[2] ocena bloga: hogwarts-memories.blogspot.com

Adres: Hogwarts-memories

Autorka: Maximilienne

Tematyka: Fanfiction – Harry Potter

Oceniająca: Skoiastel

Miło wrócić do oceniania po dłuższej przerwie. Gdy zobaczyłam Twoje zgłoszenie w swojej kolejce, muszę przyznać, zdziwiłam się, nie oczekiwałam bowiem bloga o tematyce potterowskiej. Od dawna na mojej podstronie widnieje informacja, że aktualnie mam przerwę w ocenianiu fanfików opartych na twórczości Rowling, gdyż temat mi zbrzydł. Wydawało mi się, że krowa ta została wydojona do końca i nic mnie już nie zaskoczy, nie poruszy. Chciałam od tego najzwyczajniej w świecie odpocząć. Mimo to nie odmówiłam napisania oceny. Dlaczego? Bo zauroczył mnie szablon bloga. Szata graficzna jest bardzo dopracowana i zawiera w sobie całą masę szczegółów, która sprawiła, że do oceniania podeszłam pełna werwy. Niby nie ocenia się książki po okładce, ale skoro Twój szablon wyróżnia się takimi detalami jak favikona, kursor czy magiczny (absolutnie dopasowany do tematyki) efekt przejścia w zakładkę – natychmiast pojawiła się w mojej głowie myśl, że istnieje duże prawdopodobieństwo, iż tekst okaże się jota w jotę przemyślany i dopieszczony. Lubię blogi, na których łatwo się odnaleźć, a layout wybrany przez Ciebie jest czytelny i funkcjonalny –  właściwie na tym mogłabym skończyć, jako że nie mam się do czego przyczepić. Może jedynie do tego, iż napis w zakładce „SALA WEJŚCIOWA” nie jest idealnie wyśrodkowany w okręgu. Kiedy ma się do czynienia z tak perfekcyjną szatą graficzną, potem zwraca się uwagę na najdrobniejsze szczególiki. Im wyższy standard, tym wyższe wymagania, prawda? Ale na dobrą sprawę nie ma to większego znaczenia.

Ogromnym plusem są zdjęcia bohaterów na tle od razu informującym czytelnika, do jakiego domu należą wymienieni uczniowie Hogwartu. Elementy te wyglądają estetycznie i przyciągają uwagę.

Skoro określiłam już swoje stanowisko odnośnie grafiki, przejdę od razu do skomentowania zakładek, by potem poświęcić czas wyłącznie treści rozdziałów.

W Wielkiej Sali zamieściłaś wiele przydatnych informacji nie tylko dla czytelników, ale również oceniających. Świetnie, że nie spoilerowałaś fabuły, a jedynie krótko naświetliłaś, w jakim czasie toczy się akcja Twojego opowiadania i z jakimi bohaterami będziemy mieć do czynienia. Nie jestem wielką fanką Pottera ani też nie wnikałam nigdy w fabułę tej sagi na tyle mocno, by rugać Cię za to, iż jakaś postać nie zmieniła obuwia w szkole. Dziękuję za tę wstawkę, uśmiałam się przy niej, gdyż dla mnie to zwykłe bzdety. Aż trudno uwierzyć, że ktoś zarzucił ci taką bagatelę. Z góry dziękuję też za miłe słowa końcowe, choć ja swojej pracy jeszcze nie skończyłam :) ale znalazłam kilka zdań, w których pominęłaś przecinki:

WIELKA SALA

Jeśli jednak ktoś wypatrzy coś co mnie udało się przeoczyć(…) – zdanie złożone. Rozdziel dwa orzeczenia przecinkiem; 

Specjalne podziękowania należą się wszystkim, którzy poświęcili swój czas na to by doprowadzić moje wypociny do stanu poprawności. – tak jak wyżej, oddziel od siebie orzeczenia w zdaniu złożonym; 

TAJEMNICZY DUCH 

Po długiej przerwie wróciłam do tej historii – wtedy miałam już stosunkowo dokładne plany na to, jak chciałabym aby przebiegała ta opowieść. 

Dla każdego autora znak życia, że ktoś jest, że komuś się podoba, że ktoś oczekuje na kolejny rozdział jest niesamowicie budująca(…) – ten znak jest budujący, nie budująca; 

Tak samo mocno, jak pomagacie brnąć przez kolejne zdania, tak samo mocno warunkujecie to, że staje się lepszym „pisarzyną”. – staję się;

Z tego samego powodu, nie informuję o nowych rozdziałach na Waszych stronach – przecinek zbędny;

W takim razie: gorąco zapraszam do czytania, komentowania i polecania, jeśli ktokolwiek na to reflektuję. – reflektuje;

Odrobinę zaskoczył mnie fakt, że podstrona o Syriuszu to spory fragment prologu. Zwyczajnie wklejony. Rozwiązanie proste, ale czy nie jest to przypadkiem pójście na łatwiznę? Często powtarzasz w tym fragmencie wyrażenia: mieć, który, gdy.

 

Kolejne zaklęcia, którymi miała zamiar uraczyć syna, nie były już tak łagodne jak to pierwsze, które miało na celu jedynie uniemożliwienie mu ucieczki, która w tej chwili wydawała się jedyną możliwą opcją.

