[16] ocena bloga: oczami-kurdupelka.blogspot.com

Adres: Oczami kurdupelka

Autor: Aoi Akuma

Tematyka: pamiętnik/dziennik

Oceniająca: Skoiastel

Wpierw, czyli dokładnie kilka sekund po otworzeniu Twojego bloga, do głowy wpadła mi myśl: szału nie ma. Po wczytaniu się szaty graficznej blog spodobał mi się i ma na to też duży wpływ fakt, że jestem fanką Czarownicy. Ale na cały szablon nie składa się sam nagłówek. Wszystkie efekty w ramkach są po prawdzie wybitnie estetyczne. Kolorystyka dopasowana, a czcionka klarowna, lecz też nie wygląda standardowo. Ktoś odwalił kawał dobrej roboty, tworząc ten szablon. Aczkolwiek całościowo blog nie wydał mi się perfekcyjny. Nie zapadłby mi w pamięć, gdybym miała oprzeć całą ocenę na jego okładce. Wśród tylu już przeglądanych na blogosferze zakątków nie ma w sobie nic wyjątkowego. Jest po prostu dobry.

Gdybyś miała więcej notek, to archiwum w postaci proponowanej przez Bloggera wcale nie jest bardzo dobrym pomysłem. Staje się strasznie rozłożyste i niepraktyczne, bo aby dostać się do przeczytanej już wcześniej notki, trzeba się ileś naklikać.

O MNIE

Na onecie – Na Onecie;

będąc jeszcze w nauczanie początkowym – nauczaniu;

Muzea, skanseny, ogrody zoologiczne czy botaniczne nie są mi straszne. – Dziwne, gdyby dla kogokolwiek były straszne. Każdy lubi zoo! To tak jak z Osłem, Shrekiem i Kremówkami. Kremówki są pycha! A zoo nie jest straszne! Muzea i skanseny mogą być dla niektórych strasznie nudne, ale nadal nie uważam, że zwiedza się je z pełnymi portkami.

Jeśli chodzi o nauczanie początkowe – oczywiście zgadzam się, że jest to etap w życiu, w którym każdy z nas niewątpliwie się znalazł. Ale to zdanie n i e b r z m i d o b r z e. Być w nauczaniu? Raczej "kształcić się". I nie musisz wcale uogólniać. Na pewno jesteś w stanie zastąpić tę część dokładnym określeniem: przedszkole tudzież już szkoła podstawowa. 

Ciekawa podstrona, ale opisana w dość konwencjonalny sposób. Wprost piszesz, kim jesteś i co lubisz robić. W poprzedniej ocenie Dafne naliczała ilość „delikatnych” gestów w stronę Hermiony, a było tego całkiem sporo. Nie pójdę w jej ślady, ale nie starasz się uzyskać niesamowitego efektu, używając zróżnicowanych określeń. Może nie miałaś tego w zamyśle akurat na tej podstronie, ale też mam wrażenie, że nie chciałaś się bardziej postarać. Później się o tym przekonam, gdy zajrzę do głównych notek. Ale za typowym stylem stoi murem brak lepszego pomysłu na przedstawienie samej siebie. Tekst nie jest intrygujący. Ot, poznaję świetną Kasię. To bardzo dużo, ale napisane w sposób sztampowy.

KONTAKT

(chyba) Zanim jednak napiszesz, zajrzyj do zakładki "O mnie", aby nie pytać po stu kroć, czym się interesuję. – (chyba?), po stokroć;

Ach! Byłam na Pyrkonie! Być może nieświadome się gdzieś minęłyśmy. Świetny pomysł z fragmentem o tym, na jakich imprezach można Cię spotkać w najbliższym czasie. Przyjemne, jeśli jesteś związana ze swoimi czytelnikami i znajomymi z blogosfery. Ale Pyrkon skończył się ponad miesiąc temu. Zaktualizuj dane.

WISHLISTA - AKTUALIZACJA

W tytule zmień dywiz na myślnik.

