[9] ocena bloga: bez-sarkazmu.mylog.pl

Adres: bez-sarkazmu.mylog.pl

Autorka: Lysia
Tematyka: Fanfiction – Harry Potter

Oceniająca: Forfeit

1. Pierwsze wrażenie, szablon i ramki

Adres jak najbardziej trafiony, bo przyciągający uwagę. Och, tak, podoba mi się, w końcu dlaczego nie? Ładnie brzmi. Google mówi mi, że słowa, które wykorzystałaś w motcie, pochodzą z piosenki Carli Bruni. Szkoda, że nigdzie nie ma informacji o tym. No, ale bez gadania, lecimy dalej. 

Otworzyłam okno i pierwsze, co zrobiłam, to powiększyłam dwukrotnie stronę. Tak, o wiele lepiej. Czcionka przestaje nagle być drobnym maczkiem i jestem w stanie czytać, nie przybliżając twarzy do ekranu.  

Tło jest po prostu czarne, jasna grafika po prawej bardzo ładnie z nim kontrastuje. Na dole są informacje o szacie graficznej. Wczytawszy się w nie, stwierdzam, że mój ekran nie jest przystosowany do Twojego szablonu; może to przez to widzę tak dużo pustej przestrzeni.

Po lewej jest brzydko i ponuro. 

Mogłabyś zrobić coś z tym paskiem od czatu na dole, ponieważ przeszkadza, a ciągłe zamykanie go jest irytujące. 

Najbardziej podoba mi się oryginalne menu, schowane w nagłówku. Pomysłowe, nie powiem. Mimo że przyczepiłam się do paru rzeczy, szablon odbieram pozytywnie.  

10/12 pkt

2. Treść

a) Fabuła i akcja

Zacznijmy od tego, że stosujesz narrację pierwszoosobową, więc przed rozpoczęciem lektury spodziewałam się wielu opisów uczuć. Doczekałam się ich, lecz w zupełnie innym od oczekiwanego kształcie. Uważam go oczywiście za jak najbardziej pozytywny.

Akcja opowiadania toczy się podczas pierwszego okresu panowania Voldemorta. Luna jest czystokrwistą czarownicą z arystokratycznej rodziny, która popiera Czarnego Pana, więc mamy przedstawiony motyw życia wśród śmierciożerców i patrzenie na świat z ich perspektywy. 

Bohaterka stoi nad grobem Wilkesa i Rosiera, wspominając swoje życie, w którym losy  tej trójki się splotły.

Na tym polega struktura Twojego opowiadania – na wspomnieniach. Brakuje mi jednak dokładniejszego umiejscowienia w czasie: przedstawiłaś jakiś zarys wszystkiego, lecz z każdym rozdziałem przeskakujesz do innego momentu życia Luny i czytelnik nie jest w stanie określić, ile dni, tygodni czy też może miesięcy mija między kolejnymi częściami. To jest dość irytujące. 

Chcesz dodać dwadzieścia jeden rozdziałów, w których zmieścisz kilka lat? Wybrałaś na to sposób bardzo oryginalny i trafny. 

Ogólnie wspomnienia te są raczej smutne i bolesne. Pokazujesz w nich, że życie po stronie Czarnej Magii nie jest usłane różami nawet wtedy, gdy toczy się ono za panowania największego czarnoksiężnika. Ten swoisty paradoks przedstawiłaś, moim zdaniem, bardzo realistycznie. Kupuję tę ponurą, mroczną rzeczywistość. Twój styl buduje atmosferę, szczególnie wykorzystanie licznych powtórzeń i bardzo wielu epitetów, przez co mogę sobie wszystko z łatwością wyobrazić. 