W popłochu wpadł na schody, przeskakując po kilka stopni na raz. Jak burza wpadł do swojego pokoju(…).

Chyba każda przynajmniej raz zastanawiała się nad tym, co chciałaby aby zrobił z jej osobą. – brak przecinka przed spójnikiem aby; nią zamiast jej osobą;

Nie zmienia to jednak faktu iż prawie każda liczy na to, że może jednak uda się go usidlić na dłużej. – brak przecinka przed spójnikiem iż;

Na kolejnych podstronach o bohaterach również zdarzają się podobne niedociągnięcia, szczególnie na samej górze zakładki o Jamesie. Tam zmieniła Ci się w połowie również czcionka i jej rozmiar.

Skyler Vivien „Roo” Chenal

To dopiero oni, zaczęli wprowadzać ją w tajemnice magicznego świata, co jej matka ukrywała przed całą rodziną. – pierwszy przecinek zbędny;

Lily Evans

Jednym z ważniejszych wydarzeń w jej krótkim życiu, było oficjalne przyłączenie do społeczności czarodziejów; - przecinek zbędny;

raz po raz nakręcając rude pasma włosów na palec, wyczekując sytuacji o której opowiadał jej Severus. - przed „który” stawia się przecinek;

czyli ludźmi nie magicznymi – „nie” z przymiotnikami pisze się łącznie;

Meredith Selene Paxton

Rodzicielka ponownie wyszła za mąż, przez co zyskała nie tylko tatę, ale również brata Antona, który został przydzielony do Hufflepuffu. - to zdanie brzmi, jak gdyby to rodzicielka otrzymała w prezencie nowego ojca. Brakuje mi tu jakiegoś konkretniejszego określenia np. „jej rodzicielka” lub „przez co Meredith zyskała nie tylko tatę”;

James Potter

czy też skrócić czas szlabanu i kilkanaście minut – o kilkanaście minut;

Nikt nie była zaskoczony, gdy udało mu się dostać do reprezentacji Gryffindoru w quidditchu;

Żałuje jedynie tego iż Lily, nie wie co tak naprawdę do niej czuje, a nie potrafi jej tego wytłumaczyć. - Żałuje jedynie tego, iż Lily nie wie, co tak naprawdę do niej czuje;

Oznacza to również, że łatwo jego dumę zranić, a te rany nie goją się u niego szybko. –  „jego” określa konkretną osobę. Nie musisz jej zaznaczać dwukrotnie w tym samym zdaniu, tym bardziej że "te rany"  jeszcze bardziej wskazuje, jakie i czyje rany masz na myśli;

W podstronie „Pudło Lily” w tytule zmienia się czcionka jednej litery, co wygląda nieestetycznie.

Przeczytałam wszystkie podstrony, nie na wszystkich jednak znalazłam jakieś językowe czy interpunkcyjne niedociągnięcia. Wbrew pozorom przeczytanie tego wszystkiego zajęło mi dużo czasu, i jeszcze bardziej wciągnęłam się w Twoją historię. Zachwyciły mnie zakładki o bohaterach, gdyż ich zawartość to nie tylko krótki opis wyglądu czy charakteru. To historie z dzieciństwa, co ułatwia zrozumienie rozumowania głównych postaci. Cieszę się, że te podstrony istnieją, choć zwykle narzekam na zakładki o bohaterach, gdyż ociekają one spoilerami lub odwrotnie – zbyt częstymi ogólnikami ograniczającymi się do wyglądu lub gustu muzycznego. Twoje natomiast dopieszczają całość i nie warto w ogóle zaczynać przygody z Hogwart memories, nie zabierając się za ogarnięcie tych podstron. 

Fantastyczną sprawą są również elementy graficzne w nich zawarte. Obsada nie tylko idealnie odzwierciedla wygląd bohaterów, ale również zgodna jest z tym, co zaprezentowałaś o nich w tekście. Jeżeli opisałaś, że Remus nie pokazuje swoich blizn, to konsekwentnie na każdym gifie nosi długie rękawy, na dodatek ujęło mnie jego spojrzenie na pierwszym obrazku. Jest tak bardzo adekwatne do zamieszczonego opisu, że naprawdę ciężko się nie wczuć. I z takim właśnie pozytywnym nastawieniem przechodzę do tego, co najistotniejsze. Prolog, jak się okazało, o dziwo, mam automatycznie za sobą, więc przystąpię od razu do rozdziału pierwszego. 

Jestem zaintrygowana Twoją umiejętnością nie tylko sklejania poprawnych zdań, ale gracją, z jaką tworzysz opisy. W odniesieniu do całej notki dialogi są zaledwie uszczerbkiem, a ja spotykam się z tłem opisującym nawet takie detale, które każdy zna z filmów czy książek o Hogwarcie. Przykładami mogą być szczegółowy i rosły w epitety opis natury, widoku zza okna na zaśnieżony ogród czy chociażby obfita charakterystyka Prawie Bezgłowego Nicka. Twój charakter pisania jest wylewny. To naprawdę fantastycznie, bo iście przyjemnie wyobrażać sobie trzaskający w kominku ogień lub przeszywający ciało dreszcz, gdy bosa stopa dotyka lodowatej posadzki. Mam tylko nadzieję, że tempo odrobinę przyspieszy, gdy fabuła ruszy do przodu, bo czytanie przez kilka stron o wstawaniu z łóżka, za którymś razem z kolei może zniechęcić najcierpliwszych czytelników. Mam jednak wiarę, że Twoja intuicja pozwoli Ci utrzymać właściwy rytm, nie rozleniwiając w przyszłości lub – w drugą stronę – nie każąc nam gnać za sobą jak na złamanie karku.