Chyba nie jestem na czasie. Może za długo na blogosferze mnie nie było, a może ten czas tak zapieprza do przodu, że stary człowiek nie nadąża i nawet nie wie o istnieniu takich bajerów jak Wishlista. Jak sama nazwa wskazuje, jest to lista Twoich życzeń, marzeń i przyszłych inwestycji. Właściwie ciekawy pomysł, bo potem można odhaczyć to, co już się posiadło. Miałam taki notesik kiedyś, w którym zapisywałam sobie, co jeszcze muszę zrobić i osiągnąć. To może faktycznie zmotywować do konkretnego działania, tym bardziej, gdy masz przy sobie ludzi, którzy Cię wspierają. Mnie nikt nie wspierał i notesik dawno temu wylądował gdzieś na dnie szuflady.  

Na początek parę słów o obecnym wyglądzie bloga. Zapewniam, że jest on tymczasowy! No bo jakby inaczej. Ja i róż? – Chyba przejdę się na badanie wzroku, bo, jak babcię kocham, nie widzę tu żadnego różu. Jeśli był na poprzednim szablonie, to informacja jest przestarzała i myląca. Dobra rada: jeśli piszesz o starych szablonach, wklej screenshota poprzedniego wyglądu, by czytelnicy mogli do czegoś odnieść Twoje słowa. A czy w ogóle ta podstrona jest odpowiednim miejscem na ten fragment? 

Wymieniłaś w Wishliście jedynie części garderoby i łyżwy, które są dopiero na trzecim miejscu, a przecież z większą pasją opisałaś je niż kapelusz. Marzenie o przyszłej karierze łyżwiarki nie powinno zostać uhonorowane pozycją pierwszą?

TUMBLR – No, i tu już faktycznie jest różowo. Jedyna uwaga: ustaw odnośnik, by otwierał się w kolejnej karcie.

POSTCROSSING – Podobna uwaga odnośnie sposobu otwierania.

Brak Ci odnośnika do naszej ocenialni. Akurat ten podpunkt w regulaminie został wprowadzony niedawno, aby zweryfikować tych, którym naprawdę zależy na naszej pracy, dlatego też nie chciałam już pisać do Ciebie z prośbą o umieszczenie tego hiperłącza. Twój blog znajdował się na szczycie mojej kolejki, a ocena była prawie skończona. Odnośniki do innych blogów po lewej stronie prezentują się w porządku, ale jeśli ich liczba wzrośnie, to może pomyśl o stworzeniu osobnej podstrony z linkami.

No, teraz z czystym sumieniem mogę zasiąść do oceniania właściwej treści. Nie mogłam się już doczekać! Chcę wiedzieć, o czym piszesz i w jaki sposób wyrażasz swoje emocje, bo tak estetyczna szata graficzna, wydaje się, powinna być spójna z prezentowanym materiałem. Zwiastuje coś naprawdę przyjemnego. Ocenię po jednej wybranej notce z każdego miesiąca bieżącego roku.

Justuj tekst. To rzuca mi się w oczy od samego początku. Raz jest, raz nie ma. Ani w tym konsekwencji, ani estetyki.

MOJA KOLEKCJA POCZTÓWEK

Wybrałam tę notkę, ponieważ wspomniałaś o kolekcji w podstronie o sobie. Zaciekawiła mnie ta myśl. Rozwijasz swoją pasję i może akurat ten post powinien być uwzględniony również jako podstrona w menu? Zawsze będziesz mogła ją zaktualizować.

Kiedy zobaczyłam mapkę – uśmiechnęłam się pod nosem, gdyż była to mapka świata. Nie Polski – czego się spodziewałam. Od razu pomyślałam, że chwalisz się, z ilu państw już otrzymałaś (pocztą) widokówki. Gwizdnęłam z podziwu. Lecz niżej przeczytałam, że jednak liczysz też pocztówki przykładowo z widokiem z Indonezji (zaznaczyłaś na mapce rejon), ale wysłane z Radomia.