Uwielbiam wielowątkowość, a Ty mi ją dałaś, co mi jak najbardziej odpowiada; wątki jednak nie do końca się ze sobą łączą. Odniosłam wrażenie, że masz zamiar ukazać w tej opowieści jakąś niesłychaną tajemnicę czy zagadkę, jednak ja, jako czytelniczka, czułam się zdezorientowana. Muszę wspomnieć o tym, że mam tu na myśli nie tylko opowiadanie jako całość: każda notka jest pisana tak zawile, że chwilami staje się to zbyt męczące. Oczywiście, nadrabiasz stylem, jednak takie, dość chaotyczne, rozgrywanie fabuły i gmatwanie jej nie wpływa korzystnie na odbiorców. Ty masz całość ułożoną w głowie i masz pojęcie, o czym piszesz, co to wszystko oznacza i do czego prowadzi, ale nie potrafisz do końca tego przekazać czytelnikowi, wprowadzić go w ten labirynt. Widzę jednak wyraźnie, że fabuła jest przemyślana i powoli, bo już dobrych parę lat, wcielasz ją w życie. Pomysł jest dobry, klimat świetny; mniej niepotrzebnego zamętu w plątaniu wątków, a całość będzie prezentować się naprawdę znakomicie.

14/15 pkt

b) Bohaterowie

Zacznijmy od głównej bohaterki. Luna Arbanddel jest w Hufflepuffie, co jest plusem w moim odczuciu, gdyż ten dom jest zwykle w fan fiction niedoceniany. Mam wrażenie, że panna Arbanddel lubi narzekać, ale też ma nadzieję, że jakoś będzie sobie żyć, wieczorem iść spać, budzić się rano i tak w kółko. Nieszczęśliwa, lecz widząca małe światełko w tunelu. Trochę stereotypowa nastolatka, lecz z własnymi przekonaniami i bagażem bolesnych wspomnień z przeszłości, które niewątpliwie wpływają na jej sposób bycia. Nie wiem, czy ją lubię, raczej mam mieszane uczucia. Nie jest nikim szczególnie wyróżnionym pod względem charakteru, tak jak Rosier czy Leah.

Jeśli chodzi o Rosiera, jest oczywiście przystojny, intrygujący i szalenie pociąga Lunę. Owszem, ma w sobie to coś, co każe mi mieć nadzieję, że wreszcie napiszesz o nim w swoim rozdziale; występował tak rzadko, że nie jestem w stanie bliżej wyobrazić sobie, jaki on jest. Na pewno nie czeka na nikogo, za to każe czekać na siebie, co pokazał po tym, jak Luna odwiedziła go w mieszkaniu; ja jednak zdecydowanie bardziej wolałam scenę na boisku do quidditcha. Słodki, ale wariat. 

Jeśli już o szaleństwie mówimy, to wspomnijmy także o Lei. To zdecydowanie moja ulubiona postać. Od razu widać, że z jej psychiką jest coś nie tak i właśnie tym zwróciła moją uwagę ;). Spójrzmy na przykład na ten fragment: 

Pamiętam, jaka byłam zdziwiona, jaka sparaliżowana tym, że się odważyła, że na oczach tylu ludzi podeszła do unieruchomionej dziewczyny i lekko kopnęła ją w podbrzusze.

– Szlamy – mruknęła, pochylając się nad nieszczęsną.

Nieprzewidywalna, dziwna, tajemnicza i straszna. Żałuję, że dotąd nie rozwinęłaś  bardziej jej wątku. Nie pasował mi do Lei jedynie moment załamania; nie do końca ją zrozumiałam, nie jestem też pewna, czy Dumbledore pozwoliłby na to, aby po prostu napadła na uczennicę na środku korytarza. Nawet gdyby nikt z nauczycieli tego nie przerwał, myślę, że dziewczyna musiałaby odwiedzić gabinet dyrektora. Czy to zrobiła? Nie wiem, możliwe. Nie wspomniałaś nic o konsekwencjach tego czynu, lecz przeskoki w czasie są raczej spore (choć nie potrafię określić, jak bardzo), więc wybaczam. 

