenie, że żaden z dylematów Lily nie jest realnym problemem.

„Właściwie myślę, że powinien wrócić do Evelyn. Jest wspaniałą, ciepłą, szczerą dziewczyną, a przede wszystkim nie bawi się uczuciami innych i potrafi ocenić samą siebie”. — Wiesz, Lily, jakby Potter chciał być z Evelyn, to pewnie dalej by z nią był... Chyba, że zakładasz, że to przez ciebie się rozstali? Cóż, nie wszystko kręci się wokół ciebie, panno Evans. Wybacz ten personalny zwrot do bohaterki, Cond, ale strasznie stwarza. I jakoś nie zauważyłam, żeby bawiła się cudzymi uczuciami. Więc albo i ten argument jest z dupy wzięty, albo nie opisałaś nam czegoś ważnego z przeszłości.

„Stoi przy przeciwległej ścianie, jednak wieża jest na tyle mała, że dzieli nas półtora metra. Zdecydowanie za dużo. Ale nie mam prawa o nic prosić…” — Półtora metra! Seriously? Seriously! 

Miał być gif z Grey’s Anathomy, ale Syriusz wydał mi się bardziej na miejscu. Ile masz wzrostu? Koło metra siedemdziesiąt? To teraz pomyśl sobie, że gdybyś chciała się położyć na podłodze w tej wieży, to miałabyś za mało miejsca, by zrobić to swobodnie. Nie ma sensu budować czegoś tak małego, chyba, że dla celów ozdobnych, ale w zamkach takie wieże raczej spełniały jakieś funkcje. Poza tym pomyśl sobie, jakie tam musiałyby być wąskie schody!

Zakładam, że są to schody kręcone, to w środku musi być słup, żeby miały wparcie z obu stron. Nawet jeśli udałoby nam się zbudować ten słup o przekroju 10 centymetrów (bardzo wątpliwe, wydaje mi się, że wiotkość byłaby zbyt duża, poza tym nie sądzę, że 10 centymetrowy przekrój utrzymałby taki ciężar — w końcu te schody są kamienne) to zostaje po 70 centymetrów szerokości biegu, przy czym pamiętaj, że to schody kręcone, więc na znacznej powierzchni ciężko postawić ze względu na bardzo małą głębokość stopnia. Raczej mało prawdopodobne. Zresztą, niby do czego miałaby służyć taka wieża? Weź też poprawkę, że w tej wieży odbywały się zajęcia z astronomii, a powierzchnia niecałych dwóch metrów kwadratowych wydaje mi się mało prawdopodobna, aby w ogóle dopuszczać taką możliwość.

„W końcu doszło to znane całej szkole: „Umówisz się ze mną, Evans?”. Czasem czułam się jak obiekt w zoo, ale sama dawałam się w to wciągać, urządzając ci kłótnie. Tak było właściwie do czwartej klasy. W wieku czternastu lat miałam cię kompletnie dosyć, zaczynałam mieć wrażenie, że zawsze będziesz obok, nieważne jak bardzo chciałabym się ciebie pozbyć. ” — Powtórzę raz jeszcze, James nie kochał się w Lily przed piątą klasą, więc to pytanie, które, jak można wywnioskować z późniejszego zdania, padało prawie od zawsze, jest nie na miejscu.

„brak odznaki Ravenclawu, gdy zaspała na lekcje” — jestem prawie pewna, że odznaki domów były naszyte na szatę, dlatego nie można by ich zapomnieć. Co innego z wpinaną odznaką prefekta, wydaje mi się, że to kwesta przechodniości tytułu. A z domu w Hogwarcie nie mogą cię wyrzucić. Co najwyżej mogą Cię wyrzucić z Hogwartu. Ale to tylko moje tłumaczenie, nie wydaje mi się, żeby było to dokładnie opisane w książkach, dlatego w zasadzie nie stanowi błędu rzeczowego.

Może rzeczywiście Lily miała trochę racji w tym wcześniejszym rozumowaniu, ale jedno jest pewne: to niezaprzeczalnie była jej wina.

Zauważam pewną nieścisłość — przecież Lily wcześniej stwierdziła, że naprawdę polubiła Erica. Nie rozumiem w takim razie, czemu podciąga tę znajomość pod bawienie się jego uczuciami i robienie Potterowi na złość. Niby czemu miałaby mu robić na złość, skoro wtedy byli tylko przyjaciółmi, a Evelyn pojawia się później?

Swoją drogą nie wiem, skąd się wzięło Lilyanne w Twoim opowiadaniu. Przed publikacją siódmego tomu można było spekulować, że Lily to tylko zdrobnienie, ale w tej chwili raczej nie ma już takiej opcji. Dodatkowo Lily i Petunia dają wiele do zrozumienia, więc nie ma co robić z Lily Lilyanny.

W tej historii wykorzystałaś bardzo często powielaną kliszę i to niestety w żaden fenomenalny sposób. Opowieści o miłości Lily i Jamesa najczęściej przedstawiane są właśnie w ten sposób — najpierw on się w niej zakochał, ale ona nic do niego nie czuła, a potem opcje są dwie: albo Lily, przyjeżdżając na kolejny rok nauki do Hogwartu, w momencie zauważenia Pottera dostaje obuchem w łeb, zapomina o wszystkim, co wcześniej ich dzieliło, stwierdza, że wyprzystojniał (!) i z miejsca się w nim zakochuje, albo, tak jak opisałaś to Ty, dalsza historia opiera się na tym, że Potter rzekomo zapomniał, znalazł sobie dziewczynę i wtedy do Lily dociera, że go kocha (bo nie może go mieć).

Mimo tej kliszy i  kilku potknięć oraz bardzo słabej pierwszej części, ich rozmowa trochę ratuje ten rozdział, przez to, że wydaje się prawdziwa i właśnie w niej bohaterowie na moment przestają być papierowi, a stają się bardziej realni. Szkoda tylko, że przerwałam analizę w tym miejscu i teraz za cholerę nie pamiętam, co chciałam tu napisać.

Mimo że ta miniaturka jest całkiem zgrabna i może gdyby chodziło o kogoś innego, uznałabym ją nawet za dobrą, to w tym przypadku po prostu tego nie kupuję. 

Miniaturka: Syriusz Black

Przyznam, że zdążyłam już zapomnieć, jak ciężko komentuje się miniaturki. Muszę stwierdzić, mimo że nie wykorzystujesz tutaj zbyt wielu słów, jest coś w tym tekście, co urzeka. Coś, co czyni pewnego siebie panicza Blacka bardziej ludzkim. I choć nie obyło się bez jego uwielbienia dla kobiet, mamy również wyraźnie naznaczoną linię niechęci do swojej rodziny.

Obawiam się, że jednak pomyliłaś tutaj osoby. Piszesz, że taki sam kolor oczu miał dziadek („równie „niegodnego” jak on nazwiska, dziadka”), a w rzeczywistości obaj dziadkowie Syriusza [Pollux (ur. 1912)  i Arcturus (ur. 1901)] nigdy nie zostali wykreśleni z drzewa genealogicznego. Myślę, że miałaś na myśli wuja Syriusza, Alpharda, który został wykluczony z rodu po tym, jak zostawił swój majątek w spadku Łapie.

Ale biorąc pod uwagę fakt, że miniaturka napisana jest z perspektywy Syriusza, którego właśnie wydziedziczono, czyli można wnioskować, że mamy zimę lub lato roku 1976 (Syriusza wydziedziczono po jego ucieczce do Jamesa, kiedy Black miał szesnaście lat), a więc niejako wyklucza nam to Alpharda z kręgu podejrzanych, ponieważ wtedy jeszcze był pełnoprawnym członkiem rodziny Black (wykluczono go dopiero po jego śmierci, która miała miejsce między jesienią 1976 i 1977.

W takim razie nasuwa się pytanie, czy naprawdę chodziło Ci o dziadka i jakąś niekanoniczną skazę, która spowodowała jego „niegodność”, czy po prostu ta miniatura stoi na bakier z kanonem? Obawiam się, że jednak to drugie.

Tak jeszcze gwoli ścisłości, bo widzę w linku i w komentarzach, jakoby ten tekst kwalifikował się jako drabble. Nie, do diaska, po prostu nie. Całe szczęście, że już to poprawiłaś.

Pustka

Przyznam się, że „Pustkę” czytałam już w przeszłości i wtedy bardzo mi się spodobała. Nie przypominam sobie, żebym miała do tego tekstu jakiekolwiek zastrzeżenia, dlatego pozwolę sobie przejść dalej. 

Wolność

„Z całą pewnością to właśnie ta kamienica była najbardziej wyjątkową z całej Pragi.” — Z kontekstu wnioskuję, że wcale nie chodzi Ci o czeską stolicę, dlatego warto by zaznaczyć, że mowa o warszawskiej Pradze.