To odrobinę rozczarowało. W ogóle zastanawia mnie fakt, po co właściwie są takie widokówki. Na przykład w kioskach? Dlaczego w ogóle ktoś sprzedaje w Kościerzynie-Koźlu te pokazujące widok na Wieżę Eiffla? No ja rozumiem, że moje miasto nie ma wiele do zaoferowania prócz memów z Bronkiem, ale żeby od razu reklamować za darmo czyjeś atrakcje turystyczne? Czy może ktoś komuś jednak za to płaci? Są na to dotacje z Unii? Na szczęście wymieniam tylko moje przykłady, Ty nie zszokowałaś mnie aż taką abstrakcją, chociaż mogłaś podać więcej przykładów widokówek, które posiadasz. I, choć nadziwić się samym pomysłem nie umiem, to posiadasz naprawdę sporą kolekcję. 207 pocztówek – konkretna liczba! Życzę powodzenia w dalszym zbieraniu.

w tym jedna zrobiona z korku

.: korek :.

mianownik         korek

dopełniacz       korka

celownik              korkowi

biernik                 korek

narzędnik            korkiem

miejscownik      korku

wołacz                  korku    

W ogóle fantastyczna sprawa, że proponujesz wymianę i pytasz o podobne zainteresowania swoich czytelników. Naprawdę jest to idealny materiał na osobną podstronę.

PIERWSZY TYDZIEŃ FERII

W poprzednim poście nie dałaś mi przesadnych możliwości ocenienia stylu, jakim się posługujesz. Chciałam przekonać się, czy równie drobiazgowo, ale nie czasownikowo, opiszesz temat z tytułu. Owszem, pamiętniki i dzienniki mają to do siebie, że często przedstawia się czytelnikom pewną sekwencję zdarzeń, ale sęk w tym, by nie zanudzić kolejnym opisem lekcji matematyki, a potem powrotu do domu i wykonywania kolejnych czynności zupełnie bezmyślnie (bo w tekście wypchanym czasownikami zwykle do rozwiniętych myśli nie dochodzi). W takich tekstach najczęściej występują liczne powtórzenia czasowników być i mieć. I trzeba jeszcze oświecać, że mieć i posiadać to nie zawsze są synonimy, zupełnie tak samo jak który oraz jaki. Chcę sprawdzić, czy potrafisz opisywać z pasją, naturalnie, w sposób interesujący, ale poprawny i zachęcający do pozostania na blogu dłużej.

Mamy czwartek, kolejny dzień pierwszego tygodnia tegorocznych ferii zimowych. Mam wrażenie, że te dwa tygodnie mijają mi szybciej niż zwykle. Być może to dlatego, że ciągle coś robię. Właściwie dzisiaj dopiero mam taki dzień(…).

Napisane w sposób prosty. Nieskomplikowany. Kilka zdań niżej wymieniasz po przecinku, co robiłaś w okresie pierwszych dni ferii. Sporo tego i notka byłaby dłuższa, gdybyś po drodze choć krótko każdy z tych punktów opisała odrobinę szerzej. Nie każę Ci pisać rozprawki na ten temat, ale – całkiem serio – dłużej scharakteryzowałaś dzień, w którym siedziałaś w domu i oglądałaś "Dlaczego ja?", niż wcześniejszą wycieczkę na Cytadelę Poznańską.

Nie spodziewam się, że będę osiągać jakieś sukcesy. – Mowa o jeździe figurowej. Nie ma to jak samozaparcie. Dziewczyno! Musisz wierzyć, że Ci się uda, bo z takim podejściem, jakie opisujesz, to daleko możesz nie zajechać. Dąż z całych sił do tego, co wpisałaś w Wishliście!

Ile z tego wyjdzie - nie mam pojęcia.

Sporo mistrzyń świata jest i tak młodszych ode mnie - mają po 15-16 lat!

jest monopol - stąd ta cena.

Zamień dywizy na myślniki w ww. zdaniach. Wszystkie poza tym między liczbami.

W tej chwili poszukuję jakiegoś pen palsa. – Czego poszukujesz? Nie rozumiem tego wyrażenia. No dobra, niby "długopis-kolega". Nawet Google nie bardzo chciało mi pomóc. Dopiero po którejś przejrzanej stronie dowiedziałam się od pewnej łaskawczyni, że to „przyjaciel do korespondencji”. To dlaczego w Twoim zdaniu zabrzmiało mi to jak nazwa przedmiotu? Wielkim ułatwieniem byłoby spolszczenie tego wyrażenia, by każdy miał pojęcie, o co Ci właściwie chodzi. Mimo to naprawdę świetnie, że szukasz nowych doświadczeń w swojej ulubionej dziedzinie i pragniesz dzięki temu jeszcze się kształcić językowo. To naprawdę dobry argument.