tuż przy brzegu sytuacja zmieniała się jednak o sto osiemdziesiąt stopni za sprawą warstwy lodu pokrywającą taflę. – pokrywającej;

służące uczniom Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart za miejsce w którym mogli spędzać wolny czas. – brak przecinka;

Następnych dwóch to pałkarze, - następni dwaj to pałkarze;

(…)nigdy nie potrafiła przyzwyczaić organizmu do tych szalenie niskich temperatur, które panowały w zimie. Doskoczyła do swojego łóżka, na które wskoczyła przy akompaniamencie głośnego jęku uginających się sprężyn. Sięgnęła po ciepłe pantofle, które otrzymała na święta od dziadków(…)

dzięki temu stawała się niemalże jak ptak, który nie posiada żadnych zobowiązań, planów czy wyczekiwanych terminów, po prostu rozkładał skrzydła i żył, ciesząc się każdą chwilą życia. – nie posiadał;

Może kryło się w tym trochę zasługi krwi sławnego zawodnika płynącej w jej żyłach? Tego nie wie nikt. – nie wiedział;

że mimowolnie się jej przygląda zauważył to dopiero później - brak przecinka;

Gdy już usiedli, pozwolił sobie na swój codzienny, pozornie nieszkodliwy rytuał – płynnie zmienił obiekt obserwacji. Jeszcze przez krótką chwilę pozwolił sobie na spoglądanie na przyjaciółkę siostry; - poza pogrubionym powtórzeniem lepiej brzmi „pozwolił sobie spoglądać na przyjaciółkę”;

Wszystko pięknie. Nie mam żadnych uwag. Wstęp zacny, aż chce się sięgać po więcej. Jednak na samym koniuszku rozdziału opisane relacje między Meredith a jej bratem są tak wylewne i pełne czułości, że aż korci myśl, iż mają się ku sobie zbyt mocno jak na rodzeństwo. Ale zapewne to od punktu siedzenia zależny jest punkt widzenia, toteż nie marudzę więcej, a zabieram się za kolejną notkę. 

Nigdy nie mam w zamiarze czytania całości i wiedzą to ci, którzy wcześniej zapoznali się z moją podstroną. Dlatego będę czytać tak długo, dopóki nie stwierdzę, że wystarczy tych rad. A coś czuję, że będzie ich niezwykle mało, gdyż słowem operujesz w swoisty, bardzo nęcący i spędzający sen z powiek sposób. A mam na to dowód, gdyż właśnie minęła trzecia nad ranem, a ja nadal nie mam dość. 

Strasznie rozczarowującym faktem jest to, że drugi rozdział dopiero co otworzyłam w nowej zakładce, a już się skończył. I właściwie nie mam pojęcia, czy to zaleta, czy może wada. Pierwszy raz od bardzo dawna spotykam się z narracją tak upłynnioną, że nawet nie wiem, kiedy notka się kończy i trzeba otworzyć następną. Wciąż jestem pod wrażeniem elegancji, z jaką piszesz. A jednak gdzieś w tej zacnej całości pojawiają się powtórzenia. I nie tylko pojedynczych zwrotów, ale również całych fraz. Niekiedy kilkukrotnie w jednym zdaniu. Masz bardzo rozwinięte słownictwo, gdyż często posługujesz się słowami, których już nie używa się na co dzień. Ale przy tych nietypowych rzeczownikach i działających na wyobraźnię czytelnika epitetach przez kilka zdań z rzędu używasz tych samych spójników lub początków zdań. Narracja byłaby więc na najwyższym poziomie, gdybyś swojej konstrukcji dodała czasem odrobinę różnorodności.

Przez to, że dzieciństwo spędziła w gorącej Australii, zawsze odczuwała temperaturę, jakby o kilka stopni niższą niż cała reszta adeptów wychowanych w deszczowej Anglii i pomimo tego, że więcej lat spędziła na Wyspach Brytyjskich niż w kraju kangurów, jakoś nigdy nie zdołała się przyzwyczaić. – przecinek przed "jakby" zbędny.

Powszechnie znany fakt stanowiło to, że Black i Potter są jak bracia, a wraz z Lupinem tworzą coś na kształt tajnego braterstwa, choć często mylnie przypisywano do tej grupy również Petera Pettigrew, chłopaka, który dzielił z nimi dormitorium. – błędna różnorodność czasów. Black i Potter byli jak bracia, tworzyli coś.

O przypadłości Lupina dowiedział się przypadkiem, gdy nakrył Jamesa i Syriusza na nauce zdolności animagii, jeśli zaś chodzi o Mapę Huncwotów, wymagała od nich nakładu ogromnej ilości czasu, a by pozostała sekretem, wymagała tworzenia w zaciszu dormitorium. – czasem piszesz zdania tak długie, że łatwo się w nich zamieszać. Sama mapa nie może też wymagać czasu, natomiast proces jej tworzenia – już tak. Osobiście napisałabym to w taki sposób: O przypadłości Lupina dowiedział się przypadkiem, gdy nakrył Jamesa i Syriusza na nauce animagii. Jeśli zaś chodzi o Mapę Huncwotów – ogromnej ilości czasu wymagało jej stworzenie, obowiązkowo w zaciszu dormitorium, gdyż miała ona przecież pozostać sekretem.  