W tym tekście, jak i niestety we wszystkich pozostałych, straszliwie namnożyły Ci się czasowniki być. Warto nad tym popracować, bo ich mnogość może świadczyć o naszym ubóstwie językowym, albo lenistwie. Tylko spójrz:

„Pod numerem dziesiątym, w jednym mieszkaniu, które znajdowało się na strychu, mieszkały tylko trzy osoby. Głowę tego zacnego rodu stanowił Piotr Wódczyński. Rzadko kiedy nazwisko aż tak idealnie pasuje do posiadacza, trzeba było bowiem powiedzieć, że ten czterdziestoletni, nieco otyły, zawsze zaczerwieniony mężczyzna lubował się wręcz w piciu przeróżnych trunków procentowych. Pora dnia, miejsca czy towarzystwo nie były dla tego człowieka istotne – liczyła się tylko obecność butelki. Dopóki była zapewniona, pan Piotr był spokojny i szczęśliwy. Jego stosunek do świata zmieniał się nieco w przeciwnych okolicznościach, jednak nikt wolał nie wspominać o cięższych chwilach, gdy nie było takiej potrzeby. Niektórzy sąsiedzi pamiętali czasy, w których pan Piotr zajmował się zgoła innymi zajęciami, takimi jak majsterkowanie, praca budowlańca czy granie na pianinie. Trzy lata temu, gdy w tragicznym wypadku zginęła Ewa, żona mężczyzny, ten zostawił za sobą dawne przyzwyczajenia. Trudno byłoby się temu dziwić, przecież każdy, kto mógł wybrać między pracą a perspektywą poznania smaku tych jakże wykwintnych trunków, które codziennie pojawiały się w jego żołądku, wybrałby to drugie. ”

A wystarczyłoby poświęcić chwilę i pokombinować z tekstem, żeby się ich pozbyć. Wiadomo, że czasami nie ma zmiłuj i musisz użyć tego czasownika, ale często da się go jakoś zastąpić. Na moje oko, w powyższym fragmencie pierwsze i ostatnie „być” śmiało można by nawet całkiem pominąć.

„Chcąc, by wyrosły na porządnych i świadomych życia obywateli, nie brzydził się licznymi karami, również fizycznymi. Nikt z sąsiadów nie dziwił się więc, gdy – nie raz, nie dwa – twarze Marty i Jasia pokrywały sińce lub plastry.” — A mnie właśnie dziwi ta ich obojętność. Ja wiem, że niestety najczęściej właśnie tak się to odbywa, ale mimo wszystko — to są tylko dzieci. Naprawdę nie znalazł się nikt, kto chciał im ułatwić życie? W szczególności, że pan Piotr nawet nie stara się ukrywać dowodów.

„Dzięki temu Janek miał więcej czasu, aby bawić się ze swoją siostrą, dwa razy nawet dał się namówić sąsiadom na grę w piłkę. Szybko jednak zrezygnował, gdy koledzy zaczęli szydzić z jego braku umiejętności.

Martę sytuacja ta bardzo radowała” — A tutaj wyszło na to, że Martę radowało, że koledzy szydzili z braku umiejętności Jasia, a przecież obie wiemy, że nie o to chodziło. Zamiast „sytuacja ta” napisz, że chodzi o tę nieobecność.

Czytam dalej i muszę stwierdzić, że w tym rozdziale w ogóle poszalałaś z powtórzeniami: „Minął jednak kolejny tydzień, minęły nawet dwa, a sytuacja stawała się coraz lepsza. Twarz ojca stała się mniej czerwona i w pewnym momencie Janek zdołał poznać w swym ojcu mężczyznę, którego jak przez mgłę pamiętał sprzed trzech lat. ” I mówię to ja, człowiek, który raczej nie dostrzega powtórzeń.

„Nawet nauczycielka w szkole Janka, która prowadziła zajęcia w jego klasie, zauważyła pewne zmiany. Najwyraźniej rygorystyczny sposób wychowywania dzieci przez Pana Piotra uległ deformacji, a jako że podziwiała tego mężczyznę podobnie jak większość osiedlowej społeczności, musiała poznać tajniki tej nowej metody, by móc zastosować ją nie tylko w szkole, ale również wobec własnych latorośli.” — Ómarłaś mnie.

 Naprawdę, bo pan Piotr, trzepiąc dzieci, ma takie doskonałe metody wychowawcze, że wszyscy powinni się od niego uczyć. I jeszcze ten szacunek, jakim go darzy! Zapewne szczególnie wtedy, kiedy pijany zatacza się pod blokiem, albo budzi wszystkich sąsiadów fałszowaniem o czwartej nad ranem (ale może ja się nie znam, może pan Piotr pięknie śpiewa, nawet po pijaku).

Przeczytałam wklejony akapit jeszcze raz, aby upewnić się, że nie palnęłam właśnie gafy tym, co napisałam powyżej. I ponownie przeżyłam chwilowy zawał mięśnia sercowego.

No bo jak to!? Pijak — szanowany członek społeczności. Ja doskonale rozumiem, że on kiedyś mógł być bardzo podziwiany, ale niestety w momencie kiedy staczasz się na samo dno i jeszcze zaczynasz bić swoje dzieci, to raczej ten szacunek tracisz (a przynajmniej powinieneś, w mojej opinii).

Zaraz się dowiem, że ona tak przez wzgląd na dawne czasy nie zgłosiła tego, że on się znęca nad dziećmi. Bo to taki dobry człowiek.

„- Tak, tak jest – powiedział cicho chłopiec, patrząc nieufnie na nauczycielkę. Nie potrafił zrozumieć jej uprzejmości. Trudno było się jednak temu dziwić – wciąż był jeszcze małym dzieckiem, które nie rozumiało, że karanie za złe obliczenie matematyczne albo źle przeliterowane słowo było niezbędne w celu dobrego wyedukowania uczniów. Również pewne zamiłowanie do trunków – dziwnym trafem tych samych, które ostatnio sprowadzał ojciec do domu – spożywanych przez nauczycielkę prawie na każdej przerwie, znacznie zwiększało walory merytoryczne wykładanych przez nią przedmiotów. – Nigdy wcześniej nie interesowała się pani sytuacją w moim domu.” — Borze zielony, co za patola. Proszę, nie ómieraj mnie więcej, bo życia mi się kończą.

Zrobiłaś potwora z tej nauczycielki, nie ma co.

Czterolatka robiąca jajecznice. Seriously?!

I nie rozumiem, czemu niby symbolem pożaru mają być iskry, a nie ogień albo dym.

„Gdy kolejne iskry spadły wprost przed nim, na drewniane schody na poziomie drugiego piętra, chłopiec zrozumiał, że jak najszybciej należy przeskoczyć ogień i opuścić walący się dom.” — Znowu te nieszczęsne iskry. Czemu nie płomienie? A od wybuchnięcia pożaru na ostatniej kondygnacji (kilka akapitów wcześniej pisałaś, że mieszkanie jest na strychu) nie spowoduje zawalenia domu w takim tempie. Może gdyby była to drewniana, niezaizolowana konstrukcja, ale na pewno nie solidna, ceglana kamienica. Wiesz, że cegły pełne (z których najprawdopodobniej wykonana jest konstrukcja) mają odporność ogniową na poziomie dziewięćdziesięciu minut? Czyli wykonana z nich konstrukcja zawali się najwcześniej po 90 minutach. To jest półtorej godziny, nie pięć minut.

„ Znalazł je w pokoju, do którego przez otwarte okno szybciej dostały się płomienie.” — Nie. Po prostu nie.

Szansa, że płomienie szybciej dostaną się oknem niż przez strop jest tak niewielka, że prawie nieistotna. Przynajmniej tak długo, jak mówimy o kamienicy.

Pan Piotr musi być niesamowicie dumny ze swojego bohaterstwa. I w sumie trochę mnie dziwi fakt, że Janek ostatecznie nie zdecydował się wyskoczyć z okna. To przynajmniej dawałoby mu jakiekolwiek szanse na przeżycie. A tak? Spalić się żywcem to nic przyjemnego. Ja chyba wybrałabym skok z okna.

Tekst może i dobry, ale ma zatrważający poziom absurdu.

Research! Powtarzam, research!

Śmiech

Ponownie rozpanoszył Ci się czasownik „być”. Uwaga, będzie jeszcze w tej ocenie trochę takich fragmentów.

„Gdy w poprzednim semestrze pierwsza była matematyka i strach przed nauczycielką wygrywał z tym prawie niemożliwym do wykonania wysiłkiem, jakim było zwlekanie się z łóżka kwadrans wcześniej w każdą środę, faktycznie pojawiałam się na przystanku już o 7:20. Tyle że o tej porze nigdy go jeszcze nie było.”  — Trzy powtórzenia w tak krótkim fragmencie to, jak zapewne sama stwierdzisz, lekka przesada. I niestety rzucająca się w oczy.

 Czytam ten tekst i wciąż się zastanawiam, co z tym chłopakiem jest w zasadzie nie tak? Jest chory? Czy to wyłącznie przeczucie? Ale najwyraźniej coś jest na rzeczy, skoro podobne odczucia mają wszyscy wkoło bohaterki.