DOPADŁA MNIE CHOROBA

Jeszcze nie spotkałam na Twoim blogu akapitów. Wszystko zapisujesz jednym ciągiem. Ja wiem, że pamiętnik to forma dość luźna, ale spróbuj porozdzielać tekst na fragmenty, gdy zaczynasz opisywać inną sytuację, bo taka ściana tekstu nie wygląda zachęcająco. 

Spróbuj też postawić sobie poprzeczkę troszkę wyżej i opisywać swoje emocje w sposób bardziej przemyślany... Nie, poczekaj! Wróć! W jakikolwiek sposób – przepraszam za omyłkę. Nie wypisuj czasowników. Pisz notki o tym, co myślisz na jakiś temat, jakikolwiek, byleby nie coś w stylu: mam zwolnienie, jestem chora, siedzę na kompie, szyję, mam sprawdzian, powinnam się uczyć. Powinnam chodzić do szkoły. Harmonogram dnia jest fajny, kiedy w tym dniu wydarzyło się coś wyjątkowego, czym naprawdę warto się podzielić. Czytelnicy sami nie wiedzą, jak skomentować wpis, który jest zwykłą codziennością. Mierzą się z taką samą, daję słowo, lub okres szkolny mają już za sobą. Niczym nie zaskakujesz. Jak z szablonem – jest poprawnie i estetycznie. Ale tylko poprawnie i estetycznie.  

W jednym zdaniu napisałaś, że coś masz, na przykład sprawdzian, w kolejnym zdaniu, by wymienić następną taką rzecz, nie pisz już: mam jeszcze… ale postaraj się to zastąpić synonimem lub zmienić ogólną konstrukcję zdania, by uniknąć nudnych powtórzeń. Spraw, by Twój styl nie był taki prosty. Taki strasznie bezpłciowy. Może wykorzystaj cały swój potencjał, siadaj i publikuj notki tylko, gdy faktycznie masz o czym pisać, nie wiem, nafaszeruj swojego Bloggera jakimiś hormonami. Piszesz o książce, ale nie wspomnisz, czy tomiszcze Ci się spodobało. Ani nie polecisz, ani nie odradzisz. Czytałam to i to. Dalej zrobię to i to... 

WIĘCEJ HORMONÓW! 

PYRKON 2015

Aż mnie świerzbi, co by o tym poczytać. Sama byłam i o ewenemencie największego w Polsce konwentu mogłabym napisać esej. Po Twoich poprzednich notkach domyślam się, jak będzie wyglądać ten post, ale wiara, nadzieja i miłość do wszystkich żyjątek w blogosferze pozwalają mi nie wzdychać ociężale przed przeczytaniem całości. 

Po pierwsze – techniczne: brak wcięć akapitowych. 

Po drugie – liryczne: wstęp zacny. Krótko i ogólnikowo zaczęłaś od tego, czym jest ten cały Pyrkon. Opisałaś klimat i ładnie zaczęłaś zmierzać w kierunku odczuć osobistych. Pierwszy akapit podobał mi się, oj tak. I myślałam, że tu na chwilę przystanę i odpocznę od czasowników, bo to był świetny moment, by przejść do Twoich odczuć, ale nie. Połaziłaś i poszłaś na obiad do galerii... Na jakiej podstawie czytelnik ma zostać zainteresowany tematem? Mogłaś pokazać jakieś zdjęcia, opisać panele, wymienić postacie, które spotkałaś na swojej drodze. Opisać dokładniej, jak wyglądały ulice pełne przebierańców. Do tej pory każdy aspekt delikatnie muskałaś, ale do orgazmu nie doszło. Coś pomruczałaś, wspominałaś i szłaś dalej, naprzód! Hej, przygodo! 

Nope, to tak nie działa. 