Nie lubiła kłamać, ale w tym jednym jedynym aspekcie miała tą zdolność opanowaną do perfekcji. – tę zdolność (zdolność – ta zdolność – rodz. żeński: odmieniamy z biernikiem: tę zdolność, natomiast z narzędnikiem: z tą zdolnością);

Dopiero w połowie rozdziału trzeciego zauważyłam, że coś jednak nie pasuje mi z formatem Twojego tekstu. Może dlatego, że do tej pory niewiele było dialogów, a jeśli już wystąpiły, to zajmowały jedynie linijkę czy dwie. O co chodzi? Już tłumaczę. Wypowiedzi dialogowe każdego bohatera powinny się zaczynać od nowego wiersza z wcięciem akapitowym. I to się u Ciebie zgadza. Każdą kolejną wypowiedź należy traktować jak kolejny akapit. Wypowiedź dialogową jednej osoby wraz z narracją trzeba składać w ciągu. Nie ma znaczenia jej długość, jednak gdy pojawia się przerywająca wypowiedź narracja, która odnosi się do zachowania innej osoby niż aktualny mówca, to każdy z elementów, czyli narrację i dalszą wypowiedź, należy składać od nowego akapitu.

– Nienawidzę tego święta! – jęknęła cicho Dorcas, załamując ręce, ciskać gromy z oczu w kierunku świergoczących par. Chociaż Paxton nie mogła doczekać się soboty i nadchodzącej randki, Dorcas powoli zaczynała sprawiać, że odechciewało się wszystkiego, dlatego też wzniosła oczy ku niebu i splotła ręce na piersiach, kręcąc lekko głową. Meadowes nawet nie zauważyła, że towarzyszka mamrocze pod nosem przekleństwa pod jej adresem. Black postanowił po części przerwać męki dziewczyny, jednak stanowiło to jedynie drobny ułamek; w przewarzającej mierze postanowił się jedynie zabawić.

Przed pogrubieniem wstaw więc akapit. Zaczynasz coś nowego, narrator przechodzi nagle do innego punktu widzenia. Przeważającej!

Może uda mi się zmienić ten pogląd? (…)Co jest nie tak z tym świętem, że darzysz go taką niechęcią? – spytał, ostatecznie przerwał jej w momencie, gdy tylko otworzyła usta. – Też nie uważam tego dnia za wyjątkowo interesujący… – stwierdził, wzruszając ramionami, tak jakby poprzednie zdanie w ogóle nie padło. Mer zaprzeczyła ruchem głowy po czym momentalnie przyspieszyła; niekoniecznie chciała być świadkiem kolejnego podrywu w wykonaniu Syriusza. – przed imieniem Mer powinnaś również umieścić nowe wcięcie akapitowe, gdyż jej ruch był nowym punktem odniesienia. Nie należał już do Blacka. W podkreślonym zdaniu postaw przecinek, oddzielając od siebie dwa czasowniki;

Te święto - darzysz je;

Przejrzyj swój tekst w całości raz jeszcze i uzupełnij wszystkie brakujące wcięcia kończące dialog. Są one niezbędne, by zachować estetykę tekstu. Możesz otworzyć dowolną książkę i upewnić się, jak wygląda budowa dialogów i kiedy wstawiać ten nieszczęsny, końcowy akapit.

Rozdział trzeci jest dużo dłuższy niż pierwszy i drugi. Nie jest to dobre, kiedy odczuwa się aż taką różnicę. Rozdziały konsekwentnie powinny mieć zbliżoną wielkość (nie popadajmy tutaj też w przesadę, by sumować wyrazy co do joty). Nie ma takiej zasady, a jednak doradzam to autorom, gdyż czytelnicy często zwracają na to uwagę. Wykluczam prolog, gdyż ma on swoistą długość ze względu na przedstawienie historii każdej głównej postaci z osobna i jest po prostu zlepkiem podstron o bohaterach.

Im dłużej mam przed oczami Twój blog i im więcej treści przyswajam, tym bardziej zaczynają boleć mnie oczy. Białe napisy w tle są świetnie widoczne, kiedy suwak znajduje się na samej górze strony, ale gdy czyta się któryś rozdział z kolei – nawet odrobinę wyraziste pod treścią – stają się drażniące i w końcu przyłapałam się na tym, iż jeżdżę suwakiem góra-dół, byleby tylko nie mieć tych napisów pod akurat przyswajaną treścią. 

Było pewne jak dwa razy dwa, że Black prędzej czy później stwierdzi, że ten związek nie to czego szuka.