Do tego bardzo brakuje mi tła, jakichś bardziej rozbudowanych opisów. We wcześniejszych tekstach nie rzucało się to aż tak w oczy, bo nie można wymagać od bohaterki w stanie głębokiej refleksji nad uczuciami rozległego opisu otoczenia. Ale tutaj nie masz takich ograniczeń i dobrze byłoby popuścić wodze wyobraźni. Mogłabyś wtrącić również jakiś opis głównej bohaterki, aby czytelnik lepiej mógł wczuć się w historię. I co najważniejsze — przydałby się opis tego tajemniczego chłopka. Co jest w nim takiego, że wzbudza w bohaterce takie, a nie inne uczucia? Nie pozostawiaj wszystkiego domysłom, bo wrzucenie zbyt wielu faktów do tej sfery może okazać się przysłowiowym strzałem w stopę.

„W związku z tym musiał być skupiony w granicach pierwszego, ewentualnie drugiego piętra, mniej więcej w połowie molocha.” — Moloch — «duże, przytłaczające, nieprzyjazne ludziom miasto, osiedle; też: duża, niesprawna instytucja» [źródło].

W takim razie coś, co ma zaledwie cztery piętra, nie bardzo może być molochem. Chyba że uznamy ten blok za niesprawną instytucję wielkości Superjednostki. Chociaż czekaj — Superjednostka też ma wiele pięter.  

„Faktycznie, znajdowały się tam okna i balkon jednego z mieszkań, co początkowo wydawało mi się odkryciem na miarę Sherlocka Holmesa – być może to właśnie tam tkwiła jego tajemnica? ” — Czy tylko mnie dziwi, że bohaterka odkrywa, że pośród dwóch pięter bloku jest przynajmniej jedno okno i balkon? Tylko jak ona wydedukowała, na które konkretnie patrzy?

Poza tym jej wiedza na temat właścicieli mieszkania, a raczej to, że o nich wypytywała ze względu na nieznanego chłopaka, jest dla mnie dziwnie niepokojąca. Mały prześladowca.

I znowu:

„Nie był to jednak jedyny sekret, który skrywał ów człowiek. Równie tajemniczy i trudny do oceny był sam wygląd czy wiek mężczyzny. Nie był zadbany – z odległości, z której go obserwowałam, widziałam dość długie ciemne, zazwyczaj brudne i potargane włosy, równie gęsty zarost i ziemistą cerę.” — Jak widzisz, są takie fragmenty, kiedy to aż razi w oczy. Poza tym śmierdzi Snape'em.

Jest i opis chłopaka, niemalże w połowie opowiadania. Niby poprawnie, ale osobiście jestem zwolenniczką wprowadzania opisów przy pierwszym pojawieniu się bohatera. W innych przypadkach może generować drobne problemy we właściwym odbiorze. I nie musisz nagle, chociaż przez pierwsze pół książki byłaś przekonana, że bohaterka to brunetka, nagle zmieniać jej wyobrażenia na blondynkę.

Chłopaka. Wróć. Mężczyzny.

 „I wtedy właśnie zrozumiałam, że niepokój, który przy nim czułam, był strachem przed radością powstającą samą w sobie. Radością ludzi nieskażonych konwenansami.” — Jak dla mnie odrobinę przesadzona ta puenta. Ale co kto lubi. I w ogóle jak radość może powstawać sama w sobie?

Ostatnia cześć jak dla mnie strasznie na wyrost, a jak sama bohaterka zaczęła się śmiać bez powodu, to aż mnie ciarki po plecach przeszły. To bardzo fajnie cieszyć się życiem i tym, co nas otacza oraz szeroko się uśmiechać, ale jak dla mnie taki głośny śmiech bez żadnego powodu (stwierdzam, że skoro wcześniej nigdy nie zaraził jej śmiechem, to nie w tym rzecz) nie jest do końca „normalny”. To już raczej objaw szaleństwa albo upojenia narkotycznego czy alkoholowego.

I żałuję, że nie wyjaśniłaś, jaka dokładnie była historia tego mężczyzny. A to naprawdę mogłoby być ciekawe. Można by nawet podciągnąć pod to kolejną puentę o pomaganiu potrzebującym, ale być może lepiej, że jest jak jest.

Szósty zmysł

To opowiadanie wydaje mi się całkiem dobre. Przepełnione uczuciami i niedopowiedzeniami. Brakuje mi kontaktu — przyznam, że chętnie przeczytałabym w tej publikacji jakąś retrospekcję na temat tego, co się właściwie stało wcześniej. I czemu bohaterka jest jedyną osobą poza skazanym, która zna prawdę. Dość dojmujące jest jej wyobrażenie ich ponownego spotkania, ale równocześnie wydaje się bardzo prawdziwe.

Bratnie dusze

Na początku piszesz, że bohaterka jest pewna, że to nie przez przyjaciela rozstała się z chłopakiem, a już kawałek niżej, jednak się nad tym zastanawia. Trochę to niekonsekwentne.

„Dzwoniłam do ciebie codziennie, przez cały czas trwania obozu fotograficznego we Francji, opowiadając ci o tym, jak wspaniały jest ten chłopak. ” — Wyobraziłam sobie właśnie billing za tamten miesiąc.

I przyznam szczerze, że nie do końca wiem, jak miało wyglądać to zdanie, ale raczej nie tak: „Nadal mogłam ściągnąć cię w środku końca miasta o drugiej rano (...)”. Coś tu trzeba poprawić.

Brakuje mi decyzji o rozstaniu. W jednym akapicie wspomniałaś, że bohaterka zaczęła się odsuwać najpierw od chłopaka, a potem od przyjaciela, bo potrzebowała czasu na przemyślenia. Później zmieniasz temat i nagle wyskakujesz z informacją, że już nie są parą. Sądzę, że tak ważna decyzja powinna być bardziej zarysowana, szczególnie, że narratorem jest główna zainteresowana.

Oj, robaczki... Niby mówicie sobie o wszystkim, ale jak przyjdzie co do czego... Szkoda, szkoda, szkoda. Mogłaby być z tego piękna miłość. Słyszałam nawet ostatnio tezę, że taka bratnia dusza właśnie, nawet jeśli nie ma jakiejś kosmicznej chemii na początku, może stanowić lepszą parę niż wpadający w życie z impetem (prawie) ideał. I chyba nawet coś w tym jest. Bo jak przychodzi do prawdziwego życia, wspólnego mieszkania, gotowania i mycia garów, martwienia się o kasę i hałaśliwych sąsiadów, to taka bratnia dusza nagle okazuje się o wiele lepszym partnerem niż namiętny kochanek. I absolutnie nie zgadzam się z tezą bohaterki, że bratnie dusze nie mogą być w związku.

„Zadzwoniłeś do mnie o drugiej w nocy, a ja natychmiast przyjechałam. Następnego dnia mieliśmy zaliczenie z farmakologii. Pojechaliśmy zaraz po nim. ” — Tym zdaniem wprowadziłaś lekki mętlik i choć można się domyślić, o co chodzi, dobrze byłoby przeredagować ten fragment,  żeby był jaśniejszy dla czytelnika. Poza tym wiemy, że Piotrek jest z innego miasta, można by tu zaznaczyć, gdzie znajduje się ten szpital, do którego pojechała. Też w Łodzi? Bo jeśli gdzieś dalej, to ciekawe czy by zdążyli na to zaliczenie z farmakologii.

„Stoczyłam z tobą uporczywą walkę o wódkę, którą wreszcie wygrałam, a następnie zaopatrzyłam cię w miskę, dzięki czemu zaoszczędziłam czyszczenie podłogi.” — Czy na pewno można zaoszczędzić czyszczenie podłogi? Zaoszczędzić sobie czyszczenie podłogi może jeszcze.

„A przecież jak tylko na ciebie patrzę, jedyne, co chcę zrobić, to całować się do usranej śmierci.” — Zestawienie słów — bezcenne. Zrobiłaś mi dzień, nie ma co. 

„A jednak potrafię go odtworzyć z najmniejszymi detalami do dziś, to, jak mnie trzymałeś, jak głaskałam cię po głowie, jak mokre były twoje wargi i jak śmierdzący był twój oddech.” — Wiesz... Nie wiem jak Tobie, ale mnie ta końcówka psuje cały efekt. Nieświeży oddech jeszcze by przeszedł, ale  śmierdzący wskazuje, że pocałunek był strasznie kiepski.