Muszę wspomnieć także o Wilkesie. Polubiłam go bardziej niż Rosiera, mimo iż to ten drugi dominuje w Twoim opowiadaniu. Wilkes jest porządnym facetem, uczciwym i dobrym, który idealnie wpasowuje się w rolę przyjaciela. Żywię ogromny sentyment do takich postaci i miałam wielką nadzieję, że właśnie tego pana będzie u Ciebie najwięcej. A już totalnie podbił moje serce w tym fragmencie: 

„I wtedy Wilkes mnie objął, to też pamiętam bardzo dobrze, najpierw jedną ręką, nieśmiało, jakby z obawą, że robi coś, czego robić mu absolutnie nie wolno, potem śmielej i śmielej, aż w końcu cała wylądowałam w jego ramionach po raz pierwszy i wcale nie ostatni.”

Notki są krótkie, całość nie jest dostatecznie rozbudowana, zatem trudno jest mi wypowiedzieć się szerzej na temat bohaterów. Na razie widzę, że nie sprawia mi kłopotu odróżnianie ich, każdy z nich ma wystarczająco różny charakter i pewne indywidualne cechy. Doradzałabym Ci, byś rozważyła częstsze wprowadzenie do wspomnień innych bohaterów, dla urozmaicenia i poszerzenia perspektywy, gdyż przyznaję się, że myśli samej Luny mam już przesyt.

15/15 pkt

c) Świat przedstawiony

To wyszło Ci świetnie, mimo wspomnianych wcześniej niedociągnięć związanych z czasem akcji. W większości fan fiction z kręgu HP wizerunek świata Czarnej Magii i jej zwolenników ukazywany jest przez opisy tortur szlam, mugoli i wrogich czarodziejów, ewentualnie – przy wykorzystaniu schematu: zły śmierciożerca nagle staje się dobry i chce przejść na Dobrą stronę. U Ciebie – jest zupełnie inaczej, co mnie mile zaskoczyło. Okres panowania Voldemorta jest równie przytłaczający dla śmierciożerców i ich rodzin, jak dla tych, którzy są Lordowi przeciwni. Tępienie szlam i mugoli nie jest tu czymś najistotniejszym, liczy się natomiast to, jak żyć, aby być w miarę szczęśliwym, co zresztą wydaje się być praktycznie niemożliwe. Zmuszanie członków rodów czystej krwi do małżeństw, jak to miało miejsce w przypadku Narcyzy, jest najmniejszą z dolegliwości i jest powszechnie akceptowalne. Ukazujesz nam, jak czarodzieje przeżywają te wszystkie trudne dni, próbując pogodzić się z własnym losem i udawać szczęśliwych, niż w rzeczywistości są, próbując zagłuszyć w sobie straszną pustkę. Za Twoją kreację tego świata i wizję życia w nim – od tej ciemniejszej strony – należy Ci się pochwała. Na uwagę zasługuje także to, że udało Ci się zachować umiar w ogólnym klimacie opowiadania, że nie jest ono przygnębiające, choć opisuje świat w istocie ponury.

8/8 pkt

d) Opisy, dialogi i styl

Opisy mnie urzekły, ponieważ są nadzwyczaj plastyczne i przemawiające do wyobraźni. Wizja tego świata, Twoich bohaterów, przyswajanie ich emocji – wszystko to nie napotykało żadnych problemów, właśnie dzięki opisom i ich jakości. Ciekawy sposób wyrażania myśli, bardzo bogate słownictwo i dużo pracy włożonej w tekst (nic dziwnego, skoro dopracowujesz go od tylu lat) sprawiły, że opowiadanie jest naprawdę warte uwagi. Jedyne, co mi zaczęło przeszkadzać po jakimś czasie, to liczne powtórzenia i tajemniczy nastrój – czasem lepiej z tym spasować.

Twój styl z pewnością można uznać za dobry, naznaczony prawidłowo stosowanym sarkazmem oraz umiejętnością tworzenia takiej atmosfery, że aż chce się czytać kolejny rozdział.