Przez grubość warstwy puchu odnalezienie go, stało się to niezwykle trudnym zadaniem. – przecinek zbędny. Gdy je stawiasz, zastanów się, kiedy są one naprawdę potrzebne. Muszą pełnić jakąś funkcję. Kilkukrotnie zdarzało Ci się je stawiać… bo tak;

Gdyby nie dokonały węch Łapy, być może w ogóle by się im to nie udało. Ponownie spojrzał na dziewczynę. – zdanie brzmi, jak gdyby to węch spojrzał;

Gdy sięgał po masło, kątem oka zauważył, że jak zwykle śliczna Lily wchodzi właśnie do pomieszczenia wraz z Meredith. (…) – wchodziła;

Gdy uśmiechnęła się do przyjaciółki, serce zakuło go delikatnie. - zakłuło. Kuć można żelazo, a kłuć to inaczej wywoływać uczucie ostrego bólu, przebijać coś czymś ostro zakończonym;

Żałował, że takie uśmiechy nie są przeznaczone dla niego. – nie były;

Pozostali huncwoci życzyli my szybkiego powrotu do zdrowia;

przechadzała się po zamku, wypatrując najdrobniejszych przewinień, a wtedy miauczała wysokim głosem. – z doświadczenia (gier? Filmów? Książek) orientuję się, że kotka miauczała, gdy znajdowała coś podejrzanego. Z kontekstu zdania wynika natomiast, że robiła to już podczas samego przechadzania się. Nie wiem czy to, co napisałaś, jest błędne, ale pytam z ciekawości, o co dokładnie Ci chodziło w tym zdaniu;

Naciągnął na siebie pelerynę-niewidkę, którą uważał za antyczną szatę z futra znikacza, nie miał jednak racji. Faktycznie, okrycia z furta znicza to niesamowicie rzadkie tkaniny(…) – znikacz to to samo co znicz, czy może jest w tym zdaniu literówka?

Silny wiatr, wiejący w wyższych warstwach atmosfery, przepędził puchate chmurki, a na ich miejsce napływały nimbostratusy. Zastanawiał się, jakie miejsce wybiorą na kolejny punkt wędrówki. Wszystkie lokale zostały przepełnione zakochanymi, więc wolne miejsca należały do rzadkości. – Pogubiłam się. Chmury wędrują po niebie. James zastanawia się, gdzie zakończą ową podróż. A potem jest zdanie o przepełnionych lokalach. WTF?

Na tle dwóch poprzednich rozdział trzeci wypadł słabo, choć nie musiałby, gdybyś kilka razy przed publikacją uważnie, a najlepiej na głos go przeczytała. Dzięki temu zabiegowi wychwyciłabyś wpadające w ucho powtórzenia (znów: który, być, mieć, musieć, gdy, że – niekiedy w jednym zdaniu kilkukrotnie). Po drugie usłyszałabyś błędy, które często śmieszą, gdyż kompletnie zmieniają kontekst zdania. Czasem ma być coś napisane wybitnie poważnie, a potem na światło dzienne wychodzą żartobliwe stwierdzenia, że biedne chmury nie mogą znaleźć wolnego stolika w Trzech Miotłach lub węch akurat patrzył w jakimś konkretnym kierunku.

Jednego jestem pewna. Masz talent do pisania, mimo tych uciążliwych powtórzeń, których w trójce wybitnie namnożyłaś. Szczególnie do opisywania, ponieważ trudno mi cokolwiek powiedzieć o dialogach. Jest ich naprawdę niewiele. Większość sytuacji, w której ktoś z kimś rozmawia i tak opisujesz ciągiem. Skupiasz się na myślach bohaterów, ich charakterystycznych zachowaniach. Ale pamiętaj, że równie ważne jest poznanie ich dzięki słowom, które wkładasz im w usta. W czasie dialogu możesz operować tonem głosu, jeszcze bardziej pobudzać wyobraźnię, uczynić ją dużo dźwięczniejszą, a Twoi bohaterowie staną się bardziej naturalni. Tym bardziej, że są fantastycznymi postaciami. Charakterni, różnorodni. Piszesz, że dziewczyny o czymś rozmawiają i dokładnie opisujesz o czym. Ale pozwól czytelnikowi odrobinę się wysilić. Nie podawaj mu wszystkiego na tacy. Z profesjonalnie napisanych dialogów, nawet tych najmniejszych, czytelnicy uwielbiają czytać między wierszami. Rozum waży każde słowo i analizuje, dopuszczając do siebie sugestie, które aż korci, by sprawdzić dzięki czytaniu dalszych rozdziałów. Bohaterowie powinni ze sobą rozmawiać, tym bardziej w szkole, w której roi się od tego. Opisujesz mecz Quidditcha? Wrzuć raz na jakiś czas przerywnik komentatora. Piszesz, że ktoś coś do kogoś powiedział, to pozwól mu to powiedzieć, a nie zwalaj całej roboty na biednego narratora.

Trójeczkę zakończyłaś w bardzo ciekawym momencie i aż kusi mnie, by zajrzeć do czwóreczki, ale nie zrobię tego, a przynajmniej nie tym razem. Przeskoczę większość notek, o czym rozmawiałyśmy już w komentarzach na Twoim blogu, i porównam, czy między nimi a ostatnimi rozdziałami można stwierdzić progres i jak na przestrzeni czasu rozwinął się Twój warsztat. Przeskakuję do szesnastego rozdziału.

Evans oparła się o poręcz schodów prowadzących na wyższe piętra, po czym nerwowo zaczęła wystukiwać obcasem Help! Beatlesów – na tytule utworu mogłaś przynajmniej użyć kursywy. Nie każdy lubi cudzysłowy i zdaję sobie sprawę, że niekoniecznie prezentują się one w tekście elegancko, osobiście jednak uważam, że kursywie w tym przypadku braku klasy zarzucać nie można.