„Nigdy nie powiedziałam ci o tym, co powiedziałeś tamtej nocy, mimo że wiedziałam, że byłeś szczery. Bałam się. Konksekwencji, odrzucenia, zmiany Bałam się za każdym razem, kiedy miałam na to ochotę, czyli praktycznie codziennie” — To takie smutne, że aż mi serce się kraje. Ale też uderzyło mnie teraz, że w zasadzie poniekąd powielasz swój pierwszy tekst. Ten o Jamesie i Lily. Tam też bohaterka bała się wyznać swoje uczucia, choć wiedziała, że druga strona je odwzajemnia, bo bała się, że jednak ich nie odwzajemni (!). I jeszcze błąd: Z ostatniego zdania wynika, że bohaterka bała się za każdym razem, kiedy miała ochotę. Nie ma to jak chęć na obawy. Coś dla wielbicieli horrorów. A to „to” raczej miało oznaczać coś innego, prawda?

„Tylko że nie planowałam, że zdecydujesz się jej oświadczyć.” — To zdanie jest po prostu głupie. Zupełnie jakby chciała panować nad takimi rzeczami. Panować nad chłopakiem, którego trzyma tak blisko siebie, jak to możliwe, ale nigdy nie pozwolić żadnej ze stron na coś więcej. Lepsze byłoby stwierdzenie, że się nie spodziewała.

Przyznam, że spodziewałam się takiego zakończenia, ale jako niepoprawna romantyczka musze również stwierdzić:

Jesteś skończoną idiotką, bezimienna bohaterko. Ale, ale... Jeszcze masz szansę! Wystarczy głośno krzyknąć: „Nie zgadzam się!”. Ale chyba trochę już na to za późno, nieprawdaż?

Niezależność

Na początku chciałam tylko poinformować, że na dzień dzisiejszy opowiadanie to składa się z prologu i trzech rozdziałów i taką też ilość tekstu wzięłam na warsztat. Przyznam również, że nie jestem za bardzo „w temacie”, jeśli chodzi o opowiadania o nowym pokoleniu, dlatego też raczej nie będę w stanie odnieść się do trendów panujących w tym nurcie.

W prologu: błędny zapis dialogów oraz brak akapitów.

I znowu wrzucasz nas w sam środek historii. Ja nie mówię, że takie zaczynanie opowiadania jest błędne, tylko w Twoim przypadku mam wrażenie, jakbym wpadła w środek czyjejś rozmowy. Ale ostatecznie nie ma tragedii — poznałam juz dwa imiona z trzech postaci (Olivier i Anabelle), które występują w tym krótkim dialogu. Szkoda tylko, że nie wiem, kto w zasadzie jest kim...

Po kolejnym akapicie wiemy już, że mamy Anabelle, Oliviera i rudowłosą pięciolatkę. I powiedz mi, proszę, że nie mam racji, zgadując, że to właśnie ta rudowłosa pięciolatka zostanie później narratorem tej historii. Proszę. Nie wiem, co to za maniera z tym niepodawaniem imion głównych bohaterek.

Czytelnik Pottera szybko domyśli się, że chodzi o Lily Lunę Potter, ale czy jesteś stuprocentowo pewna, że wszyscy odwiedzający Twój blog są zaznajomieni z sagą? Musisz przyjąć, że nie i chociaż dla tych osób pozbyć się tej tajemniczości i opisać ten pierwszy dialog, może nawet pokusić się o dodanie czegoś więcej niż tylko „powiedział ktoś pierwszy”, „powiedział ktoś drugi”? Pamiętaj, że dialog nie składa się wyłącznie z wypowiadanych słów, ale równie ważne jest to, co bohaterowie robią podczas mówienia. Przy długich opowiadaniach warto nad tym pomyśleć (w krótkich nie zawsze to widać i nie zawsze da się zastosować takowy zabieg). Dobrze, jeśli postaci mają swoje charakterystyczne zachowania czy wypowiedzi — to właśnie sprawia, że zaczynają żyć i zapadają w pamięć czytelników.

„Chwilę później Olivier już się nie uśmiechał, tylko płakał jeszcze mocniej niż dziewczynka, i trzymał się oburącz za podrapaną twarz, zaś Anabelle przytrzymywała wyrywającą się pięciolatkę i krzyczała na nią. 

Dziewczynka nie słyszała jej słów, tylko z satysfakcją wpatrywała się w płaczącego chłopca.

Dopiero te wydarzenia spowodowały zainteresowanie dorosłych, którzy szybko zjawili się przy dzieciach. Jakaś nieznajoma jej pani, pewnie mama chłopca, zaczęła pocieszać niszczyciela i próbowała obejrzeć jego twarz, zaś mamusia złapała ją mocno za ramię i wysyczała:

- Lily, co robisz?” — Jak już pisałam (a zasadzie więcej naczytasz się pod analizą „Skrzydeł Ikara”), ta Twoja tajemniczość często przynosi efekt odwrotny do zamierzonego. I niestety, ani to ładne, ani poprawne. Używanie wyrażeń typu: dziewczyna, chłopczyk, kobieta, mężczyzna, a także określanie postaci za pomocą koloru włosów lub oczu uznaje się za nieprofesjonalne i radzi się, by ich nie używać. Poza tym, jesteśmy prawie w połowie tego prologu, a dopiero teraz uraczyłaś nas imieniem bohaterki. Trzeba było wprowadzić je na początku i teraz usprawnić tę scenę, bo jak na razie jest nie tylko nieelegancka, ale też nieczytelna (o powtórzeniach nawet nie wspomnę).

Uwaga: to co poniżej jest wyłącznie wersją testową i nie należy jej traktować jako jedyną słuszną.

„Chwilę później Olivier już się nie uśmiechał, tylko trzymając się oburącz za podrapaną twarz, płakał jeszcze mocniej niż Lily, na którą krzyczała przytrzymująca ją Anabelle. Potter jednak nie słyszała wypowiadanych słów, z satysfakcją wpatrując się w płaczącego Oliviera.

Dopiero te wydarzenia spowodowały zainteresowanie dorosłych, którzy szybko zjawili się przy dzieciach. Jakaś nieznajoma Lily pani, pewnie mama chłopca, zaczęła pocieszać niszczyciela i próbowała obejrzeć jego twarz, zaś Ginny (i/lub) Potter złapała córkę mocno za ramię i wysyczała:

- Lily, co robisz?” — A tak na marginesie, to środkową część również bym poprawiła. Narrator wszechwiedzący powinien wiedzieć, kim jest ta kobieta, a to, że jest ona nieznana Lily, tylko wprowadza niepotrzebny zamęt.

No i powiedz mi teraz, czy tak nie jest trochę czytelniej? Czy jednak wolisz pierwszą, „tajemniczą” wersję?

„Kuzynostwo było równie okropne jak bracia - dokuczało jej jak Albus lub traktowało jak powietrze zupełnie jak James.” — Drodzy państwo, właśnie wkraczamy do krainy jaków, czytała Krystyna Czubówna. Coś dużo tych „jak”, prawda? Przydałoby się przeredagować to zdanie. Poza tym przed pierwszym „jak” i przed „zupełnie” powinien znaleźć się przecinek.

Czemu zrobiłaś z Albusa potwora? Przecież on miał być tym miłym i zagubionym chłopcem! Taką bucerę to mógłby James odstawiać, a nie niepewny Albus... Noale... Nie czepiam się, bo po tym niedługim epilogu można jedynie wyciągać jakieś niepełne wnioski i zachowanie bohaterów traktować wyłącznie jako wskazówki. I jeszcze pali?! Zawiodłam się, Albusie. Jak również na metodach wychowawczych Harry’ego i Ginny. Serio?! Naprawdę myślisz, że gdyby rodzice się dowiedzieli, to uszłoby mu to płazem? Myślę, że nie. Niezależnie od tego, że niby jest już pełnoletni.

Czytam to dalej i odnoszę wrażenie, że i Lily jest potworem. A jej światopogląd jest co najmniej odbiegający od normy. I trochę dziwi mnie to pomieszanie z poplątaniem w tej grupie wyznawców. Zawsze wydawało mi się, że takie grupki przyjaciół raczej należały do jednego domu, bo wiadomo, że Gryfoni, Puchoni, Ślizgoni i Krukoni najwięcej czasu spędzali w swoim własnym towarzystwie.

I czytając myśli Lily, mam wrażenie, że znalazłam się w głowie licealnej Blair Waldorf. Straszne jest to, jak przelicza wszystko na wymierne korzyści. ­„Nie przydasz mi się, to wypad z paczki!”

Przyznam, że prawdą jest, że Lily wywołuje skrajne emocje i raczej ciężko być w stosunku do tej postaci obojętnym. Jeśli o mnie chodzi, zdecydowanie nie zaskarbiła sobie mojej sympatii, w przeciwieństwie do Oliviera, którego za sarkazm wręcz uwielbiam, choć jeszcze nie doczytałam rozdziału do końca.

Och, proszę, nie rób mi tego. A jednak. Zrobiłaś.