Pamiętaj, że opisywanie odczuć jest naprawdę mile widziane w pamiętniku, a przecież to właśnie tworzysz. Nie wiem, czy Ci się podobało. Czy byłaś zachwycona. Czy polecasz i czy wrócisz za rok? Jak podobał Ci się Poznań w tych dniach? Wśród tych stoisk, których na pewno było więcej niż w galerii handlowej, na pewno znalazłaś coś, co Cię zachwyciło, zainteresowało, porwało. Bo gdybym nie była, to po Twojej notce pomyślałabym, że Pyrkon to takie trzy dni w Poznaniu, gdzie ludzie się przebierają za cokolwiek i kogokolwiek chcą (widziałam faceta-mikrofalówkę, srsly!) i... w sumie tyle. I generalnie fajnie jest, obiad w galerii też dobry, można sobie połazić. Gdybyś wspomniała, że wstęp był płatny, to nikogo takim wpisem nie zachęciłabyś do tego, by kupić drogi bilecik. Właściwie, mi by było szkoda wywalać sześćdziesiąt złotych, żeby pójść na jeden panel, a potem wyjść z Pyrkonu i pójść szukać kapelusza po galerii. I nie myśl teraz, że w jakiś sposób wypowiadam się o Twoim zachowaniu – nie, skąd. Ale sposób, w jaki to opisałaś, nie kusi do przyjazdu w przyszłym roku. 

Niby próbujesz ratować sytuację notki ostatnim akapitem, że jednak fajnie, że widziałaś jakiegoś robota i dobrze się bawiłaś... mnie to nie przekonało. Post zbyt chaotyczny. Chciałaś napisać wszystko na raz, ale w rzeczywistości nie napisałaś nic. 

pojawiło się więcej stoisk niż jest sklepów w niektórych galeriach handlowych – przed „niż” postaw przecinek; Stawiamy go wtedy, gdy oddziela zdania składowe w zdaniu złożonym. Zdanie składowe można rozpoznać po tym, że zawiera czasownik.

WYCZIECZKA DO NOWEGO TOMYŚLA

Ta notka podobała mi się dużo bardziej niż chaotyczna o Pyrkonie. Zachęcasz. Podajesz ciekawostki: największy kosz z wikliny na świecie. Nie chciałam za bardzo uwierzyć w to cudo, właściwie podejrzewałam, że na pewno gdzieś jest większy i trochę podkolorowałaś, ale faktycznie! Zwracam honor – kosz w Nowym Tomyślu autentycznie jest największy na świecie. Dodatkowo pokazujesz swoje zdjęcia. I to, trzeba przyznać, bardzo dobre zdjęcia! Jestem nimi zachwycona. Widziałam też pozostałe z innych notek i wybrałam nawet swoje ulubione. Samotne drzewo na tle zachodzącego słońca – ma w sobie „to coś”. Jakąś magię, która mnie urzekła. Wrzucaj więcej fotek, gdyż naprawdę jest się czym pochwalić. Możesz całkiem poważnie pomyśleć nawet nad galerią w podstronie, bo nie każdy nowy odwiedzający będzie przeglądał wszystkie Twoje notki od początku, a pewnie ukrywają się tam równie ciekawe fotografie.

Ale żeby nie było tak idealnie – coś uwielbiasz, robisz zdjęcia, zwiedzasz nietypowe muzea, a jednak nie ma w tym tekście takiej pasji emocjonalnej, nie angażujesz się w charakterystykę tego, co czujesz, na tyle, bym mogła stwierdzić, że faktycznie akurat to miejsce polecasz, tam jest magicznie. Nie wiem, co myślisz. Wiem, co robisz. Trochę mało. Możesz być osobą wyważoną, oczywiście. Nie chcę z Ciebie robić histeryczki rozchwianej emocjonalnie, która w każdą wypowiedź wkłada tonę wykrzykników i podnieca się tak łatwo na widok czegokolwiek – nie. Nie o to mi chodzi, nie zrozum mnie źle. Zależy mi tylko na tym, aby Twój tekst nie był zbiorem ruchów, ale również przemyśleń na temat tego, co Cię otacza. Poza tym składnia jest przewidywalna i prosta – często używasz tych samych spójników, wielokrotnie podobnie budujesz następujące po sobie zdania: ale, niż, a także; Halo? Czy słyszał kto o zamiennikach?