Dialogi w szesnastce są. I to naprawdę świetnie napisane, gdyż Hagrid faktycznie brzmi jak Hagrid, którego wszyscy fani twórczości Rowling poznali i pokochali. Psorka, rozumić – jego słowa brzmią bardzo autentycznie, co sprawia, że wyobraźnia pracuje jeszcze lepiej, a ja chętniej podchodzę do opowiadania. Przed chwilą narzekałam na brak dialogów, a teraz nagle są tak soczyste i dopasowane, że właściwie zaczęłam się bać, iż żadnych potknięć prócz tych interpunkcyjnych już nie znajdę.

Najbardziej w tej notce zauroczył mnie James bez koszulki, a reakcja Lily była niesamowicie urocza i realistyczna. Nieprzerysowana w żadnym calu. Wszystko w tym rozdziale dopięłaś na ostatni guzik. Nie lubię przesadnie wychwalać w ocenach, gdyż często brakuje mi pozytywnych epitetów, potem zaczynam używać synonimów i wychodzą mi pleonazmy z kosmosu. Ale przynajmniej wyobrażam sobie, jak wtedy ocenianym osobom uśmiech nie schodzi z twarzy i mam nadzieję, że w tym momencie i Ty się również uśmiechasz. Bo powinnaś. Ta notka była dużo, naprawdę dużo lepsza od poprzednich, które sprawdziłam. Mam zamiar nadrobić zaległości pomiędzy nimi, gdyż interesuje mnie, za co ta charakterna dwójeczka dostała ten niemiłosierny szlaban. Zaintrygowałaś mnie. W całości nie znalazłam prawie żadnego powtórzenia, które w jakiś sposób by mnie zraziło (doszukałam się dwóch i wymienię je niżej). Poprawił Ci się styl kreowanych zdań. Jest jeszcze bardziej płynny, choć trudno już wcześniej było mi uwierzyć, że to możliwe. Opisy są w klimacie pani Rowling. Zabawne, wesołe i wkomponowane w świat Hogwartu.

Zastanawiam się, czy niektóre rośliny, zwierzęta wymyślasz sama, czy czerpiesz je z oryginału. Wpadłam na pomysł, że o tym wypadałoby też wspomnieć na jakiejś podstronie. Byłaby to świetna ciekawostka dla tych, którzy – jak ja – znają ogólny kanon, ale nie na tyle szczegółowo, by rozpoznawać takie niuanse. Byłabym odrobinę rozczarowana, gdybyś w tekście wykorzystywała jedynie dorobek Rowling. Na większe plusy zasługują własne pomysły, gdyż rzadko spotyka się w tej tematyce autorów kreatywnych i innowacyjnych, a nie jedynie czerpiących z czyjejś działalności artystycznej.

W każdym razie tym rozdziałem jestem bardzo zachwycona. Zastanawiam się tylko, ile w tej zmianie na lepsze jest Twojej pracy, a ile pracy bety. Czytelnicy wymieniają Ci błędy w komentarzach i zaznaczasz, że je poprawiasz, co świadczy o Twojej chęci rozwoju i Twym otwarciu na nowe wskazówki. Pamiętaj jednak, że kluczowe w korzystaniu z bety jest poprawianie błędów, udoskonalanie swojego warsztatu, ale nie całkowite porzucanie tego, co było. Od samego początku piszesz świetnie i chciałabym bardzo w kolejnych rozdziałach móc czerpać z Twojego potencjału, Twojej iskry, którą czuć w tekście. Obyś tego nie zgubiła gdzieś po drodze, bo jest na tyle bezcenne, że ogromną szkodą byłaby utrata „tego czegoś”. Twojego czegoś. 

A teraz błędy szesnastki:

Cholibka, raczej nie jesteś typem rozrabiaki, co? –Zaśmiał się gromko – brak spacji;

Potterowi o wiele bardziej przypadały do gustu zadania wymyślane przez Rubeusa, niż te McGonagall czy Filcha. – przecinek przed „niż” zbędny. Przed tym spójnikiem stawiamy przecinek wówczas, gdy oddziela zdania składowe w zdaniu złożonym. Zdanie składowe można rozpoznać po tym, że zawiera czasownik;

Sytuację pogarszał jeszcze kompletny brak wiatru, jedyna nadzieja na odrobinę orzeźwienia. – brzmi, jak gdyby nadzieją był właśnie brak wiatru, a dobrze wiemy, że w upale to właśnie ten wiatr jest otuchą. Podkreślony fragment natomiast nadaje zupełnie innego sensu, niż powinien. Napisałaś tak, jak gdyby brak wiatru jeszcze był kompletny, ale już za chwilę może zostanie z niego tylko jakaś część. Rozumiesz dziwny kontekst?