Temat przenosin do innej szkoły jest już tak stary i oklepany, że byłam pewna, że zdążył przebrzmieć. Ja wiem, że to jest proste rozwiązanie, bo nagle wrzuca się bohatera w zupełnie inne środowisko i nie ma się problemu z kreowaniem opisów, które mogłyby wydawać się nie na miejscu w przypadku narracji pierwszoosobowej i bohatera, który przechadza się po tym miejscu codziennie od wielu lat. Daje nam też możliwość łatwego rozpoczęcia romansu. Ale czy naprawdę chodzi o to, żeby było łatwiej? I czy naprawdę sądzisz, że nawet w przypadku przeprowadzki czarodziejskiej rodziny, dzieciakom zmieniano by szkołę? Nie mówię tu o przypadkach, kiedy przeprowadzka ma miejsce przed rozpoczęciem edukacji albo na pierwszym roku, bo to jeszcze jestem w stanie zrozumieć. Ale w przypadku, gdy do końca został im rok lub dwa, a trzeba założyć, że istnieje coś takiego jak teleportacja międzynarodowa? Albo międzynarodowa sieć Fiuu? Albo chociaż miotły!? Przecież to nie tak, jak u nas, że codziennie po szkole wracasz do domu, tylko najwyżej kilka razy w ciągu semestru. Ja tego nie kupuję.

I „Beauxbatons”, nie „Beauxbattons”.

I dlaczego, do cholery, Olivier nie uczęszcza do Beauxbatons wraz z siostrą?

Przejdźmy więc do wyrzutów o łamanie kanonu. 

Dlaczego?! Czemu nie zrobiłaś researchu? Znowu?! Zakładam, że powodem jest błędne przekonanie o tym, że Beauxbaton jest żeńską szkołą. Powtarzam: błędne.

„ W dodatku, mimo że matka nauczyła go tego zapchlonego języka, każdy z nich, Brytoli, mówił inaczej, z innym akcentem, i nie można było nic z tego zrozumieć, jeśli człowiek nie skupił się wystarczająco mocno. A jaka jest przyjemność z rozmowy, gdy trzeba napiąć wszystkie zmysły, aby w ogóle zrozumieć rozmówcę?” — Powiedział Francuz. Zupełnie jakby każdy Francuz mówił dokładnie tak samo. Otóż nie. Nie wiem, chcący czy niechcący, ale tym zdaniem doskonale oddałaś charakter Francuzów.

Masz szczęście, że teksty Oliviera ratują tę końcówkę. Jak na przykład ten: „Nawet niebo płakało nad tym biednym krajem.”. Rewelacja. Ale nadal trochę się boczę o ten kanon.

Końcówką upewniłaś mnie o niezrobieniu researchu. I punkty polecą. Aż mi się smutno zrobiło. 

I dlaczego Hermiona uczy w Hogwarcie?

Przecież wiemy, czym się zajmowała po szkole i wcale nie była to praca nauczyciela. Research, research, research! I nie wydaje mi się, żeby Hermiona mogła być opiekunką Ravenclavu. Nie wiem, czy zauważyłaś, ale wszyscy opiekunowie domów byli w przeszłości ich członkami.

Co za głupek z tego Changa. To chyba niestety jeden z tych, co uważają, że gdy kobieta mówi „nie”, naprawdę ma na myśli „tak”...

Osobiście wydaje mi się, że to wielkie wejście jest trochę przerysowane. Czy rodzeństwo nie mogło po prostu przyjechać do Hogwartu pierwszego września i wziąć udział w ceremonii razem z pierwszorocznymi? Albo czy przydział nie mógł się odbyć w gabinecie McGonagall, skoro właśnie on jest miejscem, gdzie Tiara znajduje się przez cały rok? Tak jakbyś nie znalazła innego sposobu na to, by wzbudzili zainteresowanie, przybywając do szkoły. A uwierz mi, gdyby wrzucić ich w tłum pierwszaków, też pozostaliby w pamięci uczniów.

„Najgorsze jednak było to, że go poznała. Wiedziała, że to on, mimo że wyglądał zupełnie inaczej niż wtedy, kiedy go widziała. A było to przecież tylko raz w życiu” — Czy naprawdę zamiast „on” nie można już było napisać jego imienia? Albo, skoro Lily stwierdza po chwili, że nie pamięta imienia tego chłopca, zastąpić jakimś innym określeniem? W poniższych dwóch akapitach dodatkowo dwukrotnie nazywa Oliviera „chłopcem”. O podwójnym „było” w tak bliskim sąsiedztwie już tu nie piszę, bo wystarczająco się na ten temat napisałam w analizie „Skrzydeł Ikara”.

Końcówka (rozmowa z Tiarą) wyszła całkiem zgrabnie i dzięki temu Olivier zyskuje moją rosnącą sympatię. I tylko się zastanawiam, czy młody Janvier dołączył o grona hatstallerów.

 Dlaczego masz niekonsekwentną numerację rozdziałów? Rozdział pierwszy i drugi zapisałaś słownie, a trzeci już jest oznaczony liczbą rzymską. Rozdział trzeci jest też napisany zupełnie inną czcionką niż pozostałe.

Tak właśnie myślałam, że coś takiego było powodem ostrej reakcji Hugo na gratulacje Lily. Aż mi chłopaka żal, że poniekąd podporządkowuje swoje życie temu, co myśli kuzynka. To aż boli. Ostatecznie, jeśli rzeczywiście całe to jej zachowanie to wyłącznie poza, to oznaczałoby, że w głębi nadal jest dobra i że potrafiłaby mu wybaczyć, nawet coś takiego, co w jej mniemaniu jest kolosalną zdradą. A przynajmniej powinna, patrząc na to, że Hugo wydaje się naprawdę wiele dla niej znaczyć. A jeśli jednak nie potrafiłaby mu okazać zrozumienia i odtrąciłaby go, bo zauroczył się w dziewczynie, której ona nie znosi, to oznacza, że naprawdę wykreowałaś samolubnego potwora, który za nic ma uczucia innych, nawet najbliższych, osób.

„ Nie można się teleportować? – spytał Janvier, przyglądając się, jak Hugo poprawia uszkodzoną przyłbicę.

- Znowu to samo, ta zbroja mnie dobija… Nie, na terenie Hogwartu to niemożliwe.

- Serio? – spytał Olivier i przewrócił oczami. Właściwie mógł się tego spodziewać.

- Za dużo magii.

- To dość denerwujące, nie sądzisz?

- Ale wiesz, ile dzięki temu można poznać ciekawych miejsc?

- Może i tak. – Wzruszył ramionami i uśmiechnął się do Hugona. W końcu to nie była jego wina, że ta szkoła miała beznadziejne zasady.

- Tak, pokażę ci jak ją używać.” — Jak co używać, bo pojęcia nie mam, do czego to miało się odnosić. Ponieważ wcześniej rozmawiają tylko o planie lekcji i o tym, gdzie można dojść tym korytarzem. Dodatkowo popatrz — masz gładki dialog, bez żadnych komentarzy. Pisałam już wyżej, że również dialogi są dobre do kreowania bohaterów i wcale nie chodzi tu o to, jakie wygłaszają poglądy. Niech Twoi bohaterowie zaczną żyć, niech podrapią się po nosie, wzruszą ramionami albo poprawią krawat. Niech dialog nie będzie wyłącznie suchymi słowami.

Powyższe „ją” okazało się schodami. Warto byłoby zaznaczyć powyżej, o czym rozmawiamy, skoro to nowa informacja.

„Ostatecznie postanowiła zdecydować się na poruszenie tego tematu lub ominięcie go w trakcie konfrontacji z chłopakiem. Być może będzie warto poruszyć to od razu, a może wręcz przeciwnie, zostawić to jako argument na później, jako as w rękawie. Potter odnosiła bowiem wrażenie, że Olivier nie będzie kolejnym szarym uczniem Hogwartu. Wraz ze swoją siostrą zrobił furorę samym swoim przybyciem. Oczywiście, istniała możliwość, że za kilkanaście dni nikt już nie będzie o nich mówił, ale oboje sprawiali wrażenie wyrazistych osób. Potter doskonale widziała reakcje swoich rówieśników. Sama także musiała przyznać, że Janvier jest przystojny, jednak nie rozumiała, dlaczego niektóre dziewczyny aż tak się na niego gapiły podczas całej kolacji. Była zdania, że nawet jeśli chłopak wyglądałby jak grecki adonis, to błędem byłoby lampienie się w niego jak sroka w malowany gnat. Trzeba znać przecież własną wartość. 

A Olivier i tak nie był aż tak przystojny.

Gdyby nie Grace, nie zauważyłaby wejścia do Wielkiej Sali, tak mocno pogrążona była we własnych myślach. Z wdzięcznością uśmiechnęła się do koleżanki; akurat wobec Longbottom nie musiała specjalnie się pilnować, ta była zupełnie naturalną osobą. Czasami Potter zazdrościła jej przeciętności, a więc i braku konieczności pilnowania każdego swojego ruchu. Tylko że przeciętność była tak bardzo przerażająca pod każdym innym względem, że Potter nie chciała nawet myśleć o tym pojęciu.” — I kolejna porcja form czasownika „być”. Masz z tym naprawdę spory problem i to chyba podstawowy aspekt, nad którym warto popracować. I nie jestem przekonana co do użycia slangowego wyrażenia „lampić się”.