O dialogach powiem tylko tyle, że jest ich niewiele w całym tekście. Są dobre, naturalne, ale mam ich niedosyt: szczególnie tych między Leą i Cyzią! 

14/15 pkt

e) Oryginalność

Z pewnością oryginalne u Ciebie jest ukazanie świata popleczników Czarnego Pana w sposób rzadko spotykany: obiektywny, niepiętnujący i niemal oszczerczy. Podobało mi się, że dostrzegłaś antyutopijność świata pod panowaniem Lorda Voldemorta i że ukazałaś to w sposób oddziałujący na emocje i wyobraźnię czytelników. Na uznanie zasługuje także wykorzystanie bohaterów, którzy w sadze Rowling nie odgrywali ról pierwszoplanowych oraz wprowadzenie własnych postaci.

4/5 pkt 

3. Poprawność

a) Błędy 

1. 

Na chwilę odebrało mi do dech w piersiach (...).

To, ewentualnie samo odebrało mi dech w piersiach.

2. 

(...) że przecież byłam kiedyś z Cyzią nierozłączna, że tymczasowo tylko zastąpiłam ją sobie Esterę i że Cyzia, ta Cyzia, też tamtej feralnej nocy straciła swojego ojca.

Esterą. 

Proponowałabym byłyśmy kiedyś z Cyzią nierozłączne. 

4. 

Rosier pozwolił mi ten moment kryzysu;

Rosier pozwolił mi na ten moment kryzysu. 

6. 

Nie wiem, ile czasu zajęło Wilkesowi przekonanie Rosiera, że cała ta scena była tylko fatalnym porozumieniem.

Nieporozumieniem. 

Kiedy nadszedł sierpień, nie musiałam już spać przytulona do swojego kota, nie musiałam już skradać się po własnylim domu i nie musiałam już bać się słońca. 

Własnym. 

9.

W zasadzie dobrze się złożyło, że w końcu tu przyszłaś – powiedział w końcu tonem popołudniowej herbatki, bo dla niego nie było po wszystkim, dla niego nigdy nie było wszystkiego.

Powtórzenie.

Zwrot tonem popołudniowej herbatki stanowi zbyt duży skrót myślowy – jaki ton ma popołudniowa herbatka? Powinnaś była napisać raczej tak: powiedział takim tonem, jakbyśmy gawędzili popołudniu przy herbatce.

Spędziłam kilka poprzednich tygodni obsesyjnie rozmyślając na temat tego, co usłyszałam o Leah, ale w obliczu możliwości poznania prawdy okazałam się tchórzem.
Od. (?) 

Brak przecinka przed frazą z imiesłowem przysłówkowym – obsesyjnie rozmyślając. 

Wspomnę tu o jeszcze jednej rzeczy. Nie wiem, czy ktoś zwrócił Ci na to uwagę, ale Leah w języku polskim się odmienia. 

Według źródła: link, używamy następujących form: 

M. Leah

D. Lei

C. Lei 

B. Leę

N. Leą

Ms. Lei

W. Leo!

Błędów, jak widać, prawie nie znalazłam, muszę pogratulować. Pod względem poprawności to niemalże perełka.

13/15 pkt

b) Estetyka 

Muszę Ci powiedzieć, że bardzo brakowało mi w Twoim tekście akapitów; przez to całość strasznie się zlewa, a zbyt mała czcionka też tu nie pomaga. Poza tym – jest w porządku. Tekst wyjustowany, nic nigdzie nie wystaje i nie niszczy wyglądu. 

4/5 pkt

4. Zakładki/Podstrony/Kategorie

Blog posiada stronę główną, zakładkę o opowiadaniu, listę rozdziałów i link do Twojej strony. Niczego nie brakuje ani niczego nie jest za dużo. Polecam jednak wyrzucić linki do usuniętych blogów. 

4,5/5 pkt

5. Dodatkowe punkty

Jeden za oryginalne menu, bo tak. 

1/5 pkt

  

Razem: 87/100 punktów, co daje ocenę bardzo dobrą.