Powinnaś więc napisać coś w rodzaju: Sytuację jeszcze pogarszał kompletny brak wiatru – jedynej nadziei na odrobinę orzeźwienia;

Zamiast zwyczajowej szaty, założył eleganckie, garniturowe spodnie i śnieżnobiałą koszulę - według Słownika interpunkcyjnego PWN nie oddziela się przecinkiem połączenia zamiast z rzeczownikiem, np. Zamiast na prawo skręcił w lewo. Przecinek stawia się wtedy, gdy we frazie występuje bezokolicznik np.: Zamiast wytrwać przy nauce do końca, niespełna w rok rzucił szkołę;

Jeden kąt pomieszczenia wydawał się Skyler oblegany bardziej niż pozostałe, dlatego też postanowiła sprawdzić, co wzbudza tak duże zainteresowanie. - wzbudzało;

przerzuciła nogi na jego drugą stronę, tak, że znajdowała się twarzą skierowaną w stronę Wrzeszczącej Chaty. – gdy wyrażenie „tak że” jest synonimem słowa „więc”, nie oddzielamy tej frazy przecinkiem: przerzuciła nogi na jego drugą stronę, tak że;

Niby dlaczego? Przecież to szczera prawda– prychnął Syriusz, łapiąc smakołyk i wkładając go do ust. – spacja;

urwał, pochmurniejąc.Chenal czekała, – brak spacji;

Chyba już wolę to, niż te góry i doliny, przez które wciąż się pnie, gdy ta pannica wciąż daje mu nadzieję i odbiera. – przecinek przed niż zbędny;

nigdy jednak nie spodziewałaby się, że łącząca ich więź ich była aż tak głęboka.

– Osz ty… – zaczął zrywając się z miejsca, po czym momentalnie urwał. – oddziel przecinkiem czasownik od imiesłowu;

– To co, może wreszcie weźmiemy się do roboty? –ponowiła pytanie Lily. – brak spacji;

po usunięciu z ziemi zaledwie sześciu okazów byli tak wyczerpani, nawet nie chcieli myśleć o powrocie do zadania. Dochodziła czternasta, a oni nawet nie wykonali połowy zadania.

Czym są mieszane uczucia? Kiedy czytasz rozdział, a on się kończy. Tak bardzo chcesz, by w następnym kontynuowano ostatnią, brutalnie przerwaną przez autora scenę (typowy chwyt marketingowy – wstrzymać akcję w najlepszym momencie). Czekasz tydzień, a nawet dwa. A potem okazuje się, że kolejna notka zaczyna się niezwykle. Magicznie. Cudownie. Same ochy i achy, a jednak autor nie dokończył poprzedniej sceny, ale rozpoczął od nowej. Niby niedosyt, ale jednak czujesz się dobrze i czytasz z zapartym tchem dalej. Uwielbiam takie momenty. I tak właśnie rozpoczyna się Twój rozdział siedemnasty. 

I równie cudownie się kończy. Trzymasz poziom. Bardzo się cieszę, że załapałam się na mecz Quidditcha. To nie była zwyczajna rozgrywka o Puchar, z jakimi do czynienia miałam na innych blogach. To było zatracenie się w niej i w pewnym momencie żałowałam, że tak wolno czytam, bo bardzo chciałam wiedzieć, co wydarzy się dalej. Może zwycięstwo było od razu do przewidzenia. Może nie nakreśliłaś super ekstra podnoszących ciśnienie sytuacji, w których zdobycie przewagi graniczyłoby z cudem. I właśnie w tym pozostałaś oryginalna. Opisywałaś strategię, a monolog Jamesa do drużyny tuż przed meczem rozpalił nie tylko iskrę w nich, ale również i we mnie. I czułam się, jakbym stała obok nich. Sama się sobie dziwię. Jak już wspominałam na samym początku – twórczość Rowling to zupełnie nie moja tematyka. Nie moja bajka. A mimo to świetnie się bawię. Muszę się grubo zastanowić, czy przypadkiem nie przywrócić tego rodzaju na swojej podstronie.

Najbardziej podoba mi się Twoja wielowątkowość. Nie piszesz o Jamesie i Lily. Nie piszesz o Syriuszu, nie tworzysz przewidywalnych paringów. Wszystko może się wydarzyć. Spora ilość bohaterów jest na tyle charakterystyczna, że trudno ich ze sobą pomylić nawet osobie, która nie znałaby kanonu. Chyba najbardziej polubiłam Remusa. Odkąd przeczytałam jego podstronę i w pierwszych rozdziałach widziałam, jak męczy się, nazywając siebie samego w czasie walentynek potworem, poruszył moje serducho. A raczej Ty je poruszyłaś za pomocą tego bohatera. Czytając komentarze pod notką, widzę, że nie tylko mnie urzekł on swoją niezłomną (no, może aż do aktualnych notek) postawą. Nie chcę spoilerować. Mogę jedynie zachęcać innych do zapoznania się z Twoim blogiem. Naprawdę warto.

Wypisałam kilka byczków w notatniku, ale było ich zdecydowanie mniej niż w poprzednich notkach:

Paul poświęcił udział w meczu już po niespełna pół godzinie, kiedy udało mu się tak znokautować tłuczkiem szukającego Ślizgonów(…) Oboje zawodników zastąpili gracze rezerwowi, jednak strata drużyny Slytherinu okazała się o niebo bardziej dojmująca. – oboje to liczebnik zbiorowy używany wyłącznie w odniesieniu do osób różnej płci i do dzieci. Podejrzewam, że Paul i ścigający są mężczyznami, powinnaś więc napisać "obaj/ obydwaj" zawodnicy;

udało się przerzucić kafla przez pętle po raz jedenasty – logicznie: jeden kafel w jednym czasie może przelecieć tylko przez jedną pętlę; (byłoby możliwe przefrunięcie przez ich większą ilość, gdyby stały jedna za drugą. Ale na boisku do Quidditcha pętle postawione są w tej samej linii);