Straszna jest ta dziewczyna, ale zdaję sobie sprawę z tego, że taka jej kreacja. Żal mi jednak trochę tego, co zrobiłaś z rodziną Potterów. I niezgodność z kanonem boli mnie tak bardzo. 

Skrzydła Ikara

Z uwag technicznych: brakuje akapitów, w dialogach myślniki zamiast półpauz lub pauz. Wydaje mi się, że błędny jest również zapis dat; o ile może przeszłyby, gdybyś stosowała zapis „pamiętnikowy” (data jako nagłówek), to tak wrzucone do treści opowiadania nie bardzo grają, ale niestety nie znalazłam żadnego oficjalnego artykułu na ten temat.

Po raz kolejny wrzucasz nas w sam środek istniejącej historii, bez najmniejszych tłumaczeń. W zasadzie nie wiemy, kim jest Marysia dla bohaterki, przez zdanie: „kiedy wraz z Marysią usiłowałam dotrzeć do domu dziadków na Mokotowie” — Założyłam, że są siostrami, ale wtedy nie bardzo pasuje mi poniższy fragment.

„Została mi tylko Marysia, której życie musiałam chronić bardziej niż własne. Dlatego właśnie pokonałam prawie pół Polski, by dostać się do Warszawy. Być może było to niebezpieczne, ale musiałam być gdzieś, gdzie żyła jeszcze moja rodzina.” — Chyba nie do końca rozumiem, czemu musiała przebyć te pół Polski. Czyżby Marysia mieszkała w Warszawie, a główna bohaterka nie? Chyba że są kuzynkami, wtedy jeszcze dałoby się jakoś to wytłumaczyć. Tylko pytanie czemu jako autorka nie chcesz nam zdradzić takich pozornych szczególików, które tak naprawdę tworzą tło historii? Przemykasz się, prześlizgujesz tylko po tle. Tak jakbyś sama nie miała wystarczająco dużo czasu, by się przyjrzeć. Tak na marginesie: powtórzenie.

Bo niby dlaczego nie ma tu opisu, jakie uczucia towarzyszyły im podczas tej drogi, która została przerwana przez łapankę? Wiemy tylko, że mamy koniec grudnia 1943, ale jaka była pogoda? Zimno, czy może raczej mróz przenikał im do samych kości? Ja wiem, że często wydaje się, że opisy spowalniają akcję, ale w tym przypadku tylko bardziej by ją zaakcentowały. Opis pogody, uczuć, myśli, który nagle przerywa gwałtowność łapanki.

„Wraz Marysią zamieszkałam więc w jednym z opuszczonych domów Ochoty, razem z nim, oraz Chudym i Baśką, którzy także byli rodzeństwem.” — I wreszcie pojawia się informacja o rzekomym pokrewieństwie między dziewczynkami. Domyślam się, że w takim razie chodziło o to, żeby znaleźć się bliżej dziadków. Tylko czy to na pewno bezpieczniejsze dla jedenastolatki, by ciągnąć ją przez pół kraju, a potem przez trzy tygodnie ukrywać się u obcych ludzi, bo do dziadków i tak nie potrafiły się dostać? Swoją drogą ciekawa jestem, jak udało im się przetrwać tę podróż.

„(...) było dopiero południe, więc nawet w wigilię słońce wciąż świeciło. Jakby nie wiedziało, że jest wojna.” — Brzmi to co najmniej tak, jakby wigilia standardowo stanowiła jakiś wybryk natury w sprawie światła słonecznego.

I jeszcze raz:

„(...)było dopiero południe, więc nawet w wigilię słońce wciąż świeciło. Jakby nie wiedziało, że jest wojna.

Irracjonalnie miałam wrażenie, że podchodzi do mnie (...)” — To słońce. Taaa...

„ Jego twarz nie była twarzą chłopaka, lecz młodego mężczyzny, mimo że nie mógł być ode mnie straszy więcej niż dwa lata.” — Te ciągłe powtórzenia w końcu dochodzą do pewnego punktu, gdy przestają się wydawać celowe, a zaczynają po prostu drażnić.  Brakuje tylko, żebyś jeszcze wcisnęła „twarzy” przed „młodego mężczyznę”. Nie można zwyczajnie napisać, że wyglądał bardziej/raczej jak młody mężczyzna, niż jak chłopak? Szczególnie, że kilka akapitów wyżej, ale wcale nie tak daleko, już piałaś o „jego twarzy”.

Dodatkowo namnażasz określenia typu on, jego zamiast użyć pseudonimu chłopaka, choć nic nie stoi na przeszkodzie.

„Na tyle, na ile umożliwiało mi światło, zdołałam ocenić, iż jego oczy były ciemnozielone; byłam jednak pewna, że gdybym podeszła, dojrzałabym też odcienie brązu czy złota. Nos miał dokładnie taki, jak wszystkie rzymskie rzeźby, które oglądałam w albumach w tamtych czasach, siedząc na kolanach mojego ojca, historyka i miłośnika starożytności. Również oliwkowy odcień jego skóry i głęboki kolor pełnych ust wydawały mi się czymś wręcz nadziemskim. Kruczoczarne włosy wyglądały na wyjątkowo gęste i poczułam ogromną chęć, by wstać i sprawdzić własną ręką, czy były takie w rzeczywistości.”

I naprawdę nie sądzę, żeby zdrobnienie „Mar” miało prawo bycia w 1943.

Ręka boli bohaterkę przy najmniejszym ruchu, najprawdopodobniej jest złamana, ale co tam. Tajemniczy trulover ważniejszy niż założenie usztywnienia.

Swoją drogą przydałoby się jakieś imię, choćby w którejśwypowiedzi Marysi, bo ciężko mi tak cały czas pisać „bohaterki”. Tak na marginesie.

Pierwsze tête-à-tête Czarnego i bohaterki wydaje mi się jakieś takie na wyrost, za to z dobrą, mocną puentą. Aż mnie zaciekawiłaś, teraz zastanawiam się, jak się rozwinie ich relacja.

I niby czemu Marysia skazała dziadków na śmierć? Rozumiem wyrzuty sumienia, że nie zrobiła nic więcej, ale stwierdzenie, że skazała ich na śmierć? Trochę nie na miejscu. Ostatecznie to nie ona kazała im ukrywać tych Żydów.

„Dokładnie tydzień po tym, gdy zostałyśmy zmuszone zamieszkać w zimnej, trzeszczącej, przerażającej piwnicy, pojawił się Krzysiek, a jego zielono-złote, wielkie oczy pokryte były jeszcze większym cieniem niż poprzednio.

Było już po szesnastej, Piotrek zabrał Marysię do nowego mieszkania, aby mogła zjeść pomidorową z ryżem (moim pierwszym odruchem było pójście z nimi, ale powstrzymałam swój żołądek przed tęsknotą za takimi rarytasami), a ja – pod pretekstem pilnowania kwatery, która w tym momencie była składowiskiem wielkiej ilości papierów będących projektami kolejnych akcji – zostałam sama i wreszcie nie musiałam niczego udawać.

Gdy wyszli, długo siedziałam nieruchomo w kącie ze zmierzwionymi włosami i łzami na policzkach. Mimo że wyjątkowo tego pragnęłam, nie potrafiłam płakać długo. Wydawało mi się, że istniał limit łez, który niestety nie był równoznaczny przekroczeniu limitu cierpienia. Nagle poczułam zmianę w moim otoczeniu. Nie słyszałam, jak wchodził. Po prostu odczułam, że nagle zaczęło być cieplej i wiedziałam, że to musiał być on. Spojrzałam na niego nieprzytomnie i widząc wyraz jego twarzy, po raz kolejny poczułam się jak kompletna idiotka. Było w nim coś takiego, co mówiło mi, iż to, co przeżyłam, to nic w porównaniu z tragediami jego życia.” — Pooooowtórzenia. Pracuj nad tym, bo naprawdę masz ich bardzo dużo, a przez nie ma się wrażenie, że Twoje słownictwo jest bardzo ubogie. Naprawdę, tak dużo „być” nagromadzone w bliskim sąsiedztwie nie świadczy o autorze najlepiej.

„Tak, typu relacje zdecydowanie nie były bezpieczne.” — Chyba powinno być „tego typu relacje”.

„Pozwolenie sobie na miłość było jednak znacznie gorsze, wręcz karalne. A może powinnam raczej powiedzieć – pozwolenie sobie na znalezienie człowieka, który stawał się sensem istnienia. Na dobrą sprawę, jeśli już trzeba było kogoś kochać najbardziej, to najlepiej samego siebie – to jedyna sytuacja, w której śmierć tej osoby nie niosłaby za sobą cierpienia. ” — Ostatnie zdanie wcale nie pasuje mi do bohaterki. Przecież osoba kochająca siebie najbardziej to zwykle ktoś bardzo samolubny i często również tchórzliwy, bo przecież po co miałby pakować się do jakiejś walki o wyższe wartości, skoro sam ściągałby na siebie widmo śmierci? Już bardziej pasowałoby mi stwierdzenie, że najlepiej kochać Polskę. Wydaje mi się, że idealnie wpasowałoby się w to, co do tej pory przedstawiłaś nam o bohaterce. 