Nowotomyskie zoo nie jest dużo. – duże.

DWA TYGODNIE DO KOŃCA

Za dwa tygodnie będzie piątek. (...) To ten dzień, na który czekałam ja, a także wielu innych uczniów, przez ostatnie kilka miesięcy. – czy z jakichś konkretnych powodów już na niego nie czekacie? Nagle przestało zależeć Ci na wakacjach, rozumiem? A to dziwne, bo niżej masz nadzieję, że będą udane i cieszysz się z przerwy od kartkówek i sprawdzianów.

No, Skoiastel! Najwyższy czas wziąć poprawkę zapowiadaną od kilku lat i stworzyć kalendarz wydarzeń, o których piszą bloggerzy, zakreślając nie tylko Boże Narodzenie, Wielkanoc i Sylwester, ale również cały tydzień przed wakacjami, po wakacjach, ferie, walentynki, tłuste czwartki, okres przed maturą i przed testem gimnazjalnym i w ogóle najlepiej zaznaczyć cały rok, a notki większości blogów naprawdę wybiegające poza ten schemat zdarzą się... od święta! Cóż za cudowny paradoks mi wyszedł. Z drugiej strony można pisać o wszystkim, chyba po to właśnie jest internetowy pamiętnik, prawda? Więc mam dylemat i nie wiem, co z tym fantem zrobić. Nie da się ukryć, że oczywiście ważne jest to, o czym piszesz. Gdy braknie pomysłów, braknie czytelników.

Masz swoje plany. Dużo planów. Wszystkie pozytywne i za spełnienie ich wszystkich trzymam gorąco kciuki.

Pozostanę w granicach naszego (przepięknego!) kraju - Polski. – Dywiz zamień na myślnik.

Cały tekst jest raczej prosty, luźny, swobodny i nie oznaczałoby to wcale, że masz ubogie słownictwo, gdyby nie fakt, że nie popisałaś się umiejętnością rozwijania swoich wypowiedzi.

Tak. To się ceni, że potrafisz zwięzłym, dosłownym sposobem przekazywania myśli opisywać, co w danym dniu robiłaś. Jest to intrygujące, bo dzięki Twoim relacjom możemy uczyć się od Ciebie, poznawać miejsca, które już zwiedziłaś. Możemy im się przyjrzeć dzięki publikowanym zdjęciom. Ale to samo w sobie nie wystarcza. Nie przydarzyło Ci się ani razu trafić do mojego umysłu i wywołać w nim lawinę przeróżnych przemyśleń. Mam nadzieję, że nie porzucisz swego pisania ani nie odstąpisz od szczerości, z jaką wszystko tutaj przelewasz, bo piszesz wprost. Nie owijasz w bawełnę. To też ma swoje plusy i trudno o tym nie wspomnieć. Ale nie spotkałam się z żadnymi środkami stylistycznymi, no, może poza epitetami. Nie bawisz się tekstem. Ty tylko piszesz, a mi nie zdarzyło się ani razu uśmiechnąć do ekranu, bo nie ma w tym nic przyciągającego, szczególnego i charakternego.
Czytając Twojego bloga, uczestniczyłam w Twoim życiu prawie że ciałem, ale nie duchem. Wolałabym czytać o Twoich odczuciach, przemyśleniach, chciałabym, żeby wnosiły one coś do mojego życia, zastanawiały i wzruszały. Sprawiały, że miałabym ochotę pozostawić komentarz. A w tym momencie, gdybym była czytelnikiem i miała skomentować jakikolwiek wpis, nie bardzo bym wiedziała, co sklecić. Nie czuję kompletnie nic, jakbym była kamieniem wypranym ze wszelkich emocji w Perwollu Magic. Za mało refleksji było w tym wszystkim, a przecież nie planowałam i wcale nie chciałam utrzymywać pokerowej twarzy. Sama mnie do tego zmusiłaś.

SZATA GRAFICZNA: 9/10

TREŚĆ: 25/40

POPRAWNOŚĆ: 18/20

DODATKI: 7/10

PUNTY DODATKOWE: 1/5   Za publikację własnych zdjęć.

RAZEM:60/85

OCENA: DOSTATECZNY