Ku uldze Alexa, znajdował się o pół szerokości boiska bliżej celu, niż szukający Ślizgonów – przecinek zbędny;

Rozdział osiemnasty za krótki, a może po prostu za bardzo się w niego wciągnęłam i czas mi zleciał przesadnie szybko. Fantastycznie, że opisujesz nie tylko beztroskie życie w murach szkoły, ale również poruszasz zupełnie inne tematy. Udowodniłaś już, że potrafisz bawić. Jesteś zdolna do rozczulania i wzruszania, więc w sumie nie poczułam jedynie ciarek spowodowanych przez strach lub mocno rozpędzoną akcję. Chętnie sprawdziłabym coś takiego w Twoim wydaniu, gdyż dowiodłaś, że naprawdę poradziłabyś sobie z każdym tematem. Kreowanie się Zakonu Feniksa daje mi nadzieję na to, że niedługo zacznie robić się jeszcze bardziej tajemniczo, a nawet mrocznie. Mam nadzieję, że być może i krwawo, gdyż wszyscy znamy mocne zakończenia wszystkich powieści tej sagi. Oczywiście nie chodzi mi o to, byś czuła się zmuszona do pisania czegoś podobnego. Ale samo pojawienie się Zakonu daje już do myślenia, że jakaś wyjątkowa puenta na pewno wystąpi w swoim czasie. Chciałabym przeczytać coś takiego w Twoim wydaniu. Doczekać, aż nadejdą te mroczne czasy.

Można nawet odnieść wrażenie, że ptaki, zazwyczaj przesiadujące w koronach drzew Zakazanego Lasu, bardziej się ożywiły, często przysiadując na kamiennych parapetach zamkowych sal

Ostatni tydzień przed egzaminem to próba wytrzymałości dla każdego ucznia w Hogwarcie. Sprawdzian z tego, kto potrafi wytrzymać dłużej bez snu.

Dorcas siedziała przy jednym ze stolików, schowana za wysokim stosem książek – przecinek zbędny;

Mijały dni, wypełnione nerwówką – przecinek zbędny.

W sumie tyle. Jak już wspominałam wyżej, na pewno przeczytam wszystkie pominięte rozdziały, gdyż narobiłaś mi na nie ochoty stylem, jaki prezentujesz w najnowszych notkach. Jestem szalenie zaskoczona. Od początku spodziewałam się naprawdę dobrej produkcji, ale fabularnie – nie aż tak. Zaintrygowałaś mnie pomysłem na to opowiadanie. Wielowątkowością, rozwijanym warsztatem narracji, idealnie wymierzonym tempem akcji. Nie przyspieszasz, gdy nie trzeba, ale i nie wleczesz się jak flaki z olejem. Na meczach czy spacerach pod peleryną niewidką czytanie przebiega zręcznie, a w czasie przemyśleń czy fascynujących opisów przyrody – można się lekko rozleniwić, popijając herbatę z miodem i siedząc sobie wygodnie w fotelu.

Ostatecznie wspomnę, że nawet jeśli od samego początku gdzieś tam faktycznie pojawiało się za dużo powtórzeń, to fabularnie nigdy nic nie kulało. Widać, że na bloga miałaś wstępną koncepcję i już od dawna nad nią pracujesz, jedynie dopieszczając coraz bardziej całość. I w końcu Ci się uda osiągnąć tę perfekcję, bo Twoje postacie są niesamowicie realistyczne, a to wykreować najtrudniej. Gdyby nie oni, żaden czytelnik nie dałby się przyciągnąć, a przecież masz ich całkiem sporo. Osobiście dołączę do tej listy już niedługo, gdy tylko zdobędę się na zorganizowanie sobie odrobiny czasu wolnego.  

Nie musiałam nawet przesadnie często odrywać się od tekstu, by skopiować jakiś błąd, bo w porównaniu z tym, co wymieniłam – rozdziały masz dużo dłuższe i w rzeczywistości jesteś dość poprawną autorką. Nie rozstrajało mnie więc ciągłe odrywanie się od opowiadania i też dzięki temu mogłam tak miło spędzić czas na Twoim blogu. Dziękuję Ci za to.

SZATA GRAFICZNA: 8/10
TREŚĆ: 36/40
POPRAWNOŚĆ: 15/20
DODATKI: 10/10

PUNTY DODATKOWE: 2/5

+ 1 za muzykę, którą dopasowałaś do czasów, w jakich żyli bohaterowie Twojej produkcji. Nigdy wcześniej nie spotkałam tak dobrze dobranej ścieżki dźwiękowej. Sugerowałaś się latami oraz miejscem akcji, co zaimponowało mi, gdyż udowodniłaś tym zabiegiem, że intresujesz się tematem o wiele bardziej. Ponad to, co uważa się za wystarczające;

+ 1 za bezkonkurencyjność. Do tej pory nigdy nie miałam do czynienia z tak interesującym i dobrze napisanym opowiadaniem o Szkole Magii i Czarodziejstwa, a przerobiłam ich naprawdę wiele;

RAZEM:71/85
OCENA: DOBRY (z ogromnym plusem!)