Rozdział trzeci wyszedł Ci całkiem zgrabnie i nawet udało Ci się utrzymać balans między miłością i wojną.  Po doczytaniu go do końca muszę stwierdzić, że wręcz rewelacyjnie, choć to, że ktoś zginie, było do przewidzenia.

Początek części czwartej jest do tej pory najlepszą częścią tej opowieści. Opisywanie uczuć  wychodzi Ci zdecydowanie lepiej niż dialogi i akcja. Podoba mi się konwencja katatonii, w jaką wpadła bohaterka, choć niestety nie jest całkowicie pozbawiona niedociągnięć.

„Jej dotyk trochę mnie uspakajał. Gdy nie było innych, potrafiłam się rozluźnić, podczas kiedy myła moją własną twarz i ręce. Była jedyną osobą, której od czasu do czasu pozwalałam zabierać się do łazienki, choć pomieszczenie to nie zasługiwało na takie miano. Po drodze patrzyłam głównie na podłogę. Tak by nie patrzeć na innych, choć czasem miałam ochotę, by sprawdzić, czy nie było tamtej twarzy.

Bardziej jednak ceniłam sobie stałość mojej egzystencji, której jedną z głównych zasad było nieodzywanie się do twarzy. Ilość dób nie miała dla mnie żadnego znaczenia; dnie i noce różniły się tylko tym, że podczas tych drugich mogłam swobodnie leżeć na plecach i jeśli księżyc na to pozwalał, wpatrywać się w ciemny sufit, i nikt nie zakłócał mi spokoju. W ciągu dnia w pomieszczeniu bywało sporo twarzy; nawet jeśli nie zajmowały się mną, to nie chciałam, by mnie obserwowały – a więc byłam zmuszona leżeć na lewym boku i patrzyć się w ścianę. Ściana była co prawda podobna do sufitu, ale znajdowała się zbyt blisko mnie, co czasami uniemożliwiało mi oddychanie.” — Kolejny fragment z powtórzeniami. Tylko nie myśl sobie, że skoro wkleiłam tu ich tylko kilka, to w reszcie tekstu się nie powtarzają. Niestety, jest ich równie wiele, co w przytoczonych fragmentach. Dodatkowo „moją własną” jest pleonazmem — jedno z tych słów można spokojnie pominąć.

Ładna końcówka, płynnie łącząca żałobę za siostrą i pragnienie powrotu do życia. Cieszę się,  że udało Ci utrzymać ten balans między miłością i wojną. Piszesz, że scena była dla Ciebie najtrudniejsza, ale osobiście uważam, że ten rozdział jest o wiele lepszy niż poprzednie. Czasami tak jest, że jeśli coś trudno nam się piszę, to koniec końców wychodzi nam lepiej niż te części, które przychodzą nam łatwo. 

Z uwag technicznych: końcówka części czwartej jest wyśrodkowana.

Nie sądzisz, że podejście głównej bohaterki jest bardzo sprzeczne? Dziwi się, że ktoś chce wziąć ślub, bo czasy takie złe i niebezpieczne, a to ostatecznie decyzja dwojga dorosłych ludzi, ale równocześnie sama przyjęła oświadczyny (!) i nazywa swojego chłopaka „narzeczonym”. Chyba nie po to się zaręczali, by trwać w tym stanie na zawsze, prawda? Człowiek zaręcza się po to, by kiedyś, w przyszłości raczej bliższej niż dalszej, zawrzeć związek małżeński, nie dla samego stanu narzeczeństwa.

Co prawda dziewczyna po momencie zauważa swoją hipokryzję, ale i tak wydaje mi się to dziwne, bo świadczy wyłącznie o tym, że tak naprawdę do tej pory myślała, że ślub to zło ostateczne, bo sprawia, że cierpienie po stracie osiąga zupełnie nowy poziom. Co też jest względne. Osobiście sądzę, że cierpielibyśmy równie mocno po stracie najdroższej nam osoby, niezależnie od tego czy byliśmy połączeni związkiem małżeńskim, czy też nie.

„Po skończeniu ceremonii ja oraz Krzysiek zostaliśmy najdłużej, aby pomóc posprzątać. ” — Niby nie jest to błędne, ale dość niezgrabne. Nie pasowałoby bardziej: „Po skończeniu ceremonii wraz z Krzyśkiem zostaliśmy najdłużej, aby pomóc posprzątać. ”

Przyznam szczerze, że trochę brakowało mi opisu drugiej ceremonii (mam nadzieję, że domyślisz się, o co mi chodzi, ponieważ nie chcę zamieszczać tu tak znaczącego spoileru), ponieważ wydaje mi się, że opisanie emocji targających wtedy główną bohaterką wyszłoby Ci nad wyraz dobrze i stanowiłoby doskonałe uzupełnienie tej historii.

„Szybko wpadliśmy w panoptikum korytarzy. ” — „Panoptikum, panopticum [wym. panoptikum]

1. «zbiór osobliwości lub wystawa rzeczy osobliwych»

2. zob. gabinet figur woskowych.” [źródło] — No raczej nie.

I cieszę się, nawet nie wiesz jak bardzo, że pomimo tego wszystkiego, co miało miejsce, bohaterka nadal momentami wspomina siostrę.

I niezmiernie podoba mi się to słodko-gorzkie zakończenie. 

Poprawność

Właściwe miejsce

Przy „ff potterowski/Lily Evans&James Potter” na początku linijki masz akapit, przez co wyśrodkowanie przesuwa Ci się w prawą stronę i niestety, jest to dość widoczne.  Zresztą podobne przesunięcie występuje w większości opublikowanych postów, dlatego na Twoim miejscu przejrzałabym wszystkie;

„To, że nie podrywałam wszystkiego, co się rusza, albo że nie sprawiało mi wielkiej radości wykręcanie kawałów Ślizgonom, czy to sprawiało, że – cytując Blacka – byłam(jestem?) sztywna jak kłoda?” — przed nawiasem zjadło Ci spację;

„Nie mogę wytłumaczyć, dlaczego jestem zakochana w Jamesie, i dopiero teraz wiem, że tak właśnie powinno być. ” — brak przecinka przed „i”.

Miniaturka: Syriusz Black

W tym poście masz inną czcionkę niż w pozostałych;

„Najbardziej lubił swoje oczy. ” — brak wcięcia przy akapicie;

„Różnica polegała na tym, że z tego drugiego naprawdę się cieszył.” — brak wcięcia przy akapicie;

„I gdyby nie ten cholerny akcent, nic by już go z nimi nie łączyło.” — brak wcięcia przy akapicie.

Wolność

W całym tekście brakuje akapitów;

Błędnie zapisujesz dialogi — powinny rozpoczynać się od półpauzy lub pauzy, nie od dywizu;

„Pora dnia, miejsca czy towarzystwo” — miejsca zmieniłabym na miejsce, skoro pora dnia jest zapisana w liczbie pojedynczej, ale to tylko moja luźna sugestia;

„Nieraz, nie dwa” — nie raz, nie dwa (brak spacji);

„Minął jednak kolejny tydzień, minęły nawet dwa” — powtórzenie czasownika zbędne;

„‘sprzedawca’” — źle zapisany cudzysłów;

„biblia” — wielką literą;

„zaczął poszukiwać zwierzę” — wydaje mi się, że powinno być zwierzęcia;

„Znalazł je w pokoju, do którego przez otwarte okno szybciej dostały się płomienie. Kot został uwięziony w rogu pokoju” — po co powtarzać dwa razy to samo? Po prostu: Znalazł je/kota (uwięzionego) w rogu pokoju (...).

Śmiech

W całym tekście brakuje akapitów;

„Odkąd pamiętam, czułam przy nim dziwny niepokój. Nie umiałam jednoznacznie określić tego uczucia. Nie był to ani strach, ani niechęć; a przynajmniej nie tylko. Być może była to mieszanina różnych, niezbyt mocnych emocji, które razem dawały efekt tej specyficznej niepewności, tego, że mimowolnie odrywałam wzrok, przechodziłam dalej pomimo niechęci do własnych reakcji.” — powtórzenie;

„Nie musiałam spoglądać bezpośrednio w kierunku słupa stojącego po prawej stronie, by wiedzieć, że tam jest. ” — był, nie ten czas;

„gdy mimo wszystko patrzyłam się na niego” — patrzyłam na niego.

Szósty zmysł

„Mówi się, że wzrok jest najważniejszym zmysłem człowieka.” — brak wcięcia przy akapicie;

„Widzę Twoje błękitne (...) oczy” — twoje — nie jest to list, a w przemyśleniach zaimek osobowy pisany wielką literą nie jest poprawny. W szczególności, że pod koniec tekstu niekonsekwentnie piszesz „twój”.

Bratnie dusze

„na mazurach” — „na Mazurach”;

„A wtedy zaczęłam robiłam to, czego tak bardzo się obawiałam z twojej strony, gdy byłeś z Luizą, a uświadomienie sobie tego było dla mnie potężnym ciosem.” — „zaczęłam robić”;

„Po dziesięciu dniach namówiłem cię, żebyś poszedł na uczelnię, choć wątpię, abyś pamiętał cokolwiek z następnych trzech tygodni.” — „namówiam”;

„Bałam się. Konksekwencji, odrzucenia, zmiany” — Po pierwsze: konsekwencji. Po drugie: po „zmiany” nie ma znaku interpunkcyjnego. 

Niezależność

„spytał się gi na śniadaniu, dlaczego tak często wcześnie wychodzi.” — „go” (rozdział III);

„Na portery nie ma co liczyć, cały czas zmieniają ramy” — „portrety” (rozdział III);

„ sama nie mogłaby tak po porstu tego zostawić, a dyskusja zaczynała ją już męczyć, ” — „po prostu” (rozdział III).

Skrzydła Ikara

„Na szczęście żaden z Niemców tego nie zauważył, uznali bowiem, że jestem w tej chwili bardziej interesującym obiektem niż ich ‘rodaczka’.” — Błędny cudzysłów;

„- Tutaj mamy mapę Placu Trzech Krzyży ze wszystkimi ulicami dochodzącymi do niego, dojściem do najbliższych bezpiecznych miejsc i proponowanym rozmieszczeniem osób podczas całej akcji. Celem będzie zerwanie flag niemieckich z kościoła i narysowanie tylu znaków Polski Niepodległej, ile się da, oraz rozrzucenie i poprzyklejanie tekstów polskich kolęd. Czas działania – dzisiejsza noc. Ilość osób… – Tutaj przerwał na chwilę, jakby chciał oszacować wzrokiem naszą ilość. Oprócz nas, przybyłych tutaj przed chwilą, znajdowało się w tej ciasnej piwnicy jeszcze z dziesięć innych osób, z których kojarzyłam niecałą połowę, – jeśli chodzi o samą akcję, nie będzie przekraczać pięciu, ale przydałoby się sporo ludzi, którzy napisaliby teksty kolęd. Zdaje się też, że część z nas powinna pójść po rezerwy papieru, gdyż nie mam tu tego za wiele. Czy ktoś nie może nam dzisiaj pomóc?” — Po pierwsze: na początku powinna być półpauza, nie dywiz. Po drugie: po „czas działania” lepszy byłby dwukropek, ponieważ półpauza w tym miejscu sugeruje koniec wypowiedzi. Po trzecie: przecinek po „niecałą połowę” jest niepoprawny. Po czwarte: albo „...jeśli chodzi o samą akcję”, albo „Jeśli chodzi o samą akcję”. Po piąte: napisanie tekstów kolęd sugeruje ich stworzenie, bardziej na miejscy byłoby „zapisaliby”. Po szóste: Polski Walczącej;

„(...) w tym świecie wszystkie ‘niespodzianki’ okazują się fiaskiem...” — Ponownie: błędny cudzysłów;

„Jego imię pamiętałam zawsze.” — Wydaje mi się, że czegoś tu brakuje. Osobiście dodałabym „już” przed „zawsze”, ale pojęcia nie mam, czy to konieczne;

„Mogli sobie myśleć, co chcieli: – że wszystko będzie dobrze, że Marysia wróci, – ale ja czułam paraliżujące uczucie, wiedziałam, że wcale tak nie będzie. Że nie ma najmniejszego znaczenia fakt, że zaledwie przedwczoraj Niemcy zrzucili w okolice szpitala bombę.” — Dwukropek i przecinek po „wróci” albo dywizy. Nie naraz.

Podsumowanie

Ogólnie nie jest źle. Powiedziałabym wręcz, że jest dobrze, ale jest trochę niedociągnięć, które psują efekt.

Strasznie drażni mnie ignorowanie kanonu i widoczny brak researchu, ale o tym pisałam już wyżej. I tego niestety nie odpuszczę. Jeśli nie jesteśmy czegoś pewni, to szukamy, sprawdzamy, weryfikujemy wiedzę z kimś, kto zna się na temacie lepiej ode Ciebie. Gorzej, kiedy wydaje nam się, że wiemy i wtedy produkujemy przeróżne kwiatki.  

Musisz popracować przede wszystkim nad powtórzeniami, które, co doskonale znam z autopsji, potrafią spędzać sen z powiek. W tym celu zalecam nawiązanie współpracy z betą lub chociaż jakimś czytelnikiem, który może byłby w stanie wyłapać więcej niż ty przy sprawdzaniu tekstu. Do tego polecam sposób, który stosuję osobiście: są takie słowa, które powielamy prawie wszyscy. Może są jacyś autorzy, którzy od razu piszą bez jakiegokolwiek błędu czy powtórzenia, ale szczerze w to wątpię. Twoją zmorą jest nade wszystko czasownik być. Polecam wypisanie sobie różnych form tego czasownika (wypisanie przydaje się, bo niestety do każdego tekstu trzeba to wprowadzać ręcznie) i za pomocą funkcji „Zamień” w Wordzie jakoś je sobie powyróżniać (wyróżnienie jest chyba do tego najlepsze, ale podkreślenie czy zmiana koloru czcionki również powinno zdać egzamin) i wtedy raczej już nie przegapisz tych najbardziej rzucających się w oczy błędów. Potem pozostaje już eliminacja. Czasami czasownik jest całkiem zbędny, ale niestety częściej trzeba kombinować ze zdaniami tak, żeby to nieszczęsne „być” czymś zastąpić. No i nie da się ukryć, myślenie o tym, żeby unikać pewnych fraz podczas pisania, znacząco ułatwia nam późniejszą pracę.

Dobrze jest też dać tekstowi chwilę poleżeć, zanim weźmiemy się za jego sprawdzanie, bo jeśli zrobimy to „na świeżo”, tuż po przeczytaniu tekstu, to przegapimy o wiele więcej błędów.

I czytaj! Czytaj dużo, bo w jakimś stopniu wchłania się poprawną pisownię przez osmozę. Podobno. Ale może rzeczywiście coś w tym jest.   

Dodatkowo należy popracować nad zapisem dialogów i powstawiać brakujące akapity. Zwróć również uwagę na wstawianie poprawnych cudzysłowów (dolny: alt+0132, górny: alt+0148). Jeśli zapis dialogów sprawia Ci trudność, napisz w komentarzu, postaram się podesłać jakiś poradnik.

Radziłabym również pracować nad opisami i kreowaniem tła historii. Nie tyczy się to wyłącznie krajobrazów, czy opisów pomieszczeń, ale również bohaterów. Spraw, aby byli bardziej plastyczni, aby zagnieździli się w naszej głowie i żeby byli rozróżnialni. Popracuj także nad rozbudowaniem dialogów, może sporządź listę głównych bohaterów i ponadawaj im charakterystyczne wypowiedzi i/lub zachowania, które sprawią, że bohaterowie staną się bardziej realni.

Ach, zapomniałabym. Proszę, nadawaj imiona swoim bohaterkom. Nie mówię, że musisz zaczynać opowiadanie od słów „Nazywam się tak a tak i wyglądam tak a tak”, ale wrzucenie imienia podczas rozmowy chyba nie stanowi zbyt dużego problemu. Ale to taka raczej luźna sugestia.

W sprawie oryginalności: najbardziej charakterystyczne wydaje mi się opowiadanie „Skrzydła Ikara”, ponieważ opowiadań wojennych, w porównaniu do innych, nie ma za dużo. Natomiast „Właściwe miejsce” aż razi swoją kliszą. W sprawie oryginalności „Niezależności” ciężko mi się wypowiedzieć, ponieważ nie wiem, jakie są obecnie panujące trendy wśród opowiadań nowego pokolenia.

Jedno jest pewne: czas spędzony na czytaniu Twojego opowiadania należał do przyjemnych, a czterolatkę gotującą obiad zapamiętam na długo. 

Pierwsze wrażenie: 7/10

Treść: 54/70, punkty poleciały głównie za niezgodność z kanonem, błędy logiczne i kliszę w tekście o Jamesie i Lily.

Poprawność: -5/-15, przy takiej ilości powtórzeń, przestają wydawać się przypadkiem. Niestety raczej niedopatrzeniem, albo, co najgorsze, efektem Twojego lenistwa.

Punkty dodatkowe: 2/5, za monologi wewnętrzne. I za Oliviera.   

Razem: 58/85 punktów

Ocena: dostateczny z plusem. To jest bardzo mocna trója i gdyby nie te wszystkie błędy (mam tu na myśli przede wszystkim namnożone, niczym króliki, formy czasownika „być”), z czystym sumieniem dałabym wyższą ocenę.